Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 336/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 9 lutego 2024 r. w sprawie II K 126/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonej J. W. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

obrońca J. W. (1) zaskarżyła opisany wyżej wyrok w całości na korzyść oskarżonej i zarzuciła mu:

1. na podstawie art. 427 2 k.p.k. W zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. - naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez zastąpienie zasady swobodnej oceny dowodów dowolną i wybiórczą oceną dowodu, wyrażającą się w niezasadnym przyjęciu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy., jednoznacznie potwierdza współsprawstwo oskarżonej w zakresie przypisanego jej czynu, przy jednoczesnym:

a/ pominięciu dowodu przemawiającego na korzyść oskarżonej, w postaci nagrań znajdujących się w aktach sprawy, odtworzonych na rozprawie w dniu 13 października 2023 r. (yID_20220814_033331 i (...)_20220814 031959) oraz skonfrontowanych z treścią zeznań świadków E. K. (1), K. N. (1) i A. Ć. (1), którzy to świadkowie rozpoznali swoje głosy na nagraniu, zaś z nagrania wynika, iż:

- (VID 20220814 033331 00:01:20) pokrzywdzona zadała pytanie „którym ta szmata przyjechała" - co sugeruje, że miała na myśli samochód M. C., wypowiedź dotyczyła osoby w liczbie pojedynczej, pokrzywdzona nie pytała o auta współoskarżonych, co podważa wersję pokrzywdzonej, że doszło do jej pobicia;

- (VID 20220814 031959 00:01:50) świadek K. N. (1) (z zawodu policjant) instruował pokrzywdzoną w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, co podważa wiarygodność pokrzywdzonej i świadka E. K. (1) że doszło do pobicia pokrzywdzonej;

- nastroje panujące wśród osób towarzyszących pokrzywdzonej po zdarzeniu mającym miejsce w łazience wskazują na brak istnienia realnego i bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia lub nastąpienia skutku z art. 156 § 1 k.k. lub z art. 157§1 k.k. u pokrzywdzonej, a tym samym braku znamion czynu przypisanego oskarżonej oraz wykorzystania zaistniałej sytuacji przez pokrzywdzoną i jej znajomych w celach procesowych,

b/ pominięciem dowodu przemawiającego na korzyść oskarżonej w postaci zeznań świadka A. M. (2), z których wynika, iż z rozmowy usłyszanej z pokoju obok a przeprowadzonej przez pokrzywdzoną i towarzyszące jej osoby, świadek wywnioskowała, że pokrzywdzona chciała udowodnić oskarżonej M. C., jaki jest jej mąż, co podważa wiarygodność pokrzywdzonej w zakresie twierdzeń, iż nie wiedziała, że A. C. ma żonę, a tym samym poddaje w wątpliwość wiarygodność zeznań pokrzywdzonej;

c/ pominięciem dowodu przemawiającego na korzyść oskarżonej w postaci zeznań świadków: M. M. K., Ł. W., A. L. w zakresie w jakim zeznali, że byli świadkami kierowania przez J. W. (1) zarzutów nt. nielojalności E. K. (1) wobec jej partnera K. N. (1) i niezasadne uznanie zeznań świadka E. K. (1) za wiarygodne;

d/ pominięciem dowodu przemawiającego na korzyść oskarżonej w postaci zeznań świadka A. Ć. (1) w zakresie, w jakim świadek wskazała, że podczas pierwszej rozmowy z pokrzywdzoną i E. K. (1), głównie E. opowiadała o zdarzeniu - co koresponduje z treścią zeznań pokrzywdzonej złożonych w toku postępowania przygotowawczego, iż wiele okoliczności zdarzenia pokrzywdzona podaje bazując na opowieści E. K. (1) - przy czym Sąd błędnie nadał walor wiarygodności zeznaniom E. K. (1) oraz pominął zeznania świadka A. Ć. (1) w zakresie w jakim wskazała, że poszła spać, bo była pijana, zaś wraz z pokrzywdzoną i E. K. (1) do pewnego momentu spożywały alkohol po równo, co powinno wzbudzić wątpliwość Sądu co do wiarygodności tak zeznań pokrzywdzonej (zasłyszanych od E. K. (1)), jak i zeznań samej E. K. (1);

e/ pominięciem dowodu przemawiającego na korzyść oskarżonej w postaci zeznań świadka M. W. (1) w zakresie, w jakim świadek wskazał, że podczas zdarzenia w łazience nie słyszał wołania o pomoc, słyszał raczej kłótnię, niż krzyki, świadka I. Z. w zakresie, w jakim zeznała, że po zdarzeniu w łazience nie było rozmów nt. doznanych przez kogokolwiek obrażeń oraz świadka N. G. (1), która zeznała, że po zdarzeniu nie było rozmów o pojechaniu na SOR lub wezwaniu karetki lub policji - co powinno mieć przełożenie na ocenę okoliczności towarzyszących zdarzeniu, tj. brak istnienia realnego, bezpośredniego niebezpieczeństwa stanowiącego znamię przypisanego oskarżonej czynu;

f/ pominięciem dowodu przemawiającego na korzyść oskarżonej w postaci zeznań świadka S. K. (1) - brata E. K. (1) - w zakresie, w jakim świadek wskazał, że podczas zdarzenia w łazience M. C. i pokrzywdzona złapały się za włosy (co koresponduje z zeznaniami A. C.), jednocześnie świadek nie wskazywał na udział w zdarzeniu J. W. (1), czy A. K.;

g/ brakiem dostrzeżenia wykluczających się zeznań świadków K. N. (2) i E. K. (1) złożonych w toku rozprawy w dniu 13 października 2023 r. w zakresie, w jakim świadek zeznała, że była 2-3 metry od łazienki, nie interweniowała, zaś świadek zeznał, że E. K. (1) na następny dzień po zdarzeniu miała relacjonować mu, iż próbowała odciągać, rozdzielić oskarżone i pokrzywdzoną, co podważa wiarygodność zeznań świadka E. K. (1);

h/ brakiem dostrzeżenia wykluczających się zeznań świadków E. K. (1) i M. M.-K. (szwagierki E. K. (1)), w zakresie w jakim pierwsza wskazała, że świadek M. K. (1) miała interweniować podczas zdarzenia w łazience, podczas gdy świadek zaprzecza, żeby była obecna przy zdarzeniu, a tym bardziej żeby miała podejmować interwencję - co podważa wiarygodność świadka E. K. (1),

i/ pominięciem zeznań świadka M. M.-K. w zakresie, w jakim M. K. (1) potwierdziła, że K. N. (1) mówił, że zemści się na kimś i wszyscy pożałują, a sprawa trafi do sądu (potwierdzają to z resztą zeznania świadka M. K. (2));

j/ brakiem dostrzeżenia wewnętrznych sprzeczności w zeznaniach świadka E. K. (1) w zakresie, w jakim z jednej strony zeznaje, że widziała, jak pokrzywdzona była bita przez oskarżone, z drugiej jednak strony nie jest w stanie opisać, która z oskarżonych zadawała ciosy;

k/ uznaniem zeznań świadka E. K. (1) za wiarygodne, w sytuacji gdy świadek była żywotnie zainteresowana zaszkodzeniem oskarżonej J. W. (1), która skierowała wobec K. N. (1) zarzutu pod adresem E. K. (1) nt. jej nielojalności, a następczo poinstruowana wraz z pokrzywdzoną przez K. N. (1) brnęła w swych zeznaniach mających na celu podtrzymanie wersji objętej zarzutem z art. 158 § I k.k.

l/ uznaniem zeznań pokrzywdzonej za wiarygodne, w sytuacji gdy pokrzywdzona podawała w toku rozprawy, że po zdarzeniu w łazience tylko leżała w łóżku, była obolała, podczas gdy z nagrania dopuszczonego w toku rozprawy wynika, iż pokrzywdzona wraz z towarzyszącymi jej osobami śmiali się, kierowali w stosunku do oskarżonej M. C. wulgaryzmy, pokrzywdzona pytała o samochód M. C., zaś z zeznań świadka A. M. (2) wynika, że samo wejście pokrzywdzonej do łazienki za mężem M. C. miało na celu sprowokowanie oskarżonej M. C.;

m/ uznaniem wyjaśnień oskarżonej za niewiarygodne i stanowiące jedynie linię obrony, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonej nie stały w sprzeczności z zeznaniami wszystkich pozostałych świadków oprócz E. K. (1) oraz pokrzywdzonej;

n/ uznaniem wyjaśnień A. K. za niewiarygodne i stanowiące jedynie linię obrony, podczas gdy jej wyjaśnienia nie stały w sprzeczności z zeznaniami wszystkich pozostałych świadków oprócz E. K. (1) oraz pokrzywdzonej, ponadto oskarżona zeznała, że pokrzywdzona po zdarzeniu miała pytać o samochód M. C. (co potwierdza treść nagrania);

o/ uznaniem zeznań świadków D. Z., Ł. W., A. L. za niewnoszące nic do ustaleń stanu faktycznego - podczas gdy ich zeznania powinny mieć przełożenie na ocenę okoliczności towarzyszących zdarzeniu, tj. brak istnienia realnego, bezpośredniego niebezpieczeństwa stanowiącego znamię przypisanego oskarżonej czynu oraz braku wiarygodności zeznań pokrzywdzonej, albowiem:

- A. L. zeznała, że nie słyszała rozmowy, by ktoś mówił o jakichś obrażeniach i zastanawiania się by wezwać pomoc oraz że była świadkiem sytuacji dot. rozmowy oskarżonej z K. N. (1) nt. nielojalności jego partnerki E. K. (1),

- D. Z. zeznał, że nie słyszał rozmów innych uczestników imprezy o tym co się stało, czy pokrzywdzona miała obrażenia, ponadto świadek zeznaje odmiennie od E. K. (1) w zakresie przypisywania mu roli w interweniowaniu podczas zdarzenia wraz z M. M.-K. - co powinno zrodzić wątpliwości Sądu także co do wiarygodności głównego świadka oskarżenia (E. K. (1));

- Ł. W. zeznał, że podczas imprezy dowiedział się, że wynikł konflikt pomiędzy Arkiem, M. i koleżanką E. oraz że był świadkiem sytuacji dot. rozmowy oskarżonej z K. N. (1) nt. nielojalności jego partnerki E. K. (1), nie wskazując na rolę J. W. (1) czy A. K. w zdarzeniu;

p/ nieustaleniem okoliczności stanu faktycznego w zakresie przyczyn zaprzestania przez oskarżoną M. C. stosowania wobec pokrzywdzonej przemocy, a tym samym nieprawidłową ocenę roli oskarżonej J. W. (1) w zdarzeniu;

q/ nieustaleniem okoliczności stanu faktycznego w zakresie przyczyn posiadania przez pokrzywdzoną śladu piachu na twarzy, przy jednoczesnym uznaniu zeznań świadka A. Ć. (1) za wiarygodne, które to zeznania korespondują z treścią opinii biegłego sporządzoną w niniejszej sprawie, z której wynika, że do powstania stwierdzonych obrażeń ciała pokrzywdzonej mogło dojść m.in. na skutek nagłego przewrócenia się i uderzenia twarzą w twarde podłoże bądź na skutek przemieszczania się w pozycji leżącej wokół własnej osi po twardym podłożu - co nie wyklucza, iż pokrzywdzona po wyjściu z łazienki przed domek mogła wywrócić się i stąd jej obrażenia nosiły dodatkowo oprócz zaschniętej krwi, ślady piachu, a nie były spowodowane wyłącznie działaniem M. C.,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na mylnym przyjęciu, iż:

a/ z opinii lekarskiej jednoznacznie wynika, iż pokrzywdzona była narażona na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego nastąpienia skutku z art. 157 § I k.k., podczas gdy biegły w opinii wskazał, obrażenia nie naraziły pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego wart. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k.

b/ oskarżone miały w którymkolwiek momencie wejść w porozumienie i wspólnie dokonać pobicia pokrzywdzonej, czym spowodowały u niej określone obrażenia ciała - podczas gdy oskarżone J. W. (1) i A. K. wyjaśniały, że z M. C. nie łączyła je żadna więź, były jedynie znajomymi, nie miały żadnego interesu w tym, żeby zaszkodzić pokrzywdzonej oraz że ich działanie sprowadzało się do interwencji i odciągania oskarżonej M. C. od pokrzywdzonej, co potwierdzają zeznania większości świadków (oprócz E. K. (1) i pokrzywdzonej);

c/ pokrzywdzona nie miała możliwości obrony, podczas gdy jednocześnie Sąd zauważa, że chroniła się rękami przed zadawanymi jej ciosami oraz z treści uzasadnienia wynika, iż „fakt, że ciosy takiego skutku nie spowodowały jest dziełem przypadku i tego, że pokrzywdzona umiejętnie się przed nimi osłaniała" (str. 10) - co z jednej strony stanowi wewnętrzną sprzeczność w ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd, z drugiej zaś strony pociąga za sobą dalej wysunięty wniosek - iż prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prawidłowo dokonana ocena wiarygodności zeznań świadków, brak pominięcia przeprowadzonych dowodów przy ustalaniu stanu faktycznego, powinny prowadzić do uznania, że pokrzywdzona odniosła wyłącznie obrażenia opisane w akcie oskarżenia, albowiem do ich doznania przyczyniła się wyłącznie M. C., względnie sama pokrzywdzona po zdarzeniu w łazience przebywając przed domem (w czym utwierdzają obronę ślady piachu u pokrzywdzonej);

3/ a w konsekwencji powyższych zarzutów, naruszenie prawa materialnego w zakresie innym niż kwalifikacja prawna czynu zarzucanego oskarżonej - tj. art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez orzeczenie wobec oskarżonej obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonej M. K. w kwocie 600 (sześćset) złotych płatnych w terminie 3 (trzech) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku pomimo braku zaistnienia przesłanek warunkujących odpowiedzialność oskarżonej ex delicto, tj. braku winy oskarżonej.

Z daleko posuniętej ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia podniesionych powyżej zarzutów, zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonej - tj. art. 158 § 1 k.k. poprzez uznanie, że w stanie faktycznym sprawy zaistniał skutek w postaci narażenia pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (o jakim mowa w art. 156 § 1 k.k.) lub średniego naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia (o jakim mowa w art. 157 § I k.k.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny zarzut obrońcy

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym obrońcy oskarżonej, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o zawinieniu oskarżonej w zakresie przypisanego jej czynu. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację . Co istotne apelacje faktycznie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawierają też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które faktycznie zawiera odpowiedzi na zarzuty kierowane przeciwko rozstrzygnięciu i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska obrońcy oskarżonego sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacji zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne dla J. W. nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania tym dowodom takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Rejonowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób wszechstronny, uwzględniając wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się przesłankach.

Wobec zarzutów apelacji stwierdzić należy, że Sąd I instancji zasadnie dał wiarę jedynie tym wyjaśnieniom oskarżonej J. W. (1), w których opisywała ona relacje między stronami oraz przyznawała, że była na miejscu zdarzenia. Jednocześnie w pełni prawidłowo nie dano wiary tym twierdzeniom, w których nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu (dotyczy to także i relacji pozostałych oskarżonych) oraz gdy twierdziła, że nie brała udziału w pobiciu z innymi osobami pokrzywdzonej M. K., a jedynie pomagała w odciąganiu M. C. od pokrzywdzonej.

Zasadnie te wyjaśnienia uznano za przyjęta linię obrony mającą na celu unikniecie odpowiedzialności karnej za zaistniałe zdarzenie. Istotne znaczenie dla odmowy dania wiary twierdzeniom J. W. jak i pozostałym oskarżonym ma i to, że wszystkie trzy oskarżone są znajomymi i w istocie były jak najbardziej zainteresowane w umniejszenia rangi tam samego zdarzenia jak i wykazania czynnego w ich mniemaniu udziału pokrzywdzonej w zajściu a w konsekwencji twierdzeniu, że nie wywołało ono żadnych skutków u M. K.. Co więcej, z relacji oskarżonej oraz A. K. (S.) wynika, że w ogóle miały one nie wchodzi do łazienki, a samo zdarzenie było tylko szarpaniną, która nic spowodowała żadnych obrażeń u pokrzywdzonej, która również miała zadawać ciosy oskarżonej M. C..

Tymczasem z logicznych i jasnych zeznań pokrzywdzonej a także świadka E. K. (1) czy też wyjaśnień M. C. wynika, że M. K. w łazience były zadawane ciosy i wywołały ono opisane w opinii biegłej skutki.

Sąd I instancji trafnie uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej M. K., która szczegółowo podała okoliczności w jakich doszło do jej pobicia jej przez oskarżone. Przede wszystkim od samego początku pokrzywdzona twierdziła, że na miejscu zdarzenia były M. C., A. K. (S.) oraz J. W. (1), podając, że gdy była zamknięta w łazience z A. C. to do łazienki weszły oskarżone, w tym i J. W. a wszystkie wskazane osoby zaczęły ją bić oraz szarpać za włosy; pokrzywdzona nie miała możliwości obrony i tylko chroniła się przed ciosami, zasłaniając się rękoma.

Apelacja poprzez faktyczne mnożenie zarzutów oraz wskazywaniu na szereg okoliczności nie mających w istocie znaczenia dla rozstrzygnięcia dążyła do podważenia wiarygodności twierdzeń M. K. oraz wspierającej ją E. K.. Tymczasem dla dokonania ustaleń w sprawie nieistotne były kwestie związane z tym w jaki sposób bawiła się na parkiecie pokrzywdzona, czy też wiedziała lub nie, że A. C. jest żonaty albowiem powyższe w żaden sposób nie mogło to usprawiedliwiać oskarżonych, które dopuściły się napaści na pokrzywdzoną. Także chybione, dla odmówienia wiarygodności pokrzywdzonej, było powoływanie się na dynamikę zdarzenia, znajdowanie się w stanie nietrzeźwości, brak zarejestrowania całego zdarzenia oraz przytoczenie wyrwanych z treści zeznań fragmentów przekazu M. K.. Przecież oczywistym jest, że niemal wszyscy uczestnicy spotkania w W. w dniu 14 sierpnia 2022 roku spożywali alkohol. Tym samym nie sposób jest przyjąć, że alkohol miał negatywnie wpływać na postrzeganie i zapamiętywanie zdarzenia jedynie przez M. K.. .

W zakresie dynamiki zdarzenia i rzekomego brak zarejestrowania całego zdarzenia przez pokrzywdzoną zauważyć należy, że na żadnym etapie postępowania M. K. (4) nie miała żadnych wątpliwości co do tego ile osób ją atakowało. Już bowiem podczas badania w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w O. wymieniona wskazała, iż została pobita (szarpana za włosy, bita pięściami po głowie i klatce piersiowej), co znajduje potwierdzenie w dokumencie jak na k. 7. Także z protokołu z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka wynika, że M. K. (4) między innymi zeznała: wówczas one A. S., M. C., J. W. (1) zaczęły mnie bił rękoma po twarzy, szarpały za włosy, drapały mnie po twarzy i po górnej części klatki piersiowej oraz po rękach, uderzały moją głową o ścianę trzymając za włosy” – k. 4-6. Także w czasie rozprawy w dniu 13 października 2023 r. pokrzywdzona miedzy innymi podała, że „weszły do łazienki dziewczyny. We trójkę zaczęły mnie bić, szarpać za włosy; pierwsza wyszła do mnie M. i zaczęła mnie szarpać; pozostałe oskarżone te mnie szarpały za włosy; widziałam, że pozostałe oskarżone też sięgają mnie rękoma" - k. 255 odw.-256 odw.

Z zeznaniami M. K. w pełni korespondują zeznania świadka E. K. (1), która jednoznacznie i kategorycznie wskazała, iż po otwarciu drzwi do toalety do środka pomieszczenia weszły wszystkie oskarżone i zaczęły szarpać i bić pokrzywdzoną. Wymieniona nie miała żadnych wątpliwości, że stroną atakująca były oskarżone, które uczestniczyły w ciągnięciu za włosy M. K. oraz w zadawaniu jej ciosów. W żadnym wypadku nie może podważyć wiarygodności świadka wskazanie na M. C. jako na osobę , która była najbardziej aktywna w ataku na pokrzywdzoną. Podkreślenia wymaga także i to, że M. K. (4) oraz E. K. (1) tak bezpośrednio po zdarzeniu zrelacjonowały A. Ć. (1) i K. N. (1) w tożsamy sposób przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonych, w szczególności co do tego, iż sprawczyniami pobicia pokrzywdzonej były wszystkie trzy oskarżone. Wprawdzie z zeznań A. Ć. (1), co szczególnie akcentuje apelująca wynikało, że szczegóły zdarzenia przekazywała jej E. K. (1), jednakże spowodowane było to roztrzęsieniem M. K. po doznanym pobiciu, a nie rzekomym brakiem własnej wiedzy co do przebiegu zdarzenia.

Odnośnie zeznań świadka A. C., to między innymi podał on, że „pokrzywdzona też za włosy wzięła jego żonę, był totalny krzyk i w pewnym momencie dwie osoby J. W. (1) i A. S. podeszły by odciągnąć jego żonę”, to z wiarygodnej relacji M. K. i E. K. wspartej przez relację M. K. wynika, że wskazane oskarżone faktycznie wzięły udział w pobiciu pokrzywdzonej.

Co do odwołania się przez apelującą do zeznań M. W. (2), że nie słyszał on wołania o pomoc (pkt1 c apelacji), to zwrócić uwagę należy, że podczas pierwszego przesłuchania podał on między innymi, że słyszał dochodzące krzyki z łazienki oraz odgłosy przypominające szarpaninę- k.52.

W żaden sposób ustaleń Sądu I instancji nie może podważyć to, że według I. Z. po zdarzeniu w łazience miało nie być rozmów o doznanych przez kogokolwiek obrażeniach. Podobnie chybiony jest analogiczny zarzut z powołaniem się na relację N. G. (2) skoro ostatecznie to i w bardzo nieodległym czasie pokrzywdzona udała się na SOR oraz zgłosiła na Policji o zdarzeniu.

Także wskazywanie na zeznania S. K. (pkt1f apelacji) nie może podważyć przypisania J. W. czynu z art.158§1 kk skoro wymieniony w dniu 16 września 2022 r (k.57) wprost podał, że „po chwili do M.(C.) do łazienki dołączyła A. W., przy czym w tych samych zeznaniach świadek wskazał, że widział jak „M. z M.” szarpie się za włosy.

Wprawdzie na rozprawie w dniu 13 października 2023 r. K. N. podał, że E. K. (1) miała mu mówić, że próbowała „rozdzielić” uczestniczki zdarzenia- k. 259, a sama wymieniona o tym nie zeznała- porównaj k.257-258, to ta nieścisłość w żaden sposób nie może wskazywać na zasadność apelacji. Ponadto w dniu 9 września 2022 r. wymieniony o takiej okoliczności nie zeznawał- k. 35-36.

Również zaprzeczenie M. M.-K. (w kontekście zeznań E. K.) co do tego, że nie podejmowała interwencji wobec osób znajdujących się w łazience nie może skutecznie podważyć relacji E. K. co do samego udziału J. W. w pobiciu pokrzywdzonej. Zwrócić przy tym uwagę należy, że podczas pierwszych zeznań M. K. (1) podała, że „E. (K.) mówiła jej, ze M. wraz z dwiema koleżankami pobiły M.” – k.46.

Także odwołanie się do rzekomej kwestii zemsty jak w pkt 1i apelacji nie może w żaden sposób rzutować na prawidłowość dokonanych ustaleń faktycznych.

Odnośnie zeznań A. M. (2), to Sąd I instancji co do zasady uznał za wiarygodne jej zeznania. Wymieniona podała, że po zdarzeniu, podczas którego spała, rozmawiała z K. N. (1) i z O. L. oraz, że spotkała pokrzywdzoną, która była spuchnięta i pobita. Natomiast kwestia, na którą powołuje się skarżąca a dotycząca tego, że pokrzywdzona miała „udowodnić” oskarżonej M. C. „jaki jest” jej mąż nie ma żadnego znaczenia tak dla ustaleń w sprawie jak i oceny wiarygodność M. K.. Także zarzut z pkt Ic apelacji jest całkowicie chybiony albowiem to, że oskarżona miała wobec M. M. K., Ł. W., A. L. kierować zarzuty na temat nielojalności E. K. (1) wobec jej partnera K. N. (1) w żaden sposób nie może rzutować na zakwestionowanie wiarygodności relacji E. K..

Wbrew stanowisku skarżącej nie budzi zastrzeżeń ocena zeznań świadków D. Z., Ł. W., A. L. – k.301 odw. Ponadto okoliczności, na które powołuje się apelująca w pkt 1o w istocie nie mogły mieć znaczenia dla ustalenia przebiegu przedmiotowego zdarzenia.

Wreszcie także i to, że A. Ć. miała widzieć na twarzy pokrzywdzonej ślady piachu w żaden sposób nie podważa w ustalonym stanie faktycznym udziału J. W. w pobiciu M. K..

Co do zarzutu z pkt 1a apelacji związanego z nagraniem, które zostało odtworzone na rozprawie w dniu 13 października 2023 r. to wbrew stanowisku skarżącej w żaden sposób zawarte tam treści nie wskazują na to, że J. W. nie dopuściła sią z innymi osobami pobicia pokrzywdzonej. Także w przedmiotowego nagrania nie wynika aby wskazywało ono na czynienie ustaleń co do przebiegu tego zdarzenia, czy wręcz aby zawierało plany fałszywego oskarżenia J. W. (1) oraz M. C. i A. K. czy. Nie jest bowiem niczym nadzwyczajnym, że po zdarzeniu znajomi pokrzywdzonej wskazywali jej jakie winna podjąć kroki, aby sprawczynie pobicia poniosły za nie odpowiedzialność oraz tłumaczenie przez osobę, która jest funkcjonariuszem Policji, na czym polega przestępstwo pobicia.

Także nie mógł być uwzględniony zarzut dotyczący rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie nieprawidłowego przyjęcia, że w sprawie ma zastosowanie dyspozycja z art.158§1 kk.

Trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podniesiono, że stan narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku z art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k. występuje przede wszystkim jako rezultat określonego sposobu działania sprawców, siły, kierunku i umiejscowienia uderzeń.

„Biorąc zatem pod uwagę zatem, że oskarżone biły pokrzywdzoną rękami po głowie, tułowiu, szarpały za włosy, a zatem w rejony istotnych dla zdrowia pokrzywdzonej narządów, a samo zajście miało miejsce w małym pomieszczeniu, gdzie pokrzywdzona obiektywnie nie miała możliwości ucieczki, ponadto oskarżone uderzały bez faktycznej możliwości stwierdzenia, czy ich ciosy osiągają miejsce przeznaczenia czy też nie, należy jednoznacznie przyjąć, że zachowanie takie narażało pokrzywdzoną na realne niebezpieczeństwo, np. złamania nosa, szczęki, czy uszkodzenia kości twarzoczaszki. W rzeczywistości bowiem fakt, że ciosy takiego skutku nie spowodowały jest dziełem przypadku i tego, że pokrzywdzona umiejętnie się przed nimi osłaniała” – k.301 odw.

Tym samym w żaden sposób odwoływanie się do treści opinii jak na k. 86-89 nie może spowodować wykluczenia zaistnienia znamion w postaci narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku z art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k. Stan bezpośredniego zagrożenia dla dóbr chronionych normą sankcjonowaną z art. 158 k.k. stanowi następstwo „zbiorowego działania" i oznacza, że odpowiedzialność karną na tej podstawie poniesie uczestnik zdarzenia także wówczas, gdy jego osobisty w nim udział nie wykazywał cechy działania niebezpiecznego. Zatem dla przyjęcia sprawstwa przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. bez znaczenia jest stopień zaangażowania w przebieg zdarzenia oraz zakres osobistego udziału. Sprawcą tego przestępstwa jest więc również ten jego uczestnik, którego osobisty wkład w zajście nie wykazywał cech działania wywołującego skutek w postaci stanu bezpośredniego niebezpiecznego dla życia lub zdrowia w rozumieniu art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k.

W pełni zatem należało podzielić stanowisko Sądu I instancji co do tego, że „oskarżone A. S. i J. W. (1) przyłączając się do zdarzenia, zadając ciosy, powiększając tym samym przewagę atakujących nad pokrzywdzoną spowodowały, że materialne niebezpieczeństwo należało przyjąć jako narażające pokrzywdzoną na niebezpieczeństwo wystąpienia skutku z art. 157 § 1kk.

Także zatem i J. W. działając wspólnie i porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi zadając ciosy rękoma w newralgiczne części ciała, w tym przede wszystkim w głowę wzięła udział w pobiciu M. K. a ustalone zachowanie takie mogło spowodować uszczerbek na zdrowiu.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny wniosek pełnomocnika

☒ niezasadny wniosek obrońcy

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wskazanych wyżej okoliczności wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu nie uznano za zasadny.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 9 lutego 2024 r., sygn. akt II K 126/23 jako prawidłowy utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Mając na uwadze omówione dowody należało uznać, że oskarżone wspólnie i w porozumieniu wzięły udział w pobiciu M. K.. Oskarżone swoim zachowaniem wyczerpały znamiona przypisanego im czynu z art. 158§1 kk albowiem poprzez działania oskarżonych opisane w przypisanym zarzucie pokrzywdzona była narażona na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art.157§1 kk.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.624 kpk zwolniono oskarżoną J. W. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności oraz zasądzono od niej na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. K. kwotę 1500 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika z wyboru przed sądem II instancji.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej J. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 9 lutego 2024 r. w sprawie II K 126/23

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana