Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący – SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Wioleta Banaszek

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 3 czerwca 2022 r., znak: (...)

oddala odwołanie;

zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 133/22

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 3 czerwca 2022 r., znak: (...), na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3 i ust. 6 oraz ust. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 716 z późn. zm.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego [Dz, U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP) (...) orzekł:

iż przedsiębiorca - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., posiadający numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), naruszył warunek 2.1.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 18 grudnia 2000 r. Nr (...) ze zmianami, w brzmieniu nadanym decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 10 grudnia 2010 r. Nr(...), w ten sposób, że wykonywał działalność objętą udzieloną koncesją, na stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w m. W., bez wymaganego prawem pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych z terenu w/w stacji paliw,

za działanie opisane w pkt 1 wymierzam przedsiębiorcy - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), karę pieniężną w wysokości 2 000 zł (słownie: dwa tysiące złotych).

Na powyższą decyzję odwołanie złożył (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. zaskarżając ją w części, tj. w pkt. 2.

Odwołujący zaskarżonej decyzji zarzucił mające istotny wpływ na sprawy naruszenie przepisów postępowania, a to:

przepisu art. 56 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 716 z późn. zm.) poprzez ustalenie wysokości wymierzonej kary pieniężnej z pominięciem rzeczywistego, tj. znikomego stopnia szkodliwości czynu oraz znikomego stopnia zawinienia;

przepisu art. 56 ust. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 716 z późn. zm.) poprzez nieodstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej pomimo tego, że stopień szkodliwości czynu jest znikomy oraz pominięcie tej okoliczności, że koncesjonariusz uzyskał nowe pozwolenie wodnoprawne, a zatem zaprzestał naruszenia prawa i zrealizował obowiązek;

przepisu art. 7, 77 oraz 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm.), co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie stopnia zawinienia oraz stopnia szkodliwości czynu;

W oparciu o powyższe Odwołujący wniósł o uwzględnienie odwołania poprzez zmianę zaskarżonej decyzji w części, tj. w pkt. 2 i odstąpienie od wymierzenia kary, a to na podstawie przepisu art. 56 ust. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 716 z późn. zm.) w zw. z art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c., względnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w części, tj. w pkt. 2.

Odwołujący wniósł ponadto o rozpoznanie sprawy na rozprawie.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

oddalenie odwołania,

zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 18 grudnia 2000 r., znak: (...) z późn. zm., udzielił przedsiębiorcy - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), na okres do dnia 31 grudnia 2030 r. /k. 4-8 akt adm./

Koncesjonariusz, w ramach udzielonej mu koncesji prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi m.in. na stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w m. W.. /k. 4-8 akt adm./

W toku prowadzonego postępowania administracyjnego w sprawie zmiany przedmiotowej koncesji na obrót paliwami ciekłymi (sygn. (...)) ujawniono brak ważnego pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych z terenu stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w m. W., jak wynika ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów.

Koncesjonariusz posiadał pozwolenie wodnoprawne na odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych z terenu przedmiotowej stacji paliw, wydane decyzją Starosty (...) z dnia 12 grudnia 2011 r. nr (...), które wygasło w dniu 11 grudnia 2021 r. /k. 11-15 akt adm./

Następnie decyzją Dyrektora Zarządu Zlewni w P. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia 21 stycznia 2022 r., nr (...), Koncesjonariuszowi zostało udzielone pozwolenie wodnoprawne na odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych z terenu przedmiotowej stacji paliw do istniejącego urządzenia wodnego - drenażu, na okres 30 lat. Tak więc, Koncesjonariusz wykonywał działalność objętą udzieloną mu koncesją na obrót paliwami ciekłymi bez wymaganego prawem pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie wód opadowych lub roztopowych z terenu przedmiotowej stacji paliw, przez okres ponad jednego miesiąca. /k. 9-10v akt adm./

Zgodnie z warunkiem 2.1.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej Koncesjonariuszowi decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 18 grudnia 2000 r. Nr (...) ze zmianami, w brzmieniu nadanym decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 10 grudnia 2010 r. Nr (...)

„ Koncesjonariusz jest obowiązany do przestrzegania przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne w szczególności do posiadania pozwoleń wodno prawnych, gdy są one wymagane”. /k. 5 akt adm./

Pismem z 23 marca 2022 r., nr (...), Prezes URE zawiadomił Koncesjonariusza o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej w związku z możliwością zaistnienia naruszenia warunku 2.1.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Równocześnie, mając na uwadze dyspozycję art. 50, art. 77 § 1 i art. 78 k.p.a., Prezes URE wezwał Koncesjonariusza, w terminie 30 dni od otrzymania pisma, do:

• złożenia wyjaśnień w sprawie oraz przedstawienia dokumentów mających - w opinii Koncesjonariusza - znaczenie dla sprawy i mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia,

• dokumentów finansowych za rok 2021,

• oświadczenia o wysokości przychodów uzyskanych z działalności objętej koncesją na obrót paliwami ciekłymi w roku 2021. /k. 1-2 akt adm./

Prawidłowe doręczenie pisma Koncesjonariuszowi nastąpiło w dniu 29 marca 2022 r. /k. 3 akt adm./

Pismem z dnia 27 kwietnia 2022 r. Koncesjonariusz złożył wymagane dokumenty i wyjaśnił, że pozwolenia wodnoprawnego wynikło z wprowadzenia w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a później stanu epidemii. Zdaniem Koncesjonariusza wprowadzone „obostrzenia ograniczyły możliwość przemieszczania się oraz w sposób istotny ograniczyły i zmodyfikowały pracę instytucji i urzędów, co obiektywnie uniemożliwiło terminowe wykonanie wszystkich operatów wodnoptawnych ujętych w zleceniu oraz wnioskowanie o przedłużenie pozwoleń" jednocześnie Koncesjonariusz wniósł o odstąpienie od wymierzenia kary na podstawie art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne, względnie o wzięcie pod uwagę zaistniałych okoliczności przy ustalaniu wymiaru kary. /k. 16-16v akt adm./

Pismem z dnia 6 maja 2022 r. nr (...), Koncesjonariusz został zawiadomiony o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie oraz poinformowany o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym i złożenia ewentualnych, dodatkowych uwag i wyjaśnień w sprawie. Pismo zostało prawidłowo doręczone w dniu 12 maja 2022 r. Koncesjonariusz z przysługującego mu uprawnienia nie skorzystał. /k. 23-23v, k. 24-24v akt adm./

Przedsiębiorca był już wcześniej karany w związku prowadzoną działalnością koncesjonowaną, w tym za naruszenie warunków koncesji karą pieniężną w wysokości 6000 zł, na podstawie prawomocnej decyzji z dnia 11 kwietnia 2019 r. nr (...)

Koncesjonariusz osiągnął w 2021 r.: przychody z działalności ogółem w wysokości (...)zł, w tym z działalności koncesjonowanej w wysokości (...)zł oraz dochód z działalności ogółem w wysokości (...) zł. /k. 19-21v akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak też w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należało stwierdzić, że zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja z 3 czerwca 2022 r., znak: (...) jest prawomocna w zakresie, w jakim Prezes URE orzekł o dopuszczeniu się powoda deliktu administracyjnego. Strona powodowa kwestionowała bowiem jedynie rozstrzygnięcie w zakresie kary pieniężnej, wymierzonej kwestionowaną decyzją. Kwestia sporna dotyczyła w przedmiotowej sprawie wysokości nałożonej na koncesjonariusza kary pieniężnej. Powód wnosił o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej, względnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w pkt. 2.

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 1 pkt 12 oraz ust. 2 pkt 1 P.e., karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji, a karę tę wymierza Prezes URE. Należy przy tym zaznaczyć, że naruszenie któregokolwiek z obowiązków mających swe źródło w koncesji jest wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisów art. 56 ust. 1 pkt 12 P.e. i wymierzenia na tej podstawie kary pieniężnej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

Zdaniem Sądu, brzmienie przytoczonego wyżej przepisu przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, pod jakimi koncesja została wydana, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy, w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 P.e. stanowi więc samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązków wynikających z udzielonej koncesji i nie wymaga wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy. Odpowiedzialność administracyjna ma bowiem charakter odpowiedzialności obiektywnej, a więc nie jest zależna od zawinionego działania podmiotu podlegającego obowiązkowi.

Natomiast w myśl art. 56 ust. 3 P.e., wysokość kary pieniężnej nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Z kolei ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe, w myśl art. 56 ust. 6 P.e.

Z przywołanych unormowań prawnych wynika, że dopuszczenie się przez koncesjonariusza naruszenia warunków udzielonej mu koncesji, poprzez uchybienie wynikającym z niej obowiązkom, skutkuje narażeniem się na sankcję administracyjną w postaci kary pieniężnej. Sankcja ta jest stosowana przez Prezesa URE automatycznie, na podstawie ustawy, a jej zastosowanie nie zależy od uznania organu. Użycie w art. 56 ust. 1 sformułowania, iż karze „podlega”, zaś w art. 56 ust. 2 P.e. zwrotu, iż Prezes URE „wymierza” karę, sugeruje, że ilekroć spełnione zostały przesłanki przewidziane w art. 56 ust. 1, Prezes Urzędu jest zobligowany do wymierzenia sankcji za popełnienie czynu o znamionach określonych we wskazanym przepisie. Decyzja o nałożeniu kary pieniężnej ma zatem charakter tzw. decyzji związanej.

W ocenie Sądu Okręgowego, niezaskarżenie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 1 decyzji oznacza konieczność przyjęcia, że powód dopuścił się zarzuconych mu naruszeń.

Jak wskazano wyżej, bezspornym jest w sprawie, że przedsiębiorca dopuścił się naruszenia warunku koncesji, gdyż przez okres ponad miesiąca, tj. od wygaśnięcia „starego" pozwolenia wodnoprawnego w dniu 11 grudnia 2021 r. do uzyskania „nowego" pozwolenia wodnoprawnego na mocy decyzji z dnia 21 stycznia 2022 r., nr (...) na stacji paliw ciekłych w miejscowości W., działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi bez aktualnego pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie wód opadowych i roztopowych z terenu stacji. Podkreślenia wymaga, że udzielona przedsiębiorcy koncesja zobowiązywała go w pkt 2.1.3 do przestrzegania przepisów ustawy – Prawo wodne w szczególności do posiadania pozwoleń wodno-prawnych). Niewątpliwe jest, że powód jakkolwiek złożył wniosek o kolejne pozwolenie wodno-prawne w dniu 8 grudnia 2021 r., to nie skutkował on uzyskaniem stosownej decyzji przed końcem obowiązywania uprzedniego pozwolenia, a w konsekwencji powód nie dochował więc warunku 2.1.3. obowiązującej go koncesji. Zaznaczenia wymaga, że kolejny wniosek o pozwolenie wodno-prawne wpłynął 3 dni przed wygaśnięciem poprzedniego, tj. 8 grudnia 2021 r., zaś od wygaśnięcia poprzedniej decyzji do wydania kolejnej decyzji w przedmiocie pozwolenia wodno-prawnego minął miesiąc (decyzja 21 stycznia 2022 r.).

W sprawie niniejszej bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostawała okoliczność, czy powód, dochował należytej staranności podczas procesu występowania o udzielenie pozwolenia wodno-prawnego, w szczególności czy wniosek o udzielenie pozwolenia wodno-prawnego złożył wystarczająco wcześnie, aby uzyskać je w oczekiwanym terminie.

Zgodnie z treścią art. 35 § 3 k.p.a. załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania. Wobec powyższego przedsiębiorca mógł zatem hipotetycznie przypuszczać, że o ile sprawa nie jest szczególnie skomplikowana, to sprawa powinna być rozpoznana w terminie 1 miesiąca, najpóźniej w ciągu 2 miesięcy. Niemniej jednak nie można nigdy bezwzględnie zakładać, że organ sprawę rozpozna w ciągu terminu ustawowego, albowiem terminy te mają charakter jedynie instrukcyjny, zaś same przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego przewidują także skargę na bezczynność organu, co oznacza, że nawet ustawodawca zakłada, że organ nie zawsze dokonuje czynności w terminach instrukcyjnych. Powód złożył wniosek dopiero na 3 dni przed wygaśnięciem poprzedniego pozwolenia. Zatem złożenie wniosku w takim okresie nie może zatem skutkować przyjęciem, że powód nie naruszył warunku koncesji, czego sam powód nie kwestionował w przedmiotowej sprawie.

Koncesja wyraźnie wskazuje, że konieczne jest posiadanie stosowanego zezwolenie, a nie wystąpienie o niego z odpowiednim wyprzedzeniem. Przy czym obiektywny charakter odpowiedzialności przewidzianej w art. 56 ust.1 pkt. 12 P.e., która istnieje w oderwaniu od winy, tj. dla ustalenia odpowiedzialności, nie jest konieczne wykazanie zawinionego zachowania przedsiębiorcy, lecz wystarcza stwierdzenie zaistnienia określonego faktu naruszenia prawa, co w sprawie niniejszej oznacza brak pozwolenia wodno-prawnego. Zatem przepis art. 56 ust.1 pkt. 12 P.e. stanowi samodzielną podstawę do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej za nieprzestrzeganie warunków udzielonej koncesji.

Kwestię winy i jej stopnia, jak również staranności przedsiębiorcy, który naruszył warunki koncesji, ocenia się przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, w myśl art. 56 ust. 6 P.e. Wina nie jest zatem przesłanką decydującą o samej zasadzie odpowiedzialności. Słusznie zatem Prezes URE uznał, iż spółka naruszyła warunek 2.1.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Natomiast okoliczności, na które wskazywała spółka, że wystąpiła do organu o udzielenie pozwolenia wodno-prawnego, nie mają znaczenia o tyle, że sam wniosek został złożony z opóźnieniem, a nie jeszcze przed upływem obowiązywania poprzedniego pozwolenia wodno-prawnego.

Zgodnie z treścią art. 56 ust 6a P.e., Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

W niniejszej sprawie, powodowi można przypisać umyślny zamiar w kwestii naruszenia warunku 2.1.3. koncesji, albowiem naruszenie trwało ponad miesiąc, a przedsiębiorca uzyskał po tym czasie stosowane zezwolenie, należało zatem nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną. Prawidłowe zachowanie powoda, w sytuacji nieuzyskania, zgodnie z posiadaną koncesją, pozwolenia wodno-prawnego, powinno skutkować zawieszeniem prowadzenia działalności gospodarczej na stacji paliw, aż do czasu uzyskania stosownego pozwolenia wodno-prawnego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że decyzja organu odpowiada prawu, bowiem spółka istotnie naruszyła warunek koncesji, nie realizując ciążących na niej obowiązków, co decyzja jednoznacznie potwierdza, nie istnieją przy tym podstawy ku temu, aby odstąpić od nałożenia na spółkę kary pieniężnej.

Ponadto należy wskazać, że zarzuty powoda dotyczące naruszenia przepisów postępowania administracyjnego zasadniczo nie mogły stanowić podstawy do uchylenia decyzji Prezesa UKE, albowiem Sąd w tym aspekcie podziela utrwalony w judykaturze pogląd o nieskuteczności powoływania się na naruszenie przepisów postępowania administracyjnego w postępowaniu przed SOKiK, poza pewnymi wyjątkami. W szczególności, tego typu zarzuty zasadniczo nie mogą stanowić samoistnej podstawy uchylenia decyzji. Wynika to z faktu, że wniesienie do sądu odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna dopiero cywilne, pierwszoinstancyjne postępowanie sądowe, w którym sąd dokonuje własnych ustaleń, rozważając całokształt materiału dowodowego (takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 maja 1991r., sygn. akt III CRN 120/91; postanowieniu z dnia 11 sierpnia 1999r. sygn. akt I CKN 351/99; wyroku z dnia 19 stycznia 2001r. sygn. akt I CKN 1036/98). Z kolei Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. akt VI ACa 620/06 stwierdził, że zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania administracyjnego nie mogą być podnoszone przed SOKiK, który jako sąd powszechny rozpatruje sprawę od nowa, co skutkuje brakiem możliwości uchylenia decyzji zaskarżonej do tego sądu z uwagi na naruszenie przepisów postępowania administracyjnego. W ocenie Sądu postępowanie administracyjne toczące się przed Prezesem URE nie było dotknięte taką wadą, która uzasadniałaby uchylenie decyzji, w szczególności niezawieszanie postępowania administracyjnego nie mogło stanowić ku temu podstawy. Wyjątki od zasady, że zarzuty procesowanie odnoszące się do etapu postępowania administracyjnego nie mogą doprowadzić do uchylenia decyzji w ramach rozpoznania odwołania, które zostały wykreowane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, wskazują, że taka możliwość odnosi się jedynie do takich zarzutów, które nie mogą być konwalidowane na etapie postępowania sądowego (jak ma to miejsce np. w odniesieniu do ustaleń faktycznych, środków dowodowych, oceny dowodów, niektórych wad formalnych samej decyzji), zaś także waga tych zarzutów musi być na tyle istotna, że uzasadnia ona uchylenie decyzji. Chodzi zatem o takie uchybienia organu, na skutek których przedsiębiorca, którego dotyczy decyzja, nie ma zapewnionych odpowiednich gwarancji proceduralnych, w szczególności chodzi o uchybienia tego rodzaju (wadach kwalifikowanych decyzji), które istotnie wpłynęłyby na merytoryczną treść zaskarżonej decyzji lub też takie sytuacje, w których zaskarżona decyzja została wydana bez podstawy prawnej. Rozpoznając zarzuty powoda dotyczące naruszenia zasad postępowania administracyjnego, Sąd jednak nie dopatrzył się wśród nich takich, które naruszałyby np. prawo odwołującego się do obrony, czy innych, które wskazywałyby na wydanie decyzji w warunkach nieważności. W szczególności także decyzja nie została wydana bez podstawy prawnej.

Za niezasadne należy uznać twierdzenia powoda, który uznał za znikomy stopień jego zawinienia, wskazując na wprowadzony w Polsce w marcu 2020 r. stan zagrożenia, a następnie stan epidemii w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa COVID-19, który uniemożliwił mu terminowe uzyskanie dokumentacji niezbędnej przy ubieganiu się o pozwolenie wodnoprawne, gdyż urzędy „działały w znacznie ograniczonym zakresie lub nie funkcjonowały zupełnie” . Jakkolwiek działały pewne ograniczenia w funkcjonowaniu urzędów administracji publicznej w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego od dnia 14 do dnia 19 marca 2020 r. oraz w początkowym okresie obowiązywania stanu epidemii od dnia 20 marca 2020 r., to za nieuprawnione należy uznać twierdzenie powoda, że urzędy „nie funkcjonowały zupełnie” lub „w znacznie ograniczonym zakresie” . W ocenie Sądu okoliczność ta nie ma znaczenia z tego względu, że kolejny wniosek o udzielenie pozwolenia powód składał na 3 dni przed wygaśnięciem poprzedniego pozwolenia. Ponadto powód zarówno w toku postępowania administracyjnego jak i w odwołaniu, nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających brak możliwości terminowego uzyskania dokumentów, czyli w przedmiotowej sprawie - pozwolenia wodnoprawnego dla stacji paliw w m. W.. Ogólne twierdzenia powoda w powyższym zakresie należy zatem, podzielając stanowisko pozwanego w sprawie, uznać za gołosłowne.

Przy ustalaniu wysokości kary brane było również pod uwagę dotychczasowe zachowanie Koncesjonariusza. Przedsiębiorca był już wcześniej karany w związku prowadzoną działalnością koncesjonowaną, w tym za naruszenie warunków koncesji karą pieniężną w wysokości 6000 zł, na podstawie prawomocnej decyzji z dnia 11 kwietnia 2019 r. nr (...) Z kolei oceny możliwości finansowych powoda dokonano w szczególności na podstawie będących w posiadaniu Urzędu dokumentów i informacji o przychodach i dochodach z działalności gospodarczej ogółem i działalności koncesjonowanej, zgodnie z którymi Koncesjonariusz osiągnął w 2021 r,: przychody z działalności ogółem w wysokości (...)zł, w tym z działalności koncesjonowanej w wysokości (...)zł oraz dochód z działalności ogółem w wysokości (...) zł. Zdaniem Sądu orzeczona kara nie pogorszy sytuacji finansowej i nie wpłynie negatywnie na płynność finansową powoda, a jej wysokość pozostaje we właściwej proporcji do uzyskanego przychodu. Na szczególną uwagę w tym miejscu zasługuje również fakt, że zgodnie z art. 56 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo energetyczne, wysokość kary pieniężnej nie może być niższa niż 2000 zł i wyższa niż 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że powód dopuścił się naruszenia warunku 2.1.3. koncesji, co prawidłowa zostało stwierdzone w zaskarżonej decyzji, a jedynie z uwagi na znikomy stopień szkodliwości czynu oraz dobrowolne zrealizowania obowiązku jeszcze przed wszczęciem postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej, organ nałożył na powoda karę pieniężną w minimalnej wysokości, albowiem okres od wygaśnięcia poprzedniego pozwolenia wodno-prawnego do złożenia wniosku o kolejne pozwolenie wyniósł ponad miesiąc. Zgodnie z treścią art. 56 ust 6a P.e., Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. W niniejszym postępowaniu organ fakultatywnie mógł odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, jednak z tego uprawnienia nie skorzystał nakładając na powoda karę pieniężną w minimalnej wysokości 2000 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie powoda wobec braku podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach procesu, Sąd orzekł stosownie do wyniku sporu na podstawie art. 98 k.p.c. oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018r. poz. 265) orzekając na rzecz pozwanego zwrot kwoty 720 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński