Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2024r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w VI Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Izabela Hantz-Nowak

Protokolant: sekr. sąd. Agnieszka Ćwiklińska

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 20.05.2024r.

w postępowaniu zwyczajnym przy udziale oskarżyciela publicznego Komisariat Policji Poznań-Wilda w Poznaniu ----

przeciwko P. W.

synowi M. i M. z domu Ś., ur. (...) w P.,

obwinionemu o to, że:

w dniu 26.07.2023 r. około godziny 23:20 w P. na os. (...) na drodze publicznej prowadził pojazd mechaniczny tj. V. (...) o nr rej. (...) nie posiadając wymaganych do tego uprawnień

tj. o wykroczenie art. 94 §1 k.w.

1.  uznać obwinionego P. W. za winnego wykroczenia z art. 94 §1 k.w. popełnionego w sposób wyżej opisany i za to podstawie art. 94 §1 k.w. wymierzyć mu karę grzywny w kwocie 1.500 (jednego tysiąca pięćset) złotych;

2.  na podstawie art. 94 §3 k.w. w zw. z art. 29 §1 i §2 k.w. orzec względem obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 1 (jeden) roku;

3.  na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. w zw. §1 pkt 1, § 2 i § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia ( Dz.U. 2017 r., poz. 2467 ) oraz art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzić od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania poniesionych w toku czynności wyjaśniających i przed sądem pierwszej instancji oraz opłatę w wysokości 150 złotych

/-/ sędzia Izabela Hantz-Nowak

sygn. akt VI W 19/24

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2023 r. około godziny 23:20 na os. (...) w P. funkcjonariusze Policji zatrzymali do kontroli drogowej pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), który poruszał się po drodze publicznej bez włączonych świateł mijania. Pojazdem kierował obwiniony P. W.. W czasie kontroli okazało się, że obwiniony nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami, co sam przyznał funkcjonariuszom policji.

Na marginesie należy dodać, że funkcjonariusze wyczuli od obwinionego podczas kontroli woń alkoholu, którą obwiniony tłumaczył wypiciem dwóch piw jakiś czas wcześniej. Na KP P. dwukrotnie przebadano zawartość alkoholu w wydychanym przez obwinionego powietrzu: badanie przeprowadzone o godz. 23:39 dało wynik 0,41 mg/l, a badanie przeprowadzone o godz. 23:41 – 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Obwiniony P. W. ma 42 lata, nie był karany, innych danych nie podał.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

- zeznań świadka M. G. (k. 3-5, k. 33),

- dokumentów zebranych w sprawie: notatki urzędowej (k. 2).

Obwiniony P. W. nie złożył wyjaśnień w toku postępowania. Z wniesionego przez obwinionego sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 25) wynika, że nie przyznaje się on do zarzucanego mu wykroczenia. Obwiniony wskazał, że nie prowadził pojazdu, a jedynie w nim przebywał. Twierdzenia te pozostają w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym, z którego wynika, że obwiniony poruszał się samochodem nie mając włączonych świateł mijania, co stanowiło przyczynę przeprowadzonej przez Policję kontroli. Gdyby obwiniony jedynie przebywał w pojeździe nie pozostającym w ruchu, funkcjonariusze Policji nie podjęliby wobec niego żadnych czynności, ponieważ nie mieliby do tego podstaw.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania funkcjonariusza Policji M. G. . Świadek wiedzę dotyczącą okoliczności zdarzenia objętego niniejszym postępowaniem powziął w związku z wykonywaniem czynności służbowych. Jego zeznania są jasne, logiczne i spójne, a wynikająca z nich wersja wydarzeń nie budzi zastrzeżeń w świetle wskazań doświadczenia życiowego oraz zasad logicznego myślenia. W ocenie Sądu, świadek jest osobą obcą dla obwinionego, Sąd nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, by przypuszczać, że świadek podaje nieprawdę próbując niesłusznie obciążyć obwinionego.

Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne dla rozstrzygnięcia. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd zważył co następuje:

Obwiniony stanął pod zarzutem tego, że w dniu 26.07.2023 r. ok. godz. 23:20 w P. na os. (...) na drodze publicznej prowadził pojazd mechaniczny tj. V. (...) o nr rej. (...) nie posiadając wymaganych do tego uprawnień, tj. czyn z art. 94 § 1 k.w.

W art. 94 § 1 k.w. zostało stypizowane wykroczenie prowadzenie pojazdu mechanicznego bez wymaganych uprawnień. Przedmiot ochrony w przypadku tego wykroczenia stanowi bezpieczeństwo ruchu drogowego, któremu zagrażać może uczestniczenie w ruchu przez osoby niemające odpowiednich uprawnień. (zob. R.A. S., Wykroczenia..., s. 443; T. B., Polskie prawo wykroczeń..., 2012, s. 168). W zakresie penalizacji zachowań, z którymi nie łączy się stworzenie realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu (gdy osoba nie mająca uprawnień ma jednak odpowiednie umiejętności), przedmiotem ochrony będzie przede wszystkim, związany z bezpieczeństwem, porządek w komunikacji. Strona przedmiotowa wykroczenia określonego w art. 94 § 1 k.w. polega na prowadzeniu na drodze publicznej pojazdu mechanicznego bez wymaganego uprawnienia. Jest to wykroczenie formalne, może być popełnione tylko przez działanie. Jego istotą jest stworzenie abstrakcyjnego niebezpieczeństwa. Do realizacji znamion wykroczenia dojdzie w każdym przypadku prowadzenia pojazdu mechanicznego bez uprawnień, niezależnie od faktycznych umiejętności kierującego takim pojazdem (zob. W. Radecki [w:] M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń..., 2019, s. 803). Wymagania konieczne do uzyskania uprawnienia do prowadzenia pojazdów od 19.01.2013 r.określają przepisy ustawy z 5.01.2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2023 r. poz. 622 ze zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.k.p. kierującym pojazdem może być osoba, która osiągnęła wymagany wiek i jest sprawna pod względem fizycznym i psychicznym oraz spełnia jeden z następujących warunków:

1)  posiada umiejętność kierowania pojazdem w sposób niezagrażający bezpieczeństwu, nieutrudniający ruchu drogowego i nienarażający kogokolwiek na szkodę oraz odpowiedni dokument stwierdzający posiadanie uprawnienia do kierowania pojazdem;

2)  odbywa w ramach szkolenia naukę jazdy;

3)  zdaje egzamin państwowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a u.k.p. dokumentem stwierdzającym posiadanie uprawnienia do kierowania motorowerem, pojazdem silnikowym lub zespołem pojazdów składającym się z pojazdu silnikowego i przyczepy lub naczepy jest m.in. wydane w kraju prawo jazdy.

Podmiotem określonych w art. 94 k.w. wykroczeń może być każda osoba zdolna do ponoszenia odpowiedzialności za wykroczenia, z wyjątkiem, w przypadku czynu stypizowanego w § 1 komentowanego artykułu, osoby, która ma uprawnienia do prowadzenia danego typu pojazdu mechanicznego.

Strona podmiotowa wykroczenia określonego w art. 94 § 1 k.w. może polegać, zgodnie z regułą określoną w art. 5, zarówno na umyślności, jak i nieumyślności (A. Michalska-Warias [w:] T. Bojarski, J. Piórkowska-Flieger, A. Michalska-Warias, Kodeks wykroczeń. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 94.).

Ustalony stan faktyczny wskazuje, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia, gdyż niewątpliwie nie posiadał uprawnień do prowadzenia pojazdu mechanicznego stwierdzonych prawem jazdy, i mimo to prowadził taki pojazd. Za tym wnioskiem przemawiają zeznania świadka M. G., który zatrzymał pojazd kierowany przez obwinionego z uwagi na brak świateł oraz w trakcie kontroli ustalił że obwiniony nie ma uprawnień do kierowania.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze zarówno dyrektywy ustawowego wymiaru kary zawarte w art. 94 § 1 k.w. i art. 24 § 1 i 3 k.w., jak i wskazania z art. 33 k.w. i art. 47 § 6 k.w. Wykroczenie przypisane obwinionemu zagrożone jest karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 1500 zł.

Jako okoliczności łagodzące, Sąd, potraktował uprzednią niekaralność obwinionego, zaś za okoliczności obciążające fakt, iż obwiniony prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości.

Mając na uwadze powyższe oraz ustawowe granice zagrożenia, Sąd uznał, iż kara grzywny w wysokości 1500 zł, czyli w dolnej, w zasadzie minimalnej, granicy ustawowego zagrożenia, będzie w pełni adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu P. W..

Tak ukształtowana kara w ocenie Sądu nie przekracza stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości, spełniając jednocześnie tak dyrektywy prewencji generalnej, jak i indywidualnej. Uzmysłowi bowiem obwinionemu, iż obowiązek nabycia stosownych uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych nie jest jedynie czczym wymysłem ustawodawcy, ale koniecznością wynikająca z zasad uczestniczenia w ruchu drogowym i zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim jego uczestnikom.

Na podstawie art. 94 § 3 k.w. w zw. Z art. 29 § 1 i 2 k.w. Sąd orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku. Sąd był zobowiązany do orzeczenia tego środka karnego na podstawie art. 94 § 3 k.w., a jego orzeczenie ma na celu powstrzymanie obwinionego przed ponownym popełnieniem wykroczenia drogowego.

O kosztach Sąd orzekł jak w punkcie 3 wyroku. Brak było w ocenie Sądu podstaw do zwolnienia z tego obowiązku obwinionego.

/-/ s. I. Hantz Nowak