Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(w zakresie pkt. 1 wyroku)

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12.03.2024 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwa J. S. przeciwko Sądowi Rejonowemu w (...) o wynagrodzenie za pracę:

I/  zasądził od Sądu Rejonowego w (...) na rzecz J. S. kwotę 29.782,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty tytułem wyrównania wynagrodzenia za pracę;

II/  umorzył postępowanie w sprawie w pozostałym zakresie;

III/  zasądził od Sądu Rejonowego w (...) na rzecz J. S. kwotę 2.700 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powoda;

IV/  nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 21.017,28 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana, zaskarżając go w całości. Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzuciła:

I.  naruszenie prawa procesowego tj.:

1.  art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego i uznanie, że dochodzony przez powódkę wzrost wynagrodzenia za rok 2021 w oparciu o art. 91 § 1c ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych był świadczeniem należnym podczas gdy przepisy te nie miały zastosowania w związku z obowiązywaniem przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, której art. 12 stanowił lex posterior i lex specialis w stosunku do art. 91 § 1c ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych;

2.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego i uznanie, że dochodzony przez powódkę wzrost wynagrodzenia za rok 2022 w oparciu o art. 91 § 1c ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych był świadczeniem należnym podczas gdy przepisy te nie miały zastosowania w związku z obowiązywaniem przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022, której art. 8 stanowił lex posterior i lex specialis w stosunku do art. 91 § 1c ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych;

II.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

1.  art. 12 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 poprzez jego niezastosowanie i błędne uznanie, iż jest on sprzeczny z art. 178 § 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 2 Konstytucji RP oraz w konsekwencji uznanie, że wyżej wskazane przepisy nie mogły stanowić podstawy do ustalenia wysokości wynagrodzenia sędziów, w tym powoda.

2.  art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 poprzez jego niezastosowanie i błędne uznanie, iż jest on sprzeczny z art. 178 § 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 2 Konstytucji RP oraz w konsekwencji uznanie, że wyżej wskazane przepisy nie mogły stanowić podstawy do ustalenia wysokości wynagrodzenia sędziów, w tym powoda.

W związku z powyższym pełnomocnik strony pozwanej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa.

W odpowiedzi na apelację, powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w szczególności kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja w zakresie punktu drugiego zaskarżonego wyroku podlega odrzuceniu jako wniesiona w warunkach braku interesu prawnego strony pozwanej w jego zaskarżeniu.

Przypomnieć należy, że pokrzywdzenie orzeczeniem (gravamen) jest przesłanką interesu prawnego w zaskarżeniu, stanowiąc o dopuszczalności środka zaskarżenia, chyba że interes publiczny wymaga merytorycznego rozpoznania tego środka. Nie ma jednak podstaw do utożsamiania tych pojęć, tj. stanu pokrzywdzenia orzeczeniem (gravamen) oraz interesu prawnego w zaskarżeniu orzeczenia. Istota relacji zachodzących między nimi polega na tym, że pokrzywdzenie orzeczeniem warunkuje istnienie interesu prawnego w jego zaskarżeniu. Innymi słowy, skarżącemu, który nie wykazał pokrzywdzenia orzeczeniem, można zarzucić brak interesu prawnego w kwestionowaniu orzeczenia w celu uzyskania jego uchylenia albo zmiany. G. występuje wtedy, gdy istnieje niesłuszna i dla skarżącego niekorzystna różnica między jego żądaniem, a zaskarżonym orzeczenia, albo gdy orzeczenie nie daje skarżącemu tych wszystkich korzyści prawnych, jakich mógłby oczekiwać, gdyby ono było prawidłowe. Innymi słowy pokrzywdzenie orzeczeniem (gravamen) zachodzi wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie jest obiektywnie w sensie prawnym niekorzystne dla skarżącego, gdyż z punktu widzenia jego skutków związanych z prawomocnością materialną skarżący nie uzyskał takiej ochrony prawnej, którą zamierzał osiągnąć przez procesowo odpowiednie zachowanie w postępowaniu poprzedzającym wydanie orzeczenia, a w razie jego braku zaskarżone orzeczenie per se wywołuje takie skutki.

Posiadanie interesu w zaskarżeniu rozstrzygnięcia warunkuje dopuszczalność apelacji. Zgodnie z art. 373 § 1 kpc Sąd drugiej instancji odrzuca apelację spóźnioną, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie usunęła w wyznaczonym terminie.

W związku z powyższym, na podstawie art. 373 § 1 kpc w punkcie 1 wyroku Sąd Okręgowy odrzucił apelację w zakresie punktu II (drugiego) zaskarżonego wyroku jako niedopuszczalną.