Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2023 roku

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Przemysław Kociński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 listopada 2023 roku w Bydgoszczy

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością & (...) . Spółki komandytowej z siedzibą w T.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 16.338,09 zł (szesnaście tysięcy trzysta trzydzieści osiem złotych dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.617,00 zł (cztery tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami, w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się postanowienia o kosztach zawartego w niniejszym wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia Przemysław Kociński

Sygn. akt VIII GC 1572/22

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością & (...) . Spółka komandytowa z siedzibą w T. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 16.338,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 28 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Uzasadniając swoje stanowisko powód podniósł, że w dniu 1 lutego 2010 r. zawarł z (...) sp. z o.o. umowę o świadczenie usług kurierskich. Następnie, 29 marca 2018 r. strony zawarły aneks w którym potwierdziły fakt kontynuowania współpracy. Jak wyjaśniono, 1 lipca 2020 r. (...) zmienił nazwę na (...) sp. z o.o. Zgodnie z łączącym strony kontraktem, pozwany zobowiązany był do realizowania na rzecz powoda przewozu przesyłek oraz świadczenia dodatkowych, związanych z tym usług, polegających m.in. na doręczeniu dokumentów do rąk własnych osób, które złożyły wniosek o zawarcie umowy leasingu z kontrahentem powoda, tj. (...) S.A. z siedzibą w Ł.. Zgodnie z brzmieniem umowy łączącej strony, pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność za to, iż kurierzy zostaną odpowiednio pouczeni oraz przeszkoleni w zakresie konieczności i zasad prawidłowej weryfikacji tożsamości osób podpisujących każdy z dokumentów zwrotnych. Ponadto same przesyłki winny być doręczane do rąk własnych odbiorców, a w razie nieobecności uprawnionego kurier zobowiązany był do pozostawienia awizo i poinformowania powoda o tym fakcie. Pozwany był także zobowiązany do przekazywania informacji o statusach doręczeń, a także wszelkich związanych z tym nieprawidłowościach. W dalszej kolejności wyjaśniono, że w dniu 14 maja 2021 r. powód zlecił pozwanemu za pośrednictwem systemu teleinformatycznego usługę kurierską, której przedmiot stanowiło dostarczenie umowy leasingu klientowi. W dniu 17 maja 2021 r. kurier pracujący na rzecz pozwanego, zmienił w systemie status przedmiotowej przesyłki oznaczając, iż została doręczona w dobrym stanie, a dokument został podpisany przez adresata, to jest osobę o nazwisku (...). Z uwagi na to leasingodawca uruchomił procedurę wypłaty środków dostawcy i dostarczenia sprzętu. Już po wydaniu przedmiotu leasingu okazało się, że pozwany nie dostarczył dokumentów zwrotnych, a sama umowa leasingu nie została dostarczona oraz podpisana. Ponowna próba doręczenia doprowadziła do odmowy jej podpisania przez wskazanego odbiorcę. Z uwagi na to, leasingodawca zwrócił się do powoda o naprawienie szkody, która z uwagi na wcześniejszą współpracę, została ustalona na kwotę 16.338,09 zł, za którą odpowiedzialność ponosi pozwany.

Nakazem zapłaty z dnia 14 września 2022 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany w pierwszej kolejności przyznał, że zawarł umowę o której mowa w pozwie, a także otrzymał od powoda zlecenie dostarczenia dokumentów opisanych w jego treści. Niezależnie od tego pozwany zaprzeczył, aby powód dysponował względem niego jakimikolwiek roszczeniami odszkodowawczymi. Jak podniesiono, dochodzone roszczenie dotyczy szkody pośredniej, niezwiązanej z samym przewozem, a zatem w przedmiocie odpowiedzialności strony pozwanej mają zastosowanie postanowienia warunków przewozu dla usług krajowych, stanowiących integralną część każdej z umów przewozu. Zgodnie z nimi za tego typu szkody jego odpowiedzialność została wyłączona. Niezależnie od tego pozwany podniósł zarzut braku ponoszenia szkody wskazując, iż nie może odpowiadać za to, że inny dostawca wydał sprzęt będący przedmiotem leasingu nieustalonej osobie. Zarzucono również, że pozwany nie może odpowiadać za to, iż (...) S.A. zaniechał przysługującego mu roszczenia windykacyjnego, albowiem nie podjął próby odzyskania niezasadnie wydanego sprzętu. Pozwany powołał się również na art. 429 k.c., który w jego ocenie miał stanowić podstawę odmowy uiszczenia przez powoda noty obciążeniowej. Niezależnie od powyższego, pozwany podniósł zarzut niewykazania dochodzonego roszczenia co do wysokości.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 1 lutego 2010 r. pomiędzy powodem (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością & (...) . Spółką komandytową, a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dal. (...)) doszło do zawarcia umowy, której przedmiot stanowiło świadczenie przez (...) usług kurierskich, tj. przewozu i doręczenia na zasadach ogólnych i w terminach określonych w kontrakcie, przesyłek zawierających w szczególności sprzęt telekomunikacyjny, nadawanych przez powoda, lub na jego zlecenie, albo też przez jego klientów.

Ustalono, iż (...) jest odpowiedzialny wobec powoda za działania i zaniechania pracowników oraz innych osób, którymi posługuje się przy wykonywaniu usług, jak za własne (§ 1.4)

Jak ustalono, przesyłki miały być doręczane przez (...) pod wskazane adresy do rąk własnych odbiorców zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi w „Instrukcji dla kuriera”. Kurier zobowiązany był do doręczenia przesyłki tylko i wyłącznie do osoby upoważnionej po weryfikacji tej osoby na podstawie jej dokumentu tożsamości. Odbiorca miał potwierdzić odbiór przesyłki na dokumencie tzw. (...), który obejmuje zestawienie przesyłek do doręczenia danego dnia oraz na wymaganych dokumentach zwrotnych określonych w (...). Dokument (...) powstaje jako wydruk komputerowy z Systemu (...) i zawiera: imię i nazwisko, miejsce na podpis odbiorcy, datę i godzinę doręczenie przesyłki (§ 6.1).

W przypadku gdy przesyłka z przyczyn leżących po stronie (...) lub w razie zaistnienia okoliczności siły wyższej nie może być doręczona w wyznaczonym terminie do odbiorcy, pracownik (...) lub Kurier zobowiązany jest w możliwie najkrótszym czasie, powiadomić odbiorcę oraz (...) o braku możliwości doręczenia przesyłki zgodnie z dyspozycją na manifeście lub liście przewozowym i ustalić doręczenie w innym dogodnym dla odbiorcy terminie (§ 6.2).

(...) zobowiązał się do przekazywania informacji o statusach doręczeń przesyłek nadanych przez (...) przypadku zastosowania przez (...) błędnego statusu oznaczającego doręczenie przesyłki i skutkującego aktywacją usługi przez (...) koszt przesyłki ponosi (...) (§ 6.9).

Ustalono, iż w przypadku zaginięcia, kradzieży, uszkodzenia lub zniszczenia przesyłki podczas transportu (...) zapłaci odszkodowanie w kwocie równiej wartości przesyłki wynikającej z dokumentacji, o której mowa w ust. 8.8 umowy (…). Odpowiedzialność nie obejmuje utraconych korzyści ani strat pośrednich (§ 8.4).

Dowód: umowa o świadczenie usług kurierskich – k. 18 – 24v akt.

Aneksem z dnia 29 marca 2018 r. powyżej wskazane strony postanowiły zmienić § 8.12 w ten sposób, że przewoźnik ( (...)) ponosi odpowiedzialność z tytułu zgubienia, zniszczenia oraz podpisów osób nieupoważnionych (niewskazanych w liście przewozowym), która to obejmuje wysyłkę na koszt (...) duplikatów dokumentów zwrotnych. Niemniej w przypadku niedoręczenia podpisanych duplikatów dokumentów zwrotnych w ciągu 3 miesięcy od daty nadania pierwotnej przesyłki, odmowy uregulowania przez klienta (...) zobowiązań wynikających z umów stanowiących dokumenty zwrotne, odpowiedzialność (...) wobec (...) będzie obejmować również wartość sprzętu będącego przedmiotem umowy (§ 1 aneksu).

Nadto zmianie uległy dane rejestrowe wykonawcy.

Dowód: Aneks z dnia 29 marca 2018 r. – k. 25 – 25v akt.

W dniu 1 lipca 2020 r. podmiot (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zmienił nazwę na (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Okoliczności bezsporne

W Warunkach przewozu dla Usług Krajowych obowiązujących od 1 listopada 2020 r., mających zastosowanie do usług krajowych (...) oraz usług krajowych (...) wskazano, iż w najszerszym dopuszczalnym przez obowiązujące przepisu zakresie (...) nie ponosi odpowiedzialności za utracone korzyści, a także szkody pośrednie lub wynikowe, w tym w szczególności utratę szans ekonomicznych lub biznesowych na uzyskanie korzyści, utratę zarobków, utratę wartości lub renomy przedsiębiorstwa, straty spowodowane przerwą w działalności przedsiębiorstwa, dodatkowe koszty (pkt 8.8).

Dowód: warunki przewozu dla Usług Krajowych – k. 83-86

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej powód na postawie umowy z dnia 21 lutego 2018 r. współpracował z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W.. Przedmiotowa współpraca polegała na tym, że działając na zlecenie powyżej wskazanej spółki, powód dostarczał korzystający umowy leasingu celem złożenia podpisu. W celu dostarczenia umowy do odbiorcy i odbioru podpisu od leasingobiorcy powodowa spółka korzystała z podmiotu świadczącego usługi w zakresie dostawy przesyłek.

W ramach rzeczonej współpracy przyjęte zostało, iż (...) S.A. przesyła do powoda wypełnioną umowę, która jest drukowana i przygotowywana do podpisania przez leasingobiorcę. Doręczenia dokonywane były na adres wskazany przez (...) S.A., a w przypadku dwóch adresów – na adres korespondencyjny. Przed rozpoczęciem doręczenia wykonywana była również próba kontaktu telefonicznego z odbiorcą. Pomiędzy powodem a (...) S.A. ustalone było również, iż rozpoczęcie procedury związanej z uruchomieniem umowy leasingu i wypłatą środków przeznaczonych na sfinansowanie przedmiotu leasingu następuje po otrzymaniu od powoda informacji o zmianie statusu doręczenia przesyłki. (...) S.A. nie wymagał wówczas przesyłania bądź okazywania podpisanych dokumentów.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: zeznania świadków: J. S. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt, A. D. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt,

W dniu 13 maja 2021 r. powód otrzymał od (...) S.A. zlecenie realizacji usługi dostarczenia umowy leasingu operacyjnego nr (...) zawartej z K. K. prowadzącym działalność pod firmą (...), wystawionej w związku z wnioskiem złożonym w sklepie (...). Umowa dotyczyła sprzętu elektronicznego o łącznej wartości 29.736,73 zł netto, tj. 36.576,18 zł brutto. W treści wniosku oraz umowy wskazano jako adres siedziby leasingobiorcy ul. (...), (...)-(...) Ł. (woj. (...)), natomiast jako adres do doręczeń – ul. (...), (...)-(...) W. (woj. (...)). W obu dokumentach podano również adres e-mail: (...).

Po otrzymaniu dokumentów powód podjął próbę telefonicznego kontaktu z w/w leasingobiorcą, która była nieskuteczna.

Dowód: wniosek – k. 38, umowa leasingu wraz z załącznikami – k. 39-48, zeznania świadków J. S. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt, A. D. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt, D. S. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt.

Powód w dniu 14 maja 2021 r. zlecił pozwanemu doręczenie umowy leasingu operacyjnego K. K., prowadzącemu działalność pod firmą (...). W zleceniu jako adres doręczenia wskazano ul. (...), (...)-(...) W.. Przesyłce został nadany numer (...).

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: wiadomość mailowa – k. 36v

W dniu 17 maja 2021 r. w systemie pozwanego dotyczącym monitorowania przesyłek doszło do zmiany statusu przesyłki nr (...) na doręczono, z jednoczesnym opisem: „Przesyłka została doręczona w dobrym stanie”.

Dowód: korespondencja e – mail – k. 35 – 37 akt, nagranie rozmowy na płycie CD – k. 49 akt, zeznania świadka K. M. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 155 akt.

Pracownik powoda, w związku z informacją widniejącą w systemie w przedmiocie doręczenia przesyłki, zmienił w panelu aplikacji służącym do wzajemnej komunikacji z (...) S.A. status umowy, wskazując, iż została ona podpisana.

Na tej podstawie (...) S.A. uruchomił procedurę wypłaty środków na zakupu przedmiotu leasingu na rzecz sprzedawcy – (...).

Dowód: korespondencja e – mai – k. 35 – 37 akt, zeznania świadków J. S. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt, A. D. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt, D. S. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt. K. M. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 155 akt.

Po otrzymaniu od (...) S.A. środków pieniężnych na pokrycie wartości sprzętu (...), na podstawie faktury nr (...) (zamówienie nr (...)) zlecił (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością dostawę towaru o łącznej wartości 32.676,21 zł. Jako dane odbiorcy wskazano K. K., natomiast adres dostawy – ul. (...), (...)-(...) W..

Przesyłka została doręczona w dniu 21 maja 2021 r. o godz. 9:53. Na potwierdzeniu doręczenia przysyłki został złożony nieczytelny znak graficzny w miejscu przeznaczonym na podpis odbiorcy.

Dowód: pismo – k. 161, potwierdzenie doręczenia przesyłki – k. 182

Po ustaleniu, iż doszło do błędnego nadania przez kuriera przesyłce nr (...) status (...) (doręczenie do odbiorcy) pracownicy pozwanego w dniu 25 maja 2021 r. zdecydowali o przeadresowaniu przesyłki do Ł., na adres siedziby K. K., wynikający z CEIDG. W/w odmówił odbioru korespondencji oraz podpisania umowy wskazując, iż nie wnioskował o zawarcie umowy leasingu, nie zamawiał sprzętu nią objętego.

W dniu 31 maja 2021 r. przesyłka została zwrócona do strony powodowej po jej niepodjęciu przez nadawcę. Znajdowała się w stanie identycznym jak została wysłana (koperta nie była otwierana), umowa nie była podpisana.

Do dnia 6 sierpnia 2021 r. pozwany nie odnotował w systemie przedmiotowych zmian, utrzymując status doręczenia przesyłki w dniu 17 maja 2021 r.

Dowód: wiadomości e-mail – k. 35-36, akta postępowania przygotowawczego (...), nagranie rozmowy na płycie CD – k. 49 akt, zeznania świadka A. D. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt,

Pismem z dnia 20 lipca 2021 r. (...) S.A. poinformował powoda, iż z uwagi na błędną zmianę statusu zawarcia umowy leasingu doszło do poniesienia przez niego straty w wysokości 32.676,18 zł.

Dowód: pismo z dnia 20 lipca 2021 r. – k. 50 akt,

W dniu 6 sierpnia 2021 r., za pośrednictwem wiadomości mailowej, pracownik powoda poinformował pozwanego o nieprawidłowym statusie przesyłki w systemie. Wskazał, iż nie została ona faktycznie doręczona, zaś partner otrzymał informację o podpisaniu dokumentu i wydał sprzęt o wartości ponad 36 tys. złotych, który został doręczony nieznanej osobie.

W odpowiedzi pracownik pozwanego potwierdził status świadczący o doręczeniu paczki. Jednocześnie wskazał, iż to kurier popełnił błąd w nadaniu statusu (...) (doręczenie do odbiorcy), omówił przebieg podjętych w tym zakresie czynności. Zaznaczył, iż kwestie wydania sprzętu osobie nieznanej winny zostać wyjaśnione ze sklepem bądź na Policji.

Dowód: wiadomości mailowe – k. 35-36 zeznania świadków J. S. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt, A. D. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt,

Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2021 r. postanowieniem komisariatu Policji W. we W. umorzono dochodzenie m.in. w sprawie doprowadzenia w okresie od 9 maja 2021 r. do 21 maja 2021 r. za pośrednictwem sieci (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...) S. A. z/s w Ł. w kwocie 32.676,18 zł brutto, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd pracowników tej spółki co do faktycznej tożsamości leasingobiorcy oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z powziętego zobowiązania, a następnie złożenie wniosku o udzielenie finansowania na sprzęty elektroniczne, tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. wobec niewykrycia sprawcy przestępstwa.

Dowód: postanowienie z 21.12.2021 r. – załącznik do akta postępowania przygotowawczego (...)

W dniu 27 grudnia 2021 r. (...) S.A. wystawił w stosunku do powoda notę obciążeniową nr (...) na kwotę 16.338,09 zł tytułem „opłata faktura (...).

Pismem z dnia 28 grudnia 2021 r. (...) S.A. poinformował powoda, iż mając na uwadze dotychczasowe relacje biznesowe wyraził zgodę na jego propozycję i ustalenie wysokości kwoty, która zostanie pokryta przez powoda na 16.338,09 zł. Stanowiła ona połowę wartości sprzętu,

Powyższa należność została zapłacona w dniu 10 stycznia 2022 r.

Dowód: pismo z dnia 28 grudnia 2021 r. – k. 51 akt, nota obciążeniowa – k. 52 – 52v akt, potwierdzenie zapłaty – k. 53 akt zeznania świadka J. S. – protokół elektroniczny na płycie CD k. 130 akt,

Dnia 12 stycznia 2022 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 16.338,09 zł w terminie 7 dni od otrzymania pisma tytułem naprawienia szkody w związku z nieprawidłowym wykonaniem umowy.

W odpowiedz pozwany odmówił zapłaty powołując się na zapisy warunków przewozu dla usług krajowych

Dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 54 – 55v akt, odpowiedź na wezwanie – k. 56 – 57 akt.

Postanowieniem z dnia 13 lutego 2023 r. komisariatu Policji T.-R. w T. umorzono dochodzenie m.in. w sprawie zaistniałego w dniu 17 maja 2021 r. w nieustalonym miejscu ze skutkiem w miejscowości T. woj. (...)- (...) doprowadzenia (...) S.A. z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 36.676,18 zł w ten sposób, że działając z góry powziętym zamiarem, celem osiągnięcia korzyści majątkowej i podszycia się za kuriera firmy (...) oraz wprowadzenia w błąd (...) poprzez oznaczenie nadanej przesyłki stanowiącej umowę leasingu operacyjnego nr (...) jako doręczonej i uruchomienia wydania klientowi przedmiotu leasingu za pomocą sklepu internetowego M. którego to nie odebrał z uwagi na niezawieranie przedmiotowej umowy, powodując w ten sposób łączne straty w kwocie 36.676,18 zł na szkodę (...) S.A., tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. wobec stwierdzenia, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone.

Dowód: postanowienie z 13.02.2023 r. – akta postępowania przygotowawczego (...)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie kopii i wydruków przedłożonych przez strony niniejszego procesu bądź dołączonych do akt na wezwanie Sądu, których autentyczność nie budziła wątpliwości oraz nie była kwestionowana, a także w oparciu akta prowadzonego postępowania przygotowawczego jak również zeznania świadków.

Zeznaniom świadków J. S., A. D. oraz D. S. Sąd dał wiarę w całości, albowiem były jasne, szczere i logiczne, a ponadto korespondowały ze zgromadzonymi w sprawie dowodami. Nie ulegało wątpliwości, iż w dużej części stanowiły one potwierdzenie okoliczności w sprawie bezspornych czy też wynikających z przedłożonych do akt wydruków. Jednocześnie jednak przedmiotowe zeznania odnosiły się do procedur jakie były pomiędzy stronami przyjęte w toku wykonywania umów, w tym podstaw na jakich podejmowane były kolejne czynności oraz decyzje. Powyższe zaś miało dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenia. Ewentualne, pojawiające się pomiędzy zeznaniami rzeczonych osób nieścisłości, nie były znaczne i jednocześnie w ocenie Sądu były usprawiedliwione mając na uwadze odstęp czasowy jaki miał miejsce od momentu wystąpienia analizowanych okoliczności. Nadto należało wskazać, iż sam fakt zawodowego związania (uprzednio bądź obecnie) rzeczonych świadków ze stroną powodową nie stanowił wystarczającej przesłanki do zakwestionowania podnoszonych przez nich okoliczności, które zostały przedstawione w sposób obiektywny, logiczny i spójny.

W podobny sposób Sąd ocenił zeznania świadków S. Z. oraz K. M.. Również w tym przypadku w/w osoby de facto potwierdziły te okoliczności, które były w sprawie bezsporne, a nadto wskazały na istniejącą pomiędzy powodem a (...) S.A. praktykę w zakresie poszczególnych działań podejmowanych w związku z zawieraniem umów leasingu i ich realizacją. Jednocześnie Sąd nie uznał za prawdziwe twierdzeń świadka K. M. co do wyłącznie jednego adres leasingobiorcy przekazywanego przez leasingodawcę jak też podejmowanych czynności weryfikacyjnych w przedmiocie sprawdzenia prawdziwości podanych przez klientów danych. Okoliczności niniejszej sprawy, w tym treść umowy leasingu jak też akta prowadzonego postępowania przygotowawczego prowadziły do wniosku, iż takowej weryfikacji w tym przypadku nie było. W ocenie Sądu jednak, mając na uwadze to, iż w zakresie wskazanych wyżej praktyk doszło do istotnych zmian (na co wskazały obaj świadkowie), rzeczone twierdzenia należało uznać za zwykłą pomyłkę, która nie przekreślała jednoznacznie pozytywnej oceny zeznań rzeczonego świadka.

Sąd, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z zeznań świadka K. K., albowiem okoliczności na jakie miał zostać przeprowadzony, a wskazane we wniosku z 31 marca 2023 r. zostały już wykazane zgodnie z twierdzeniem powoda. Zauważyć należało, iż miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez w/w wynikało z CEIDG, zaś brak składania wniosku o zawarcie umowy leasingu czy też brak odbioru sprzętu wyszczególnionego w zamówieniu nr (...) znajdowały potwierdzenie w treści akt prowadzonego postępowania przygotowawczego jak też nie było co do zasady kwestionowane przez pozwanego.

Zaznaczyć tu należało również, iż przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie strona powodowa domagała się od pozwanego zapłaty kwoty stanowiącej poniesioną przez niego szkody, która miała być konsekwencją nieprawidłowości w zakresie obowiązków do jakich zobowiązała się pozwana spółka w ramach zawartej pomiędzy stronami umowy. Sam fakt istnienia stosunku obligacyjnego nie był przedmiotem sporu. Nie było również kwestionowane to, iż pozwany, w ramach wykonywania umowy, błędnie oznaczył status przesyłki jako doręczonej (pomimo, iż takowy fakt nie miał miejsca), co następnie doprowadziło do uruchomienia procedury leasingowej, w tym przekazania środków celem zakupu sprzętu i następnie jego wydania. Spór sprowadzał się natomiast po pierwsze do kwestii istnienia podstaw odpowiedzialności pozwanego, mając na uwadze w szczególności zapisy wiążących strony umówi i ogólnych ich warunków. Nadto pozwany kwestionował wystąpienie szkody po stronie powodowej jak również jej wysokość.

W pierwszej kolejności, identyfikując stosunek prawny istniejący pomiędzy stronami, należało zauważyć, iż w ocenie Sądu przybierał on postać umowy o świadczenie usług kurierskich, w ramach której dochodziło do zawierania poszczególnych jednostkowych kontraktów mających postać umów przewozu rzeczy. Decydującym był jednak w tym zakresie charakter tzw. „głównej” umowy, do której należało zastosować art. 750 § 1 k.c., który stanowi, iż do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Stosownie do treści art. 734 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący, zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie, natomiast jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonane zlecenie należy się wynagrodzenie (art. 735 k.c.).

Zauważyć należało, iż takowe umowy charakteryzują się tym, że ich przedmiotem jest świadczenie usług, przy czym umowa taka może dotyczyć dokonania jednej usługi, większej – określonej liczby usług, bądź też dotyczyć stałego świadczenia usług określonego rodzaju. Umowy takie mogą mieć charakter odpłatny bądź nieodpłatny i są umowami konsensualnymi. Ich stronami mogą być wszelkie podmioty prawa cywilnego, a więc osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną. Cechą charakterystyczną takich umów jest również to, że zazwyczaj są to umowy oparte na zaufaniu między stronami. Zlecający usługę powierza jej wykonanie danej osobie w zaufaniu do jej umiejętności, kwalifikacji, wiedzy i innych walorów.

Natomiast roszczenie dochodzone przez powoda w niniejszym postępowaniu, mimo, że nierozerwalnie związane z zawartą pomiędzy stronami umową, miało charakter odszkodowawczy. Jasnym bowiem było, iż powołał się poniesioną szkodę, która miała być konsekwencją nieprawidłowego wykonania umowy przez pozwanego. Tym samym podstawę przedmiotowego żądania stanowiły przepisy art. 471 oraz 472 k.c.

Jednakże przed ewentualnym omówieniem podstaw odpowiedzialności wynikających z rzeczonych przepisów oraz możliwości i zasadności ich zastosowania w toku niniejszej sprawy, niezbędnym było skupienie się nad pierwszą z podniesionych w sprzeciwie kwestii, a odnoszącą się do istnienia co do zasady podstaw odpowiedzialności strony pozwanej z uwagi na zapisy zawarte w Warunkach przewozu dla Usług Krajowych, które stanowiły integralną część zawartej pomiędzy stronami umowy. Strona pozwana podnosiła, iż w tym zakresie doszło do przewidzianego art. 473 § 2 k.p.c. wyłączenia odpowiedzialności za utracone korzyści oraz wszelkiego rodzaju potencjalne szkody pośrednie lub wynikowe.

Nie kwestionując językowej treści zapisu, który stał się podstawą w/w zarzutu pozwanego, jak również tego, iż rzeczony wzorzec umowy miał zastosowanie w sprawach nieuregulowanych w umowie stron z dnia 1 lutego 2010 r. (zostało to bowiem przyznane przez powoda w piśmie stanowiącym odpowiedź na sprzeciw), należało wskazać, iż w ocenie Sądu rację miała strona powodowa powołując się na art. 385 § 1 k.c. i sprzeczność między rzeczoną umową a wzorcem, która nie dała się pogodzić. Z jednej bowiem strony umowa zawierała, ustanowione w § 3.4, § 6.1, § 6.3, § 6.6 oraz § 6.9 generalne przyjęcie odpowiedzialności pozwanej spółki za uchybienia związane z niezachowaniem przez jego współpracowników procedur dotyczących doręczenia przesyłek, a z drugiej analizowane warunki ogólne w pkt 8.8 de facto wyłączały ją w bardzo szerokim zakresie, w szczególności w przypadku gdy szkoda nie dotyczyła w sposób bezpośredni doręczanej przesyłki. Pozwany, w § 1.4 umowy z jednej strony jasno wskazał, iż jest odpowiedzialny wobec powoda za działania i zaniechania pracowników oraz innych osób, którymi posługuje się przy wykonywaniu usług jak za własne, bez chociażby wskazania, iż powyższe ulega jakiemukolwiek ograniczeniu (poprzez stosowne odesłanie do warunków ogólny), z drugiej w Warunkach przewozu dla Usług Krajowych, swoją odpowiedzialność zakreśla w zasadzie wyłącznie do kwestii dotyczących bezpośrednio samej przesyłki. Ponadto, na co słusznie zwrócił uwagę powód, umowa stron w § 8.4 zawiera zapis, który wprost wskazuje na ograniczenie odpowiedzialności pozwanego za utracone korzyści oraz straty pośrednie w sytuacji, gdy doszło do zaginięcia, kradzieży, uszkodzenia lub zniszczenia przesyłki podczas transportu. Skoro zaś brak jest innych postanowień kontraktu, które by rozszerzały rzeczone zawężenie odpowiedzialności na sytuacje błędnego wskazania co do statusu przesyłki, to logicznym jest, iż strony umowy nie uzgodniły i nie wyraziły zgodę na takowe wyłącznie i zawężenie ustawowych przesłanek odpowiedzialności kontrahenta. Gdyby bowiem wolą stron było ukształtowanie odpowiedzialności w tak zawężonym zakresie jak przewidziano w pkt 8.8 ogólnych warunków to, mając na uwadze przywołany wyżej zapis, z pewnością doszłoby do stosowanych zapisów umownych, w tym do zmian treści kontraktu (poprzez aktualizację § 8.4) w toku wzajemnej współpracy. Tym samym analizowany zapis Warunków przewozu dla Usług Krajowych, który de facto rozszerzał zakres wyłączeń ponad to co zostało indywidualnie uzgodnione, w ocenie Sądu pozostawał w sprzeczności z zapisami umowy stron i tym samym wiążącym w tym zakresie pozostawały zapisy kontraktu z dnia 1 lutego 2010 r. Te zaś, jak podniesiono wyżej, odpowiedzialność za utracone korzyści oraz straty pośrednie wyłączały jedynie w sytuacji, gdy doszło do zaginięcia, kradzieży, uszkodzenia lub zniszczenia przesyłki podczas transportu. W okolicznościach niniejszej sprawy natomiast żadna z powyższych sytuacji nie miała miejsca.

Wracając zatem do kwestii ustawowych podstaw odpowiedzialności funkcjonujących pomiędzy stronami zawartych umów wzajemnych należało zauważyć, iż zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik jest obowiązany do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odszkodowanie za niewykonanie umowy dochodzone na podstawie art. 471 k.c. jest świadczeniem mającym powetować szkodę spowodowaną niewłaściwym działaniem lub zaniechaniem dłużnika. Jest to roszczenie o innym charakterze niż roszczenie o wykonanie umowy. Ma ono na celu wyrównanie uszczerbku wywołanego nieprawidłowym zachowaniem kontrahenta, a nie wymuszanie na nim zobowiązania zgodnie z treścią umowy. Odpowiedzialność kontraktowa znajduje zastosowanie w stosunkach między wierzycielem i dłużnikiem, którzy są stronami określonego stosunku zobowiązaniowego. W myśl zaś art. 472 k.c., jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności.

Podkreślić należało, iż odpowiedzialność kontraktowa dłużnika powstaje, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki: 1) szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego; 2) szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika; 3) związek przyczynowy między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania a poniesioną szkodą. Ciężar dowodu istnienia wymienionych przesłanek w świetle art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne. Natomiast w przypadku wykazania, iż doszło do niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przyjmuje się istnienie domniemania prawnego ( preasumptio iuris tantum), iż było ono następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (wyrok Sądu Najwyższego z 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, Legalis). Powyższe ma oczywiście charakter wzruszalny, jednakże ciężar wykazania przesłanek braku odpowiedzialności spoczywa na dłużniku.

Warto również podkreślić, iż przepis art. 361 § 1 k.c. ustanawia przy tym regułę, zgodnie z którą zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W § 2 ustawodawca sprecyzował, że w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przepisy te wyrażają zasadę pełnego odszkodowania oraz normalnego związku przyczynowego.

Z kolei przepis art. 363 § 1 k.c. przewiduje, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Istotnym w kontekście było również to, że w myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1997 r., sygn. II CKN 531/97, Lex nr 496544). Istota zasady dotycząca ciężaru dowodów sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. I ACa 286/14).

Przechodząc do rozważań merytorycznych na wskazanymi wyżej przesłankami w kontekście okoliczności niniejszej sprawy należało w pierwszej kolejności odnieść się do kwestii nienależytego wykonania umowy po stronie pozwanego. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie pozostawiał wątpliwości co do tego, iż doszło do naruszenia przez pracownika pozwanej spółki przyjętych na siebie zobowiązań – sam z resztą (...) Sp. z o.o. w składanych pismach procesowych nie kwestionował rzeczonej okoliczności. Nie ulegało wątpliwości, iż wbrew przyjętym przez strony zasadom dotyczącym nie tyle samej procedury doręczania przesyłek, ale tej dotyczącej sposobu potwierdzania faktu prawidłowego dokonania rzeczonej czynności, doszło do przekazania za pośrednictwem wewnętrznego systemu nieprawdziwej informacji w tym przedmiocie. Inaczej mówiąc – kurier, któremu zlecono doręczenie przesyłki zawierającej umowę leasingu oraz uzyskanie podpisu osoby zobowiązanej, mimo niewykonania żadnego z powyższych działań, wskazał, iż doszło nie tylko do doręczenia przesyłki, ale również do złożenia podpisu. Co więcej – takowy status, pomimo posiadania przez (...) Sp. z o.o. wiedzy odnośnie zaistniałych nieprawidłowości, widniał w systemie pozwanego służącym udostępniania kontrahentom informacji o przesyłkach co najmniej do dnia 6 sierpnia 2021 r. Wszystko to w ocenie Sądu nie tylko stanowiło naruszenie ogólnych zasad związanych z realizacją umowy na świadczenie przez usług kurierskich, ale w szczególności lekceważyło zobowiązania określone w § 6.9.

Jak już wskazano wyżej, wykazanie nieprawidłowości bądź też niewykonania umowy, powoduje powstanie wzruszalnego domniemania, iż powyższe są wynikiem działalności podmiotu zobowiązanego (dłużnika). Te zaś może zostać obalone, jednakże inicjatywa dowodowa w tym zakresie spoczywa na stronie przeciwnej (wykonawcy prac). W okolicznościach niniejszej sprawy, w ocenie Sądu pozwany nie tyle nie zdołał przedstawić materiału dowodowego, który powyższe mógłby wzruszyć, co raczej w swojej argumentacji nie próbował nawet wykazywać okoliczności mogących doprowadzić do obalenia domniemania, skupiając się na innych zarzutach. Również i Sąd nie znalazł w tym zakresie podstaw faktycznych.

Podsumowując, w ocenie Sądu powód wykazał, iż strona pozwana naruszyła zawartą umowę w ten sposób, iż w sposób nieprawidłowo, niezgodnie z rzeczywistością poinformowała powoda o doręczeniu przesyłki pomimo, iż rzeczona czynność w rzeczywistości nie została podjęta.

Drugim z elementów wskazanych w art. 471 k.c. była kwestia wystąpienia szkody w majątku wierzyciela i jej wysokości. Powód w tym zakresie powoływał się na notę obciążeniową wystawioną przez jego kontrahenta ( (...) S.A.) w związku z zaistniałą sytuacją i fakt dokonania jej zapłaty. Pozwany natomiast zarzucał zarówno brak poniesienia szkody przez powoda jak też niewykazanie jej wysokości. W tym miejscu należało zauważyć, iż w ocenie Sądu kwestie wskazane przez stronę pozwaną jako odnoszące się do pierwszego z w/w zagadnień, w rzeczywistości odnosiły się do podważenia istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy nieprawidłowym wykonaniem umowy a szkodą. Tym samym będą one przedmiotem rozważań w dalszej części uzasadnienia. W tym miejscu należało jedynie zauważyć, iż fakt wystąpienia szkody, polegającej na uszczupleniu stanu majątkowego powodowej spółki, bezsprzecznie w okolicznościach niniejszej sprawy zaistniał, został udowodniony przez powoda poprzez przedłożenie chociażby noty oraz potwierdzenia przelewu. Na ich podstawie niewątpliwe doszło bowiem do przesunięcia środków finansowych pomiędzy jego majątkiem, a majątkiem (...) S.A. w związku z wystawieniem noty obciążeniowej. Wbrew wskazaniom pozwanego w okolicznościach niniejszej sprawy doszło także do wykazania wysokości szkody. Już fakt wystawienia noty obciążeniowej i jej opłacenia w ocenie Sądu świadczył w sposób dość jednoznaczny, iż szkoda w takiej wysokości została faktycznie poniesiona. Jednocześnie należało zauważyć, iż materiał dowodowy sprawy wyjaśniał dlaczego doszło do jej określenia na poziomie 16.338,09 zł. Stanowiło to połowę wartości sprzętu, który został faktycznie wydany w ramach uruchomionej procedury leasingu. Na przedmiotową kwestię wskazywały nie tylko pisma procesowe, ale również treść zeznań świadka J. S., która brała udział w rozmowach na temat wysokości rzeczonego obciążenia. Poza tym należało podkreślić, iż sam fakt określenia przedmiotowej wartości na kwotę niższą niż ta, która wynikała z treści umowy leasingu czy też specyfikacji do niej dołączonej nie przesądzał o tym, iż pozostawała ona nieudowodniona. Wszak podmiot, który w sposób bezpośredni poniósł finansowe konsekwencje ustalonych w sprawie wydarzeń ( (...) S.A.), mógł w dowolny przez siebie sposób kształtować wartość, którą następnie chciał odzyskać od swojego kontrahenta, którego działanie było przyczynkiem do powstania rzeczonej straty.

Trzecią przesłanką i jednocześnie, mając na uwadze treść podniesionych przez pozwanego zarzutów, najbardziej sporną, było wystąpienie adekwatnego związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy niewłaściwym wykonaniem umowy przez pozwanego, a szkodą powoda. Podkreślić w tym miejscu należało, iż ocena czy skutek jest normalny, powinna być oparta na całokształcie okoliczności sprawy i wynikać z zasad doświadczenia życiowego, a w razie potrzeby – z zasad wiedzy naukowej, specjalnej. W ocenie Sądu na podstawie materiału zgromadzonego w sprawie można przyjąć, iż pomiędzy zachowaniem pozwanego, które jak wskazano wyżej nosiło cechy nieprawidłowego wykonywania umowy, a wystąpieniem szkody w postaci konieczności zapłaty noty obciążeniowej, istniał związek o takim charakterze, iż można go było traktować jako „normalne” tj. typowe lub oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy. W niniejszej sprawie ów skutek bezsprzecznie potwierdzały wskazane wyżej zasady. Zauważyć bowiem należało, iż gdyby nie czynności pozwanego, nie doszłoby do przekazania kontrahentowi powoda informacji w przedmiocie doręczenia przesyłki, co było równoznaczne z podpisaniem umowy leasingu. To zaś skutkowało uruchomieniem finansowania przedmiotu rzeczonej umowy i jego wydaniem przez dostawcę, co w konsekwencji doprowadziło do jego utraty. Przedstawiony powyżej prosty test warunku sine qua non nie pozostawiał wątpliwości co do tego, iż gdyby nie nieprawidłowości w działaniu pozwanego, nie doszłoby do dalszych wydarzeń i w konsekwencji powstania szkody. Stanowiły one przyczynę pierwotną wszystkich dalszych działań i czynności podejmowanych przez poszczególne podmioty. Jednocześnie, wskazane wyżej następstwa w ocenie Sądu miały typowy i normalny charakter w świetle okoliczności sprawy.

W tym zakresie pozwany wskazywał, iż nie może on ponosić odpowiedzialności za to, że inny podmiot wydał sprzęt będący przedmiotem leasingu nieustalonej osobie – podnosił, iż nie miał żadnego wpływu na rzeczone czynności. Odnosząc się do przedmiotowego zarzutu należało zauważyć, iż o ile rację miała strona pozwana wskazując, iż faktyczne wydanie przedmiotu leasingu było wynikiem czynności innego doręczyciela (za którego czynności rzeczywiście nie sposób przypisać mu odpowiedzialności), o tyle w okolicznościach niniejszej sprawy przedmiotem rozpoznania była relacja na linii powód – pozwany i dotyczyła ona rzeczonego podmiotu trzeciego tylko dlatego, by ustalić jakie konsekwencje wywołały nieprawidłowości strony pozwanej i czy przybierały one postać adekwatną do stwierdzonych naruszeń. W ramach sporu rozpatrywanego w toku niniejszej sprawy takowe bezsprzecznie wystąpiły. Jak zaznaczono już wyżej gdyby bowiem pracownik pozwanego nie zmienił statusu przesyłki w systemie, nie doszłoby do poinformowania leasingodawcy o prawidłowym dostarczeniu dokumentu i w konsekwencji uruchomienia procedury leasingowej (zapłata za sprzęt), a następnie dostarczenia przedmiotów do odbiorcy. Występował więc następujący po sobie ciąg wydarzeń, które wszystkie były konsekwencją nieprawidłowości w działaniu pozwanego. W zakresie rzeczonej końcowej dostawy należało jednocześnie zauważyć, iż dokonywana była na ten sam adres, który był wskazany w umowie leasingu jako korespondencyjny i pod którym (zgodnie ze wskazaniami zawartymi w systemie pozwanego) miało dość do doręczenia umowy i jej podpisania. To, iż z perspektywy czasu, z uwagi na prowadzone postępowanie przygotowawcze, wiadomym jest, iż nie był on prawidłowy, nie mogło prowadzić do konstatacji, iż doszło w tym zakresie do naruszeń w zakresie doręczenia. Dostawca sprzętu, podobnie z resztą jak pozwany, podejmował bowiem czynności w oparciu o przekazane mu dane, które na chwilę doręczenia nie zostały w żaden sposób negatywnie zweryfikowane. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na odstęp czasowy jaki wystąpił pomiędzy zmianą status w systemie pozwanego (17 maja), a dostawą sprzętu (21 maja). Powyższy wykluczał jakąkolwiek interwencję czy to ze strony powoda czy leasingodawcy – jak bowiem ustalono, standardowy okres oczekiwania na zwrot podpisanych dokumentów wynosił ok. 4 dni, a więc pokrywał się z tym, jaki dzielił oba w/w wydarzenia. Nadto należało mieć na względzie, iż dostawa sprzętu, a więc czynność wtórna do procedury zawierania umowy (za którą odpowiadał pozwany), z pewnością nie była obwarowana tak dużymi obostrzeniami. W szczególności nie sposób było wymagać by dokonywana była wyłącznie do rąk osoby wskazanej jako odbiorca, w tym po sprawdzeniu jego danych z dowodem osobistym. Tym samym, na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, nie sposób zarzucać, iż doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości po stronie dostawcy sprzętu. W szczególności brak było jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż to jego zachowanie doprowadziło do powstania szkody co zdawała się sugerować strona pozwana. O ile bowiem bezsprzecznie fakt doręczenia sprzętu osobie, która nie powinna była go otrzymać (nie doszło wszak do zawarcia umowy leasingu) faktycznie spowodował powstanie ubytku finansowego po stronie leasingodawcy, o tyle nie wynikał on z nieprawidłowości po stronie w/w przewoźnika, lecz był wynikiem pierwotnego błędu, który obarczał w całości pozwanego.

Po drugie chybione było w ocenie Sądu powoływanie się przez pozwanego na art. 429 k.c. Abstrahując od tego, iż w ramach rozważań przeprowadzonych w tym przedmiocie w treści sprzeciwu strona pozwana de facto przyznawała się, że swoje roszczenia leasingodawca winien skierować bezpośrednio do niego, to jednak należało mieć na względzie, iż strona powodowa wobec swojego kontrahenta ( (...) S.A.), podobnie jak w okolicznościach niniejszej sprawy, odpowiadała ex contractu – było bowiem bezsporne, że w/w podmioty łączyła umowa współpracy i to chęć jej kontynuowania była przyczyną swoistego podzielenia się odpowiedzialnością. Wskazany natomiast wyżej przepis dotyczy odpowiedzialności ex delicto, a więc odnosi się do odmiennego reżimu odpowiedzialności. Ma zastosowanie w szczególności wówczas, gdy pomiędzy stronami nie istnieje żaden stosunek obligacyjny i jednocześnie dojdzie do powstania szkody w stosunkach pomiędzy podmiotami, które w tym zakresie pozostają względem siebie „obce”. Nie mają one tym samym żadnych innych, prócz winy, podstaw odpowiedzialności, na gruncie, których mogliby ustalić zakres i charakter wzajemnych zobowiązań. W sytuacji natomiast gdy podmioty łączy stosunek obligacyjny kwestie odpowiedzialności regulowane są albo poprzez wzajemnie uzgodnione zapisy umowne albo na gruncie kodeksowych rozwiązań, które, poprzez system domniemań, wprowadzają odmienny od odpowiedzialności ex delicto system wykazywania podstaw ich zastosowania. Skoro zaś w okolicznościach niniejszej sprawy doszło do skorzystania z istniejącego pomiędzy stronami stosunku obligacyjnego to całkowicie błędnym było zarzucanie stronie powodowej, iż nie skorzystała z art. 429 k.c. Jedynie na marginesie należało zauważyć, iż rzeczony przepis wskazuje na generalną zasadę ponoszenia odpowiedzialności za działania podmiotów (wprowadzając domniemanie winy w wyborze), którym powierza się wykonanie określonych czynności, dopuszczając oczywiście możliwość udowodnienia (a więc konieczność wykazania) wystąpienia przesłanek ekskulpacyjnych.

Mając wszystko powyższe na uwadze, w ocenie Sądu strona powodowa wykazała istnienie wszystkich wymaganych przesłanek. W związku z tym, na podstawie art. 471 k.c. żądanie odszkodowawcze podlegało uwzględnieniu w całości, a więc co do kwoty 16.338,09 zł (pkt I wyroku).

O odsetkach od zasądzonej należności Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z brzmieniem art. 481 § 2 k.c. po nowelizacji z dnia 1 stycznia 2016 r., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Podkreślić należało, że roszczenie z tytułu odszkodowania za nieprawidłowe wykonanie umowy ma charakter bezterminowy, niezbędnym jest w związku z tym uprzednie wezwanie do jego uiszczenia. To zaś w niniejszej sprawie miało miejsce pismem z dnia 12 stycznia 2022 r., w którym określono termin na spełnienie świadczenia na 7 dni. Tym samym, mając na względzie datę doręczenia wezwania (20 stycznia 2022 r.) uzasadnionym było przyjęcie jako daty początkowej biegu odsetek za opóźnienie dnia 28 stycznia 2022 r., zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c., a więc zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za jego wynik. Przegrywający sprawę pozwany powinien zwrócić powodowi całość kosztów procesu. W niniejszej sprawie koszty poniesione przez powyżej wskazanego wyniosły łącznie 4.617,00 zł. Na powyższą kwotę składało się: 3.617,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa oraz 1.000,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu.

Sędzia Przemysław Kociński