Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant sądowy Justyna Kutnikowska

po rozpoznaniu dnia 12 czerwca 2024 r.

sprawy Ł. W. syna B. i C., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 30 października 2023 r. sygn. akt V W 947/22

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 zł tytułem opłaty sądowej za drugą instancję oraz 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa

w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 58/24

UZASADNIENIE

Ł. W. został obwiniony o to, że: w dniu 3 listopada 2022 roku ok. godz. 10:40 w Z. pow. (...) na ul. (...) w rejonie (...) będąc użytkownikiem pojazdu m-ki V. nr rej. (...) nie zastosował się do zakazu zatrzymania pojazdu w odległości mniejszej niż 10 m od przejścia dla pieszych, to jest o wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym,

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 30 października 2023r. po rozpoznaniu sprawy sygn. VW 947/22 w ramach zarzucanego czynu uznał obwinionego Ł. W. za winnego tego, że 3 listopada 2022 roku około godziny 8:00 na ulicy (...) w Z. w powiecie (...), działając w zamiarze bezpośrednim, jako uczestnik ruchu na drodze publicznej wykroczył przeciwko przepisowi art. 49 ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że wbrew temu przepisowi zatrzymał prowadzony przez siebie samochód V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w odległości mniejszej niż 10 (dziesięć) metrów przed przejściem dla pieszych, przy czym unieruchomienie pojazdu nie nastąpiło z przyczyn technicznych ani też nie wynikało z warunków lub przepisów ruchu drogowego, czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym i za to – na podstawie tych przepisów – skazuje go, a na podstawie art. 97 k.w. wymierza mu karę 200 (dwustu) złotych grzywny. Sąd zasądził od Ł. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku obwiniony wniósł apelację. Wyrok zaskarżył w całości i zarzucił:

I.

a)  naruszenie przepisów postępowania poprzez rozstrzygniecie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego, tj. kwestii istnienia przejścia dla pieszych a także odległość, w jakiej był zaparkowany pojazd;

b)  naruszenie przepisów postępowania poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegające na przyjęciu , że w rejonie zaparkowanego pojazdu znajdowało się przejście dla pieszych;

c)  naruszenie przepisów postępowania poprzez wydanie wyroku na podstawie zeznań wyłącznie funkcjonariusz policji, która dokonała tylko czynności na KP Z. z pominięciem funkcjonariusz policji istotnie obecnej na miejscu zaparkowania pojazdu pani post. P. G., co wynika z wezwania z dnia 3.11.2022 r. kopia wezwania w załączeniu a skutkiem tego brak ustalenia okoliczności zdarzenia;

II. Dodatkowo zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a mianowicie:

a)  poprzez brak przeprowadzenia dowodu z dokumentacji znajdującej się w organie zarządzającym ruchem dla drogi gminnej w Z. ul. (...) i ul. (...) tj. stałej organizacji ruchu, które to jedynie dokumenty mogą wskazać na legalność ustawionego oznakowania na jednym słupku z zamontowanymi dwoma tarczami oznakowania pionowego w całej koronie skrzyżowania, a tym samym brak ustalenia, że tak wprowadzona organizacja ruchu była prawidłowa i legalna na dzień 3.11.2023 r. ( powinno być 3.11.2022 r.) i świadczyła o przejściu dla pieszych;

b)  poprzez brak przeprowadzenia dowodu z dokumentacji znajdującej się w organie zarządzającym ruchem dla drogi gminnej w Z. ul. (...) i ul. (...), tj. czasowej organizacji ruchu, które to jedynie dokumenty mogą wskazać na legalność ustawionego oznakowania na jednym słupku z zamontowanymi dwoma tarczami oznakowania pionowego w całej koronie skrzyżowania, a tym samym brak ustalenia, że tak wprowadzona organizacja ruchu była prawidłowa i legalna na dzień 3.11.2023 r. ( powinno być 3.11.2022 r. ) i świadczyła o przejściu dla pieszych;

c)  poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że przejście dla pieszych może być wyznaczone wyłącznie jednym znakiem pionowym w całym skrzyżowaniu, bez obustronnego ustawienia oznakowania pionowego i poziomego w sytuacji gdy przejście dla pieszych jest miejscem , którym porusza się pieszy a brak obustronnego oznakowania pionowego i oznakowania poziomego na powierzchni jezdni w istocie wyklucza możliwość zlokalizowania w pasie drogi przejścia dla pieszego, co skutkowało błędem ustalenia, że przejście w koronie skrzyżowania się znajdowało;

d)  poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że przejście dla pieszych może być oznaczone jedynie jednym znakiem z dwoma tarczami bez ustawienia obustronnego oznakowania pionowego i oznakowania poziomego w sytuacji gdy z powołanego w uzasadnieniu sądu rozporządzenia wynika w załączonych grafikach w jaki sposób stosować znak D- 6, z których w każdej grafice znajduje się każdorazowo oznakowanie pionowe i oznakowanie obustronne znakiem D- 6;

e)  poprzez brak zwrócenia się do właściwego zarządcy drogi i samodzielne przyjęcie, że nawierzchnia drogi w rejonie ul. (...) i ul. (...) mogła być zdegradowana, sfrezowana i brak umieszczenia oznakowania poziomego wynikał właśnie z tego powodu;

f)  poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że przejście dla pieszych może być oznaczone wyłącznie jednostronnym znakiem D- 6 w sytuacji gdy z wytycznych wzorców i standardów Ministra właściwego ds. transportu nr WR-D 41-3 - wytyczne projektowania infrastruktury dla pieszych wynika, wprost, że na przejściach dla pieszych wykonuje się łącznie spójne oznakowanie poziome i pionowe, zgodnie z rozporządzeniem, o którym mowa w uzasadnieniu sądu;

g)  poprzez błąd w ustaleniach faktycznych i przyjęcie, że pojazd nie uległ awarii w sytuacji gdy obwiniony wskazał, że na tablicy pojazdu pojawiła się informacja o natychmiastowym zatrzymaniu a skutkiem tego przyjęcie, że pojazd mógł być zaparkowany w innym miejscu;

h)  ( błędnie oznaczone jako punkt f) poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że pojazd był zaparkowany w odległości spełniającej przesłanki do uznania obwinionego za winnego w sytuacji gdy na podstawie zebranych dowodów brak było możliwości wskazania odległości zaparkowanego pojazdu od przejścia dla pieszych jak i lokalizacji samego przejścia;

i)  (błędnie oznaczone jako h ) poprzez zmianę kwalifikacji prawnej na etapie dopiero wydania wyroku co uniemożliwiło obwinionemu przygotowanie się do obrony;

Co skutkowało bezpodstawnym uznaniem obwinionego za winnego czynu opisanego w sentencji wyroku tj. o czyn z art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 2 ustawy prawo o ruchu drogowym.

Wniósł o :

1.  przeprowadzenie dowodu z zeznań post. P. G. na okoliczności przebiegu zdarzenia z dnia 3.11.2022r.;

2.  przeprowadzenie dowodu ze stałej organizacji ruchu dla drogi ul. (...)/ ul. (...) w Z. na dzień 3.11.2022 r. na dowód legalności i zgodności z organizacją oznakowania przejścia i dla pieszych;

3.  przeprowadzenie dowodu po wcześniejszym wystąpieniu do zarządcy drogi ul. (...) i ul. (...) w zakresie stanu nawierzchni w dniu 3.11. 2022 r. na fakt czy przejście dla pieszych mogło funkcjonować w warunkach zdegradowanej nawierzchni;

4.  przeprowadzenie dowodu z czasowej organizacji ruchu dla drogi ul. (...) / ul. (...) w Z. na dzień 3.11.2022 r. na dowód legalności i zgodności z organizacją oznakowania przejścia dla pieszych.

5.  o uniewinnienie obwinionego.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionego nie jest zasadna.

Ustalenia faktyczne jak i ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonania przez sąd I instancji zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji oparł się na dowodach w postaci zdjęć wykonanych na miejscu zdarzenia w dniu 3 listopada 2022 r. oraz zeznań świadka - policjantki E. H.. Obwiniony niesłusznie zarzuca, że ustalenia faktyczne sąd I instancji poczynił na podstawie zeznań świadka nieobecnego na miejscu zdarzenia. O tym, że świadek E. H. była obecna na miejscu zdarzenia świadczy chociażby treść notatki urzędowej sporządzonej przez pos. P. G.. Materiał dowodowy został uzupełniony poprzez zdjęcia przedstawione przez obwinionego na rozprawie przed sądem I instancji (k- 42) a także na rozprawie odwoławczej. (k- 88) Tak zebrany materiał dowodowy stanowił podstawę do stwierdzenia winy obwinionego w ramach przypisanego mu wykroczna z art. 97 k.w. W tym przepisie ustawodawca stypizował czyn zabroniony polegający na wykraczaniu przeciwko innym przepisom regulującym bezpieczeństwo i porządek w komunikacji. Dyspozycja tego przepisu ma więc charakter typowo blankietowy, tzn. że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. Dopełnienie tego przepisu stanowi więc art. 49 ust. 1 pkt 2 prawa o ruchu drogowym stwierdzający, że zabrania się kierowcy zatrzymania pojazdu na przejściu dla pieszych oraz w odległości mniejszej niż 10 m przed tym przejściem a na drodze dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu zakaz ten obowiązuje także za tym przejściem. Zgromadzony materiał dowodowy pozwalał na wyprowadzenie takich wniosków o zawinieniu obwinionego, jakie wyprowadził sąd I instancji zaś zdjęcie przedstawione przez obwinionego na rozprawie odwoławczej (k- 88) te ustalenia jedynie potwierdza. Nie zostały naruszone przepisy postępowania dotyczące oceny dowodów. Zdjęcia załączone do akt sprawy (k-3,4 ) wykonane przez świadka E. H. - policjantkę obecną na miejscu zdarzenia, wskazują na to, że w niewielkiej odległości od miejsca zaparkowania pojazdu na słupie znajdował się umocowany znak informacyjny D-6. Znak ten oznacza przejście dla pieszych czyli miejsce przeznaczone do bezpiecznego przechodzenia pieszych w poprzek jezdni. Wbrew zarzutom skarżącego przejście dla pieszych może być oznaczone wyłącznie znakiem D-6. Dzieje się tak wtedy, gdy nawierzchnia jezdni nie nadaje się do umieszczenia znaku poziomego – tzw. pasy lub zebra. W tej sytuacji stosuje się tylko znak pionowy D-6, umieszczając go po obu stronach drogi. Jedynie uzupełnieniem znaku D-6 jest namalowany na jezdni znak poziomy P-10 - tzw. zebra. Nie jest więc tak, że Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych wymaga jednoczesnego oznaczenia przejścia dla pieszych znakiem D- 6 i P -10. Jak wynika ze zdjęć wykonanych na miejscu zdarzenia pasy nie były namalowane, zaś po drugiej stronie drogi nie był ustawiony znak D -6 . Jednak dla każdego kierowcy, nawet z małym doświadczeniem w ruchu drogowym, obniżenie krawężników widoczne na zdjęciu k- 88 jest wyznacznikiem szerokości przejścia dla pieszych. O zawinieniu obwinionego świadczy to, że w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że parkuje samochód zbyt blisko przejścia dla pieszych. Wniosek ten należy wyprowadzić ze sposobu parkowania przedmiotowego pojazdu. Obwiniony w dniu zdarzenia zaparkował pojazd przodem, centralnie zwrócony w kierunku słupa, na którym znajdował się znak D-6. Ponadto o świadomości obwinionego świadczą jego pierwsze wyjaśnienia, w których podał, że zdawał sobie sprawę z tego, że parkuje w miejscu niedozwolonym. Obwiniony pracuje w Z. a więc zna topografię miasta. Pojazd zaparkował blisko stacji PKP oraz w pobliżu obiektów, do których często przychodzą dzieci. Znak D-6 był dla obwinionego widoczny a jego znaczenie czytelne. ( zdjęcie k- 88) Czasowa organizacja ruchu dla drogi gminnej w Z. ul. (...) i ul. (...), nie ma wpływu na ustalenia dotyczące zawinienia obwinionego gdyż sposób oznakowania przejścia dla pieszych oraz miejsce parkowania pojazdu są widoczne na zdjęciach znajdujących się w aktach sprawy. Obwiniony nie oznaczył swojego samochodu trójkątem ostrzegawczym ani włączonymi światłami awaryjnym, co prowadzi do wniosku, że jego pojazd nie uległ awarii. Potwierdzają to zeznania świadka E. H. bowiem od godziny 8 do 16 w dniu 3 listopada 2022 r. nikt nie podchodził do tego pojazdu. Jak wynika z zeznań tego świadka obwiniony ok. godziny 8 wysiadł z samochodu i udał się w kierunku stacji PKP. Istotnie, sąd I instancji nie uprzedził obwinionego o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu z art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. na art. 97 k.w. w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 2 prawa o ruchu drogowym. Jednak to naruszenie procedury nie miało wpływu na zakres odpowiedzialności obwinionego gdyż opisy obu czynów są podobne zaś sąd I instancji zastosował kwalifikację prawną przewidującą łagodniejszą odpowiedzialność za wykroczenie. Z tych powodów sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. O kosztach orzekł na podstawie art. 121§1 k.p.w. w zw. z art. 636 §1 k.p.k.