Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 48/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24 października 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 657/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

W apelacji adw. A. P. obrońcy oskarżonego J. S.

1.  Naruszenia prawa procesowego, a to art. 413 § 2 pkt
1 k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie i niedokonanie modyfikacji opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej, w zakresie wartości łącznych strat pokrzywdzonego z tytułu kradzieży (69 500 zł) w sytuacji gdy ze stanowiska pełnomocnika pokrzywdzonego w toku postępowania wynika, że łączne straty wynosiły 44 120 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  Błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że łączna wartość szkody wynikającej z przestępstwa wnosi 62 120 zł, w sytuacji gdy pełnomocnik pokrzywdzonego w toku postępowania, w ramach głosów stron zmodyfikował wcześniejsze żądanie w zakresie obowiązku naprawienia szkody i wniósł o jego określenie w kwocie 41 120 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  Rażącej surowości środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wymierzonego oskarżonemu na okres 4 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji adw. A. B. obrońcy oskarżonego A. K.

1.  Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającą wpływ na jego treść, polegającego na przyjęciu przez Sąd, że oskarżony A. K. dopuścił się zarzucanego mu czynu polegającego na włamaniu się do hangaru w D. w okresie 17-19 lutego 2022r. skąd zabrał w celu przywłaszczenia 3 skutery śnieżne oraz 12 hulajnóg górskich, co skutkowało uznaniem oskarżonego za winnego czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje jednoznacznie na winę oskarżonego, co powinno skutkować jego uniewinnieniem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  Rażącej niewspółmierności kary, poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat, podczas gdy okoliczności i spraw i właściwości dotyczące oskarżonego uzasadniają orzeczenie kary łagodniejszej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutu nr 1 w apelacji adw. A. B. obrońcy oskarżonego A. K.

Najdalej idący zarzut apelacyjny podniesiony przez obrońcę oskarżonego A. K. odnosił się do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych przez sąd rejonowy za podstawę orzeczenia, zmierzał bowiem wykazania konieczności uniewinnienia jednego z oskarżonych. Zasadnym jest zatem odnieść się do niego
w pierwszej kolejności.

Podkreślenia wymaga, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do ogólników i podniesienia jedynie odmiennej oceny materiału dowodowego lub samej polemiki z ustaleniami sądu pierwszej instancji znajdującymi wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Skarżący, który podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, musi ściśle określić, przeciwko czemu zarzut się zwraca, wykazując konkretne nieprawidłowości, jakich dopuścił się sąd w zakresie zasad logicznego rozumowania lub w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok SN z 22.01.1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975/5, poz. 58; wyrok SA
w Poznaniu z 6.02.1992 r., II AKr 1/92, OSA 1992/6, poz. 41; wyrok SA w Krakowie
z 19.05.2009 r., II AKa 73/09, KZS 2009/9, poz. 52; tak też S. Kalinowski, Przebieg procesu karnego, Warszawa 1961, s. 405).

Apelujący podnosząc wskazany zarzut podjął próbę wykazania, że oskarżony A. K. nie dopuścił się zarzucanego mu czynu. Okoliczność ta wynikać ma z faktu, że sąd rejonowy nieprawidłowo dał wiarę jego początkowym wyjaśnieniom składanym w toku postępowania przygotowawczego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednak wyjaśnienia te zostały zmienione w dalszej fazie procesu. Ponadto jedyną okolicznością obciążającą oskarżonego A. K. pozostają wyjaśnienia współoskarżonego J. S..

Wskazać należy, że sąd rejonowy w toku postępowania dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Początkowe przyznanie się do winy oskarżonego samo w sobie nie stanowi okoliczności pozwalającej na jednoznaczne stwierdzenie sprawstwa po stronie oskarżonego. Przy ocenie wiarygodności odmiennych wersji zdarzenia przedstawianej przez oskarżonego na różnych etapach postępowania należało zatem uwzględnić całokształt materiału dowodowego. Okoliczności sprawy nie dały jakichkolwiek podstaw do przypuszczenia, aby oskarżony A. K. miał jakikolwiek interes w fałszywym samooskarżeniu. Nie można również tracić z pola widzenia, że forsowana teza jakoby w inkryminowanym czasie wykonywał dozór policji została w toku procesu skutecznie obalona. Z pisma właściwej jednostki policji (k. 247) wynika, że w dniach 17-19 lutego 2022 r. oskarżony A. K. nie wykonywał dozoru, gdyż został on zastosowany później. Twierdzenia, że oskarżony w dniu 17 lutego
2022 r. udał się do jednostki policji celem ustalenia z policjantami kiedy dozór ma zostać zastosowany są zatem całkowicie niewiarygodne. Faktem jest, że zeznania świadków w niniejszej sprawie nie odnoszą się szczegółowo do zdarzenia, albowiem ich widza ogranicza się do wydarzeń zaistniałych już po kradzieży z włamaniem do hangaru na stoku narciarskim. Przy ustaleniach faktycznych kluczowe znaczenie miały zatem wyjaśnienia współoskarżonego J. S.. W sposób kompletny zrelacjonował on przebieg zdarzenia, wskazał szczegóły przedstawiające poszczególne etapy działania współoskarżonych i wykazał konkretne role współoskarżonych przy dokonaniu kradzieży. W toku procesu nie ujawniono ponadto jakichkolwiek okoliczności wskazujących, iż miał interes w składaniu wyjaśnień niezgodnych z prawdą, bowiem obciążały one jednakowo obu współoskarżonych. Trafnie zatem sąd rejonowy oparł się przy ustaleniu faktów na wyjaśnieniach oskarżonego J. S. i z tego powodu słusznie również odmówił wiarygodności dalszym wyjaśnieniom oskarżonego A. K., które uznać należy za przyjętą w procesie sądowym linię obrony. Podnoszona przez obrońcę okoliczność, że początkowe przyznanie się do winy oskarżonego A. K. wynika z jego problemów z uzależnieniem i towarzyszących temu zaburzeń psychicznych nie ma poparcia w zasadach doświadczenia życiowego oraz logiki. Sąd rejonowy dysponując na rozprawie walorem bezpośredniości nie spostrzegł po stronie oskarżonego A. K. okoliczności wskazujących na zaburzenie jego świadomości. Przy braku obiektywnych podstaw do samooskarżenia uznać należało, że późniejsza zmiana wyjaśnień była jedynie podjętą próbą poprawy sytuacji oskarżonego. Trafnie zatem sąd I instancji uznał winę i sprawstwo obu oskarżonych, którzy wspólnie i w porozumieniu dokonali przestępstwa kradzieży z włamaniem.

Brak jest podstaw aby doszukać się jakichkolwiek błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w omawianym zakresie, odbyła się ona bowiem
z poszanowaniem zasad logicznego rozumowania i w świetle wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego. W świetle powyższych okoliczności podniesiony zarzut uznać należało za niezasadny.

Odnośnie zarzutu nr 2 apelacji adw. A. B. obrońcy oskarżonego A. K. oraz zarzutu nr 3 apelacji adw. A. P. obrońcy oskarżonego J. S.

Wskazane zarzuty podniesione przez obrońców obu oskarżonych odnoszą się z jednej strony do rażącej surowości kary orzeczonej wobec oskarżonego A. K., z drugiej zaś kwestionują surowość orzeczonego wobec oskarżonego J. S. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wymierzonego na okres 4 lat. Stosownie zatem jest odnieść się łącznie do kwestii związanych z wymiarem kar i środków karnych zawartych w zaskarżonym wyroku.

Przeprowadzone dowody w sprawie prowadziły do prawidłowych ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd rejonowy. Z dowodów tych jednoznacznie wynika, że oskarżeni wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży z włamaniem działając przy tym w warunkach powrotu do przestępstwa, na co wprost wskazują dane o ich uprzedniej karalności. Należy mieć na względzie, że zmiana zaskarżonego wyroku
w zakresie orzeczonej kary może nastąpić w wypadku, gdy sąd merti pominie określone istotne okoliczności, które mają wpływ na rodzaj i wymiar orzeczonej kary, w tym również nieprawidłowo zinterpretuje okoliczności o charakterze łagodzącym lub obciążającym. Stwierdzić należy, że taka sytuacja zaistniała w realiach niniejszej sprawy w zakresie jednej z orzeczonych kar.

Sąd Rejonowy wymierzył za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., wobec oskarżonego A. K. karę 2 lat pozbawienia wolności, natomiast
wobec J. S. karę 1 roku pozbawienia wolności. W toku procesu ustalono, że w zaistniałym zdarzeniu większą rolę odegrał oskarżony A. K., bowiem to on wyszedł z inicjatywą kradzieży z włamaniem i nadzorował przebieg zdarzenia. Role jakie odegrali obaj oskarżeni były jednak zbliżone, działali bowiem wspólnie i w porozumieniu mając pełną świadomość działania niezgodnego z prawem.
O ile orzeczona kara roku pozbawienia wolności za omawiane przestępstwo wobec J. S. nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego i nie była kwestionowana przez jego obrońcę w wywiedzionej apelacji, o tyle stwierdzić należy, że w zaskarżonym wyroku zaistniała dysproporcja w wymiarach kar. W ocenie sądu odwoławczego orzeczona wobec oskarżonego A. K. kara 2 lat pozbawienia wolności wykracza poza dyrektywy wynikające z art. 53 k.k., bowiem przekracza stopień winy. Dwukrotnie wyższy wymiar kary wobec jednego z oskarżonych w jawny sposób godzi w wewnętrzną sprawiedliwość zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy dostrzegł zatem potrzebę obniżenia wskazanej kary, czyniąc zadość wymaganiom wynikającym z powołanego przepisu. Trafnie zatem apelujący w podniesionym zarzucie doszukał się konieczności zmiany zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary łagodniejszej. Wymiar kary wynoszący 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności nieznacznie przekracza zatem ustawowe minimum, czyniąc przy tym zadość wymogom dyrektyw jej wymiaru, a także spełniając cele kary z zakresie prewencji ogólnej
i szczególnej, traktując przy tym jednakowo sprawiedliwie obu współoskarżonych.

Jednocześnie brak jest podstaw, by doszukać się rażącej surowości w zakresie orzeczonego wobec oskarżonego J. S. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów w ruchu lądowym na okres 4 lat. Zgodnie z art. 42 § 1a pkt 2 k.k. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w razie skazania za wskazane przestępstwo w sytuacji jeżeli czyn sprawcy polegał
na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Materiał dowodowy w jednoznaczny sposób wykazał, popełnienie przez oskarżonego przestępstwa z art. 244 k.k. Skuteczne podniesienie zarzutu rażącej surowości orzeczonego środka karnego możliwe jest jedynie w sytuacji rażącej dysproporcji pomiędzy wymierzonym środkiem karnym, a powodowaną przez niego represją. Taka sytuacja nie zaistniała w niniejszej sprawie. Stosownie do art. 43 § 1 k.k. omawiany środek karny wymierza się w latach od roku do 15 lat. Przyjęty przez sąd rejonowy wymiar orzeczonego zakazu mieści się zatem bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Należy mieć na względzie, że ratio legis środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów polega na wykluczeniu z ruchu drogowego jako kierujących osób nieprzestrzegających zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sąd okręgowy dostrzega przy tym, że okres obowiązywania omawianego środka karnego powinien być proporcjonalny to potencjalnego zagrożenia, jakie powoduje kierowca naruszający porządek prawny. Ponadto stanowi on skuteczny sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach oraz zmusza oskarżonego do przestrzegania prawa. Nie można tracić z pola widzenia, że oskarżony J. S. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym pomimo sądowego zakazu w celu popełniania innego czynu zabronionego przez ustawę karną. Należy zatem zaaprobować stanowczość sądu rejonowego
w zakresie orzeczonego środka karnego. Brak jest podstaw do obniżenia okresu obowiązywania orzeczonego zakazu, gdyż godziłoby to w wymaganą represję
i stanowiło ponadto wyraz nieuzasadnionej pobłażliwości wobec naruszenia przez oskarżonego porządku prawnego. Jego wymiar koresponduje z wymaganiami wynikającymi z wymaganej przez ustawodawcę dolegliwości karnej i czyni zadość dyrektywom wymiaru środka karnego. Sąd odwoławczy nie znalazł jakichkolwiek obiektywnych podstaw do zakwestionowania jego wymiaru, toteż podnoszony przez obrońcę we wskazanym zakresie zarzut był niezasadny.

Odnośnie zarzutów nr 1 i 2apelacji adw. A. P. obrońcy oskarżonego J. S.

We wskazanych zarzutach apelujący starał się wykazać nieprawidłowość po stronie sądu rejonowego w zakresie orzeczenia środka kompensacyjnego. Oba zarzuty pozostają spójne, stosownym jest zatem odnieść się do nich łącznie.

Wobec prawidłowych ustaleń odnośnie winy i sprawstwa oskarżonych w zakresie zarzucanego im przestępstwa kradzieży z włamaniem słusznie sąd rejonowy w wyroku skazującym zawarł orzeczenie o środku kompensacyjnym wobec obu współoskarżonych. Podstawą zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę orzeczenia w zakresie orzeczenia środka kompensacyjnego stanowić miało pominięcie przez sąd rejonowy składanego na rozprawie przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego wniosku o zasądzenie na rzecz pokrzywdzonego podmiotu kwoty 44 120 złotych. Obrońca niesłusznie dopatruje się związania sądu oświadczeniem złożonym w tym zakresie przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w dniu 9 lutego 2023 r. Nie można tracić z pola widzenia okoliczność, że wskazany wniosek został rozszerzony pismem z dnia 29 marca 2023 r. Zaistniała nieścisłość w zakresie początkowego wniosku wynikała bowiem z nieuwzględnienia w wycenie strat wartości skradzionych hulajnóg górskich. Ponadto pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego sprecyzował zaistniałą szkodę poprzez uwzględnienie stanu technicznego ukradzionego sprzętu oraz faktu, że został on ostatecznie odsprzedany po niższej cenie, niż wartość rynkowa. Uwzględniając wysokość szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu, a także mając na względzie, że szkoda wyrządzona czynem zabronionym nie została naprawiona trafnie sąd rejonowy określił jej wysokość na 62 120 złotych, spełniając wymogi o jakich stanowi art. 46 § 1 k.k. Na wskazaną kwotę złożyły się bowiem kwoty: 18 000 złotych stanowiąca równowartość skradzionych i niezwróconych pokrzywdzonemu hulajnóg górskich oraz kwota 44 120 złotych stanowiąca różnicę pomiędzy wartością rynkową skuterów śnieżnych, a kwotami za które zostały sprzedane po ich odzyskaniu,
z uwzględnieniem ich zniszczenia podczas kradzieży.

Brak jest również podstaw do stwierdzenia naruszenia przez sąd rejonowy przepisów procedury karnej w zakresie unormowań o jakich stanowi art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.
W zarzutach stawianych obu oskarżonym oskarżyciel publiczny wskazał łączną wartość ukradzionego mienia, którą to określił jako strata zaistniała po stronie pokrzywdzonego podmiotu. Dostrzec należy jednak różnicę pomiędzy wartością skradzionych rzeczy ustaloną w toku postępowania przygotowawczego, a ustaleniem w trakcie postępowania jurysdykcyjnego realnej szkody poniesionej przez pokrzywdzonego w wyniku czynu zabronionego. Wartość szkody oszacowana w zarzucie nie musi być tożsama z realnie powstałą szkodą, której wysokość podlegała odrębnej analizie w toku przewodu sądowego. Tak stało się w realiach niniejszej sprawy, albowiem część skradzionego mienia została odzyskana, jednak ulegała zniszczeniu. Innych przedmiotów nie udało się natomiast odzyskać. Powyższe okoliczności w oczywisty sposób dowodzą, że powstała szkoda nie jest równoważna z pierwotnie szacowaną wartością skradzionego sprzętu. Wskazana okoliczność w żaden sposób nie implikuje jednak konieczności zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu. Zarzut stawiany przez apelującego w omawianym zakresie uznać należało zatem za bezzasadny. Wskazać należy, że sąd odwoławczy nie dostrzegł jakichkolwiek nieprawidłowości w zakresie orzeczenia o środku kompensacyjnym.

Wniosek

W apelacji adw. A. P. obrońcy J. S.

O zmianę zaskarżonego wyroku:

1.  co do pkt I części dyspozytywnej: poprzez wyeliminowanie z opisu czynu wartości poszczególnych rzeczy będących przedmiotami przestępstwa oraz ustalenie, że łączna wartość strat wyniosła 44 120 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  co do pkt VII części dyspozytywnej: poprzez jego zmianę i orzeczenie obowiązku naprawienie szkody w kwocie 44 120 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  co do pkt IV części dyspozytywnej: poprzez jego zmianę i obniżenie wymiaru zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do okresu 1 roku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji adw. A. B. obrońcy oskarżonego A. K.

1.  o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czyny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  o zmianę zaskarżonego orzeczenia w punkcie VI jego części dyspozytywnej poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnośnie wniosków apelacji adw. A. P. obrońcy J. S.

Wobec niezasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego J. S. brak było podstaw do uwzględnienie wyrażonych w niej wniosków. W poprzedniej części uzasadnienia wykazano prawidłowość rozwiązań w zakresie orzeczonego środka kompensacyjnego oraz środka karnego. Z tego względu wnioski o zmianę zaskarżonego we wskazanym zakresie wyroku były niezasadne.

Odnośnie wniosków apelacji adw. A. B. obrońcy oskarżonego A. K.

Poczynione w poprzedniej części uzasadnienia ustalenia wykluczają również zasadność wniosku apelującego w zakresie zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. K.. Materiał dowodowy w jawny sposób potwierdził bowiem winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Należało zatem odmówić słuszności wnioskowi o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełniania zarzucanego mu czynu. Natomiast drugi z zarzutów apelacji odnoszący się do rażącej surowości orzeczonej kary był trafny, co skutkowało jej obniżeniem, z tego względu złożony w omawianym zakresie wniosek obrońcy o zmianę orzeczonej kary był zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Pozostały zakres zaskarżonego wyroku (niewymieniony w pkt. 5.2 niniejszego uzasadnienia)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Poza ingerencją w wymiar orzeczonej wobec oskarżonego A. K. kary zaskarżony wyrok uznać należy za słuszny. Sąd Odwoławczy nie dostrzegł jakichkolwiek nieprawidłowości skutkujących koniecznością dalszej ingerencji w jego treść.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego A. K. kary pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec zasadności zarzutu apelującego odnoszącego się do rażącej surowości orzeczonej kary, kierując się brzmieniem art. 53 § 1 k.k., koniecznym było zmniejszenie wymiaru orzeczonej kary wobec oskarżonego A. K., co zostało szerzej opisane w pkt 3. niniejszego uzasadnienia).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Oskarżeni A. K. oraz J. S. pracują jedynie dorywczo i nie posiadają znacznego majątku, ponadto wymierzono wobec nich kary pozbawienia wolności. Kierując się zatem względami słuszności sąd okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił obu oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi skarb państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie w zakresie środka kompensacyjnego oraz środka karnego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana