Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

Protokolant: st. sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2024 r. w Warszawie

sprawy E. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji

na skutek odwołania E. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 15 marca 2023 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje E. G. świadczenie uzupełniające na okres trzech lat poczynając od 1 stycznia 2023 r.

UZASADNIENIE

E. G. w dniu 20 kwietnia 2023r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 15 marca 2023r., znak (...), odmawiającej prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego, a także o uznanie go za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że od wielu lat choruje na schizofrenię paranoidalną i nigdy nie pracował. Od 2016r. leczy się psychiatrycznie z powodu schizofrenii i nerwicy natręctw. Był kilkukrotnie hospitalizowany i obecnie przyjmuje leki, jednak nie jest w stanie funkcjonować samodzielnie - nie wychodzi z domu ze względu na lęki i nie spotyka się ze znajomymi. Leki, jak i posiłki przygotowywane i podawane są przez jego matkę J. G.. Myje i ubiera się samodzielnie, ale wymaga kontroli ze strony rodziców. Nie robi sam zakupów, nie dokonuje opłat, nie załatwia żadnych spraw urzędowych, nie umawia wizyt u lekarza czy fryzjera. O higienę osobistą również dba przy pomocy rodziców, z którymi mieszka. Miewa zachowania autoagresywne. Większość wizyt lekarskich odbywa w towarzystwie rodziców z uwagi na lęk przed wyjściem z domu (odwołanie z dnia 20 kwietnia 2023r., k. 3-5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z 19 maja 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, gdyż w orzeczeniu z 13 stycznia 2023r. Komisja Lekarska ZUS uznała, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji ( odpowiedź na odwołanie z 19 maja 2023r., k. 53 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. G., ur. (...), mieszka z rodzicami, jest kawalerem, nie ma dzieci. Ukończył liceum ogólnokształcące i zdał maturę, ale nie kontynuował nauki. Dotychczas nie pracował. Od 2016r. leczy się psychiatrycznie z powodu schizofrenii i nerwicy natręctw, był wielokrotnie hospitalizowany psychiatrycznie. Jest również systematycznie leczony w poradni zdrowia psychicznego i przyjmuje regularnie leki. Pierwsze objawy choroby pojawiły się u niego w 2014r. i narastały stopniowo (dokumentacja lekarska ubezpieczonego – akta ZUS, opinie biegłych sądowych, k. 114-121 a.s.).

Ubezpieczony miał przyznane świadczenie uzupełniające do 31 grudnia 2022r. (decyzja z dnia 27 grudnia 2019r.- nienumerowana karta akt ZUS). W dniu 5 grudnia 2022r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o ponowne przyznanie świadczenia uzupełniającego (wniosek z 3 października 2019r.– nienumerowane karty akt ZUS). W związku z tym został skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 21 grudnia 2022r. stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Następnie sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 13 stycznia 2023r. potwierdziła stanowisko Lekarza Orzecznika ZUS, uznając na podstawie dokumentacji medycznej, że aktualne zaawansowanie schorzeń ubezpieczonego nie narusza sprawności organizmu w stopniu dającym podstawę do orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z 21 grudnia 2022r. i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 13 stycznia 2023r. – nienumerowane karty akt ZUS).

W oparciu o powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał w dniu 15 marca 2023r. decyzję znak (...), w której odmówił E. G. prawa do świadczenia uzupełniającego (decyzja odmowna z 15 marca 2023r. – nienumerowane karty akt ZUS).

Ubezpieczony odwołał się od wskazanej decyzji (odwołanie z 20 kwietnia 2023r., k. 3-5 a.s.). W toku postępowania sądowego postanowieniem z 25 maja 2023r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego psychiatry celem ustalenia, czy ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, a jeśli tak, to od kiedy i na jaki okres (postanowienie z 25 maja 2023r., k. 55 a.s.).

W opinii wydanej w dniu 20 lipca 2023r., sporządzonej na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i przeprowadzonego wywiadu, biegły sądowy psychiatra J. U. wskazał, że E. G. nie jest upośledzony umysłowo, ani uzależniony od substancji psychoaktywnych. Od 2016 roku cierpi na zaburzenia sfery psychicznej o ciężkim przebiegu. Początkowo rozpoznawano u niego epizod depresyjny i nerwicę natręctw (zaburzenia obsesyjno- kompulsyjne). Natomiast po pierwszej kuracji szpitalnej w 2017r. w Klinice (...) (...) w W. postawiono ostateczną diagnozę schizofrenii paranoidalnej. Od tamtej pory E. G. był wielokrotnie leczony szpitalnie z tym rozpoznaniem. Po wypisaniu do domu kontynuował leczenie ambulatoryjne, ale z jego dokumentacji medycznej wynika też, że wielokrotnie przerywał przyjmowanie leków, albo w trakcie hospitalizacji wypisywał się z oddziału psychiatrycznego na własne żądanie, wbrew zaleceniom lekarskim. Biegły wskazał, że z racji rozpoznanej schizofrenii E. G. jest całkowicie niezdolny do pracy. Pomimo tego z przeprowadzonego badania wynika, iż w ciągu dnia sam ubiera się i sam dba o swoją higienę. Jest w stanie przygotować sobie prosty posiłek i wziąć coś do picia - choć zwykle czeka „aż ktoś zrobi". Z domu „raczej" sam nie wychodzi, z uwagi na „przykre wspomnienia ze szkoły". Samodzielnie nie załatwia spraw urzędowych - czeka aż rodzice wrócą z pracy. Wymaga przypominania albo podawania leków doustnych zgodnie z lekarskimi zaleceniami, w nocy sypia dobrze. Potwierdza to również badanie „Formularzem oceny funkcjonowania osób z zaburzeniami psychicznymi" (z 6 grudnia 2019 roku), w którym uzyskał 50 punktów. Według biegłego ubezpieczony wymaga czasowej (krótkotrwałej) pomocy innych osób podczas stosowania leków, w trakcie załatwiania spraw urzędowych, odbywania wizyt lekarskich oraz w czasie podróżowania poza miejsce swojego zamieszkania. Nie wymaga jednak stałej ani długotrwałej opieki innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Biegły mając powyższe na względzie wskazał, że stopień naruszenia sprawności organizmu nie powoduje u niego niezdolności do samodzielnej egzystencji ze względu na stan psychiczny (opinia biegłego sądowego J. U. z dnia 20 lipca 2023r., k. 74 a.s.).

Z uwagi na zastrzeżenia ubezpieczonego do opinii biegłego sądowego psychiatry J. U., postanowieniem z 6 października 2023r. Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego tej samej specjalności celem ustalenia, czy ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, a jeśli tak, to od kiedy i na jaki okres ( postanowienie z 6 października 2023r., k. 91 a.s.).

W opinii z 26 stycznia 2024r., wydanej na podstawie analizy akt sprawy, zawartej w nich dokumentacji medycznej, a także po uzupełnieniu wywiadu od wnioskodawcy i jego matki oraz po przeprowadzeniu badania sądowo - psychiatrycznego i sądowo-psychologicznego, biegła z zakresu psychiatrii B. S. oraz biegła psycholog B. K. uznały E. G. za niezdolnego do samodzielnej egzystencji od 1 stycznia 2023r. na okres trzech lat. Biegłe rozpoznały u ubezpieczonego schizofrenię paranoidalną - stan defektu oraz zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. W opinii podkreśliły, że ubezpieczony od wielu lat (od 2016r.) jest leczony psychiatrycznie. W przebiegu leczenia początkowo diagnozowano: zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, a następnie schizofrenię paranoidalną. Ubezpieczony był wielokrotnie hospitalizowany psychiatrycznie w latach: 2017- 2023. Aktualne badanie odbywało się także w trakcie hospitalizacji psychiatrycznej w ramach udzielonej opiniowanemu przepustki. W opinii biegłe podkreśliły, że pomimo wielokrotnych pobytów w szpitalu, stosowania farmakoterapii i oddziaływań rehabilitacyjnych nie udaje się u opiniowanego uzyskać zadawalającej remisji, wręcz przeciwnie kolejne epizody psychozy z następową hospitalizacją powodują postępującą deteriorację stanu psychicznego. Obecnie w obrazie klinicznym ubezpieczonego występują objawy psychotyczne negatywne - osłabienie aktywności celowej, apatia, zaburzenia poznawcze, ograniczenie relacji, blady afekt, brak inicjatywy, zubożenie wypowiedzi, ubóstwo zachowań społecznych, mała dbałość o siebie. Objawy negatywne nie w mniejszym stopniu niż objawy psychotyczne wytwórcze zaburzają funkcjonowanie psychospołeczne ubezpieczonego i uniemożliwiają mu uzyskanie remisji funkcjonalnej. Ponadto biegłe wskazały, że ubezpieczony potwierdził występowanie u niego okresowo objawów psychotycznych wytwórczych - omamów słuchowych oraz urojeń odsłonięcia myśli, a także skarżył się na uporczywe natręctwa myślowe i kompulsje. Poza tym prezentuje jedynie częściowy krytyczny wgląd w chorobę. Dodatkowo biegłe wskazały, że schizofrenia paranoidalna to psychoza rokująca niepomyślnie, postępująca i przewlekła. Przebiega z okresami naprzemiennych remisji i zaostrzeń, wymaga stałego przyjmowania leków psychotropowych, dezorganizuje życie psychiczne opiniowanego we wszystkich jego aspektach i ze względu na ciężki przebieg u badanego sprowadza u niego konieczność stałej pomocy osób drugich w życiu i postępowaniu leczniczym. Według biegłych ubezpieczony wymaga pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb w zakresie jedzenia (przygotowywanie pełnowartościowych posiłków, przypominanie o konieczności ich spożycia, również o piciu płynów) oraz dbania o higienę osobistą i potrzeby fizjologiczne. Nie jest w stanie samodzielnie zaplanować i zadbać o elementarne czynności życia codziennego, jak robienie zakupów i pranie, sprzątanie, umawianie wizyt lekarskich oraz w urzędach i innych instytucjach. Zwykle ze względu na odczuwany lęk i niepokój w sytuacjach społecznych wymaga towarzystwa bliskich osób.

Podsumowując, biegłe wskazały, że całość obrazu klinicznego wskazuje na występującą u E. G. niezdolność do samodzielnej egzystencji ze względu na stan psychiczny. Ubezpieczony jest częściowo niezdolny do czynności samoobsługi, jak i jest niezdolny do załatwiania elementarnych spraw dnia codziennego (opinia biegłych B. S. i B. K. z 26 styczna 2024r., k. 114 - 121 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną E. G., konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziły zastrzeżeń i nie zostały zakwestionowane przez strony. Sąd oparł się również na łącznej opinii biegłych z zakresu psychologii B. K. i z zakresu psychiatrii B. S.. Opinię wydaną przez wskazane biegłe należało ocenić jako sporządzoną w sposób rzetelny i fachowy. Została ona przygotowana na podstawie dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz wyników badań E. G., jakie biegłe przeprowadziły. Ponadto prezentowane przez biegłe wnioski, dotyczące występowania u ubezpieczonego niezdolności do samodzielnej egzystencji są zbieżne oraz mają charakter stanowczy i jednoznaczny. Zostały należycie i przekonująco uzasadnione. Uwzględniając powołane okoliczności, Sąd zaaprobował wskazaną łączną opinię biegłych, biorąc pod uwagę także to, że strony nie zgłosiły do niej zastrzeżeń. Organ rentowy w piśmie z 23 kwietnia 2024r. (k. 134 a.s.) wprost to wskazał, zaś ubezpieczony i jego pełnomocnik nie przedstawili stanowiska ani na piśmie, ani podczas rozprawy, na którą się nie stawili, co Sąd potraktował jako równoznaczne z brakiem uwag do wskazanej opinii.

Opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii J. U. nie została przez Sąd uwzględniona, ponieważ przedstawiona w niej argumentacja i wnioski są sprzeczne. Biegły wskazał w wydanej opinii, że ubezpieczony potrzebuje pomocy osób trzecich podczas stosowania leków, w trakcie załatwiania spraw urzędowych, odbywania wizyt lekarskich oraz w czasie podróżowania poza miejsce zamieszkania, nie przygotowuje sam posiłków, a mimo tego stwierdził, że nie jest on osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Ponadto, jak wynika z pisma procesowego strony odwołującej się, zawierającego zastrzeżenia do opinii wskazanego biegłego, badanie zostało przeprowadzone w sposób bardzo pobieżny. Dodatkowo trzeba podkreślić, iż wnioski płynące z tej opinii są sprzeczne ze stanowiskiem biegłych psychiatry B. S. i psychologa B. K.. Stanowisko to zostało już omówione i ocenione, niemniej podkreślić należy, że opinia, którą Sąd uwzględnił, czyniąc płynące z niej wnioski podstawą orzekania, została wydana przez dwóch specjalistów – psychiatrę i psychologa. Biegły J. U. opiniował natomiast nie wspierając się stanowiskiem specjalisty z dziedziny psychologii. W tej sytuacji wnioski z jego opinii płynące należy ocenić nie tylko jako sprzeczne, ale też jako w mniejszym stopniu wszechstronne niż w przypadku opinii łącznej kolejnych biegłych.

Zdaniem Sądu argumentem przemawiającym za słusznością przedstawionej oceny jest także stanowisko, jakie w przedmiotowej sprawie zaprezentował organ rentowy. Choć po wydaniu opinii przez J. U., zbieżnej ze stanowiskiem organów orzeczniczych ZUS, zgodził się z tą opinią, to po wydaniu pogłębionej i wszechstronnej opinii łącznej, nie wniósł do niej uwag i zastrzeżeń, aprobując tym samym wnioski, jakie przedstawiły biegłe B. S. i B. K..

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. pominął wniosek E. G. o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków J. G. i B. G. - rodziców ubezpieczonego, gdyż zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do orzekania w sprawie. Wobec wniosków płynących z łącznej opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii, potwierdzających, że ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, okoliczność, która była w sprawie sporna, została już udowodniona. W tej sytuacji przeprowadzenie zeznań świadków nie było potrzebne i zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało uwzględnieniu.

Regulacje dotyczące świadczenia, o które ubiega się E. G., zostały zamieszczone w ustawie z dnia 31 lipca 2019r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji ( Dz. U. z 2024r., poz. 256), zwanej dalej ustawą o świadczeniu uzupełniającym. Zgodnie z treścią art. 1 ust. 2 tej ustawy, celem świadczenia uzupełniającego jest dodatkowe wsparcie dochodowe osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Na podstawie art. 2 ust. 1, takie świadczenie przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniu uzupełniającym, w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio m.in. przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy.

Jedną z przesłanek przyznania świadczenia uzupełniającego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Z art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023r., poz. 1251), zwanej dalej ustawą emerytalną, wynika że niezdolność do samodzielnej egzystencji to spowodowana naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem pojęcie to ma szeroki zakres przedmiotowy, obejmuje bowiem opiekę oznaczającą pielęgnację, a więc zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej, a także pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat czy składanie wizyt u lekarza. Niezdolność do samodzielnej egzystencji ma więc wymiar podwójny, dotyczący zarówno podstawowych czynności własnej osoby, jak i czynności życia codziennego. Orzeczenie niezdolności do samodzielnej egzystencji wymaga niemożności samodzielnego wykonywania tych czynności łącznie na obu wskazanych płaszczyznach. W ramach zakresu pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat czy składanie wizyt u lekarza ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 marca 2013r., III AUa 1235/12). Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji obejmuje z jednej strony opiekę, oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokojenia potrzeb fizjologicznych, czy utrzymania higieny osobistej, a z drugiej strony dotyczy też pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak: robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza, czy załatwianie spraw urzędowych. Dopiero te dwa aspekty ujmowane łącznie wyczerpują zakres znaczeniowy ustawowego pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji”. Pojęcie to w zaprezentowanym rozumieniu jest w orzecznictwie utrwalone (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2000r., III AUa 190/00, Prawo Pracy 2001/3/45; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 lutego 2002r., III AUa 1331/01, OSA 2003/7/28; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 marca 2003r., I AUa 651/02, Prawo Pracy 2004/7-8/65; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 czerwca 1995r., AUr 531/95, OSA 1995/7-8/56). Istotne jest przy tym, iż sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji (w yrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 września 2015r., III AUa 910/14).

Dla oceny, czy w przedmiotowej sprawie ww. elementy wystąpiły i czy ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, Sąd dopuścił dowód z dwóch opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii. We wspólnej opinii psychologiczno- psychiatrycznej biegłe B. S. i B. K. wskazały, że ubezpieczony jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji od stycznia 2023r. na okres trzech lat. Wyjaśniły, że cierpi na chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii paranoidalnej oraz zaburzenia obsesyjno- kompulsywne. Był wielokrotnie hospitalizowany w związku ze swoim stanem zdrowia, a pomimo stosowanego leczenia brak jest obecnie poprawy jego stanu zdrowia. W opinii biegłe podkreśliły również, że choroba psychiczna ubezpieczonego objawia się osłabieniem aktywności celowej, apatią, zaburzeniami poznawczymi, ograniczeniem relacji, brakiem inicjatywy, zaburzeniami wypowiedzi, ubóstwem zachowań społecznych, czy małą dbałością o siebie. Ubezpieczony nie jest zainteresowany swoimi sprawami, nie dba należycie o zdrowie, w związku z czym utrudnione jest wykonywanie przez niego podstawowych czynności życia codziennego, przygotowywanie posiłków i robienie zakupów - czynności te za niego wykonują jego rodzice. Oni przygotowują posiłki, pilnują, aby zażywał leki, chodzą z nim do lekarza i pomagają załatwiać sprawy urzędowe. Według biegłych B. S. i B. K. E. G. wymaga pomocy i nadzoru w wykonywaniu codziennych czynności życia codziennego i jest zależny od swoich rodziców.

Sąd oparł się na opisanej łącznej opinii biegłych, albowiem biegłe uwzględniły w nich całą dostępną dokumentację medyczną ubezpieczonego zgromadzoną w aktach organu rentowego oraz złożoną w toku postępowania, a także przeprowadziły badanie przedmiotowe odwołującego i wywiad z matką ubezpieczonego. Przy tym szeroko opisały przebieg schorzeń występujących u E. G. i wypowiedziały się na temat stanu jego zdrowia w aspekcie możliwości samodzielnego funkcjonowania. Wobec tego Sąd nie miał zastrzeżeń do opinii. Została ona sporządzona w sposób fachowy, a poza tym zawiera logicznie umotywowane i jednoznaczne wnioski co do istnienia u ubezpieczonego niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz czasu jej trwania.

Sąd nie uwzględnił opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu psychiatrii J. U., co zostało już opisane wcześniej. Opinia ta nie jest spójna, a ponadto z zastrzeżeń do tej opinii wynika, że przedmiotowe badanie E. G. zostało przeprowadzone w sposób dużo mniej szczegółowy niż badanie przeprowadzone przez biegłe B. K. i B. S.. Również ocena dokonana przez strony w zakresie wskazanej opinii miała znaczenie, prowadząc do tego, że nie została ona uwzględniona przez Sąd.

W zakresie czasu trwania niezdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonego Sąd oparł się na opinii łącznej biegłych B. S. i B. K., które wskazały, że występuje ona od 1 stycznia 2023r. na okres trzech lat. Ustalając taki okres biegłe podkreśliły, że choroba, na którą cierpi ubezpieczony jest przewlekła i brak jest obecnie przesłanek wskazujących, aby stan ubezpieczonego mógł w najbliższym czasie ulec poprawie, zwłaszcza mając na względzie okoliczność, że w toku dotychczasowego leczenia jego stan zdrowia nie ulega poprawie, a wręcz przeciwnie, pogarsza się.

Podsumowując, Sąd przyjął – wbrew stanowisku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – że ubezpieczony jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Z uwagi na chorobę psychiczną wymaga długotrwałej opieki i pomocy ze strony drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, dlatego zasadne było przyznanie mu prawa do świadczenia uzupełniającego, zgodnie ze złożonym wnioskiem. Sąd Okręgowy zmienił zatem zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w ten sposób, że przyznał E. G. prawo do ww. świadczenia na okres trzech lat, poczynając od 1 stycznia 2023r.