Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 517/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 13 października 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 853/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

W odniesieniu do czynu opisanego w punkcie I wyroku:

błąd w ustaleniach faktycznych sądu I instancji i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się znęcania nad pokrzywdzoną w sytuacji gdy z materiału dowodowego nie wynika, aby zachowanie oskarżonego miało charakter ciągły i nieustający, a ponadto oskarżony nie stosował przemocy fizycznej względem pokrzywdzonej - wbrew ustaleniom sądu meriti.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

pominięcie przez sąd przy wyrokowaniu dowodu z oświadczenia F. N.znajdującego się w aktach sprawy II Kp 187/21, w którym pokrzywdzona wprost zażądała uchylenia zakazu zbliżania się do niej i uchylenia zakazu kontaktu z nią, jednocześnie oświadczając, że oskarżony nigdy nie podniósł na nią ręki i nie obawia się jego zachowania, co więcej sama wielokrotnie próbowała się z nim kontaktować i organizować spotkania — co potwierdza, że do przestępstwa znęcania nie doszło, a zachowanie oskarżonego można rozpatrywać w kategoriach nękania, które powinno być ścigane na wniosek pokrzywdzonego. Ponadto to pokrzywdzona sama najczęściej inicjowała kontakt telefoniczny w okresie od lipca 2021 do 29.09.2021 r. więc siłą rzeczy nie można przyjąć, że była ona nękana.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się uderzenia pokrzywdzonej i kierowania względem niej gróźb karalnych - pozbawienia życia - w sytuacji gdy z materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony w jakikolwiek sposób uderzył pokrzywdzoną, które sama odmówiła składania zeznań, a brak jest świadków tego zdarzenia (świadek P. E. nie zauważył śladów uderzenia u pokrzywdzonej), ponadto wszelkie groźby kierowane do pokrzywdzonej nie wywołały u niej obawy ich spełnienia, gdyż to sama pokrzywdzona cały czas kontaktowała i dobrowolnie spotykała się z oskarżonym i jednocześnie wnosiła o uchylenie zakazu kontaktu i zbliżania do niej, a następnie powróciła do wspólnego zamieszkiwania i wychowywania dziecka z oskarżonym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

błąd sądu polegający na nieprawidłowym ustaleniu daty potencjalnego zdarzenia w postaci uderzenia F. N.w twarz, które zgodnie z wyrokiem miało mieć miejsce 29.09.2021 r. - podczas gdy z uzasadnienia sądu i zeznań świadków wynika, że kłótnia między oskarżonym a jego partnerką miała miejsce w ten sam dzień, w którym oskarżony rzekomo naruszył mir domowy pokrzywdzonej, czyli 26.09.2019 r. — wówczas miał wejść drzwiami wejściowym do mieszkania i próbował uciszyć wystraszoną konkubinę próbując zasłonić jej usta dłonią. 29.09.2021 r. oskarżony nie przebywał u pokrzywdzonej, więc siłą rzeczy nie mógł dopuścić się zarzucanego mu przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

błąd w ustaleniach faktycznych sądu I instancji i bezkrytyczna ocena dowodów z dokumentacji medycznej i opinii sądowo-lekarskiej i uznanie ich za w pełni wiarygodne w sytuacji gdy w momencie ich wystawiania pokrzywdzona, jej babcia i ojciec byli w silnym konflikcie z oskarżonym, a pomiędzy rodzicami toczyła się sprawa o ustalenie ojcostwa, a sama F. N.utrudniała oskarżonemu kontakty z jego córką, co pozwala przyjąć, że nie wszystkie okoliczności podawane przy badaniu były prawdziwe, a pokrzywdzona chciała jeszcze bardziej utrudnić kontaktowanie się ojca z córką.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

przyjęcie, że protokół oględzin i dokumentacja fotograficzna i opinia sądowo-lekarska nie są kwestionowane przez strony - w sytuacji gdy oskarżony nie negował prawdziwości opinii, ale zaprzeczał przyczynom stanu zdrowia pokrzywdzonej wskazując, że uderzyła się ona drzwiami i w ten sposób doszło do uszkodzenia oka oraz że nie dusił jej ,ale próbował uspokoić zasłaniając jej usta dłonią.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W odniesieniu do czynu opisanego w punkcie II wyroku:

błędną kwalifikację czynu zabronionego wynikającą z ustalenia błędnego stanu faktycznego, albowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżony nie dostał się do mieszkania F. N.przez drzwi balkonowe, lecz wszedł do jej miejsca zamieszkania przez otwarte drzwi wejściowe, a następnie po wyraźnym żądaniu pokrzywdzonej opuścił jej mieszkanie — oznacza to, że przypisany oskarżonemu zarzut z art. 193 KK jest całkowicie błędny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

błąd w ustaleniach faktycznych sądu i przyjęcie, że wejście do mieszkania (które oskarżony nota bene uprzednio także zajmował jako najemca), w którym drzwi były otwarte stanowi naruszenie miru domowego, w sytuacji gdy oskarżony nie wdarł się do miejsca zamieszkania matki jego dziecka, nie przełamał żadnej bariery i wszedł do mieszkania, a następnie, gdy F. N.zażądała opuszczenia mieszkania - niezwłocznie je opuścił, mimo że także i on jako najemca miał prawo w nim przebywać.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W odniesieniu do czynu opisanego w punkcie III wyroku:

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony groził pozbawieniem życia J. N. i groźba ta wzbudziła u niego uzasadnioną obawę jej spełnienia - podczas gdy to pokrzywdzony pierwszy groził oskarżonemu i następnie sam zaczął go bić i dusić, w związku z czym oskarżony wezwał Policję, gdyby pokrzywdzony obawiał się oskarżonego - to przestałby go bić i dusić i sam zaalarmowałby Policję o fakcie wypowiadania gróźb.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

przyjęcie zeznań świadka J. N. za wiarygodne w sytuacji gdy świadek ten potwierdził, że wprowadził w błąd oskarżonego i sam opłacił góry czynsz najmu za mieszkanie dla oskarżonego i jego córki, podczas gdy oskarżony wyjaśniał, że sam opłacał również czynsz w całości — co oznacza, że świadek nie jest wiarygodny i próbuje przedstawić zdarzenie z korzyścią dla pokrzywdzonej oraz dla B. B.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

błędne przyjęcie, że doszło do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 190 KK, w sytuacji gdy zachowanie oskarżonego zostało sprowokowane przez J. N., który bił i dusił K. G., jego słowa nigdy by nie zostały wypowiedziane bez widocznego aktu prowokacji rozpoczętego przez J. N. przeciwko sprawcy. Zarówno percepcja ofiary jak i sprawcy powinny być brane pod uwagę przy ocenie prowokacji, czego Sąd Rejonowy zaniechał. Tym bardziej nie można przypisać oskarżonemu umyślności i zamiaru bezpośredniego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W odniesieniu do czynu opisanego w punkcie IV wyroku:

naruszenie art. 7 KPK poprzez przyjęcie zeznań B. B. za wiarygodne, w sytuacji gdy jej zeznania były stronnicze i nacechowane negatywnym nastawieniem do osoby oskarżonego. Ponadto dokonanie dowolnej oceny dowodów tego świadka bezpośrednio wpłynęło na wyrok w tej części, gdyż brak jest dowodów na to, aby oskarżony kiedykolwiek groził babci swojej partnerki, którą szanował jako osobę starszą i traktował jak członka rodziny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

naruszenie art. 7 KPK poprzez dowolne uznanie, że świadek O. G. miał udostępnione przez oskarżonego zeznania innych osób w sprawie, podczas gdy O. G. widział jedynie pozew o ustalenie ojcostwa oskarżonego złożony przez F. N.w sprawie rodzinnej, w której również zawarte były nieprawdziwe informacje i złożone oświadczenie pisemne przez B. B., która zarzucała oskarżonemu nieprawdziwe zachowania względem matki jego dziecka. Świadek widział tylko treść pozwu złożonego kilka lat temu. Nie miał powodów, aby zeznawać nieprawdę i potwierdził, że nigdy nie widział niewłaściwych zachowań względem F. i jej rodziny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie wszystkich opisanych zarzutów

Wskazane w apelacji zarzuty korespondują ze sobą i mają zbliżony zakres, ponadto często zostały podniesione kilkukrotnie w kontekście innych czynów zabronionych zarzuconych oskarżonemu. Zasadnym jest odnieść się łącznie do wszystkich zarzutów apelującego.

W toku postępowania świadek F. N.stosownie do treści art. 182 § 1 k.p.k. skorzystała z przysługującego jej prawa odmowy składania zeznań. Zgodnie natomiast z art. 186 § 1 k.p.k. składane przez nią zeznania objęte są zakazem dowodowym i należy je traktować jako niebyłe. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd I instancji prawidłowo zastosował wskazane przepisy proceduralne, albowiem zeznania wskazanego świadka nie były podstawą ustalenia faktów. Wskazać należy, że będąc pokrzywdzoną posiadała ona szczegółową wiedzę, odnośnie zdarzeń z jej udziałem, która jednak nie mogła być wykorzystana przy ustalaniu faktów.

Z tego również względu pozostały materiał dowodowy był niewystarczający do stwierdzenia zaistnienia czynności sprawczej przestępstwa znęcania. W orzecznictwie podnosi się, że przez znęcanie należy rozumieć umyślne zachowanie się sprawcy, które polega na intensywnym i dotkliwym naruszeniu nietykalności fizycznej lub zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu jej udręczenia, poniżenia lub dokuczenia albo wyrządzenia jej innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek (wyrok SN z 6.8.1996 r., WR 102/96, Prok. i Pr. – wkł. 1997, Nr 2, poz. 8). Słusznie zatem apelujący zwrócił uwagę, iż materiał dowodowy nie był wystarczający do wykazania że zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej F. N.miało charakter ciągły i nieustający, niezbędny dla bytu przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego znęcanie się oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych (psychicznych), powtarzających się albo jednorazowych, lecz intensywnych i rozciągniętych w czasie (wyr. SN z 8.2. 1982 r., II KR 5/82, OSNPG 1982, Nr 8, poz. 114; wyr. SN z 24.10.2000 r., WA 37/00, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 8.3.2012 r., II AKa 388/11, KZS 2012, Nr 6, poz. 41). W realiach niniejszej sprawy czyn z art. 207 § 1 k.k. miał zostać popełniony od lipca 2021 r. do 29 września 2021 r., zatem w relatywnie krótkim czasookresie. Ustawodawca nie wprowadził zamkniętego katalogu działań sprawcy, które można uznać za realizujące znamiona znęcania. Każdorazowe zachowanie sprawcy należy więc analizować przez pryzmat okoliczności sprawy
i zebranego materiału dowodowego. W realiach niniejszej sprawy świadkowie nie posiadali szczegółowej wiedzy na temat zdarzeń z udziałem oskarżonego i pokrzywdzonej w inkryminowanym czasie. Wykazano jedynie, że istniał pomiędzy nimi konflikt i dochodziło do licznych kłótni.

W toku postępowania ustalono, że F. N.29 września 2023 r. w wyniku awantury z udziałem oskarżonego doznała obrażeń, powodujących rozstrój zdrowia poniżej 7 dni. Potwierdza to dowód z opinii biegłego lek. med. Z. K., który na podstawie karty badań przeprowadzonych w dniu 1 października 2023 r. stwierdził zaistnienie u pokrzywdzonej stłuczenia szyi i krwiaka podspojówkowego kąta zewnętrznego oka prawego. Ponadto świadek P. E. będący sąsiadem pokrzywdzonej wyszedł w tym czasie na korytarz zaniepokojony hałasem Nie był naocznym świadkiem zdarzenia, jednak w chwili gdy zainterweniował ujrzał na korytarzu płaczącą pokrzywdzoną, która twierdziła, że była duszona przez osobę która wtargnęła do jej mieszkania ( k. 181, k. 293 ). Na podstawie towarzyszących okoliczności, w tym wzajemnych relacji pomiędzy stronami uznać należało, że w zdarzeniu uczestniczył K. G.. Wskazują na to także dane z karty wizyty lekarskiej pokrzywdzonej w (...) sp. z o.o. w L. z dnia 1.10.2021 r., gdzie lekarz A. S. stwierdził u F. N.obrażenia okolicy oka i szyi – co znalazło następnie potwierdzenie w opinii biegłego Z. K. – ale także zawarł sformułowanie, że nastąpiły one w czasie szarpania pokrzywdzonej z chłopcem 29.09.2021 r. ( k. 11 ). Potwierdza to również protokół płyty CD wraz z zapisem ( k. 34 ). Materiał dowodowy nie pozostawia więc wątpliwości, że do omawianego wyżej zdarzenia doszło 29 września 2023 r. Wynika to także z zeznań J. N., który wskazał, że 26 września 2023 r. był obecny na miejscu zdarzenia wobec powzięcia informacji, iż oskarżony nie chce opuścić miejsca zamieszkania pokrzywdzonej. Zaznaczył, że kilka dni później powziął informację o duszeniu pokrzywdzonej. Koresponduje to również z zeznaniami B. B., a także datami wskazanymi w sporządzonej opinii biegłego, która została wykonana na podstawie badań z dnia 1 października 2023 r. tj. bezpośrednio po doznaniu przez pokrzywdzoną wyżej opisanego urazu.

Sąd Odwoławczy nie podziela argumentacji apelującego odnośnie błędnej oceny dowodów w szczególności wiarygodności opinii sądowo-lekarskiej biegłego Z. K., nadania przymiotu wiarygodności zeznaniom członków rodziny pokrzywdzonej będących w konflikcie z oskarżonym, a także oceny wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do żadnego z zarzucanych mu czynów, twierdzącego m.in. że przyczyną obrażeń pokrzywdzonej było uderzenie się przez nią o drzwi, oraz że w czasie awantury jedynie zasłaniał jej usta aby nie krzyczała. W istocie wyżej wymienione zarzuty apelującego obrońcy sprowadzały się do próby wykazania że Sąd I instancji dokonał dowolnej oceny dowodów w zakresie spowodowania przez oskarżonego u pokrzywdzonej obrażeń ciała czego Sąd Okręgowy nie podziela. Wskazać należy, że ocena dowodów poczyniona przez Sąd Rejonowy w tym zakresie nie budzi zastrzeżeń i odbyła się według reguł wynikających z art. 7 k.p.k.

Materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony w dniu 26 września 2023 r. przez drzwi balkonowe dostał się do lokalu zajmowanego przez pokrzywdzoną. Potwierdzona to szereg dowodów w postaci zeznań świadków B. B., a także J. N., który podjął działania w celu zmuszenia oskarżonego do opuszczenia wskazanego miejsca. Uszło jednak uwadze apelującemu że Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku czyn z pkt. II części wstępnej kwalifikowany w akcie oskarżenia z art. 193 k.k. potraktował jako element znęcania się nad pokrzywdzoną kwalifikując jako całość zachowania z art. 207 § 1 k.k. ( pkt. I części dyspozytywnej ). W związku z brakiem dostatecznych dowodów na wypełnienie przez oskarżonego znamion przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., o czym była mowa powyżej, niezasadne a nawet bezprzedmiotowe są zarzuty apelującego dotyczące czynu z art. 193 k.k.

Brak było podstaw do kwestionowania zeznań świadków, w szczególności J. N. i B. B. w zakresie w jakim opisali zdarzenie z 26 września 2021 r., także odnośnie gróźb karalnych kierowanych przez oskarżonego wobec J. N. . Całość materiału dowodowego potwierdza, że pomiędzy członkami rodziny F. N., a oskarżonym istniał długotrwały konflikt, przejawiający się licznymi kłótniami. O groźbach oskarżonego w wyżej wymienionym dniu i obawach ich spełnienia jednoznacznie zeznawał przede wszystkim pokrzywdzony J. N. ( k. 161 ). Także pokrzywdzona B. B. jednoznacznie wskazywała na groźby podpalenia jej domu przez oskarżonego i swoje obawy że groźby te mogą zostać spełnione. W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew zarzutom apelującego brak było podstaw do zakwestionowania prawdziwości twierdzeń w jakich pokrzywdzeni J. N. oraz B. B. wskazywali na wypowiadanie w ich kierunku gróźb. Całokształt postawy oskarżonego pozwala stwierdzić, że owe groźby istotnie mogły wywołać u pokrzywdzonych rzeczywistą obawę ich zrealizowania.

Ponadto apelujący przedstawił swoją ocenę wiarygodności zeznań świadków którym Sąd I instancji odmówił wiarygodności, co dotyczy m.in. zeznań świadka O. G.. Jednakże Sąd Rejonowy dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości, oceniając dowody swobodnie władny był odmówić wiarygodności zeznaniom M. S., H. G., O. G., A. W. tym bardziej że nie posiadali szerszej wiedzy na temat czynów objętych aktem oskarżenia, a ich wiedza ograniczała się do innych sytuacji z udziałem skonfliktowanych stron. Poszczególne zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych podnoszone w dalszej części wywiedzionej apelacji nie zasługiwały więc na uwzględnienie. Wskazać należy, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez organ procesowy z okoliczności ujawnionych w toku postępowania, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się do polemiki z ustaleniami organu procesowego, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się organ procesowy w ocenie zabranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom organu procesowego odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez tenże organ błędu w ustaleniach faktycznych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 r. II KR 355/04, OSNPG 1975/9/84).

Reasumując wniesiona apelacja miała w głównej mierze charakter polemiczny, słusznie jednak apelujący podniósł brak podstaw do przyjęcia że oskarżony dopuścił się przestępstwa znęcania. Pozostały zakres materiału dowodowego i jego prawidłowa ocena poczyniona przez Sąd Rejonowy wskazuje, że w niniejszej sprawie nie doszło do żadnych innych naruszeń przepisów materialnoprawnych lub proceduralnych.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z wyżej wskazanych przyczyn, brak było podstaw do uniewinnienia oskarżonego. Złożony wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego uznać należało za niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany wobec oskarżonego K. G. w znacznej części tj. odnośnie pkt 2, 3, 5, 6, 7, 8, 9 części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiona apelacja w zakresie wskazanych rozstrzygnięć nie była zasadna. Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw by ingerować z urzędu w treść wyroku w omawianej części. Podkreślić w szczególności należy, że zmiana wyroku w zakresie pkt 1 i 4 części dyspozytywnej, także w zakresie wymiaru kary, w tym orzeczenie nowej kary łącznej nie miało wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia co do warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej i rozstrzygnięć z tym związanych ( pkt 5, 7, 8 części dyspozytywnej ).Wskazane rozwiązania uznać należy za słuszne, a ich zastosowanie zostało właściwie uargumentowane w treści sporządzonego przez Sąd Rejonowy uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób że w pkt 1 części dyspozytywnej w miejsce czynu z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. uznał oskarżonego K. G. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. dokonując opisu tego czynu i wymierzając za ten czyn na podstawie art.. 157 § 2 k.k. karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd Okręgowy stwierdził że kara łączna z pkt 4 części dyspozytywnej wyroku straciła moc i na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. orzekł nową karę łączną łącząc orzeczone kary pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i wymierzając K. G. karę łączną 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec stwierdzenia braku możliwości przypisania oskarżonemu popełniania przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., konieczna była zmiana opisu czynu z pkt 1 części dyspozytywnej oraz jego kwalifikacji prawnej. Materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania potwierdził, że w inkryminowanym czasie oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. Jest to przestępstwo ścigane co do zasady z oskarżenia prywatnego, co wskazuje na jego niewysoką społeczną szkodliwość. W niniejszej sprawie zostało jednak objęte skargą oskarżyciela publicznego. Działanie oskarżonego nie było brutalne, było następstwem konfliktu pomiędzy byłymi partnerami. W związku z powyższym w ocenie Sądu Odwoławczego kara 2 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako wystarczającą do spełnienia ustawowych celów kary.

Wobec zmiany opisu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej, a następnie zmiany orzeczonej kary orzeczenie Sądu I instancji odnośnie kary łącznej straciło moc. Sąd Okręgowy zobligowany był zatem orzec na nowo o karze łącznej kierując się brzmieniem art. 85 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. Stosownie do wskazanych przepisów należało zatem połączyć orzeczone kary wymierzone w pkt 2 i 3 zaskarżonego wyroku, wraz z karą orzeczoną w pkt Ia niniejszego wyroku i wymierzyć karę łączną. Wymiar kary łącznej Sąd Okręgowy określił na 3 miesiące pozbawienia wolności, kierując się zasadą asperacji. Wymiar kary łącznej jest współmierny do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego. Wskazane rozwiązanie spełni cele kary w zakresie zarówno prewencji ogólnej i szczególnej, uświadomi oskarżonemu naganność jego postępowania i pozwoli wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego. Kara ta orzeczona została z warunkowym zawieszeniem wykonania, o czym mowa była powyżej w pkt. 5.1.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postepowanie odwoławcze w kwocie 80 zł (20 zł ryczałt za korespondencję oraz opłata za obie instancje w wysokości 60 zł). Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na przepisach art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana