Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2024 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 (1) § 1 k.p.c

sprawy A. S.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek odwołania A. S.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 21 sierpnia 2023 r. znak WN-I. (...).1.919.2023

zmienia zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że zalicza odwołującą A. S. do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności oznaczonym symbolem 05-R od 1 stycznia 2019 r do dnia 28 lutego 2028 r oraz ustala że spełnia ona przesłanki określone w art. 8 ust. 3 a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r – Prawo o ruchu drogowym.

Sygn. akt VI U 473/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 29 lipca 2024 roku

Orzeczeniem z dnia 10 lutego 2023 roku znak: PCPR.ON.721. (...).2023 Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w O. zaliczył A. S. do lekkiego stopnia niepełnosprawności o symbolu przyczyny niepełnosprawności 05-R na okres do 28 lutego 2028 roku.

Orzeczeniem z dnia 21 sierpnia 2023 roku znak: WN.I. (...).1.919.2023 Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

(orzeczenie PZON i WZON – akta WZON)

Od powyższego orzeczenia WZON A. S. złożyła odwołanie, wnosząc o zaliczenie jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz ustalenie, że spełnia ona przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Odwołująca zarzuciła organowi przyjęcie za podstawę orzeczenia błędnych ustaleń faktycznych oraz zakwestionowała uzasadnienie zaskarżonej decyzji. Z odwołania wynika, iż zdaniem odwołującej stan jej zdrowia nie tylko nie uległ w ostatnich latach poprawie, ale stopniowo się pogarsza. W związku z powyższym odwołująca podniosła, że nie istniały podstawy do zmiany stopnia niepełnosprawności z umiarkowanego, do którego została zaliczona już w 2016 roku, na lekki stopień niepełnosprawności.

(odwołanie – k. 1 - 2v.)

W odpowiedzi na odwołanie WZON wniósł o oddalenie odwołania. Organ podniósł, iż na podstawie przeprowadzonego badania lekarskiego, materiału dowodowego dostarczonego przez stronę postępowania oraz wywiadu doradcy zawodowego przyjął, iż zasadnym jest przyznanie A. S. lekkiego stopnia niepełnosprawności. WZON uznał, iż choć stan naruszenia sprawności organizmu odwołującej obniża jej zdolność do wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje w pełni sprawna osoba o zbliżonych kwalifikacjach zawodowych, to nie powoduje konieczności zapewnienia pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych i zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych. Organ wskazał również, iż z uwagi na zakwalifikowanie odwołującej do lekkiego stopnia niepełnosprawności, niemożliwe było przyznanie jej uprawnienia do uzyskania karty parkingowej.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5 – 6)

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołująca A. S. ma 50 lat, ma wykształcenie średnie, z zawodu jest fotografem, pracuje, jako pracownik recepcji w ośrodku rehabilitacyjnym. U odwołującej rozpoznano stan po protezoplastyce całkowitej lewego stawu kolanowego, niestabilność więzadłową znacznego stopnia, zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową prawego stawu kolanowego, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, żylaki kończyn dolnych, insulino odporność leczoną farmakologicznie, wole guzkowe tarczycy oraz otyłość. Odczuwa niestabilność lewego stawu kolanowego podczas chodzenia oraz silny ból prawego stawu kolanowego. Pozostaje pod okresową kontrolą poradni ortopedycznej, poradni reumatologicznej oraz poradni diabetologicznej. Odwołująca stosuje leczenie biologiczne w związku z istniejącym zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa. Odwołująca jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z powodu schorzeń o symbolu 05-R do dnia 28 lutego 2028 r. Spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. W związku z istniejącymi schorzeniami stawów kolanowych jest niezdolna do podjęcia pracy dostępnej na otwartym rynku pracy, może pracować na stanowisku pracy przystosowanym do niepełnosprawności. Wymaga zaopatrzenia w laskę inwalidzką lub kulę łokciową, wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe i inne placówki.

(dowód: ocena zawodowa – akta WZON; opinia biegłego specjalisty chorób wewnętrznych P. D. – k. 14 – 20, opinia biegłego ortopedy K. K. – k. 31v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych, opinii biegłego ortopedy oraz dokumentacji w aktach WZON. Opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i stanowiły podstawę ustaleń dokonanych przez Sąd. Należy nadmienić, iż WZON nie ustosunkował się do sporządzonych przez biegłych opinii, nie wnosił również o ich uzupełnienie ani powołanie innego biegłego. Strony nie składały też żadnych dodatkowych wniosków dowodowych, nie zaistniała zatem konieczność uzupełnienia materiału dowodowego z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2024 r, poz. 44), do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mającą ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zaś zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

W związku z tym, iż Sąd nie posiada specjalistycznej wiedzy medycznej, niezbędne było dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ortopedy i biegłego z zakresu chorób wewnętrznych. Opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny. Stanowią wnikliwą, kompleksową i pozbawioną luk analizę stanu zdrowia odwołującej, uwzględniającą wszelkie okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Opinie dostarczyły odpowiedzi na postawione tezy dowodowe, a zawarte w nich wnioski Sąd uznał za logiczne i uzasadnione. Biegły specjalista z dziedziny chorób wewnętrznych nie stwierdził naruszenia sprawności organizmu w przebiegu chorób internistycznych i zgodził się z zaskarżonym orzeczeniem WZON. Z opinii biegłego ortopedy K. K. wynika jednak jednoznacznie, iż A. S. spełnia przesłanki zaliczenia jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z przyczyn dotyczących układu ruchu (symbol 05-R) do 28 lutego 2028 roku. Biegły ortopeda dokładnie przeanalizował stan zdrowia odwołującej na podstawie badania klinicznego, przeglądu akt sprawy oraz załączonej dokumentacji medycznej. Biegły wskazał, iż z uwagi na brak uwzględnienia przez WZON stopnia niestabilności więzadłowej lewego stawu kolanowego i zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej prawego stawu kolanowego należy stwierdzić, iż dokonana przez organ ocena stanu układu ruchu odwołującej jest niepełna. Na podstawie opinii biegłego ortopedy Sąd stwierdził, iż A. S. spełnia ustawową przesłankę zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w postaci naruszonej sprawności organizmu. Stopień i zaawansowanie schorzeń stawów kolanowych odwołującej uzasadnia przyjęcie, iż sprawność jej organizmu jest naruszona. Należy wskazać, iż odwołująca spełnia również drugą przesłankę zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, którą jest niezdolność do pracy lub zdolność do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymóg czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Biegły bowiem zaznaczył, iż odwołująca w związku z istniejącymi dolegliwościami jest niezdolna do podjęcia pracy dostępnej na otwartym rynku pracy i może pracować jedynie na stanowisku pracy przystosowanym do niepełnosprawności. W związku z tym należało stwierdzić, iż A. S. jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym.

W kwestii uprawnień z punktu 9 wskazań orzeczenia o niepełnosprawności Sąd uznał, iż odwołująca spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Z przepisu tego wynika, iż kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, która ma znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Należy stwierdzić, iż odwołująca się, w związku z powodującymi silne dolegliwości bólowe zaawansowaną chorobą zwyrodnieniową prawego stawu kolanowego oraz niestabilnością więzadłową lewego stawu kolanowego, ma znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. W związku z powyższym Sąd zważył, iż należy przyznać odwołującej uprawnienia do karty parkingowej, co umożliwi jej korzystanie z miejsc do parkowania dla osób niepełnosprawnych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i zaliczył A. S. do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych symbolem niepełnosprawności 05-R od 1 stycznia 2019 roku do dnia 28 lutego 2028 roku oraz ustalając, że odwołująca spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2022 r. poz. 988, ze zm.).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)