Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 91/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 26 września 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 14/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

I. P.

Znieważenie przez oskarżonego w dniu 29 lutego 2020 roku w L. na terenie (...) Centrum Medycznego słowami powszechnie uznanymi za obelżywe personelu medycznego w osobach A. K.oraz G. W. w związku i podczas z pełnieniem przez ww. osoby obowiązków służbowych

Zeznania świadków

A. K.

G. W.

k. 264-265

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadków:

A. K.i

G. W.

Sąd odwoławczy celem uzupełnienia postępowania dowodowego dopuścił dowód z przesłuchania wskazanych świadków. Zaznaczyć należy, że w uprzednio składanych zeznaniach co do zasady potwierdziły agresywne zachowanie oskarżonego w inkryminowanym czasie, jednak brak było jasności odnośnie szczegółów zarzucanego oskarżonemu czynu. Niezależnie od faktu, że wskazane osoby nie czuły się urażone zachowaniem oskarżonego zgodnie i spójnie w zeznaniach wskazały, że w chwili czynności związanych z pobraniem krwi oskarżonego wypowiedział on w ich kierunku wulgarne i obraźliwe zwroty. W treści zeznań spójnie przedstawiły również sens wypowiedzi oskarżonego. Treść ich zeznań korespondowała z relacją świadków A. T. oraz P. K.. W związku
z powyższym zeznania uznać należało za wiarygodne.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

W apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

I.  obrazy przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż kwalifikacja prawna czynu tj. art. 46 k.k. poprzez orzeczenie środka kompensacyjnego w postaci nawiązki
w wysokości 1000 zł w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, co powoduje, że wydane orzeczenie w tym zakresie nie odpowiada prawu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II.  rażącej niewspółmierności wymierzonych jednostkowych kar w wymiarze 2 (dwóch) i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy wszystkie orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności powinny być wymierzone w górnych graniach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji obrońcy oskarżonego

I.  błędów w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegającego na nieprzestrzeganiu dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów zawartych w art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k. i wyciągnięciu wadliwych wniosków z ustalonego w toku postępowania stanu faktycznego polegających na:

1.  przyjęciu w pkt IV wyroku, że oskarżony około godziny 8/00 w dniu 29 lutego 2020 roku w Ś. (w momencie przyjazdu na stację paliw) prowadził
w ruchu lądowym samochód znajdując się w stanie nietrzeźwości 1,3 promila tj. czynu z art. 178a § 1 k.k.
w oparciu opinię sądowo lekarską z dnia 20.11.2020 roku wydanej hipotetycznie na niepełnym i jedynie poszlakowym materiale dowodowym z jednoczesnym całkowitym pominięciem mimo uznania przez Sąd I instancji jako wiarygodnej kolejnej uzupełniającej opinii sądowo lekarskiej z dnia 27.03.2023 roku diametralnie różnej, wydanej na korzyść oskarżonego i dającej przymiot wiarygodności jego wyjaśnień co do spożywania alkoholu po przyjeździe na stację paliw, zatem w innym czasie niż wskazanym wyroku, którego stężenia dotychczas nie ustalono, przy jednoczesnym pominięciu wyjaśnień oskarżonego oraz świadków E. N., P. P.i A. M., na których oparł się biegły w przyjętej w całości przez Sąd opinii,, nadto zarzutu stanu nietrzeźwości oskarżonego o godzinie 8/00 rano nie uzasadnia zapis monitoringu – co do zachowania i sposobu poruszania się i powołane przez Sąd zeznania pracownic stacji paliw;

2.  przyjęciu w pkt III wyroku, że oskarżony znieważył personel medyczny w osobach A. K.i G. W. używając wobec nich słów powszechnie uznanych za obelżywe, jedynie na podstawie, że świadek A. K.zeznając prawie trzy lata po zdarzeniu przed Sądem użyła sformułowania, że policjanci byli bardziej znieważeni, podczas gdy świadek wskazała, że często zdarza się, że ktoś się awanturuje, nie czuła się znieważona ani pokrzywdzona, policjantów było dwóch i to do nich się tyczy. Nadto przesłuchanie w postępowaniu przygotowawczym A. K.i G. W. zaprzeczyły aby były w ogóle znieważane, wskazując, że zachowanie oskarżonego dotyczyło funkcjonariusz, co podtrzymały w postępowaniu sądowym. Zaś zauważyć należy, że czynności przesłuchania dokonywał funkcjonariusz KPP L. nie związany z przedmiotowym zdarzeniem i nie mający interesu prawnego jak oskarżyciel posiłkowy w obciążeniu zarzutami oskarżonego. Nadto Sąd nie uwzględnił okoliczności nadmiernego stosowania środków przymusu przy czynności w postaci założonych kajdanek z tyłu utrudniających pobranie krwi, które podejmowano kilkukrotnie, zaś skutecznie po zdjęciu kajdanek, co wywołało sprzeciw oskarżonego z uwagi na jego traktowanie.

3.  Przyjęciu w pkt II wyroku, że oskarżony groził A. T. pobiciem oraz pozbawieniem życia, które wzbudziły u niego uzasadnione obawy, że zostaną spełnione, oparte na uwzględnieniu jedynie zeznań oskarżyciela posiłkowego A. T. i P. K., to jest funkcjonariuszy policji będących zainteresowanymi wynikiem sprawy z uwagi na bezpodstawne osadzenie oskarżonego w (...) po zakończeniu z nim czynności, podczas gdy groźby pozbawienia życia w ogóle nie miały miejsca, oskarżyciel posiłkowy wyolbrzymiał rzekome obawy wskazując, że oskarżony przyjeżdża drogą obok jego domu, z tego też powodu zwolnił się ze służby w policji, podczas gdy zachowanie oskarżonego było wywołane okolicznościami zdarzenia jak brak zgody na polzuwowanie kajdanek, informacją o nieuzasadnionym zatrzymaniu go w (...), staniem nietrzeźwości w jakim się znajdował z jednoczesnym brakiem wykazania istnienia przesłanek dających podstawy do obawy spełnienia jakichkolwiek gróźb, nadto faktem notoryjnym jest, że zatrzymani pod wpływem alkoholu awanturują się co wykazała w zeznaniach A. K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II.  Rażącej niewspółmierności kary za czyn opisany w pkt I wyroku i orzeczonej nawiązki

4.  Sąd I instancji uznając oskarżonego w pkt I wyroku winnym znieważania A. T. przy prawidłowej ocenie stopnia zagrożenia karą, okoliczności przyznania do znieważenia mającego charakter prywatny wynikający z zaszłości, a także zachowania funkcjonariusza wobec oskarżonego, odmowy poluzowania kajdanek, załatwienia potrzeb fizjologicznych i osadzenia mimo zakończenia czynności służbowych stanowi, iż orzeczona kara pozbawiania wolności jest rażąco surowa;

5.  Orzeczona nawiązka nie ma uzasadnienia, albowiem oskarżyciel posiłkowy reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, żądał zapłaty tytułem naprawienia szkody (nawet nie zadośćuczynienia) stąd szkoda jako materialna w okolicznościach sprawy nie postała, takiej nie wykazano zaś nawiązka ma charakter kompensacyjny przy problemie ustalający miarkowanie szkody lub krzywdy. Stąd nie ma podstaw do jej orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutu I apelacji obrońcy oskarżonego

Najdalej idącym zarzutem był podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, albowiem zmierzał on do wykazania niewinności po stronie oskarżonego w zakresie czynów II-IV objętych aktem oskarżenia. Zasadnym jest zatem odnieść się do niego w pierwszej kolejności. Zaznaczyć przy tym należy, że w podniesionym zarzucie apelujący odniósł się również do naruszenia przepisów procedury karnej odnoszących się do swobodnej oceny dowodów jak również zasady in dubio pro reo.

Zauważyć na wstępie niniejszych rozważań należy, że zaskarżone orzeczenie zapadło
z uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania czyniąc zadość wymogom wyrażonym w art. 7 k.p.k. Sąd rejonowy dokonał bowiem wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego co wprost wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. Podniesiony zarzut błędu
w ustaleniach faktycznych będący następstwem obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. uznać należy za nietrafny. Przekonanie sądu o wiarygodności konkretnych dowodów, a także niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną treści przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 roku, II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 roku, I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 roku, II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Sąd Rejonowy prawidłowo oceniając dowody wyprowadził na ich podstawie trafne ustalenia faktyczne.

Nierzadko zdarza się, że poszczególne zebrane w sprawie dowody mają rozbieżną wymowę, toteż sąd rejonowy zobligowany był do dokonania szczególnie wnikliwej oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego tak, aby ustalony przez niego stan faktyczny odpowiadał prawdzie materialnej, co w niniejszej sprawie zostało uczynione w prawidłowy sposób. Kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów oraz dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości sąd I instancji mógł zatem dać wiarę zeznaniom świadków A. T., P. K., A. K., G. W., K. B. i K. W. w zakresie w jakim obciążały one oskarżonego zwłaszcza, że poparte zostały one również dowodami nieosobowymi. Sąd I instancji skorzystał z możliwości wysłuchania relacji poszczególnych osób oraz ich obserwacji podczas składania zeznań i wyjaśnień. Nadmienić należy, że stanowisko przyjęte przez sąd rejonowy zostało uzasadnione w sposób przekonujący, racjonalny i logiczny z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady prawidłowego rozumowania. Rozstrzygnięcie oparte zostało na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w toku przewodu sądowego i wszystkie zgromadzone w toku postępowania dowody poddane zostały krytycznej ocenie, której rezultatem były prawidłowe ustalenia faktyczne.

Wskazać należy, że przebieg wydarzeń w inkryminowanym czasie miał dynamiczny charakter. Okolicznością bezsprzeczną pozostaje jednak fakt, że w chwili przybycia na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy Policji oskarżony był pod wpływem alkoholu. Wskazywali na tę okoliczność nie tylko przesłuchiwani świadkowie, bowiem potwierdził to również w wyjaśnieniach oskarżony. Przeprowadzone w dacie objętej aktem oskarżenia badanie krwi także potwierdziło, że oskarżony spożywał wcześniej alkohol. Kwestią sporną pozostawało natomiast ustalenie, czy oskarżony
w inkryminowanym czasie kierował pojazdem znajdując się we wspomnianym stanie nietrzeźwości. Świadkowie K. W. i B. B. jednoznacznie potwierdziły, że oskarżony wraz z P. P.kupowali na stacji alkohol w ilości 200ml, a samochód którym przybili na teren stacji był przestawiany. Przybyli na miejsce zdarzenia policjanci wyczuli od oskarżonego woń alkoholu oraz ujawnili na zapisie monitoringu okoliczności uzasadniające podejrzenie popełnienia przestępstwa, toteż zasadnie podjęli w tym kierunku stosowne czynności. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że fakt uprzedniej znajomości oskarżonego ze świadkiem A. T. nie dyskredytuje wiarygodności jego zeznań, bowiem przebieg podjętej interwencji spójnie w zeznaniach przedstawił P. K..

Oskarżony w składanych wyjaśnieniach odmiennie wskazywał ilość spożywanego alkoholu. W niniejszej sprawie dwukrotnie został dopuszczony dowód z opinii biegłego na okoliczność stwierdzenia stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego
w poszczególnych etapach zdarzenia. Zauważyć należy, że pierwsza opinia biegłego
z dnia 20 listopada 2020 r. została sporządzona w oparciu o zgromadzony początkowo materiał dowodowy, w tym także pierwsze wyjaśnienia oskarżonego w zakresie spożytego alkoholu. Zaznaczyć należy, że wskazywana przez oskarżonego ilość korespondowała z ilością alkoholu jaki został sprzedany na stacji benzynowej, o której wspomniały przesłuchane w charakterze świadka pracownice stacji paliw. Biegły w sposób kategoryczny wskazał, że ilość alkoholu na jaką wskazywały zgromadzone dowody, a także ustalone stężenie alkoholu we krwi w chwili badania wskazuje, że w chwili wjazdu na stację paliw stężenie alkoholu we krwi oskarżonego nie było mniejsze niż 1,3 promila. Dopiero w dalszej części procesu oskarżony złożył odmienne wyjaśnienia odnośnie ilości spożytego alkoholu, zaznaczając że wypił go o wiele więcej niż początkowo podawał. Opinia biegłego z dnia 27 marca 2023 r. nie wyklucza możliwości, że podawana ilość alkoholu w dalszych wyjaśnieniach oskarżonego uprawdopodabnia możliwość spożycia alkoholu po skończonej jeździe samochodem. Słusznie jednak sąd I instancji oparł się na pierwszych wyjaśnieniach oskarżonego, były bowiem składane spontanicznie po zdarzeniu z jego udziałem. Deklarowana początkowo ilość spożytego alkoholu koresponduje z ilością zakupionych napoi na stacji paliw przez oskarżonego oraz świadka P. P.. Odmienne wyjaśnienia w zakresie ilości spożywanego alkoholu stanowiły jedynie wypracowaną w dalszej fazie procesu linię obrony mającą potwierdzać twierdzenia oskarżonego, że spożywanie alkoholu rozpoczął dopiero po zakończeniu kierowania samochodem. Zauważyć przy tym należy,
że ustalenia odnośnie nietrzeźwości oskarżonego korespondują ponadto z dowodem
z zapisu monitoringu. W aktach sprawy co prawda brak jest płyty CD z zapisem, natomiast pendrive uległ uszkodzeniu, jednak zapis ten został po pierwsze odtworzony przez przybyłego na miejsce zdarzenia świadka A. T., a ponadto zabezpieczony i szczegółowo odtworzony w toku postępowania przygotowawczego (k. 83). Na nagraniu ujawniono oskarżonego przybywającego na teren stacji (...), który wysiada z pojazdu i porusza się chwiejnym krokiem, co potwierdza nietrzeźwość oskarżonego już zanim przybył na stację paliw i koresponduje z ustaleniami wyrażonym w opinii biegłego.

W świetle powyższych ustaleń słusznie sąd I instancji za niewiarygodne uznał zeznania E. N. w zakresie w jakim wskazywała, że w godzinach poprzedzających przybycie oskarżonego na teren stacji był on trzeźwy, jak również zeznania A. M., który podniósł, że w chwili gdy wspólnie jeździli pojazdem świadka (a zatem już po przybyciu oskarżonego na stację paliw) oskarżony wydawał się być trzeźwy. Dodatkowo świadek P. P.przyznał, że w inkryminowanym czasie był nietrzeźwy i niewiele pamięta, co wyłącza prawidłowe rozeznanie w sytuacji. Pomimo tego zeznawał z korzyścią dla oskarżonego, potwierdzając forsowaną w toku procesu tezę, o spożywaniu przez oskarżonego alkoholu po skończonej jeździe samochodem. W świetle wcześniej wspomnianych dowodów obciążających oskarżonego, okoliczności podawane przez wskazanych świadków uznać należało jedynie za podawanie zdarzenia w sposób potwierdzający linię obrony obraną przez oskarżonego. Słusznie zatem uznano winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu
z art. 178a § 1 k.k. zmieniając przy tym opis czynu poprzez przyjęcie, że zawartość alkoholu etylowego we krwi oskarżonego w chwili przyjazdu na stację paliw wynosiła 1,3 promila, co wynika wprost z uwzględnionej przy ustaleniu faktów opinii biegłego
z dnia 20 listopada 2020 r.

Ponadto zgromadzone w niniejszej sprawie dowody wykazały wypełnienie przez oskarżonego znamion pozostałych czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia. Oskarżony co do zasady w wyjaśnieniach potwierdził znieważenie funkcjonariuszy Policji A. T. i P. K. co miało zostać spowodowane frustracją wobec rzekomo niezasadnej interwencji. Wyżej wskazani świadkowie spójnie i jednoznacznie wykazali, że oskarżony kierował wobec A. T. również groźby karalne, jak również znieważył personel medyczny w osobach A. K., G. W.. E. K. wykluczała w zeznaniach aby w jej obecności oskarżony kierował wobec kogokolwiek obraźliwe zwroty. Nie sposób wykluczyć wiarygodności jej twierdzeń, bowiem była ona obecna jedynie przy części przeprowadzanej interwencji. Zauważyć jednak należy, że potwierdziła w treści składanych zeznań zdenerwowanie po stronie oskarżonego zaznaczyła bowiem, że
w chwili gdy przybyła na stację paliw próbowała uspokoić oskarżonego. Dodatkowo na gruncie doświadczenia życiowego ponadto wnioskować można, że wysokie stężenie alkoholu powoduje często agresję. Powyższe okoliczności potwierdzają wiarygodność świadków w zakresie w jakim wskazywali na ataki słowne ze strony oskarżonego. Zaznaczyć przy tym należy, że bez znaczenia z perspektywy prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego pozostaje przy tym podnoszona w zarzucie apelacyjnym okoliczność, że A. K.oraz G. W. nie czują się urażone zwrotami wypowiadanymi przez oskarżonego. Zostały one przesłuchane w toku postępowania apelacyjnego potwierdzając, że oskarżony kierował do nich wulgarne zwroty, spójnie podając sens wypowiedzi oskarżonego. Przestępstwo z art. 226 § 1 k.k. ścigane jest
z urzędu, niezależnie od odczuć pokrzywdzonych, bowiem głównym przedmiotem ochrony omawianego artykułu pozostaje prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowych. W świetle wiarygodnych zeznań wskazanych świadków trafnie sąd rejonowy uznał winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie omawianego czynu zabronionego. Ponadto A. T. i P. K. spójnie na różnych etapach postępowania podawali szczegóły gróźb wypowiadanych przez oskarżonego. Uznając zeznania wskazanych świadków za wiarygodne, jak również trafnie ustalając zaistnienie po stronie pokrzywdzonego realnej obawy możliwości spełnienia gróźb słusznie uznano winę i sprawstwo oskarżonego również w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 k.k. popełnionego na szkodę A. T..

Ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji uznać należy za prawidłową
i odpowiadającą wymogom art. 7 k.p.k., a zaskarżone orzeczenie zapadło
z uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania. Zgromadzone w sprawie dowody i ustalenia faktyczne wskazują na sprawstwo oskarżonego I. P.. Nadmienić ponadto należy, że zarzut błędu
w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby
w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały" (wyrok SN z 8.7.2020 r., I KA 5/20), co w realiach niniejszej sprawy nie miało miejsca.

Apelujący wskazywał również naruszenie przez sąd rejonowy art. 5 § 2 k.p.k. Zaznaczyć również na koniec niniejszych rozważań należy, iż wynikająca z art.
5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo stanowi dyrektywę dla sądu orzekającego, który
w przypadku powzięcia niedających się usunąć wątpliwości powinien je rozstrzygnąć
na korzyść oskarżonego. Zasada ta nie odnosi się jednak do wątpliwości, które to strony uważają za nierozstrzygnięte czy niedające się usunąć. W toku procesu wina oskarżonego została udowodniona w sposób odpowiadający prawu, co skutkowało wydaniem prawidłowego wyroku skazującego. Z pisemnych motywów wyroku sądu
I instancji nie wynika, aby sąd ten w toku postępowania powziął jakiekolwiek wątpliwości, których nie dało się usunąć a podstawie dostępnego materiału dowodowego, a zatem przesłanka stosowania reguły z art. 5 § 2 k.p.k. w badanym postępowaniu nie zaistniała.

W związku z powyższym omawiany zarzut apelacyjny w całej rozciągłości uznać należało za niezasadny.

Odnośnie zarzutu II apelacji obrońcy oskarżonego, oraz zarzutów I – II apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Pozostałe zarzuty obu apelujących stron koncentrowały się na wykazaniu nieprawidłowości w zakresie orzeczonej kary, jak również zasądzonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego nawiązki. Pomimo różnych kierunków zaskarżenia zarzuty dotyczą tożsamych zagadnień, toteż zostały poniżej omówione łącznie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do rodzaju i wymiaru orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej sąd okręgowy nie dopatrzył się w ich zakresie jakichkolwiek nieprawidłowości. Zarzuty obu apelujących stron w postaci rażącej niewspółmierności kar wymierzonych oskarżonemu nie zasługiwały na uwzględnienie. Zarzut w tym zakresie można bowiem zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jednakże jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985r. V KRN 178/85 OSPiKA 1986/4/93). Okoliczność taka zaistniała w realiach rozpoznawanej sprawy.

Sąd rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie winy
i sprawstwa oskarżonego odnośnie wszystkich zarzucanych mu czynów. Wymierzone kary jednostkowe mieszczą się w granicach dolnego ustawowego zagrożenia,
a orzeczona w oparciu o ich wymiar kara łączna 6 miesięcy pozbawienia stanowi ustawowe minimum wynikające z treści art. 86 § 1 k.k. Wymiar wszystkich orzeczonych kar odpowiada dyrektywom wymiaru kary stypizowanym w art. 53 k.k. Prawidłowo sąd rejonowy zważył stopień winy oskarżonego jak również uwzględnił okoliczności obciążające. Postawa oskarżonego w inkryminowanym czasie, mnogość naruszonych przez niego dóbr prawnie chronionych, jak również jego dotychczasowa karalność prowadzą do słusznej konkluzji, że w niniejszej sprawie niezbędnym środkiem prawnokarnej represji pozostaje kara bezwzględnego pozbawienia wolności. Kara
o charakterze wolnościowym byłaby w niniejszej sprawie przejawem pobłażliwości wobec nagannej postawy oskarżonego.

Okoliczności podawane w zarzucie obrońcy oskarżonego przemawiające za uznaniem orzeczonych kar za rażąco surowe poparte zostały jedynie twierdzeniami oskarżonego o nieprawidłowo przeprowadzonej interwencji Policji. Stracił przy tym
z pola widzenia apelujący, że oskarżony był w chwili zdarzenia nietrzeźwy i agresywny, co potwierdził częściowo nawet w składanych wyjaśnianiach, toteż jego postawa spowodowała konieczność podjęcia wobec niego stanowczych działań przez funkcjonariuszy Policji.

Przecenia natomiast pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w stawianym zarzucie stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w zaskarżonym wyrokiem. Zauważyć należy, że oskarżony ograniczył się jedynie do werbalnej agresji. W niniejszej sprawie nie zaistniały jakikolwiek okoliczności wskazujące na konieczność orzeczenia kar w górnej granicy ustawowego zagrożenia. Sytuacja taka mogłaby nastąpić w sytuacji, gdy sposób działania sprawcy jak i jego motywacja zasługiwały na zastosowanie szczególnie surowej represji karnej. W niniejszej sprawie oskarżony pozostawał pod wpływem alkoholu i zachowywał się w agresywny sposób wobec funkcjonariuszy policji. Nie jest to odosobniony przypadek, natomiast skuteczna interwencja policjantów pozwoliła na zapobieżenie niepożądanym skutkom dalszych możliwych działań oskarżonego w inkryminowanym czasie. Wymierzenie kar pozbawienia w górnych granicach ustawowego zagrożenia w realiach niniejszej sprawy stanowiłoby zbyt daleko idącą dolegliwość względem oskarżonego, nieuzasadnioną okolicznościami sprawy.

W sytuacji gdy sąd rejonowy prawidłowo zastosował dyrektywy z art. 53 k.k., wymiar kar jednostkowych jak również kary łącznej nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego, stawiane zarzuty rażącej niewspółmierności kary obu apelujących stron należało uznać za niezasadne. Zaaprobować należy stanowczość sądu rejonowego przy doborze kary, nie sposób jednak stwierdzić aby kara łączna w wymiarze 6 miesięcy przekraczała stopień winy oskarżonego. W związku z powyższym sąd okręgowy nie dostrzega
w powyższym rozwiązaniu jakiejkolwiek niewspółmierności.

Odnosząc się natomiast do orzeczenia o nawiązce zaznaczyć należy, że niezależnie od faktu, że w toku procesu pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wnioskował
o orzeczenie zadośćuczynienia orzekanie o środkach kompensacyjnych pozostaje jedynie w kompetencji sądu, zarówno w zakresie jego wysokości jak i rodzaju. Zaznaczyć przy tym należy, że wskazany wybór nie ma charakteru dowolnego, jest on bowiem uregulowany w przepisach prawa karnego materialnego, jak również odpowiednio stosowanych przepisach prawa cywilnego. Nie sposób jednak doszukać się w omawianym orzeczeniu jakichkolwiek nieprawidłowości. W zaskarżonym wyroku orzeczono wobec oskarżonego na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązkę w kwocie 1000 zł na rzecz pokrzywdzonego A. T.. Bezsprzecznie zachowanie oskarżonego naruszyło dobra osobiste pokrzywdzonego. Materiał dowodowy nie wykazał jednak zaistnienia po stronie pokrzywdzonego skonkretyzowanego rozmiaru krzywdy, którą można przeliczyć na konkretną sumę pieniędzy. W związku z powyższym brak było podstaw do orzeczenia zadośćuczynienia albo naprawienia szkody w myśl art. 46 § 1 k.k. Z tego względu słusznie sąd rejonowy zastosował orzeczenie nawiązki, nie naruszając tym samym przepisów prawa materialnego w omawianym zakresie. Przy ustaleniu jej wysokości należycie uwzględniono całokształt okoliczności sprawy, stopień winy oskarżonego w tym rodzaj i intensywność jego działania, a także jego możliwości finansowe. Orzeczona w wyroku kwota jawi się jako odpowiednia rekompensata zaistniałego zdarzenia i w prawidłowy sposób czyni zadość interesom pokrzywdzonego. Dodatkowo stanowi dla oskarżonego realne obciążenie finansowe, które dodatkowo uzmysłowi mu naganność jego postępowania. Stwierdzić należy, że przecenia pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego rozmiar krzywdy po stronie pokrzywdzonego, który pełniąc służbę w policji narażony był na ataki słowne ze strony osób biorących udział w podejmowanych interwencjach. Sąd okręgowy aprobuje wymiar orzeczonej nawiązki, która jest współmierna do okoliczności zdarzenia.

Uznając, iż orzeczenie o nawiązce było prawidłowe, czyniło zadość ustawowym warunkom oraz stanowiło trafnie obliczoną rekompensatę krzywd pokrzywdzonego, stawiane przez obie apelujące strony zarzuty odnośnie omawianej kwestii uznać należało za niezasadne.

Wniosek

W apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

I.  o zmianę zaskarżonego wyroku odnośnie pkt 8 jego sentencji poprzez orzeczenie środka kompensacyjnego w wysokość 10.000 zł na rzecz oskarżyciela posiłkowego – A. T.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II.  o zmianę zaskarżonego wyroku odnośnie pkt 1, 2 i 6 jego sentencji poprzez orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w górnych granicach zagrożenia ustawowego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji obrońcy oskarżonego:

I.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II.  ewentualnie o zmianę wyroku i orzeczenia za czyn I kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 zł, uniewinnienie za czyny II, III i IV.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na względzie szeroko opisaną w poprzedniej części uzasadnienia nietrafność podniesionych zarzutów wnioski obu apelacji uznać należało za niezasadne. Zaznaczyć przy tym również należy, że sąd okręgowy nie znalazł przy tym również podstaw
do uchylenia zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości utrzymany w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, gdy zarówno ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwają zastrzeżeń co do ich prawidłowości, gdy wątpliwości nie budzi prawidłowość przyjętej przez sąd rejonowy kwalifikacji prawnej przypisanych czynów, a orzeczone kary jednostkowe, kara łączna oraz środek kompensacyjny są adekwatne do społecznej szkodliwości czynów i stopnia winy oskarżonego, zaskarżony wyrok jako prawidłowy należało zgodnie z art. 437 § 1 k.p.k. utrzymać w mocy. Ponadto w niniejszej sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonego I. P. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. T. kwotę 504 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w odpowiednim zakresie.

III.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., mając na uwadze odniesioną przez oskarżyciela posiłkowego A. T. w wyniku czynu zabronionego krzywdę uznał, że zachodzą przesłanki do zwolnienia go od ponoszenia kosztów sądowych w części go dotyczącej, zaś wydatkami w tym zakresie obciążył Skarb Państwa.

IV.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz skarbu państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części go dotyczącej w kwocie 130 złotych, w tym 120 złotych opłaty za II instancję, której wysokość określono zgodnie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych oraz uzupełniono
o koszty związane z ryczałtem za korespondencję.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rażąco łagodny wymiar kary oraz nieprawidłowa podstawa i wymiar orzeczonego środka kompensacyjnego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, rażąco surowy wymiar kary i orzeczonej nawiązki

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana