Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 663/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 8 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 150/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego M. W. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonego M. W. (1) wyrokowi zarzuciła:

1/ obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i dokonanie w sposób dowolny oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego uznając je za niewiarygodne w sytuacji, gdy oskarżony wyjaśnił szczegółowo przebieg spotkania z P. S. (1) po opuszczeniu przez w/w aresztu śledczego, wskazał również, że do spotkania doszło z inicjatywy samego pokrzywdzonego, że w spotkaniu brał udział A. A. (1) oraz brat pokrzywdzonego, podczas spotkania nie padły w stosunku do pokrzywdzonego żadne groźby, a sam pokrzywdzony po tym spotkaniu jeszcze kilkukrotnie kontaktował się z oskarżonym - a okoliczności te znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie;

2/ obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i dokonanie w sposób dowolny oceny dowodu postaci zeznań świadka P. S. (1) uznając je w pełni za wiarygodne sytuacji, gdy okoliczności wskazywane przez w/w świadka nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie;

3/ obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i dokonanie w sposób dowolny oceny dowodu w postaci zeznań świadka A. A. (1) uznając je za niewiarygodne w sytuacji, gdy świadek szczegółowo opisał przebieg spotkania w mieszkaniu P. S. (1), wskazał na obecność podczas tego spotkania brata pokrzywdzonego - K. S. (1), zaprzeczył, aby ktokolwiekgroził wtedy pokrzywdzonemu, a także wskazał, iż pokrzywdzony po tym spotkaniu wielokrotnie kontaktował się zarówno z nim jak i z oskarżonym - a okoliczności te znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie;

4/ obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i dokonanie w sposób dowolny oceny dowodu w postaci zeznań świadka K. S. (1) (brata pokrzywdzonego) uznając je za niewiarygodne w sytuacji, gdy świadek potwierdził, iż był obecny podczas spotkania oskarżonego, A. A. (1) i pokrzywdzonego, które miało

miejsce zaraz po opuszczeniu przez pokrzywdzonego aresztu śledczego, zrelacjonował jego przebieg, a także zaprzeczył, aby w stosunku do pokrzywdzonego padły jakiekolwiek groźby, na które na pewno zwróciłby uwagę, gdyby padły w stosunku do jego brata - a okoliczności te znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie;

5/ obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. w zw. z 410 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie wybiórcze oceny dowodu w postaci zeznań świadka W. S. (matki pokrzywdzonego) i mimo uznania ich w pełni za wiarygodne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie istotnych okoliczności wskazywanych przez w/w świadka tj. faktu, że zły stan psychiczny pokrzywdzonego wynikał zjego pobytu w areszcie śledczym, a uległ on wyraźnej poprawie dopiero po spotkaniu pokrzywdzonego z oskarżonym oraz z A. A. (1), o czym pokrzywdzony sam poinformował matkę - co w konsekwencji doprowadziło do dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego;

6/ obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. W zw. z 410 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie wybiórcze oceny dowodu w postaci zeznań świadka R. O. (1) (konkubiny pokrzywdzonego) i mimo uznania ich w pełni za wiarygodne pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie istotnych okoliczności wskazywanych przez w/w świadka tj. faktu, że zły stan psychiczny pokrzywdzonego wynikał zjego pobytu w areszcie śledczym i nie był spowodowany wizytą w ich domu dwóch mężczyzn - co w konsekwencji doprowadziło do dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego;

7/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony groził okaleczeniem P. S. (1) w celu wywarcia na niego wpływu w zakresie zmiany wyjaśnień złożonych przez niego w innym postępowaniu w sytuacji, gdy stoi to w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. z zeznaniami świadka A. A. (1), K. S. (1), W. S. oraz R. O. (1);

8. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że w mieszkaniu pokrzywdzonego oprócz niego, oskarżonego i A. A. (1) była obecna jedynie partnerka pokrzywdzonego R. O. (1) z dziećmi w sytuacji, gdy stoi to w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. z wyjaśnieniami oskarżonego oraz zeznaniami świadka A. A. (1), którzy jednoznacznie wskazywali na udział w tym spotkaniu również brata pokrzywdzonego, a także z zeznaniami K. S. (2) (brata pokrzywdzonego), który potwierdził swój udział w w/w spotkaniu oraz opisał szczegółowo jego przebieg;

9/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mial wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że pokrzywdzony obawiał się oskarżonego w sytuacji, gdy stoi to w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. z wyjaśnieniami oskarżonego oraz zeznaniami świadka A. A. (1), którzy wskazywali, iż po spotkaniu z pokrzywdzonym, które miało miejsce w październiku 2021 r. pokrzywdzony sam zabiegał o kontakt z oskarżonym oraz próbował inicjować spotkania za pośrednictwem A. A. (1);

10/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mial wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że zły stan psychiczny pokrzywdzonego spowodowany był wizytą oskarżonego oraz A. A. (1) w sytuacji, gdy stoi to w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. z:

- zeznaniami świadka R. O. (1), która wskazała, że złe samopoczucie pokrzywdzonego było zauważalne bezpośrednio po opuszczeniu przez niego aresztu śledczego, a po wizycie dwóch mężczyzn w ich domu pokrzywdzony nie wykazywał żadnych dodatkowych emocji, które świadek mogłaby połączyć z tą wizytą;

- zeznaniami świadka W. S., która wskazała, że zły stan psychiczny syna był zauważalny bezpośrednio po opuszczeniu przez niego aresztu śledczego, a uległ poprawie po spotkaniu z oskarżonym oraz A. A. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o zawinieniu oskarżonego. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżących zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody skazującego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację. Co istotne apelacja faktycznie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawierają też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w bardzo wnikliwym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które faktycznie zawiera odpowiedzi na zarzuty kierowane przeciwko rozstrzygnięciu i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżących.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacji zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. W szczególności obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kpk nie dowodzi to, że ustalenia w sprawie poczyniono głównie w oparciu o twierdzenia pokrzywdzonego przy jednoczesnym odrzuceniu twierdzeń M. W.. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne dla oskarżonego nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania dowodom niekorzystnym dla odpowiedzialności oskarżonego takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób wszechstronny, uwzględniając wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Wobec zarzutów zawartych w apelacji to stwierdzić należy, że Sąd I instancji w pełni zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których M. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu albowiem były one chwiejne i niespójne; oskarżony praktycznie na każdym etapie postępowania je modyfikował. Wskazać zatem należy, że początkowo oskarżony w ogóle zaprzeczał aby miało dojść do jego spotkania z pokrzywdzonym; natomiast później podawał, że takie spotkanie faktycznie miało miejsce, jednakże w tym zakresie jego wyjaśnienia oskarżonego nie były stanowcze; początkowo M. W. wskazywał on, że spotkał się on z P. S. (1) pod domem zajmowanym przez pokrzywdzonego przy ulicy (...) w O.; natomiast później oskarżony wyjaśniał, że wszedł do mieszkania pokrzywdzonego, szczegółowo przedstawiając treść rozmów pomiędzy nim a pokrzywdzonym. W tym zakresie trafnie Sąd I instancji zauważył, że wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego przemawiają za tym, że wraz z upływem czasu pamięć i możliwość szczegółowego odtworzenia przebiegu zdarzeń z przeszłości słabnie. Tymczasem oskarżony na początkowym etapie postępowania wcale nie pamiętał wielu szczegółów, zaś po dwóch latach po zdarzeniu na rozprawie wręcz drobiazgowo przedstawił przebieg rozmowy, przywołując korzystne dla siebie szczegóły takie jak to, że do spotkania doszło na prośbę P. S. (1) za pośrednictwem A. A. (1).

Ponadto wyjaśnienia oskarżonego były przede wszystkim sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego P. S. i R. O.. W tym miejscu odwołać się należy do dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń, z których między innymi wynika, że w ramach postępowania PO I Ds. 35.2021 stosowano wobec pokrzywdzonego P. S. (1) środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania do dnia 26 października 2021 r., który został uchylony przez prokuratora po złożeniu przez P. S. (1) wyjaśnień, w których opisał swój udział w oraz innych osób – w tym M. W. (1) w przestępczym procederze; w tym czasie oskarżony M. W. (1) przebywał na wolności. Opisując zdarzenie P. S. konsekwentnie relacjonował o groźbie jaka padła z ust oskarżonego i zeznał, że w mieszkaniu przy ulicy (...) w O. oskarżony M. W. (1) w obecności A. A. (1) (R. O. (1) wiarygodnie podała, że w czasie wizyty obu mężczyzn K. S. (1) wyszedł już z domu) oskarżony oświadczył, że wydłubie oczy pokrzywdzonemu, gdy ten będzie składał wyjaśnienia na jego niekorzyść w wymienionym postepowaniu. Zaaprobować także należy argumentację Sądu Rejonowego co do tego, że wprawdzie w późniejszym okresie ( po październiku 2021 r.) P. S. (1) miał kontakt z oskarżonym, jednakże na tamtym etapie postępowania w sprawie PO I Ds. 35.2021 treść wyjaśnień P. S. (1) obciążających między innymi M. W. nie była znana współpodejrzanym, a sam pokrzywdzony zachowywał się jak dawniej aby nie wzbudzać podejrzeń.

Także nie budzi wątpliwości dokonana przez Sąd i instancji ocena zeznań A. A. (1). Słusznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyrok wskazano, że świadek początkowo wypowiadał się w sposób ogólnikowy co do przebiegu zdarzenia objętego zarzutem i wyraźnie unikał odpowiedzi na temat tego spotkania. W istocie bezpośrednio po zdarzeniu A. A. nie potrafił się w ogóle odnieść ani do tej rozmowy, ani do samego faktu spotkania. Dopiero na rozprawie wymieniony wskazał, że podczas wizyty w mieszkaniu P. S. (1), miał tam być obecny także brat pokrzywdzonego; odmiennie co do tej okoliczności od samego początku wskazywali pokrzywdzony i R. O. (1). Znamienne jest, że A. A. dopiero gdy dowiedział się, czego sprawa dotyczy, to praktycznie po dwóch latach przypomniał sobie szczegóły zdarzenia, w tym to, że groźby ze strony M. W. nie padły.

Podobnie prawidłowo zeznania brata pokrzywdzonego K. S. (1) uznano za niewiarygodne. Świadek utrzymywał, że był obecny przy rozmowie pomiędzy P. S. (1), A. A. (1) i M. W. (1). Tymczasem z zeznań R. O. (1) oraz pokrzywdzonego wynika, że już wówczas nie było go w mieszkaniu. Co przy tym istotne, K. S. (1) w swoich zeznaniach bardzo dokładnie wskazał, co w tym czasie robił i w którym momencie opuścił mieszkanie oraz w jakich okolicznościach a przecież opisywał zdarzenie po dwóch latach tj. w październiku 2023 r. porownaj- k. 277 odw. Zatem szczegółowość tej relacji zasadnie wzbudziła w Sądzie Rejonowym wątpliwości, albowiem praktycznie nie jest zatem prawdopodobne aby K. S. (1) po upływie 2 lat, bardzo dokładnie pamiętał ten konkretny dzień, tym bardziej, że w tym zakresie był pierwszy raz przesłuchiwany.

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że możliwe jest czynienie rzetelnych ustaleń w sprawie na podstawie wiarygodnych zeznań P. S. (1). Wymieniony w całym postępowaniu był konsekwentny i w tożsamy sposób opisywał przebieg zdarzenia. Pokrzywdzony zeznał, że gdy to do jego mieszkania przyjechał M. W. (1) i A. A. (1), to w mieszkaniu poza nim, A. A. (1) i M. W. (1), była tylko jego partnerka z dziećmi – R. O. (1), która jednak nie była obecna przy przedmiotowej rozmowie. Powyższe okoliczności znajdują potwierdzenie w konsekwentnych w tym zakresie zeznaniach R. O. (1). Sam P. S. (1) wskazywał, że obawiał się realizacji groźby przez M. W. (1) a poczucie zagrożenia istotnie wpłynęło na zachowanie mężczyzny i jego samopoczucie po wizycie M. W. (1). R. O. (1) wprawdzie na rozprawie w dniu 8 marca 2024 r. podała, że po wyjściu mężczyzn P. S. (1) nie był ucieszony ani zmartwiony- k. 283 odw., to zauważyć należy, że w postępowaniu przygotowawczym w dniu 26 października 2022r. a zatem w czasie dużo bliższym zdarzeniu zeznała, iż po wyjściu dwóch mężczyzn P. S. był smutny i nieobecny- k.51, przy czym nie chciał zdradzić konkubinie treści rozmowy i do chwili obecnej tego nie uczynił .

Wracając do dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań P. S., to zasadnie Sąd Rejonowy zauważył, że pokrzywdzony pomimo znacznego upływu czasu podtrzymał na rozprawie podawaną wersję zdarzenia. Ponadto Sąd I instancji na uwadze miał odmienne interesy procesowe P. S. jako oskarżonego i pokrzywdzonego w procesie II K 24/24 SO w Olsztynie i zasadnie uznał, że żaden inny przeprowadzony dowód w sprawie nie podważył skutecznie prawdziwości relacji P. S. (1), albowiem jak to już wcześniej, w ślad za uzasadnieniem zaskarżonego wyroku, tak wyjaśnienia oskarżonego jak zeznania świadków A. A. i K. S. jako chwiejne i niespójne były niewiarygodne i w konsekwencji nie mogły być podstawą dla czynieni a wiarygodnych ustaleń w sprawie.

Co do zeznań R. O. (1), to Sąd Rejonowy prawidłowo uznał je za wiarygodne. Wymieniona stanowczo i konsekwentnie wskazywała, że po zwolnieniu P. S. (1) z aresztu, do ich wspólnego mieszkania przyjechał A. A. (1) z nieznanym jej mężczyzną; ona sama rozmowy, nie słyszała gdyż była wraz z dziećmi w pokoju obok oraz podała, że w mieszkaniu podczas wizyty wymienionych nie było brata pokrzywdzonego, który opuścił mieszkanie przed ich przyjściem. Co istotne wymienia relacji nie ubarwiała szczegółami, które mogłyby być korzystne dla jej konkubenta. Powyższa okoliczność dodatkowo uwiarygodnia zeznania P. S. (1), że nie chciał martwić konkubiny opowiadając o groźnie ze strony oskarżonego.

Wreszcie nie budzi wątpliwości ocena relacji W. S.. Wymieniona nie była obecna w dniu zdarzenia w mieszkaniu syna oraz także i od syna (pokrzywdzonego) nie miała faktycznej wiedzy co do jego przebiegu samego zdarzenia. Jednakże co istotne miała ona kontakt z P. S. bezpośrednio po opuszczeniu przez niego jednostki penitencjarnej oraz później telefonicznie po wizycie M. W. (1) i A. A. (1). Sąd I instancji w tym zakresie między innymi prawidłowo wskazał, że „wówczas ogólny stan psychiczny pokrzywdzonego – jego przygnębienie – wiązała z faktem pobytu w areszcie. P. S. (1) nie podzielił się z matką okolicznościami zdarzenia – o czym rozmawiał z M. W. (1)” – k. 278 odw. -279. Wbrew stanowisku zawartemu w apelacji relacja matki pokrzywdzonego w żadnym wypadku nie może stanowić podstawy do zanegowania twierdzeń pokrzywdzonego w zakresie przebiegu zdarzenia opisanego w akcie oskarżenia. Trafnie bowiem przyjęto, że zeznania W. S. choć były wiarygodne to jednocześnie nie miały jednak istotnej wartości dowodowej prócz potwierdzenia, iż oskarżony odwiedził pokrzywdzonego w jego mieszkaniu. W żadnym natomiast wypadku przytoczenie przez wymienioną słów „mamo nie martw się, jest wszystko dobrze, właśnie mnie A. z kolega odwiedzili” – k.278 odw. nie tylko nie może świadczyć o tym, że ze strony M. W. rzekomo nie padły groźby a wręcz przeciwnie pośrednio wskazują na rzetelność relacji pokrzywdzonego, skoro ten matce mówił aby ta się nie martwiła i to w kontekście wizyty obu mężczyzn gdy dopiero co został zwolniony z aresztu. Podobnie opis relacji jej synów także nie może wskazywać na uznanie za wiarygodnych zeznań K. S.

W konsekwencji więc, w okolicznościach przedstawionych w niniejszym uzasadnieniu brak było podstaw do zakwestionowania tak ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, jak i dokonanej oceny prawnej czynu oskarżonego.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono zarzucanych obrazy przepisów postepowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie II Wydziału Karnego z dnia 8 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 150/23 zmieniono w ten sposób, że karę pozbawienia wolności z pkt I sentencji w stosunku do oskarżonego M. W. (1) złagodzono do 10 (dziesięciu) miesięcy i w pozostałej części utrzymano go w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie podzielając zarzutów apelacji w zakresie dokonanych ustaleń w zakresie bezspornej winy oskarżonego Sąd Okręgowy uznał za możliwe złagodzenie kary do 10 miesięcy pozbawienia wolności w jej wymiarze bezwzględnym. Przemawiają za tym wnioski dotyczące warunków i właściwości osobistych M. W. , w tym płynące z informacji o karalności – k.151-155 oraz czas, który już upłynął od zdarzenia.

W ocenie Sądu Okręgowego tak ukształtowana kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu i tym samym winna spełnić wobec wymienionego cele określone w art. 53 kk.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Uznając, że oskarżony nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono go z obowiązku ich poniesienia za postepowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

VII Ka 663/24

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana