Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Z. K.

przeciwko

pozwanemu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych III Oddziałowi w W.

z udziałem zainteresowanego (...) sp. z o. o. w W.

o zasiłek chorobowy

na skutek odwołania Z. K.

od decyzji z dnia 24 czerwca 2022 r. nr (...)

z dnia 13 lipca 2022 roku nr (...)

z dnia 19.09.2022 r. znak: (...)

odwołania oddala.

VI U 327/22

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2022 r. wpłynęło odwołanie Z. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 24 czerwca 2022 r. znak (...), z dnia 13 lipca 2022 r. (...) oraz z dnia 19 września 2022 r. znak (...). W zaskarżonych decyzjach organ rentowy odmówił zasiłku chorobowego odpowiednio za okresy od 26 czerwca 2022 r. do 30 czerwca 2022 r., od od 01 lipca 2022 r. do 31 lipca 2022 r. oraz od 1 sierpnia 2022 r. do 29 września 2022 r. (odwołanie k. 1; odwołanie k. 1 akt sprawy VI U 401/22). W uzasadnieniu odwołujący się podał, że nie zgadza się z decyzjami ZUS bowiem w okresie od 25 października 2021 r. do 28 marca 2022 r. był niezdolny do pracy i kolejny raz stał się ponownie niezdolny do pracy w dniu 30 maja 2022 r. Poniósł, że jego niezdolność do pracy powstała po upływie 62 dni, w związku z powyższym nowy okres zasiłkowy otwarty być powinien od dnia 30 maja 2022 r.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Odział w W. wniósł o oddalenie oraz łączne rozpoznanie odwołań. W uzasadnieniu wskazał, że odwołujący się był niezdolny do pracy od 25 października 2021 r. do 28 marca 2022 r. oraz od dnia 30 maja 2022r. z powodu tej samej choroby. Okres zasiłkowy 182 dni wyczerpał w dniu 25 czerwca 2022 r. W związku z powyższym decyzje są zasadne i brak jest podstaw do ich uchylenia (odpowiedź na odwołanie k. 5-6).

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2022 r. Sąd połączył obie sprawy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia (postanowienie k. 7 akt sprawy VI U 401/22).

Płatnik składek, (...) Spółka z o. o w W., odstąpił od wstąpienia do sprawy w charakterze zainteresowanego (pismo k. 22).

W toku postępowania strony podtrzymały soję stanowiska w sprawie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się pracował jako pracownik ochrony mienia w (...) Spółka z o.o. w W.. Miał stwierdzone przeciwskazania do podnoszenia ciężarów powyżej 5 kg (zaświadczenie k. 80; zaświadczenie k. 100)

W okresie od 25 października 2021 r. do 28 marca 2022 r. odwołujący się pozostawał niezdolny do pracy z uwagi na zaburzenia adaptacyjne (numer statystyczny choroby F 43). Stan zdrowia spowodowany był atmosferą panującą w pracy (zeznania odwołującego się k. 130 v - 131 e - protokół (...) (...) zeznania odwołującego się k. 165v e - protokół (...) (...)

W dniu 28 marca 2022 r. lekarz prowadzący wystawił zaświadczenie, że aktualny stan psychiczny odwołującego się pozwala na powrót do pracy zawodowej (zaświadczenie k. 12). Po stawieniu się do pracy dnu 29 marca 2022r. zmieniono mu stanowisko pracy na specjalista ds technicznych i utrzymania nieruchomości. W związku z tym został skierowany na badania lekarskie. Lekarz medycyny pracy orzeczeniem nr 198/2022 r. z dnia 30 marca 2022 r. stwierdził niezdolność do pracy na kierowanym stanowisku (orzeczenie k. 78). Pracodawca nie miał dla powoda pracy na innym stanowisku i w związku z powyższym w dniu 4 kwietnia 2022 r. rozwiązał z nim umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, którego upływ przewidziano na dzień 31 lipca 2022 r. Formalnie pracę świadczył na uprzednio zajmowanym stanowisku, pracownika ochrony, nie wykonując jej faktycznie (rozwiązanie umowy o pracę k. 82; zeznania odwołującego się k. 130 v - 131 e - protokół (...) (...), zeznania odwołującego się k. 165v e - protokół (...) (...)

W dniu 30 maja 2022 r. ponownie stał się niezdolny do pracy z uwagi na zaburzenia adaptacyjne (numer statystyczny choroby F 43). Jego stan spowodowała śmierć bliskiej osoby - matki. Zasiłek chorobowy ZUS wypłacał mu do 30 czerwca 2022 r. (zestawienie zaświadczeń wybranego ubezpieczonego k. 4 - 4v; zeznania odwołującego się k. 130 v - 131 e - protokół (...) (...)zeznania odwołującego się k. 165v e - protokół (...) (...)

Decyzją z dnia 24 czerwca 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił odwołującemu się praw do zasiłku chorobowego za okres od 26 czerwca 2022r. do 30 czerwca 2022 r. W uzasadnieniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych podał, że niezdolność do pracy spowodowana była tą samą chorobą, a okres zasiłkowy wykorzystał z dniem 25 czerwca 2022 r. (decyzja - akta rentowe).

Decyzją z dnia 13 lipca 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił odwołującemu się praw do zasiłku chorobowego za okres od 01 lipca 2022 r. do 31 lipca 2022 r. (decyzja - akta rentowe)

Decyzją z dnia 19 września 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił odwołującemu się praw do zasiłku chorobowego za okres od 1 sierpnia 2022 r. do 29 września 2022 r. (decyzja - akta rentowe)

W dniu 14 października 2022 r. ZUS przeprowadził kontrolę prawidłowości wykorzystywania zwolnienia lekarskiego od pracy (pismo ZUS k. 107).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, aktach rentowych, w aktach sprawy połączonej VI U 401/22 oraz na podstawie zeznań odwołującego się k. 130 v - 131 e - protokół (...) (...) i k. 165v e - protokół (...) (...) Autentyczności dokumentów złożonych do akt sprawy żadna ze stron nie kwestionowała, toteż Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie jako nieuzasadnione nie zasługiwało na uwzględnienie.

Kwestię uprawnień do zasiłku chorobowego reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2780.), w brzmieniu obowiązującym po dniu 1 stycznia 2022 r.

Zgodnie z art. 6 ust 1 w/w ustawy zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Zgodnie z art. 8 w/w ustawy zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Od stycznia 2022 r. weszły w życie zmiany w ustawie zasiłkowej, także w zakresie objętym niniejszą sprawą. Ustawodawca przewidział jednak przepisy przejściowe dla osób, które przebywały na zasiłkach na przełomie roku. Zmiany nie będą miały zastosowania do tych osób, dopóki okres ich niezdolności do pracy będzie nieprzerwany. Dzięki przepisom przejściowym zmieniającym ustawę zasiłkową od 1 stycznia 2022 r. osoby będące niezdolne do pracy na przełomie grudnia 2021 r. i stycznia 2022 r., a więc które nabyły uprawnienia zasiłkowe na podstawie dotychczasowych przepisów, będą mogły pobierać swoje świadczenia na tych samych, poprzednio obowiązujących zasadach również w kolejnym roku. Warunkiem jest jednak nieprzerwana niezdolność do pracy. Wobec faktu, że miedzy okresami niezdolności odwołującego do pracy wystąpiła przerwa, zastosowanie znajdą względem niego przepisy w nowym brzmieniu.

Przed zmianą przepisów - do końca 2021 r. do okresu zasiłkowego wliczane były wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z ww. przyczyn. Do okresu zasiłkowego wliczane były okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej w brzemieniu obowiązującym przed zmianami).

Po zmianie przepisów - od 1 stycznia 2022 r. do okresu zasiłkowego wliczane są okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa między ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekroczy 60 dni. Zatem różnica między dotychczasowym a nowym stanem prawnym polega na tym, że do jednego okresu zasiłkowego wliczane są wszystkie okresy niezdolności do pracy, również spowodowane tą samą chorobą. Zatem jeśli między kolejnymi okresami niezdolności do pracy wystąpi przerwa wynosząca maksymalnie 60 dni, to okresy sprzed przerwy też są wliczane do jednego okresu zasiłkowego, niezależnie od rodzaju choroby.

Pod pojęciem „tej samej choroby” rozumie się wszystkie schorzenia dotykające tego samego organu lub układu wchodzącego w skład organizmu człowieka. Szersza interpretację zawarł Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 6 listopada 2008 r. (II UK 86/09 OSNP 2010/9-10/124) pojęcia „ta sama choroba” użytego w art. 9 ust 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który – choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne – stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu.

Odwołujący się wskazywał, że okresy jego niezdolności do pracy nie powinny być wliczane do jednego okresu zasiłkowego bowiem przerwa między nimi była dłuższa niż 60 dni i wynosiła 62 dni. Sąd nie podzielił tego stanowiska. Odwołujący się mimo przedłożenia zaświadczenia od lekarza prowadzącego z dnia 29 marca 2022 r., że jego stan pozwala wrócić do pracy, do pracy nie powrócił, bowiem nie został do niej dopuszczony przez lekarza medycyny pracy na podstawie orzeczeniem nr 198/2022 r. z dnia 30 marca 2022 r. Lekarz stwierdził niezdolność do pracy na nowo powierzonym mu stanowisku, a brak możliwości powierzenia innej pracy skutkował rozwiązaniem umowy o pracę. W ocenie Sądu potwierdza to, że odwołujący się nie odzyskał zdolności do pracy wykonywanej w trakcie przerwy, i dlatego w przypadku odwołującego się nie wynosiła 62 dni. Odwołujący się miał prawo ubiegać się o świadczenie rehabilitacyjne, czego zaniechał.

Mając na względzie powyższe Sąd nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonych decyzji i na podstawie art art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołania oddalił.