Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2024 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bartosz Szałas

Protokolant: Jakub Jamroż

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania M. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. z dnia 29 grudnia 2023 roku, znak: 220000/OW/104572/2023/ZAS

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

o zasiłek opiekuńczy

1.  na podst. art. 477 ¹³ § 1 k.p.c. umarza postępowanie w części, tj. co do prawa do zasiłku opiekuńczego za okres od 29 listopada 2023 roku do 7 grudnia 2023 roku, wobec treści decyzji zmieniającej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. z dnia 23 stycznia 2024 roku, znak: 220000/OW/104572/2024/ZAS/I;

2.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. z dnia 29 grudnia 2023 roku, znak: 220000/OW/104572/2023/ZAS w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się M. R. prawo do zasiłku opiekuńczego na okres od 8 grudnia 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku.

Sygn. akt VI U 50/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 grudnia 2023 roku, znak: 220000/OW/104572/2023/ZAS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. odmówił M. R. prawa do zasiłku opiekuńczego za okres od 29 listopada 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, że w okresie sprawowanej opieki nad dzieckiem był członek rodziny (matka dziecka) pozostający we wspólnym gospodarstwie domowym mogący zapewnić dziecku opiekę.

(decyzja z dnia 29.12.2023r. – akta organu rentowego)

Od powyższej decyzji M. R. wniósł odwołanie, w którym wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do zasiłku za cały okres wskazany w decyzji. W uzasadnieniu swojego stanowiska odwołujący się podał, że w rzeczywistości w okresie od 28 listopada 2023 roku do 7 grudnia 2023 roku jego żona przebywała w szpitalu w W. z powodu choroby, natomiast po wypisaniu ze szpitala zgodnie z zaleceniami przyjmowała jeszcze w domu przez kilka dni antybiotyki, po których nie nadawała się do samodzielnej opieki nad chorym dzieckiem.

(odwołanie – k. 1)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie w całości, powtarzając argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5 – 6 verte i k. 18 – 19)

Decyzją z dnia 23 stycznia 2024 roku, znak: 220000/OW/104572/2024/ZAS/I, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. zmienił decyzję z dnia 29 grudnia 2023 roku, znak: 220000/OW/104572/2023/ZAS, w ten sposób, że przyznał M. R. prawo do zasiłku opiekuńczego za okres od 29 listopada 2023 roku do 7 grudnia 2023 roku.

(decyzja z dnia 23.01.2024r. – akta organu rentowego)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się był niezdolny do pracy w okresie od 29 listopada 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku z powodu konieczności sprawowania opieki nad swoim chorym synem J., który wówczas miał skończone dwa lata. Odwołujący się oprócz syna J. ma jeszcze jedno dziecko, które wówczas było dwumiesięcznym niemowlakiem. Jednocześnie w dniach od 28 listopada 2023 roku do 7 grudnia 2023 roku żona odwołującego się i matka obojga dzieci, przebywała w szpitalu. Żona odwołującego się była dwukrotnie hospitalizowana z powodu powikłań poporodowych. Dnia 7 grudnia 2023 roku została ona wypisana do domu w stanie ogólnym dobrym z zaleceniami co do przyjmowania antybiotyku Z. oraz leku M. A.. Przez cały okres od 7 grudnia 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku żona odwołującego się brała antybiotyk i przepisane leki, po antybiotyku źle się czuła, była osłabiona, nie była w stanie zajmować się jednocześnie dwumiesięcznym niemowlakiem i chorym synem. Odwołujący się osobiście sprawował opiekę nad chorym synem i pomagał chorej żonie w opiece nad niemowlęciem. Żona odwołującego się w okresie objętym sporną decyzją, w tym również po powrocie do domu od 7 grudnia 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku nie była w stanie zajmować się chorym synem J..

(dowód: zeznania odwołującego się M. R. – k. 38 – 38 verte, karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 2 – 3 verte)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania, a także na podstawie zeznań odwołującego się złożonych na rozprawie, które Sąd uznał za w pełni wiarygodne, korespondują bowiem z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd miał bowiem na uwadze, że z karty informacyjnej leczenia szpitalnego wynika, że co prawda żona odwołującego się została faktycznie wypisana ze szpitala w stanie ogólnym dobrym, ale jednocześnie miała zalecenie przyjmowania antybiotyku Z., który faktycznie powoduje często osłabienie, bóle i zawroty głowy, czy nudności.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie przedmiotem rozpoznania jest decyzja ZUS odmawiająca odwołującemu się prawa do zasiłku opiekuńczego za okres od 29 listopada 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku.

W pierwszej kolejności Sąd zauważył, że w toku postępowania decyzją z dnia 23 stycznia 2024 roku ZUS zmienił zaskarżoną decyzję w części poprzez przyznanie odwołującemu się prawa do zasiłku opiekuńczego za okres od 29 listopada 2023 roku do 7 grudnia 2023 roku. Zgodnie z art. 477 ¹³ § 1 k.p.c. zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji lub przez wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności zaskarżonego orzeczenia lub decyzji wydanej przez ten zespół, przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd - przez wydanie decyzji lub orzeczenia uwzględniającego w całości lub w części żądanie strony - powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Poza tym zmiana lub wykonanie decyzji lub orzeczenia nie ma wpływu na bieg sprawy.

Wobec powyższego, skoro doszło do zmiany zaskarżonej decyzji w części dotyczącej przyznania odwołującemu się zasiłku opiekuńczego za okres od 29 listopada 2023 roku do 7 grudnia 2023 roku, to tym samym należało w tej części postępowanie umorzyć, o czym Sąd orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

W tym miejscu należy przejść do merytorycznej analizy pozostałej części zaskarżonej decyzji ZUS.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2022 roku, poz. 1732; dalej jako: ustawa zasiłkowa) zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad chorym dzieckiem w wieku do ukończenia 14 lat. Z kolei zgodnie z art. 34 tej ustawy zasiłek opiekuńczy nie przysługuje, jeżeli poza ubezpieczonym są inni członkowie rodziny pozostający we wspólnym gospodarstwie domowym, mogący zapewnić opiekę dziecku lub choremu członkowi rodziny. Nie dotyczy to jednak opieki sprawowanej nad chorym dzieckiem w wieku do 2 lat.

W niniejszej sprawie organ rentowy odmawiając odwołującemu się prawa do zasiłku za okres od 8 grudnia 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku powoływał się na fakt, że w okresie tym we wspólnym gospodarstwie domowym pozostawała żona odwołującego się, a więc inny członek rodziny, która mogła zapewnić opiekę choremu dziecku. W ocenie Sądu jednak, jakkolwiek faktycznie w okresie od 8 grudnia 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku żona odwołującego się przebywała fizycznie w domu razem z nim i dwójką ich dzieci, to jednak nie można jej uznać za osobę, która mogła zapewnić opiekę choremu dziecku. Z ustaleń Sądu wynika bowiem, że sama żona odwołującego się co prawda została wypisana ze szpitala w stanie ogólnym dobrym, jednak w dalszym ciągu miała wdrożoną antybiotykoterapię, przyjmowała antybiotyk Z. i lek M. A., po antybiotyku była osłabiona, źle się czuła, co zresztą jest normalną reakcją na ten antybiotyk, tym bardziej dla organizmu tuż po wyjściu ze szpitala i przebyciu infekcji. Nie bez znaczenia jest też fakt, że musiała się ona zajmować dwumiesięcznym niemowlęciem. Niewątpliwie nierozsądnym byłoby zrzucanie opieki nad dwójką dzieci, w tym jednym chorym, na żonę odwołującego się, która dodatkowo była osłabiona pobytem szpitalnym i aktualną terapią antybiotykową. W ocenie Sądu jej stan zdrowia, a także konieczność zajmowania się niemowlęciem, przemawiają przeciwko uznaniu, że mogła się ona zajmować również w tym samym czasie chorym dwulatkiem. Należy bowiem podkreślić, że art. 34 ustawy zasiłkowej mówi o takiej sytuacji, gdy poza ubezpieczonym są inni członkowie rodziny pozostający we wspólnym gospodarstwie domowym, mogący zapewnić opiekę dziecku lub choremu członkowi rodziny. Sama więc fizyczna obecność w domu innej osoby dorosłej, członka rodziny, nie wystarcza dla aktualizacji przesłanki z art. 34 ustawy zasiłkowej, konieczne jest jeszcze wykazanie, że osoba ta była w stanie zapewnić efektywną opiekę choremu dziecku. W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że żona odwołującego się nie była w stanie zajmować się chorym synem, stąd konieczność przebywania w domu odwołującego się i spowodowana tym jego niezdolność do pracy. Tym samym nie jest spełniona przesłanka z art. 34 ustawy zasiłkowej, wobec czego odwołujący się zachowuje prawo do zasiłku chorobowego za cały okres wskazany w zaskarżonej decyzji. Wobec tego Sąd zmienił w pkt 2 wyroku zaskarżoną decyzję przyznając odwołującemu się prawo do zasiłku opiekuńczego za pozostały okres, czyli za okres od 8 grudnia 2023 roku do 12 grudnia 2023 roku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.