Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 895/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie, II Wydział Karny z dnia 20 marca 2024 r., sygn. akt: II K 397/22 w sprawie P. J. (1)

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

P. J. (1)

Oskarżony jest osobą niekaraną

k. 266  informacja z KRK

Sytuacja majątkowa oskarżonego

k. 264  EPUAP

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony.

Informacja e - (...)

Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja obrońcy oskarżonego

Lp.

Zarzut

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o ochronie niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną opartych lub polegających na dostępie warunkowym poprzez jego niewłaściwe zastosowanie z uwagi na dokonanie błędnej wykładni pojęcia „używania” w sytuacji, gdy oskarżony nie zrealizował wskazanych w powyższym znamion przestępstwa, nie miał świadomości oraz woli odbioru kodowanej telewizji cyfrowej bez abonamentu, zaś zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazywał, aby używany przez niego dekoder umożliwiał odbiór płatnych telewizji cyfrowych (...) oraz (...).

☒ kolizja z pozostałymi zarzutami

Lp.

Zarzut

2. obraza przepisów postępowania, których skutkiem są błędy w ustaleniach faktycznych przyjęte za podstawę wyroku, co mogło mieć wpływ na jego treść tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz w zw. z art. 4 k.p.k. - poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów z uwagi na dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, wyciągnięcie na jego podstawie, wniosków i kategorycznych ustaleń z niego niewynikających, co nastąpiło niezgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, m.in. z uwagi na:

a) sprzeczne z materiałem dowodowym, logiką oraz doświadczeniem życiowym przyjęcie, że P. J. (1) chcąc odbierać sygnał telewizyjny powinien ogłosić się bezpośrednio do firm, które ten odbiór umożliwiają, w sytuacji gdy z wyjaśnień Oskarżonego, świadków, stenogramów rozmów oraz innych źródeł dowodowych nie wynika, aby Oskarżony miał zamiar odbierać sygnał płatnych telewizji cyfrowych (...) oraz (...):

b) sprzeczne z materiałem dowodowym, logiką oraz doświadczeniem życiowym przyjęcie, że P. J. (1) chcąc odbierać sygnał telewizyjny powinien zgłosić się bezpośrednio do firm, które ten odbiór umożliwiają, w sytuacji gdy na rynku są dostępne odbiorniki oferujące legalny dostęp zarówno do niekodowanej telewizji satelitarnej w standardzie DVB-S2. jak i naziemnej telewizji cyfrowej nadawanej w standardzie DYB-T np. dekoder F. (...) DYB-S2/DYB-T:

c) wewnętrznie sprzeczne z logiką oraz doświadczeniem życiowym przyjęcie, że Oskarżony używał przedmiotowe urządzenie przez dłuższy czas, bowiem było zakurzone, w sytuacji gdy jednocześnie Sąd I instancji ustalił, że przedmiotowe urządzenie było rzekomo używane przez P. J. (1) od 10 lutego 2020 r. do 15 lutego 2020 t., a więc jedynie przez 5 dni, w którym to okresie nie mogło dojść do jego zakurzenia, w konsekwencji czego nie można przypisać mu używania urządzenia przez bliżej nieokreślony dłuższy czas;

d) wewnętrznie sprzeczne z logiką oraz doświadczeniem życiowym przyjęcie, że wyjaśnienia Oskarżonego, jakoby kupując przedmiotom urządzenie miał przeświadczenie, że kupuje nowy dekoder, natomiast ten, który dostał wykazywał ślady użytkowania i okazało się, że nie działał, dlatego wkrótce potem odesłał do osoby, od której go kupił są niewiarygodne i sprzeczne z treścią rozmowy z J. S., w sytuacji gdy P. J. (1) podczas rozmowy ze świadkiem mówił wprost, iż zauważył trochę, kurzy tam było [...] i się wtedy podniósł, ale później pochodził parę godzin i teraz już w zasadzie kaput, co jednoznacznie wskazuje na fakt niezwłocznego poinformowania J. S. o wadzie sprzętu i jego niesprawności, a nie o jego uszkodzeniu w trakcie użytkowania;

e) sprzeczne z materiałem dowodowym, logiką oraz doświadczeniem życiowym przyjęcie, że użycie przez P. J. (1) sformułowania padł mi dekoder oznacza, iż uległ on uszkodzeniu podczas użytkowania, w sytuacji gdy wada sprzętu wynikała z przyczyny tkwiącej w samym dekoderze i nie pozwalała na prawidłowy odbiór sygnału od samego początku:

f) sprzeczne z materiałem dowodowym, logiką oraz doświadczeniem życiowym przyjęcie, że P. J. (1) bezsprzecznie wiedział o tym, że dokonał zakupu a następnie posiadał oraz używał niedozwolone urządzenie umożliwiające odbiór programów telewizyjnych płatnej kodowanej platformy cyfrowej bez umowy, w sytuacji gdy z jego wyjaśnień wynika, że chciał zakupić dekoder do odbioru zwykłej telewizji naziemnej której odbiór nie wymaga zawierania jakiejkolwiek umowy, a z pozostałych źródeł dowodowych nie wynika, aby chociażby wiedział, że zakupione urządzenie pozwala na odbiór telewizji (...) (...) i (...);

g) dowolne ustalenie, że Oskarżony umyślnie z zamiarem bezpośrednim dokonał zakupu nielegalnego dekodera, a następnie z takim zamiarem go używał mimo, że w rzeczywistości nie wiedział i nie mógł wiedzieć nic o jego właściwościach z uwagi na jego usterkę, a ponadto nie istnieje żaden dowód wskazujący bezsprzecznie na odbieranie kodowanego sygnału telewizji (...) (...)oraz (...);

h) dowolne ustalenie, niepotwierdzone żadnymi materialnymi dowodami, wyłącznie na podstawie subiektywnej oceny Sądu I instancji, że P. J. (1) odbierał nielegalnie kodowany sygnał telewizji (...) (...) oraz (...);

i) jednostronną bezkrytyczną, analizę zebranego materiału dowodowego wyłącznie według wstępnych hipotez wskazanych w akcie oskarżenia, oraz przyjęcie założenia, że P. J. (1) planował nielegalnie odbierać sygnał telewizji (...) (...)oraz (...), bez uwzględnienia okoliczności na korzyść Oskarżonego, w tym okoliczności wskazywanych w wyjaśnieniach m.in. to nie miało być urządzenie do odbioru kodowanych treści tylko wykrył dekoder do odbioru telewizji satelitarnej, oraz na pewno go podłączyłem, ale generalnie on był niesprawny oraz okoliczności wynikających z zeznań świadka J. S. m.in. na tym urządzeniu bez abonamentu nie można było oglądać płatnych programów (...) i (...), a zatem brak jest podstaw do przypisania Oskarżonemu sprawstwa;

j) brak oparcia wyroku Sądu I instancji na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej poprzez oparcie się jedynie na części dowodów i faktów ujawnionych na rozprawie głównej m.in. z uwagi na niepoczynienie procesowych ustaleń co do faktycznego posiadania i używania przez Oskarżonego konkretnego dekodera umożliwiającego odbiór telewizji cyfrowej, pominięcie części okoliczności wynikających z wyjaśnień oskarżonego, pominięcie części zeznań świadka J. S. oraz oparcie się wyłącznie na tych fragmentach, które mają świadczyć na niekorzyść Oskarżonego;

k) oparcie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń faktycznych na podstawie niepotwierdzonych przypuszczeń, ocen i niespójnych poszlak, co do zawinienia Oskarżonego oraz rzekomej jego wiedzy na temat możliwości odbioru nielegalnego oprogramowania, mimo braku kategorycznych dowodów wskazujących na tę okoliczność, co nie dawało podstaw do ustalenia takiej hipotetycznej wersji zdarzeń, określonej w uzasadnieniu orzeczenia bez pozostawienia uzasadnionych wątpliwości, oraz przyjęcie na zasadzie pewności, że P. J. (1) działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Lp.

Zarzut

3. naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na rozstrzygnięcie tj. art. 5 § 2 kpk, poprzez niezastosowanie zasady in dubio pro reo w sprawie, w której po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego, pod względem procesowym, pozostały niedające się usunąć wątpliwości, niedostrzeżone przez Sąd I instancji, w sytuacji, gdy zgromadzone dowody nie pozwalały na dokonanie jednoznacznych, spójnych i stanowczych ustaleń faktycznych zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w szczególności w zakresie braku możliwości jednoznacznego ustalenia czy dekoder posiadany przez P. J. (1) w okresie od 10 lutego 2020 r. do 15 lutego 2020 r. pozwalał na nielegalny odbiór telewizji cyfrowej i był zakupiony z takim zamiarem, w sytuacji gdy nie ustalono żadnych cech szczególnych użytkowanego urządzenia (np. indywidualnego numeru) oraz nie wykazano ponad wszelką wątpliwość, że P. J. (1) miał zamiar bezpośredni odbioru telewizji (...) (...)i (...).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Lp.

Zarzut

4. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim w celu odbierania kodowanych telewizji cyfrowych bez opłaty, a także że jego czyn charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości, w sytuacji gdy właściwa ocena działania oskarżonego prawem miał trwać przez 5 dni, zaś P. J. (1) w stenogramach rozmów ani razu nie odwoływał się do telewizji (...) (...) lub (...), co powinno skutkować oceną, iż czyn charakteryzuje się niską społeczną szkodliwością.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Lp.

Zarzut

5. Rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny oraz obciążenia go kosztami postępowania i bezpodstawne uznanie, iż powyższy wymiar kary odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu., co skutkowało nieuwzględnieniem w sposób należyty i właściwy istotnych okoliczności łagodzących, w szczególności faktu, iż Oskarżony nie był nigdy karany, prowadzi stabilne życie, a rzekome używanie nielegalnego dekodera miało trwać przez okres 5 dni, podczas gdy nadanie właściwego znaczenia tym okolicznościom powinno skutkować ustaleniem, że społeczna szkodliwość czynu przypisanego Oskarżonemu jest niska i w konsekwencji umorzeniem lub warunkowym umorzeniem postępowania oraz nieobciążaniem oskarżonego kosztami postępowania.

☒ bezprzedmiotowy

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Na wstępie wskazać należy, że zarzut obrazy prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma charakter samoistny. W judykaturze i doktrynie powszechnie przyjmuje się, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych. Tym samym sąd odwoławczy uznał zarzut pierwszy, z uwagi na postawienie zarzutów odnoszących się do naruszenia prawa procesowego i ustaleń stanu faktycznego, za niedopuszczalny.

2.  Kluczowym dla oceny zasadności oskarżenia w tej sprawie jest fakt, że sąd I instancji przypisał oskarżonemu popełnienie czynu z art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną opartych lub polegających na dostępie warunkowym (dalej ustawa o dostępie warunkowym) zawężając jego popełnienie do okresu od 10 lutego do 15 lutego 2020 r., a więc jedynie przez 5 dni.

3.  Apelacja od wyroku została złożona przez obrońcę, co oczywiste jest środkiem odwoławczym na korzyść. Apelacją na niekorzyść jest apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, ale dotyczy części wyroku tj. obejmuje swoim zakresem jedynie rozstrzygnięcie o środku kompensacyjnym. Tym samym sąd odwoławczy, respektując zakaz reformationis in peius, nie może czynić jakichkolwiek ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, tym samym nie może badać czy oskarżony używał niedozwolone urządzenie w innym okresie.

4.  W pierwszej kolejności, z uwagi na najdalej idące zarzuty, rozpoznana zostanie apelacja.

5.  Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej może podlegać rozpoznaniu jedynie w sytuacji stwierdzenia winy oskarżonego co do popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu. Ustalenie ram czasowym czynu przypisanego oskarżonemu oraz zakres i kierunek wniesionych apelacji powoduje, że dokumenty załączone do odpowiedzi na apelację obrońcy (k. 276-279) nie mogą być dowodem na popełnienie czynu przez oskarżonego w okresie od 10 do 15 lutego 2020 roku. Złożone dokumenty wskazują, że przelewy nastąpiły w dniach: 29 marca 2018 roku, 27 września 2018 roku, 3 marca 2019 roku, 30 września 2019 roku, 30 lipca 2020 roku, 1 lutego 2021 roku, 31 maja 2021 roku (z konta E. J.) i 8 kwietnia 2019 roku (z konta P. J. (2)). O ile początkowo przelewy te były cykliczne, w odstępach półrocznych, to istnieje luka we wpłatach pomiędzy wrześniem 2019 roku a lipcem 2020 roku, a czyn przypisany oskarżonemu obejmował okres od 10 lutego do 15 lutego 2020 roku. Abstrahując od powyższego przelewy bankowe były wykonane z rachunku bankowego E. J. (żony oskarżonego) i P. J. (2), które nie stoją pod żadnym zarzutem w niniejszym postępowaniu. Jeżeli to one dokonywały wpłaty, brak jest dowodu na wiedzę oskarżonego, że takie przelewy były wykonywane, a jeżeli tak z jakiego tytułu.

6.  Sąd w niniejszym postępowaniu nie zajmuje się odpowiedzialnością innych osób to jest J. S., E. J., czy P. J. (2), ich wzajemnych powiązań, tylko bada czy materiał dowodowy w sposób niebudzący żadnych wątpliwości pozwala na stwierdzenie czy, a jeżeli tak jaki czyn zabroniony został popełniony przez oskarżonego P. J. (1), gdyż każda odpowiedzialność karna jest zindywidualizowana.

7.  W zasadzie jedynym dowodem na popełnienie czynu przypisanego oskarżonemu jest informacja z podsłuchu, jaki został zastosowany w związku z działalnością J. S. (k. 47). Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania sądowego wyjaśnił, że kupił urządzenie do odbioru telewizji satelitarnej od osoby oferującej się w Internecie, ale nie urządzenie do odbioru kodowanych treści. „Nie przyszło mu go głowy”, że jest coś takiego jak nielegalne dekodery istnieje na rynku. Z uwagi na to, że dekoder nie działał odesłał go do osoby, od której go kupił. W toku postępowania sądowego oskarżony przedstawił dowód na okoliczność zwrotu dekodera J. S.. Odzyskał pieniądze za ten dekoder, bo gdyby nie odzyskał to by o tym pamiętał. (k. 168–169).

8.  W trakcie przeszukania dokonanego przez Policję w dniu 21 września 2021 roku nie znaleziono u oskarżonego żadnego niedozwolonego urządzenia.

9.  Z treści zarejestrowanej rozmowy z dnia 15 lutego 2020 roku (k. 46–47) wynika jedynie, że oskarżony informuje osobę posługująca się numerem (...), czyli J. S., że;

P. J. (1) (PJ) – „padł mi, padł mi dekoder, pali się czerwona kontrolka, a na ekranie nic się nie, nie pojawia, jest czarno i nie można że tak powiem pilotem, yyy, w żaden sposób go jakoś”

J. S. (JS) – „dobra a jak go pan wyłącza z prądu i włącza to jest dalej czerwona dioda?

PJ – „wczoraj udało mi się go zresetować w ten sposób, ale działa już, przedwczoraj to było, ale dzisiaj się już nie podniósł.

JS – „wiem pan co to pan a może mi go pan wysłać? (…) na wyświetlaczu tam świetlarki nic się nie pokazuje?”

PJ – „yyy, przedwczoraj po po prostu go wziąłem, wysunąłem sam z szuflady w której był i tam go jakoś odkurzyłem, bo tam zauważyłem, że trochę kurzu było na tym sitku od wentylatora i wtedy się podniósł, ale później pochodził parę godzin i no i teraz już w zasadzie kaput”.

JS – „dobra, nie ma problemu, to ja go zrobię, dobra, to już wysyłam adres do wysyłki.”

10.  Jak wynika z przedstawionego przez oskarżonego dowodu nadania przesyłki do J. S. (k. 168) dekoder został przesłany w dniu 20 lutego 2020 roku.

11.  Kolejne wiadomości oskarżony wysłał do J. S. w formie sms po ponad dwóch miesiącach, w dniu 28 kwietnia 2020 roku „Witam, żona z córką mi wiercą dziurę w brzuchu o dekoder bo już obejrzały cały (...). Panie J., nie dałoby ożywić tego pudła przed weekendem?” (k 48).

12.  Z zeznań J. S. wynika, że nie pamięta rozmowy, ale wynika z niej, że naprawiał urządzenie oskarżonemu. Świadek dodał, że na tym urządzeniu bez abonamentu można było oglądać różne programy, ale nie można było oglądać płatnych programów (...) i Canal+.

13.  Na tym materiał dowodowy przedstawiony przez oskarżyciela publicznego co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu się kończy.

14.  Ustawa w art. 7 ust. 2 ustawy o dostępie warunkowym ustanawia odpowiedzialność karną za posiadanie lub używanie urządzenia niedozwolonego oraz obejmuje sytuacje, kiedy sprawca jest w posiadaniu tych urządzeń niedozwolonych lub ich używa, ale poza tokiem ich wytwarzania lub wprowadzania do obrotu. Przestępstwa opisane w art. 7 u.d.w. mają charakter formalny, a zatem do realizacji ich znamion wystarczy samo zachowanie sprawcy. Strona przedmiotowa przestępstwa w typie podstawowym, sankcjonowanym przez art. 7 ust. 1 u.d.w., obejmuje czyn polegający na posiadaniu lub używaniu urządzeń niedozwolonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Przez pojęcie „posiadanie” należy rozumieć faktyczne władanie rzeczą oraz wolę wykonywania tego władztwa dla siebie (art. 336 k.c.). W konsekwencji posiadać urządzenie niedozwolone będzie osoba, która posiada nad nim fizyczne władztwo, tzn. ma możliwość jego używania oraz ma wolę wykorzystywania tego urządzenia.1

15.  Sąd odwoławczy, na podstawie akt sprawy uznał, że nie ma żadnego niebudzącego wątpliwości dowodu, że oskarżony używał urządzenia niedozwolonego w rozumieniu art. 2 ust. 6 ustawy o dostępie warunkowym, to jest sprzętu lub oprogramowania, które zostały zaprojektowane lub przystosowane w celu umożliwienia korzystania z usług chronionych bez uprzedniego upoważnienia usługodawcy.

16.  Z rozmowy objętej podsłuchami wynika jedynie, że oskarżony posiadał jakiś dekoder, który uległ uszkodzeniu. W momencie przeszukania żadnego takiego urządzenia nie znaleziono w domu oskarżonego. Nie sposób zatem w jakikolwiek sposób stwierdzić, jakie urządzenie faktycznie posiadał i czy spełniało ono wymogi definicji ustawowej z ustawy o dostępie warunkowym.

17.  Oczywiście sąd ma na uwadze nasuwające się przypuszczenia, że skoro J. S. rzekomo trudnił się tzw. sharingiem, to urządzenie użytkowane od jakiegoś czasu przez oskarżonego (skoro było zakurzone) mogło być jakimś urządzeniem które pozwalało na odbiór programów, za które należy płacić opłaty na rzecz ich producentów. Niemniej jednak są to tylko przypuszczenia, których nie da się potwierdzić niebudzącymi wątpliwości dowodami, a inicjatywa dowodowa uległa wyczerpaniu.

18.  Tym samym aktualizuje się w takim przypadku naczelna zasada prawa karnego procesowego – zasada in dubio pro reo zawarta w art. 5 § 2 k.p.k., że wszelkie wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego.

19.  Ustalenia faktycznie sądu pierwszej instancji opierają się na rzekomej nielogiczności wyjaśnień oskarżonego, powszechnej wiedzy, stwierdzenia, że gdyby oskarżony chciał odbierać sygnał telewizyjnych nie szukałby na forach internetowych osób sprzedających urządzenia, stwierdzenia „niewątpliwie oskarżony posiadał wiedzę”, że istnieje możliwość użytkowania niedozwolonego urządzenia, które umożliwia bezpłatny odbiór płatnych kanałów, bo jest osobą dorosłą i wcześniej używał legalnego dekodera N Telewizji. Zupełnie nie wiadomo na jakiej podstawie sąd ustalił, że oskarżony „posiadał szereg programów, w tym kodowanych”. Sąd w uzasadnieniu podnosi, że zakurzenie dekodera wskazuje na fakt, że użytkował go przez dłuższy czas, a przypisał oskarżonemu użytkowanie dekodera w okresie 5 dni.

20.  Powyższe prowadzi zatem do konstatacji, że sąd I Instancji poczynił ustalenia dowolne, wbrew zasadzie in dubio pro reo zawartej w art. 5 § 2 k.p.k., albowiem całokształt ustaleń co do sprawstwa oskarżonego, przyjętych przez sąd rejonowy, wynika z poczynionych założeń.

21.  Z uwagi na brak jednoznacznych dowodów wskazujących na winę oskarżonego, a także wyczerpanie inicjatywy dowodowej sąd odwoławczy uznał, że zachowanie oskarżonego nie wyczerpało znamion występku z art. 7 ust. 1 lub art. 7 ust. 2 u.d.w.

22.  Dyspozycja art. 5 k.p.k. reguluje dwie niezmiernie ważne i powiązane ze sobą zasady postępowania karnego – zasadę domniemania niewinności i zasadę in dubio pro reo. Meritum domniemania niewinności, jako jednego z elementów rzetelnego procesu karnego, sprowadza się do tego, że oskarżony jest w procesie karnym niewinny, a wina musi mu być udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem karnym, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo w art. 5 § 2 nakazuje rozstrzygnąć niedające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, ni mniej, ni więcej, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości ( vide: wyr. SN z 24.2.1999 r., V KKN 362/97, OSProk. i Pr. 1999, Nr 7–8, poz. 11; szerzej na temat historii oraz istoty zasady in dubio pro reo M. Lipczyńska, Znaczenie, s. 552 i n. ).

23.  Podstawą do wydania wyroku uniewinniającego jest nie tylko sytuacja, gdy wykazano niewinność oskarżonego, ale także, gdy nie udowodniono, że jest winny popełnienia zarzucanego przestępstwa.

Wniosek

zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Zasadność apelacji obrońcy oskarżonego.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Lp.

Zarzut

3.2

I. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej i wybiórczej, sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i błędne uznanie, iż oskarżony swoim zachowaniem wyrządził pokrzywdzonej (...) S.A. szkodę „odpowiadającą jednomiesięcznej opłacie abonamentowej”, przy jednoczesnym wskazaniu przez tut. Sąd w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku na stronie 9, że „wskazuje na fakt, iż oskarżony używał przedmiotowe urządzenie przez dłuższy czas, bowiem było zakurzone.”, w sytuacji gdy z ujawnionych okoliczności w sprawie, wynikających z dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne w postaci: pisma (...) S.A., określenia wartości abonamentu (...) S.A., cennika legalnego abonamentu załączonego ponownie wraz z pismem pełnomocnika (...) S.A. z dnia 31.10.2023 r., w którym również wskazano metodologię wyliczenia szkody, możliwe jest prawidłowe ustalenie szkody w kwocie 1 440 zł. która to kwota stanowi iloczyn kwoty legalnego abonamentu za świadczone usługi telewizji przez (...) S.A. w kwocie 120 zł - wynikającej z cennika pokrzywdzonej oraz okresu 12 miesięcy tj. minimalnego okresu na jaki możliwe jest zawarcie umowy na świadczenie usług płatnej telewizji satelitarnej u (...) S.A., a którą to P. J. (1) powinien był zawrzeć, aby móc korzystać z legalnej telewizji; a w efekcie

II. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, że wysokość szkody powstałej u (...) S.A wynosi 120 zł, wyliczonej jedynie jako wysokość kwoty legalnego abonamentu za jeden miesiąc, w sytuacji gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynika, że oskarżony, aby legalnie korzystać z tej telewizji powinien zawrzeć z pokrzywdzoną umowę na minimalny okres 12 miesięcy - a której wartość za pełny pakiet telewizji (z którego to bezprawnie korzystał P. J. (1)) wynosi 1 440 zł, co stanowi szkodę jaka powstała u (...) S.A.;

☒ bezprzedmiotowe

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego są bezprzedmiotowe z uwagi na uniewinnienie oskarżonego.

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną opartych lub polegających na dostępie warunkowym.

Zwięźle o powodach zmiany.

Zasadność apelacji obrońcy oskarżonego.

5.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

P. J. (1)

II

Na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. w razie uniewinnienia osoby oskarżonej w sprawach z oskarżenia publicznego, koszty procesu ponosi w całości Skarb Państwa, w tym uzasadnione wydatki strony z tytułu ustanowienia w sprawie obrońcy.

6.  PODPIS

Anna Kalbarczyk

7.1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie, II Wydział Karny z dnia 20 marca 2024 r., sygn. akt: II K 397/22.

7.1.2. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

7.1.3. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

7.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

7.1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie, II Wydział Karny z dnia 20 marca 2024 r., sygn. akt: II K 397/22.

7.1.2. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

7.1.3. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

7.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana