Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 września 2023 r. w Warszawie

sprawy C. L. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania C. L. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 17 stycznia 2022 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 17 stycznia 2022 r. znak: (...) w ten sposób, że ustala wysokość podstawy wymiaru na kwotę 9.327,83 zł, obliczoną przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 250% przez kwotę bazową 3.731,13 zł oraz ustala, że emerytura odwołującego C. L. (1) po waloryzacji przysługuje mu od dnia 1 października 2021 r. w kwocie 7.592,03 zł brutto

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2022 r. C. L. (1) złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 17 stycznia 2022 r., znak: (...). Zarzucił organowi rentowemu naruszenie art. 109 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez uznanie, że w sprawie nie zaistniały okoliczności uzasadniające podwyższenie jego emerytury. Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i ponowne ustalenie wysokości emerytury z uwzględnieniem wynagrodzenia dodatkowego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania wedle norm przypisanych.

W uzasadnieniu odwołania C. L. (1) wskazał, że organ rentowy odmawiając mu przeliczenia świadczenia emerytalnego stwierdził, że uzyskał należność pomimo ustania zatrudnienia. W ocenie odwołującego zaniechano ustalenia podstawy prawnej uzyskanych należności oraz ich charakteru. W rzeczywistości przywołane koszty zastępstwa procesowego uzyskane przez odwołującego w latach 2018-2021 stanowią wynagrodzenie dodatkowe radcy Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej i w powyższym okresie została tylko dokonana wypłata. Następnie odwołujący powołał się na przepis art. 67 ust. 2 ustawy o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którego brzmieniem Radca wykonujący samodzielnie czynności zastępstwa jest uprawniony do dodatkowego wynagrodzenia w wysokości 65% kosztów zastępstwa zasądzonych lub przyznanych w sprawie, w której czynności te były przez niego wykonywane, jeżeli koszty te zostały uzyskane od strony przeciwnej lub przekazane Prokuratorii Generalnej przez osobę zastępowaną, jednak nie większej niż sześciokrotność stawki minimalnej określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2020 r. poz. 1651 i 2320). Termin i warunki wypłaty dodatkowego wynagrodzenia określa umowa cywilnoprawna. Odwołujący zaznaczył, że chociaż faktyczne uzyskanie przez Prokuratorię Generalną kosztów zastępstwa jest niezbędne, aby mogło dojść do wypłaty dodatkowego wynagrodzenia, nabycie prawa do tego wynagrodzenia następuje w zasadzie już w momencie podjęcia przez Radcę czynności zastępstwa. Nie jest to jednak jeszcze prawo kompletne, definitywne. Późniejsze przyznanie lub zasądzenie kosztów zastępstwa oraz ich uzyskanie przez Prokuratorię Generalną konkretyzuje to prawo i nie musi nastąpić w czasie trwania stosunku pracy Radcy Prokuratorii Generalnej. Mając powyższe na względzie odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, a ewentualnie o jej uchylenie (odwołanie z dnia 16 lutego 2022 r. k. 3-14 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, że decyzją z 6 kwietnia 2018 r. przyznano odwołującemu prawo do emerytury, a odwołujący w dniu 26 października 2021 r. złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego. Do wniosku załączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 11 października 2021 r. wystawione przez Urząd Prokuratorii Generalnej RP oraz informację roczną dla osoby ubezpieczonej. Organ rentowy wskazał, że przedłożone zaświadczenie potwierdzało okres zatrudnienia od 1 czerwca 2006 r. do 15 marca 2018 r. (okres ten zaliczony decyzją z 6 kwietnia 2018 r.) oraz wysokość wynagrodzenia w 2021 r. Rozpatrując wniosek ZUS zwrócił się do Urzędu Prokuratorii Generalnej o wystawienie prawidłowego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, ponieważ w wystawionym zaświadczeniu została wskazana kwota wynagrodzenia za 2021 r., a odwołujący pracował w Urzędzie Prokuratorii Generalnej do 15 marca 2018 r. Urząd Prokuratorii Generalnej w odpowiedzi wskazał, że wypłacone odwołującemu w latach 2019, 2020 i 2021 koszty zastępstwa procesowego uzyskane od strony przeciwnej wpłynęły do Skarbu Państwa w powyższych okresach i tym samym powstała należność pomimo ustania zatrudnienia. Mając powyższe na uwadze, sporną decyzją z 17 stycznia 2022 r. odmówił doliczenia okresów składkowych i nieskładkowych oraz przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że okres zatrudnienia od 1 czerwca 2006 r. do 15 marca 2018 r. został uwzględniony do stażu pracy decyzją przyznająca prawo do świadczenia (6 kwietnia 2018 r.) na podstawie świadectwa pracy z 16 marca 2018 r. i tego samego okresu nie można dwukrotnie doliczyć do stażu pracy. Odnosząc się do podstawy wymiaru organ rentowy wskazał, że przy ustalaniu podstawy wymiaru uwzględnia się wynagrodzenie przysługujące za okres, za który zostały wypłacone, czyli dolicza się je do roku, za który są należne. W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie okresu za jaki przysługuje dana wypłata, dolicza się ją do roku, w którym została wypłacona. Organ rentowy podkreślił, że w uzasadnieniu decyzji wskazano, że skoro nie jest możliwe ustalenie za jaki okres pozostawania w zatrudnieniu przysługują odwołującemu kwoty wypłacone w latach 2019-2021, to odmówiono przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia. Odwołujący do odwołania dołączył zaświadczenie z 16 lutego 2022 r. zawierające zestawienie kwot dodatkowych wynagrodzeń z tytułu prowadzonych postępowań sądowych za okres od czerwca 2009 r. do lutego 2018 r. i termin ich wypłaty. Wskazane kwoty po zsumowaniu nie są zgodne z kwotą wynagrodzenia wskazanego w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 11 października 2021 r. Mając powyższe na uwadze organ rentowy wskazał, że nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie odwołania (odpowiedź na odwołanie z dnia 9 marca 2022 r. k.15-17 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

C. L. (1) ur. (...) Od września 1967 r. do marca 2018 r. pracował zawodowo. Od 1 czerwca 2006 r. do 15 marca 2018 r. odwołujący zatrudniony był na stanowisku Radcy w Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (świadectwa pracy i zaświadczenia o zatrudnieniu znajdujące się w aktach rentowych odwołującego).

C. L. (1) w dniu 19 kwietnia 2017 r. złożył wniosek o przyznanie mu emerytury (wniosek z dnia 19 kwietnia 2017 r. k.1 a.r.). Decyzją z dnia 8 maja 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał odwołującemu emeryturę w kwocie zaliczkowej od dnia 1 kwietnia 2017 r. w wysokości 6351,56 zł (decyzja z dnia 8 maja 2017 r. k.35 a.r.). Następnie po ustaniu zatrudnienia odwołującego decyzją z dnia 6 kwietnia 2018 r. organ rentowy przyznał odwołującemu emeryturę w wysokości 6826,60 zł (decyzja z dnia 6 kwietnia 2018 r. k- nienumerowana karta a.r.).

W okresie od 2018 r. do 2021 r., po ustaniu umowy o prace odwołującemu wypłacono wynagrodzenie za zastępstwa procesowe, które stanowiło dodatkowe wynagrodzenie Radcy Prokuratorii Generalnej:

- w 2018 r.- 3553,85 zł.;

- w 2019 r.- 6958,44 zł.;

- w 2020 r.- 21913,80 zł.;

- w 2021 r.- 11257,52 zł.

Odwołujący w dniu 26 października 2021 r. złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego załączając do niego zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (wniosek z dnia 26 października 2021 r. wraz z załącznikami – nienumerowana karta a.r.).

Decyzją z dnia 17 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił odwołującemu prawa do doliczenia okresów składkowych i nieskładkowych oraz przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że okres zatrudnienia w od 1 czerwca 2006 r. do 15 marca 2018 r. został już uwzględniony w stażu pracy decyzją w przyznaniu emerytury z dnia 6 kwietnia 2018 r., a ten sam okres zatrudnienia nie może zostać policzony podwójnie (decyzja dnia 17 stycznia 2022 r. – nienumerowana karta a.r.)

Odwołanie od tej decyzji złożył C. L. (2) inicjując niniejsze postępowanie.

W toku postępowania sądowego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność weryfikacji prawidłowości wyliczenia emerytury przyznanej i wypłaconej odwołującemu się C. L. (1) w decyzji będącej przedmiotem niniejszego postępowania, jak również wyliczenia wysokości emerytury począwszy od 1 października 2021 r. z uwzględnieniem składek na ubezpieczenie społeczne odprowadzonych na rzecz odwołującego się z tytułu zastępstw procesowych w latach 2019-2021 zgodnie z wykazem Prokuratorii Generalnej, a w przypadku stwierdzenia błędów w decyzji ZUS ustalenie prawidłowej wysokości emerytury na datę wydania zaskarżonej decyzji (postanowienie z dnia 25 października 2022 r. k. 59 a.s.).

W opinii z dnia 14 grudnia 2022 r. biegły z zakresu rachunkowości i finansów A. G. wskazał, że do ustalenia podstawy wymiaru uwzględnia się wynagrodzenie przysługujące za okres, za który zostały wypłacone, czyli dolicza się je do roku, za który jest należne. W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie okresu, za który przysługuje dana wypłata dolicza się je do roku, w którym została wypłacona. Dotychczas ustalony wskaźnik wwpw/ podstawy wymiaru, dla świadczenia został ustalony na bazie 10-ciu kolejnych lat, z okresu 2008-2017 i wynosił 249,55%. (ubezpieczony złożył przy odwołaniu - zaświadczenie z dnia 11 października 2021 r., w którym została wykazana kwota wynagrodzenia, stanowiąca podstawę wymiaru składki w 2021 r., oraz informację roczną dla osoby ubezpieczonej). Mając na względzie dotychczas ustalone uprawnienia do emerytury, to pierwsze uprawnienia ubezpieczony nabył w dacie 1 kwietnia 2017 r. (wniosek z dnia 19 kwietnia 2017 r.) - zał. nr 2 do opinii - przy wskaźniku wwpw 248,90% (staż 577 miesięcy, kwota bazowa 3.536,87 zł) - świadczenie było zawieszone, z uwagi na kontynuację zatrudnienia. Biegły wskazał, że faktyczna wypłata świadczenia nastąpiła w dniu 1 marca 2018 r., po uwzględnieniu nowego stażu pracy, oraz przeliczenia świadczenia- w oparciu o nową kwotę bazowa 3.731,13 zł - staż pracy od 1 kwietnia 2018 r. wynosił 588 miesięcy - jak decyzja z dnia 6 kwietnia 2018 r. (doliczono okres 5 kwietnia 2017-15 marca 2018 r.). Wskaźnik wwpw wynosił 249,55 %, ustalony z okresu lat 2008- 2017 r. Świadczenie po waloryzacji - na dzień złożenia wniosku 26 października 2021 r.- 7.580,13 zł brutto (ZUS posługuje się datą decyzji odmownej, jako 17 stycznia 2022 r.- ale w wyniku waloryzacji rocznej jest to ta sama wartość . Kwota waloryzowana jest z dniem 1 marca 2022 r. (nie ma waloryzacji rocznej, w okresie pomiędzy datą 26 października 2021 a 17 stycznia 2022 r., następuje ona od 1 marca 2022 r.) - przy czym, przyznając świadczenie/ przeliczenie świadczenia (dla celów wyrównania) - należało przyjąć datę wniosku, jako prawidłową datę 26 października 2021 r.) . zał. nr 2 a/ 2b biegłego (waloryzacja, pod tabelką). Ponadto biegły wskazał, że dokonując ustaleń zgodnie z zakresem tezy dowodowej miał on na uwadze, iż przeliczenia świadczenia dokonuje się na dzień 1 kwietnia 2018 r-. jako na datę pierwszego ustalenia świadczenia (z nową kwota bazową, z uwagi na zmieniony / wyższy wskaźnik wwpw. - w stosunku do ustaleń z 2017 r.)), dalej ta podstawa podlega waloryzacji na dzień ustalenia 26 października 2021 r. (celem naliczenia wyrównania od tej daty), oraz należy uwzględnić fakt, iż podstawa wymiaru podlega ograniczeniu do maksymalnej jej wysokości jako 250%. Jeśli więc dotychczasowy wskaźnik wwpw wynosił 249,55%, to bez względu na jego wartość po uwzględnieniu wynagrodzenia za zastępstwa procesowe, może on mieć wypływ w wysokości 0,45% na podstawę wymiaru, do osiągnięcia maksymalnego poziomu wsk. wwpw. jako 250%. Biegły wskazał, że zaliczenie do podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego - wynagrodzenia wypłaconego w latach 2019-2021 r.- (za zastępstwo procesowe, z przystosowaniem do okresu, za który było należne - w latach 2009-2017 r- na kwotę 38.144,03 zł), zgodnie z zawartą umową o świadczenie usług, za zastępstwa procesowe, stanowi o podwyższeniu wskaźnika wwpw z poziomu 249,55 %, do wskaźnika wwpw, jako 258,35% ( ograniczonego do poziomu 250%- zgodnie z art. 15 ust. 5 Ustawy FUS) - co daje faktyczny wzrost wskaźnika wwpw. o 0,45%- tylko do poziomu 250% podstawy wymiaru. Wzrost emerytury na dzień złożenia 26 października 2021 r. - wynosi 11,88 zł brutto. Biegły wskazał, że ustalenia ZUS w tym zakresie, co do wysokości emerytury, są prawidłowe matematycznie (opinia biegłego z dnia 14 grudnia 2022 r. k.64-76 a.s.).

Pismem z dnia 18 stycznia 2023 r. organ rentowy wskazał, że zgadza się z opinią wydaną przez biegłego z zakresu rachunkowości odnośnie zaliczenia do podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego wynagrodzenia wypłaconego w latach 2019-2021 ( za zastępstwa procesowe, z przystosowaniem do okresu, za który było należne- w latach 2009-2017 na kwotę 38.144,03 zł), co stanowi o podwyższeniu wskaźnika podstawy wymiaru do 258,35 % i ograniczeniu do poziomu 250 % zgodnie z art. 15 ust. 5 ustawy emerytalnej Organ rentowy wskazał, że po przeliczeniu świadczenia na dzień złożenia wniosku o przeliczenie tj. 26 października 2021 r. wysokość emerytury od 1 października 2022 r. wynosiłaby brutto 7592,03 zł, tj. wysokość emerytury wzrosłaby o 11,88 zł (pismo ZUS z dnia 18 stycznia 2023 r. k.83 a.s.).

Pismem z dnia 21 czerwca 2023 r. odwołujący wskazał, że nie kwestionuje ustaleń poczynionych przez biegłego i wniósł o orzeczenie zgodnie z tymi ustaleniami (pismo z dnia 21 czerwca 2023 r. k.101 a.s.)

Pismem z dnia 20 lipca 2023 r. ZUS przesłała do Sądu hipotetyczną decyzję o przeliczeniu emerytury odwołującego, zgodnie z którą C. L. (1) emerytura po waloryzacji przysługiwałaby w kwocie:

Od 1 października 2021 r. – 7.592,03 zł.;

Od 1 marca 2022 r.- 8.123, 47 zł.;

Od 1 marca 2023 r.- 9.325, 74 zł.

(pismo ZUS z dnia 20 lipca 2023 r. k.109- 110 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy, w tym aktach rentowych oraz na podstawie przeprowadzonej w toku postepowania opinii biegłego z zakresu rachunkowości A. G..

Wiarygodność dokumentów zawartych w niniejszej sprawie nie budziła wątpliwości. Ponadto organ nie zanegował w wystarczający sposób wykazanych nimi informacji, które mają znaczący wpływ na przysługujące odwołującemu świadczenie. W toku postępowania nie wykazano bowiem okoliczności mogących zaprzeczyć okolicznościom w nich przedstawionym dotyczącym okresu zatrudnienia oraz osiąganym wynagrodzeniom. Ponadto należy zauważyć, że organ rentowy zgodził się z opinią wydaną przez biegłego z zakresu rachunkowości i podzielił wskazanie biegłego co do wysokości należnej odwołującemu się emerytury.

Sąd oparł się także na opinii biegłego z zakresu rachunkowości i finansów A. G.. Opinia ta została oceniona jako rzetelna i wiarygodna, gdyż została wydana w oparciu o dokumenty zgromadzone w toku postępowania i w aktach rentowych. Ponadto treść opinii jest jasna i logiczna, a także wyczerpująco i przekonująco uzasadniona.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie C. L. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 17 stycznia 2022 r., znak: (...) było zasadne i doprowadziło do zmiany zaskarżonej decyzji.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.) Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów, lecz prawa, wobec czego Sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie prawo ubezpieczonego do emerytury jest bezsporne. Ubezpieczony pobiera bowiem świadczenie emerytalne od dnia 1 marca 2018 r. przyznane mu na podstawie decyzji z dnia 6 kwietnia 2018 r. znak (...). Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było natomiast prawo odwołującego do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem wynagrodzenia dodatkowego otrzymanego w latach 2019-2021 r. z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. Ubezpieczony domagał się przeliczenia emerytury z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego, które zostały mu wypłacone w latach 2019-2021 r. w związku z zatrudnieniem na stanowisku Radcy w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Odwołujący nie zgodził się z organem rentowym co do tego, że nie jest możliwe ustalenie za jaki okres pozostawania w zatrudnieniu przysługują kwoty wypłacone w latach 2019-2021.

Z uwagi na przedmiot sporu tytułem wstępu podkreślania wymaga, że C. L. (1) jako osobie urodzonej przed dniem 1 stycznia 1949 r., przyznano emeryturę w oparciu o tzw. stare zasady, określone w art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2023, poz. 1251). Zgodnie z treścią ust. 1 i 2 ww. przepisu emerytura wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55.

Przy obliczaniu emerytury okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

Zasady ponownego przeliczenia emerytury określa art. 111 ust. 1-3 ustawy emerytalnej wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku
o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą
do obliczenia świadczenia. Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona
na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1, 4-5 i 6 ustawy emerytalnej podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub
na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego
z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176 ustawy. W celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa
w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego
lat kalendarzowych;

oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go
w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19.

- przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne
i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Ponadto zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ustalaniu prawa
do emerytury i renty i obliczaniu ich wysokości uwzględnia się, z zastrzeżeniem ust. 2-5, okresy składkowe, o których mowa w art. 6 oraz okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 ustawy.

Odwołujący się C. L. (1) wykonywał zawód Radcy Prokuratorii Generalnej. Zgodnie z art. 67 ust. 2 ustawy o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej Radca wykonujący samodzielnie czynności zastępstwa jest uprawniony do dodatkowego wynagrodzenia w wysokości 65% kosztów zastępstwa zasądzonych lub przyznanych w sprawie, w której czynności te były przez niego wykonywane, jeżeli koszty te zostały uzyskane od strony przeciwnej lub przekazane Prokuratorii Generalnej przez osobę zastępowaną, jednak nie większej niż sześciokrotność stawki minimalnej określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2020 r. poz. 1651 i 2320). Termin i warunki wypłaty dodatkowego wynagrodzenia określa umowa cywilnoprawna. W skład wynagrodzenia Radcy Prokuratorii Generalnej wchodzi wynagrodzenie zasadnicze, dodatek za wieloletnią pracę oraz dodatek funkcyjny, jeżeli Radcy zostało powierzone pełnienie funkcji w Prokuratorii Generalnej. Dodatkowe wynagrodzenie, o którym mowa w art. 67 ust. 2, również stanowi wynagrodzenie Radcy i podlega ochronie przewidzianej w przepisach prawa pracy. Dodatkowe wynagrodzenie, o którym mowa w art. 67 ust. 2 i 3 ustawy o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej nie ma stałej miesięcznej wysokości kwotowej, gdyż przysługuje Radcy, jeżeli w sprawie, w której wykonywał czynności zastępstwa, koszty zastępstwa zostały uzyskane od strony przeciwnej lub przekazane Prokuratorii Generalnej przez osobę zastępowaną. Z uwagi na nazwę i charakter tego świadczenia, ściśle powiązanego z wykonywaniem czynności zastępstwa przez Radcę w danej sprawie, stanowi ono wynagrodzenie za pracę - ze wszystkimi tego konsekwencjami na gruncie prawa pracy (M. Sieńko [w:] Prokuratoria Generalna RP. Komentarz, red. L. Bosek, M. Dziurda, Warszawa 2019, art. 67.). Jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego: Jeżeli w okresie między zasądzeniem na rzecz pracodawcy kosztów zastępstwa procesowego a ściągnięciem ich od przeciwnika ustało zatrudnienie Radcy prawnego, to nie jest to przeszkodą do nabycia przez niego prawa do dodatkowego wynagrodzenia z tytułu zastępstwa procesowego. Radca wykonał bowiem swoją pracę (art. 80 k.p.), a pracodawca uzyskał środki na wypłacenie mu wynagrodzenia. (Wyrok SN z 15.11.2013 r., III PK 4/13, OSNP 2014, nr 10, poz. 142.)

Należy zauważyć, że organ rentowy w toku postępowania zgodził się z opinią sporządzoną przez biegłego z zakresu rachunkowości, a odwołujący nie kwestionował wysokości emerytury jaka została hipotetycznie wyliczona przez organ rentowy po uwzględnieniu spornego okresu. W toku postępowania przeprowadzono dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości A. G., który wskazał, że wskaźnik podstawy wymiaru, dla świadczenia został ustalony na bazie 10-ciu kolejnych lat, z okresu 2008-2017 i wynosił 249,55%. Biegły podkreślił, że dotychczasowy wskaźnik podstawy wynagrodzenia wynosił 249,55%, to bez względu na jego wartość po uwzględnieniu wynagrodzenia za zastępstwa procesowe, może on mieć wypływ w wysokości 0,45% na podstawę wymiaru, do osiągnięcia maksymalnego poziomu wskaźnika podstawy wynagrodzenia jako 250%. Po przyjęciu poziomu wypłaty, za lata 2019-2021 r.- w kwocie ogółem 38.144,03 zł, z uwagi na ograniczenie wskaźnika podstawy wymiaru, skutkują one wzrostem tego wskaźnika o 0,45%, do maksymalnego poziomu ograniczenia 250%. Biegły zaznaczył, że wzrost emerytury na dzień złożenia wniosku 26 października 2021 r. - wynosi 11,88 zł brutto.

W oparciu o powyższe organ rentowy ustalił hipotetyczną kwotę emerytury przysługującej odwołującemu wskazując, że jej wysokość zarówno na datę zaskarżonej decyzji tj. 17 stycznia 2022 r. i na datę złożenia wniosku tj. 26 października 2021 r. wynosiłaby 7.592,03 zł. brutto. Wyliczenia organu rentowego nie były kwestionowane przez odwołującego się, który zgodził się z nimi (pismo z dnia 23 sierpnia 2023 r. k. 115 a.s.).

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznając odwołanie C. L. (1) za zasadne zważył, że skarżona decyzja podlegała stosownej zmianie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zgodnie z sentencją wyroku.

Sędzia SO Renata Gąsior