Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Angelika Kurkiewicz

Protokolant sekr. sądowy Ewa Barańczyk

w obecności prokuratora Prokuratury Rejonowej Toruń – Wschód w T. D. P.

po rozpoznaniu dnia 24 marca 2023 r., 23 maja 2023r., 29 maja 2023r., 19 czerwca 2023r, 11 lipca 2023r.

sprawy

Ł. M., s. R. i I. z domu W.,

ur. (...) w T.

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 kwietnia 2022 r. ok. godz. 19:10 w T. przy ul. (...) na klatce schodowej, dokonał uszkodzenia ciała S. Z. w ten sposób, że wielokrotnie uderzył pokrzywdzonego pięścią w głowę, w wyniku czego S. Z. doznał obrażeń ciała w postaci rany luku brwiowego lewego, podbiegnięć krwawych obu powiek po stronie lewej i podspojówkowego podbiegnięcia krwawego gałki ocznej lewej, powodując naruszenie czynności skóry i narządu wzroku trwające nie dłużej niż siedem dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego,

tj. o czyn z art. 157 § 2 kk

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego Ł. M. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 157§2 kk i za to na podstawie art. 157§2 kk w zw. z art. 34§1 i §1a pkt.1 kk oraz art. 35§1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 46§1 kk zobowiązuję oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego S. Z. kwoty 500 zł (pięćset złotych) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 189,56 zł (sto osiemdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem wydatków postępowania;

Sygn. akt VIII K 615/22

UZASADNIENIE

Uwaga : Uzasadnienie zostało sporządzone w poprzedniej formie z powodu kłopotów technicznych z użyciem programu ZEUS.

S. Z. i K. S. w przeszłości byli w związku partnerskim, z którego pochodzi małoletnia córka J. Z.. Obecnie K. S. pozostaje w związku konkubenckim z Ł. M.. Relacje S. Z. i K. S. pozostają napięte. Między ww. dochodzi do licznych nieporozumień, w których oboje aktywnie uczestniczą. Negatywne relacje ww. przełożyły się również na stosunki między Ł. M. i S. Z..

DOWODY: zeznania S. Z. k. 2-3,85;

- zeznania K. S. k. 32-33;

- wydruk korespondencji k. 76-83,84.

W dniu 17 kwietnia 2022 roku ok godz. 19:10 S. Z. odprowadzał córkę do miejsca zamieszkania matki w T. przy ul. (...). Na klatce schodowej S. Z. spotkał się z K. S.. Wówczas doszło m.in. do nieporozumienia między nimi. Nieporozumienie miało dynamiczny i intensywny przebieg i zakończyło się użyciem gazu pieprzowego przez S. Z. wobec K. S.. Skutki użycia gazu pieprzowego odczuła również córka J. Z.. Po tym zdarzeniu kobieta weszła do swojego mieszkania, zaś S. Z. skierował się w kierunku wyjścia z bloku. Ł. M. będąc na dole słyszał wołanie konkubiny o pomoc. Przy drzwiach wejściowych S. Z. dostrzegł, że w kierunku wejścia biegnie Ł. M. domagając się, by S. Z. otworzył mu drzwi. S. Z. obawiając się agresywnej postawy mężczyzny włączył nagrywanie i trzymał w ręce gaz pieprzowy. Po otworzeniu przez S. Z. drzwi, Ł. M. wszedł do klatki po czym wielokrotnie uderzył pokrzywdzonego pięścią w głowę.

DOWODY: częściowo wyjaśnienia Ł. M. k.30,89;

- zeznania S. Z. k. 2-3,85;

- zeznania K. S. k. 32-33,85v.;

- protokół oględzin k. 36-42.

W wyniku zdarzenia, S. Z. doznał obrażeń w postaci rany łuku brwiowego lewego, podbiegnięć krwawych obu powiek po stronie lewej i podspojówkowego podbiegnięcia krwawego gałki ocznej lewej, powodując naruszenie czynności skóry i narządu wzroku trwające nie dłużej niż siedem dni.

DOWODY: opinia sądowo-lekarska k. 19;

- dokumentacja medyczna k. 7.

Ł. M. był kilkukrotnie karany sądownie za przestępstwa.

DOWÓD: dane dot. karalności oskarżonego k. 67-68.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż co prawda uderzył pokrzywdzonego, ale uczynił powyższe w obronie własnej. Sąd uznał wyjaśnienia podsądnego za wiarygodne wyłącznie w zakresie, w jakim pokrywają się z poczynionymi przez Sąd ustaleniami. Zgromadzony materiał dowodowy w powyższej części jest bowiem bezsporny. Sąd nie dał wiary co do okoliczności przebiegu zdarzenia zaprezentowanego przez oskarżonego w wyjaśnieniach. Podkreślić należy, że nie tylko wyjaśnienia oskarżonego pozostają w rażącej sprzeczności z relacją pokrzywdzonego, ale również wykonanym przez niego nagraniem. Nie ulega wątpliwości, iż z uwagi na dynamiczny przebieg zdarzenia, jakość nagrania nie jest wzorowa, nie mniej jednak umożliwia odtworzenie tej części przebiegu zdarzenia, którą oskarżony kwestionuje. Analiza nagrania pozwoliła stwierdzić, że Ł. M. wszedł do klatki schodowej trzymając uniesione do uderzenia ręce i bez słowa zaczyna uderzać pokrzywdzonego. Prawdą jest, że pokrzywdzony trzyma w ręku butelkę, nie mniej jednak wbrew temu co deklarował oskarżony, S. Z. nie użył go w pierwszym bezpośrednim kontakcie z oskarżonym. Podsądny wszedł do bloku z podniesionymi rękami i zaczął uderzać pokrzywdzonego w sposób opisany w zarzucie.

Mając na uwadze powyższe Sąd odmówił przymiotu prawdziwości wyjaśnieniom oskarżonego co do okoliczności zdarzenia.

Jak zasygnalizowano powyżej Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego S. Z.. Relacja pokrzywdzonego była w ocenie Sądu wiarygodna i logiczna. Należy również jeszcze raz wskazać, że zeznania ww. nie były w sprawie dowodem osamotnionym. Analiza nagrania przebiegu zdarzenia wskazuje jednoznacznie, że pokrzywdzony przedstawił relacje obiektywną.

K. S. nie był świadkiem zdarzenia. Świadek zrelacjonował początkowe spotkanie z pokrzywdzonym, kiedy doszło między nimi do nieporozumienia. Świadek w swych zeznaniach wskazała, iż relacje o przebiegu zdarzenia posiada od Ł. M., który miał świadkowie powiedzieć, że został zaatakowany gazem i musiał się bronić. Nie kwestionując prawdziwości złożonych zeznań, wskazać trzeba, że Sąd negatywnie ocenił wyjaśnienia oskarżonego, o czym była mowa wyżej. Sąd jednak nie wyklucza, że oskarżony również świadkowi przedstawił przebieg zdarzenia niezgodnie z rzeczywistością.

Zeznania B. W. nie przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Świadek potwierdziła, iż oskarżony udał się do niej po pierwszą pomoc w związku z użyciem wobec niego gazu, niemniej jednak nie posiadała żadnej wiedzy na temat przebiegu zdarzenia.

Sąd uznał opinię biegłego sądowo-lekarską dotyczącą pokrzywdzonego jako szczegółową i wydaną w szczególności z uwzględnieniem dokumentacji medycznej dotyczącej S. Z., a także na podstawie analizy zdarzenia z uwzględnieniem fachowej wiedzy biegłego oraz jego doświadczenia. Dlatego też nie ma podstaw, aby podważać zawarte w niej wnioski, a więc Sąd przyjął je jako własne.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów w szczególności w postaci dokumentacji medycznej, protokołów oględzin oraz danych o karalności. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

Zgodnie z art 157 § 2 kk kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Czynnością sprawczą tego czynu zabronionego jest więc powodowanie tzw. obrażeń lekkich. Chodzi więc tu o wszystkie zachowania polegające na wywołaniu opisanego w przepisie skutku i pozostające z nim w związku przyczynowym. W niniejszej sprawie taką czynnością było zadanie pokrzywdzonemu ciosów pięścią w głowę. Takie zachowanie bezsprzecznie miało związek ze skutkiem w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni.

Sposób działania oskarżonego i jego efekt w sferze zdrowia pokrzywdzonego całkowicie wyklucza więc uznanie, iż było to „zwykłe” naruszenie nietykalności cielesnej. Brutalny i wykonany przez oskarżonego z zaskoczenia akt przemocy fizycznej na osobie oskarżonego w sposób intensywny oddziaływał zarówno na sferę cielesności i zdrowia pokrzywdzonej, jaki też wywołał efekt w sferze odczuwania psychicznego. Było to działanie celowe stąd też uznać je należy za umyślne i w wysokim stopniu zawinione. Oskarżony działał więc z zamiarem bezpośrednim, w oczywisty sposób zdawał sobie sprawę, że jego czyn doprowadzi do skutków opisanych w art 157 § 2 kk, a jednak pomimo tego nie poniechał tego działania i chcąc, a nawet działając z premedytacją uderzył wielokrotnie pokrzywdzonego w głowę.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 kk. Orzekając rodzaj kary Sąd zważył na charakter popełnionego przestępstwa, rodzaj naruszonego dobra, motywację i sposób zachowania oskarżonego oraz jego stosunek do popełnionego czynu, jak i jego dotychczasową postawę. Przy wymiarze kary Sąd kierował się również względami prewencji ogólnej i szczególnej, miał na uwadze warunki i właściwości osobiste oskarżonego, baczył aby dolegliwość kary nie przekraczała wagi czynu i stopnia zawinienia, a także aby orzeczona kara działała wychowawczo. Sąd kierował się również zasadą prymatu kar wolnościowych, zgodnie z dyspozycja art. 58 § 1 kk.

Mając to na uwadze Sąd orzekł wobec oskarżonego karę 1 roku ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu kara ta jest karą sprawiedliwą, adekwatną zarówno do stopnia zawinienia, jak i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także uprzedniej karalności oskarżanego. Należy wskazać, iż takie rozstrzygnięcie będzie wystarczające dla kształtowania prawidłowej postawy oskarżonego wobec prawa. Zdaniem Sądu, orzeczona kara jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, nie przekracza stopnia jego winy, i jako taka winna osiągnąć wobec niego cele wychowawczo-represyjne, wdrażając go do przestrzegania w przyszłości zasad porządku prawnego, jak też cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na mocy art. 46 § 1 kk, Sąd zobowiązał oskarżonego do uiszczenia na rzecz pokrzywdzonego S. Z. kwotę 500 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznane krzywdy. Przy wydawaniu tegoż rozstrzygnięcia, Sąd miał na względzie zarówno wymierzenie oskarżonemu dodatkowej dolegliwości w celu uświadomienia mu, że popełnianie przestępstw nie jest procederem opłacalnym, jak również zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, które przemawia za przyjęciem, że ofiarom przestępstwa należy się choćby częściowa rekompensata za doznane przez nie cierpienia.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 627 kpk. W niniejszej sprawie nie zachodziły zaś podstawy do zwolnienia od owych kosztów w całości na podstawie art. 624 § 1 kpk. Podsądny uzyskuje dochody wynoszące 10000 tysięcy złotych brutto miesięcznie. Wobec tego, poniesienie przez Ł. M. powstałych w sprawie kosztów nie będzie stanowiło nadmiernego uszczerbku ze względu na jej sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. Z kolei wysokość opłaty, Sąd ustalił w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 49, poz. 223).