Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: stażysta Justyna Osiewała-Wawrowska

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko A. F. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 3.584,19 zł (trzy tysiące pięćset osiemdziesiąt cztery złote dziewiętnaście groszy) wraz z następującym odsetkami:

a)  odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 3.498,40 zł (trzy tysiące czterysta dziewięćdziesiąt osiem złotych czterdzieści groszy) od dnia 14 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty,

b)  odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 85,79 zł (osiemdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 16 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 206,67 zł (dwieście sześć złotych sześćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII C 1012/21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 września 2021 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wystąpił przeciwko pozwanemu A. F. (1) z pozwem o zapłatę kwoty 4.037,83 zł tytułem wymagalnej kwoty kapitału wraz z dalszymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 14 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, a także wniósł on o zapłatę kwoty 220,11 zł tytułem odsetek umownych i karnych, naliczonych do dnia wystawienia pozwu tj. do 13 kwietnia 2021 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i o zapłatę kwoty 39,92 zł tytułem zryczałtowanej opłaty za pakiet usług bakowych na obciążenie, na którą pozwany wyraził zgodę w umowie.

W uzasadnieniu powód wyjaśnił, że w dniu 18 stycznia 2019 roku pomiędzy pozwanym a powodem została zawarta umowa pożyczki nr (...). Pozwany zobowiązał się spłacać pożyczkę w comiesięcznych ratach. Do dnia dzisiejszego należność wynikająca z umowy nie została spłacona, w związku z czym bank wypowiedział umowę. Po upływie okresu wypowiedzenia, w dniu 24 marca 2021 roku, całe zobowiązanie zostało postawione w stan natychmiastowej wykonalności. Na dochodzoną należność składają się: kwota 4.037,83 zł tj. kwota kapitału, kwota 220,11 zł tj. suma odsetek umownych i karnych wyliczona na dzień sporządzenia pozwu tj. 13 kwietnia 2021 roku, kwota 39,92 zł stanowiąca opłaty za pakiet usług bankowych.

Pismem z dnia 26 października 2021 roku powód wskazał, iż odsetek umownych, wskazanych kwotowo w wysokości 220,11 zł wraz z dalszymi odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie powód domaga się za okres od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym tj. od dnia 16 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty.

(pozew k. 6-7, pismo powoda k. 45)

W dniu 27 grudnia 2021 roku pozwany przez zawodowego pełnomocnika wniósł odpowiedź na pozew, w której wniósł on o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut nieważności umowy, wskazując, iż osoby, które podpisały w imieniu banku umowę kredytową, nie miały uprawnień wynikających z art. 2, 8 i 9 obowiązujących w dacie umowy kredytowej ustawy z 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, bowiem osoby te nie posiadały uprawnień w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego dla zakładu ubezpieczeń udzielającego ww. ochrony ubezpieczeniowej, w szczególności zdanego egzaminu a także nie posiadały pełnomocnictwa do działania w imieniu banku i zakładu ubezpieczeń w zakresie umowy ubezpieczenia. Nadto, nadal uzasadniając zarzut nieważności umowy, pozwany wskazał, że umowa kredytowa jest nieważna wobec bezskuteczności jej postanowień w zakresie ubezpieczenia. Zawarcie umowy ubezpieczenia kredytu zostało pozwanemu narzucone. Postanowienia umowy są bezskuteczne (art. 385 ¹ - art. 385 ² k.c.)

Nadto, pozwany zakwestionował zapisy umowy dotyczące prowizji, jako narzuconej mu, nie została ona z nim indywidualnie ustalona. Wedle pozwanego, również umowa pożyczki jest nieważna z tego powodu, że od prowizji i in. kosztów pożyczki powód przy kredycie konsumenckim nie może naliczać odsetek, nawet jeśli je kredytuje. Kredytodawca może naliczać oprocentowanie tylko od całkowitej kwoty kredytu, zaś całkowita kwota kredytu w rozumieniu art. 5 pkt 7 ustawy o kredycie konsumenckim nie obejmuje kredytowanych kosztów, a więc prowizji i opłat. Wadliwość ta ma też istotny wpływ na uprawnienie kredytobiorcy m. in. w zakresie darmowego kredytu, bowiem wadliwość umowy kredytowej odnośnie do naliczenia oprocentowania sprowadza się do tego, że powód w pkt 1.5 umowy podał nieprawidłową wbrew wymaganiu z art. 5 pkt 12 ustawy o kredycie konsumenckim stawkę (...). Zakwestionowano również wysokość naliczonych odsetek umownych od kapitału, a także podniesiono, że pełnomocnik pozwanego złożył powódce w odrębnym piśmie na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim – oświadczenie o naruszeniu przez umowę kredytu przepisów art. 30 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o kredycie konsumenckim, wobec czego umowa uzyskała charakter darmowy.

(odpowiedź na pozew k. 61-65)

Do dnia zamknięcia rozprawy strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

(pismo powoda k. 90-128, protokół rozprawy k. 141)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany A. F. (2) zawarł w dniu 18 stycznia 2019 roku z powodem umowę o kredyt gotówkowy i świadczenie usług bankowości elektronicznej nr (...), na mocy której powód udzielił powodowi kredytu w kwocie 7.559,86 zł, obejmującego środki przeznaczone na cele konsumpcyjne: 6.100 zł, środki przeznaczone na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia na życie 762,03 zł, środki przeznaczone na sfinansowanie prowizji banku za udzielenie kredytu 528,44 zł, środki przeznaczone na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia assistance 158,40 zł oraz środki przeznaczone na sfinansowanie opłaty za wybrany przez kredytobiorcę sposób przekazania środków przeznaczonych na cele konsumpcyjne 10,99 zł. Oprocentowanie kredytu było stałe i wynosiło 9,99% w stosunku rocznym. (I pkt 3). Odsetki z tytułu udzielonego kredytu wynoszą ogółem 1.264,02 zł. Do naliczanie odsetek przyjmuje się, że rok obrachunkowy liczy 360 dnia, a miesiące 30 dni. (I pkt 4). Całkowity koszt kredytu wynosi 1.803,45 zł, rzeczywista roczna stop oprocentowania wynosi 16,12 %. (I pkt 5.) W związku z umową kredytobiorca zobowiązany jest do poniesienia oprócz odsetek w wysokości określonej w pkt I 4 umowy także innych kosztów w wysokości określonej w pkt I 1 umowy tj. prowizji za udzielenie kredytu i opłaty za wybrany przez kredytobiorcę sposób przekazania środków 10,99 zł oraz według swojego wyboru składki z tytułu ubezpieczenia na życie i ubezpieczenia assistance w wysokości określonej w pkt I. 1 umowy oraz opcjonalnych opłat za usługi dodatkowe: opłaty za pakiet usług bankowych P. (...) wskazany I. tabeli opłat w wysokości 4,99 zł (płatnej z dołu z każdą ratą). (I. 7).

Niespłacenie raty kredytu w ustalonym terminie powoduje powstanie zadłużenia przeterminowanego. Od wymagalnej kwoty kapitału pobierane są odsetki za opóźnienie (zwane odsetkami karnymi). Wysokość odsetek karnych równa się aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych zgodnie z przepisami powszechnie obowiązującego prawa. (III. 1.)

(umowa kredytu k.11-13, wniosek kredytowy k. 105)

W tym samym dniu pozwany zawarł z (...) L. (...) z siedzibą w D. i z (...) S. (...) z siedzibą w D. umowę ubezpieczenia nr (...). W umowie tej w pkt III.2. pozwany przyjął do wiadomości, że ubezpieczenie to jest dobrowolne, odpłatne i nie wpływa na decyzję o przyznaniu kredytu przez (...) Bank S.A. z siedzibą we W..

(umowa ubezpieczenia k. 101-102)

W okresie obowiązywania umowy z tytułu zaciągniętej pożyczki A. F. (2) wpłacił łącznie kwotę 4.516 zł, przy czym na kapitał została zaliczona kwota 3.522,03 zł, zaś na odsetki 909,14 zł, zaś na „opłatę za pakiet” – kwota 84,83 zł.

(zestawienie wpłat k. 9)

Pismem z dnia 15 stycznia 2021 roku pt. „ostateczne wezwanie do zapłaty” powód poinformował pozwanego, iż upłynął termin płatności zobowiązania wynikającego z umowy nr (...) i do dnia 15 stycznia 2021 roku nie odnotowano wpłaty w wymaganej wysokości. Zaległość na umowie wynosiła 1.273,52 zł. Brak spłaty w terminie 14 dni od dnia otrzymania pisma, spowoduje złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez (...) Bank S.A., zaś upływ okresu wypowiedzenia wynoszącego 30 dni oznacza konieczność jednorazowej zapłaty pozostałej kwoty wynoszącej 4.196,72 zł. W piśmie tym na podstawie art. 75 c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe powód informował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, polegającej na zmianie określonych w umowie warunków lub terminów spłaty.

(ostateczne wezwanie do zapłaty k. 30)

Pismem z dnia 10 lutego 2021 r., doręczonym pozwanemu w dniu 17 lutego 2021 roku, powód wypowiedział pozwanemu umowę nr (...), okres wypowiedzenia określono na 30 dni od momentu doręczenia niniejszego pisma.

(wypowiedzenie k. 31, wydruk – śledzenie przesyłek k. 32)

Pismem z dnia 23 grudnia 2021 roku. pozwany, przez pełnomocnika, złożył wobec powoda oświadczenie o kredycie darmowym na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Oprocentowanie umowne naliczono za cały okres obowiązywania umowy od pożyczki obejmującej również kredytowane koszty. Od prowizji i in. kosztów kredytodawca przy kredycie konsumenckim nie może naliczać odsetek, nawet jeśli je kredytuje (art. 54 ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim). Wadliwość umowy kredytowej odnośnie do naliczenia oprocentowania sprowadza się do tego, że kredytodawca nieprawidłowo podał w umowie kredytowej – zdefiniowane w art. 5 pkt 12 ustawy o kredycie konsumenckim (...) na poziomie wskazanym w umowie, a także podał nieprawidłowo wyliczenie odsetek umownych. Umowa kredytowa narusza art. 30 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o kredycie konsumenckim, który nakazuje zawrzeć w niej (prawidłowe) wyliczenie odsetek umownych i wysokość (...).

(oświadczenie o kredycie darmowym k. 68, pełnomocnictwo z 24 listopada 2021 r. do składania oświadczeń woli związanych z zawartymi umowami pożyczek, umowami kredytu, a w szczególności oświadczeń o kredycie darmowym k. 82, potwierdzenie nadania k. 69)

Do dnia wyrokowania pozwany nie spłacił zadłużenia dochodzonego przedmiotowym pozwem.

(okoliczność bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w części.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu, nie budziły wątpliwości twierdzenia faktyczne powoda o tym, że łączyła go z pozwanym umowa kredytu nr (...), na mocy której udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 7.559,86 zł, zaś pozwany zobowiązał się spłacić łączną kwotę 8.823,88 zł w 36 ratach. Powód na potwierdzenie łączącego go z pozwanym stosunku zobowiązaniowego przedłożył umowę podpisaną przez A. F. (1) (oryginał). Nie budziła również wątpliwości Sądu prawidłowość i skuteczność dokonanego przez powoda wypowiedzenia.

Wątpliwości nie budziło ponadto, że strona powodowa jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej m.in. w zakresie udzielania pożyczek (kredytów) gotówkowych, a strona pozwana, jako osoba fizyczna jest konsumentem.

Dlatego też należało ustalić, czy postanowienia umowy z dnia 8 listopada 2018 roku były dla jej stron wiążące zwłaszcza, że pozwany kwestionował wysokość dochodzonego przez powoda żądania, a także jego zasadność twierdząc, iż umowa kredytu była nieważna, nadto, iż jej postanowienia jako nieuzgodnione indywidualnie w części dotyczącej ustalenia wysokości opłat prowizyjnych nie wiąże pozwanego.

W związku z tym w pierwszej kolejności należy odnieść się do najdalej idącego zarzutu nieważności umowy. Zarzut ten był podnoszony wobec faktu, iż osoby, które podpisały w imieniu banku umowę kredytową, nie miały uprawnień wynikających z art. 2, 8 i 9 obowiązujących w dacie umowy kredytowej ustawy z 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, bowiem osoby te nie posiadały uprawnień w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego dla zakładu ubezpieczeń udzielającego ww. ochrony ubezpieczeniowej, w szczególności zdanego egzaminu a także nie posiadały pełnomocnictwa do działania w imieniu banku i zakładu ubezpieczeń w zakresie umowy ubezpieczenia. Przy tak podniesionym zarzucie nie ulega wątpliwości, iż ciężar dowodu wykazania braku umocowania pracownika banku do podpisywania określonych umów, zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał na pozwanym. Zatem to pozwany winien był zgłosić określone środki dowodowe celem wykazania tejże okoliczności (zwłaszcza, że Sąd na wniosek stron może zobowiązywać strony do składania określonych dokumentów pod rygorem z art. 233 § 2 k.p.c.). Jednocześnie należy wskazać, iż pozwany nie kwestionował, iż pracownik powoda – K. W. miał umocowanie do podpisania umowy kredytowej, nadto właśnie z umowy kredytu, a nie z umowy ubezpieczenia, powód dochodził roszczenie objęte powództwem wniesionym w niniejszym postępowaniu, zatem kwestia nieważności umowy ubezpieczenia miałaby ewentualne znaczenie przy ustaleniu wysokości dochodzonej kwoty, zwłaszcza, że koszty składki ubezpieczeń był kredytowane. Miałoby to znaczenie, o ile brak umocowania zostałby udowodniony, gołosłowne twierdzenia w tym zakresie są niewystarczające.

Należy również wskazać, iż Sąd nie podzielił twierdzenia pozwanego, co do tego, iż umowa kredytu jest nieważna wobec bezskuteczności jej postanowień w zakresie ubezpieczenia. Zdaniem pozwanego, zawarcie umowy ubezpieczenia kredytu zostało pozwanemu narzucone. Umowa ubezpieczenia nie dawała pozwanemu gwarancji ochrony ubezpieczeniowej, albowiem warunki tego ubezpieczenia nie uwzględniały wieku i sytuacji pozwanego. Pozwany argumentował, iż bank nie przekazał pozwanemu składki ubezpieczeniowej.

Z powyższymi zarzutami Sąd się nie zgadza. Przede wszystkim należy zauważyć, iż pozwany wnioskował o udzielenie kredytu również na ww. cel tj. na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia na życie (k. 105). Nadto, w treści umowy ubezpieczenia w pkt III. 2. wskazane jest: „Przyjmuję do wiadomości, że ubezpieczenie to jest dobrowolne, odpłatne i nie wpływa na decyzję o przyznaniu kredytu przez (...) Bank S.A. z siedzibą we W.”. Zdaniem Sądu, nic nie stało również na przeszkodzie, aby pozwany ubezpieczył się w innym niż proponowanym przez powoda podmiocie. Jednocześnie należy przypomnieć samą treść art. 385 ¹ k.c. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. (§ 2) Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. (§ 3) Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. (§ 4). Biorąc pod uwagę treść art. 385 ¹ § 4 k.c. pozwany nie udowodnił, że postanowienia zarówno umowy kredytu (w zakresie odnoszącym się do ubezpieczenia) oraz umowy ubezpieczenia nie zostały z pozwanym indywidualnie uzgodnione, a tym bardziej, iż zawarcie umowy ubezpieczenia zostało mu narzucone. Tym, bardziej nie sposób uznać, aby umowa kredytu była z powoływanego powodu nieważna.

Natomiast, Sąd jako zasadne uznał zastosowanie sankcji kredytu darmowego, biorąc pod uwagę okoliczność przywołane w oświadczeniu o kredycie darmowym z dnia 23 grudnia 2021 roku (k. 68).

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Zgodnie do art. 45 ust. 4 ustawy w przypadkach, o których mowa w ust. 1, konsument ponosi koszty ustanowienia zabezpieczenia kredytu przewidziane w umowie. Stosownie do art. 45 ust. 5 ustawy uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy.

Art. 30 ust. 1 pkt 6 i 7 powołanej ustawy wymaga, aby umowa o kredyt konsumencki określała m. in. stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy oraz rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia. Art. 5 pkt 12 ustawy jako rzeczywistą stopę oprocentowania definiuje całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. Całkowita kwota kredytu (art. 5 pkt 7) jest to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Zaś całkowity koszt kredytu (art. 5 pkt 6) wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności:

a) odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz

b) koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach,

- z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta.

Zdaniem Sądu, bank naruszył art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim, wobec nieprawidłowego określenia warunków stosowania stopy procentowej w zakresie w jakim stopa ta jest stosowana do kredytowanej prowizji za udzielenie kredytu w kwocie 528,44 zł. Zdaniem Sądu prowizja, mimo, iż jest to kwota kredytowana, jako nieudostępniona pozwanemu do swobodnej decyzji nie może zostać dodatkowo obciążona odsetkami umownymi. Kwotą prowizji od samego początku dysponował bank, prowizja nadal pozostaje kosztem kredytu. Sąd ma tutaj na względzie również Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14 (LEX nr 2023835), stosownie do którego Artykuł 3 lit. l) i art. 10 ust. 2 dyrektywy (...) w sprawie umów o kredyt konsumencki, a także pkt I załącznika I do rzeczonej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że całkowita kwota kredytu i kwota wypłat określają całość kwot udostępnianych konsumentowi, co wyklucza kwoty powiązane przez kredytodawcę z pokryciem kosztów związanych przez kredytodawcę z udzieleniem odnośnego kredytu, które to kwoty nie są w rzeczywistości wypłacane konsumentowi.

W istocie, jako że pojęcie „całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta” zostało zdefiniowane w art. 3 lit. h) dyrektywy (...) jako suma kwoty kredytu i całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta, wynika z tego, że całkowita kwota kredytu i całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta są pojęciami odrębnymi i że w związku z tym całkowita kwota kredytu nie może obejmować żadnych kwot należących do całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta. I tak, całkowita kwota kredytu w rozumieniu art. 3 lit. l) i art. 10 ust. 2 dyrektywy (...) nie obejmuje żadnych kwot, których przeznaczeniem jest wywiązanie się ze zobowiązań podjętych w ramach odnośnej umowy o kredyt, takich jak koszty administracyjne, odsetki, opłata za udzielenie kredytu czy wszelkie inne typy kosztów, które musi ponieść konsument. W tym względzie do sądu krajowego należy zweryfikowanie, czy kwota została niezgodnie z prawem włączona do całkowitej kwoty kredytu w rozumieniu art. 3 lit. l) dyrektywy (...), która to okoliczność może mieć wpływ na obliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania i w konsekwencji może wpłynąć na prawidłowość informacji, które kredytodawca powinien, zgodnie z art. 10 ust. 2 rzeczonej dyrektywy, wskazać w danej umowie o kredyt.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż nie było możliwe naliczenie przez bank odsetek umownych od prowizji, mimo, iż była ona kredytowana. Stanowiło to naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 6 umowy o kredycie konsumenckim i powodowało, że pozwanym był uprawniony do zastosowania sankcji kredytu darmowego z art. 45. Nie ulega wątpliwości, iż złożenie takiego oświadczenia nastąpiło w terminie z art. 45 ust. 5, bowiem uprawnienie pozwanego wygasa w terminie roku od dnia wykonania umowy (a nie jej zawarcia). Umowa zaś nie została wykonana, bowiem pozwany nie spłacił dochodzonej pozwem kwoty.

Zatem Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.498,40 zł tytułem kapitału i kwotę 85,79 zł tytułem odsetek karnych (za opóźnienie), oddalił zaś w zakresie kosztów tj. prowizji i odsetek umownych, jako nienależnych na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Sąd zasądził przy tym odsetki karne (za opóźnienie) uznając, że nie są one objęte sankcją kredytu darmowego (por. wyrok SO w Nowym Sączu z dnia 14 grudnia 2016 r. III Ca 604/16, LEX nr 2186417) .

Sąd oddalił również dochodzoną przez powoda kwotę 39,92 zł z tytułu pakietu usług (prawdopodobnie P. (...)). Jednakże powód nie wyjaśnił co dokładnie składa się na owe usługi, Sąd na podstawie twierdzeń pozwu i dokumentów nie był w stanie zrekonstruować, jakie konkretnie usługi miały być z tego tytułu wynagradzane. Zatem Sąd nie był w stanie zbadać zasadności ich ponoszenia, a zdaniem Sądu to na powiedzie spoczywał ciężar udowodnienia, jakie usługi były świadczone pozwanemu w tym zakresie.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W niniejszej sprawie strony w umowie zastrzegły możliwość naliczania z tytułu opóźnienia maksymalnych odsetek za opóźnienie (pkt III. 1. umowy k. 11v.), a zatem powód był uprawniony do żądania zapłaty odsetek w wyższej, przewidzianej umową wysokości – od kapitału głównego. Przy czym od kwoty odsetek karnych w wysokości 85,79 zł na podstawie art. 482 § 1 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa w (...) (w zw. z art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c.).

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 206,67 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi (łącznie 1.301,97 zł: 400 zł opłaty sądowej od pozwu, 1,97 zł kosztów poświadczenia notarialnego pełnomocnictwa i koszty 900 zł wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika po stronie pozwanego), a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść stosownie do wyniku przedmiotowej sprawy. Powód wygrał spór w 83%. Zatem pozwany winien był ponieść 83% łącznych kosztów tj. 1106,67 zł, a poniósł 900 zł, zatem do zasądzenie pozostaje kwota 206,67 zł.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji.