Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 877/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 18 października 2023r. sygn. akt II K 642/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

B. J. i T. K.

Nie uczestniczenie oskarżonych i K. L. w handlu papierosami i tytoniem bez znaków akcyzowych

Zeznania K. L.

Odpis a/o przeciwko K. L.i in.

k. 860 – 861

k. 863 - 877

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.

Zeznania K. L.

Zeznania jego pozostają w sprzeczności z relacjami świadków P. K.i P. B., w których opisali oni proceder handlu papierosami i tytoniem bez znaków akcyzy w czasie kiedy pracowali dla K. L., w tym również kontakty z oskarżonym B. J. i T. K.. Zeznania K. L. są nielogiczne i nie racjonalne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego. Wątpliwość budzi stwierdzenie, że łączyła ich długa znajomość ale się nie odwiedzali, nie pamięta skąd się znali, kontakty nie były związane z prowadzoną przez K. L. działalnością ale nie wskazał co było ich powodem. Kolejna nieracjonalna rzecz to fakt, że świadek dał B. J. telefon do kontaktowania się w sprawie „załatwienia papierosów” a jak mówi do takiej sytuacji doszło przez cały ten okres tylko raz.

Na uwagę zasługuje przede wszystkim fakt, że przeciwko K. L. przed tutejszym Sądem Okręgowym toczy się postępowanie ( sygn. III K 63/20 ), w którym jest on oskarżony o czyny z art. 54§1 k.k.s. i art. 65§1 k.k.s. popełniane w okresie od grudnia 2018r. do 27 listopada 2019r. w tym również o kierowanie grupa przestępczą mającą na celu popełnianie przestępstw skarbowych w związku z nabywaniem, przewożeniem i sprzedażą nielegalnych wyrobów akcyzowych.

W tej sytuacji oczywistym jest, że do relacji przedstawionej przez świadka należy podchodzić z wyjątkową dozą ostrożności, gdyż ma on interes w tym aby zaprzeczać swojemu udziałowi w procederze w tym również w zakresie kontaktów z oskarżonymi w niniejszej sprawie B. J. i T. K..

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego T. K..

I. Na podstawie art. 439 § 1 pkt 1) i 6) KPK, wyrokowi temu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie:

• Art. 412 KPK poprzez wydanie wyroku przez osobę nieuprawnioną, a to pracownika sekretariatu, co zostało trzykrotnie odnotowane w Portalu Informacyjnym Sądów Powszechnych Apelacji Wrocławskiej w zakładce czynności sprawy, toczącej się przed Sądem Rejonowym w Bolesławcu pod sygn. akt II K 642/21, co doprowadziło w konsekwencji do przygotowania projektu lub też samego orzeczenia przez osobę nieuprawnioną, co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia określoną w art 439 § 1 pkt 1 KPK;

* Art.408 KPK poprzez pięciokrotnie odnotowanie w czynnościach procesowych dokumentu zatytułowanego „projekt wyroku”, “proj prot+wyr”, „proj wyr”, rozumiane jako skrót od słowa wyrok, w dniach 22.08.2022 r.,12.10.2022 r„ 03.04.2023 r.,03.07.2023 r„ 04.09.2023 co oznacza, iż orzeczenie to zostało sporządzone w toku przewodu sądowego, a przed jego zamknięciem z jednoczesnym zaniechaniem wysłuchania głosu stron i bez przystąpienia do narady nad orzeczeniem, co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia określoną w art. 439 § ł pkt 6 KPK

Z ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd Odwoławczy wyżej wymienionych bezwzględnych przyczyn odwoławczych, obrona wskazuje dalsze względne przyczyny odwoławcze.

II. Na podstawie art. 438 pkt 2 oraz art. 427 § 2 KPK wyrokowi temu zarzucam obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1) art. 7 KPK przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny:

• zeznań świadka P. B., polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że zeznania te są logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniają, a nadto, że zeznania tego świadka znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, podczas gdy z zeznań tego świadka składane na różnych etapach postępowania zmieniały się, były niekonsekwentne, wewnętrznie sprzeczne, ponadto świadek ten nie potrafił wyjaśnić w oparciu o jakie dane czy też wyliczenia wskazał zakupioną od Oskarżonych ilość tytoniu oraz papierosów, jego zeznania były sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków, a to Pana P. K.oraz P. M., którzy zaprzeczyli depozycją w/w , dodatkowo świadek ten pomawiając Oskarżonych na etapie, kiedy to On występował w roli podejrzanego ubiegał się o nadzwyczajne złagodzenie kary przewidziany w art. 60 § 3 KK, nadto w toku procesu ujawniono wątki obyczajowe, które mogły mieć wpływ na zeznania w/w świadka, powyższy błąd proceduralny doprowadził w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że Oskarżony winny jest zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

• zeznań świadka P. K., polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że z zeznań tego świadka wynika, iż Oskarżeni sprzedali na rzecz K. L. papierosy oraz tytoń w ilości wskazanej w akcie oskarżenia, jak również, że zeznania te są w istotnym zakresie zbieżne z zeznaniami świadka P. B., podczas gdy świadek ten wskazał, iż nie wie od kogo K. L.kupował tytoń, nadto jego zeznania znacząco różnił się od zeznań Pana B., co doprowadziło do konfrontacji obu świadków na etapie postępowania sądowego, a która to konfrontacja nie doprowadziła do wyjaśnienia rozbieżności w tych zeznaniach, dodatkowo świadek ten pomawiając Oskarżonych występował w roli podejrzanego, który ubiegał się o nadzwyczajne złagodzenie kary przewidziany w art. 60 § 3 KK, przesłuchiwany na rozprawie nie rozpoznał obecnego na sali sądowej T. K., powyższy błąd proceduralny doprowadził w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że Oskarżony winny jest zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

• zeznań świadka P. M., polegającego na bezpodstawnym uznaniu, że zeznania te są niewiarygodne w zakresie, którym świadkowie P. K.oraz P. B. mieli pomawiać Oskarżonych, jak również w części, w której świadek ten wskazał, iż nie wiedział od kogo odbierał liście tytoniu, podczas gdy zeznania tego świadka znajdują potwierdzenie w pozostałym materialne dowodowym, są spójne i logiczne, w szczególności świadek ten wskazał na nieprawdomówność Pana B., co również zostało potwierdzone przez Pana K. oraz Oskarżonego B. J., nadto Pan M.wskazał, iż w ramach grupy przestępczej kierowanej przez K. L. zajmował się głównie obróbką tytoniu, jak sam wskazał „ciął” tytoń i nie posiadał wiedzy co do jego dostawców, albowiem nie to było jego zadaniem w grupie, nadto świadek poznał Oskarżonego B. J. w późniejszym czasie, a który to okres wykracza poza ramy aktu oskarżenia; powyższy błąd proceduralny doprowadził w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że Oskarżony winny jest zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

• wyjaśnienia oskarżonych B. J. i T. K., polegające na bezpodstawnym uznaniu, że wyjaśnienia te nie są wiarygodne w części, w której Oskarżeni zaprzeczyli jakoby mieli przechowywać, przewozić, przenosić, a następnie zbyć i wydać K. L. wyroby akcyzowe w postaci 8 000 000 (ośmiu milionów) sztuk papierosów bez polskich znaków skarbowych akcyzy, jak również tytoniu w ilości 30 000 (trzydziestu tysięcy) kg tytoniu do palenia, podczas gdy wyjaśnienia Oskarżonych znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w części zeznań świadków, a to zeznaniach P. M. oraz P. K., jak również pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, a to wydruków odnośnie wymiarów bagażników, pisemnej opinii biegłego z badań telefonu I., opinii biegłego z badań innych telefonów, pisemnej opinii z zakresu informatyki, dokumentacji medycznej oskarżonego B. J., danych o karalności obu Oskarżonych, pisma Urzędu Skarbowego w Ż. wraz z załącznikami dot. B. J. oraz T. K., aktu oskarżenia w sprawie o sygn. PO II Ds. 14.2019.Sp, z których to dowodów wynika, iż Oskarżeni prowadzili legalne biznesy w zakresie firm remontowo-budowlanych, byli osobami niekaranymi, a ich jednorazowo transakcja, podczas której sprzedali K. L. 16 kartów papierosów miała charakter incydentalny, powyższy błąd proceduralny doprowadził w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że Oskarżony winny jest zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

• wydruk treści konwersacji prowadzonej za pośrednictwem aplikacji (k.48-66) polegające na bezpodstawnym uznaniu, że konwersacja ta prowadzona była pomiędzy B. J. a K. L., podczas gdy z wydruku tego wynika, iż konwersacja ta prowadzona jest pomiędzy K. L., a osobą zapisaną w aplikacji jako Pan J., Oskarżony J. zaprzeczył w swoich wyjaśnieniach jakoby to on był nazywany Panem J., jak również zaprzeczył, aby kiedykolwiek używał nr (...),nadto oskarżony wskazał, iż został mu przekazany telefon analogowy, dodatkowo zarówno Oskarżyciel, jak również Sąd nie dokonał żadnych dalszych ustaleń w celu ustalenia osób, które uczestniczyły w przedmiotowej rozmowie.

2) art. 170 § 1 i 3 KPK w zw. z 366 § 1 KPK przez brak przeprowadzenia na rozprawie zgłoszonego dowodu z przesłuchania świadka K. L., w sytuacji braku formalnego oddalenia tego wniosku dowodowego ( i tym samym braku podania podstawy takiej decyzji sądu), podczas gdy świadek ten mógł posiadać kluczowe informacje dla toczącego się postępowania.

3) art. 366 § 1 KPK w zw. 211 KPK w zw. 167 KPK poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z urzędu z eksperymentu procesowego w ramach, którego sprawdzono by czy możliwe jest zapakowanie samochodu A. (...) czteroma tysiącami sztang papierosów przy uwzględnieniu wymiaru tego samochodu, jak również poprzez zaniechanie przeprowadzenia eksperymenty z wizji lokalnej z udziałem świadków P. B. oraz P. K., w celu zweryfikowania znajomości miejsc i tras, w których miało dochodzić, zdaniem w/w świadków, do nielegalnych sprzedaży z udziałem Oskarżonych.

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy było również zażalenie na orzeczenie o kosztach postepowania.

Obrońca oskarżonego zarzucił w nim błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez zasadzenie od Oskarżonego kosztów postępowania, pomimo wszelkich podstaw ku temu aby uznać, iż uiszczenie tych kosztów byłoby dla Oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację majątkową i rodzinną.

Apelacja obrońcy oskarżonego B. J.,

I. Na podstawie art. 439 § 1 pkt 1) i 6) KPK, wyrokowi temu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie:

• Art. 412 KPK poprzez wydanie wyroku przez osobę nieuprawnioną, a to pracownika sekretariatu, co zostało trzykrotnie odnotowane w Portalu Informacyjnym Sądów Powszechnych Apelacji Wrocławskiej w zakładce czynności sprawy, toczącej się przed Sądem Rejonowym w Bolesławcu pod sygn. akt II K 642/21, co doprowadziło w konsekwencji do przygotowania projektu lub też samego orzeczenia przez osobę nieuprawnioną, co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia określoną w art. 439 § 1 pkt 1 KPK;

• Art.408 KPK poprzez pięciokrotnie odnotowanie w czynnościach procesowych dokumentu zatytułowanego „projekt wyroku'', “proj pro t+wyr”, „proj wyr”, rozumiane jako skrót od słowa wyrok, w dniach 22.08.2022 r.,12.10.2022 r., 03.04.2023 r.,03.07.2023 r., 04.09.2023 co oznacza, iż orzeczenie to zostało sporządzone w toku przewodu sądowego, a przed jego zamknięciem z jednoczesnym zaniechaniem wysłuchania głosu stron i bez przystąpienia do narady nad orzeczeniem, co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia określoną w art. 439 § 1 pkt 6 KPK

Z ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd Odwoławczy wyżej wymienionych bezwzględnych przyczyn odwoławczych, obrona wskazuje dalsze względne przyczyny odwoławcze.

II. Na podstawie art. 438 pkt 2 oraz art. 427 § 2 KPK wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1. art. 7 KPK przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny:

• zeznań świadka P. B., polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że zeznania te są logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniają, a nadto, że zeznania tego świadka znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, podczas gdy z zeznań tego świadka składane na różnych etapach postępowania zmieniały się, były niekonsekwentne, wewnętrznie sprzeczne, ponadto świadek ten nie potrafił wyjaśnić w oparciu o jakie dane czy też wyliczenia wskazał zakupioną od Oskarżonych ilość tytoniu oraz papierosów, jego zeznania były sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków, a to Pana P. K.oraz P. M., którzy zaprzeczyli depozycją w/w , dodatkowo świadek ten pomawiając Oskarżonych na etapie, kiedy to On występował w roli podejrzanego ubiegał się o nadzwyczajne złagodzenie kary przewidziany w art. 60 § 3 KK, nadto w toku procesu ujawniono wątki obyczajowe, które mogły mieć wpływ na zeznania w/w świadka, powyższy błąd proceduralny doprowadził w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że Oskarżony winny jest zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

• zeznań świadka P. K., polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że z zeznań tego świadka wynika, iż Oskarżeni sprzedali na rzecz K. L. papierosy oraz tytoń w ilości wskazanej w akcie oskarżenia, jak również, że zeznania te są w istotnym zakresie zbieżne z zeznaniami świadka P. B., podczas gdy świadek ten wskazał, iż nie wie od kogo K. L. kupował tytoń, nadto jego zeznania znacząco różnił się od zeznań Pana B., co doprowadziło do konfrontacji obu świadków na etapie postępowania sądowego, a która to konfrontacja nie doprowadziła do wyjaśnienia rozbieżności w tych zeznaniach, dodatkowo świadek ten pomawiając Oskarżonych występował w roli podejrzanego, który ubiegał się o nadzwyczajne złagodzenie kary przewidziany w art. 60 § 3 KK, przesłuchiwany na rozprawie nie rozpoznał obecnego na sali sądowej T. K., powyższy błąd proceduralny doprowadził w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że Oskarżony winny jest zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

• zeznań świadka P. M., polegającego na bezpodstawnym uznaniu, że zeznania te są niewiarygodne w zakresie, którym świadkowie P. K.oraz P. B. mieli pomawiać Oskarżonych, jak również w części, w której świadek ten wskazał, iż nie wiedział od kogo odbierał liście tytoniu, podczas gdy zeznania tego świadka znajdują potwierdzenie w pozostałym materialne dowodowym, są spójne i logiczne, w szczególności świadek ten wskazał na nieprawdomówność Pana B., co również zostało potwierdzone przez Pana K. oraz Oskarżonego B. J., nadto Pan M.wskazał, iż w ramach grupy przestępczej kierowanej przez K. L. zajmował się głównie obróbką tytoniu, jak sam wskazał „ciął” tytoń i nie posiadał wiedzy co do jego dostawców, albowiem nie to było jego zadaniem w grupie, nadto świadek poznał Oskarżonego B. J. w późniejszym czasie, a który to okres wykracza poza ramy aktu oskarżenia; powyższy błąd proceduralny doprowadził w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że Oskarżony winny jest zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

• wyjaśnienia oskarżonych B. J. i T. K., polegające na bezpodstawnym uznaniu, że wyjaśnienia te nie są wiarygodne w części, w której Oskarżeni zaprzeczyli jakoby mieli przechowywać, przewozić, przenosić, a następnie zbyć i wydać K. L. wyroby akcyzowe w postaci 8 000 000 (ośmiu milionów) sztuk papierosów bez polskich znaków skarbowych akcyzy, jak również tytoniu w ilości 30 000 (trzydziestu tysięcy) kg tytoniu do palenia, podczas gdy wyjaśnienia Oskarżonych znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w części zeznań świadków, a to zeznaniach P. M. oraz P. K., jak również pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, a to wydruków odnośnie wymiarów bagażników, pisemnej opinii biegłego z badań telefonu I., opinii biegłego z badań innych telefonów, pisemnej opinii z zakresu informatyki, dokumentacji medycznej oskarżonego B. J., danych o karalności obu Oskarżonych, pisma Urzędu Skarbowego w Ż. wraz z załącznikami dot. B. J. oraz T. K., aktu oskarżenia w sprawie o sygn. PO II Ds. 14.2019.Sp, z których to dowodów wynika, iż Oskarżeni prowadzili legalne biznesy w zakresie firm remontowo-budowlanych, byli osobami niekaranymi, a ich jednorazowo transakcja, podczas której sprzedali K. L. 16 kartów papierosów miała charakter incydentalny, powyższy błąd proceduralny doprowadził w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że Oskarżony winny jest zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

• wydruk treści konwersacji prowadzonej za pośrednictwem aplikacji (k.48-66) polegające na bezpodstawnym uznaniu, że konwersacja ta prowadzona była pomiędzy B. J. a K. L., podczas gdy z wydruku tego wynika, iż konwersacja ta prowadzona jest pomiędzy K. L., a osobą zapisaną w aplikacji jako Pan J., Oskarżony J. zaprzeczył w swoich wyjaśnieniach jakoby to on był nazywany Panem J., jak również zaprzeczył, aby kiedykolwiek używał nr (...),nadto oskarżony wskazał, iż został mu przekazany telefon analogowy, dodatkowo zarówno Oskarżyciel, jak również Sąd nie dokonał żadnych dalszych ustaleń w celu ustalenia osób, które uczestniczyły w przedmiotowej rozmowie.

2) art. 170 § 1 i 3 KPK w zw. z 366 § 1 KPK przez brak przeprowadzenia na rozprawie zgłoszonego dowodu z przesłuchania świadka K. L., w sytuacji braku formalnego oddalenia tego wniosku dowodowego ( i tym samym braku podania podstawy takiej decyzji sądu), podczas gdy świadek ten mógł posiadać kluczowe informacje dla toczącego się postępowania.

3) Art. 366 § 1 KPK w zw. 211 KPK w zw. 167 KPK poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z urzędu z eksperymentu procesowego w ramach, którego sprawdzono by czy możliwe jest zapakowanie samochodu A. (...) czteroma tysiącami sztang papierosów przy uwzględnieniu wymiaru tego samochodu, jak również poprzez zaniechanie przeprowadzenia eksperymenty z wizji lokalnej z udziałem świadków P. B. oraz P. K., w celu zweryfikowania znajomości miejsc i tras, w których miało dochodzić, zdaniem w/w świadków, do nielegalnych sprzedaży z udziałem Oskarżonych.

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy było również zażalenie na orzeczenie o kosztach postepowania.

Obrońca oskarżonego zarzucił w nim błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez zasadzenie od Oskarżonego kosztów postępowania, pomimo wszelkich podstaw ku temu aby uznać, iż uiszczenie tych kosztów byłoby dla Oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację majątkową i rodzinną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W obydwu apelacjach złożonych przez obrońcę oskarżonych zostały podniesione takie same zarzuty.

Odnosząc się do zarzutu opisanego w pkt I – bezwzględnej przyczyny odwoławczej polegającej na wydaniu wyroku przez osobę nieuprawnioną. Stwierdzić należy, że zarzut ten jest w sposób oczywisty niezasadny.

W aktach niniejszej sprawy na k. 745 – 746 znajduje się wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 18 października 2023r., z którego wynika, ze został on wydany i podpisany przez sędziego Sądu Rejonowego w Bolesławcu Rafała Grucę. Fakt, że w systemie informatycznym istniały zapisy, z których można byłoby wywnioskować, że projekt wyroku został przygotowany wcześniej nie implikuje stwierdzenie, że to kto inny a nie sędzia sprawozdawca przygotował ten projekt. Również z faktu, że inna osoba a nie sędzia sprawozdawca umieścił przedmiotowy projekt w systemie informatycznym nie przemawia za tym , ze to nie sędzia sprawozdawca jest jego autorem.

Nie jest też niczym nadzwyczajnym, że w tego typu sprawach wymagających stosunkowo dużego nakładu czasu pracy ( przy obszernym materiale dowodowym, rozbudowanym stanie faktycznym, czy prawnym ) projekty wyroków są przez sędziów sprawozdawców przygotowane wcześniej jeszcze przed zamknięciem przewodu sądowego.

Kwestia zaś czy projekt wyroku powinien być umieszczony w systemie informatycznym pozostaje zaś całkowicie obojętna dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Formułowanie przez skarżącego tego typu zarzutu świadczy o całkowitej nieznajomości metodyki pracy sędziego.

Odnosząc się do zarzutu opisanego w pkt II apelacji.

Art. 7 k.p.k. ( określający zasadę swobodnej oceny dowodów ) stanowi, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tylko wtedy, gdy: a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), c) jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Pogląd taki, który Sąd Okręgowy w całości podziela, wyraził Sąd Najwyższy w nadal aktualnym wyroku z dnia 22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95 (OSN PiPr 1996/10/10; por. także - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. , sygn. akt WRN 149/90, OSNKW 1991/7-9/41).

Zadaniem Sądu Odwoławczego, jako sądu II instancji jest prześledzenie sposobu dojścia do prawdy materialnej, jaki doprowadził sąd I instancji do wydania takiego, a nie innego orzeczenia. Sąd Okręgowy zapoznając się zarówno z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jakim dysponował sąd meriti, jak również z pisemnymi motywami wyroku dokonuje więc kontroli tego, czy sąd rozpoznający sprawę przeprowadził w sposób wnikliwy i wszechstronny wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy należycie rozważył i ocenił, a w dalszej kolejności, czy na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które przyczyniły się do kategorycznego rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie osoby oskarżonej. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, iż ocena dowodów jaką przeprowadził Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w żadnym wypadku nie może być uznana za ocenę dowolną. Wręcz przeciwnie jawi się ona, jako ocena swobodna, respektująca reguły prawidłowego rozumowania, pozostająca w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zawierająca błędów faktycznych lub logicznych, co czyni ją z tychże względów czyniącą zadość dyspozycji art. 7 k.p.k. Mając to wszystko na uwadze zważyć trzeba, iż rolą Sądu Okręgowego, jako sądu odwoławczego nie jest przeprowadzanie własnej oceny dowodów, wyprowadzanie wniosków płynących z tejże oceny, a w dalszej kolejności czynienie ustaleń faktycznych. Takowe stanowi wyłączną prerogatywę sadu orzekającego.

Sama możliwość przeciwstawienia ocenie i ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wyprowadzenia wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu w zakresie oceny dowodów i ustaleń – takowe jest naturalnie prawem apelującego. Formułowanie zarzutów w tym kierunku wymaga wykazania nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego zdaniem Sądu II instancji Sąd Rejonowy nie uczynił. Skarżący powinien wykazywać konkretne wady w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Podkreślić przy tym należy, że odwołanie od orzeczenia zapadłego w I instancji nie powinno polegać jedynie na ponownym przedstawieniu faktów i motywów rozważonych już przez Sąd Rejonowy, bo w takim wypadku nie byłoby to rozpoznawanie odwołania od zapadłego wyroku, a ponowne rozstrzyganie sprawy przez inny sąd, kolejna próba uzyskania orzeczenia pożądanej treści.

Odnosząc powyższe ogólne uwagi do niniejszej sprawy stwierdzić należy, że prawidłowo Sąd I instancji ocenił zarówno zeznania świadka P. B., jak i świadka P. K.. Przede wszystkim zeznania tych świadków są logiczne, spójne, konsekwentnie podtrzymywane przez cały tok postepowania. Dokonując ustaleń co do sposobu i ilości nabywanych wyrobów tytoniowych słusznie sąd ten miał na uwadze zeznania P. B., gdyż to on z ramienia K. l.( u którego pracował ) utrzymywał kontakt z B. J.. W swoich zeznaniach opisał on częstotliwość transakcji, miejsca, w których dochodziło do przekazywania towaru, kwoty, za które towar był nabywany.

Uwagi te odnoszą się również do zeznań świadka P. K.. Świadek ten również pracował dla K. L. i również uczestniczył w transakcjach związanych z nielegalnym obrotem wyrobami tytoniowymi. Co bardzo istotne zeznania obu tych świadków jakkolwiek korespondujące ze sobą nie są identyczne. Różnią się w wielu szczegółach ale nie są wzajemnie sprzeczne co sugeruje w zarzucie autor apelacji. Okoliczność ta dodatkowo wzmacnia ich wiarygodność. Świadczy, że relacje tych świadków nie były uzgadniane. Warte podkreślenia jest, że zarówno P. B., jak i P. K.w swoich zeznaniach nie umniejszali swojej roli w procederze nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi. Trudno przypuszczać aby przyznali się oni do udziału w zdarzeniach, w których nie uczestniczyli, gdyż takie zachowanie jest sprzeczne z podstawowym odruchem obronnym. Z samego zaś faktu, że opisując w swoich relacjach udział innych osób mieli interes procesowy nie wynika aby te relacje były nieprawdziwe. Przy takim przyjęciu bowiem należałoby zawsze dyskredytować zeznania osób, które są w jakikolwiek sposób zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy. Tym bardziej, że zeznania ich znajdują dodatkowo potwierdzenie w innych dowodach, jak chociażby wydruku z korespondencji z komunikatora ( pomiędzy oskarżonym B. J. a K. L. ), czy protokołem przeszukania u oskarżonego B. J. ( podczas, którego zabezpieczono zagłuszacze sygnałów GPS ).

Prawidłowo sąd I instancji ocenił treść korespondencji z komunikatora Telegram ( zabezpieczona w niniejszej sprawie ). Wbrew twierdzeniom autora apelacji słusznie uznając, że osoba wskazana jako (...) to oskarżony B. J.. Wynika to z zeznań chociażby z zeznań P. B., który wskazał, że osoba widniejąca w jego telefonie pod nazwą (...) to oskarżony. Tak go bowiem nazywał K. L..

W konsekwencji stwierdzić należy, ze również wyjaśnienia oskarżonych B. J. i T. K. zostały przez sąd meriti ocenione w sposób zgodny z zasadami swobodnej oceny dowodów. Słusznie sąd ten nie uznał za wiarygodne wyjaśnień B. J., że sprzedał K. L. jedynie 800 sztang papierosów. W świetle wyżej już wskazanych dowodów i dokonanych w oparciu o nie ustaleń faktycznych wyjaśnienia te jawią się jako nieudolna próba umniejszenia swojej roli i są konsekwencja przyjętej linii obrony.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zeznań świadka P. M.. Relacja jego pozostaje w sprzeczności z konsekwentnymi, logicznymi zeznaniami świadków P. B. i P. K.. Na uwagę zasługuje fakt, że świadek ten przyznał, iż przed złożeniem zeznań w niniejszej sprawie odwiedził go oskarżony B. J.. Naiwne jawi się tłumaczenie tej wizyty chęcią „wypytania” świadka o P. B. i P. K.. Nieracjonalne zdaniem sądu odwoławczego jest twierdzenie świadka, że P. B. mści się na nim pomawiając go w swoich relacjach, gdyż spotykał się z jego siostrzenicą. Tym bardziej, że jak sam świadek twierdził w sprawie, która toczyła się przeciwko niemu w związku z udziałem w nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi poddał się karze.

Zarzut wskazany w pkt II ppkt 2 stracił aktualność, gdyż w postepowaniu przed sądem odwoławczym przeprowadzony został dowód w postaci zeznań świadka K. L..

Nie podzielił sąd odwoławczy kolejnego zarzutu polegającego na zaniechaniu dopuszczenia dowodu z eksperymentu procesowego i wizji lokalnej z udziałem świadków ( naruszenia art. 366§1 k.p.k. w zw. z art. 211 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. ) Zdaniem sądu okręgowego dowody te nie są przydatne do stwierdzenia wnioskowanych okoliczności i obecnie nie da się ich przeprowadzić. Samochód marki A. (...), którym P. B. przewoził zakupywane od oskarżonego B. J. papierosy nie został zabezpieczony w niniejszym postepowaniu jako dowód rzeczowy. Nie dysponując tym konkretnym pojazdem nie można zatem obiektywnie w sposób nie budzący wątpliwości ile sztang papierosów mogło być do niego zapakowane. Lektura przedmiotowych akt wskazuje, że bywały przypadki, iż samochody, które wykorzystywano do przewozu papierosów były niekiedy specjalnie przerabiane. A nawet jeśli wspomniany egzemplarz samochodu takich przeróbek nie posiadał to nie jest wiadome jak wyglądał jego przedział pasażerski i bagażowy, jakie były możliwości przewozowe tego konkretnego modelu pojazdu. Oczywistym jest bowiem, ze przedziały te w konkretnych modelach samochodów mogą być różnie zabudowane i tym samym różne mogą być ich możliwości przewozowe.

Od inkryminowanych zdarzeń upłynęły już ponad cztery lata. W tej sytuacji nie jest możliwe zdaniem sądu odwoławczego odtworzenie warunków podczas eksperymentu procesowego w celu zweryfikowania znajomości miejsc i tras, gdzie miało dochodzić do nielegalnych transakcji. Od tego czasu bowiem wygląd miejsc a nawet dróg z cała pewnością uległ zmianie. Nie jest zatem możliwe odtworzenie warunków panujących w czasie zdarzenia.

Nie zasługiwały również na uwzględnianie zażalenia wywiedzione od rozstrzygnięcia o kosztach procesu przed sadem I instancji. Art. 627 k.p.k. ustanawia bowiem regułę, iż od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, które z mocy art. 616§2 k.p.k. obejmują opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postepowania. Zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych może nastąpić tylko w razie wystąpienia okoliczności wskazanych w art. 624§1 k.p.k. Trafnie sąd rejonowy w realiach niniejszej sprawy takich okoliczności nie dostrzegł. Słusznie wskazał, że oskarżeni są osobami stosunkowo młodymi, prowadzą bądź prowadzili własną działalność gospodarczą, dysponują składniami majątkowymi o większej wartości. Zatem ich możliwości finansowe są wyższe niż przeciętnego obywatela.

Z tego powodu należało uznać, iż wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie braku podstaw do zwolnienia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.

Wniosek

Wnioski obydwu apelacji obrońcy oskarżonych są tożsame.:

1) w pierwszej kolejności z uwagi na bezwzględną przyczynę odwoławczą z pkt I apelacji, na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 2 KPK wniósł o:

2) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania;

3) w przypadku nie uwzględnia zarzutu z pkt I , w związku z zarzutem z pkt II) apelacji, na podstawie art. 427 § 1 i art. 437§ 2 KPK wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez uznanie Oskarżonego za winnego jednorazowej udziału w sprzedaży 160 tyś papierosów i wymierzenie Oskarżonemu na tej podstawie kary grzywny w wysokości 150 ( stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 150 ( sto pięćdziesiąt) złotych każda,

Wniósł również o zmianę orzeczenia o kosztach sądowych i zwolnienie oskarżonych od uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyżej już wskazano powody, dla których sąd odwoławczy nie uwzględnił zarzutów w apelacjach wywiedzionych przez obrońcę oskarżonych. Tym samym wnioski będące ich konsekwencją nie zasługiwały na uwzględnienie. Jak już wyżej wskazano również zażalenia na orzeczenie o kosztach nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku sądu rejonowego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty zawarte w apelacji nie zostały uwzględnione. Nie znalazł też sąd odwoławczy jakichkolwiek podstaw do ingerowania w treść zapadłego wyroku z urzędu. Wymierzone oskarżonym kary odpowiadają kryteriom z art. 53 k.k. i nie rażą nadmierną surowością.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Mając na względzie zobowiązania finansowe nałożone na oskarżonych w zaskarżonym wyroku oraz fakt, że zostały im wymierzone kary bezwzględnego pozbawienia wolności sąd okręgowy uznał, iż względy słuszności przemawiają za zwolnieniem ich od ponoszenia kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze. ( art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. ).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego B. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana