Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2024r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: st. prot. sąd. Natalia Muszyńska

przy udziale oskarżyciela publicznego Komisariat Policji Luboń sierż. Patryk Taciak

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 18.03.24r.

przeciwko A. S., s. F. i A.

urodz. (...) w W.

obwinionemu o to, że:

w dniu 14 czerwca 2023 r. około godziny 15:10 w L. na ul. (...), kierując pojazdem B. (...) o nr rej. (...), który skręcał w drogę poprzeczną nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu przechodzącemu na pa przecinaniu się jezdni drogi na którą wjeżdżał

tj. o wykroczenie z art. 86b § 1 k.w. w zw. z § 26 ust. 2 (...)

I.  Obwinionego A. S. uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej wykroczenia z art. 86b § 1 kw i za to na podstawie art. 86b § 1 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w kwocie 1500 ( tysiąc pięćset) zł.

II.  Na podstawie art. 86b § 3 kw orzeka zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy,

III.  Na podstawie art. 118 § 1 i 4 kpw oraz art. 617 kpk i art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 27, poz. 152) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł i opłatę 150 zł.

/-/ s. I. Hantz – Nowak

Uzasadnienie wyroku z dnia 25.03.2024 r. w sprawie VI W 1308/23

W dniu 14.06.2023 roku ok. godz. 15:10 w miejscowości L. obwiniony A. S. kierował pojazdem marki B. (...) o nr rej. (...). Obwiniony jechał ulicą (...) w kierunku dworca PKP. W tym samym kierunku, po chodniku, szedł M. S.. W momencie gdy obydwoje byli na wysokości skrzyżowania z ulicą (...), obwiniony skręcił w lewo w tę ulicę, a M. S. przeciął ją idąc dalej prosto.

Wykonując manewr skrętu w lewo, wjeżdżając w ulicę (...), która to ulica jest ulicą poprzeczną w stosunku do ulicy (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu M. S., który przechodził przez tę drogę. M. S. zdenerwował się
i kopnął w tylny zderzak samochodu obwinionego. Z kolei obwiniony wysiadł z pojazdu, pomiędzy mężczyznami wywiązała się kłótnia, wzajemnie kierowali do siebie obelgi
i wyzwiska, a w konsekwencji obwiniony psiknął w stronie M. S. gazem. Po tym mężczyźni rozeszli się.

W dniu 14.06.2023 roku warunki drogowe były dobre. Miejsce zdarzenia nie jest objęte systemem monitoringu.

Obwiniony A. S. ma 48 lat, urodził się (...) w W.. A. S. ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem mechanizacji rolnictwa. Obwiniony prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga dochód 3000 zł miesięcznie, ma dwoje dzieci na utrzymaniu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

a)  dowodów z dokumentów:

- zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia – k. 4 – 5,

- płyta ze zdjęciami i nagraniem – k. 6, 26

- dokumentacja zdjęciowa – k. 7, 44 – 48,

- notatki urzędowe – k. 9, 10, 21

b)  częściowo wyjaśnień A. S. – k. 23 – 24, 49 – 50,

c)  zeznań świadka M. S. – k. 16 – 17, 50 – 51.

Wyjaśnienia obwinionego A. S. Sąd uznał za wiarygodne częściowo,
tj. w tym zakresie, w którym obwiniony podał, że w dniu 14.06.2022 r. prowadził pojazd B. (...) o nr rej. (...), jechał ulicą (...) w L. i na skrzyżowaniu z ulicą (...) skręcił w lewo. Na wiarę zasługuje też to twierdzenie obwinionego, w którym wskazał, że pomiędzy nim a M. S. doszło do kłótni, wzajemnych obelg
i, że psiknął w jego kierunku gazem. Wyjaśnienia A. S. w tym zakresie korespondują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę. A. S. nie przyznał się
do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia wskazując, że to M. S. wtargnął
mu na jezdnię. Wyjaśnienia te nie zostały potwierdzone żadnym dowodem, rażą naiwnością
i Sąd uznał, że stanowią przyjętą przez obwinionego linię obrony, która ma na celu umniejszenie jego winy. Ewentualne wspominane przez obwinionego rzucenie kamieniem przez świadka w stronę samochodu obwinionego nie usprawiedliwia zachowania obwinionego, miało bowiem miejsce po zdarzeniu na ulicy.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania M. S. . Są one jasne, logiczne, spójne
i korelują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Jego twierdzenia były spontaniczne, odnosiły się do faktów. Świadek szczegółowo opisał zdarzenie z dnia 14.06.2023 roku. Sąd nie dopatrzył się żadnych argumentów mających przemawiać za odmową wiarygodności zeznań świadka. Świadek jest osobą obcą dla obwinionego i nie ma żadnego uzasadnionego interesu by podawać okoliczności niekorzystne dla obwinionego.

Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne dla rozstrzygnięcia. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw by czynić
to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

A. S. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 14.06.2023 r. około godziny 15:10 w L. na ul. (...), kierując pojazdem B. (...) o nr rej. (...), który skręcał w drogę poprzeczną nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu przechodzącemu
na przecinaniu się jezdni drogi na którą wjeżdżał, tj. o wykroczenie z art. 86b § 1 k.w.
w zw. z art. 26 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 86b § 1 k.w. kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, prowadząc pojazd mechaniczny:

1) wbrew obowiązkowi nie ustępuje pierwszeństwa pieszemu,

2) nie zatrzymuje pojazdu w celu umożliwienia przejścia przez jezdnię osobie niepełnosprawnej, używającej specjalnego znaku, lub osobie o widocznej ograniczonej sprawności ruchowej,

3) wyprzedza pojazd na przejściu dla pieszych, na którym ruch nie jest kierowany, lub bezpośrednio przed tym przejściem,

4) omija pojazd, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu,

5) narusza zakaz jazdy wzdłuż po drodze dla pieszych lub przejściu dla pieszych, podlega karze grzywny nie niższej niż 1500 złotych.

Przedmiotem ochrony z art. 86b § 1 k.w. jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym,
w tym przede wszystkim bezpieczeństwo pieszych, a na drugim dopiero miejscu porządek
w komunikacji.

W art. 86b § 1 ustawodawca stypizował pięć wariantów zabronionego zachowania.
Po pierwsze, czyn sprawcy może polegać na nieustąpieniu pierwszeństwa pieszemu. Pieszy powinien być rozumiany zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 18 p.r.d. jako osoba znajdującą się poza pojazdem na drodze i niewykonująca na niej robót lub czynności przewidzianych odrębnymi przepisami; za pieszego uważa się również osobę prowadzącą, ciągnącą lub pchającą rower, motorower, motocykl, hulajnogę elektryczną, urządzenie transportu osobistego, urządzenie wspomagające ruch, wózek dziecięcy, podręczny lub inwalidzki, osobę poruszającą się w wózku inwalidzkim, a także dziecko w wieku do 10 lat kierujące rowerem pod opieką osoby dorosłej.

Sprawcą wykroczenia stypizowanego w § 1 może być wyłącznie prowadzący pojazd mechaniczny, a sprawcą wykroczenia z § 2 – wyłącznie prowadzący pojazd inny niż mechaniczny.

W myśl art. 26 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem, który skręca w drogę poprzeczną, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pieszemu przechodzącemu
na skrzyżowaniu przez jezdnię drogi, na którą wjeżdża.

W świetle powyższych rozważań teoretycznych, uznać zatem należało, iż sprawstwo
i wina A. S. były niewątpliwe. Zachowanie obwinionego naruszyło bezpieczeństwo pieszego M. S.. Obwiniony wykonywał manewr skrętu w lewo, wobec czego obowiązany był ustąpić pierwszeństwa M. S. przecinającemu ulicę (...) z ulicą (...) w kierunku dworca PKP.

Rozważając kwestię wymiaru kary właściwej dla obwinionego za wyżej opisane działanie, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 33 § 1 – 4 kodeksu wykroczeń. Wykroczenie z art. 86b § 1 k.w. zagrożone jest karą grzywny nie niższą niż 1500 złotych do wysokości 5000 złotych. Z uwagi na charakter czynu, którego dopuścił się obwiniony odpowiednią sankcją jest grzywna w minimalnej wysokości 1500 złotych. Kara taka nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec ukaranego,
a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie wysokość orzeczonej grzywny nie przekracza możliwości finansowych obwinionego. Grzywna w takiej wysokości spełni wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze, uzmysławiając jednocześnie, jak ważną i istotną dla bezpieczeństwa ruchu drogowego regułą jest konieczność stosowania się do wszystkich zasad ruchu drogowego, dla zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim użytkownikom. Wymierzając karę sąd wziął pod uwagę, że A. S. celowo i świadomie naruszył przepisy prawa o ruchu drogowym. W zachowaniu obwinionego Sąd nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących, zarówno co do postawy w toku procesu sądowego, jak i po popełnieniu wykroczenia. Natomiast na jego korzyść przemawia niekaralność
za wykroczenia drogowe czy przestępstwa.

O kosztach Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku, mają na uwadze, zawartą w art. 119 § 1 k.p.s.w. zasadę ponoszenia kosztów postępowania przez osobę ukaraną. Brak było w ocenie Sądu podstaw do zwolnienia z tego obowiązku obwinionego.

/-/ sędzia Izabela Hantz – Nowak