Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 lutego 2024 roku, sygn. akt X P upr 1112/23, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. sprawy z powództwa M. W. przeciwko Sądowi (...) o wyrównanie wynagrodzenia

I.  zasądził od Sądu (...) na rzecz M. W. odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone:

1)  od kwoty 1.969,81 zł za okres od dnia 1 lutego 2023 roku do dnia 7 grudnia 2023 roku;

2)  od kwoty 1.969,81 zł za okres od dnia 1 marca 2023 roku do dnia 7 grudnia 2023 roku;

3)  od kwoty 1.969,81 zł za okres od dnia 3 kwietnia 2023 roku do dnia 7 grudnia 2023 roku;

4)  od kwoty 1.969,81 zł za okres od dnia 2 maja 2023 roku do dnia 7 grudnia 2023 roku;

5)  od kwoty 1.969,81 zł za okres od dnia 1 czerwca 2023 roku do dnia 7 grudnia 2023 roku;

II.  umorzył postępowanie w pozostałym zakresie;

III.  nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktu I. w całości.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następującym stanie faktycznym i rozważaniach prawnych:

M. W. został powołany na stanowisko sędziego Sądu (...) w dniu 7 kwietnia 2014 roku.

Z dniem 10 sierpnia 2021 roku powierzono powodowi pełnienie funkcji przewodniczącego (...) Sądu (...).

Przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2022 roku, zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z dnia 9 sierpnia 2022 roku, wyniosło 6.156,25 złotych.

W spornym okresie powód otrzymał wynagrodzenie za pracę w następujących kwotach:

1)  styczeń 2023 roku – 15.065,69 złotych brutto,

2)  luty 2023 roku – 15.065,69 złotych brutto,

3)  marzec 2023 roku – 15.065,69 złotych brutto,

4)  kwiecień 2023 roku – 15.065,69 złotych brutto,

5)  maj 2023 roku – 15.065,69 złotych brutto,

6)  czerwiec 2023 roku – 15.065,69 złotych brutto,

W dniu 8 grudnia 2023 roku pozwany wypłacił na rzecz powoda wyrównanie wynagrodzenia z cały 2023 rok, w tym kwoty dochodzone pozwem stanowiące należność główną.

Przedmiotem rozpoznania Sądu Rejonowego ostatecznie było roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie dochodzonych od wypłaconej powodowi w dniu 8 grudnia 2023 roku należności głównej stanowiącej wyrównanie wynagrodzenia za okres od stycznia 2023 roku do maja 2023 roku. Sąd meriti wyjaśnił, że spór w sprawie wstępnie sprowadzał się do odmiennej oceny prawnej ingerencji ustawodawcy w ustanowiony w art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych mechanizm kształtowania wynagrodzeń sędziów za pomocą ustaw okołobudżetowych.

Sąd I instancji wskazał, że w myśl art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 217, dalej: u.s.p.) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłoszone w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przytoczony przepis obowiązywał w okresie, którego dotyczy pozew – nie został uchylony ani zmieniony. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2022 roku przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2022 roku wyniosło wynosiło 6.156,25 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że pierwotnie w roku 2023 wynagrodzenie powoda zostało określone na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 roku o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy okołobudżetowej na rok 2023 (Dz.U. z 2022 r., poz. 2666). Przepis ten stanowił, iż „W roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, stanowi kwota w wysokości 5.444,42 zł”. W myśl zaś ust. 2 art. 8 „Ilekroć w odrębnych przepisach jest mowa o podstawie wynagrodzenia sędziego określonej w art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, w roku 2023 za podstawę tę przyjmuje się kwotę w wysokości 5.444,42 zł”.

Sąd I instancji wskazał, że pozwany ostatecznie, w toku postępowania, w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2023 roku sygn. akt K 1/23 pismem z dnia 4 grudnia 2023 r. począwszy od 1 stycznia 2023 roku określił wynagrodzenie zasadnicze powoda przy zastosowaniu wynagrodzenia 6.156,25 zł (zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2022 roku w sprawie przeciętnego wynagrodzenie w drugim kwartale 2022 roku), a następnie w dniu 8 grudnia 2023 roku dokonał wyrównania wynagrodzenia przy zastosowaniu tak określonej podstawy.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że w przywołanym wyroku z dnia 8 listopada 2023 roku sygn. K 1/23 Trybunał Konstytucyjny w orzekł, że art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. poz. 2666, ze zm.) są niezgodne z art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a nadto art. 7 tejże ustawy jest niezgodny z art. 195 ust. 2 Konstytucji. Wyrok ten został ogłoszony w dniu 15 listopada 2023 roku w Dzienniku Ustaw pod pozycją 2479. Zgodnie z art. 190 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) wyrok ten wszedł w życie, stając się powszechnie obowiązujący i ostateczny.

Sąd meriti wskazał, że powód cofnął pozew w zakresie należności głównej dochodzonej z tytułu wyrównania wynagrodzenia za okres od stycznia do maja 2023 roku. Cofnięcie nastąpiło przed rozpoczęciem rozprawy, a zatem zgoda pozwanego na dokonanie tej czynności nie była konieczna. W tym zakresie postępowanie podlegało umorzeniu na podstawie art. 355 k.p.c.

Według Sądu Rejonowego w zakresie żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od dochodzonych pozwem należności powództwo okazało się zasadne i podlegało uwzględnieniu. Pozwany nie podnosił, aby spełnił żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie, ale też nie kwestionował wysokości wynagrodzeń, od których powód dochodził odsetek.

Sąd I instancji podał, że podstawę orzeczenia w przedmiocie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwot dochodzonych pozwem stanowi art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że zobowiązanie pozwanego do wypłaty wynagrodzenia za pracę miało charakter terminowy i stawało się wymagalne w terminach wynikających z obowiązujących u pracodawcy regulacji (regulamin wynagradzania, regulamin pracy).

Powód dochodził odsetek ustawowych za opóźnienie od wypłaconych należności z tytułu wyrównania wynagrodzenia kolejno od dnia 1 lutego 2023 roku, 1 marca 2023 roku, 3 kwietnia 2023 roku, 2 maja 2023 roku i 1 czerwca 2023 roku do dnia 7 grudnia 2023 roku. Sąd I instancji zaznaczył, że pozwany nie kwestionował tak określonych dat początkowych ani daty spełnienia świadczenia głównego. Daty wymagalności poszczególnych kwot stanowiących wyrównanie wynagrodzenia za pracę również nie były sporne pomiędzy stronami. Tym samym, zdaniem Sądu Rejonowego, zasadne było zasądzenie na rzecz powoda odsetek ustawowych za opóźnienie od wypłaconego wyrównania wynagrodzenia za okres od stycznia do maja 2023 roku liczonych w zakresie każdej z kwot w wysokości 1.969,81 złotych za okres odpowiednio od 1 lutego 2023 roku, 1 marca 2023 roku, 3 kwietnia 2023 roku, 2 maja 2023 roku i 1 czerwca 2023 roku zgodnie z żądaniem powoda do dnia poprzedzającego dzień zapłaty tj. 7 grudnia 2023 roku.

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktu I wyroku w całości, mając na uwadze, iż zasądzone kwoty nie przekraczają wysokości miesięcznego wynagrodzenia powoda.

Apelację od ww. wyroku złożył pozwany Sąd (...), zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi apelant zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 91 § lc ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U.2023.217 t.j. z dnia 2023.02.02 w brzmieniu obowiązującym w 2022 roku, zwaną dalej u.s.p.) przez jego niezasadne zastosowanie w sytuacji, gdy zastosowanie w sprawie winny mieć przepisy art. 8 i 9 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 roku o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz.U.2021.2445 z dnia 2021.12.28, zwaną dalej ustawą okołobudżetową) zgodnie z prymatem zasady lex speciali derogat legi generali, co w konsekwencji spowodowało wydanie zaskarżonego wyroku,

2. naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez nieuzasadnione przyjęcie, że uzasadnione jest zasądzenie powodowi odsetek za opóźnienie w sytuacji, gdy powód nie wystąpił do pozwanej o wypłatę takiego świadczenia pieniężnego, a tym samym poprzez brak uznania, że powództwo w tym zakresie było przedwczesne oraz poprzez brak podstawy do niewskazania konkretnej kwoty dochodzonej przez powoda i w konsekwencji zasądzenie rodzaju roszczenia, a nie wartości dochodzonego świadczenia pieniężnego.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, alternatywnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie, jako w całości bezzasadnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Niniejszą sprawę Sąd Okręgowy rozpoznał na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 374 k.p.c., uznając, że rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest dopuszczalne, żadna ze stron na etapie postępowania apelacyjnego nie złożyła wniosku o przeprowadzenie rozprawy, nie cofnięto pozwu ani apelacji, a także w sprawie nie zachodziła nieważność postępowania.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, jak również ocenę prawną dokonaną przez ten Sąd, uznając, że zarzuty apelacji stanowią jedynie nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustalenia Sądu I instancji i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Nie jest zasadny zarzut apelacji o błędnym zastosowaniu przez Sąd I instancji przepisu art. 91 § lc ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku - Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz.U.2023.217 z dnia 2023.02.02 w brzmieniu obowiązującym w 2022 roku, zwaną dalej u.s.p.).

Przypomnieć należy, że zasady ustalania wynagrodzeń sędziów sądów powszechnych zostały uregulowane w art. 91-91 a w zw. z art. 100 § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, zaś wysokość wynagrodzenia sędziów, zajmujących równorzędne stanowiska sędziowskie, różnicuje jedynie staż pracy lub pełnione funkcje (art. 91 § 1 u.s.p.).

Przepis art. 91 § 1c cyt. ustawy statuuje zasadę, że podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53), z zastrzeżeniem § ld.

Stosownie do § ld cytowanego przepisu, jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § lc, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości.

Przepis art. 91 § 2 u.s.p. stanowi, że wynagrodzenie zasadnicze sędziego określa się w stawkach, których wysokość ustala się z zastosowaniem mnożników podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego, o której mowa w §lc. Stawki wynagrodzenia zasadniczego na poszczególnych stanowiskach sędziowskich oraz mnożniki, służące do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego sędziów w poszczególnych stawkach, określa załącznik do ustawy. Sędziemu przechodzącemu lub przeniesionemu w stan spoczynku z powodu wieku, choroby lub utraty sił przysługuje uposażenie w wysokości 75% wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za wysługę lat, pobieranych na ostatnio zajmowanym stanowisku (art. 100 § 2).

Przy tym - co bezsporne – pierwotnie wynagrodzenie powoda w badanym okresie zostało określone na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 roku o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz.U. 2022, poz. 2666), zgodnie z którym „w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c u.s.p. stanowi kwota w wysokości 5444,42 zł”. W myśl zaś ust. 2 art. 8 „Ilekroć w odrębnych przepisach jest mowa o podstawie wynagrodzenia sędziego określonej w art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, w roku 2023 za podstawę tę przyjmuje się kwotę w wysokości 5.444,42 zł”.

W tym miejscu podnieść należy, iż Sąd Okręgowy (podobnie z resztą jak Sąd I instancji) nie kwestionuje ogólnie obowiązujących reguł kolizyjnych, zgodnie z którymi lex posteriori derogat legi priori oraz lex specialis derogat legi generali. W konsekwencji tego uznaje, iż w istocie skoro ustawa prawo o ustroju sądów powszechnych i ustawy okołobudżetowe są równorzędnymi w hierarchii aktami prawa powszechnie obowiązującego, to faktycznie ustawy okołobudżetowe o epizodycznym charakterze mogą wpływać na treść tej pierwszej ustawy o charakterze ogólnym i ustanawiać trwałe bądź czasowe wyjątki od jej postanowień. Niemniej jednak, co pomija już skarżący, to nie z uwagi na te okoliczność wysokość wynagrodzenia zasadniczego sędziów w roku 2023 r. ukształtowana właśnie przepisami tzw. ustawy okołobudżetowej na 2023 r. na gruncie rozpoznawanego przypadku została zakwestionowana.

Za niezasadny należy uznać podnoszony zarzut naruszenia art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022. Przede wszystkim należy przypomnieć, że n/n sprawa dotyczy wyrównania wynagrodzeń powoda za miesiące styczeń - maj 2023 roku. Tym samym n/n sprawa – wbrew twierdzeniom strony apelującej – nie dotyczy zastosowania przepisów art. 8 i art. 9 ustawy z 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 rok (Dz. U. 2021 r., poz. 2445, zwana dalej ustawą okołobudżetową na rok 2022) z tej prostej przyczyny, że powództwo nie dotyczyło wynagrodzeń powoda w 2022 r., jednakże –jedynie domyślając się faktycznych intencji skarżącego – należy wskazać, że nie powinny mieć też zastosowania przepisy art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. z 2022 r. poz. 2666, zwaną dalej: ustawą okołobudżetową na rok 2023).

W tym miejscu należy przypomnieć, że naruszenie prawa materialnego może polegać na błędnej jego wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu. Błędna wykładnia prawa polega na błędnym zrozumieniu treści lub znaczenia normy prawnej. Z kolei naruszenie prawa przez niewłaściwe jego zastosowanie, to, jak słusznie wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 25 marca 1999 r., III CKN 206/98 (OSNC 1999, Nr 10, poz. 183), kwestia prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego, sprawa właściwego skonfrontowania okoliczności stanu faktycznego z hipotezą odnośnej normy prawnej i poddanie tego stanu ocenie prawnej na podstawie treści tej normy. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnej ze wskazanych postaci naruszenia prawa materialnego.

Odnosząc się do – jak można się jedynie domyślać rzeczywistej intencji apelanta - niezastosowania przez Sąd I instancji art. 8 ustawy okołobudżetowej na rok 2023, wskazać należy na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2023 roku wydany w sprawie K 1/23, który stwierdza, że art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz.U. poz. 2666, ze zm.) są niezgodne z art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś art. 7 tej ustawy jest niezgodny z art. 195 ust. 2 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny wprost wskazał w powyższym orzeczeniu, że rozwiązania unormowane w przedmiocie kontroli, czyli art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na 2023 r., nie tylko nie są spójne z rozwiązaniami lex generalis zawartymi w prawie o ustroju sądów powszechnych, ustawie o Sądzie Najwyższym oraz ustawie o statusie Sędziów TK, ale także nie są nawet spójne z analogicznymi przepisami ustawy okołobudżetowej na 2021 r. i ustawy okołobudżetowej na 2022 r.; oznacza to, że ustawodawca w tej materii kierował się daleko posuniętą uznaniowością, która nie zapewnia sędziom konstytucyjnych gwarancji wysokości ich przyszłych dochodów oraz nie chroni ich przed potencjalnymi manipulacjami ze strony ustawodawcy; wobec tego zasady wynagradzania sędziów uregulowane na mocy art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na 2023 r. nie spełniają warunków brzegowych określonych w orzecznictwie TK.

Nie można przy tym tracić z pola widzenia, że pozwany mając na względzie powyższe orzeczenie TK wypłacił powodowi już w trakcie postępowania pierwszoinstancyjnego wyrównanie za 2023 r., a tym samym spełnił zasadne świadczenie w zakresie kwot głównych za rok 2023 dochodzonych pozwem. Skutkowało to cofnięciem przez powoda powództwa w tym zakresie i popieraniem jedynie żądania odsetkowego. Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację w tym zakresie, uznając brak potrzeby ponownego cytowania stanowiska Sądu Rejonowego.

Powyższe czyni bezzasadnymi apelacyjne zarzuty naruszania art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten jest całkowicie niezrozumiały, bowiem stan faktyczny sprawy nie jest sporny. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. dotyczy oceny dowodów i ustaleń faktycznych, gdy tymczasem strona skarżąca wiąże go de facto z zastosowaniem przepisów prawa materialnego. Według twierdzenia apelanta Sąd meriti naruszył przepis art.233 §1 k.p.c. przez nieuzasadnione przyjęcie, że uzasadnione jest zasądzenie powodowi odsetek za opóźnienie w sytuacji, gdy powód nie wystąpił do pozwanej o wypłatę takiego świadczenia pieniężnego, a tym samym poprzez brak uznania, że powództwo w tym zakresie było przedwczesne oraz poprzez brak podstawy do niewskazania konkretnej kwoty dochodzonej przez powoda i w konsekwencji zasądzenie rodzaju roszczenia, a nie wartości dochodzonego świadczenia pieniężnego. Tymczasem wbrew przytoczonym twierdzeniom apelanta analiza akt wykazała, że powód wskazał jakich odsetek dochodzi i za jaki okres od wypłaconych kwot wyrównania wynagrodzenia, tj. kolejno od 1.02.2023 r., od 1.03.2023 r., od 3.04.2023 r., od 2.05.2023 r., od 1.06.2023 r. – do 7.12.2023 r. Pozwany nie kwestionował określonych przez powoda dat początkowych ani daty spełnienia świadczenia głównego. Sąd II instancji zgadza się także w całości ze stanowiskiem powoda, że powód nie musiał kapitalizować żądanych odsetek, co czyni analizowany zarzut wyłącznie polemicznym wobec bezbłędnego rozstrzygnięcia Sądu meriti. Należy także wskazać, że apelant błądzi również zarzucając Sądowi meriti, że uwzględnienie roszczenia odsetkowego było w takiej sytuacji przedwczesne. Skoro bowiem zgodnie z wyrokiem TK z dnia 8 listopada 2023 r. przepisy art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. poz. 2666, ze zm.) są niezgodne z art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 7 ustawy powołanej w punkcie 1 jest niezgodny z art. 195 ust. 2 Konstytucji, to przepis ten nie obowiązywał i strona pozwana winna wypłacać wynagrodzenie w terminie, wobec czego Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że zasądzenie żądanych odsetek było uzasadnione.

Reasumując, żaden z zarzutów apelacji nie okazał się uzasadniony.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

/Jacek Chrostek/

A.P.