Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo A. D. skierowane wobec S. (...) U. Szpitala (...) Medycznej (...) Szpitala (...) w Ł. o ustalenie składników wynagrodzenia, dodatek covidowy i dodatek (...) oraz zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

A. D., ur. (...), legitymuje się wykształceniem zawodowym – wyuczony zawód ślusarz-tokarz. Przed zatrudnieniem u pozwanego powód wykonywał pracę ślusarza, kierowcy samochodu sanitarno – osobowego, sanitariusza.

W SP ZOZ (...) Szpitalu (...) Medycznej w Ł. powód został zatrudniony od 21 maja 2015 roku. Początkowo powoda łączyła z pozwanym umowa o pracę zawarta na okres próbny od dnia 21 maja 2015 roku do dnia 20 sierpnia 2015 roku, w ramach której powód zajmował stanowisko sanitariusza szpitalnego w pełnym wymiarze czasu pracy. Następnie powód zatrudniony był w oparciu o umowę o pracę zawartą na czas określony od dnia 21 sierpnia 2015 roku do dnia 20 sierpnia 2017 roku na tożsamym stanowisku w pełnym wymiarze czasu pracy.

Na stanowisku sanitariusza szpitalnego powód od początku zatrudnienia pracował w Izbie Przyjęć (...) ( Centrum (...) Dydaktyczne) podlegając służbowo i merytorycznie koordynatorowi Izby Przyjęć (...). Od lutego 2016 roku został przeniesiony do Izby Przyjęć (...) Szpitala (...) z Oddziałem Pomocy Doraźnej.

W dniu 14 grudnia 2016 roku powód złożył podanie o przeniesienie na stanowisko kierowcy pojazdu uprzywilejowanego, dostarczając dokumenty potwierdzające uprawnienia do kierowania takim pojazdem.

Porozumieniem z dnia 1 lutego 2017 roku strony zmieniły warunki umowy o pracę w zakresie rodzaju umówionej pracy, wynagrodzenia zasadniczego i norm czasy pracy. W ramach powyższego porozumienia od 1 lutego 2017 roku powód został zatrudniony u pozwanego na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego.

Powód otrzymał zakres czynności na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego, zgodnie z którym podlegał organizacyjnie i merytorycznie Kierownikowi Sekcji (...), natomiast w trakcie dyżuru podlegał organizacyjnie i merytorycznie Kierownikowi Izby Przyjęć z Oddziałem Pomocy Doraźnej. W punkcie I wskazano zakres obowiązków powoda, w tym m. in.:

- pomoc w transportowaniu pacjenta do karetki i z karetki do miejsca wskazanego na zleceniu przewozu,

- transportowanie chorego w zespole jako sanitariusz (w razie takiej potrzeby) do innych placówek medycznych, na badania diagnostyczne i do domu,

- przewóz krwi i materiałów medycznych,

- transportowanie materiału biologicznego, krwi i preparatów krwiopochodnych do laboratorium i serologii przywożonych z zewnątrz jak i odbiór wyników tych badań.

Powyższy dokument został opatrzony podpisami powoda, dyrektora pozwanego szpitala oraz przełożonego powoda – Kierownika Sekcji (...).

W dniu 17 sierpnia 2017 roku strony zawarły umowę o pracę na czas określony od dnia 21 sierpnia 2017 roku do dnia 21 listopada 2018 roku, na podstawie której powód zatrudniony był u pozwanego na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego w pełnym wymiarze czasu pracy.

Porozumieniem z dnia 18 czerwca 2018 roku strony zmieniły rodzaj powyższej umowy o pracę na umowę o pracę na czas nieokreślony od dnia 18 czerwca 2018 roku.

Wynagrodzenie zasadnicze powoda od 1 stycznia 2021 roku zostało określone na kwotę 2.850 zł.

Powód ukończył kurs „Sanitariusz szpitalny” w dniu 14 października 2013 roku – przed podjęciem zatrudnienia u pozwanego.

Kurs ten nie był wymagany do wykonywania pracy kierowcy-sanitariusza, część kierowców nie posiada takiego kursu.

Średniomiesięczne wynagrodzenie powoda, liczone według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, wynosiło kwotę 5.175,41 zł.

W związku z zakażeniami wirusem (...)2 w dniu 14 marca 2020 roku w Polsce wprowadzono stan zagrożenia epidemiologicznego, a od dnia 20 marca 2020 roku do 15 maja 2022 roku obowiązywał stan epidemii.

Pozwany szpital zakwalifikowany został w wykazie podmiotów wykonujących działalność leczniczą w związku z przeciwdziałaniem (...)19, wydanym na podstawie art.7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, jako szpital (...) poziomu – tj. jako placówka zapewniająca realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem (...)2.

Pismem z dnia 4 września 2020 roku Minister Zdrowia polecił Narodowemu Funduszowi Zdrowia z siedzibą w W. przekazanie podmiotom leczniczym umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19 (…), wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem (...)19 lub w których wyodrębnionych komórkach organizacyjnych są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem (...)19 środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny, w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy o działalności leczniczej, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem (...)2, dodatkowego świadczenia pieniężnego wypłacanego miesięcznie.

Poleceniem Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2020 roku dokonano zmiany polecenia z dnia 4 września 2020 roku z dniem 1 października 2020 roku w ten sposób, że polecono Narodowemu Funduszowi Zdrowia przekazanie szpitalom (...) poziomu zabezpieczenia środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem (...)2.

Dnia 1 listopada 2020 roku Minister Zdrowia zmienił polecenie z dnia 4 września 2020 roku z dniem 1 listopada 2020 roku.

Zgodnie ze zmienioną wersją Minister Zdrowia polecił Narodowemu Funduszowi Zdrowia z siedzibą w W. przekazanie podmiotom leczniczym:

1) umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne oraz stacjonarne i całodobowe świadczenie zdrowotne inne niż świadczenie szpitalne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b albo art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.), polecające:

a) realizację świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem (...)2 ( szpital (...) poziomu),

b) realizację świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem (...)2 ( szpital (...) poziomu)

2) w których skład wchodzą jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z 2020 r. poz. 882) lub izby przyjęć;

3) o których mowa w ppkt 1 oraz umieszczonym w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującym działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne, w stosunku do których minister właściwy do spraw zdrowia albo wojewoda wydał polecenie albo decyzję na podstawie odpowiednio - art. 10 ust. 2 pkt 1 lit. b, art. 11 ust. 1 i ust. 4 albo art. 11h ust. 1 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, (…), polecające zapewnienie łóżek dla pacjentów podejrzanych o zakażenie wirusem (...)2 (szpital I poziomu), i które umieszczone są na liście zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia, z którymi Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę o wykonywanie testów diagnostycznych (...) w kierunku (...)2 (laboratoria);

środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej spełniającym warunki z pkt 1a dodatkowego świadczenia pieniężnego, wypłacanego miesięcznie, zwanego dalej "dodatkowym świadczeniem", według zasad określonych w załączniku do niniejszego polecenia, na podstawie umowy lub porozumienia.".

Dodany punkt 1a otrzymał brzmienie następujące:

„Świadczenie dodatkowe przyznawane jest osobom, o których mowa w pkt 1, które:

a) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 1 uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem (...)2,

b) w przypadku osób wykonujących zawód medyczny w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 2 - udzielają świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym lub w izbach przyjęć;

c) w przypadku osób zatrudnionych w podmiotach leczniczych, o których mowa w pkt 1 ppkt 3 - wykonują czynności diagnostyki laboratoryjnej w tych podmiotach z wyłączeniem osób, skierowanych do pracy w Podmiotach na podstawie art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2020 r. poz. 1845),".

W uzasadnieniu zmiany polecenia wskazano, iż nowelizacja polecenia miała na celu zmianę zakresu podmiotów zobowiązanych do realizacji świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19 oraz podwyższenie wysokości świadczenia dodatkowego. Wysokość dodatku wynosić miała 100% wynagrodzenia danej osoby uprawnionej, nie więcej jednak niż 15 000 zł. Nadto, w poleceniu doprecyzowano, że proporcjonalne obniżenie wysokości świadczenia dodatkowego dokonywane będzie w przypadku świadczenia pracy przez uprawnione osoby przez niepełny miesiąc.

Pozwany szpital świadczenie dodatkowe wypłacał także sanitariuszom. Wypłata świadczenia wyniknęła z błędu pozwanego szpitala, który niewłaściwie zakwalifikował sanitariuszy do grupy pracowników wykonujących zawód medyczny. Dyrekcja pozwanego szpitala prowadziła w tym zakresie korespondencję z (...) Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia. Narodowy Fundusz Zdrowia opierając się na materiałach przeznaczonych dla Członków Trójstronnego Zespołu ds. Ochrony (...), przekazanego przez Ministerstwo Zdrowia przy piśmie z dnia 9 grudnia 2020 r. znak: (...).682.38.2020.PJ, przyjął stanowisko, iż osobami uprawnionymi do wypłaty świadczenia, o którym mowa w poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku wg stanu po zmianach z dnia 1 listopada 2020 roku nie są pracownicy administracji, pracownicy techniczni oraz inne osoby nie wykonujące zawodu medycznego (np. sanitariusze). Stanowisko takie NFZ przekazał pozwanemu szpitalowi w pismach z 11 stycznia 2021 roku i z 9 lutego 2021 roku.

W związku z powyższym (...) pismem z 9 lutego 2021 roku wezwał pozwany szpital do złożenia dokumentów korygujących rozliczenie dodatków dla medyków za okres listopad-grudzień 2020 roku w zakresie dotyczącym osób zatrudnionych na stanowiskach: sanitariusz, sanitariusz szpitalny, sanitariusz szpitalny tlenowy, sanitariusz noszowym, sanitariusz gipsiarz itd.

W dniu 17 lutego 2021 roku NFZ wystawił noty obciążeniowe za wystawione faktury dotyczące wypłaconych środków dla personelu zatrudnionego w szpitalu, w tym dla sanitariuszy, polecając zwrot wypłaconych środków.

Pracownikom niemedycznym wykonującym czynności zawodowe w ramach bezpośredniego kontaktu z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem (...)2 pozwany szpital wypłacił jednorazowe świadczenia w kwocie 5.000 zł brutto.

Powód otrzymał jednorazowe świadczenie w kwocie 5.000 zł brutto.

Od dnia 1 kwietnia 2020 roku w związku z sytuacją epidemiologiczną pozwany szpital pracownikom niewykonującym zawód medyczny przyznał specjalne dodatki z własnych środków. Warunki przyznawania i wypłaty dodatków nie zostały ustalone w żadnym wewnętrznym akcie.

W przypadku kierowców decyzja dyrektora szpitala została wyrażona w piśmie skierowanym do działu płac, w którym w związku z sytuacją epidemiologiczną polecono wypłatę kierowcom zatrudnionym w D. (...) ZOZ (...) im. (...) comiesięcznego dodatku specjalnego w wysokości 300 zł. Dodatek został przyznany począwszy od dnia 1 kwietnia 2020 roku do odwołania. W pełnej wysokości dodatek przysługiwał pracownikowi po przepracowaniu pełnego miesiąca i za dzień nieobecności odliczany był proporcjonalnie. Dodatek w wysokości 300 zł dla kierowców został odwołany od dnia 1 czerwca 2021 roku.

Pozostałym pracownikom niewykonującym zawodu medycznego, wykonującym pracę w Szpitalu (...) w Izbie Przyjęć i Szpitalnym Oddziale Ratunkowym w okresie od 1 kwietnia 2020 roku do 31 października 2020 roku wypłacano dodatek w wysokości 300 zł a od dnia 1 listopada 2020 roku w wysokości 20% wynagrodzenia.

Pozwany naliczył na liście wynagrodzeń i wypłacił powodowi tytułem dodatku w kwocie 300 zł następujące kwoty:

- za październik 2020 roku – 300 zł brutto,

- za listopad 2020 roku – 300 zł brutto,

- za grudzień 2020 roku – 200 zł brutto (kwota dodatku zmniejszona z uwagi na chorobę pracownika)

- za styczeń 2021 roku – 100 zł brutto(kwota dodatku zmniejszona z uwagi na chorobę pracownika)

- za luty 2021 roku – 45 zł brutto (kwota dodatku zmniejszona z uwagi na chorobę pracownika)

- za marzec 2021 roku – 300 zł brutto,

- za kwiecień 2021 roku – 300 zł brutto,

- za maj 2021 roku – 300 zł brutto,

- za czerwiec 2021 roku – 300 zł brutto.

Pozwany szpital kierowcom pojazdów uprzywilejowanych wypłacał dodatkowo z własnych środków świadczenia za transport pacjenta z potwierdzonym pozytywnym testem na obecność zakażenia (...)coV-2 w kwocie 150 zł brutto za każdego przewiezionego pacjenta. Świadczenie w formie premii było wypłacane w okresie od 1 marca 2021 roku do 31 maja 2021 roku. Powód z tego tytułu dodatkowo otrzymał:

- za marzec 2021 roku kwotę 1.950 zł brutto (za przewiezionych 13 pacjentów);

- za kwiecień 2021 roku kwotę 300 zł brutto (za przewiezionych 2 pacjentów).

Wskazany dodatek otrzymywali tylko kierowcy pojazdów uprzywilejowanych. Dodatkiem tym nie zostali objęci sanitariusze.

Dodatek 150 zł za każdego przewiezionego pacjenta, który był zakażony wirusem (...)2, został wprowadzony celem poprawienia sytuacji pracowników.

Porozumieniem z dnia 12 lipca 2021 roku strony zmieniły dotychczasowe warunki umowy o pracę w zakresie rodzaju umówionej pracy na nowe warunki tj. kierowca pojazdu uprzywilejowanego/sanitariusz szpitalny. Wynagrodzenie zasadnicze powoda zostało określone na kwotę 3.048,81 zł. Nowe warunki umowy obowiązywały od 1 lipca 2021 roku.

Powód otrzymał zakres czynności na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego/sanitariusza szpitalnego, zgodnie z którym podlegał służbowo bezpośrednio i merytorycznie Kierownikowi Sekcji (...), natomiast w trakcie dyżuru podlegał organizacyjnie i merytorycznie Kierownikowi Szpitalnego Oddziału Ratunkowego.

W punkcie I wskazano zakres obowiązków powoda, w tym m. in.:

- pomoc w transportowaniu pacjenta do karetki i z karetki do miejsca wskazanego na zleceniu przewozu,

- pomoc w transportowaniu chorego (w razie takiej potrzeby) do innych placówek medycznych, na badania diagnostyczne i do domu,

- przewóz krwi i materiałów medycznych,

- transportowanie materiału biologicznego, krwi i preparatów krwiopochodnych do laboratorium i serologii przywożonych z zewnątrz jak i odbiór wyników tych badań,

- przestrzeganie zasad w zakresie ubioru służbowego, dbałość o czystość i odpowiedni wygląd zewnętrzny, noszenie identyfikatora.

Powyższy dokument został opatrzony podpisami powoda, dyrektora pozwanego szpitala oraz przełożonego powoda Kierownika Sekcji (...).

Powyższy dokument otrzymali wszyscy pracownicy zatrudnieni na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego.

Kierowcy pojazdu uprzywilejowanego czynności służbowe wykonują we wszystkich komórkach organizacyjnych szpitala, w tym klinikach – oddziałach, Szpitalnym Oddziale Ratunkowym i Izbie Przyjęć. Wszyscy kierowcy podlegają bezpośrednio Kierownikowi Sekcji (...), a tylko w przypadku wykonywania czynności służbowych w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym lub Izbie Przyjęć kierowcy pozostają w dyspozycji Kierownikowi Szpitalnego Oddziału Ratunkowego lub lekarza dyżurnego.

Bezpośrednim przełożonym kierowców pojazdów uprzywilejowanych, w tym powoda, jest kierownik sekcji transportu.

Grafik powoda zatwierdzał kierownik sekcji transportu w porozumieniu z kierownikiem działu technicznego. Zdarzały się sytuacje, kiedy powód w danym miesiącu podlegał pod przewóz techniczny, a w innym pod przewóz pacjenta.

Do obowiązków służbowych powoda na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego faktycznie należy przestrzeganie ruchu drogowego, dbanie o samochód, przewożenie pacjentów, materiału genetycznego, badań laboratoryjnych i krwi – na zlecenie (...) i innych oddziałów. Kiedy transport dotyczy wyłącznie materiału genetycznego czy krwi wtedy kierowca jedzie sam, bez sanitariusza.

Obowiązki powoda dotyczące opieki nad pacjentami polegają na przewożeniu oraz doprowadzeniu pacjenta na oddział, odbiorze pacjentów z oddziału z łóżka, odbiorze pacjenta z (...), pomocy przy przekładaniu pacjentów z noszy na leżankę, zawiezieniu pacjenta do domu, na badania diagnostyczne. Powodowi zdarzyło się przewinąć pacjenta, jednakże kwestia ta pozostaje w obowiązkach drugiego z sanitariuszy jadącego karetką. Kierowcy nie uczestniczą w czynnościach związanych z zapewnieniem pacjentowi opieki podczas transportu.

Jeżeli pacjent jest odbierany z (...) kierowca wchodzi na (...) po pacjenta. Jeżeli pacjent jest przywożony na (...) to po rejestracji jest przekazywany ratownikom (...). Czynności kierowcy w ramach (...) ograniczają się do odbioru pacjenta i umiejscowienia go na noszach, przypięcia pasami.

Po podpisaniu porozumienia z dnia 12 lipca 2021 roku zmieniającego warunki umowy o pracę, zakres obowiązków powoda pozostał niezmienny. Powód wykonywał te same czynności, nie miał od tego momentu żadnych dodatkowych obowiązków.

Porozumienie z 12 lipca 2021 roku zostało zawarte w celu podniesienia powodowi wynagrodzenia zasadniczego. Podobne porozumienia zawarli inni kierowcy posiadający uprawnienia sanitariusza. Była to zmiana stricte techniczna i nie miała wpływu na zmianę charakteru pracy powoda czy faktyczny zakres jego obowiązków. Gdyby nie nastąpiła zmiana nazwy stanowiska, pracownicy nie otrzymaliby dodatkowych środków finansowych przekazanych przez NFZ w celu wypłaty jednorazowego dodatku w wysokości 5000 zł brutto w związku z pracą podczas pandemii (...)19 oraz podwyżki przewidzianej dla pracowników służby zdrowia.

W dokumencie dotyczącym zakresu czynności sanitariusza szpitalnego sporządzonym przez pozwanego określono m.in. następujące obowiązki:

- pomoc pielęgniarkom i innemu personelowi medycznemu, w przypadkach zaistnienia trudnych sytuacji w oddziałach szpitalnych, pracowniach diagnostycznych, poradni specjalistycznej, POZ i innych miejscach świadczenia usług medycznych na terenie szpitala,

- wykonywanie czynności pomocniczych przy chorym w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym pod nadzorem pielęgniarki/ratownika medycznego (mycie chorego, pomoc przy przebieraniu i inne),

- pomoc pielęgniarce/ratownikowi medycznemu we wszystkich czynnościach przy chorym, przy którym niezbędna jest asysta drugiej osoby (przenoszenie, przewożenie, itp.),

- przekazywanie pielęgniarce/ratownikowi medycznemu (...) wszystkich spostrzeżeń dotyczących stanu zdrowia pacjenta, jego zachowania oraz osób mu towarzyszących,

- pomoc pacjentom w zakresie zaspokajania potrzeb biologicznych (min. podawanie i odnoszenie basenów, kaczek oraz ich utylizacja, zapewnienie intymności).

Obowiązki powoda zatrudnionego na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego znacznie różnią się od obowiązków pracowników zatrudnionych na stanowisku sanitariusza szpitalnego.

Praca na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego co do zasady wygląda w ten sposób, że rano dyspozytor rozdziela transporty i informuje kierowców o przypisanych im transportach. Po przydzieleniu obowiązków kierowca wraz z sanitariuszem (...) rozwożą lub przywożą chorych – w zależności od zlecenia. Kierowca odpowiada jedynie za transport, zawsze jeździ w asyście sanitariusza lub ratownika medycznego z wyjątkiem, gdy zawozi krew na badania. W trakcie transportu pacjenta kierowca odpowiedzialny jest za prowadzenie pojazdu, natomiast sanitariusz zajmuje miejsce w przedziale medycznym z tyłu i opiekuje się pacjentem. Jeżeli pacjent jest wydolny oraz jest w stanie samodzielnie siedzieć, wtedy sanitariusz może jechać z przodu, wraz z kierowcą. Regułą jednak jest, że sanitariusz w trakcie przewozu pacjenta jest przy pacjencie.

Sanitariusze (niebędący kierowcami) oprócz zajmowania się pacjentami w trakcie transportu, wykonują również czynności bezpośrednio na (...). Sanitariusze ci są sanitariuszami (...) na co dzień pracują na (...), są jednak dni w których jeżdżą w karetce i tego danego dnia nie pracują na oddziale. W takiej sytuacji nie zajmują się danym pacjentem przez cały czas, a jedynie w czasie transportu. Po przywiezieniu pacjenta do szpitala przejmowany jest on przez sanitariuszy pracujących danego dnia na oddziale. Do obowiązków sanitariusza towarzyszącego kierowcy należy przede wszystkim opieka nad pacjentami – mycie, ubieranie, przewijanie, przewożenie na salę segregacji, dbanie o depozyt. Tego typu czynności powód nigdy nie wykonywał w ramach swoich obowiązków służbowych.

Podczas transportu pacjenta sanitariusze-kierowcy pomagają ponadto sanitariuszowi przenieść pacjenta z miejsca na nosidełko czy nosze, dalej przenieść go do karetki, zabrać ewentualne bagaże, przykryć pacjenta i zapiąć pasy. Pomagają także we wniesieniu pacjenta do domu. Głównymi ich zadaniami jest jednak kierowanie pojazdem, zapewnienie bezpieczeństwa transportu oraz dbanie o stan karetki.

W zależności od potrzeb pracodawcy sanitariusz cały dyżur jeździł karetką albo cały dyżur pracował na (...). Były też dyżury, że sanitariusz uczestniczył w przewozie pacjenta i wracał do pracy na (...).

Sanitariusze (...) w ramach pracy wykonywanej na (...) zajmują się pielęgnacją chorych: ich umyciem, przebraniem, pomocą w karmieniu, pomocą w przejściu do toalety, wymianą worków z moczem. Zawożą także pacjentów na badania, przewożą na salę segregacji, pomagają pielęgniarkom i lekarzom w przytrzymaniu pacjenta, ratownikom w unieruchomieniu agresywnych pacjentów. W przypadku pacjentów zaniedbanych sanitariusz zajmuje się ich kąpaniem, goleniem, odwszawianiem, zmianą pampersów.

Kierowcy nie biorą udziału w odprawach personelu (...). Podlegają oni pod kierownika sekcji transportu i pozostają oni niezależni od struktury (...). Z uwagi na to, że kierownik sekcji transportu wychodzi z pracy o 15:35, w przypadku pozostawania pracownika-kierowcy w pracy w godzinach późniejszych formalnie podlegają oni lekarzowi (...), który po godzinach pracy kierowników staje się kierownikiem jednostki.

Powód realizował transporty z całego szpitala według potrzeb a nie tylko z (...).

Kierowcy wożą najczęściej pacjentów z innych oddziałów pozwanego. Ilość zleceń transportu pacjentów z (...) wynosi około 10%.

Kierowcy mają swoją bazę, w której przebywają w przypadku braku zleceń transportowych, mieszczącą się w budynku nienależącym do (...)u. Kierowcy podjeżdżają pod budynek (...) dopiero po przekazaniu zlecenia przez dyspozytora.

Kierowcy pojazdów uprzywilejowanych nie otrzymywali dodatku za pracę w (...), gdyż nie są oni pracownikami podlegającymi temu oddziałowi. Powód nie jest pracownikiem (...)u.

W trakcie wcześniejszych zmian organizacyjnych wystąpiono z propozycją, aby kierowcy posiadający uprawnienia sanitariusza mieli swoje pomieszczenia gospodarcze na oddziale (...) i pomagali na (...)ze przy pacjentach w momencie braku zleceń przewozu. W takiej sytuacji kierowcom najprawdopodobniej przysługiwałby dodatek przyznawany sanitariuszom szpitalnym pracującym na (...)ze.

Kierowcy pojazdów uprzywilejowanych odmówili przyjęcia powyższej propozycji twierdząc, że miejsce dla nich przewidziane nie spełnia ich oczekiwań. Argumentowali nadto, że taka propozycja wiązałaby się ze zwiększonym kontaktem z pacjentem oraz brakiem czasu na odpoczynek.

Sanitariusze pracujący na (...) mają przyznany dodatek regulaminowy w wysokości 20% wynagrodzenia, co wynika z faktu, że są to osoby najbardziej narażone na kontakt z pacjentami wchodzącymi bezpośrednio „z ulicy” co wiąże się z dużym obciążeniem psychicznym oraz fizycznym. Pacjenci przychodzący na (...) częstokroć znajdują się w stanie upojenia alkoholowego bądź narkotycznego albo pozostają w złym stanie fizycznym czy psychicznym, co bezpośrednio wpływa zarówno na komfort pracy jak i bezpieczeństwo pracujących na (...) sanitariuszy. Powód nie był uznawany za sanitariusza pracującego na (...), nie miał kontaktu z pacjentami tego rodzaju, zjawiał się na (...) jedynie w związku z koniecznością przewiezienia pacjenta.

Dodatek pracownicy (...) otrzymywali bez względu na epidemię ze względu na ciężkie warunki pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie złożonej do akt sprawy dokumentacji oraz przeprowadzonych dowodach z zeznań świadków i stron postępowania. Sąd ten nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności żadnego ze złożonych w sprawie dokumentów, wskazując, że - jak wynika z dokumentów od dnia 1 lutego 2017 roku - powód był zatrudniony u pozwanego na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego; porozumieniem zawartym w dniu 12 lipca 2021 roku (z datą obowiązywania od 1 lipca 2021 roku) strony zmieniły dotychczasowe warunki umowy o pracę w zakresie rodzaju umówionej pracy na stanowisko kierowcy pojazdu uprzywilejowanego/sanitariusza szpitalnego; w sprawie nie było przedmiotem sporu, iż zawarcie porozumienia z 12 lipca 2021 roku nie miało wpływu na zmianę charakteru pracy powoda czy faktyczny zakres jego obowiązków, gdyż ten – co przyznał sam powód - pozostał niezmieniony; po zawarciu porozumienia powód wykonywał te same czynności; pisemny zakres czynności powoda również pozostał praktycznie bez zmian; zmiana w zakresie czynności na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego/sanitariusza szpitalnego w istocie polegała na dodaniu obowiązków w zakresie przestrzegania przepisów BHP, P.. i prawa o ruchu drogowym oraz zgłaszania kierownikowi Sekcji (...) usterek i awarii pojazdu; zmodyfikowano także obowiązek polegający na transporcie chorego; w poprzednim zakresie czynności było to „transportowanie chorego w zespole jako sanitariusz (w razie takiej potrzeby) do innych placówek medycznych, na badania diagnostyczne i do domu”; w zakresie czynności na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego/sanitariusza szpitalnego obowiązek ten został oznaczony jako „pomoc w transportowaniu chorego (w razie takiej potrzeby) do innych placówek medycznych, na badania diagnostyczne i do domu”.

W ocenie Sądu I instancji sporne w sprawie było to czy powód na zajmowanym stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego i kierowcy pojazdu uprzywilejowanego/sanitariusza szpitalnego wykonywał tożsame obowiązki z tymi wykonywanymi przez sanitariusza szpitalnego zatrudnionego na (...).

Sąd ten nie kwestionował zeznań M. Ś., będącej zastępcą do spraw finansowych, w zakresie kwestii związanej z wypłatą dodatków oraz organizacją szpitala, uznając jej zeznania za w pełni wiarygodne; w pełni wiarę dał także zeznaniom zastępcy dyrektora T. S., który dysponował informacjami o charakterze pracy powoda także z organizacyjnego punktu widzenia, w tym rzeczywistych czynności, jakie dyrekcja zakłada, że będą wykonywane przez kierowców.

Za cenne źródło dowodowe Sąd meriti uznał ponadto zeznania D. J., będącego kierownikiem sekcji transportu, który – jako przełożony powoda ma bowiem szeroką wiedzę na temat stanowiska powoda i charakteru jego pracy oraz rzeczywistego zakresu obowiązków. Sąd dał temu świadkowi wiarę w całości, nie znajdując podstaw do kwestionowania jego zeznań, które pozostawały w spójności z przeważającą częścią pozostałego osobowego materiału dowodowego.

Analogicznie, Sąd a quo za wartościowy dowód uznał także zeznania kierowniczki (...) B. K., która ze względu na zajmowane stanowisko ma pełną wiedzę o tym, jaki ewentualny zakres obowiązków na (...) mają kierowcy/sanitariusze.

Oceniając dowód z pozostałych świadków Sąd Rejonowy częściowo odmówił wiary zeznaniom świadków G. C. i S. D., to jest w takim zakresie w jakim utrzymywali, iż obowiązki pracownika zajmującego stanowisko kierowcy pojazdu uprzywilejowanego/sanitariusza szpitalnego nie różnią się od tych wykonywanych przez sanitariusza, uznając, że w szczególności na wiarę nie zasługują twierdzenia, że: sanitariusz nie robił nic innego niż kierowca (tak świadek G. C.), a kierowca w trakcie jazdy opiekuje się pacjentem, zlewa mocz pacjenta (tak świadek G. C.),

Zeznaniom tym – w ocenie Sądu I instancji - przeczą zeznania pozostałych świadków, w szczególności S. F. (1), S. B., Z. Ś., A. B., S. F. (2) i L. G., którzy to pracują bądź pracowali na stanowiskach sanitariusza (...) bądź sanitariusza/kierowcy i jako tacy najlepiej znają specyfikę tej pracy oraz odmienności pomiędzy tymi dwoma stanowiskami; Sąd dał im wiarę gdyż poza poszczególnymi detalami prezentowali jednolite stanowisko w zakresie rodzaju pracy wykonywanej przez powoda, zajmującego się przede wszystkim kierowaniem i jedynie okazjonalnie pomagającego drugiemu sanitariuszowi, kwestii różnicy w pracy między znajdującymi się w karetce sanitariuszem i sanitariuszem/kierowcą oraz sanitariuszem (...); spójne zeznania świadków dowodzą, iż kierowcy nie uczestniczą w czynnościach związanych z zapewnieniem pacjentowi opieki podczas transportu, gdyż głównymi ich zadaniami jest jednak kierowanie pojazdem i zapewnienie bezpieczeństwa transportu; regułą jest, że to sanitariusz w trakcie przewozu pacjenta jest przy pacjencie w przedziale medycznym z tyłu karetki, a miejsce z przodu zajmuje wtedy gdy pacjent jest wydolny i jest w stanie samodzielnie siedzieć; z zeznań samego powoda wynika, iż wykonywane przez niego obowiązki sanitariusza ograniczały się do odbioru pacjenta z oddziału lub z (...)u, przełożeniu go z łóżka na nosze oraz z noszy na łóżko lub stół diagnostyczny, przeniesieniu do i z karetki, zabezpieczeniu pacjenta pasami, czy okazjonalnej zmianie pampersa lub podłączeniu tlenu.

Sąd meriti wskazał, że nie można przy tym pominąć tego, że sanitariusz nie jest tylko i wyłącznie przypisany do transportu karetką - w zależności bowiem od potrzeb pracodawcy sanitariusz mógł cały dyżur jeździć karetką albo cały dyżur pracować na (...) albo na danym dyżurze łączyć pracę w transporcie z pracą na (...) (po powrocie z transportu sanitariusz wracał na (...)); w świetle spójnych zeznań świadków na (...) sanitariusz wykonywał czynności pomocnicze przy pacjencie związane z ich myciem, pomocą w przebraniu, ubraniu, pomocą w karmieniu, pomocą w przejściu do toalety, wymianą worków z moczem, zmianą pampersów; zdarzali się przy tym pacjenci zaniedbani – ich kąpiel, odwszawianie należały do sanitariuszy; sanitariusze na (...) pomagają także personelowi medycznemu w przytrzymaniu pacjenta, w unieruchomieniu agresywnego pacjenta, pomagają w przenoszeniu i przewożeniu pacjenta na badania; opisany przez świadków zakres czynności wykonywanych przez sanitariusza jest zgodny z zakresem czynności sporządzonym na piśmie, zgodnie z którym do sanitariusza szpitalnego należy: pomoc pielęgniarkom i innemu personelowi medycznemu, w przypadkach zaistnienia trudnych sytuacji w oddziałach szpitalnych, pracowniach diagnostycznych, poradni specjalistycznej, POZ i innych miejscach świadczenia usług medycznych na terenie szpitala; wykonywanie czynności pomocniczych przy chorym w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym pod nadzorem pielęgniarki/ratownika medycznego (mycie chorego, pomoc przy przebieraniu i inne); pomoc pielęgniarce/ratownikowi medycznemu we wszystkich czynnościach przy chorym, przy którym niezbędna jest asysta drugiej osoby (przenoszenie, przewożenie, itp.); pomoc pacjentom w zakresie zaspokajania potrzeb biologicznych (min. podawanie i odnoszenie basenów, kaczek oraz ich utylizacja, zapewnienie intymności); żadna z tych czynności nie należała do pracownika zajmującego stanowisko kierowcy pojazdu uprzywilejowanego/sanitariusza szpitalnego.

Oceniając dowód z zeznań stron Sąd a quo w przeważającym zakresie nie kwestionował wiarygodności okoliczności przedstawionych przez stronę pozwaną, a ponadto wskazywane fakty znajdywały swoje odzwierciedlenie w złożonej dokumentacji oraz zeznaniach świadków; z większą ostrożnością Sąd ten podszedł do analizy wiarygodności dowodu z przesłuchania powoda, gdyż wskazywane przez niego okoliczności częściowo nie pokrywały się z zeznaniami uznanych przez Sąd za wiarygodnych świadków.

W ocenie Sądu Rejonowego powód nie był obiektywny w kwestii zakresu swoich obowiązków, kontaktu z (...) i działań w karetce, wyolbrzymiając zakres swojego kontaktu z pacjentem i wykonywane przy nim czynności; stąd też w tym zakresie Sąd ten jedynie częściowo oparł się na tym dowodzie, większą wagę przywiązując do okoliczności wskazywanych przez licznie powołanych w sprawie świadków.

Sąd I instancji nie oparł także się na dowodach załączonych do pisma pozwanego z 30 czerwca 2023 roku, gdyż pismo to zostało formalnie zwrócone, a ponadto załączone do niego dowody nie są przydatne do rozstrzygnięcia sprawy; brak jest podstaw do zastępowania dowodu z zeznań świadków protokołami ich zeznań w innej sprawie (na inne okoliczności), w szczególności że w niniejszej sprawie Sąd dysponował szerokim osobowym materiałem dowodowym.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo było niezasadne i jako takie podlegało oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności Sąd meriti odniósł się do podniesionego przez pozwanego w odniesieniu do roszczenia o zapłatę świadczenia dodatkowego w wysokości 100% wynagrodzenia (tzw. dodatku covidowego) zarzutu braku legitymacji biernej pozwanego opartego na stwierdzeniu, że żądanie powoda nie wynika ze stosunku prawnego łączącego strony ani z żadnego źródła prawa, wskazując że zarzut ten jest oczywiście niezasadny, bowiem powód jest pracownikiem pozwanego i stąd, na mocy art. 18 ^3c k.p., uprawniony jest do otrzymywania należnego mu wynagrodzenia – w tym, zgodnie z § 2 tego przepisu, wszystkich składników wynagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą, przyznawane pracownikom w formie pieniężnej lub w innej formie niż pieniężna; wskazywane przez powoda dodatki były faktycznie przyznawane i wypłacane przez szpital, wobec czego powód ma prawo podjąć próbę dochodzenia ich zapłaty od pozwanego w przypadku spełnienia warunków do ich otrzymania; pozwany szpital jest zatem legitymowany czynnie w niniejszej sprawie.

Sąd a quo dalej wskazał, że na gruncie niniejszej sprawy powód wniósł o ustalenie jego prawa do uzyskiwania opisanych w pozwie dodatków, a także orzeczenie zapłaty zaległych z tego tytułu kwot; nie ulega zatem wątpliwości, że żądania zapłaty są uzależnione od ustalenia, czy powód jest czy był uprawniony do uzyskiwania opisanych dodatków; w pierwszej kolejności należało zatem ustalić wymogi formalne do uzyskania każdego z dodatków oraz to, czy powód spełnił je w niniejszej sprawie.

Pierwszym żądaniem powoda – zdaniem Sądu Rejonowego - było ustalenie, że przysługuje mu tzw. „dodatek covidowy” w wysokości 100% wynagrodzenia, przysługujący osobom wykonującym zawód medyczny; powód wskazał przy tym, że jako sanitariusz jest on osobą wykonującą zawód medyczny biorąc pod uwagę zakres obowiązków sanitariusza i to, że dodatek ten wypłacany był sanitariuszom pracującym na (...), mającym analogiczny zakres obowiązków. Sąd nie podziela jednak stanowiska powoda uznając, że jako zatrudniony na stanowisku kierowcy/sanitariusza nie jest on osobą wykonującą zawód medyczny.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej (tj. Dz. U. z 2023 roku, poz. 991) osoba wykonująca zawód medyczny to osoba uprawniona na podstawie odrębnych przepisów do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osoba legitymująca się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny, natomiast świadczenie zdrowotne zostało zdefiniowane jako działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania (art. 2 ust. 1 pkt. 10).

W ocenie Sądu meriti ustawa o działalności leczniczej nie zawiera zamkniętego katalogu zawodów uznawanych w jej rozumieniu za zawody medyczne, nie ulega jednak wątpliwości że definicja "osoby wykonującej zawód medyczny" oparta jest na kryterium posiadania uprawnień lub fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny, a na gruncie niniejszej sprawy niewątpliwe pozostaje, że powód nie posiada wykształcenia medycznego, legitymuje się on wykształceniem zawodowym w zawodzie ślusarza – tokarza; przed zatrudnieniem na stanowisku sanitariusza pracował jako ślusarz oraz jako kierowca; sam fakt ukończenia kursu „Sanitariusz szpitalny” nie oznacza, że dysponuje on kwalifikacjami do udzielania świadczeń zdrowotnych; sanitariusz co do zasady nie udziela samodzielnie świadczeń zdrowotnych, ale jedynie uczestniczy w procesie ich udzielania – w przypadku powoda poprzez przetransportowanie pacjenta do bądź z placówki medycznej.

Sąd a quo zwrócił także uwagę na faktyczny zakres obowiązków powoda, uznając że niewątpliwie jego uczestnictwo w świadczeniu usług medycznych jest znacząco ograniczone przede wszystkim do czynności technicznych niewymagających wykształcenia medycznego, mimo określenia stanowiska jako „kierowca/sanitariusz” wykonuje on obowiązki związane przede wszystkim z tym pierwszym zawodem, jego głównym zadaniem jest dbanie o pojazd uprzywilejowany i zapewnienie pacjentowi bezpiecznego przejazdu; jest on głównie kierowcą, natomiast przeważającą część czynności związanych z bezpośrednią opieką nad pacjentem wykonuje współpracujący z nim sanitariusz; zadania kierowcy w zakresie opieki nad pacjentem ograniczają się przede wszystkim do pomocy sanitariuszowi z wykonaniem czynności, których nie jest fizycznie w stanie sam wykonać – tj. przeniesienie pacjenta na wózek czy nosze, wniesienie go do pojazdu – bądź są bezpośrednio związane z zapewnieniem prawidłowości i bezpieczeństwa transportu – zabranie bagaży pacjenta, przypięcie go pasami czy zakrycie kocem; z zeznań świadków, jak i przesłuchania samego powoda jednoznacznie wynika, że w praktyce prawie nigdy nie wykonuje typowych dla pracy sanitariusza czynności związanych z opieką nad pacjentem - nie zajmuje się on myciem czy przewijaniem pacjentów, nie wykonuje zadań opiekuńczych w samej placówce, a jego kontakt z pacjentem przy przewozie go do szpitala kończy się najdalej na izbie przyjęć, gdzie pacjent jest przejmowany przez personel pracujący w strukturze szpitala; w swojej istocie zatem powód wykonuje zawód kierowcy, gdyż jego faktyczne obowiązki ograniczają się przede wszystkim do zapewnienia bezpiecznego przejazdu i dbaniem o karetkę; brak jest zatem podstaw do uznania, że jest on osobą wykonującą zawód medyczny, gdyż nie tylko nie spełnia on przesłanek wskazanych w ustawie o działalności leczniczej, a ponadto faktycznie nie wykonuje czynności związanych z udzielaniem świadczeń medycznych; kwestia ta znajduje także odzwierciedlenie w protokole przeprowadzonej w szpitalu kontroli oraz korespondencji szpitala z NFZ w sprawie dodatków, z których jednoznacznie wynika, że zajmowane przez powoda stanowisko kierowcy/sanitariusza nie zostało zaliczone do zawodów medycznych; powód w swojej pracy bowiem de facto nie wykonuje czynności bezpośrednio związanych z udzielaniem pomocy medycznej, ale przede wszystkim z poboczną kwestią zapewnienia transportu pacjentowi do szpitala – opiekę natomiast zapewnia pacjentowi drugi znajdujący się w pojeździe sanitariusz.

W ocenie Sądu Rejonowego - biorąc pod uwagę zawartą w dokumentacji analizę – zarówno prawną w zakresie statusu sanitariusza, jak i faktyczną w zakresie rzeczywistego zakresu obowiązków powoda - powód nie jest osobą wykonującą zawód medyczny, ale inny zawód (kierowca) powiązany organizacyjne ze służbą zdrowia z uwagi na wykonywanie czynności transportowych na zlecenie i w strukturach szpitala. Sąd w pełni podziela wnioski zawarte w powołanej dokumentacji.

Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, że problem interpretacji definicji osoby wykonującej zawód medyczny konkretnie na tle stanowiska sanitariusza pracującego na Oddziale Psychiatrii Sądowej, świadczącego prace w bezpośrednim kontakcie z pacjentami, był analizowany w orzecznictwie sądów administracyjnych; tak Wojewódzki Sąd Administracyjny z siedzibą w L. w wyroku z dnia 18 listopada 2010 r. (...) SA/Lu 316/10 (Legalis Numer 331909), zapadłym jeszcze na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej stwierdził, że pracownika wykonującego pracę sanitariusza należy zaliczyć do personelu medycznego, którego to pojęcia jednak nie można utożsamiać z definicją "zawodu medycznego" o której mowa w art. 18d ust. 1 pkt 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Przy tym definicja "zawodu medycznego" zawarta w art. 18d ust. 1 pkt 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej jest zbieżna z definicją osoby wykonującej zawód medyczny zawartej w art. 2 ustawy o działalności leczniczej z dnia 15 kwietnia 2011 roku; Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, że użyte w ustawie o emeryturach pomostowych pojęcie "personel medyczny" jest pojęciem szerszym niż definicja "zawodu medycznego" z ustawy o zakładach opieki zdrowotnej; dokonując wykładni językowej tego sformułowania sąd ten sięgnął do "Uniwersalnego słownika języka polskiego" (Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2003 r. str. 414), według którego "personel" to zespół ogółu pracowników instytucji, biura itp. Do określenia pracowników, którzy tworzą zespół (personel) w zakładzie opieki zdrowotnej za pomocną Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał definicja "pracownika działalności podstawowej" zawartą w obowiązującym wówczas § 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej według której jest to pracownik medyczny, który ukończył wyższe studia medyczne lub średnią szkołę medyczną, jak również pracownik, który uzyskał wykształcenie wyższe lub średnie inne niż medyczne i posiadane przez niego kwalifikacje zawodowe mają zastosowanie przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz innego pracownika niż wymieniony powyżej, którego prawa pozostają w związku udzielaniem świadczeń zdrowotnych; w rezultacie Wojewódzki Sąd Administracyjny w omawianym orzeczeniu uznał, że sanitariusz w zakładzie psychiatrycznym nie spełnia wymogów osoby wykonującej zawód medyczny w rozumieniu art. 18d ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, choć należy go uznać za pracownika personelu medycznego oddziału psychiatrycznego.

Sąd Rejonowy zauważył, iż podobnego rozróżnienia dokonuje rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie warunków wynagradzania za pracę pracowników podmiotów leczniczych działających w formie jednostki budżetowej z dnia 17 lipca 2014 r. (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 1530) wydane na podstawie upoważnienia zawartego w art. 88 ust. 9 ustawy o działalności leczniczej; przywołane rozporządzenie określa warunki wynagradzania za pracę pracowników podmiotów leczniczych działających w formie jednostki budżetowej, w tym kwoty wynagrodzenia zasadniczego i tabele zaszeregowania pracowników; jak również warunki ustalania i wypłacania innych składników wynagrodzenia pracowników podmiotów leczniczych działających w formie jednostki budżetowej; tak w § 5 ust. 1 rozporządzenia dokonano rozróżnienia na pracowników wykonujących zawód medyczny oraz na innych pracowników, których praca pozostaje w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, posiadających stopień naukowy doktora, doktora habilitowanego lub tytuł naukowy profesora, dla potrzeb ustalenia miesięcznego dodatku za tytuł za posiadany stopień i tytuł naukowy; ponadto, w załączniku nr 2 do wspomnianego rozporządzenia określonym jako „Tabela zaszeregowania pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych działających w formie jednostki budżetowej, z wyłączeniem pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych” wyszczególniona została kategoria „pracowników wykonujących zawód medyczny oraz innych pracowników, których praca pozostaje w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych”; w kategorii tej pod pozycją 14 wymienieni zostali „sanitariusz, salowa, fasowaczka, pomoc laboratoryjna, pomoc apteczna”; należy tu zwrócić uwagę, że sam prawodawca do „pracowników wykonujących zawód medyczny oraz innych pracowników, których praca pozostaje w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych” zakwalifikował również kapelana szpitalnego (poz. 7), sekretarkę medyczną (pkt. 12), operatora ciśnieniowych sterylizatorów gazowych i parowych (pkt. 13) - a więc stanowiska osób z pewnością niebędących "osobami wykonującymi zawód medyczny" w rozumieniu art. 2 ustawy o działalności leczniczej.

Bez znaczenia – w ocenie Sądu a quo - pozostaje także fakt, że początkowo pozwany wypłacił opisywany dodatek 100% także sanitariuszom zatrudnionym na (...); jak bowiem jednoznacznie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, był to błąd pozwanego, gdyż sanitariuszom tym taki dodatek nie przysługiwał; polecenie Ministra Zdrowia do Prezesa NFZ z dnia 4 września 2020 roku, według stanu na dzień 1 listopada 2020 roku, z którego powód wywodzi swoje roszczenie o zapłatę świadczenia dodatkowego w wysokości 100% wynagrodzenia (tzw. dodatku covidowego) polecało podmiotom leczniczym realizującym świadczenia opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów z potwierdzonym zakażeniem (...)2 ( szpital (...) poziomu) i świadczenia opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19 poprzez zapewnienie w podmiocie leczniczym łóżek dla pacjentów z podejrzeniem oraz łóżek dla pacjentów z potwierdzonym zakażeniem (...)2 ( szpital (...) poziomu), a także podmiotom leczniczym, w których skład wchodzą jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego lub izby przyjęć; wypłata dodatkowych świadczeń, przy spełnieniu warunków, o których mowa 1a Polecenia, dotyczyła osób wykonujących zawód medyczny w wymienionych podmiotach leczniczych; jak zostało to już wyżej wywiedzione tak sanitariusz jak i kierowca pojazdu uprzywilejowanego (karetki) do osób wykonujących zawód medyczny nie należy; kwestia rozliczenia się szpitala z Narodowym Funduszem Zdrowia i sanitariuszami pozostaje poza zakresem niniejszej sprawy, wskazać jednak należy, że powód nie może wywodzić swoich żądań z błędnej decyzji pozwanego; to, że część sanitariuszy bezpodstawnie otrzymała dodatek nie oznacza, że stwarza to podstawę prawną do domagania się takiego dodatku przez powoda.

Konkludując, Sąd Rejonowy ustalił, że powód nie był uprawniony do uzyskiwania tzw. „dodatku covidowego” wypłacanego na podstawie polecenia Ministra Zdrowia, nie spełnił on bowiem przesłanki bycia „osobą wykonującą zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej”.

Sąd I instancji wskazał, że powód dochodził także ustalenia, że jest uprawniony do uzyskiwania dwóch innych dodatków, tym razem wynikających z wewnętrznych decyzji pozwanego; pierwszym z nich jest, stanowiący swoistą kontynuację opisanego wcześniej dodatku covidowego, dodatek w wysokości 20% przysługujący sanitariuszom Izby Przyjęć i (...), drugim natomiast jest dodatek w wysokości 20% przysługujący wyłącznie sanitariuszom pracującym na (...); powód wskazał bowiem, że zakres jego obowiązków jest analogiczny do zakresu obowiązków sanitariusza pracującego na (...), powinien zatem uzyskiwać takie same dodatki.

Sąd meriti w pełni zgodził się z twierdzeniem pełnomocnika powoda wyrażonym w piśmie z 9 maja 2022 roku (k. 103), iż formalne usytuowanie powoda w strukturze szpitala nie może być czynnikiem decydującym dla oceny, czy zapłata dodatku jest należna czy nie, a decydujący winien być faktyczny zakres obowiązków powoda; faktyczny zakres obowiązków powoda ogranicza się przede wszystkim do czynności związanych z wykonywaniem zawodu kierowcy – zapewnienie transportu pacjentom bądź przewożenie próbek na zlecenie szpitala i dbanie o pojazd - powód w praktyce nie wykonywał prawie żadnych czynności charakterystycznych dla sanitariusza poza samym technicznym przetransportowaniem pacjenta do karetki i ewentualnym zabezpieczeniem go na czas przejazdu; wszystkie czynności związane z opieką nad pacjentem wykonywał drugi sanitariusz; jak ponadto wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, czynności powoda kończyły się z chwilą podjechania pod szpital i ewentualnej pomocy przy wyniesieniu pacjenta z pojazdu; jedyny kontakt kierowcy z (...) ogranicza się do odbioru pacjenta; w odróżnieniu natomiast od czynności kierowcy/sanitariusza pracownicy zajmujący stanowisko sanitariusza mają w praktyce znacząco inny zakres obowiązków; jak wynika z zeznań przesłuchanych świadków, sanitariusze faktyczne pracujący na (...) także jeżdżą do pacjentów, ale w roli drugiego sanitariusza niebędącego kierowcą, podczas jazdy wykonują oni szereg czynności związanych z opieką nad pacjentem – przebierają go, przewijają, myją, a nawet wykonują czynności medyczne jak podanie tlenu; w odróżnieniu od kierowcy, który prowadzi pojazd i nie ma kontaktu z pacjentem, w przeważającej części przypadków znajdują się oni z pacjentem na tyle karetki i czuwają nad jego stanem zdrowia; praca sanitariusza na (...)ze kształtuje się analogicznie - wykonuje on czynności higieniczne wokół pacjentów, wozi go na badania w obrębie szpitala; co ważne jednak, kierowcy/sanitariusze nie są sanitariuszami (...) i nie wykonują ich obowiązków - nie tylko mają innego zwierzchnika służbowego, ale należą w pełni do odrębnej struktury organizacyjnej szpitala.

Zdaniem Sądu Rejonowego nie można się przy tym zgodzić z powodem, że został on faktycznie delegowany do wykonywania obowiązków na (...); po pierwsze, jako kierowca nie wykonuje w praktyce czynności sanitarnych a jego kontakt z (...) ogranicza się do odbioru pacjenta; po drugie, istotnie możliwość taka była oferowana kierowcom/sanitariuszom, ale nie zgodzili się oni na wykonywanie czynności sanitariuszy na (...); po trzecie, zlecenia z (...) stanowią jedynie ułamek transportów wykonywanych przez powoda, zajmuje się on bowiem także transportem pacjentów z innych oddziałów a nawet transportem krwi czy innych materiałów; zatem nie ulega wątpliwości, że powód nie jest sanitariuszem wykonującym obowiązki na (...), nie przysługuje mu z tego tytułu żaden dodatek.

W konsekwencji Sąd I instancji ustalił, że powód nie spełnił przesłanek umożliwiających ustalenie, że przysługuje mu prawo do pobierania wymienionych przez niego dodatków; powództwo o ustalenie podlegało zatem oddaleniu w całości; skoro zatem powód nie jest uprawniony do otrzymania wskazanych dodatków, tym bardziej nie można uwzględnić jego roszczeń o zapłatę zaległych sum z tego tytułu; roszczenia powoda o zapłatę także więc podlegały oddaleniu w całości.

Na marginesie Sąd meriti wskazał, iż mimo niespełniania przez powoda przesłanek do uzyskania m.in. tzw. „dodatków covidowych” kwestia ta została zauważona przez pozwanego i w swoisty sposób zrekompensowana poprzez przyznanie szczególnych dodatków dla kierowców za kontakt z osobami zarażonymi CoViD-19; mimo zatem formalnego braku uprawnień do jakichkolwiek dodatków z tego tytułu specyfika sytuacji powoda została zauważona przez szpital, tym bardziej zatem nie można zgodzić się z powodem, że był on traktowany gorzej niż inni sanitariusze w sytuacji, gdy specyfika jego pracy nie przewidywała wypłacania odgórnego dodatku, jednakże otrzymywał dodatkowe wynagrodzenie na mocy wewnętrznych regulacji szpitala, którego kierownictwo uznało za zasadne wypłacać kierowcom dodatek.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić stronie wygrywającą poniesione przez nią koszty procesu; ponieważ powództwo zostało oddalone w całości, powód obowiązany jest zatem do zwrotu całości kosztów postępowania. Sąd przy tym zauważył, że zwolnienie podmiotowe powoda od obowiązku ponoszenia kosztów sprawy pracowniczej nie obejmuje kwestii zwrotu kosztów postępowania stronie przeciwnej. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyły się wydatki związane z ustanowieniem pełnomocnika w wysokości 2.700 zł, ustalone na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804); stąd też Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 zł. Od kwoty Sąd tej zasądził także, zgodnie z art. 98 § 11 k.p.c., odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie.

Powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, to jest:



zeznań świadka S. F. (1) (e-protokół rozprawy z dnia 18 października 2022 roku 00:12:50 i dalej) poprzez pominięcie przy ich ocenie, że (spójnie z treścią zeznań pozostałych świadków pracujących na stanowisku sanitariusza szpitalnego) wśród obowiązków kierowców pojazdów uprzywilejowanych mających jednocześnie uprawnienia sanitariuszy, również w okresie pandemii (...)19, znajdowały się czynności bezpośrednio związane z opieką nad pacjentem i kontaktem z nim, takie jak przewożenie oraz doprowadzenie pacjenta na oddział, odbiór pacjentów z oddziału z łóżka, odbiór pacjenta z (...), pomoc przy przekładaniu pacjentów z noszy na leżankę, zawiezienie pacjenta do domu lub na badania diagnostyczne, przewijanie pacjenta oraz, że te obowiązki faktycznie wykonywał powód,



zeznań świadka S. B. (e-protokół rozprawy z dnia 2 lutego 2023 roku 00:12:54 i dalej) poprzez pominięcie przy ich ocenie, że (spójnie z treścią zeznań pozostałych świadków pracujących na stanowisku sanitariusza szpitalnego) wśród obowiązków kierowców pojazdów uprzywilejowanych mających jednocześnie uprawnienia sanitariuszy, również w okresie pandemii (...)19, znajdowały się czynności bezpośrednio związane z opieką nad pacjentem i kontaktem z nim, takie jak przewożenie oraz doprowadzenie pacjenta na oddział, odbiór pacjentów z oddziału z łóżka, odbiór pacjenta z (...), pomoc przy przekładaniu pacjentów z noszy na leżankę, zawiezienie pacjenta do domu lub na badania diagnostyczne, przewijanie pacjenta oraz że te obowiązki faktycznie wykonywał powód



zeznań świadka G. C. (e-protokół rozprawy z dnia 18 października 2022 roku 00:48:29 i dalej) poprzez nie danie im wiary i pominięcie przy ich ocenie spójnej okoliczności wynikającej z zeznań świadków wskazanych w punkach a-f, że praca sanitariusza (...) i sanitariusza szpitalnego będącego dodatkowo kierowcą pojazdu uprzywilejowanego ma bardzo podobny charakter i związana jest z bezpośrednim kontaktem z pacjentem,



zeznań świadka S. D. (e-protokół rozprawy z dnia 18 października 2022 roku 01:06:34 i dalej) poprzez nie danie im wiary i pominięcie przy ich ocenie spójnej okoliczności wynikającej z zeznań świadków wskazanych w punkach a-f, że praca sanitariusza (...) i sanitariusza szpitalnego będącego dodatkowo kierowcą pojazdu uprzywilejowanego ma bardzo podobny charakter i związana jest z bezpośrednim kontaktem z pacjentem,



zeznań świadka Z. Ś. (e-protokół rozprawy z dnia 2 lutego 2023 roku 00:45:21 i dalej) poprzez pominięcie przy ich ocenie, że:

- (spójnie z treścią zeznań pozostałych świadków pracujących na stanowisku sanitariusza szpitalnego) wśród obowiązków kierowców pojazdów uprzywilejowanych mających jednocześnie uprawnienia sanitariuszy, również w okresie pandemii (...)19, znajdowały się czynności bezpośrednio związane z opieką nad pacjentem i kontaktem z nim, takie jak przewożenie oraz doprowadzenie pacjenta na oddział, odbiór pacjentów z oddziału z łóżka, odbiór pacjenta z (...), pomoc przy przekładaniu pacjentów z noszy na leżankę, zawiezienie pacjenta do domu lub na badania diagnostyczne, przewijanie pacjenta oraz że te obowiązki faktycznie wykonywał powód,

- w trakcie realizacji transportów kierowcy będący sanitariuszami szpitalnymi i sanitariusze (...) wykonują wspólnie czynności przy pacjencie,



zeznań świadka S. F. (2) (e-protokół rozprawy z dnia 2 lutego 2023 roku 03:30:32 i dalej) poprzez pominięcie przy ich ocenie, że (spójnie z treścią zeznań pozostałych świadków pracujących na stanowisku sanitariusza szpitalnego) wśród obowiązków kierowców pojazdów uprzywilejowanych mających jednocześnie uprawnienia sanitariuszy, również w okresie pandemii (...)19, znajdowały się czynności bezpośrednio związane z opieką nad pacjentem i kontaktem z nim, takie jak przewożenie oraz doprowadzenie pacjenta na oddział, odbiór pacjentów z oddziału z łóżka, odbiór pacjenta z (...), pomoc przy przekładaniu pacjentów z noszy na leżankę, zawiezienie pacjenta do domu lub na badania diagnostyczne, przewijanie pacjenta oraz że te obowiązki faktycznie wykonywał powód,



zeznań świadka M. Ś. (e-protokół rozprawy z dnia 31 maja 2022 roku 01:53:46 i dalej) poprzez:

- ustalenie na ich podstawie, że zmiana nazwy stanowiska Powoda poprzez uwzględnienie w nim obowiązków sanitariusza szpitalnego miała charakter wyłącznie techniczny i nie miała wpływu na zmianę charakteru pracy Powoda czy faktyczny zakres jego obowiązków, podczas gdy z zeznań świadków wskazanych w punktach a do f powyżej wynika, że kierowcy pojazdów uprzywilejowanych mający uprawnienia sanitariuszy wykonywali obowiązki związane bezpośrednio z opieką nad pacjentami i kontaktem z nimi, co oznacza, że zmiana miała charakter dostosowania dokumentacji pracowniczej do zakresu obowiązków, który już wcześniej realizowany był przez Powoda, bez uwzględnienia wszystkich czynności realizowanych przez kierowców/sanitariuszy szpitalnych, co z uwagi na specyfikę pracy u Pozwanego, w tym w oddziale (...), nie byłoby możliwe,

- pominięcie wynikającej z nich okoliczności, że w trakcie realizacji transportów kierowcy będący sanitariuszami szpitalnymi i sanitariusze (...) wykonują wspólnie czynności przy pacjencie,

- zmiana nazwy stanowiska Powoda poprzez uwzględnienie w nim obowiązków sanitariusza szpitalnego miała charakter wyłącznie techniczny i nie miała wpływu na zmianę charakteru pracy Powoda czy faktyczny zakres jego obowiązków, podczas gdy z zeznań świadków wskazanych w punktach a do f powyżej wynika, że kierowcy pojazdów uprzywilejowanych mający uprawnienia sanitariuszy wykonywali obowiązki związane bezpośrednio z opieką nad pacjentami i kontaktem z nimi, co oznacza, że zmiana miała charakter dostosowania dokumentacji pracowniczej do zakresu obowiązków, który już wcześniej realizowany był przez Powoda, bez uwzględnienia wszystkich czynności realizowanych przez kierowców/sanitariuszy szpitalnych, co z uwagi na specyfikę pracy u Pozwanego, w tym w oddziale (...), nie byłoby możliwe,

- Powód nie realizował na (...) czynności związanych z opieką nad pacjentami, podczas gdy świadek przyznał, że Powód realizował swoje obowiązki na również na (...), współpracując z sanitariuszem przy przenoszeniu pacjentów.



dokumentu zakresu czynności Powoda- k. 51a cz. B akt osobowych- poprzez pominięcie, że wynikają z nich czynności związane z bezpośrednim kontaktem z pacjentem, w tym w okresie pandemii (...)19- z pacjentem zakażonym, takie jak pomoc w transportowaniu pacjenta do karetki i z karetki do miejsca wskazanego na zleceniu przewozu czy pomoc w transportowaniu chorego (w razie takiej potrzeby) do innych placówek medycznych, na badania diagnostyczne i do domu,



przesłuchania Powoda- poprzez uznanie ich za mniej wiarygodne aniżeli zeznania pozostałych świadków (z pominięciem faktu ich to Powód zna zakres faktycznie realizowanych przez siebie obowiązków aniżeli pracownicy biurowi) oraz pominięcie następujących okoliczności z nich wynikających:

- organizacyjnie Powód podlegał wprawdzie kierownikowi sekcji transportu, lecz swoje obowiązki realizował również na (...), w wymiarze czasu wyższym w stosunku do innych oddziałów,

- Powód realizując obowiązki sanitariusza w okresie pandemii miał bezpośredni

kontakt z pacjentem- musiał doprowadzać pacjenta na oddział, odbierał pacjenta z oddziału z łóżka, jeździł z nim na konsultacje do innego szpitala, przekładał pacjenta z noszy na leżankę, zmieniał pampersy, pomagał w jego ubraniu, przypinał pasami,

- Sanitariusze (...), podobnie jak Powód, uczestniczą w przewozie pacjentów z innych oddziałów szpitalnych

co doprowadziło Sąd I instancji do przyjęcia błędnej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia i ustalenia niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, że:

- obowiązki powoda zatrudnionego na stanowisku kierowcy pojazdu uprzywilejowanego znacznie różnią się od obowiązków pracowników zatrudnionych na stanowisku sanitariusza szpitalnego, podczas gdy stanowisko powoda obejmuje obydwa te stanowiska,

- obowiązki wykonywane faktycznie przez sanitariusza szpitalnego będącego jednocześnie kierowcą pojazdu uprzywilejowanego nie kwalifikują go do otrzymania dodatku (...) za okres wskazany w pozwie,

- obowiązki wykonywane faktycznie przez sanitariusza szpitalnego będącego jednocześnie kierowcą pojazdu uprzywilejowanego nie kwalifikują go do otrzymania dodatku (...) za okres wskazany w pozwie,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że sanitariusz szpitalny nie jest zawodem medycznym w myśl powołanego przepisu, podczas gdy kwestię tę należy rozpatrywać pod kątem faktycznych obowiązków wykonywanych w codziennej pracy przez sanitariusza szpitalnego w danym, konkretnym przypadku, nie zaś przez pryzmat oceny abstrakcyjnej opartej na interpretacjach Ministerstwa Zdrowia oraz (...), co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd, że Powodowi nie przysługują dodatki do wynagrodzenia żądane w niniejszym postępowaniu,

W oparciu o tak postawione zarzuty, skarżący wniósł o:

1. na podstawie art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c. w zw. z art. 386 § 1 k.p.c. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda:

a) 7.545 zł dodatku covidowego za okres od listopada 2020 do stycznia 2021 roku, tj. kwot po 2.515 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 2515 zł od dnia 10 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 2515 zł od dnia 10 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 2515 zł od dnia 10 lutego 2021 roku do dnia zapłaty,

b) 2.620,39 zł dodatku covidowego za okres od lutego 2021 roku do maja 2021 roku, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 195,45 zł od dnia 10 marca 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 793,05 zł od dnia 10 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 841,40 zł od dnia 10 maja 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 790,49 zł od dnia 10 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty,

c) 3.618,80 zł dodatku (...) za okres od czerwca 2021 roku do listopada 2021 roku, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 570 zł od dnia 10 lipca 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 609,76 zł od dnia 10 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 609,76 zł od dnia 10 września 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 609,76 zł od dnia 10 października 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 609,76 zł od dnia 10 listopada 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 609,76 zł od dnia 10 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty.

oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia wydanego w niniejszej sprawie do dnia zapłaty,

nadto kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia wydanego w niniejszej sprawie do dnia zapłaty,

Z ostrożności procesowej apelujący, wniósł o nieobciążanie Powoda kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego za I i II instancję.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji jako całkowicie bezzasadnej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany czy uchylenia.

W myśl art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Przepis ten daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt: II UKN 685/98, OSNAPUiS 2000 nr 17, poz. 655).

Sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, a ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, wybierając te, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Przez moc dowodową rozumie się przy tym siłę przekonania, jaką uzyskał sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nieistnieniu faktu, którego one dotyczyły. Ocena wiarygodności dowodu zależy od środka dowodowego. Sąd, oceniając wiarogodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę, czy też nie. Uważa się także, iż granice swobodnej oceny dowodów warunkuje czynnik ideologiczny, tj. poziom świadomości prawnej sędziego oraz obowiązujące w danym momencie poglądy na sądowe stosowanie prawa (por. T. Ereciński. Jacek Gudowski. Maria Jędrzejewska - "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz", Część I, Wyd. LexisNexis).

Wskazać należy, że Sąd odwoławczy, niezależnie od tego, czy prowadzi sam postępowanie dowodowe, czy jedynie weryfikuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, ma obowiązek samodzielnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jednakże zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, czyli bada, czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7 - 8, poz. 139).

Zatem o dowolności można mówić wówczas, gdy Sąd ocenia dowody bez ich właściwej analizy, bądź też wbrew zdrowemu rozsądkowi lub zasadom logicznego rozumowania. Nie jest natomiast dowolną taka ocena, która – choć prowadzi do niekorzystnych dla strony konkluzji – to jednak jest logicznie i rzeczowo umotywowana.

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 grudnia 2021 roku, I ACa 494/20, LEX nr 3329458).

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa. Sąd I instancji odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów i dokonał ich prawidłowej oceny. Zastosowane kryteria oceny nie budzą zastrzeżeń co do ich prawidłowości.

Zarzuty powoda w tej materii sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się więc ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę.

Zauważyć należy, że w apelacji powoda zostały przytoczone poszczególne okoliczności o treści dla strony powodowej korzystnej. Jest to jednak potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, to jest z pominięciem pozostałego - nie wygodnego lub nie odpowiadającego wersji zdarzeń przedstawionych przez powoda. Fragmentaryczna ocena materiału nie może zaś dać pełnego obrazu zaistniałych zdarzeń. Zadaniem Sądu Rejonowego – prawidłowo przez Sąd wykonanym – było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła dać pełny obraz spornych okoliczności.

W szczególności wskazać należy, iż apelujący wywodził, że Sąd meriti w sposób nieuprawniony ocenił zeznania świadków S. F. (1), S. B., Z. Ś. , G. C. i S. D. oraz S. F. (2), z których wynikało że w obowiązkach kierowców pojazdów uprzywilejowanych mających jednocześnie uprawnienia sanitariuszy, również w okresie pandemii (...) 19 znajdowały się czynności tj. przewożenie oraz doprowadzenie pacjenta na oddział, odbiór pacjentów z oddziału z łóżka, odbiór pacjenta z (...) pomoc przy przekładaniu pacjentów z noszy na leżankę zawiezienie pacjenta do domu lub na badania diagnostyczne, ew. konieczne czynności sanitarne i że czynności te wykonywał powód.

Ze stwierdzeniem tym nie sposób się zgodzić. Podkreślić należy, co wynika bezpośrednio z uzasadnienia wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, że Sąd Rejonowy nie pominął iż powód jako kierowca /sanitariusz niewątpliwie wykonywał określone czynności sanitarne w bezpośrednim kontakcie z pacjentem, który był transportowany tj. w istocie wskazywane przez świadków czynności bezpośrednio związane z opieką nad pacjentem kontaktem z nim takie jak przewożenie doprowadzanie pacjenta na oddział, odbiór pacjentów z oddziału z łóżka, odbiór pacjenta z (...), pomoc przy przekładaniu pacjentów z noszy na leżankę, zawiezienie pacjenta do domu lub na badania diagnostyczne, przewijanie pacjenta. Wykonywania tych czynności nie kwestionował też pozwany. Spornym natomiast było czy powód w podany sposób wykonywał obowiązki sanitariusza szpitalnego jako członek personelu (...) w oddziale (...) jak inni sanitariusze (...). Tych natomiast okoliczności -zdaniem Sądu Okręgowego - nie dało się wywieść z zeznań powołanych świadków jak i innych zeznań świadków przeprowadzonych w procesie.

Podnieść należy, na co słusznie wskazuje również pozwany w odpowiedzi na apelację i co jednoznacznie wynika z zeznań przesłuchiwanych w procesie świadków, że powód w spornym okresie nie wykonywał obowiązków sanitariusza (...), nie przebywał na (...) między transportami w celu wykonywania świadczeń wobec pacjentów, nie opiekował się pacjentami na (...) nie wykonywał czynności opiekuńczo pielęgnacyjnych, oddawał dowożonego na (...) pacjenta pracującym tam sanitariuszom i oni przejmowali nad nim opiekę. Jego praca nie licząc obowiązków kierowcy, nie była zbieżną z pracą sanitariusza (...). Powód w praktyce nie wykonywał prawie żadnych czynności charakterystycznych dla sanitariusza, poza samym technicznym przetransportowaniem pacjenta do karetki i ewentualnym zabezpieczeniem go na czas przejazdu, ponieważ zasadniczo czynności związane z opieką nad pacjentem wykonywał drugi sanitariusz. Jedyny jego kontakt z (...) ograniczał się do odbioru lub dowozu pacjenta, przy czym transportował pacjentów całego szpitala - jak wskazał w informacyjnych wyjaśnieniach - najwięcej z oddziału nefrologicznego i interny, a zatem transport pacjentów z (...) był ułamkiem jego obowiązków, na które składał się też transport krwi i innych materiałów.

Materiał dowodowy, prawidłowo przez Sąd a quo zebrany i oceniony, wykazał, że sanitariusze (...) mieli znacząco szerszy zakres obowiązków oprócz sprawowania opieki w czasie przejazdu karetki, poza czynnościami związanymi z zabezpieczeniem w trakcie dowozu -które wykonywał, też powód trwale pielęgnacyjnie i opiekuńczo zabezpieczali pacjenta z tyłu karetki. Ponadto, czego nigdy powód nie wykonywał, zajmowali się czynnościami pielęgnacyjnymi stricte na (...) takimi jak toaleta, zmiana pampersów, kąpiel, zmiana bielizny pościelowej , karmienie , pojenie, doraźna pomoc pielęgniarkom, wożenie na badania w obrębie budynku szpitala.

Nie należy pomijać także faktu, iż powód jako kierowca miał innego zwierzchnika służbowego, i należał w pełni do odrębnej struktury organizacyjnej szpitala, co potwierdzają świadkowie, sanitariusze (...), którzy byli oddelegowani danego dnia do jeżdżenia w karetce między transportami i w pozostałe dni wykonywali pracę w (...) i pozostawali do dyspozycji oddziałowej (...), dyspozytor transportów wszystkich pacjentów szpitala, który kierował pracą powoda zlokalizowany był co prawda na terenie (...), co wynikało z organizacji pracy szpitala, niemniej jednak już sami kierowcy mieli swoje pomieszczenie socjalne w innej lokalizacji niż (...) gdzie przebywali między transportami i gdzie oczekiwali na zlecenie przewozów. Nie oczekiwano od nich iż będą jakkolwiek pracować w (...) z resztą na zgłaszane w tym zakresie propozycje szpitala nie przystali.

Nie należy też pomijać na co wiarygodnie wskazywali świadkowie M. Ś., T. S., D. J. i dyrektor pozwanego, że porozumienie z 12 lipca 2021 roku zmieniające nazwę stanowiska pracy powoda z kierowcy na kierowcę/sanitariusza szpitalnego nie wiązało się w praktyce ze zmianą sposobu wykonywania przez niego czynności (to przyznał sam powód), a zostało zawarte w celu podniesienia powodowi wynagrodzenia zasadniczego, podobne porozumienia zawarli inni kierowcy posiadający uprawnienia sanitariusza, a zatem była to zmiana stricte techniczna. Gdyby nie nastąpiła zmiana nazwy stanowiska, pracownicy nie otrzymaliby dodatkowych środków finansowych przekazanych przez NFZ w celu wypłaty jednorazowego dodatku w wysokości 5000 zł brutto w związku z pracą podczas pandemii (...)19 oraz podwyżki przewidzianej dla pracowników służby zdrowia.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić zatem należy, iż Sąd Rejonowy w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ocenionego logicznie - zgodnie z regułami art. 233 k.p.c., słusznie uznał, że stanowisko sanitariusza w tym zatrudnionego na (...) i stanowisko kierowca / sanitariusz z uwagi na inny zakres obowiązków i inne czynności wykonywane w praktyce żadną miarą nie mogą być utożsamiane. Są to inne stanowiska, a zatem sposób wynagradzania w zakresie dochodzonych dodatków wypłacanych i należnych tylko sanitariuszom (...) nie mógł być stosowany do powoda będącego kierowcą/sanitariuszem.

Właściwa pozostaje zatem teza postawiona przez Sąd meriti, że powód nie pracował warunkach typowych dla pracy sanitariusza (...), a zatem nie może domagać się więc takiego samego wynagrodzenia za wykonywanie innej pracy.

Bezzasadnymi są też apelacyjne zarzuty dotyczące naruszenia. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że sanitariusz szpitalny nie jest zawodem medycznym w myśl powołanego przepisu co w sposób nieuzasadniony doprowadziło Sąd Rejonowy do wniosku iż powód nie jest uprawniony do dodatku covidowego, o którym mowa w Poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 r. zmieniającego polecenie z dnia 4 września 2020 r.

Zgodzić należy się z apelującym, iż kwestię co jest zawodem medycznym należy rozpatrywać także pod kątem faktycznych obowiązków wykonywanych w codziennej pracy przez sanitariusza szpitalnego w danym, konkretnym przypadku, nie tylko przez pryzmat oceny abstrakcyjnej opartej na interpretacjach Ministerstwa Zdrowia oraz (...). Niemniej jednak i taka wykładnia, w ocenie Sądu II instancji nie prowadzi do wniosków które chce przeforsować apelujący tj do stwierdzenia, że wykonywanie pracy sanitariusza jest zawodem medycznym uprawniającym do wypłaty dodatku covidowego.

W świetle powoływanego przepisu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej osobą wykonującą zawód medyczny jest osoba uprawniona na podstawie odrębnych przepisów do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osoba legitymująca się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny. Jednocześnie w myśl art. 2 ust. 1 pkt 10 tej ustawy świadczenie zdrowotne to działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania;

Ponadto co podkreśla apelujący - w istocie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 10 lipca 2023 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (podobnie jak obowiązujące wcześniej rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami) zalicza sanitariuszy do pracowników działalności podstawowej ( nie pomocniczej) i określa wymagane uprawnienia wymagane do zdobycia celem zajęcia stanowiska sanitariusza stanowiąc, iż w tym przypadku wymagane jest wykształcenie podstawowe oraz kurs kwalifikacyjny dla sanitariuszy, staż 6 miesięcy lub wykształcenie podstawowe oraz rozpoczęcie przed dniem 14 maja 1992 r. i ukończenie kursu dla sanitariuszy i zdanie egzaminu kwalifikacyjnego.

Tym samym w przypadku sanitariusza, co pomija już apelujący, bezwzględnie wymagane nie jest posiadanie kwalifikacji medycznych umiejętności czy uprawnień, bo ta osoba nie podejmuje działań medycznych wynikających z procesu leczenia. W konsekwencji wskazana regulacja nie może nijako posłużyć do zakwalifikowania sanitariusza do zawodu medycznego.

Ponadto mając na uwagę specyfikę pracy samego powoda nie należy pomijać, iż wykonuje on przede wszystkim obowiązki kierowcy pojazdu uprzywilejowanego (karetki) marginalnie jedynie - w stopniu, w jakim to jest niezbędne przy pomocy w transportowaniu chorego -sanitariusza. Brak jest zatem podstaw do uznania, że jest on osobą wykonującą zawód medyczny, gdyż nie tylko nie spełnia on przesłanek wskazanych w ustawie o działalności leczniczej, a ponadto faktycznie nie wykonuje czynności związanych z udzielaniem świadczeń medycznych.

Ponadto przyporządkowanie sanitariuszy do personelu niemedycznego wynika jasno ze stanowiska Ministerstwa Zdrowia, które nie zostało zmienione. Dyrekcja pozwanego szpitala prowadziła w tym zakresie korespondencję z (...) Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Z., zajmując w tym przedmiocie stanowisko korzystne dla sanitariuszy. Pozwany pierwotnie wypłacał im sporne dodatki covidowe. Narodowy Fundusz Zdrowia opierając się na materiałach przeznaczonych dla Członków Trójstronnego Zespołu ds. Ochrony (...), przekazanego przez Ministerstwo Zdrowia przy piśmie z dnia 9 grudnia 2020 r. znak: (...).682.38.2020.PJ, przyjął stanowisko, iż osobami uprawnionymi do wypłaty świadczenia, o którym mowa w poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020 roku wg stanu po zmianach z dnia 1 listopada 2020 roku nie są pracownicy administracji, pracownicy techniczni oraz inne osoby nie wykonujące zawodu medycznego (np. sanitariusze). Stanowisko takie NFZ przekazał pozwanemu szpitalowi w pismach z 11 stycznia 2021 roku i z 9 lutego 2021 roku.

W ocenie Sądu II instancji skarżący w apelacji nie przedstawił żadnej argumentacji, która mogłaby prowadzić do wniosków przeciwnych, zaś ani powołana wyżej regulacja ani sposób wykonywania przez powoda obowiązków kierowcy/sanitariusza nie pozwala na uznanie, że wykonuje on zawód medyczny a nie tylko wchodzi w skład podstawowego personelu medycznego. Tym samym brak było podstaw do przyznania mu prawa do dodatku wynikającego z Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 1 listopada 2020 r. zmieniającego polecenie z dnia 4 września 2020 r.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego zarzuty apelacji dotyczące zarówno naruszenia prawa procesowego (art. 233 § 1 k.p.c.,) jak i prawa materialnego (art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej) nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wbrew sugestiom apelacji w sprawie brak było materiału dowodowego, który pozwalałby na poczynienie ustaleń odmiennych i uznanie, iż postanowienia zawarte w poleceniu Ministra Zdrowia dotyczące wypłaty dodatku covidowego oraz zasady wynagradzania sanitariuszy szpitalnych (...) pozwanego dotyczyły powoda będącego kierowcą / sanitariuszem.

Zmiana zaskarżonego wyroku nie jest zatem dopuszczalna.

Z tych też względów Sąd odwoławczy zgodnie z treścią art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.

O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. a także § 10 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2023 r., poz.1935).

Sąd nie uwzględnił zawartego w apelacji wniosku o nieobciążanie powoda kosztami zastępstwa procesowego za I i II instancję. Apelujący nie przedstawił bowiem na etapie którejkolwiek instancji żadnych okoliczności, które miałyby przemawiać za zastosowaniem wobec niego wyjątku od zasady odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art.98 k.p.c.

SSO Paulina Kuźma

J.L.