Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17.08.2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12.07.2023 odmówił M. K. (1) ponownego ustalenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu podniesiono iż decyzja z dnia 26.02.1998 r. wnioskodawczyni przyznano emeryturę od 10.03.1998 r. tj w wieku 60 lat . Emerytura została wyliczona w myśl art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Z uwagi na zostawianie wskazanej podstawy wyliczenia świadczenia art. 26 ust. 6 i art. 173 nie mają zastosowania do emerytury wnioskodawczyni .

Organ wskazał nadto, iż wyliczył wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w zakładach (...) w oparciu o dostarczone angaże. Uwzględniono kwoty z angaży za okres 1.06.1976 do 31.01.1979 a także kwoty zapłaconych składek związkowych zgodnie z dołączoną kserokopia dokumentu za okres od 1.06.1976 do 31.01. 1979 a także kwoty zapłaconych składek związkowych zgodnie z dołączona kserokopią dokumentu za okres 1.01.1957 do 31.08.1959 oraz 01.10.1959 do 30.04.1970 r. Uwzględniono wynagrodzenia minimalne za okresy za które nie udokumentowano zarobków 20.12.1954 -12.12.1956, 13.12.1956 r. -31.12.1956 , 01.09.1959 -30.09.1959 , 01.05.1970 -31.05.1976 r.

Decyzja z 26.05.2017 o przeliczeniu emerytury wykonano prawomocny wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 11.04.2017 . do przeliczenia świadczenia przyjęto najkorzystniejszy wariant wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszący 90,92% z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia ( 1957-1970, 1980, 1984 -1987, 1996).

Wobec powyższego brak prawa do przeliczenia świadczenia.

/ decyzja k 218 akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji wniosła M. K. (1) wnosząc o jej zmianę poprzez zobowiązanie organu rentowego do ponownego przeliczenia wysokości jej emerytury przy uwzględnieniu: najkorzystniejszego średniego dalszego trwania życia z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego, przyjęcie do obliczenia świadczenia wynagrodzenia minimalnego a okresy , w których pozostawała w stosunku pracy ale nie udokumentowała zarobków za te okresy.

/ odwołanie k. 3-4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podnosząc argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5/

Na rozprawie w dniu 29.01.2024 r. poprzedzającej wydanie wyroku wnioskodawczyni oraz ustanowiony przez nią w toku procesu pełnomocnik nie stawili się o terminie zawiadomieni prawidłowo. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowisko procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 29.01.2024 r. 00:00:30- 00:01:36/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. (2) urodziła się w dniu (...).

/bezsporne/

Od 20.12. 1954 roku do 12.12.1956 roku M. K. (2) była zatrudniona w Zakładzie (...) w Ł. w pełnym wymiarze godzinowym na stanowisku szwaczki.

/świadectwo pracy – k. 4 akt ZUS/

Od 13.12.1956 roku do 31.01.1979 roku wnioskodawczyni była zatrudniona w Zakładzie (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku

- szwaczki – od 13 .12.1956 roku do 31.07.1978 roku oraz

- brygadzistki – od 1.08.1978 roku do 31.01.1979 roku.

Wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie w wysokości 16,50 zł za jedną rob/godz, premię regulaminową oraz dodatek stażowy w wysokości 15 %.

/świadectwo pracy – k. 5, 47 akt ZUS/

W Zakładzie (...) w Ł. wnioskodawczyni zatrudniona na stanowisku brygadzistki szwalni uzyskiwała premię regulaminową, premię do 40 %.

/angaż z dnia 1.08.1978 roku oraz karta obiegowa wewnętrznych przesunięć – k.46 akt ZUS/

Od 1.02.1957 roku do 31.08.1959 roku oraz od 1.10.1959 roku do 31.09.1973 roku wnioskodawczyni była członkiem związków zawodowych i z tego tytułu odprowadzane były co miesiąc składki, których wysokość ustalał Krajowy Zjazd Delegatów . Składki były odprowadzane w oparciu o listy płac. Na pierwszym Zjeździe w 1945 roku Związek Zawodowy (...) w Polsce ustalił wysokość składki na poziomie 1 % poborów brutto. Wysokość składki była utrzymywana przez cały późniejszy okres na tym samym poziomie tj. 1 % wynagrodzenia brutto

/okoliczność znana sądowi z urzędu; związkowa legitymacja członkowska k. 83 akt ZUS uzasadnienie wyroku z 11.04.2017 r. w załączonych aktach sprawy VIII U 2357/16/

Od 1.06.1976 roku M. K. (3) była zatrudniona w Zakładzie (...) w Ł. na stanowisku szwaczki – akordowy system płac i otrzymywała wynagrodzenie wskazane w stawce godzinowej w wysokości 11,50 zł oraz premię uzależnioną od wykonanej umowy.

/angaż z dnia 16 .06.1976 roku – k. 46 verte akt ZUS/

Od 1.04.1979 roku do 30.06.1985 roku M. K. (2) podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu z tytułu prowadzenia Zakładu (...).

/zaświadczenie k. 9 akt ZUS/

Od 1.08.1985 roku wnioskodawczyni prowadziła Zakład (...).

/ poświadczenie k. 10 – 10 verte akt ZUS/

Decyzją z dnia 26.02.1998 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia 1976 roku o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin ( Dz. U. z 1989 r. nr 46, poz. 250 ze zm.) oraz ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr.104, poz. 450 ze zm.) przyznał M. K. (2) emeryturę od dnia 10.03.1998 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął dochód, który stanowił podstawę wymiaru składek z dziewięciu lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1984 roku do grudnia 1992 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 55,47 %. Kwota bazowa wyniosła 1147,29 zł, natomiast podstawa wymiaru wyniosła 636,40 zł. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 42 lata i 9 miesięcy okresów składkowych oraz 1 miesiąc okresów nieskładkowych.

/decyzja k.13 akt ZUS/

Na mocy kolejnych decyzji świadczenie wnioskodawczyni było przeliczane i waloryzowane . WW. przyznano też ryczałt energetyczny oraz dodatek kombatancki, następnie dodatek kompensacyjny , rekompensatę w związku z odstąpieniem w 2002 roku od waloryzacji dodatku kombatanckiego kompensacyjnego i dodatek pielęgnacyjny.

/ bezsporne decyzje w aktach ZUS/

Wyrokiem z dnia 11.04.2017 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt VIII U 2357/16 z wniosku M. K. (2) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. o wysokość emerytury na skutek odwołania ww. od decyzji z dnia 24 .08.2016 roku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przeliczył emeryturę M. K. (2) od dnia 1 sierpnia 2016 roku to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek z zastosowaniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 90,92% obliczonego z uwzględnieniem podstawy wymiaru składek z dwudziestu lat kalendarzowych to jest z lat: 1957-1970, 1980, 1984-1987, 1996 wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

/ bezsporne wyrok z 11.04.2017 r. z uzasadnieniem w załączonych aktach sprawy VIII U 2357/16/

Decyzja z 26.05.2017 o przeliczeniu emerytury wykonano prawomocny wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 11.04.2017 r. przyjmując do przeliczenia świadczenia najkorzystniejszy wariant wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszący 90,92 % z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia ( 1957-1970, 1980,1984 -1987, 1996).

/ bezsporne decyzja k. 201-202 akt ZUS/

Wydając wskazaną decyzję organ wyliczył wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w zakładach (...) w oparciu o dostarczone angaże. Uwzględniono kwoty z angaży za okres 1.06.1976 do 31.01.1979 a także kwoty zapłaconych składek związkowych zgodnie z dołączoną kserokopią dokumentu za okres od 1.06.1976 do 31.01.1979 a także kwoty zapłaconych składek związkowych zgodnie z dołączona kserokopią dokumentu za okres 1.01.1957 do 31.08.1959 oraz 01.10.1959 do 30.04.1970 r. Uwzględniono wynagrodzenia minimalne za okresy za które nie udokumentowano zarobków 20.12.1954 -12.12.1956, 13.12.1956 r. -31.12.1956 , 01.09.1959 -30.09.1959 , 01.05.1970 -31.05.1976 r.

/ bezsporne/

W dniu 12.07.2023 r. M. K. (2) złożyła ponowny wniosek o obliczenie świadczenia emerytalno - rentowego domagając się uwzględnienia przy ponownym jego wyliczeniu najkorzystniejszego średniego dalszego trwania życia, przeliczonego kapitału początkowego oraz przyjęcia do obliczenia świadczenia wynagrodzenia minimalnego za okresy, w których pozostawała w stosunku pracy ale nie udokumentowała zarobków za te okresy oraz zarobki faktycznie jej wypłacane w szczególności za lata 1969-1973, 1976-1979 gdy pracowała w zakładach (...) rzekomo nie uwzględnione w całości.

/ wniosek z załącznikami k. 213 - 217 akt ZUS/

W rozpoznaniu wskazanego wniosku wydano zaskarżoną decyzję.

/ decyzja k. 218 akt ZUS/

Obecnie wnioskodawczyni wypłacana jest emerytura przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynoszącym 90,92 %.

/bezsporne/

Powyższy w zasadzie bezsporny stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach emerytalnych wnioskodawczyni.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 t.j.) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Powołany przepis w ust. 6 stanowi natomiast, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z ust. 4 i ust. 5 art. 15 ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Jak zaś stanowi ust. 2a art. 15 jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek
w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Zgodnie z ust. 2 i ust. 3 powołanego przepisu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia, a podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Z kolei w myśl przepisu art. 53 ust. 1 powyższej ustawy emerytura obliczana według tego przepisu stanowi sumę trzech składników:

1) 24 % kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych.

Jak dalej stanowi art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku. Należało zatem ustalić i ocenić, czy wnioskodawczyni przedłożyła nowe dowody mogące mieć wpływ na zmianę poprzedniej decyzji z dnia z 26.05.2017, ewentualnie, czy ujawniły się takie okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mogły rzutować na przyznanie ubezpieczonej prawa do emerytury/ przeliczenia świadczenia . Ocena, że przesłanki te nie były spełnione (wnioskodawczyni po uprawomocnieniu się decyzji z dnia z 26.05.2017, nie przedłożyła nowych dowodów ani nie ujawniła okoliczności istniejących przed wydaniem tej decyzji, które miały wpływ na prawo do świadczeń) powinna prowadzić do odmowy ponownego ustalenia świadczenia przez organ rentowy oraz oddalenia odwołania przez Sąd, bez potrzeby merytorycznego zbadania prawa do świadczenia przysługującego ubezpieczonemu. Bez spełnienia przesłanek formalnych wniosku z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prowadzenie postępowania dotyczącego merytorycznej oceny prawa do świadczenia, jest bezcelowe i bezprzedmiotowe.

Wnioskodawczyni w odwołaniu domagała się ponowne ustalenie wysokości emerytury domagając się uwzględnienia przy ponownym jego wyliczeniu najkorzystniejszego średniego dalszego trwania życia, przeliczonego kapitału początkowego oraz przyjęcia do obliczenia świadczenia wynagrodzenia minimalnego za okresy, w których pozostawała w stosunku pracy ale nie udokumentowała zarobków za te okresy w szczególności za lata 1969-1973, 1976-1979 gdy pracowała w zakładach (...) co w jej ocenie stanowi nową okoliczność w sprawie.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 24 ust. 1 ww. ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

W myśl art. 25 ust. 1 powołanej ustawy podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. la i lb oraz art. 185.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 powołanej ustawy emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Natomiast art. 26 ust. 6 ustawy emerytalnej umożliwia ponowne obliczenie emerytury z zastosowaniem tablic trwania życia obowiązujących w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn.

Wysokość emerytury podlega ponownemu ustaleniu zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy emerytalnej, jeżeli w miesiącu, w którym został zgłoszony wniosek o emeryturę obowiązywała inna tablica średniego dalszego trwania życia niż tablica obowiązująca w miesiącu, w którym został osiągnięty powszechny wiek emerytalny. Dotyczy to emerytury obliczonej zgodnie z art. 25 ustawy, czyli dla ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 r.

Zgodnie z art. 173 ustawy kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek.

Wnioskodawczyni M. K. (2) (ur. w (...) r.) co nie jest kwestionowane pobiera emeryturę od 10.03.1998 tj od osiągniecia wieku emerytalnego 60 lat. Wysokość świadczenia została ustalona zgodnie z przepisami ustawy z 17.10.1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw ( Dz. U. Nr 104, poz. 450 ). Nadto co także nie jest sporne decyzją z 26.05.2017r. organ rentowy przeliczył wysokość emerytury wnioskodawczyni zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z 11.04.2017 r.( sygn. akt VIII U 2357/16 ) i obecnie wnioskodawczyni pobiera emeryturę której wysokość została ponowne obliczona na podstawie powoływanego już art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W związku z powyższym brak podstaw do wyliczenia kapitału początkowego wnioskodawczyni i uwzględnienia najkorzystniejszego okresu dalszego średniego trwania życia. Wobec obliczenie emerytury wnioskodawczyni na tzw. „starych zasadach” zgodnie z art. 53 ustawy emerytalnej art. 26 ust. 6 i art. 173 nie mają zastosowania do emerytury pobieranej przez wnioskodawczynię. Powołanie tych okoliczności nie stanowi więc nowych dowodów na potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed uprawomocnieniem się decyzji z 26.05.2017, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia.

Sąd przy tym zauważa że wnioskodawczyni domagała się też przyjęcia do obliczenia świadczenia wynagrodzenia minimalnego za okresy, w których pozostawała w stosunku pracy ale nie udokumentowała zarobków za te okresy oraz zarobki faktycznie jej wypłacane w szczególności za lata 1969-1973, 1976-1979 gdy pracowała w zakładach (...) w oparciu o dowody już dostępne organowi rentowemu ale rzekomo nie uwzględnione w całości.

Według § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 roku, nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

W myśl zaś § 22 ust ww rozporządzenia stanowi, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa; legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Niemniej jednak nie należy pomijać, iż wnioskodawczyni dokonano już ponownego przeliczenia świadczenia wspomnianą decyzją z dnia 26.05.2017 wykonując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 11.04.2017 r. i przyjmując do przeliczenia świadczenia najkorzystniejszy wariant wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszący 90,92 % z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia ( 1957-1970, 1980,1984 -1987, 1996). Wydając wskazaną decyzję organ wyliczył wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w zakładach (...) w oparciu o dostarczone angaże. Uwzględniono kwoty z angaży za okres 1.06.1976 do 31.01.1979 a także kwoty zapłaconych składek związkowych zgodnie z dołączoną kserokopią dokumentu za okres od 1.06.1976 do 31.01.1979 a także kwoty zapłaconych składek związkowych zgodnie z dołączona kserokopią dokumentu za okres 1.01.1957 do 31.08.1959 oraz 01.10.1959 do 30.04.1970 r. Uwzględniono wynagrodzenia minimalne za okresy za które nie udokumentowano zarobków 20.12.1954 -12.12.1956, 13.12.1956 r. -31.12.1956 , 01.09.1959 -30.09.1959 , 01.05.1970 -31.05.1976 r. Skarżąca w toku niniejszego postępowania nie ujawniła żadnych okoliczności faktycznych, które istniały przed wydaniem tej decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mających wpływ na prawo do świadczenia. Nie jest też jasnym których zarobków za lata 1969-1973, 1976-1979 zakład nie uwzględnił, w których latach faktycznego zatrudnienia nie przyjął jeszcze minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Znamiennym jest również, że M. K. (2) nie zaskarżyła decyzji z dnia 26.05.2017 którą przeliczono jej należne świadczenie a jedynie obecnie uważa, iż świadczenie emerytalne winno zostać przeliczone z uwzględnieniem najkorzystniejszego średniego dalszego trwania życia, kapitału początkowego i bliżej nieokreślonych zarobków za okres zatrudnienia w Zakładach (...), kwot minimalnego wynagrodzenia za inne okresy, które wydając ww decyzję podobno pominięto. Co zaś istotne w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy nie ma obecnie żadnej możliwości dokonania kontroli uprzednio wydanej decyzji z dnia 26.05.2017 ponieważ był zobowiązany ocenić tylko i wyłącznie zaskarżoną decyzję z dnia 17.08.2023 r.

Zauważyć należy, że kontrola sądowa decyzji organu rentowego dokonywana jest w granicach wyznaczonych przedmiotem i zakresem kontrolowanej decyzji. Sąd Okręgowy w Łodzi podziela w tej mierze pogląd Sądu Najwyższego, przyjęty w postanowieniu z dnia 14 grudnia 2010 roku w sprawie I UK 289/10 (opubl: L.), zgodnie z którym dochodzenie przed sądem prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego, które nie było przedmiotem decyzji organu rentowego jest niedopuszczalne, z wyjątkiem przewidzianym w art. 477 ⁹ § 4 k.p.c., a treść decyzji, od której wniesiono odwołanie, wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu. W związku z tym nie jest możliwe - jak chciałby tego odwołująca się – aby przy "okazji" rozpoznawania niniejszej sprawy rozstrzygnąć także kwestie będące przedmiotem innej wcześniej wydanej prawomocnej decyzji i wzruszenia choćby w części jej rozstrzygnięć .

Sąd Okręgowy był uprawniony jedynie do oceny decyzji z dnia 17.08.2023 roku , co też uczynił. Przy czym brak było jakiejkolwiek możliwości ponownego przeliczenia świadczenia zweryfikowania decyzji wcześniej wydanych, ponieważ M. K. (2) nie złożyła żadnych nowych dokumentów pozwalających organowi rentowemu na poczynienie innych nowych ustaleń.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, w toku postępowania przed organem rentowym, wywołanym wnioskiem z dnia 12.07.2023 r., nie zostało ujawnione nic nowego, co dawałoby Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych podstawę do ponownego przeanalizowania sytuacji prawnej wnioskodawczyni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma podstaw do ponownego ustalenia emerytury, wyrównania świadczeń, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok. Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, LEX nr 1458793).

W konsekwencji decyzję organu rentowego z dnia 17.08.2023 roku uznać należy za prawidłową bowiem w chwili jej wydawania nie zachodziły przesłanki z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze odwołanie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł w sentencji wyroku.

/Jacek Chrostek/