Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Krupińska

Sędziowie: SSO Stanisław Stankiewicz

SSR del. Tomasz Kałużny (spr.)

Protokolant: Danuta Onopiuk

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2014 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa G. J.

przeciwko Urzędowi Gminy M.

o przywrócenie poprzednich warunków płacy

na skutek apelacji powódki G. J.

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 29 stycznia 2014 roku sygn. akt VI P 627/13

Oddala apelację.

Sygn. akt V Pa 47 /14

UZASADNIENIE

Powódka G. J. w pozwie skierowanym przeciwko Urzędowi Gminy M. początkowo wniosła o uznanie za bezskuteczne obniżenia wynagrodzenia dokonanego uchwałą Rady Gminy M. nr (...) z dnia (...) o obniżeniu wynagrodzenia zasadniczego, a następnie sprecyzowała, że wnosi o przywrócenie poprzednich warunków pracy i zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu swego żądania podała, że jest zatrudniona w Urzędzie Gminy M. na podstawie wyboru, na stanowisku Wójta Gminy od dnia 05.12.2010r. W dniu (...)Rada Gminy M. podjęła uchwałę Nr (...) w sprawie ustalenia wysokości wynagrodzenia Wójta Gminy M., na mocy której dokonano obniżenia dotychczasowego wynagrodzenie powódki, ze wskazaniem m.in. nieoszczędność w gospodarowaniu majątkiem gminy, niedopilnowanie terminów, mnogość spraw sądowych, brak współpracy z Radą Gminy. Zdaniem powódki przyczyny podjęcia przedmiotowej uchwały były ogólnikowe, mało konkretne oraz nieuzasadnione, nadto powódka podnosił, iż pozwany nie wręczył jej wypowiedzenia warunków płacy.

Pozwany Urząd Gminy M. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 29.01.2014r. oddalił powództwo. Sąd I instancji ustalił, iż bezspornie powódka G. J. jest zatrudniona w Urzędzie Gminy M. na podstawie wyboru, na stanowisku Wójta Gminy od dnia 05.12.2010r. uchwałą Nr (...)z dnia (...) Rada Gminy M. ustaliła miesięczne wynagrodzenie Wójta Gminy M. w następującej wysokości odpowiednio: wynagrodzenie zasadnicze- 5.000 zł; dodatek funkcyjny -1.000 zł, dodatek specjalny w wysokości 30% łącznego wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego. W dniu 28.06.2013r. Rada Gminy M. podjęła uchwałę Nr (...)w sprawie ustalenia wysokości wynagrodzenia Wójta Gminy M., na mocy której ustalono miesięczne wynagrodzenie powódki w następujący sposób: wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 4.200 zł; dodatek funkcyjny w kwocie 500 zł; dodatek specjalny w wysokości 30% wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego. Ponadto w przedmiotowej uchwale wskazano, że wójtowi przysługuje dodatek za wieloletnią prace, nagrody jubileuszowe oraz dodatkowe wynagrodzenie roczne. Ustalono też, że uchwała wchodzi w życie z dniem jej podjęcia, a obniżka wynagrodzenia ma zastosowanie od dnia 01.07.2013r. W omawianej uchwale jako uzasadnienie dla obniżenia wynagrodzenia Wójta Gminy M. podano takie przyczyny jak: prowadzenie przez Wójta Gminy M. nieoszczędnej gospodarki majątkiem Gminy M., niedopilnowanie terminów, mnogość spraw sądowych, nieetyczne postępowanie poprzez pracę w jednostce organizacyjnej podległej wójtowi, brak współpracy z Radą Gminy M. oraz ze społecznością lokalną.

Sąd Rejonowy w B. postanowieniem z dnia 09.10.2013r. na podstawie art. 17 pkt. 4 ^{( 2)} k.p.c. w zw. z art. 200 § 1 k.p.c. stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę według właściwości rzeczowej do V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w B. (k. 40). Jednakże, Sąd Okręgowy w B. postanowieniem z dnia 18.10.2013r. w sprawie V P 14/13 uznał się niewłaściwym i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych- zgodnie z właściwością rzeczową. W uzasadnieniu swego stanowiska Sąd Okręgowy w B. wskazał, że w art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 21.11.2008r. o pracownikach samorządowych (Dz.U.2008.223.2458 ze zm.) ustawodawca określił, że spory ze stosunku pracy pracowników samorządowych rozpoznają właściwe sądy pracy. Nadto sąd wskazał, iż uprawnienie rady gminy dotyczące wynagrodzenia wójta nie jest arbitralne w tym znaczeniu, że ustalenie (zmiana) wysokości wynagrodzenia wójta może nastąpić wyłącznie w granicach ściśle określonych przepisami prawa odnośnie wynagrodzenia minimalnego i maksymalnego, a ponadto w przypadku zmiany tego wynagrodzenia, w szczególności jego obniżenia, uchwała rady gminy podlega kontroli sądu administracyjnego na podstawie art. 91 oraz art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 08.03.1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U.2013.594 j.t.) jak i sądu powszechnego na podstawie art. 43 ust. 2 powołanej ustawy o pracownikach samorządowych. Sąd Okręgowy podzielając nadto stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w uzasadnieniu wyroku z dnia 28.03.2008r., II PK 225/07 wskazał, iż uchwała taka, kreująca jeden z warunków koniecznych umowy o pracę (art. 29 § 1 pkt. 2 k.p.), jest zatem niczym innym jak postanowieniem umowy o pracę.

Sąd I instancji przy uwzględnieniu stanowiska Sądu Okręgowego podkreślił, iż w doktrynie i orzecznictwie panuje zgoda, że do stosunku pracy na podstawie wyboru nie mają zastosowania przepisy kodeksu pracy dotyczące zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w szczególności regulujące wypowiedzenie warunków pracy i płacy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 września 1997 r., II SA 941/97, PP 1998 nr 1, s. 42, wyrok Sądu Najwyższego z 4.12.1979 r., I PR 93/79, OSNCP 1980, nr 6, poz. 122, uchwała Sądu Najwyższego z 18.02.1994 r., I PZP 60/93, PiZS 1994 nr 7, s. 78, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.06.2001r. , w sprawie I PKN 488/00, OSNP 2003/10/242, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.11.2001r., w sprawie I PKN 699/00). Sąd Rejonowy wskazał, iż stosunek pracy pracownika samorządowego z wyboru jest szczególnym stosunkiem pracy ściśle związanym z pełnioną przez niego funkcją - w rozpoznawanej sprawie funkcją wójta gminy, przy czym pracodawca zatrudniający pracownika samorządowego z wyboru ma możliwość swobodnego ustalania wysokości jego wynagrodzenia w granicach określonych przez przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18.03.2009r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. Nr 50, poz. 398 z późn. zm.). Zdaniem Sądu I instancji jedynym organem uprawnionym do oceny jakości świadczonej przez powódkę pracy na stanowisku wójta oraz odpowiednio do określenia poziomu wynagrodzenia była Rada Gminy jako organ stanowiący i kontrolny gminy - stosownie do art. 15 ust. 1 powołanej ustawy o samorządzie gminnym. Wobec powyższego zdaniem Sądu Rejonowego powódka nie może kwestionować zgodności z prawem i zasadności uchwały Rady Gminy M. z dnia 28.06.2013r. w sprawie ustalenia wysokości wynagrodzenia Wójta Gminy M. powołując się na przepisy kodeksu pracy, w tym na art. 42 k.p. Sąd Rejonowy dokonując analizy przepisu art. 18 ust. 2 pkt. 2 powołanej ustawy o samorządzie gminnym stwierdził, iż do wyłącznej właściwości rady gminy należy ustalanie wynagrodzenia wójta. Rada Gminy czyni to w drodze uchwały z uwzględnieniem regulacji powołanego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych, wydanego na podstawie art. 37 ust. 1 powołanej ustawy o pracownikach samorządowych. Sąd I Instancji podkreślił, iż w doktrynie ustalenie wynagrodzenia obejmuje wszystkie jego składniki, łącznie z dodatkiem służbowym, i obejmuje określenie wysokości i składników wynagrodzenia wójta na czas trwania kadencji. Ustalanie wynagrodzenia ma miejsce nie tylko w momencie nawiązania stosunku pracy, ale również w okresie późniejszym, ponieważ wynagrodzenie może być kształtowane przez strony przez cały czas trwania mandatu. Z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy w sprawie wynikało, że Gmina M. ma ok. 2000 mieszkańców i stąd na podstawie obowiązujących przepisów wynagrodzenie zasadnicze wójta w gminie do 15. 000 mieszkańców ustala się w granicach 4.200-5.900 zł, zaś dodatek funkcyjny w maksymalnej kwocie 1.900 zł. Wobec powyższego Sąd Rejonowy stwierdził, iż Rada Gminy M. ustaliła w drodze uchwały Nr (...)wynagrodzenie zasadnicze oraz dodatek funkcyjny powódce w wysokości zgodnej z powołanym rozporządzeniem w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych. Wynagrodzenie zasadnicze ustalono bowiem na poziomie minimalnej stawki przewidzianej przez wskazane rozporządzenie, zaś dodatek funkcyjny, w stosunku do którego przepisy przewidują jedynie maksymalną granicę jego wysokości, nie przekroczył określonej kwoty. Sąd Rejonowy wskazał nadto, iż przesłuchani w toku postępowania świadkowie nie wnieśli nic istotnego do sprawy, przy uwzględnieniu okoliczności potwierdzonych zgromadzoną w toku postępowania dokumentacją. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd I instancji stwierdził, iż powództwo należało oddalić na mocy art. 18 ust. 2 pkt. 2 powołanej ustawy z dnia o samorządzie gminnym oraz powołanego rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych.

Apelację od wyroku wniosła powódka zarzucając wyrokowi :

1) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędna wykładnie i niewłaściwe
zastosowanie, tj.:

a) art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym, zwanej dalej usg -poprzez niewłaściwe utożsamienie uprawnień płacowych rady wobec wójta z rolą rady jako organu gminy, tymczasem rada w tym przypadku nie działa jako organ z uprawnieniami stanowiącymi (ewentualnie: kontrolnymi), lecz jako podmiot występujący za pracodawcę wójta, czyli za urząd gminy,

b) art. 18 ust. 2 pkt 2 usg - przez błędne przyjęcie, że decyzja Rady Gminy M. wyrażona w uchwale nr (...)z dnia (...) o obniżeniu wynagrodzenia zasadniczego nie podlega kontroli sądowej wobec przyznania wyłącznie radzie gminy kompetencji płacowych wobec wójta.

c) art. 18 ust. 2 pkt 2 usg - przez brak oceny w zakresie merytorycznych podstaw do obniżenia wynagrodzenia powódce.

d) art. 18 ust. 2 pkt 2 usg w zw. z art. 37 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych, zwanej dalej ups poprzez niewłaściwe określenie właściwości rady do podejmowania czynności wobec wójta w sprawach z zakresu prawa pracy, w tym w sprawach wynagrodzenia w nieograniczonym rozmiarze w sytuacji, gdy powołane przepisy zapewniają radzie władzę pracodawczą, ale tylko w granicach wynikających z norm prawa pracy,

e) art. 32 ust. 2 i art. 33 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. II ^{( 2)} kp, art. II ^{( 3)} kp i art. 18 ^{( 3c)} kp poprzez brak rozważenia, zachodzącego w przedmiotowej sprawie naruszenia przepisów o zakazie dyskryminacji oraz równym traktowaniu pracowników w zatrudnieniu w sytuacji, gdy zostało udowodnione, że brak jest wskazanych w uzasadnieniu Uchwały nr (...)z dnia (...) podstaw do obniżenia wynagrodzenia powódce oraz dowodów z dokumentów, z których również wynika bezpodstawność zarzutów z ww. uchwały.

2) naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a) art. 233 § 1 kpc poprzez nieuwzględnienie i brak analizy materiału dowodowego i pominięcie dowodów, w tym z zeznań świadków: A. F.. B. N. oraz G. M.. wskazujących na brak wskazanych w uzasadnieniu uchwały nr (...)z dnia (...) podstaw do obniżenia wynagrodzenia powódce oraz dowodów z dokumentów, z których również wynika bezpodstawność zarzutów z ww. uchwały,

b) art. 233 § 1 kpc w zw. z art 18 ust. 2 pkt 2 usg poprzez brak oceny uzasadnienia uchwały nr (...)z dnia (...) pod kątem jej zasadności i prawdziwości stawianych zarzut.ów.

c) art. 233 § 1 kpe w zw. art. 32 ust. 2 i art. 33 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. II ² kp, art. II ³ kp i art. 18 ^3c kp poprzez potraktowanie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez należytej analizy i oceny sprawy pod kątem naruszenia przepisów o zakazie dyskryminacji oraz równym traktowaniu pracowników w zatrudnieniu.

Wskazując na powyższe zarzuty, powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie za bezskuteczne obniżenia wynagrodzenia powódki dokonanego uchwalą Rady Gminy M. wyrażona w Uchwale nr (...)z dnia (...) o obniżeniu wynagrodzenia zasadniczego i przywrócenia poprzednich warunków płacy i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych. Ewentualnie powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. uwzględniając przy tym koszty postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powódki, jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Wbrew podnoszonym w apelacji powódki zarzutom Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń na podstawie okoliczności bezspornych oraz wykazanych w toku postępowania dowodowego (w zakresie przebiegu zatrudnienia powódki, podjęcia uchwał w przedmiocie ustalenia poziomu wynagrodzenia i okoliczności związanych ukształtowaniem wynagrodzenia powódki na kwestionowanym poziomie). Nadto również Sąd I instancji dokonał prawidłowego zastosowania i wykładni przepisów powołanych w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, również przy uwzględnieniu przytoczonych poglądów judykatury. Wobec powyższego poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, jak również właściwe i trafne wywody prawne Sądu I instancji w odniesieniu do prawidłowego ustalenia wysokości wynagrodzenia powódki wyłączną uchwałą Rady Gminy M. Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania (por. stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 stycznia 2010 r., II PK 178/09, Lex nr 577829).

W ocenie Sądu Okręgowego należy podkreślić prawidłowe wywody Sądu I instancji poczynione w zakresie stwierdzenia na podstawie analizy przepisów powołanych ustaw o samorządzie gminnym i o pracownikach samorządowych w związku z przepisami powołanego rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych, iż stosunek pracy pracownika samorządowego z wyboru jest szczególnym stosunkiem pracy ściśle związanym z pełnioną przez niego funkcją. Zasadnie przy tym wywiódł Sąd I instancji, iż pracodawca zatrudniający pracownika samorządowego z wyboru ma możliwość swobodnego ustalania wysokości jego wynagrodzenia w granicach określonych przez przepisy powołanego rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych. Należy przy tym wskazać, iż słusznie podkreślił Sąd I instancji, iż do wyłącznej właściwości rady gminy należy ustalanie wynagrodzenia wójta i stąd odpowiednio w niniejszym postępowaniu wyłączenie do Rady Gminy M. należało ukształtowanie poziomu wynagrodzenia powódki w granicach określonych obowiązującymi przepisami.

Wobec powyższego w ocenie Sądu Okręgowego za chybione należało uznać sformułowane w apelacji pozwanego zarzuty naruszenia wskazanych przepisów prawa materialnego, w tym art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym, bowiem prawidłowo Sąd I instancji wywiódł na podstawie analizowanych przepisów wyłączność Rady Gminy M. do ustalania poziomu wynagrodzenia powódki w ramach zatrudnienia w pozwanym Urzędzie Gminy M.. Prawidłowo również stwierdził Sąd I instancji, iż poziom wynagrodzenia powódki ukształtowany został w granicach określonych obowiązującymi przepisami. Zasadnie zatem za prawidłowe uznał Sąd I instancji ustalenie poziomu wynagrodzenia powódki powołaną uchwałą Rada Gminy M. z dnia 28.06.2013r., przy uwzględnieniu okoliczności przytoczonych w uzasadnieniu uchwały z odniesieniem do zeznań przesłuchanych w toku postępowania świadków. W ocenie Sądu Okręgowego zasady kształtowania poziomu wynagrodzenia pracownika samorządowego precyzyjnie określone zostały zarówno w analizowanych przez Sąd I instancji przepisach powołanego rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych, jak też w ogólnych przepisach kodeksu pracy normujących zasady ustalania poziomu wynagrodzenia w ramach pracowniczego zatrudnienia. Zgodnie z art. 78 § 1 k.p. wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Wskazana regulacja określa więc podstawowe kryteria ustalania wysokości wynagrodzenia, nie może być jednak podstawą do domagania się przez pracownika wyższego wynagrodzenia za pracę i nie kreuje roszczenia o takie wynagrodzenie, jeżeli pracodawca określił je zgodnie z zasadami prawa pracy i zgodnie z przepisami płacowymi dotyczącymi określonej grupy pracowników (w przypadku powódki przepisami powołanego rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych). Należy przy tym wskazać, iż poziom wynagrodzenia zasadniczo kształtowany jest w ramach uzgodnień stron stosunku pracy, przy czym odpowiednio w odniesieniu do ustalania wynagrodzenia pracownika na stanowisku wójta wynagrodzenie ustalane jest decyzją organu kolegialnego wyłącznie uprawnionego do kształtowania wynagrodzenia pracownika, przy czym zarówno w odniesieniu do ilość i jakość świadczonej pracy, jak też ogółu okoliczności uzasadniających swobodne ukształtowanie wynagrodzenia na poziomie ustalonym stosowną uchwałą Rady Gminy. Swoboda ustalania poziomu wynagrodzenia koresponduje ze swobodą nawiązania i kształtowania treści stosunku pracy, pod warunkiem kształtowania poziomu wynagrodzenia w granicach ustalonych obowiązującymi regulacjami płacowymi dotyczącymi określonej grupy pracowników (w odniesieniu do powódki regulacjami płacowymi pracowników samorządowych) oraz przy uwzględnieniu podstawowych kryteriów ustalania wysokości wynagrodzenia tj. rodzaju wykonywanej pracy i kwalifikacji wymaganym przy jej wykonywaniu, a także ilości i jakość świadczonej pracy. Jedynym organem uprawnionym do oceny jakości świadczonej pracy przez powódkę zatrudnioną na stanowisku wójta - stosownie do art.15 ust.1 w zw. z art.18 ust.2 pkt.2 powołanej ustawy o samorządzie gminnym - jest Rada Gminy, jako organ stanowiący i kontrolny gminy i stąd wyłącznie do kompetencji tego organu należy kształtowanie poziomu wynagrodzenia wójta gminy. Poddana kontroli sądu uchwała Rady Gminy ustalająca poziom wynagrodzenia powódki prawidłowo zweryfikowana została w ramach postępowania przed Sądem I instancji, jako zgodna z obowiązującymi przepisami płacowymi o charakterze gwarancyjnym, przy uwzględnieniu ustalenia poziomu wynagrodzenia powódki w ramach kontrolnych i ocennych kompetencji Rady Gminy, bez naruszenia również ogólnych przepisów prawa pracy (por. poglądy Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniach wyroków z dnia 20.06.2001r., w sprawie I PKN 488/00, LEX 77413 i wyroku z dnia 09.06.2008r., w sprawie II PK 330/07, LEX 528568). Błędnie zatem skarżąca podnosi okoliczność nie dokonania przez Sąd I instancji merytorycznej kontroli podstaw obniżenia wynagrodzenia powódki, bowiem Sąd I instancji nie stwierdził naruszenia granic poziomu wynagrodzenia zgodnie z analizowanymi przepisami, przy jednoczesnym zachowaniu procedur ustalania poziomu wynagrodzenia powódki. Błędnie również skarżąca podnosi naruszenie przez Sąd I instancji art. 32 ust. 2 i art. 33 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. II ² kp, art. II ³ kp i art. 18 ^3c k.p., bowiem w toku postępowania nie zostały wskazane jakiekolwiek okoliczności mogące świadczyć o naruszenia przepisów o zakazie dyskryminacji, czy równym traktowaniu pracowników. Wyłączenie na powódce spoczywał ciężar wskazania faktów i okoliczności, które mogłyby podlegać ocenie przez pryzmat naruszenia przepisów nakazujących równe traktowanie i zakazujących dyskryminacji i stąd należało uznać, iż w toku postępowania przed Sądem I instancji takie okoliczności nie zostały wykazane, a więc zarzut naruszenia wskazanych przepisów należało uznać za całkowicie chybiony.

W ocenie Sądu Okręgowego za niezasadne należało również uznać sformułowane w apelacji powódki zarzuty naruszenia wskazanych przepisów prawa procesowego. Należy bowiem wskazać, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu, bowiem ocena dowodów należy do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (por. stanowisko zajęte w wyrokach Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9.04.2008r., I ACa 205/08, LEX 465086, z dnia 27.04.2006r., I ACa 1303/05, LEX nr 214251, z dnia 30.01.2008r., I ACa 1040/07, LEX nr 466431 i z dnia 21.03.2006r., IACa 1116/05, LEX nr 194518).

Biorąc powyższe pod uwagę, wobec uznania apelacji powódki za bezzasadną na podstawie art.385 KPC w związku z powołanymi wyżej przepisami orzeczono jak w sentencji.