Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 78/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 17 listopada 2023 r. sygn. akt II K 1135/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

P. K., P. R.

Naprawienie w części szkody przez oskarżonych, regularne spłacanie rat zgodnie z ustaleniami z pokrzywdzonym.

Kserokopie przelewów bankowych

k. 790 - 798

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Kserokopie przelewów bankowych.

Dowody z dokumentów przedłożone przez obrońcę oskarżonych, nie budzące jednak wątpliwości co do wiarygodności.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.obraza przepisów art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. która polegała na zastosowaniu tych przepisów i uznaniu obu oskarżonych za winnych popełnienia tego fragmentu zarzucanego im działania, które miało polegać na zaborze w celu przywłaszczenia rzeczy w postaci prekursorów do produkcji farmaceutyków o wartości 192.000,00 Euro stanowiących ładunek pojazdu, którego zaboru w celu przywłaszczenia się dopuścili, a także rzeczy znajdujących się w pojeździe w postaci dokumentów, w tym dowodu osobistego i innych ruchomości stanowiących własność kierowcy skradzionego pojazdu; podczas gdy zebrany materiał dowodowy w zakresie fragmentu tego czynu nie pozwala na obronienie tezy oskarżenia o tym że moi mocodawcy posiadali co do tego fragmentu swego zachowania wymagany normą art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. oraz normą przepisów art. 276 k.k. i art. 275 § 1 k.k.- zamiar bezpośredni kierunkowy – dolus directus coloratus, czyli zamiar o szczególnym zabarwieniu, a dla popełnienia czynu kradzieży nie wystarcza aby sprawca tylko godził się na możliwość jego popełnienia, albowiem w takim wypadku całość znamion strony podmiotowej nie jest objęta jego wolą, a tym samym nie można przypisać mu takiego przestępstwa;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2.obraza art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegająca na dokonaniu dowolnej i wybiórczej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu, z naruszeniem wskazań wiedzy, reguł logiki i doświadczenia życiowego w tym: wyjaśnień obu oskarżonych w zakresie w jakim Sąd na ich podstawie oraz podstawie doświadczenia życiowego ustalił, że skoro oskarżeni prowadzą działalność transportową to musieli wiedzieć że primo pojazd przewozi ładunek, secundo ładunek ten jest określonego i znanego im rodzaju, gatunku a okoliczność to utwierdza to fakt, że jechali za nim swoim pojazdem przed jego zaborem ( co nie miało miejsca w rzeczywistości ), co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych i co w ostateczności doprowadziło do niedopuszczalnego skazania obu oskarżonych za cały zarzucany im przez oskarżyciela czyn;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.błąd w ustaleniach faktycznych który miał wpływ na treść orzeczenia a sprowadzał się do zbudowania niesłusznej wiedzy o tym, iż oskarżeni doskonale wiedzieli co jest przedmiotem przestępstwa, to jest jaki ładunek kradną, albowiem typując pojazd do kradzieży posiadali wiedzę o tym jaki ładunek ten pojazd przewozi i czy w ogóle jakiś ładunek znajduje się w tym samochodzie, podczas gdy ze wszystkich dowodów taki stan rzeczy nie wynika, albowiem bezsprzeczne jest, iż na podstawie ich wyjaśnień ( przy braku innych dowodów w tym zakresie ), a zwłaszcza okoliczności natury obiektywnej można ustalić iż takiej wiedzy nie mieli ergo nie obejmowali swoją świadomością i wolą zamiaru jego zaboru i przywłaszczenia albowiem pojazd nie został skradziony z ładunkiem z terenu firmy, która produkuje takie rzeczy, ani nie nosił żadnych oznaczeń firmy je produkującej czy też transportującej, a także brak jest jakichkolwiek depozycji, że wiedzę o tym ładunku oskarżeni mogli posiadać, co jest logiczne albowiem oskarżeni nie jechali z inną nieustaloną osobą za tym pojazdem przed kradzieżą i tym samym nie typowali go do tego czynu ani tym bardziej nie jechali oni za nim od miejsca jego załadunku ( w Niemczech ), a w tego typu pojazdach z chłodziarką przemysłową przewozi się nie tylko lekarstwa ale przede wszystkim żywność albo mogą jechać one puste po rozładunku czy przed załadunkiem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4.rażąca niewspółmierność kar pozbawienia wolności oraz kar grzywny orzeczonych wobec obu oskarżonych, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących ich wymiaru i zakresu ich przestępczego działania uzasadnia orzeczenie jej z warunkowym jej zawieszeniem wobec P. R. w wymiarze 1 roku, a wobec P. K. w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, co było skutkiem niedostrzeżenia przez Sąd a quo wszystkich okoliczności łagodzących albo nienadania im właściwej wagi, albowiem oskarżeni przyznali się do popełnienia swego czynu w toku rozprawy sądowej i szczerze wyjaśnili wszystkie znane im okoliczności zdarzenia, naprawili szkodę kierowcy A. B. w całości, spłacili pokrzywdzonemu (...) ponad 40.536,00 zł. ( na czas wydania wyroku ) uzgadniając sposób naprawienia szkody poprzez zawarcie ugody i zobowiązując się do spłaty po 5.134,00 zł. każdy miesięcznie i nadal realizując jej warunki, a także samodzielnie zgłosili się na policję przed ich wykryciem.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1, 2 i 3

Zarzuty powyższe, aczkolwiek wskazywane jako trzy różne podstawy odwoławcze z art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. dotyczą w istocie tej samej kwestii tj. wartości i rodzaju mienia zabranego przez oskarżonych w celu przywłaszczenia, ze wskazaniem przez skarżącego, że można przypisać im jedynie zabór samochodu marki I. nr rej. (...) bez ładunku i mienia stanowiącego własność kierowcy samochodu. Z tego względu wszystkie 3 zarzuty rozpoznane zostaną łącznie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że skarżący obrońca oczywiście niezasadnie zarzuca obrazę art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., skoro Sąd I instancji nie zakwalifikował czynów oskarżonych z tych przepisów, lecz z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ( nota bene skazanie przez Sąd Rejonowy oskarżonych za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skutkowałoby zaistnieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k., jako że jest to właściwość rzeczowa Sądu Okręgowego w I instancji – art. 25 § 1 pkt 2 k.p.k.). Przyjęta kwalifikacja prawna czynów oskarżonych z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. jest prawidłowa, jako że z materiału dowodowego wynika w sposób jednoznaczny, że oskarżeni i trzeci nieustalony sprawca dostali się do kabiny samochodu poprzez wybicie w niej szyby i następnie tym samochodem trzeci sprawca odjechał a współdziałający z nim oskarżeni pojechali za nim swoim autem ( wyjaśnienia P. K. k. 132 – 133, k. 617 i P. R. k. 618 ) oraz że wśród zabranych rzeczy były dokumenty w postaci dowodu rejestracyjnego oraz umowy zawarcia ubezpieczenia, o czym będzie jeszcze mowa poniżej. Zarzut ad.1 był uzasadniony w niewielkiej części, a to odnośnie przypisania oskarżonym kradzieży wyżej wymienionych dokumentów ( tak wynika z opisów czynów z pkt I i IV części dyspozytywnej ), które jako rzeczy nie przedstawiające wartości materialnej nie mogą być przedmiotem przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. Rzeczy będące przedmiotem czynności wykonawczej kradzieży muszą mieć wartość majątkową wyrażoną w pieniądzu, nie są nimi dokumenty nie posiadające takiej wartości tj. inne niż wymienione w art. 115 § 9 k.k. ( zob. M. Mozgawa, Kodek karny, komentarz aktualizowany, teza 3, LEX/el 2024; W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny, część szczególna ,tom III teza 50, WKP 2022 ). Natomiast w związku z wypełnieniem znamienia „usunięcia dokumentu” spod władztwa jego dysponenta – kierowcy pojazdu, słusznie Sąd I instancji przypisał oskarżonym w zbiegu przepisów ustawy art. 276 k.k.

Co do zasady wszystkie trzy powyższe zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie. Oczywistym jest, że o wartości zabranego w celu przywłaszczenia mienia decyduje tylko wartość tego mienia które zostało zgodnie z zamiarem sprawcy wyłączone ze sfery mienia należącego do pokrzywdzonego i przejęte w posiadanie sprawcy ( zob. uchwała SN ( 7 ) z 28.08.1974 r. VI KPZ 19/74 OSNKW 1974 nr 12 ). Nie ulega także wątpliwości że stroną podmiotową każdego typu przestępstwa kradzieży, także kradzieży z włamaniem jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego kierunkowego. W doktrynie przyjmuje się, że z punktu widzenia strony intelektualnej zamiaru bezpośredniego może ona wystąpić w dwojakiej postaci: albo jako świadomość sprawcy istnienia stanu rzeczy, który może doprowadzić, przy podjęciu decyzji o wypełnieniu zachowania, do popełnienia czynu zabronionego, albo jako świadomość stanu rzeczy prowadzącego w sposób konieczny do popełnienia czynu zabronionego. W pierwszym przypadku ma miejsce tzw. świadomość możliwości popełnienia czynu zabronionego, w drugim tzw. świadomość konieczności popełnienia czynu zabronionego. W pierwszym przypadku w świadomości sprawcy musi znaleźć odzwierciedlenie fakt, że podejmowane przez niego zachowanie może doprowadzić do zaboru cudzej rzeczy, w drugim musi mieć on pewność, że podejmowane przez niego działanie doprowadzi do zaboru cudzej rzeczy. W odniesieniu do znamion statycznych niezbędna jest pełna świadomość sprawcy, w odniesieniu do znamion dynamicznych wystarczające jest uświadomienie sobie możliwości ich zrealizowania w ustalonym stanie faktycznym. Innymi słowy u sprawcy kradzieży musi występować tzw. pełna świadomość co do faktu, że stanowiąca przedmiot zamachu rzecz jest cudza, natomiast w odniesieniu do zaboru wystarczająca jest już świadomość możliwości nastąpienia tego stanu ( zob. W. Wróbel, A. Zoll Kodeks karny, część szczególna ,tom III tezy 82 i 86, WKP 2022 ).

Przechodząc w realia niniejszej sprawy wskazać należy, że znamiona strony podmiotowej przypisanego każdemu z oskarżonych przestępstwa ustalone zostały na podstawie ich wyjaśnień w połączeniu z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Oskarżony P. K. dwukrotnie złożył wyjaśnienia w sprawie: w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie, oskarżony P. R. w zasadzie wyjaśniał tylko na rozprawie ( w postępowaniu przygotowawczym co do zasady odmówił złożenia wyjaśnień potwierdzając jedynie, że kierował samochodem B. w trakcie zdarzenia – k. 146 ). Zgodnie z wersją wydarzeń przedstawioną przez P. K. w postępowaniu przygotowawczym przyjechał on samochodem marki B. na parking koło stacji benzynowej w miejscowości O. wraz z P. R. i inną osobą której danych personalnych oskarżony nie chciał wskazać. Znaleźć tam mieli się przypadkowo. Na parkingu tym stał samochód – bus marki I. którym – co wynika z innych dowodów – przyjechał kierowca A. B. spożywający w tym czasie posiłek w restauracji na stacji benzynowej. P. K. wybił szybę w szoferce tego samochodu, trzecia nieustalona osoba weszła do środka i odjechał samochodem I., oskarżeni pojechali za nim samochodem B., jednak po drodze uszkodzili opony w dwóch prawych kołach w swoim samochodzie, nie mogli kontynuować jazdy, pozostawili samochód B. na jednej z posesji za zgodą przebywającej tam kobiety, po czym tzw. „stopem” odjechali do miejscowości S.. Zgodnie z tą wersją oskarżony nie wiedział co stało się z samochodem I. którym odjechał trzeci mężczyzna, którego danych personalnych P. K.nie chciał podać ( k. 132 – 133 ). Na rozprawie przed Sądem wersja ta w wyjaśnieniach oskarżonych uległa istotnym zmianom. Zgodnie z tą wersją, trzeci, nieustalony z nazwiska mężczyzna miał „wynająć” oskarżonych do kradzieży samochodu, jechali oni we trzech samochodem B. za busem I. aż do parkingu. Na parkingu zdarzenie przebiegało tak jak w poprzednich wyjaśnieniach P. K., po zaborze I. i uszkodzeniu opon w samochodzie B. kierujący I. trzeci mężczyzna wrócił po P. K. i P. R., w trakcie jazdy skradzionym samochodem doszło do sprzeczki, samochód I. został podpalony w pobliżu lasu przy czym, zdaniem oskarżonych, uczynił to trzeci z mężczyzn nakazując oskarżonym najpierw wysiąść z samochodu i grożąc im konsekwencjami jak ktoś się dowie o zdarzeniu ( k. 617 – 619 ).

Dokonując oceny powyższych dowodów Sąd Rejonowy władny był dać wiarę co do zasady wyjaśnieniom oskarżonych P. K. i P. R. złożonym przed Sądem oraz tym złożonym w postępowaniu przygotowawczym w części w której nie były sprzeczne z wyjaśnieniami z rozprawy. Jednocześnie Sąd ten nie bez racji argumentował, że oskarżeni dostosowywali treść swoich wyjaśnień do zgromadzonego materiału dowodowego i gdy jasne było, że trzeci sprawca kradzieży nie został ustalony, obciążyli go znaczną częścią odpowiedzialności. Tak dokonana i argumentowana w pisemnym uzasadnieniu wyroku ocena nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów. Nie sposób zgodzić się z tezami zawartymi w apelacji obrońcy zgodnie z którymi przypisać oskarżonym można jedynie kradzież samochodu, że nie obejmowali zamiarem bezpośrednim kradzieży ładunku oraz rzeczy stanowiących własność kierowcy samochodu. Sąd I instancji argumentował dlaczego ustalił iż oskarżeni dokonali zaboru całości mienia wskazanego w opisie przypisanych im czynów i argumentacja ta jest przekonywująca, także w kontekście wskazywanych wyżej poglądów doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego. Skradziony przez oskarżonych i trzecią, nieustaloną osobę pojazd marki I. był samochodem – chłodnią, przewożony był w nim ładunek w postaci prekursorów do farmaceutyków o nazwie wskazanej w opisach czynów, niemałej wartości, bo wynoszącej 192.000 euro. W sprawie istotnie brak jest dowodów świadczących, że oskarżeni i trzeci sprawca otwierali chłodnię, czy też aby jechali za tym samochodem od miejsca załadunku w Niemczech, niemniej zasady prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego przemawiają za przyjęciem, że co najmniej wiedzieli, że samochód nie jedzie bez ładunku. Nie bez znaczenia jest fakt, że obaj oskarżeni są z zawodu mechanikami samochodowymi, każdy z nich prowadzi działalność gospodarczą związaną z motoryzacją, m.in. dotyczącą wynajmu aut, są więc w tym zakresie fachowcami. Oskarżeni i trzeci mężczyzna wybrali jako przedmiot kradzieży nie przypadkowe auto, lecz samochód – chłodnię za którym – wbrew temu co podnosi skarżący obrońca w zarzutach apelacji - jechali, typowali go więc do kradzieży, był to całkowicie świadomy wybór dotyczący właśnie tego auta. O tym że samochód nie jest „pusty”, bez ładunku, ostatecznie przesądzał fakt, że kierowca A. B. pozostawił go wprawdzie z zamkniętymi na klucz drzwiami ale z włączonym silnikiem i drugim kluczykiem w stacyjce, tak aby zasilana z agregatu chłodnia pracowała ( k. 663 ). Zdarzenie miało miejsce w czerwcu, z pewnością przy ciepłej pogodzie, ładunek wymagał utrzymywania stałej niskiej temperatury. Dla fachowców w zakresie motoryzacji jakim są oskarżeni wymowa tych faktów musiała być jednoznaczna. Oskarżeni obejmowali zamiarem bezpośrednim kierunkowym kradzież samochodu z ładunkiem, fakt iż nie ujawniono dowodów wskazujących , iż mieli świadomość, że ładunkiem tym są prekursory do farmaceutyków o wyżej wymienionej wartości nie przesądza, że nie można im przepisać kradzieży tego mienia. Jest to analogiczna sytuacja z przykładowym casusem dotyczącym kradzieży przez sprawcę pokrzywdzonemu portfela na ulicy, o którym wie że znajdują się w nim pieniądze, nie ma jednak świadomości czy jest to 10 zł. czy 1.000 zł. W każdym wypadku dokonuje kradzieży portfela z zawartością pieniędzy. Co zaś się tyczy rzeczy stanowiących własność kierowcy A. B.: nawigacji, lodówki przenośnej, tabletu, ładowarki, przetwornicy, także telefonu komórkowego stanowiącego własność firmy do której należał samochód – rzeczy te znajdowały się w szoferce samochodu I., mężczyzna kierujący autem musiał je widzieć, współdziałał zaś z oskarżonymi w dokonaniu kradzieży całości mienia, w tym tego znajdującego się w aucie.

O tym że oskarżeni nie są ludźmi przypadkowymi w procederze kradzieży aut świadczy spalenie samochodu po spodziewanej dekonspiracji ich wizerunku w związku z pozostawieniem nie nadającego się do jazdy B. na posesji dozorowanej przez świadka M. F. ( k. 36 – 37 ). W ocenie Sądu Okręgowego w taki sposób nie postępują sprawcy przypadkowi, nie związani z wyżej wymienionym procederem.

Ad. 4

Zarzut niezasadny w części dotyczącej rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności. Eksponowane przez skarżącego obrońcę okoliczności łagodzące nie uzasadniają złagodzenia kar nie tylko do wnioskowanych rozmiarów, ale w ogóle. Oskarżeni przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu, ale tylko „częściowo”, kwestionując rodzaj i wartość skradzionego mienia, nie sposób uznać, że szczerze wyjaśnili wszystkie znane im okoliczności zdarzenia skoro nie ujawnili danych personalnych trzeciego sprawcy mimo że co najmniej z wyjaśnień P. K. z postępowania przygotowawczego wynika, że były one im znane. Z akt sprawy wynika, że istotnie oskarżeni P. K. i P. R. sami zgłosili się do KPP w B. ( notatka urzędowa k. 103 ), jednak po pierwsze było to w sytuacji gdy mogli spodziewać się ustalenia ich danych personalnych w związku z pozostawieniem samochodu B. na posesji dozorowanej przez świadka M. F., która ich widziała, po drugie przedstawili wtedy całkowicie wymyśloną wersję zdarzenia, jakoby do kradzieży zmusili ich dwaj nieustaleni z nazwiska U. których zabrali „na stopa”, co wynika z wyżej wymienionej notatki. Docenić należy, że oskarżeni naprawili szkodę kierowcy A. B. w całości, oraz spłacili ubezpieczycielowi - pokrzywdzonemu (...) S.A. część szkody, zawarli ugody w tym zakresie i kontynuują spłaty co wynika z dokumentów przedstawionych na rozprawie odwoławczej, także że P. K. w ramach prowadzonej firmy udziela się społecznie ( k. 721 – 722 ). Z drugiej strony nie sposób nie dostrzec okoliczności dotyczących samego czynu - zaplanowanego i konsekwentnie realizowanego, następnie zniszczenia mienia gdy zaistniała groźba dekonspiracji, jak również wartości skradzionego mienia. Ponadto oskarżony P. K. był wcześniej wielokrotnie karany, w tym także za udział w zorganizowanej grupie przestępczej polegającej na kradzieżach z włamaniem samochodów różnych marek ( k. 304 – 306 , k. 426 – 484 ). Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności kary 3 lat pozbawienia wolności dla P. K. i 2 lat pozbawienia wolności dla P. R. mieszczące się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za czyn z art. 279 § 1 k.k. nie są rażąco surowe.

Sąd Okręgowy uznał natomiast w części za zasadny zarzut dotyczący rażącej niewspółmierności kar grzywny, co wiąże się z przyjęciem mniejszej niż w zaskarżonym wyroku wartości skradzionego samochodu. Zdaniem Sądu Okręgowego, rozstrzygając wątpliwości w tym zakresie na korzyść oskarżonych, wartość skradzionego i spalonego następnie busa – chłodni (...) należało ustalić na podstawie wyceny przez ubezpieczyciela (...) S.A. tj. na kwotę 189.508,16 zł. ( k. 627 ), o co wnioskował skarżący obrońca. Powyższe, jak i wskazywane wyżej okoliczności łagodzące dla oskarżonych były podstawą do uznania wymierzonych kar grzywny za rażąco surowe i obniżenie ich wysokości w sposób wskazany poniżej.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uznanie, iż obaj oskarżeni przełamali zabezpieczenia pojazdu marki I. o nr rej. (...) i zabrali go w celu przywłaszczenia, a pojazd przedstawiał wartość wskazaną przez ubezpieczyciela w wysokości 189.508,16 zł. to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. i wymierzenie im następujących kar: P. R. kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby i zobowiązanie go do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50 zł., zaś P. K. kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności i kary grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 50 zł. stawka, orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody wobec (...) w zakresie w jakim jej dotychczas nie uiścili.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej, wniosek okazał się zasadny w części, a to odnośnie zmiany zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie wartości skradzionego samochodu w kwocie 189.508,16 zł. oraz obniżenia wysokości kar grzywny, choć nie do kwot wskazywanych we wniosku lecz do 150 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 200 zł. W pozostałej części wniosek był niezasadny, w szczególności co do rodzaju mienia skradzionego przez oskarżonych i jego wartości, a także wysokości kar pozbawienia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych P. K. i P. R. w znacznej części, wyłączywszy jego zmianę w sposób wskazany poniżej. Utrzymanie wyroku w mocy dotyczyło w szczególności sprawstwa i winy oskarżonych odnośnie przypisanych im czynów oraz wymiaru kary pozbawienia wolności i orzeczonego środka kompensacyjnego z art. 46 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej, w wyżej wymienionym zakresie zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Podkreślenia wymaga, że wysokość kwoty środka kompensacyjnego ustalana być powinna na chwilę orzekania przez Sąd I instancji, a wpłacanie kolejnych rat przez oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego oceniać należy jako realizację tego środka.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób że w opisach czynów z pkt I i IV części dyspozytywnej przyjął iż wartość skradzionego pojazdu marki I. IglooCar nr rej. (...) wynosiła 189.508,16 zł., wyeliminował ustalenie, że oskarżeni dokonali kradzieży dowodu rejestracyjnego nr (...) i potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia oraz przyjął że ogólna wartość skradzionego mienia wynosiła 192.000 euro i 194.258,16 zł., a także w pkt II i V części dyspozytywnej obniżył orzeczone wobec każdego z oskarżonych kary grzywny do 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej należało dokonać zmiany zaskarżonego wyroku w sposób wyżej opisany. Przyjęta wartość skradzionego mienia w kwocie 194.258,16 zł. stanowi sumę wartości samochodu i wartości przedmiotów znajdujących się w kabinie auta, wymienionych w opisach czynów, należących do kierowcy i pokrzywdzonej firmy transportowej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Bezwzględna przyczyna odwoławcza

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Uchylenie i umorzenie postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

Zasada ne peius

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części od P. K. w kwocie 410 zł., w tym wymierzył mu opłatę w części dotyczącej kary pozbawienia wolności w kwocie 400 zł. za II instancję ( kwota uzupełniona o 10 zł. tytułem ½ ryczałtu za doręczenia ), od P. R. w kwocie 310 zł., w tym wymierzył mu opłatę w części dotyczącej kary pozbawienia wolności w kwocie 300 zł. za II instancję ( kwota uzupełniona o 10 zł. tytułem ½ ryczałtu za doręczenia ), zaś w pozostałej części zwolnił obydwu oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Wskazać należy Sądowi Rejonowemu, że w pkt IX zaskarżonego wyroku wymierzył oskarżonym opłaty za orzeczone kary pozbawienia wolności, z nieznanych Sądowi Okręgowemu powodów nie orzekając ich od wymierzonych kar grzywny ( art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych ), ani nie zwalniając w tym zakresie oskarżonych od kosztów sądowych. Sąd Okręgowy obniżając wysokość kar grzywny powinien orzec wobec każdego z oskarżonych jedną opłatę za obie instancje według kar przez siebie orzeczonych ( art. 10 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy ), co byłoby jednak rozstrzygnięciem na niekorzyść oskarżonych, w sytuacji braku apelacji na niekorzyść. W tym stanie rzeczy kierując się zasadami słuszności Sąd Okręgowy w części dotyczącej opłat od kar grzywny zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie co do kwalifikacji prawnej, wartości przedmiotu przestępstwa, wymiaru kar pozbawienia wolności i grzywny.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana