Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska
Protokolant –	Sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu 14 listopada 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wW.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 25 października 2021 r. znak: (...)

oddala odwołanie;

zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Ewa Malinowska

Sygn. akt XVII AmE 15/22

UZASADNIENIE

Decyzją z 25 października 2021 r. (znak: (...)), wydaną na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 48 w związku z art. 56 ust. 2h pkt 8 i ust. 6 oraz w zw. z art. 43e ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (dalej: PE), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki orzekł, że ww. przedsiębiorca nie przekazał w terminie informacji, o której mowa w art. 43e PE. Za działanie to organ wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w łącznej wysokości 30.000 zł, w tym:

a) 10 000 zł za nieprzekazanie w terminie informacji w zakresie stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w miejscowości N., ul. (...);

b) 10 000 zł za nieprzekazanie w terminie informacji w zakresie stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w P. (...), gmina (...), województwo (...);

c) 10 000 zł za nieprzekazanie w terminie informacji w zakresie środków transportu paliw ciekłych – cystern drogowych. ( decyzja, k. 8-16).

Odwołanie od powyższej decyzji wywiodła Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., zaskarżając decyzję w całości i wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez odstąpienie o wymierzenia kar pieniężnych w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi. Strona wniosła również o zasądzenie od organu na jej rzecz kosztów postępowania sądowego.

Wobec zaskarżonej decyzji podniesiono następujące zarzuty:

I. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na wadliwym przyjęciu, że:

a) niedostateczne wzięcie pod uwagę okoliczności, że skarżący z dniem 01.04.202l r., rozpoczął po raz pierwszy prowadzenie działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami, nadto prezes zarządu skarżącej spółki jako osoba młoda i bez doświadczenia w zakresie prowadzenia takiej działalności działała z przekonaniem, że wszelkie formalności związane z rozpoczęciem tej działalności zostały spełnione, tym bardziej, że informacja o stacjach paliw oraz o środkach transportu paliw ciekłych została przekazana organowi we wniosku o wydanie koncesji, co powinno wpływać na ocenę stopnia winy poprzez jego minimalizację;

b) przekroczenie terminu na złożenie informacji wymaganej treścią art. 43e ustawy z dn. 10.04.1997r. Prawo energetyczne o ponad 9 miesięcy wpływa na ocenę stopnia społecznej szkodliwości jako małego, argumentując tym, że uzyskanie aktualnych informacji ma dla Prezesa URE istotne znaczenie w związku z obowiązkiem wykonywania ustawowych zadań, między innymi z zakresu monitorowania i weryfikowania działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, gdy równocześnie w wypadku przedsiębiorstw energetycznych, które na dzień wejścia w życie ustawy z dnia 22.07.2016r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw, a także na dzień wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 43e ust. 2 ustawy z dn. 10.04.1997r. Prawo energetyczne posiadały koncesję o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1-4, podmioty takie zostały zobowiązane do przekazania informacji do Prezesa URE o rodzajach i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych wykorzystywanej do prowadzonej działalności, w terminie do dnia 31 grudnia 202l r.

II. Naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 6a ustawy z dn. 10.04.1997r. Prawo energetyczne poprzez jego niezastosowanie i nieodstąpienie od wymierzenia kary skarżącemu za wszystkie stwierdzone naruszenia, w sytuacji gdy stopień szkodliwości czynów zarzuconych skarżącemu był znikomy, a skarżący zrealizował nałożone na niego obowiązki jeszcze przed wszczęciem postępowania w niniejszej sprawie.( odwołanie, k. 18-22).

Pozwany Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Po dokonaniu ponownej analizy akt sprawy oraz zarzutów zawartych w odwołaniu pozwany uznał, że brak jest podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji, a podniesione przez powoda zarzuty są nieuzasadnione. ( odpowiedź na odwołanie, k. 79-85).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 1 kwietnia 2020 r. udzielono (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: koncesjonariusz, Spółka (...)) koncesji na obrót paliwami ciekłymi od 1 kwietnia 2020 r. do 31 grudnia 2030 r. W warunku 1 koncesji przewidziano, że koncesjonariusz jest uprawniony do wykonywania działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu:

1) stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w miejscowości N., ul. (...);

2) stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w P. (...), gmina (...), województwo (...);

3) środków transportu paliw ciekłych - cystern drogowych.

( fakty bezsporne).

W odpowiedzi na wezwanie Prezesa URE z 15 grudnia 2020 r., dnia 11 stycznia 2021 r. koncesjonariusz przedstawił URE Informację o rodzajach i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych wykorzystywanych do prowadzenia działalności. W dokumencie tym wskazano wymienione w koncesji stacje paliw ciekłych oraz trzy cysterny drogowe. Przedmiotowa infrastruktura paliw ciekłych była eksploatowana przez Spółkę (...) od kwietnia 2020 r. ( fakty bezsporne; pismo koncesjonariusza z 8.01.2021 r., k. 2 akt adm.; Informacja, k. 3-4 akt adm.)

Pismem z 19 marca 2021 r. Prezes URE zawiadomił koncesjonariusza o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z możliwością naruszenia przez przedsiębiorcę art. 56 ust. 1 pkt 48 PE. ( zawiadomienie o wszczęciu postępowania, k. 5-7 akt adm.).

Pismem z 30 kwietnia 2021 r. Prezes URE zawiadomił Spółkę (...) o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie, informując jednocześnie o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień ( zawiadomienie o zakończeniu postępowania, k. 14 akt adm.).

W roku 2020 Spółka (...) osiągnęła przychód z działalności gospodarczej w wysokości (...)zł, z czego z działalności objętej koncesją na obrót paliwami ciekłymi przychód Spółki wyniósł (...) zł. ( oświadczenie Spółki, k. 9 akt adm.; Bilans, k. 10-11 akt adm.; Rachunek zysków i strat, k. 12 akt adm.).

Decyzją z 25 października 2021 r. Prezes URE stwierdził, że Spółka (...) nie przekazała w terminie informacji, o której mowa w art. 43e ust. 1 PE i za to działalnie wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w łącznej wysokości 30.000 zł. Decyzja ta została następnie zaskarżona przez powoda w ramach niniejszego postępowania sądowego.

Powyżej opisany stan faktyczny sprawy nie był sporny między stronami, a Sąd ustalił go w oparciu o dowody z dokumentów, zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego, jak i w oparciu o niezaprzeczone twierdzenia stron. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zebranym w sprawie dokumentom, które nie były kwestionowane przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im mocy dowodowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja jest prawidłowa, zaś zarzuty sformułowane w odwołaniu nie dawały podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, bądź jej zmiany przez odstąpienie od nałożenia na powoda kary pieniężnej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 43e ust. 1 PE, przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność polegającą na wytwarzaniu paliw ciekłych, magazynowaniu lub przeładunku paliw ciekłych, przesyłaniu lub dystrybucji paliw ciekłych, obrocie paliwami ciekłymi, w tym obrocie nimi z zagranicą, a także podmiot przywożący, przekazują do Prezesa URE informacje o rodzajach i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych wykorzystywanej do prowadzonej działalności w terminie 7 dni od dnia rozpoczęcia eksploatacji infrastruktury lub trwałego zaprzestania eksploatacji tej infrastruktury.

Stosownie do treści art. 3 pkt 10d PE, za infrastrukturę paliw ciekłych należy uznać instalacje wytwarzania, magazynowania i przeładunku paliw ciekłych, rurociąg przesyłowy lub dystrybucyjny paliw ciekłych, stacje paliw ciekłych, a także środek transportu paliw ciekłych. Za stację paliw ciekłych - zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 10h PE - uznaje się zespół urządzeń służących do zaopatrywania w paliwa ciekłe w szczególności pojazdów, w tym ciągników rolniczych, maszyn nieporuszających się po drogach, a także rekreacyjnych jednostek pływających.

Według art. 56 ust. 1 pkt 48 PE, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przekazuje w terminie informacji, lub przekazuje nieprawdziwe informacje, o których mowa w art. 43e tej ustawy. Wysokość tej została określona w art. 56 ust. 2h pkt 8 PE i wynosi ona 10.000 zł oddzielnie dla każdego rodzaju i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że powodowa Spółka podlegała obowiązkowi, wynikającemu z art. 43e ust. 1 PE, ze względu na wykonywanie działalność gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi z wykorzystaniem infrastruktury, o jakiej mowa w art. 3 pkt 10d PE.

Stosownie do poczynionych ustaleń, Spółka (...) rozpoczęła eksploatację stacji paliw ciekłych, zlokalizowanych: w miejscowości N., ul. (...) oraz w P. (...) gmina (...), województwo (...), a także środków transportu paliw ciekłych (trzech cystern drogowych), wraz z uzyskaniem koncesji na obrót paliwami ciekłymi, tj. od 1 kwietnia 2020 r. Oznacza to, że – zgodnie z art. 43e ust. 1 PE – w terminie 7 dni od wskazanej daty, strona powodowa była zobowiązana do przekazania Prezesowi URE informacji o rodzajach i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych wykorzystywanej do prowadzonej działalności, uwzględniającej użytkowaną przez stronę infrastrukturę. Obowiązek ten został dopełniony przez Spółkę dopiero w roku 2021 - wymagane informacje zostały wysłane organowi regulacyjnemu 11 stycznia 2021 r., a więc po 9 miesiącach od faktycznego rozpoczęcia eksploatacji przedmiotowej infrastruktury.

Nie wywiązanie się przez Spółkę (...) z obowiązku informacyjnego przewidzianego w art. 43e ust. 1 PE oznacza, że podlega ona karze pieniężnej przewidzianej w art. 56 ust. 1 pkt 48 PE.

Co istotne, fakt dopuszczenia się przez powodową Spółkę powyższego deliktu administracyjnego, nie był sporny między stronami. Spór w sprawie sprowadzał się natomiast do kwestii zasadności wymierzenia Spółce (...) kary pieniężnej za ten delikt - w tym zakresie powód w szczególności zarzucił nieskorzystanie przez organ z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, wadliwą ocenę stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości stwierdzonego naruszenia.

Zgodnie z art. 56 ust. 6a PE, Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Istotne jest przy tym, że obie wymienione przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. Nadto, skorzystanie z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary nie ma charakteru obligatoryjnego, gdyż decyzję o jej zastosowaniu pozostawiono uznaniu administracyjnemu Prezesa URE.

W niniejszej sprawie pozwany uznał, że nie zachodziły okoliczności uzasadniające skorzystanie z dobrodziejstwa przepisu art. 56 ust. 6a PE, przede wszystkim z uwagi na brak spełnienia przesłanki „znikomej szkodliwości czynu”. Strona powodowa zarzuciła w odwołaniu wadliwą ocenę stopnia szkodliwości czynu, który jej zdaniem był rozpatrywanym przypadku znikomy.

Ze stanowiskiem powoda nie sposób się zgodzić. W kontekście deliktu stwierdzonego zaskarżoną decyzją, dobrem chronionym jest możliwość realizowania przez Prezesa URE jego ustawowych zadań i kompetencji. Obowiązek przewidziany w art. 43e ust. 1 PE służy bowiem wykonywaniu przez ten organ zadań, określonych w art. 43b PE. Do zadań Prezesa URE należy mianowicie prowadzenie rejestru przedsiębiorstw energetycznych posiadających koncesję. Obowiązek ten ma na celu zwiększenie przejrzystości prowadzenia działalności w sektorze energetycznym i przyczynienie się do zwiększenia pewności obrotu. Ma on istotne znaczenie z punktu widzenia efektywnego nadzoru i kontroli organu regulacyjnego nad rynkiem energetycznym, w tym nad rynkiem paliw ciekłych. W przedmiotowym rejestrze Prezes URE wskazuje dodatkowo informacje o rodzajach i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych. Brak realizacji przez przedsiębiorcę obowiązku poinformowania o rozpoczęciu eksploatacji infrastruktury i o zaprzestaniu jej eksploatacji, znacząco utrudnia lub wręcz uniemożliwia Prezesowi URE prowadzenie rejestru, co skutkuje niemożnością sprawowania prawidłowego nadzoru nad koncesjonowaną działalnością przedsiębiorcy. Przy czym wymaga podkreślenia, że nie można z faktu, że ostatecznie, choć po terminie, powodowa Spółka złożyła wymagane informacje, wyciągać wniosku o znikomej szkodliwości czynu. W rozpatrywanym przypadku koncesjonariusz przeszło 9 miesięcy eksploatował infrastrukturę paliw ciekłych (tj. dwie stacje paliw i cysterny drogowe), która nie była ujęta w ww. rejestrze. Przez ten okres dane w przedmiotowym rejestrze przedsiębiorstw energetycznych posiadających koncesję były zatem niespójne, bo według tekstu koncesji ujętego w rejestrze, powód wykonywał działalność poprzez ww. infrastrukturę, zaś dane w rejestrze o rodzajach i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych eksploatowanej przez powoda były nieaktualne. W ocenie Sądu, tak znaczące opóźnienie w przekazaniu informacji wymaganych przez przepis art. 43e ust. 1 PE – kiedy to ustawa przewiduje na to tylko 7 dni - na nie pozwala na przyjęcie znikomego stopnia szkodliwości czynu. Terminowa realizacja danego obowiązku informacyjnego ma służyć publikowaniu aktualnych danych, dotyczących poszczególnych przedsiębiorców działających na rynku paliw ciekłych, pozwala na weryfikację zgodności wykonywanej działalności z wydaną koncesją, umożliwiając jednocześnie organom państwa podjęcie szybkiej reakcji w razie stwierdzenia w tym zakresie nieprawidłowości. Dostęp organów państwa do wymaganych informacji ma istotne znaczenie, między innymi, z punktu widzenia nadzoru i kontroli rynku paliw, w tym zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego, zapobiegania ewentualnym nadużyciom, czy ochrony interesu fiskalnego państwa. Dodatkowo opóźnienie w przekazaniu danych informacji godzi także w interesy odbiorców i kontrahentów powodowej Spółki oraz w zasadę pewności obrotu gospodarczego, gdyż na stronie internetowej URE dostępne są dane identyfikujące koncesjonariuszy, jak i treść udzielonych im koncesji oraz informacje o posiadanej przez nich infrastrukturze, z którymi to danymi mogą się zapoznać odbiorcy i kontrahenci koncesjonariuszy. Niewywiązanie się w terminie z obowiązku przewidzianego w art. 43e ust. 1 PE, powoduje zatem niespójność między stanem rzeczywistym, a stanem ujawnionym w rejestrze, co zagraża także interesom wymienionych podmiotów trzecich.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje fakt, że powód wskazał infrastrukturę paliw ciekłych we wniosku o uzyskanie koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Obowiązek związany z wykazaniem środków technicznych przez podmiot ubiegający się o uzyskanie koncesji jest bowiem niezależny od obowiązku informowania regulatora o aktualnym stanie infrastruktury wykorzystywanej do prowadzenia działalności koncesjonowanej. Jak trafnie zauważył pozwany, pomiędzy złożeniem wniosku o udzielenie koncesji, a podjęciem działalności koncesjonowanej, stan faktyczny może ulec zmianie. Obowiązek przewidziany w art. 43e ust. 1 PE wprowadzono z uwagi na to, że nie zawsze koncesjonariusze informowali o zmianach w zakresie wykonywanej działalności, w tym o eksploatowanej infrastrukturze.

Nietrafione są także argumenty powoda, dotyczące możliwości wypełnienia obowiązku z art. 43e ust. 1 PE, przez podmioty już posiadające koncesję, do 31 grudnia 2021 r., co zdaniem Spółki różnicuje pozycję przedsiębiorstw energetycznych, faworyzując podmioty, które już działają na rynku. Zarzut ten jest bowiem skierowany de facto wobec ustawodawcy, a nie wobec Prezesa URE, egzekwującego obowiązki koncesjonariuszy przewidziane przez przepisy prawa.

Co do oceny stopnia szkodliwości czynu w aspekcie rodzaju naruszonych reguł ostrożności, stopnia ich naruszenia oraz zamiaru, stopnia zawinienia przedsiębiorcy należy zauważyć, że powód jest profesjonalistą, a zatem obowiązują go podwyższone standardy w zakresie wymaganej staranności także, co do konieczności śledzenia obowiązującego stanu prawnego, chociażby poprzez sprawdzanie informacji pojawiających się na stronie internetowej Prezesa URE, na której podano przedsiębiorcom informację, dotyczącą konieczności i sposobu wypełnienia obowiązku nałożonego w art. 43e ust. 1 PE. Nadto, należy mieć na uwadze, że obowiązek ten jest jasny, jednoznaczny i wynika wprost z przepisu ustawy Prawo energetyczne, a więc z aktu prawnego o pierwszorzędnym znaczeniu dla podmiotów działających na rynku energetycznym. Oznacza to, że profesjonalny podmiot, wykonujący reglamentowaną przez państwo działalność koncesjonowaną - a więc także powód wykonujący działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi – nie może zasłaniać się nieznajomością podstawowych norm prawa, regulujących ten rodzaj działalności. Powoda, jako profesjonalistę, dotyczą podwyższone reguły staranności i zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, rzetelności, zapobiegliwości, zdolności przewidywania, jak również znajomości obowiązujących przepisów prawa oraz konsekwencji wynikających z niego dla wykonywanej działalności gospodarczej. Powinien on zatem w taki sposób prowadzić działalność, aby nie naruszać przepisów prawa. Wobec powyższego, wskazywane przez stronę w odwołaniu okoliczności, dotyczące młodego wieku prezesa zarządu Spółki (...) i jego niewielkiego doświadczenia w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, w tym działalności regulowanej, nie mogą mieć wpływu na zwolnienie powoda z odpowiedzialności z tytułu niewykonania ustawowego obowiązku informacyjnego. Kwestia zorganizowania funkcjonowania przedsiębiorstwa oraz posiadania odpowiednich kompetencji należy bowiem do przedsiębiorcy, zatem to jego obciążają ewentualne zaniedbania i nieprawidłowości w tym zakresie oraz ich konsekwencje.

W analizowanym przypadku powód nie dochował należytej staranności, lecz dopełnił ciążącego na nim obowiązku dopiero po wezwaniu przez Prezesa URE. Skoro zaś wypełnienie obowiązku nastąpiło z tak dużym opóźnieniem i na dodatek nie z własnej inicjatywy powoda, stanowi to kolejną okoliczność przemawiającą za trafnością decyzji pozwanego o nieskorzystaniu z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary.

Należy również mieć na uwadze, że przewidziana w art. 56 ust. 6a PE kompetencja do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej nie zobowiązuje Prezesa do zastosowania tej instytucji, lecz tylko przyznaje mu takie uprawnienie, z którego organ może, lecz nie musi skorzystać. Nawet w przypadku wystąpienia przesłanek odstąpienia od wymierzenia kary, organ może bowiem uznać, że jej wymierzenie będzie zasadne, na przykład z punktu widzenia realizacji celów przepisów prawa energetycznego. Natomiast w rozpatrywanej sprawie, w ocenie Sądu, decyzja Prezesa URE o nieskorzystaniu z danej instytucji mieści się w graniach uznania administracyjnego. W tej sytuacji brak było postaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, zgodnie z wnioskiem odwołania, gdyż decyzja ta odpowiada prawu.

Wysokość kary przewidzianej za naruszenie obowiązku informacyjnego z art. 43e PE, została ściśle określona przez ustawodawcę w przepisie art. 56 ust. 2h pkt 8 PE. Wynosi ona 10.000 zł oddzielnie dla każdego rodzaju i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych. Takie sztywne określenie wysokości kary w ustawie wyklucza możliwość jej miarkowania przez Prezesa URE, co w konsekwencji wyłącza konieczność rozważania przesłanek wymiaru kary. Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela i przyjmuje za swój pogląd, wyrażony w uzasadnieniu wyroku tutejszego Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 20 maja 2021 r. w sprawie o sygn. akt XVII AmE 73/20 (System Informacji Prawnej Legalis nr 2610720), zgodnie z którym „ okoliczność, że wysokość kary, określona przez ustawodawcę w treści art. 56 ust. 2h pkt 8 p.e., w stałej stawce 10.000 zł, bez możliwości jej miarkowania, nie oznacza jej nieproporcjonalności. Należy zauważyć, że penalizacja taką karą odnosi się do przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w oparciu o koncesję. Kara dotyczyć więc może tylko podmiotów profesjonalnych, dla których kwota 10.000 zł nie jest nadmiernie obciążająca. Przy czym podkreślenia wymaga fakt, że uzyskanie koncesji na obrót paliwami zgodnie z przepisami prawa energetycznego wymaga wykazania się odpowiednimi zasobami finansowymi, gwarantującymi możliwość prowadzenia tego typu działalności a jednocześnie brak odpowiednich środków finansowych może stanowić podstawę do cofnięcia koncesji. Zatem można poczynić takie założenie, że o ile przedsiębiorca uzyskał koncesją i nie została ona mu cofnięta to dysponuje odpowiednimi zasobami finansowymi, które pozwalają mu na wykonywanie działalności koncesjonowanej, w tym także pokrywania zobowiązań finansowych, a więc także tych wynikających z kar administracyjnych. Ponadto Sąd znając z urzędu realia wykonywania tego typu działalności koncesjonowanej, ocenia że kara w tej wysokości jest raczej symboliczna wobec przychodów przedsiębiorców dokonujących obrotu paliwami ciekłymi. Przy czy należy zaznaczyć, że w prawie energetycznym wysokość maksymalna kar, które nie są określone kwotowo, tak jak ta z art. 56 ust. 2h pkt 8 p.e., określa kwota stanowiąca 15% przychodu przedsiębiorcy z działalności koncesjonowanej. Zatem stawka kary określona kwotowo na 10.000 zł nie wydaje się przy tym nadmiernie wygórowana lub nieproporcjonalna w stosunku do zarzucanego naruszenia lub rozmiarów działalności koncesjonowanej, w tym znacznych obrotów uzyskiwanych z tej działalności.” W świetle powyższego, maksymalna wysokość kar nie określonych kwotowo w ustawie, nie może przekraczać 15% przychodu przedsiębiorcy osiągniętego z działalności koncesjonowanej. W rozpatrywanym przypadku powodowa Spółka w 2020 r. uzyskała zaś z tej działalności przychód w wysokości (...)zł. Zatem kara pieniężna w łącznej wysokości 30.000 zł niewątpliwie mieści się we wskazanych granicach.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., odwołanie podlegało oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że powód - jako przegrywający sprawę – zobowiązany jest do zwrotu Prezesowi URE kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska