Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 sierpnia 2024 r. w Warszawie

w W.

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko (...) w W.

o nagrodę jubileuszową po 45 latach pracy, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 lutego 2024 r. sygn. akt VI P 3/23

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwotę 1.350,00 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sędzia Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwa A. W. przeciwko (...) w W. o nagrodę jubileuszową po 40 latach pracy, nagrodę jubileuszową po 45 latach pracy, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy:

I.  oddalił powództwo o nagrodę jubileuszową po 40 latach pracy;

II.  zasądził od powoda A. W. na rzecz (...) w W. kwotę 2700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie o nagrodę jubileuszową po 40 latach pracy;

III.  zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwotę 31.400 zł (trzydzieści jeden tysięcy czterysta złotych) tytułem nagrody jubileuszowej po 45 latach pracy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty;

IV.  zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwotę 2700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie o nagrodę jubileuszową po 45 latach pracy;

V.  zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwotę 13.161,60 zł (trzynaście tysięcy sto sześćdziesiąt jeden złotych i sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 lutego 2020 r. do dnia zapłaty;

VI.  oddalił powództwo o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w pozostałym zakresie;

VII.  zasądził od powoda A. W. na rzecz (...) w W. kwotę 891,82 zł (osiemset dziewięćdziesiąt jeden złotych i osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie z powództwa o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy;

VIII.  wyrokowi w pkt III nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 7.860 zł (siedem tysięcy osiemset sześćdziesiąt złotych);

IX.  wyrokowi w pkt V nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 7.860 zł (siedem tysięcy osiemset sześćdziesiąt złotych);

X.  nakazał pobrać od pozwanego (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie kwotę 1.570 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu w sprawie o nagrodę jubileuszową po 45 latach pracy, od której powód był zwolniony z mocy ustawy;

XI.  nakazać pobrać od pozwanego (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie kwotę 658,32 zł (sześćset pięćdziesiąt osiem złotych trzydzieści dwa grosze) tytułem części opłaty sądowe od pozwu w sprawie o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, od której powód był zwolniony z mocy ustawy.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód pozostawał jako pracownik w stosunku pracy z pozwanym jako pracodawcą w okresie od 7 marca 1988 roku do 29 lutego 2020 roku na podstawie umowy o pracę, przy czym zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach: Starszego Specjalisty (...), Specjalisty (...), Adiunkta i zajmował też w tym czasie funkcje kierownicze, a od dnia 30 września 2010 r. do 30 września 2013 r. jako Dyrektor pozwanego.

W 2009 r. powód otrzymał od pozwanego nagrodę jubileuszową za 35 lat pracy. Zgodnie z art. 19 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy zawartego między Dyrektorem pozwanego i (...) Związkiem Zawodowym (...) działającym w (...) przysługują nagrody jubileuszowe za wieloletnią pracę w następującej wysokości:

- po 20 latach pracy - 75% wynagrodzenia miesięcznego

- po 25 latach pracy -100% wynagrodzenia miesięcznego

- po 30 latach pracy - 150% wynagrodzenia miesięcznego

- po 35 latach pracy - 200% wynagrodzenia miesięcznego

- po 40 latach pracy - 300% wynagrodzenia miesięcznego

- po 45 latach pracy - 400% wynagrodzenia miesięcznego

- po 50 latach pracy - 500% wynagrodzenia miesięcznego

obliczonej jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Zasady ustalania okresów pracy i innych okresów, uprawniających do nagrody jubileuszowej określa art. 18 ust. 2 i 3 (dotyczący dodatku za wysługę lat).

Zgodnie z art. 18 ust. 2 do okresów pracy uprawniających do świadczenia zalicza się wszystkie okresy zatrudnienia w zakładach pracy, z wyłączeniem okresów zatrudnienia w zakładach pracy, w których umowa o pracę została rozwiązana przez zakład pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika. Zgodnie z ustępem 3 do okresu uprawniającego zalicza się także inne okresy na podstawie odrębnych przepisów.

Powód od dnia 1 stycznia 2014 roku nie świadczył już pracy na rzecz pozwanego, aż do czasu powrotu do pracy na skutek zgłoszenia gotowości do pracy w dniu 18 grudnia 2019 roku, nie będąc przy tym pracownikiem korzystającym z usprawiedliwionej nieobecności w pracy (np. urlop wypoczynkowy). Powód manifestował swoją gotowość do pracy pozwanemu w pismach z dnia 10 marca 2014 roku oraz 17 marca 2014 roku. W konsekwencji pozwany uznał prawo powoda do wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy za okres od stycznia do marca 2014 roku. W 2015 roku powód już nie zgłaszał swojej gotowości do pracy u pozwanego. Powód nie przejawiał żadnych okresowych prób kontaktu z pracodawcą w przedmiocie dopuszczenia go do pracy, brak było jakiejkolwiek inicjatywy powoda bowiem toczyły się już wówczas sprawy sądowe między nim, a pracodawcą.

Wobec braku możliwości świadczenia pracy u pozwanego, mając na utrzymaniu rodzinę i z konieczności utrzymania tytułu naukowego, powód podjął inną pracę. Począwszy od dnia 1 kwietnia 2014 roku powód pozostawał w stosunku pracy z (...) w W. (dalej (...)), zatrudniony najpierw jako Główny Specjalista a następnie Główny Specjalista (...) Techniczny, Profesor Nadzwyczajny, Pełnomocnik Dyrektora ds. Jakości - Profesor Nadzwyczajny, każdorazowo w pełnym wymiarze czasu pracy tj. 40 godzin tygodniowo w pięciodniowym tygodniu pracy - kolejno na podstawie umów o pracę. Powoda z (...) w W. łączyła również umowa o zakazie konkurencji z dnia 2 stycznia 2014 roku. Skład też w tym okresie oświadczenia, że (...) jest jego podstawowym miejscem pracy. Po zakończeniu zatrudnienia w (...) powód pracował jako wykładowca w szkole prywatnej, a od 15 stycznia 2018 roku - w Transportowym Dozorze Technicznym, zaś począwszy od 5 października 2018 roku wykonywał pracę jako wykładowca na innej uczelni wyższej.

Istnienie stosunku pracy między stronami w okresie od 1 stycznia 2014 roku do 15 kwietnia 2019 roku zostało prawomocnie ustalone wyrokami Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oraz Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 grudnia 2019 roku sygnatura akt VII Pa 73/19, sygnatura akt VII Pz 41/19. Sąd ustalił, że istniał między stronami stosunek pracy w okresie od 11 marca 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. na stanowisku adiunkta w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem: 7.642 zł w 2014 r., 7.547 zł w 2015 r., 7.677 zł za 2016, 7.791 zł za 2017 r., 7.844 zł za 2018 r., 7.860 za 2019 r. (za okres od 1 stycznia do 15 kwietnia 2019 r). Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną strony pozwanej od wymienionego wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie.

Pismem z dnia 18 grudnia 2019 roku powód zgłosił pozwanemu swoją gotowość do pracy w związku z korzystnym dla niego rozstrzygnięciem sporu o ustalenie istnienia stosunku pracy. W konsekwencji zgłoszenia gotowości do pracy z dnia 18 grudnia 2019 roku powód został do niej dopuszczony. Świadczył on następnie pracę aż do rozwiązania umowy o pracę w drodze porozumienia stron w dniu 29 lutego 2020 roku, w związku ze swoim przejściem na emeryturę.

W dniu 17 stycznia 2020 r. zostało do pozwanego skierowane pismo o niezwłoczne uregulowanie wszystkich należności pieniężnych za okres od 1 stycznia 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. oraz o wypłatę nagrody jubileuszowej za 40 lat pracy, nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy, nagrody za uzyskanie stopnia naukowego doktora habilitowanego w 2013 r. Nadto skierował prośbę o wyliczenie należnego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy oraz wypłaty rekompensaty finansowej za niewykorzystany zaległy urlop naliczony zgodnie z zasadami ustalonymi dla pracowników naukowych na stanowisku adiunkta.

Na wezwanie pozwany odpowiedział w piśmie z dnia 7 lutego 2020 r., w którym wskazał, że jedynymi zobowiązaniami pozwanego względem powoda za okres od 1 stycznia 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. wynikającymi ze stosunku pracy są roszczenia o wynagrodzenie za pracę za czas od stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r. tj. za okres, w którym pozostawał w gotowości do pracy. Nadto podał, że kwoty te uległy umorzeniu na skutek złożonego powodowi w dniu 13 stycznia 2020 r. oświadczenia o potrąceniu wzajemnych wierzytelności.

Powód zawezwał pozwanego do próby ugodowej. Z wnioskiem wystąpił do Sądu w dniu 30 grudnia 2019 r. o zapłatę i uznanie wszystkich należnych mu świadczeń za okres od 1 stycznia 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. wraz z ustawowo należnymi odsetkami w tym w szczególności w zakresie zadań będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie tj. w pkt 8 i 9 w zakresie nagród jubileuszowych z 40 i 45 lat pracy oraz w pkt 7 co do uznania jako wymagalnego i należnego urlopu wypoczynkowego za każdy rok w Wymiarze po 36 dni rocznie należnego pracownikom naukowym zatrudnionym na stanowisku adiunkta, a w przypadku wygaśnięcia stosunku pracy wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany zaległy urlop (zawezwanie do próby ugodowej k. 57-64). W dniu 4 stycznia 2022 r. wystąpił z powództwem do Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o zapłatę kwoty 91.704 zł wraz z odsetkami z tytułu wynagrodzenia za pracę w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. Sprawa toczy się pod sygnaturą akt VII P 1/22. Do 11 maja 2023 r. była zawieszona, obecnie jest w toku. Powód wniósł do Sądu Rejonowego 15 pism procesowych zatytułowanych „pozew o zapłatę”. Sprawy zostały zarejestrowane pod odrębnymi sygnaturami w tym o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i o nagrody jubileuszowe po 40 i 45 latach pracy będących przedmiotem rozpoznania w niniejszym postępowaniu.

Do zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie pozwany nie zaspokoił dochodzonych pozwami roszczeń.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie faktów bezspornych, wskazanych dowodów z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony co do ich prawdziwości jak i nie budziły w tym zakresie wątpliwości Sądu oraz na podstawie dowodu z przesłuchania stron: powoda k. 185-186 e - protokół 00:09:29 - 00:38:32 i w imieniu pozwanego M. Ś. k. 186-187 e - protokół 00:38:32 - 00:56:32, których wskazania jako spójne, logiczne i korespondujące ze sobą wzajemnie uznane zostały za wiarygodny materiał dowodowy.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo jako częściowo uzasadnione zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W zakresie powództwa o wypłatę nagrody jubileuszowej za 40 lat pracy i za 45 lat pracy Sąd I instancji zważył co następuje.

Na wstępie Sąd Rejonowy odniósł się do niezwykle istotnej dla rozpoznania niniejszej sprawy i zakresu rozpoznawanego powództwa, kwestii podniesionego zarzutu przedawnienia roszczeń. Pozwany wskazywał, że roszczenie o wypłatę nagrody jubileuszowej za 40 lat pracy uległo przedawnieniu. Wskazywał, że przyjmując nawet dzień 10 sierpnia 2014 r. wskazany przez powoda jako dzień wymagalności roszczenia, to uległo ono przedawnieniu z dniem 11 listopada 2017 r. Zgodnie bowiem z art 291 § 1 k.p. roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Pozwany wskazywał, że biegu terminu przedawnienia nie przerwało wszczęcie postępowania przed sądem o ustalenie stosunku pracy ani o zawezwanie do próby ugodowej.

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 kodeksu cywilnego bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej jest czynnością, która wszczyna postępowanie pojednawcze. Jest ona kwalifikowana jako czynność dokonana przed sądem bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia. W świetle przepisów obowiązujących na dzień wystąpienia z takim wnioskiem wszczęcie i przeprowadzenie postępowania pojednawczego przerywa bieg przedawnienia roszczenia, którym objęte było wezwanie, niezależnie od tego, czy doszło w wyniku tego postępowania do zawarcia ugody, czy też nie. Zawezwanie do próby ugodowej nastąpiło w dniu 30 grudnia 2019 r. i obejmowało roszczenia o nagrodę jubileuszową za 40 i 45 lat pracy.

W związku z powyższym Sąd I instancji zważył, że roszczenie powoda o zasądzenie nagrody jubileuszowej za 40 lat pracy uległo przedawnieniu z dniem 11 sierpnia 2017 r. W dniu zawezwania do próby ugodowej (wniosek złożony 30 grudnia 2019 r.) przedawnieniu nie uległo natomiast roszczenie o nagrodę jubileuszową za 45 lat pracy i podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

Kwestię zasad, form i warunków wynagradzania oraz przyznawania innych świadczeń wynikających ze stosunku pracy pracowników u pozwanego reguluje Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy. Zgodnie z ww. aktem: Pracownikom (...) przysługują nagrody jubileuszowe za wieloletnią pracę w następującej wysokości:

- po 20 latach pracy - 75% wynagrodzenia miesięcznego

- po 25 latach pracy -100% wynagrodzenia miesięcznego

- po 30 latach pracy -150% wynagrodzenia miesięcznego

- po 35 latach pracy - 200% wynagrodzenia miesięcznego

- po 40 latach pracy - 300% wynagrodzenia miesięcznego

- po 45 latach pracy - 400% wynagrodzenia miesięcznego

- po 50 latach pracy - 500% wynagrodzenia miesięcznego (art. 19 ZUZP).

Wskazówki co do co do zasad ustalania okresów pracy uprawniających do nagrody znajdują się w art. 18 ust. 2 i 3 ZUZP w zw. z art. 19ust. 3 ZUZP. W szczególności więc do okresów pracy uprawniających do nagrody jubileuszowej zalicza się wszystkie okresy zatrudnienia w zakładach pracy, w wyłączenie tych, które zakończyły się zwolnieniem dyscyplinarnym przez pracodawcę, oraz inne okresy na podstawie odrębnych przepisów.

Okoliczność, że w 2009 r. powód nabył prawo i otrzymał nagrodę jubileuszową za 35 lat pracy nie była sporna. W 2019 r. powód osiągnął zatem staż pracy uprawniający do nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy, co potwierdziła strona pozwana podczas składach zeznań: że gdyby pracował nagrodę taką co do zasady by otrzymał.

Pozwany stał natomiast na stanowisku, że prawo do nagrody jubileuszowej w przypadku powoda faktycznie w ogóle nie zaistniało, bowiem powód nie świadczył pracy ani nie pozostawał w gotowości do świadczenia pracy, przez wymagany do otrzymania nagrody okres. Swoje stanowisko w sprawie i argumentację opierał na analizie przepisu art 80 k.p. i 81 § 1 k.p. wskazując, że zgodnie z generalną zasadą przewidzianą przez art 80 kodeksu pracy, wynagrodzenie należy się tylko za pracę wykonaną. Pracownik, który faktycznie pracy nie wykonywał będzie uprawniony do świadczenia od pracodawcy tylko i jedynie wówczas gdy był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód leżących po stronie pracodawcy (art 81 § 1 k.p.) w stosunku do powoda prawo to powstało jedynie w stosunku do miesięcy styczeń luty marzec 2014 r. Pozwany wskazywał, że samo prowadzenie przez powoda procesu o ustalenie istnienia stosunku pracy wobec kwestionowania tego przez pozwanego pracodawcę nie daje podstaw do przyjęcia istnienia stanu takiej gotowości, zwłaszcza gdy w trakcie powód nie podejmował zachowań ani nie składał oświadczeń, które mogłyby być rozumiane jako pozostawanie w gotowości do pracy.

Sąd Rejonowy zważył, że o ile w sprawie o zasądzenie na rzecz powoda wynagrodzenia okoliczności te są istotne i w rzeczywistości powołane przepisy znajdą zastosowanie o tyle, w sprawie z powództwa o nagrodę jubileuszową nie stanowią podstawy rozstrzygnięcia. Wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 grudnia 2019 roku Sąd ustalono, że istniał między stronami stosunek pracy w okresie od 11 mając 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. na stanowisku adiunkta w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem: 7.642 zł w 2014 r., 7.547 zł w 2015 r., 7.677 zł za 2016, 7.791 zł za 2017 r., 7.844 zł za 2018 r., 7.860 za 2019 r. (za okres od 1 stycznia do 15 kwietnia 2019 r). Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną strony pozwanej od wymienionego wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie. Wyrok jest prawomocny, należy zatem przyjąć, że w ww. okresie powoda łączył z pozwanym stosunek pracy i za ten okres należy staż pracy mu naliczyć. Tym bardziej, że ZUZP dopuszcza zaliczenie do stażu pracy, także wszystkich okresów zatrudnienia nawet w innych zakładach pracy. Dodatkowo, art. 19 ZUZP nie zawiera odesłania do art. 18 ust. 4 ZUZP, który stanowi, że dodatek za wysługę lat przysługuje pracownikowi, za dni, za które otrzymuje wynagrodzenie, jak równie nie zawiera własnej podobnej regulacji w tym zakresie. Należy dostrzec, że gdyby powód dysponował od innego pracodawcy świadectwem pracy o treści tożsamej z tym, które uzyskał po ustaniu tytułu zatrudnienia u pozwanego (k. 55-56), pracodawca nie miałby wątpliwości o zaliczeniu okresu zatrudnienia wskazanego w takim świadectwie do okresu pracy uprawniającego do nagrody jubileuszowej.

Pismem z dnia 18 grudnia 2019 roku powód zgłosił pozwanemu swoją gotowość do pracy w związku z korzystnym dla niego rozstrzygnięciem sporu o ustalenie istnienia stosunku pracy. W konsekwencji zgłoszenia gotowości do pracy z dnia 18 grudnia 2019 roku powód został do niej dopuszczony. Świadczył on następnie pracę, aż do rozwiązania umowy o pracę w drodze porozumienia stron w dniu 29 lutego 2020 roku, w związku ze swoim przejściem na emeryturę (porozumienie k. 79). Cały okres należało zatem zaliczyć do stażu pracy. Przykładowo, w świetle utrwalonych poglądów Sądu Najwyższego okresy pozostawania bez pracy wliczane do okresu zatrudnienia zgodnie z art 51 § 2 k.p. (przypadku gdy pracownik podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy) nie są okresami uznanymi za okres zatrudnienia, ale podlegają zaliczeniu do stażu pracy. Mając na uwadze treść ZUZP powód w 2019 roku w trakcie nieprzerwanego istnienia stosunku pracy nabył prawo do wypłaty nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy w wysokości 400% miesięcznego wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 31.400 zł jako nagrodę jubileuszową za 45 lat pracy z odsetkami od 10 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty, a w zakresie roszczenia o nagrodę jubileuszową za 40 lat pracy powództwo oddalił.

Sąd I instancji w zakresie tych dwóch roszczeń o kosztach orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Strony reprezentowane były przez profesjonalnych pełnomocników, w związku z czym należało uwzględnić koszty zastępstwa procesowego, które Sąd ustalił w przypadku oddalonego powództwa na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 t.j.) od powoda na rzecz pozwanego kwota 2.700 zł, a w przypadku uwzględnionego powództwa na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935 t.j.)od pozwanego na rzecz powoda - 2 700 zł.

W zakresie roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy Sąd I instancji zważył co następuje.

W niniejszy postępowaniu powód domagał się zasądzenia ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata 2014, 2015 i 2016. Swoje roszczenie obliczył w następujący sposób: 2014 r. wynagrodzenie 7.642 zł współczynnik 20,83 zł; 36 x 8 h 288 h - ekwiwalent 13.207,68 zł, 2015 r. wynagrodzenie 7.547 zł współczynnik 21 zł; 36 x 8 h 288 h - ekwiwalent 12.936,96 zł, 2016 r. Wynagrodzenie 7.677 zł współczynnik 21 zł; 36 x 8 h 288 h - ekwiwalent 13.161,60 zł. Wymiar urlopu jaki przysługiwał mu za rok to 36 dni, z uwagi na fakt, że zajmował stanowisko pracownika naukowego - adiunkta. Wysokość wynagrodzenia przyjął tak, jak ustalił je Sąd Okręgowy w wyroku ustalającym stosunek pracy.

Pozwany wskazywał, że powód nie może domagać się ekwiwalentu za urlop, którego nie wykorzystał, bo nie był w gotowości do pracy i nie pozostawał w dyspozycji pracodawcy, przez co należy rozumieć stan, w którym pracownik może niezwłocznie, na wezwanie pracodawcy podjęć pracę. Podobnie jednak, jak w przypadku roszczenia o nagrodę jubileuszową, okoliczność braku świadczenia pracy czy w istocie gotowości do jej świadczenia nie wpływa rozstrzygnięcie zasadności roszczenia. Na mocy wyroku Sądu ustalone zostało, że strony łączył stosunek pracy od 11 marca 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. Następnie po uprawomocnieniu wyroku powód stawił się do pracy, został do niej dopuszczony i świadczył ją do dania zakończenia stosunku pracy - 29 lutego 2020 r. W wyżej wskazanym okresie był więc pracownikiem pozwanego i przysługiwały mu wszystkie uprawnienia pracownicze, w tym prawo do urlopu wypoczynkowego, a po zakończeniu stosunku pracy prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Zgodnie z art. 152 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego, zwanego dalej „urlopem”. Zgodnie zaś z art. 171 § 1 k.p. w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego składu 7 sędziów mającej moc zasady prawnej z dnia 20 lutego 1980 r. Y PZP 6/79 bieg przedawnienia roszczenia pracownika o urlop wypoczynkowy rozpoczyna się ostatniego dnia roku kalendarzowego, w którym pracownik nabył prawo do urlopu (art 291 § 1 w zw. z art 161 k.p.) Dopiero z dniem rozwiązania umowy o pracę prawo do urlopu w naturze przekształca się w jego pieniężny ekwiwalent ten przysługuje za urlopy nieprzedawnione w chwili powstania do niego prawa. Prawo do urlopu wypoczynkowego za 2014 r. uległo przedawnieniu w dniu 1 stycznia 2018 r., prawo do urlopu za 2015 r. w dniu 1 stycznia 2019 r. Natomiast w zakresie roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy za 2016 r. roszczenie nie uległo przedawnieniu wobec wystąpienia powoda z wnioskiem do Sądu o zawezwanie do próby ugodowej. Z przyczyn analogicznych jak w rozważeniach dotyczących nagrody jubileuszowej czynność ta przerwała bieg przedawniania. Wezwanie obejmowało roszczenie o uznanie za wymagalny i należny urlop wypoczynkowy, gdyż na datę 30 grudnia 2019 r. nie mogło być sformułowane, inne, tj. nie mogło obejmować pieniężnego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Jak już powyżej wskazano, ten ostatni aktualizuje się z dniem rozwiązania stosunku pracy. Przerwanie biegu przedawnienia roszczenia o urlop wypoczynkowy spowodowało, że na datę rozwiązania umowy o pracę prawo do urlopu za 2016 r. nie było przedawnione. W konsekwencji ustania stosunku pracy przekształciło się w pieniężny ekwiwalent.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy zasądził ekwiwalent w wysokości określonej przez powoda (wyliczenie niekwestionowane przez pozwanego) za 2016 r. w kwocie 13.161,60 zł wraz z odsetkami od dnia 29 lutego 2020 r. W pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Sąd Rejonowy w działaniach powoda obejmujących żądanie zapłaty zgłoszonych w pozwie roszczeń pieniężnych nie dopatrzył się nadużycia prawa przez powoda z art 8 k.p. Istnienie stosunku pracy zostało ustalone przez Sąd I instancji wyrokiem z dnia 11 grudnia 2019 r., który ustalił że istniał między stronami stosunek pracy w okresie od 11 mając 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. na stanowisku adiunkta w pełnym wymiarze. Powód nie został dopuszczony do pracy kiedy zgłaszał taką gotowość, musiał wystąpić do Sądu. Do podjęcia innej pracy powód był zmuszony ze względów ekonomicznych i aby nie stracić dorobku naukowego i szans na uzyskanie kolejnych stopni naukowych. Spór przed Sądem ostatecznie trwał wiele lat, do pracy stawił się po uprawomocnieniu wyroku i pracował do nabycia prawa do emerytury. Również wysokość dochodzonych roszczeń w tej i innych sprawach toczących się przed tut. Sądem nie może przesądzać o nadużyciu prawa przez powoda. 

O kosztach w zakresie roszczenia o ekwiwalent Sąd I instancji orzekł na zasadnie art 100 k.p.c. (stosunkowe rozdzielenie kosztów) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 891,82 zł tytułem proporcjonalnego zwrot kosztów procesu. Kwota dochodzona przez powoda to 39.306,24 zł, natomiast kwota zasądzona to 13.161,60 zł. Każda ze stron poniosła koszty profesjonalnego zastępstwa procesowego po 2.700 zł, tj. razem 5400 zł. Powód wygrał sprawę w 33,485 %, a przegrał w 66,515%. Koszty, które powinien ponieść powód to 3 591,82 zł, koszty które powinien ponieść pozwany to 1.808,18 zł. Różnica na rzecz pozwanego kosztów poniesionych przez niego i kosztów, które powinien ponieść to 891,82 zł.

Natomiast zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2023.0.1144 t.j) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W niniejszej sprawie powód nie miał obowiązku uiszczenia opłat sądowych od pozwów, ustalonych zgodnie z art. 13 ust. 2 ww. ustawy, dlatego Sąd obciążył stronę pozwaną kwotą 1.570 zł na rzecz Skarbu Państwa stosownie do wyniku sporu tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy, w zakresie roszczenia o nagrodę jubileuszową po 45 latach pracy (31 400 zł x 5% = 1570 zł) oraz częścią opłaty w kwocie 658,32 zł w zakresie roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy (39.307 zł x 5% = 1.966 zł po zaokrągleniu; 1966 zł x 33,485% = 658,32 zł).

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi, że Sąd zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika - 7 860 zł (osobno co do roszczeń zasądzonych w pkt III IV, w sprawach połączonych do wspólnego rozpoznania).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji (wyrok – k. 194-196; uzasadnienie – k. 206-217).

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany (...) z siedzibą w W. , zaskarżając ww. wyrok w części, tj.:

1. w zakresie całości rozstrzygnięcia zawartego w pkt III. zaskarżonego wyroku obejmującego zasądzenie od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwoty 31.400,00 zł (trzydzieści jeden tysięcy czterysta złotych) tytułem nagrody jubileuszowej po 45 latach pracy, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty,

2. w zakresie całości rozstrzygnięcia zawartego w pkt IV. zaskarżonego wyroku obejmującego zasądzenie od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie o nagrodę jubileuszową po 45 latach pracy,

3. w zakresie całości rozstrzygnięcia zawartego w pkt V. zaskarżonego wyroku obejmującego zasądzenie od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwoty 13.161,60 zł (trzynaście tysięcy sto sześćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,

4. w zakresie rozstrzygnięć zawartych w pkt VIII. oraz pkt IX. zaskarżonego wyroku o nadaniu rozstrzygnięciom z pkt III. oraz pkt V. zaskarżonego wyroku rygoru natychmiastowej wykonalności do kwot po 7.860 zł (siedem tysięcy osiemset sześćdziesiąt złotych) w obu wypadkach, oraz

5. w zakresie rozstrzygnięć zawartych w pkt X. i pkt XI. zaskarżonego wyroku tj. rozstrzygnięć nakazujących pobrać od pozwanego (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie: a) kwotę 1570 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu w sprawie o nagrodę jubileuszową po 45 latach pracy, od której Powód był zwolniony z mocy ustawy oraz b) kwotę 658,32 zł (sześćset pięćdziesiąt osiem złotych trzydzieści dwa grosze) tytułem części opłaty sądowej od pozwu w sprawie o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, od której powód był zwolniony z mocy ustawy.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. naruszenie art. 80 i art. 81 § 1 k.p. poprzez ich wadliwe niezastosowanie i w konsekwencji uznanie, że powodowi należy się roszczenie o zapłatę nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy, pomimo że w czasie kiedy uzyskał wymagany w tym celu staż pracy nie świadczył pracy na rzecz pozwanego ani nie zgłaszał do tego gotowości, a jednocześnie nie doznał co do tego przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy,

2. naruszenie art. 171 § 1 k.p. w zw. z art. 152 § 1 k.p. poprzez jego wadliwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że powodowi w roku 2016 r. przysługiwało prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego, podczas, gdy powód w okresie tym nie świadczył na rzecz pozwanego pracy ani nie zgłaszał gotowości do jej świadczenia, ewentualnie

3. naruszenie art. 8 k.p. przez jego niezastosowanie, pomimo, że pozwany wykazał, że w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 18 grudnia 2019 r. powód nie wykonywał pracy oraz nie zgłaszał pozwanemu swojej gotowości co do tego.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części, tj. w zakresie obejmującym rozstrzygnięcia wskazane w lit. (B) petitum apelacji poprzez:

1.  uchylenie pkt III. zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa o zasądzenie od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwoty 31.400,00 zł (trzydzieści jeden tysięcy czterysta złotych) tytułem nagrody jubileuszowej po 45 latach pracy, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty - w całości;

2.  uchylenie pkt V. zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa o zasądzenie od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda A. W. kwoty 13.161,60 zł (trzynaście tysięcy sto sześćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 lutego 2020 r. do dnia zapłaty - w całości,

3.  uchylenie: pkt IV., pkt VIII., pkt IX., pkt X. oraz pkt XI. zaskarżonego wyroku w całości, oraz

4.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, w tym kosztami obejmującymi opłatę skarbową od złożonych w sprawie pełnomocnictw - według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana wskazała, że wadliwie Sąd Rejonowy uznał, że powodowi należy się nagroda jubileuszowa po 45 latach pracy. Podobnie należy ocenić zasądzenie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, rzekomo niewykorzystany przez powoda w 2016 roku. Zdaniem strony pozwanej ww. roszczenia powodowi w ogóle nie przysługiwały. Pozwany zauważył, że uzasadnienie prawne w obu powyższych przypadkach było analogiczne i skupiało się na ustaleniu jedynie stażu pracy, jako pochodnej trwającego w okresie od 29 lutego 2020 r. stosunku pracy opartego na umowie o pracę zawartą na czas nieokreślony. Wnioskowanie Sądu Rejonowego, zdaniem skarżącego jest wadliwe, bowiem nieprawidłowo pomija: brak świadczenia w ww. okresie pracy przez powoda oraz niepozostawianie powoda w gotowości do świadczenia tej pracy. W ocenie pozwanego, nie można bowiem zgodzić się z zapatrywaniem Sądu jakoby oba ww. uwzględnione roszczenia powoda (tj. o nagrodę jubileuszową oraz o ekwiwalent za urlop) wynikały tylko z samego wiążącego strony sporu stosunku pracy. Zdaniem pozwanego ustalenie tego nie było wystarczającego by powództwa te uwzględnić. Pozwany wskazał, że zarówno roszczenie o nagrodę jubileuszową jak i roszczenie o ekwiwalent za urlop mają naturę (charakter) wynagrodzeniową i mogą być jedynie pochodną przysługiwania pracownikowi roszczenia o wynagrodzenie (na podstawie art. 80 albo art. 81 k.p.). Ustalenie przez Sąd braku podstaw do wypłaty powodowi wynagrodzenia za prace uzasadniało zatem oddalenie również roszczeń będących konsekwencją tego pierwszego roszczenia, tj. o nagrodę jubileuszową oraz o ekwiwalent za urlop. Wadliwe rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie uzasadnia konieczność korekty przedmiotowego wyroku w odpowiednich jego częściach w postępowaniu apelacyjnym (apelacja – k. 223-230).

W odpowiedzi na apelację powód A. W. wniósł o oddalenie apelacji pozwanego w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancje według norm prawem przepianych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy i szczegółowy ustalił stan faktyczny, zgromadził znaczny materiał dowodowy oraz wyciągnął prawidłowe i logiczne wnioski. Strona powodowa w pełni zgodziła się z ustaleniami Sądu Rejonowego. Powód wskazał, że w pismach składanych do akt postępowania ponownie podkreślił, że to powodowi odmawiano przez lata prawa do świadczenia pracy w (...), a obecnie uparcie odmawia mu się wypłaty należnych świadczeń pracowniczych. Ww. jest skutkiem postawy pozwanego podmiotu, który celowo i z premedytacją łamał prawo powoda do zatrudnienia. Przyczyna, dla której powód kieruje swoje roszczenia leży po stronie pozwanego instytutu. Gdyby ten traktował prawo Państwa Polskiego dot. zatrudnienia i zaniechał wieloletniej obstrukcji w tym zakresie wobec powoda, powód nie byłby zmuszony dochodzić - dopiero teraz - należnych mu praw (roszczeń dot. należnych świadczeń pracowniczych) przed Sądem. Powód zauważył, że w ww. wypowiedział się również Sąd I instancji, który w działaniach powoda obejmujących żądanie zapłaty zgłoszonych w pozwie roszczeń pieniężnych nie dopatrzył się nadużycia prawa przez powoda z art 8 k.p. Jak wskazał Sąd, powód nie został dopuszczony do pracy kiedy zgłaszał taką gotowość, musiał wystąpić do Sądu. Co również podkreślała strona powodowa w pismach kierowanych w niniejszej sprawie, do podjęcia innej pracy powód był zmuszony ze względów ekonomicznych i aby nie stracić dorobku naukowego oraz szans na uzyskanie kolejnych stopni naukowych. Spór przed Sądem trwał wiele lat, do pracy stawił się po uprawomocnieniu wyroku i pracował do nabycia prawa do emerytury. Sąd potwierdził, że wysokość dochodzonych roszczeń w tej i innych sprawach toczących się przed tut. Sądem nie może przesądzać o nadużyciu prawa przez powoda (odpowiedź na apelację – k. 241-244).

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej została oceniona jako niezasadna.

W ocenie Sądu II instancji, wniesiony przez pozwanego środek zaskarżenia nie zawiera zarzutów skutkujących zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku. Zdaniem Sądu II instancji Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz właściwie zastosował przepisy, skutkiem czego zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie.

W ocenie Sądu II instancji nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 80 i art. 81 § 1 k.p. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że powodowi należy się roszczenie o zapłatę nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy, pomimo, że w czasie kiedy uzyskiwał wymagany w tym celu staż pracy nie świadczył pracy na rzecz pozwanego, ani nie zgłaszał do tego gotowości, a jednocześnie nie doznał co do tego przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy. Wbrew twierdzeniom apelującego, słusznie Sąd I instancji doszedł do wniosku, że w sprawie z powództwa o nagrodę jubileuszową ww. przepisy wskazywane przez stronę pozwaną nie stanowią podstawy rozstrzygnięcia. Kluczowym kryterium przyznania nagrody jubileuszowej jest osiągnięcie określonego stażu pracy, przy czym chodzi tu nie tyle o faktyczne wykonywanie pracy, ile o fakt pozostawania w zatrudnieniu. To oznacza, że należy uwzględnić również okres nieodpłatnej usprawiedliwionej nieobecności w pracy, ponieważ nieobecności pracownika (zarówno usprawiedliwione, jak i nieusprawiedliwione) nie rzutują na ciągłość zatrudnienia mającą wpływ na ustalenie uprawnień pracowniczych. W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, że w 2019 r. powód osiągnął staż pracy uprawniający do nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy. Kwestię zasad, form i warunków wynagradzania oraz przyznawania innych świadczeń wynikających ze stosunku pracy pracowników u pozwanego reguluje Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy. Zgodnie z ww. aktem, pracownikom (...) przysługują nagrody jubileuszowe za wieloletnią pracę, po 45 latach pracy – 400% wynagrodzenia miesięcznego. Oceniając natomiast kwestię spełnienia przez powoda warunków uprawniających do wypłaty nagrody jubileuszowej prawidłowo Sąd Rejonowy powołał się na prawomocny wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 grudnia 2019 r., w którym ustalono, że istniał między stronami stosunek pracy w okresie od 11 maja 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. na stanowisku adiunkta w pełnym wymiarze czasu pracy. W ślad za Sądem I instancji należy również wskazać, że art. 19 ZUZP nie zawiera odesłania do art. 18 ust. 4 ZUZP, który stanowi, że dodatek za wysługę lat przysługuje pracownikowi, za dni, za które otrzymuje wynagrodzenie, jak również nie zawiera własnej podobnej regulacji w tym zakresie. Zatem nie ulega wątpliwości, że w 2019 r. w trakcie nieprzerwanego istnienia stosunku pracy nabył prawo do wypłaty nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy w wysokości 400% miesięcznego wynagrodzenia.

Za niezasadne należy także ocenić zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 171 § 1 k.p. w zw. z art. 152 § 1 k.p. poprzez jego wadliwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że powodowi w roku 2016 r. przysługiwało prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego, podczas gdy powód w tym okresie nie świadczył na rzecz pozwanego pracy ani nie zgłaszał gotowości do jej świadczenia. W ocenie Sądu Okręgowego, prawidłowo Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że podobnie jak w przypadku roszczenia o nagrodę jubileuszową, okoliczność braku świadczenia pracy czy gotowości do jej świadczeń nie wpływa na rozstrzygnięcie zasadności roszczenia. W okresie od 11 marca 2014 r. do dnia zakończenia stosunku pracy 29 lutego 2020 r. powód by pracownikiem pozwanego, więc przysługiwały mu wszystkie uprawnienia pracownicze. Zatem A. W. miał prawo do urlopu wypoczynkowego, a po zakończeniu stosunku pracy prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Za chybiony należało również uznać zarzut naruszenia art. 8 k.p. poprzez jego niezastosowanie. A. W. zgłaszał gotowość do pracy, lecz nie został do niej dopuszczony. Musiał zatem wystąpić do Sądu i istnienie stosunku pracy zostało ustalone przez Sąd wyrokiem z dnia 11 grudnia 2019 r., który ustalił, że istniał między stronami stosunek pracy w okresie od 11 marca 2014 r. do 15 kwietnia 2019 r. na stanowisku adiunkta w pełnym etacie. Powód stawił się do pracy po uprawomocnieniu wyroku i pracował do nabycia prawa do emerytury. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie do podjęcia innej pracy powód był zmuszony ze względów ekonomicznych i aby nie stracić dorobku naukowego oraz szans na uzyskanie kolejnych stopni naukowych. Sąd I instancji słusznie zauważył, że wysokość dochodzonych roszczeń w tej i innych sprawach toczących się przed tut. Sądem nie może przesądzać o nadużyciu prawa przez powoda.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe. Apelacja skarżącego nie zawierała argumentów mogących wzruszyć kwestionowane rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę nie stwierdził, aby doszło do powołanych uchybień. W związku powyższym, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelacje, o czym orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania za instancję odwoławczą Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2. wyroku na podstawie na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego została ustalona na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 ze zm.).

Sędzia Renata Gąsior