Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 5 października 2023 roku ( (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1-7 ustawy z dnia 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji i art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U z 2023 r poz. 1251) stwierdził że D. R. pobrała nienależne świadczenia za okres od 1 sierpnia 2023 roku do 30 września 2023 roku w łącznej kwocie 1000,00 zł z tytułu świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Zakład jednocześnie zobowiązał ww. do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres powyższy okres w kwocie należności głównej 1000,00 zł.

[decyzja k. bez nr. w aktach ZUS]

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona D. R., uznając powyższą decyzję za krzywdzącą i wskazując na swoją trudną sytuację życiową.

[odwołanie k. 3-3v.]

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji. Organ wskazał, że w myśl art. 4 ust. 1 ustawy z 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w brzmieniu pierwotnym świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2 nie może przekroczyć 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Organ wskazał, że wnioskodawczyni decyzją z 27 czerwca 2023 roku miała przyznane prawo do świadczenia uzupełniającego począwszy od kwietnia 2023 r. w kwocie 500 zł.

W dniu 10 sierpnia 2023 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z 3 października 2023 roku przyznane zostało prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od 1 sierpnia 2023 roku do 31 maja 2024 roku w wysokości 3952,18 zł brutto miesięcznie. Organ zauważył, że świadczenie uzupełniające wypłacone zostało począwszy od kwietnia 2023 roku w pełnej wysokości tj. 500 zł miesięcznie. Po przyznaniu renty od sierpnia 2023 roku w kwocie przewyższającej dopuszczalny dochód świadczenie uzupełniające nie przysługuje. W ocenie organu wypłacone świadczenie za sierpień i wrzesień 2023 roku stanowi nienależnie pobrane świadczenie o podlega obowiązkowi zwrotu.

[odpowiedź na odwołanie k. 9-9v.]

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. R. urodziła się (...).

[bezsporne]

Wnioskodawczyni 5 maja 2022 roku złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z 9 czerwca 2022 roku ZUS I Oddział w Ł. odmówił wnioskodawczyni prawa do renty, gdyż Komisja Lekarska ustaliła, że nie jest ona niezdolna do pracy. Od decyzji tej D. R. złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego w Łodzi, który aktualnie rozpoznaje ww. sprawę pod sygn. akt VIII U 1271/22.

[wniosek z 5 maja 2022 roku, decyzja z 9 czerwca 2022 r, postanowienie w sprawie VIII U 1271/22 k. bez nr. w aktach ZUS]

Decyzją z 27 kwietnia 2023 roku ( (...)) ZUS I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawczyni świadczenie uzupełniające w kwocie 500,00 zł miesięcznie od 1 kwietnia 2023 roku, tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku do 31 maja 2024 roku tj. do końca okresu, na który została orzeczona niezdolność do samodzielnej egzystencji. Termin płatności świadczenia został ustalony na 25. dzień miesiąca.

[decyzja z 27 kwietnia 2023 r. dot. świadczenia uzupełniającego k. bez nr. w aktach ZUS]

W dniu 17 sierpnia 2023 roku wnioskodawczyni złożyła drugi wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Decyzją z 3 października 2023 roku ( (...)) ZUS I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z 17 sierpnia 2023 roku przyznał wnioskodawczyni zaliczkę na poczet renty z tytułu okresowej całkowitej niezdolności do pracy. Renta przysługuje od 1 sierpnia 2023 roku tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek do 31 maja 2024 roku. Decyzja ta została wysłana wnioskodawczyni 9 października 2023 roku.

[decyzja z 3 października 2023 r. dot. renty k. bez. nr. w aktach ZUS]

Decyzją z 3 października 2023 roku ( (...)) ZUS I Oddział w Ł. wstrzymał wypłatę świadczenia uzupełniającego od 1 października 2023 r.. Organ wskazał, że od 1 sierpnia 2023 roku wnioskodawczyni jest uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy w kwocie 3952,18 zł.

[decyzja z 3 października 2023 roku dot. świadczenia uzupełniającego k. bez. nr. w aktach ZUS]

Decyzją z 5 października 2023 roku ( (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1-7 ustawy z dnia 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji i art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U z 2023 r poz. 1251) stwierdził, że D. R. pobrała nienależne świadczenia za okres od 1 sierpnia 2023 roku do 30 września 2023 roku w łącznej kwocie 1000,00 zł z tytułu świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Zakład jednocześnie zobowiązał ww. do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres powyższy okres w kwocie należności głównej 1000,00 zł.

[decyzja k. bez nr. w aktach ZUS]

Powyższy stan faktyczny, niesporny pomiędzy stronami, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach ZUS, których wiarygodność nie budzi wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Kwestią sporną w niniejszej sprawie była wyłącznie ocena prawna tego czy wydana przez organ rentowy decyzja zobowiązująca D. R. do zwrotu nienależne świadczenia za okres od 1 sierpnia 2023 roku do 30 września 2023 roku w łącznej kwocie 1000,00 zł z tytułu świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji była prawidłowa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, iż zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 256) świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

Zgodnie zaś z ust. 2 powyższego artykułu, świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 i 1429), zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa w art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 1385, z późn. zm.), dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 roku o dodatku osłonowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 759), świadczenia ratowniczego z tytułu wysługi lat w ochotniczej straży pożarnej, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 roku o ochotniczych strażach pożarnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 194 i 658), dodatku węglowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 roku o dodatku węglowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 141, 295 i 1234), dodatku dla gospodarstw domowych z tytułu wykorzystywania niektórych źródeł ciepła, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2022 roku o szczególnych rozwiązaniach w zakresie niektórych źródeł ciepła w związku z sytuacją na rynku paliw (Dz. U. poz. 1967, z późn. zm.), dodatku elektrycznego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 2022 roku o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz. U. z 2023 r. poz. 269, 295 i 1234), świadczenia wspierającego, o którym mowa w ustawie z dnia 7 lipca 2023 roku o świadczeniu wspierającym (Dz. U. poz. 1429), oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza (od 1 marca 2023 roku) kwoty 2157,80 zł miesięcznie.

W myśl art. 4 ust. 1-3 świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, nie może przekroczyć 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2. W razie przyznania, ustania lub ponownego obliczenia wysokości świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, świadczenie uzupełniające podlega ponownemu obliczeniu z urzędu, w taki sposób, aby łączna kwota świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, wraz ze świadczeniem uzupełniającym, nie przekroczyła kwoty 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2. Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Stan faktyczny sprawy nie jest sporny i wynika z niego jednoznacznie, że za okres od 1 kwietnia 2023 roku do 30 września 2023 r. organ rentowy wypłacił wnioskodawczyni świadczenie uzupełniające. Poza sporem pozostaje też, iż wnioskodawczyni decyzją ZUS I Oddziału w Ł. z dnia 3 października 2023 roku przyznano wnioskodawczyni zaliczkę na poczet przysługującej jej od 1 sierpnia 2023 roku do 31 maja 2024 roku renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Otwartym jednak pozostaje pytanie czy w tym stanie rzeczy wypłacone wnioskodawczyni świadczenie uzupełniające było świadczeniem nienależnym i tym samym czy zobligowana jest ona do jego zwrotu.

Zgodnie z art. 8 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, osoba, która pobrała nienależnie świadczenie uzupełniające, jest obowiązana do jego zwrotu.

Za nienależnie pobrane świadczenie uzupełniające uważa się świadczenie:

1) wypłacone mimo ustania okoliczności będących podstawą jego przyznania, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie była pouczona o braku prawa do jego pobierania;

2) wypłacone mimo zmiany okoliczności będących podstawą do ustalenia jego wysokości, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie była pouczona o okolicznościach mających wpływ na zmianę wysokości świadczenia;

3) przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie;

4) przyznane na podstawie decyzji, której nieważność następnie stwierdzono, albo przyznane na podstawie decyzji, która została następnie uchylona w wyniku wznowienia postępowania, i osobie odmówiono prawa do świadczenia;

5) wypłacone osobie innej niż osoba, która została wskazana w decyzji przyznającej świadczenie, z przyczyn niezależnych od organu właściwego.

Analogiczne warunki uznania świadczenia za nienależne zostały wskazane w art. 138 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251) oraz w art. 84 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego dotyczącym problematyki zwrotu nienależnie pobranych świadczeń na tle ww. przepisów zgodnie przyjmuje się, że organ rentowy może domagać się zwrotu nienależnie pobranego świadczenia jedynie wówczas, gdy ubezpieczonemu można przypisać złą wolę. Obowiązek zwrotu obciąża tylko tego, kto przyjął świadczenie w złej wierze wiedząc, że mu się ono nie należy, co dotyczy przede wszystkim osoby, która została pouczona o okolicznościach, w jakich nie powinna pobierać świadczeń.

Wypłacenie świadczenia w sposób, na który nie miała wpływu wina (zła wola) świadczeniobiorcy, nie uzasadnia natomiast powstania po stronie osoby ubezpieczonej obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia.

[tak: wyrok Sądu Najwyższego z 4 września 2007 r., I UK 90/07 , OSNP 2008 nr 19-20, poz. 301, wyrok Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2022 r. (...) 107/21 , LEX nr 3352125]

Również w doktrynie podkreśla się, że zarzut pobrania nienależnego świadczenia z ubezpieczenia społecznego może być podniesiony tylko wobec osoby, która otrzymała świadczenie bezpodstawnie i to tylko wówczas, gdy osoba ta miała świadomość, że wypłacone świadczenie jej się nie należy (B. G.: Zwrot nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych - część 1, (...) 2011 nr 7, s. 18, część 2, (...) 2011 nr 8 s. 28). W ocenie Sądu poglądy te pozostają aktualne również w sprawie o zwrot nienależnie pobranego świadczenia uzupełniającego.

Trzeba też wskazać, że w wyroku z dnia 2 października 2018 roku (I UK 248/17, OSNP 2019/4/53) Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że jeżeli w trakcie pobierania świadczenia jest ono „należne”, a okoliczności wyłączające prawo do niego, w konsekwencji również wiedza o tym świadczeniobiorcy, wystąpiły post factum, nie ma podstaw do uznania, że należności wypłacone podlegają zwrotowi na podstawie art. 138 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej.

Takie samo stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 25 sierpnia 2020 roku (III AUa 856/19, LEX nr 3396743) wskazując, że jeżeli w trakcie pobierania świadczenia jest ono „należne”, a okoliczności wyłączające prawo do niego, w konsekwencji również wiedza o tym świadczeniobiorcy, wystąpiły post factum, nie ma podstaw do uznania, że należności wypłacone podlegają zwrotowi na podstawie art. 138 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że niezawiniony brak świadomości co do nienależności danego świadczenia, a tym bardziej wypłata świadczenia należnego, które po wypłacie utraciło ten walor (z uwagi na zmianę stanu prawnego lub faktycznego) nie uzasadnia skorzystania z art. 8 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji i żądania zwrotu tego świadczenia wyłącznie na podstawie decyzji administracyjnej, z pominięciem drogi sądowej.

Taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie.

Bezsporne jest, że organ rentowy wypłacił ubezpieczonej świadczenie uzupełniające za sierpień i wrzesień 2023 roku, mimo że za te miesiące przysługiwała wnioskodawczyni renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w kwocie 3952,18 zł. Należy mieć na uwadze, że decyzja o przyznaniu wnioskodawczyni renty została wydana 3 października 2023 roku, czyli już po wypłaceniu ubezpieczonej świadczenia uzupełniającego za sierpień 2023 roku kwocie 500,00 zł, co miało miejsce 25 sierpnia 2023 roku, a także za wrzesień co miało miejsce 25 września 2023 roku. Okoliczności te zostały przyznane w postępowaniu sądowym.

Oznacza to, że ubezpieczona pobierając kwoty świadczenia uzupełniającego po 500 zł za sierpień 2023 roku i za wrzesień 2023 roku, nie miała wiedzy, że organ rentowy decyzją z 3 października 2023 roku przyzna jej rentę z tytułu całkowitej niezdolności i tym samym nie miała świadomości, że świadczenie uzupełniające za powyższe miesiące nie będzie jej przysługiwać. Wnioskodawczyni nie mogła mieć bowiem pewności, że jej wniosek z 17 sierpnia 2023 roku zostanie rozpatrzony pozytywnie ani też kiedy dokładnie jego rozpatrzenie nastąpi. Wypłacone świadczenie uzupełniające było więc dla niej w tym czasie świadczeniem należnym.

Reasumując, zgodnie z przytoczonym orzecznictwem sądowym, jeśli w trakcie pobierania świadczenia uzupełniającego jest ono „należne”, a okoliczności wyłączające prawo do niego, w konsekwencji również wiedza o tym ubezpieczonej, wystąpiły post factum, nie ma podstaw do uznania, że należności wypłacone podlegają zwrotowi na podstawie art. 8 ustawy. Istotnym jest, że przy pobieraniu świadczenia za sierpień 2023 roku i wrzesień 2023 roku nie można się doszukać złej woli ani złej wiary ubezpieczonej. Dla stwierdzenia niemożności przypisania wnioskodawczyni złej woli znaczenie ma także to, że wcześniejszy jej wniosek o rentę z 5 maja 2022 roku został rozpoznany przez organ rentowy negatywnie – wnioskodawczyni tym bardziej nie mogła więc mieć pewności, że za drugim razem jej wniosek zostanie rozpatrzony przez organ pozytywnie i od 1 sierpnia 2023 roku rzeczywiście będzie otrzymywać rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Jeśli chodzi o prawidłowość pouczenia o obowiązku zwrotu świadczenia uzupełniającego, to na marginesie Sąd wskazuje, że organ rentowy w pouczeniu do decyzji o przyznaniu świadczenia uzupełniającego zamieścił informację, że „w razie zmiany okoliczności będących podstawą do ustalenia wysokości świadczenia uzupełniającego, a więc w przypadku gdy przysługujące ubezpieczonej świadczenie pieniężne finansowane ze środków publicznych lub świadczenie z zagranicznej instytucji właściwej do spraw emerytalno-rentowych zostanie podwyższone i będzie to miało wpływ na wysokość świadczenia uzupełniającego, świadczenie to – za okres, w którym było wypłacone w zawyżonej wysokości – jest świadczeniem nienależnie pobranym, które ubezpieczona będzie musiała zwrócić w części, w jakiej przekroczyło świadczenie należne”. Jednakże w ocenie Sądu pouczenie takie nie znajduje oparcia w treści obowiązujących przepisów.

Z treści art. 8 ust. 2 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji wynika bowiem, że świadczeniem nienależnym jest świadczenie wypłacone mimo zmiany okoliczności będących podstawą do ustalenia jego wysokości, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie była pouczona o okolicznościach mających wpływ na zmianę wysokości świadczenia. Z treści ww. przepisu nie wynika w żaden sposób, że „zmiana okoliczności” może nastąpić następczo - tj. po wypłaceniu świadczenia uzupełniającego. Należy przyjąć interpretację, że chodzi o taką zmianę okoliczności, która istniała jeszcze przed lub w trakcie wypłaty świadczenia uzupełniającego. Za taką interpretacją przemawia zwrot: „wypłacone mimo zmiany okoliczności”.

W niniejszej sprawie „zmiana okoliczności” nastąpiła już po wypłacie (należnego w dacie wypłaty) świadczenia uzupełniającego za sporny okres.

W ocenie Sądu, ubezpieczona pobrała świadczenie uzupełniające za sierpień i wrzesień 2023 r. w łącznej kwocie 1000,00 zł w dobrej wierze. Ponownie wskazać trzeba, że Sąd podziela wszystkie poglądy istniejące w orzecznictwie sądowym i w piśmiennictwie, iż świadczenie nienależnie pobrane, to świadczenie pobrane przez osobę, która miała świadomość nienależności pobrania, a wypłacenie świadczenia w sposób, na który nie miała wpływu wina świadczeniobiorcy, nie uzasadnia powstania po stronie osoby ubezpieczonej obowiązku zwrotu tego świadczenia.

[tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2021 r., I USKP 3/21 , OSNP 2021, nr. 12, poz. 137]

Reasumując, nie zachodzi podstawa do żądania przez organ rentowy zwrotu nienależnie pobranego świadczenia wskazana w zaskarżonej decyzji, a argumenty ZUS nie zasługują na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję stwierdzając, że ubezpieczona nie ma obowiązku zwrotu świadczeń z tytułu świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji za okres od 1 sierpnia 2023 roku do 30 września 2023 roku w kwocie należności głównej 1000 złotych.