Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2024r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

Protokolant: st. sekretarz sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2024 roku w Warszawie

sprawy W. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek odwołania W. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 14 września 2023 r., znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje W. M. świadczenie przedemerytalne od dnia 23 sierpnia 2023 r.;

2.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2023r. W. M. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 września 2023r., znak: (...), odmawiającej przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony w pierwszej kolejności powołał się na okoliczność, że wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło z przekroczeniem ustawowego terminu, ponieważ decyzja została wydana po 63 dniach od złożenia wniosku z wykorzystaniem platformy elektronicznej e - (...). Dalej wskazał, że nie budzi wątpliwości wymagany ustawą warunek stażu ubezpieczeniowego wynoszącego w jego przypadku 35 lat, jeden miesiąc i jeden dzień, jak również wiek - przekroczone 60 lat. Ponadto ubezpieczony powołał się na ustawę o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zgodnie z którą przyczyny rozwiązania umowy o pracę leżące po stronie pracodawcy to upadłość pracodawcy, jego likwidacja lub likwidacja stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych. Wyjaśnił, że w ostatnim miejscu pracy, tj. w (...) sp. z o.o., był zatrudniony w charakterze doradcy prezesa zarządu od 2017 roku, z zakresem obowiązków obejmującym m.in. analizę projektów inwestycyjnych. W warunkach pogarszającego się ogólnego klimatu dla nowych inwestycji jego stanowisko przestało mieć jakiekolwiek ekonomiczne uzasadnienie. Jednocześnie, mając na uwadze ochronę wynikającą z wieku przedemerytalnego, zgodził się na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron - zwłaszcza, że sytuacja ekonomiczna spółki uległa znacznemu pogorszeniu. Efektem tego było złożenie w dniu 24 lutego 2023r. wniosku do właściwego sądu o ogłoszeniu upadłości. Pozostawanie przez ubezpieczonego w stosunku pracy do tego czasu nie miało sensu, bowiem nie gwarantowałoby wypłaty wynagrodzenia za pracę, zaś ewentualne roszczenia z tytułu niewypłaconych wynagrodzeń pozostałyby niezaspokojone, a zatem ubezpieczony mógłby pozostać bez środków do życia.

Uwzględniając powyższe, według ubezpieczonego, można uznać, że niesformalizowana likwidacja spółki rozpoczęła się w I półroczu 2022 roku poprzez zmniejszanie zatrudnienia, a tym samym w jego przypadku został spełniony warunek rozwiązania umowy o pracę po dniu i decyzji o faktycznej likwidacji spółki. Mając powyższe okoliczności na względzie ubezpieczony wniósł o pozytywne rozpatrzenie odwołania (odwołanie z dnia 15 września 2023r., k. 3-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając wskazane stanowisko, pełnomocnik organu rentowego powołał się na art. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych. Ponadto wskazał, że jak wynika z przedłożonego świadectwa pracy z 30 września 2022r., wystawionego przez (...) sp. z o.o., stosunek pracy ubezpieczonego ustał na mocy porozumienia stron - art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy. W porozumieniu o rozwiązaniu umowy o pracę wskazano wprawdzie, że strony zawierają przedmiotowe porozumienie ze względu na planowaną likwidację spółki, jednakże brak jest informacji, czy i kiedy zostało zakończone postępowanie likwidacyjne. Ponadto do odwołania ubezpieczony dołączył jedynie obwieszczenie zarządzenia o wpisaniu do repertorium wniosku o ogłoszenie upadłości na wniosek dłużnika. Mając powyższe na względzie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania (odpowiedź na odwołanie z dnia 16 października 2023r., k. 7-8 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. M., ur. (...), w okresie od 1 marca 1999r. do 16 grudnia 2000r. zatrudniony był w wymiarze pełnego etatu w (...) na stanowisku głównego specjalisty ds. inicjatyw gospodarczych (świadectwo pracy z dnia 15 grudnia 2000r., k. 7 akt ZUS). Od 21 maja 2001r. do 31 marca 2002r. pracował w (...) S.A. - Centrala na stanowisku zastępcy dyrektora biura, a następnie dyrektora biura (świadectwo pracy z dnia 29 marca 2002r., k. 8 akt ZUS). Od 1 stycznia 2003r. prowadził działalność gospodarczą (zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z 9 grudnia 2002r., k. 9 akt ZUS). W okresie od 1 stycznia 2017r. do 30 września 2022r. zatrudniony był w (...) sp. z o.o. w wymiarze pełnego etatu, na stanowisku doradcy ds. finansowych (świadectwo pracy z 30 września 2022r., k. 10 akt ZUS). Porozumieniem z dnia 27 września 2022r. strony rozwiązały umowę o pracę w związku z planowaną likwidacją spółki (porozumienie z 27 września 2022r., k. 12 akt ZUS). Likwidacja była planowana z uwagi na ugodę zawartą z udziałowcami spółki. Jej efektem miało być rozliczenie udziałowców i likwidacja spółki. W związku z powyższym zarząd spółki otrzymał polecenie przygotowania procesu realizacji uzgodnionych planów. Z tym wiązało się - podobne, jak w przypadku W. M. - rozwiązanie umowy o pracę z innymi pracownikami za porozumieniem stron. Formalnie nie doszło jednak do rozpoczęcia likwidacji, gdyż udziałowcy wycofali się z ugody. Ostatecznie w lutym 2023r. zarząd spółki złożył wniosek o upadłość. Po stronie W. M. nie było okoliczności stanowiących przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Gdy ubezpieczony zakończył pracę w spółce, spółka gospodarczo już nie działała, co było jednym z powodów złożenia wniosku o upadłość. W momencie złożenia tego wniosku w spółce pozostały dwa etaty managerskie ze względu na prowadzenie postępowania upadłościowego. Pozostali pracownicy zakończyli pracę i na ich miejsce nikt nie został zatrudniony. Ubezpieczony nie miał świadomości, że udziałowcy zawarli porozumienie odnośnie likwidacji. Inicjatywa dotycząca zakończenia z nim stosunku pracy pochodziła od prezesa zarządu spółki (zeznania świadka T. S., k. 58-59 a.s., zeznania ubezpieczonego W. M., k. 59 a.s.)

Ubezpieczony W. M. od dnia 14 października 2022r. był zarejestrowany w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna, a od dnia 12 stycznia 2023r. otrzymywał z tego tytułu zasiłek. W okresie 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia (zaświadczenie z dnia 12 lipca 2023r, k. 15 akt ZUS).

W. M. w dniu 12 lipca 2023r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o przyznanie prawa od świadczenia przedemerytalnego, ale do wniosku nie dołączył wszystkich wymaganych dokumentów. W związku z tym był wzywany do uzupełnienia braków. Ostatni dokument konieczny do przyznania mu świadczenia dostarczył do ZUS w dniu 22 sierpnia 2023r. Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy wydał decyzję z dnia 14 września 2023r. odmawiającą przyznania W. M. prawa do świadczenia przedemerytalnego z uwagi na to, że ze świadectwa pracy z dnia 30 września 2022r. nie wynika, że stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Organ rentowy ponadto powołał się na brak wskazania przyczyny rozwiązania stosunku pracy oraz brak informacji, kiedy zostało wszczęte postępowanie likwidacyjne, jeżeli zakład pracy rozpoczął proces likwidacji (wezwanie do przedłożenia dowodów z 21 lipca 2023r., k. 6 akt ZUS; wniosek o świadczenie przedemerytalne z dnia 12 lipca 2023r., k. 1-2 akt ZUS; decyzja z dnia 14 września 2023r., znak: (...), k. 18 akt ZUS).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych dokumentów oraz zeznań świadka T. S. i ubezpieczonego W. M.. Jeśli chodzi o dokumenty, to Sąd oparł się przede wszystkim na tych, które zostały zgromadzone w aktach ZUS, a także złożonych w toku postępowania sądowego przez ubezpieczonego. Ich autentyczność i treść nie budziła zastrzeżeń Sądu i nie była kwestionowana przez strony. Wobec tego dokumenty, o których mowa, Sąd ocenił jako wiarygodne. Również zeznaniom świadka – prezesa zarządu (...) sp. z o.o., a więc osoby mającej najszerszą wiedzę o sytuacji ww. spółki i przyczynach rozwiązania stosunków pracy z pracownikami, jak również zeznaniom ubezpieczonego - zbieżnymi z zeznaniami świadka, choć mniej szczegółowymi - Sąd dał wiarę, nie mając podstaw do ich kwestionowania i innej oceny. Przede wszystkim świadek, a w części też ubezpieczony wyjaśnili szczegółowo sytuację, w jakiej znajdowała się (...) sp. z o.o. w okresie, kiedy doszło do zakończenia stosunku pracy z W. M. oraz przyczyny, z powodu których W. M. zakończył pracę. To – biorąc pod uwagę spójność zeznań oraz ich zbieżność z dokumentami – stało się podstawą dokonania ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie W. M. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 779 – dalej jako „u.ś.p.”) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2022r. poz. 690, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2022r. poz. 1009, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4a) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 60 dni od dnia ustania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023r. poz. 390), lub zasiłku dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2020r. poz. 1297), pobieranych nieprzerwanie przez okres co najmniej 365 dni, jeżeli utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana, i do dnia, w którym ustało prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, specjalnego zasiłku opiekuńczego lub zasiłku dla opiekuna, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Zacytowany przepis tworzy siedem grup osób uprawnionych do świadczenia przedemerytalnego, przy czym grupy te są względem siebie rozłączne. Do nabycia uprawnienia wystarczające jest spełnienie przesłanek zawartych w jednym z wymienionych punktów, wraz z tymi, które określa art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Przewiduje on, że świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1)  nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna,

2)  w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia
w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych,

3)  złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W rozpoznawanej sprawie ostatnim okresem zatrudnienia W. M. był okres pracy w (...) sp. z o.o., gdzie ubezpieczony świadczył pracę od 1 stycznia 2017r. do 30 września 2022r., tj. przez okres co najmniej 6 miesięcy. Poza tym nie budzi wątpliwości, że W. M. ukończył 60 lat oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat. Poza sporem pozostawało również, że ubezpieczony przez okres co najmniej 6 miesięcy pobierał zasiłek dla bezrobotnych i nadal jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna, a w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych. Ponadto złożył wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6- miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W zaskarżonej przez ubezpieczonego decyzji z 14 września 2023r. organ rentowy odmówił przyznania prawa do świadczenia wskazując, że stosunek pracy z (...) sp. z o.o. w W. został rozwiązany przez pracodawcę w trybie art. 30 § 1 pkt 1 k.p., a nie z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Istota sporu w niniejszej sprawie koncentrowała się zatem na rozstrzygnięciu, czy w przypadku ubezpieczonego doszło do rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, o jakich mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 u.ś.p. Pojęcie to na potrzeby prawa do świadczenia przedemerytalnego definiuje ustawa z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 690), do której ww. przepis odsyła, która w art. 2 ust. 1 pkt 29 stanowi, że przyczyny dotyczące zakładu pracy oznaczają:

a)  rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020r. poz. 1320 oraz z 2021r. poz. 1162), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

b)  rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c)  wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy,

d)  rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 ¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika.

W analizowanej sprawie przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że pracodawca W. M. pozostawał w złej kondycji finansowej, która wymuszała zwolnienia pracowników, a ostatecznie zaprzestanie działalności i likwidację spółki, którą uzgodniono ze wspólnikami. Wprawdzie likwidacja ta ostatecznie nie doszło do skutku, na co wskazał świadek, jednak mimo wycofania się wspólników z planów likwidacji, spółka nie prowadziła żadnej działalności. Członkowie zarządu złożyli wniosek o upadłość, a poza tym pracownicy spółki zostali zwolnieni. W spółce pozostały tylko dwa etaty managerskie w związku ze złożonym wnioskiem o upadłość. Innych pracowników spółka już nie zatrudniała. Na miejsce tych, którzy zostali zwolnieni – w tym W. M. – nikt nie został zatrudniony. Wobec tego nie budzi wątpliwości, że powodem zakończenia stosunku pracy w (...) sp. z o.o. z W. M. były przyczyny dotyczące zakładu pracy w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia. Mogą być one rozumiane w różny sposób, m.in. jako likwidacja stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych bądź rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy Kodeks pracy, w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników (art. 2 ust. 1 pkt 29 a). Nie ulega wątpliwości, że przyczyny niedotyczące pracowników, w rozumieniu przepisów powołanej wyżej ustawy, to względy natury ekonomicznej, organizacyjnej, produkcyjnej albo technologicznej, które powodują konieczność redukcji zatrudnienia. Przyczyny ekonomiczne, to takie przyczyny, nieodłącznie związane lub bezpośrednio wynikające z niedoboru środków finansowych na podstawową sferę działalności pracodawcy, które w prosty sposób prowadzą do ograniczenia zatrudnienia przy określonym rodzaju pracy poprzez likwidację stanowiska pracy. Przyczynami organizacyjnymi można natomiast nazwać te przyczyny, których źródłem jest konieczność ukształtowania takiej struktury organizacyjnej zakładu pracy, która jako oczywiście uzasadniona przyniesie obiektywnie skutek w postaci poprawy jakości pracy, zwiększy jej wydajność, nie powodując równocześnie nieproporcjonalnego zwiększenia nakładu pracy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 2 kwietnia 2014r., III AUa 202/14).

Niezależnie od formy rozwiązania stosunku pracy, dla celów ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, istotne jest badanie jakie faktycznie były przyczyny utraty zatrudnienia. Ważne, aby pracownik utracił zatrudnienie oparte na umowie o pracę w wyniku okoliczności dotyczących pracodawcy bądź z powodu likwidacji pracodawcy lub stanowiska pracy, albo z powodu niewypłacalności pracodawcy.

W przedmiotowej sprawie zostało wykazane, że do rozwiązania umowy o pracę z ubezpieczonym doszło niewątpliwie z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy. Jak wynika z zeznań złożonych przez T. S. oraz samego ubezpieczonego do rozwiązania umowy o pracę doszło z uwagi na przygotowanie spółki do likwidacji, która miała się odbyć z uwagi na ugodę zawartą z udziałowcami spółki. Jej efektem miało być rozliczenie udziałowców i zlikwidowanie spółki. Spółka rozwiązała więc za porozumieniem stron umowy o pracę ze wszystkimi pracownikami, z wyjątkiem dwóch osób. Na miejsce zwolnionych pracowników nikt nie został zatrudniony. Do rozwiązania umowy o pracę z W. M. doszło zatem z jednej strony w okolicznościach wskazujących na likwidację jego stanowiska, z drugiej zaś strony ubezpieczony zakończył stosunek pracy niewątpliwie z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Sam do tego się nie przyczynił. Po jego stronie nie zaistniały żadne zawinione bądź niezawinione przyczyny zakończenia stosunku pracy, co potwierdził prezes zarządu (...) sp. z o.o. Jedynymi przyczynami były te, które leżały po stronie pracodawcy – problemy finansowe, plany likwidacji spółki i zaprzestanie działalności, uniemożliwiające dalsze zatrudnianie W. M.. Ubezpieczony zakończył więc stosunek pracy z powodów, na jakie wskazuje art. 2 ust. 1 pkt 2 u.ś.p., których definicję zawiera przywołana ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że likwidacja spółki ostatecznie nie nastąpiła. Przypomnieć należy, że definicja przyczyn dotyczących zakładu pracy, wynikająca z art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, jest szeroka. Likwidacja pracodawcy to tylko jedna z możliwości, na jaką ww. przepis wskazuje. W przypadku ubezpieczonego, mimo że taka likwidacja nie doszła do skutku, to zaistniały inne okoliczności, które we wskazanym przepisie są uznawane za przyczyny dotyczące zakładu pracy. Poza tym przepis ten nie wymaga, aby doszło do sytuacji wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę. W art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy mowa jest zarówno o wygaśnięciu stosunku pracy, jak i rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia przez pracownika oraz o rozwiązaniu umowy ogółem, a więc o każdym przypadku, kiedy dochodzi do rozwiązania umowy o pracę. Mieści się w tym tak wypowiedzenie umowy o pracę dokonane przez pracodawcę, jak i porozumienie stron. To więc, że w analizowanym przypadku doszło do zawarcia takiego porozumienia nie wyklucza prawa ubezpieczonego do świadczenia przedemerytalnego. Istotne jest, że takie porozumienie zostało zawarte z przyczyn dotyczących zakładu pracy, prowadząc do rozwiązania umowy o pracę.

Mając powyższe na względzie Sąd podzielił stanowisko ubezpieczonego. W ocenie Sądu materiał dowodowy, którym dysponował organ rentowy, uzupełniony przez Sąd, bez wątpienia potwierdza, że spełnione są przesłanki z art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Organ rentowy kwestionował tylko to, że nie zostało udowodnione, iż stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Niemniej jednak, w toku postępowania wykazane zostało, że wyłącznie okoliczności dotyczące pracodawcy spowodowały, że zostało podpisane porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę z W. M., wobec czego Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał W. M. świadczenie przedemerytalne od dnia 23 sierpnia 2023r., oddalając odwołanie w pozostałym zakresie.

Ubezpieczony wnioskował o przyznanie świadczenia przedemerytalnego od dnia złożenia wniosku, tj. od 12 lipca 2023r., jednak ustawa o świadczeniach przedemerytalnych w art. 7 ust. 1 stanowi, że prawo do świadczenia ustala się na wniosek osoby zainteresowanej, od następnego dnia po dniu złożenia wniosku wraz z dokumentami, o których mowa w ust. 3 i 4 tego przepisu. Ubezpieczony w dniu złożenia wniosku, tj. 12 lipca 2023r., nie przedstawił wszystkich wymaganych dokumentów. Ostatni dokument, konieczny do przyznania mu świadczenia, przedstawił do ZUS w dniu 22 sierpnia 2023r., zatem zgodnie z art. 7 ust. 1 u.ś.p. świadczenie mogło zostać przyznane od dnia następnego, tj. od 23 sierpnia 2023r.