Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodnicząca sędzia Katarzyna Bojańczyk

Protokolant sekretarz sądowy Mariusz Bajsztok

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2023 r. w Warszawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I. powództwo oddala;

II. zasądza od (...)sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz Polskiego Funduszu Rozwoju S.A. z siedzibą w W. kwotę 10 800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Katarzyna Bojańczyk

Sygn. akt XX GC 1234/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 27 grudnia 2021 roku (koperta: k. 78) powód – (...)sp. z o.o. z siedzibą w K. – wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 324 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 marca 2021 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą objętą kodem PKD 56.10.A – Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne, w związku z czym wystąpił do pozwanego o udzielenie subwencji w ramach programu „Tarcza Finansowa 2.0. Polskiego Funduszu Rozwoju dla mikro, małych i średnich firm”. Dnia 1 marca 2021 roku pozwany wydał negatywną decyzję w sprawie subwencji finansowej i nie podał indywidualnej przyczyny. Pozwany wskazał jedynie ogólnie, że weryfikuje wnioski na podstawie danych zawartych w rejestrach publicznych udostępnianych przez organy państwa. Wobec czego powód w dniu 2 marca 2021 roku wniósł do pozwanego zgłoszenie wyjaśniające do wniosku, wskazując że spełnia warunku uzyskania subwencji określone w § 11 ust. 8 Regulaminu w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 lutego 2021 roku, jednakże ostatecznie powód i tak nie otrzymał subwencji. Uzasadniając wysokość roszczenia powód wskazał, że zgodnie z treścią § 5 ust. 3 Regulaminu przy spadku przychodów większym lub równym 60% (u powoda 76%) wysokość kwoty subwencji możliwej do otrzymania przez mikrofirmę, w przeliczeniu na pełen wymiar czasu pracy wynosi 36 000 zł na każdą osobę zatrudnioną. Liczba zatrudnionych u powoda osób na dzień 30 września 2020 roku to 9,5, co daje łącznie 342 000 zł. Jednakże mając na uwadze zastrzeżenie, że kwota subwencji nie może być wyższa niż 324 000 zł, powód wnosi o maksymalną kwotę.

Polski Fundusz Rozwoju S.A. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zaprzeczył w szczególności aby: (i) na podstawie umowy subwencji finansowej nr (...) zobowiązał się wypłacić powodowi subwencję; (ii) powód spełnił wszystkie warunki umożliwiające uzyskanie subwencji; (iii) po stronie pozwanego istniał obowiązek wypłaty subwencji, niezależnie od spełnienia przez powoda warunków programu; (iv) istniało jakiekolwiek źródło jego zobowiązania wobec powoda.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, że kluczową przyczyną odmowy udzielenia powodowi subwencji finansowej była negatywna rekomendacja Centralnego Biura Antykorupcyjnego, która to weryfikacja odbywa się pod kątem zagrożeń opisanych w § 11 ust. 11 Regulaminu. O powyższym powód został poinformowany przez pozwanego pismem z dnia 9 marca 2021 roku. Ponadto pozwany podniósł, że wydanie decyzji odmownej wypłaty wsparcia finansowego spowodowało wygaśnięcie umowy subwencji finansowej, a co za tym idzie nie istnieje żaden stosunek prawny, z którego powód mógłby wywodzić roszczenia wobec pozwanego.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód prowadzi działalność, której przeważającym przedmiotem są restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne (PKD 56.10.A) (wydruk KRS: (...) k.15-19)

Polski Fundusz Rozwoju S.A. z siedzibą w W. (dalej PFR) jest spółką Skarbu Państwa, której na podstawie art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku o systemie instytucji rozwoju (tekst jedn. Dz.U.2023 poz. 1103) powierzono realizację programu rządowego „Tarcza finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla małych i średnich firm” (program). Programem objęci zostali przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 Ustawy Prawo przedsiębiorców, będący mikro, małymi lub średnimi przedsiębiorcami, którzy spełniają określone w programie warunki (rozdział 3 programu). Program Tarcza finansowa 2.0 obowiązywał od 15 stycznia 2021 roku (rozpoczęcie naboru wniosków) do dnia 30 czerwca 2021 roku (zakończenie udzielania subwencji) (okoliczność bezsporna).

W dniu 26 lutego 2021 roku powód – za pośrednictwem Banku (...) S.A. –wysłał do PFR wniosek nr (...) o udzielenie subwencji finansowej (wniosek o udzielenie subwencji: k. 116-118)

Dnia 26 lutego 2021 roku strony – za pośrednictwem Banku (...) S.A. – zawarły drogą elektroniczną umowę subwencji finansowej nr (...) (dalej jako: Umowa). W § 1 ust. 5 Umowy powód (jako Beneficjent) oświadczył, że na dzień 31 grudnia 2019 r. była oraz na dzień zawarcia Umowy jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców wpisanym do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. W § 1 ust. 19 Umowy Beneficjent zawnioskował o subwencję finansową w kwocie 324 000 zł.

W myśl § 2 ust. 3 Umowy w zakresie nieuregulowanym bezpośrednio w niniejszej Umowie do praw i obowiązków PFR oraz Beneficjenta wynikających z niniejszej Umowy ma zastosowanie Regulamin ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla mikro, małych i średnich firm”, stanowiący integralną część Umowy.

Zgodnie z § 3 ust. 1 Umowy, na warunkach określonych w Umowie PFR może wypłacić Beneficjentowi subwencję. W myśl 3 ust. 2 Umowy, na zasadach szczegółowo określonych w Regulaminie:

(a) po zawarciu niniejszej Umowy PFR zweryfikuje na podstawie informacji uzyskanych z rejestrów prowadzonych przez organy publiczne w tym, między innymi, z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i od Ministra Finansów dane przedstawione przez Beneficjenta i złożone oświadczenia oraz podejmie Decyzję o: (i) wypłacie Subwencji Finansowej w wysokości wnioskowanej przez Beneficjenta; (ii) wypłacie Subwencji Finansowej w wysokości niższej niż wnioskowana przez Beneficjenta; lub (iii) odmowie wypłaty Subwencji Finansowej, co Beneficjent niniejszym wprost akceptuje;

(b) PFR podejmie Decyzję o wypłacie Subwencji Finansowej w wysokości niższej niż wnioskowana, jeżeli, między innymi, przedstawione przez Beneficjenta we Wniosku dane nie znajdą w całości potwierdzenia w informacjach uzyskanych przez PFR z rejestrów prowadzonych przez organy publiczne, między innymi, Zakład Ubezpieczeń Społecznych i Ministra Finansów, ale z tych informacji będzie wynikało, że Beneficjent spełnia warunki do otrzymania Subwencji Finansowej określone w Dokumentach Programowych, jednak w wysokości niższej niż wskazana we Wniosku;

(c) PFR podejmie Decyzję o odmowie wypłaty Subwencji Finansowej, jeżeli, na podstawie informacji uzyskanych z rejestrów prowadzonych przez organy publiczne, w tym między innymi, Zakład Ubezpieczeń Społecznych i Ministra Finansów, PFR stwierdzi, że Warunki Programowe nie są spełnione w odniesieniu do Beneficjenta lub oświadczenia złożone przez Beneficjenta w związku zawarciem Umowy Subwencji Finansowej są nieprawdziwe;

(d) PFR może podjąć Decyzję o odmowie wypłaty Subwencji Finansowej w przypadku powzięcia wątpliwości co do charakteru działalności prowadzonej przez Beneficjenta, w szczególności w sytuacji powzięcia jakichkolwiek informacji o toczących się lub zakończonych wydaniem wyroku skazującego postępowaniach karnych lub karno-skarbowych przeciwko Beneficjentowi, a w przypadku jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub osób prawnych, przeciwko wspólnikom Beneficjenta lub osobom wchodzącym w skład jego organów;

(e) Decyzje inne niż Decyzja, o której mowa w ust. 2(a)(iii) powyżej odpowiednio konkretyzują i modyfikują stosunek zobowiązaniowy pomiędzy PFR a Beneficjentem powstały na mocy niniejszej Umowy na zasadach określonych w Regulaminie, w tym w zakresie wysokości Subwencji Finansowej; oraz

(f) Decyzja o odmowie wypłaty Subwencji Finansowej powoduje wygaśnięcie niniejszej Umowy (umowa subwencji finansowej nr (...): k. 119-129

Integralną część Umowy stanowił Regulamin ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza Finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla mikro, małych i średnich firm” – w wersji obowiązującej od 5 lutego 2021 r. (dalej jako: Regulamin). W § 3 ust. 1 Regulaminu wskazano, że Rada Ministrów powierzyła PFR realizację Programu w związku ze zwalczaniem skutków pandemii COVID-19 w Polsce, na podstawie art. 21a ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju i Dokumentu Programu, oraz na zasadach określonych w pozostałych Dokumentach Programowych. Zgodnie z § 5 ust. 1 w celu wyliczenia kwoty subwencji finansowej dla mikrofirm konieczne jest wskazanie (a) liczby osób zatrudnionych na dzień 30 września 2020 roku (maksymalnie 9 osób); (b) wielkości spadku przychodów. W przypadku spadku przychodów większego bądź równego 60% wysokość subwencji na jedną osobę zatrudniona została określona na kwotę 36 000 zł (§ 5 ust. 3 Regulaminu). Kwota subwencji nie mogła być wyższa niż 36 000 zł na osobę zatrudnioną na dzień 30 września 2020 roku oraz nie wyższa niż 324 000 zł (§ 5 ust. 4 lit a) i c) Regulaminu).

W § 11 ust. 8 Regulaminu wyszczególniono kryteria, których łączne spełnienie uprawiało wnioskodawcę do udziału w Programie Tarcza 2.0. PFR był uprawniony do odmowy wypłaty Subwencji Finansowej na rzecz Beneficjenta w przypadku, w którym PFR posiada uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nieprawidłowości lub nadużyć (§ 11 ust. 11 Regulaminu).

W celu weryfikowania prawdziwości oświadczeń złożonych przez Beneficjenta we wniosku, PFR mógł pozyskiwać informacje od osób trzecich i organów administracji, w tym między innymi od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Ministra Finansów oraz Krajowej Administracji Skarbowej (§ 13 ust. 4 Regulaminu).

Od decyzji PFR odmawiającej przyznania subwencji finansowej w całości odwołanie nie przysługiwało (§ 13 ust. 9 lit. e Regulaminu). W przypadku podjęcia przez PFR Decyzji o odmowie wypłaty Subwencji Finansowej w całości, Umowa Subwencji Finansowej zawarta pomiędzy PFR i Beneficjentem wygasała, a Beneficjent mógł złożyć nowy wniosek jedynie za pośrednictwem tego samego Banku, za pośrednictwem którego złożył pierwotny wniosek (§ 13 ust. 14 Regulaminu).

Beneficjent oświadczył, że przyjmuje do wiadomości i akceptuje, że złożenie Wniosku lub Odwołania lub zawarcie Umowy Subwencji Finansowej nie oznacza automatycznego przyznania Beneficjentowi Subwencji Finansowej w ogólności, a także w kwocie wnioskowanej przez niego we Wniosku (§ 15 ust. 2 lit. a) Regulaminu).

Beneficjent oświadczył, że jest świadomy tego, że PFR ma prawo dokonać weryfikacji wszystkich oświadczeń złożonych przez Beneficjenta w zawiązku z zawarciem i wykonaniem Umowy Subwencji Finansowej, w tym z wykorzystaniem informacji zawartych we wszelkich bazach danych prowadzonych przez organy publiczne, do których PFR posiada dostęp (§ 15 ust. 3 lit. d) Regulaminu).

Ponadto Beneficjent przyjął do wiadomości i zaakceptował, że: (i) niektóre aspekty Programu 2.0 mają charakter uznaniowy lub ocenny, w związku z tym odpowiednia decyzja będzie podejmowana przez PFR lub podmiot, za pośrednictwem którego PFR realizuje Program 2.0, na zasadzie racjonalnej uznaniowości (§ 15 ust. 4 lit. a) Regulaminu); (ii) żadne postanowienie Regulaminu ani któregokolwiek Dokumentu Programowego nie kreuje po stronie Beneficjenta jakichkolwiek wierzytelności, praw, roszczeń, zarzutów oraz uprawnień kształtujących wobec PFR, Skarbu Państwa ani jakiejkolwiek innej osoby ani nie stanowi: i) oferty PFR lub Skarbu Państwa skierowanej do jakiejkolwiek osoby lub nieograniczonego kręgu osób w zakresie zawarcia jakiejkolwiek umowy lub nawiązania innego stosunku prawnego; ii) przyrzeczenia publicznego składanego przez PFR lub Skarb Państwa w odniesieniu do jakiegokolwiek elementu Programu; ani iii) jakiegokolwiek wiążącego lub niewiążącego zobowiązania PFR lub Skarbu Państwa do dokonania jakiejkolwiek czynności faktycznej lub prawnej (§ 15 ust. 4 lit b) Regulaminu) (Regulamin ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza Finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla mikro, małych i średnich firm”: k. 27-48).

Decyzją z 1 marca 2021 r. PFR odmówił powodowi wypłaty wnioskowanej subwencji. W uzasadnieniu tej decyzji PFR wskazał, że wniosek powoda został negatywnie zweryfikowany w rejestrach publicznych udostępnianych przez organy państwowe (decyzja: k. 25).

Przyczyną odmowy udzielenia powodowi subwencji finansowej była negatywna rekomendacja CBA, która to weryfikacja odbyła się pod kątem zagrożeń opisanych w § 11 ust. 11 Regulaminu. (pismo CBA z 30 czerwca 2023 r.: k. 166-167, zeznania świadka K. K.: nagranie rozprawy z 17 października 2023 r.)

Powód w piśmie z dnia 2 marca 2021 roku adresowanym do PFR wskazał, że spełnił wszystkie warunki programowe pozwalające na otrzymanie subwencji z Tarczy 2.0 i wniósł o ponowne rozpoznanie wniosku i przyznanie subwencji w wysokości 324 000 zł (pismo z 2 marca 2021 r.: k. 26). PFR pismem z dnia 9 marca 2021 roku poinformował powoda, iż podstawę odmowy wypłaty subwencji stanowił § 11 ust. 11 Regulaminu (pismo 9 marca 2021 r.: k. 135).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 324 000 zł, o której przyznanie wystąpił we wniosku nr (...) złożonym dnia 26 lutego 2021 r. Powód nie wskazał podstawy prawnej swojego roszczenia. Z analizy uzasadnienia pozwu oraz pisma z 23 sierpnia 2023 r. (k. 212-213) wynika, że powód stoi na stanowisku, że skoro spełnił wszystkie przesłanki przewidziane w § 11 ust. 8 Regulaminu, po stronie pozwanego powstało zobowiązanie do wypłacenia na jego rzecz subwencji we wnioskowanej kwocie.

Pozwany podnosił natomiast, że sam fakt złożenia przez podmiot ubiegający się o przyznanie subwencji wniosku określonej treści skutkujący wygenerowaniem dokumentu umowy subwencji finansowej nie prowadzi do powstania po stronie PFR zobowiązania do wypłaty jakichkolwiek kwot. Zdaniem pozwanego umowa subwencji finansowej zawarta przez strony nie kreowała po stronie PFR zobowiązania do wypłaty subwencji finansowej, w szczególności w kwocie wnioskowanej przez powoda. W konsekwencji powyższa umowa nie może być podstawą roszczenia o wypłatę subwencji przysługującego przeciwko PFR.

W ocenie Sądu, z zaprezentowanych wyżej stanowisk, za trafne należy uznać to drugie. Jak już wyżej wskazano, na podstawie art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku o systemie instytucji rozwoju Skarb Państwa powierzył PFR realizację programu rządowego „Tarcza finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla małych i średnich firm”, stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały nr 2/2021 Rady Ministrów z dnia 5 stycznia 2021 r. w sprawie programu rządowego „Tarcza finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla małych i średnich firm”. Ustawodawca nie przesądził natomiast sposobu przyznawania wsparcia, pozostawiając jego ustalenie PFR. PFR powierzona została również ocena czy podmiot ubiegający się o subwencję spełnia, czy też nie kryteria przyznania subwencji. W uchwale nr 50/2020 Rady Ministrów z 27 kwietnia 2020 r. w sprawie programu rządowego „Tarcza finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla małych i średnich firm” stwierdzono, że „niektóre aspekty programu mają charakter uznaniowy i ocenny, w związku z tym odpowiednia decyzja będzie podejmowana przez Polski Fundusz Rozwoju, lub podmiot, za pośrednictwem którego Polski Fundusz Rozwoju realizuje program, na zasadzie Racjonalnej Uznaniowości”. Pojęcie Racjonalnej Uznaniowości zostało zdefiniowane w powyższej uchwale jako zasada „zgodnie z którą PFR ma prawo podjąć decyzję dotyczącą jakiegokolwiek aspektu określonej czynności faktycznej lub prawnej, w tym w szczególności dotyczącą podjęcia lub zaniechania podjęcia tej czynności, treści lub formy tej czynności oraz sposobu lub kosztu podjęcia tej czynności według swojego swobodnego uznania: (i) działając racjonalnie według własnej profesjonalnej oceny, (ii) z uwzględnieniem wyważenia słusznych interesów Powierzającego, Beneficjentów Programu i PFR (zgodnie z własnym najlepszym zrozumieniem natury tych interesów przez PFR oraz (iii) mając na uwadze jak najpełniejszą realizację celów każdego Programu (zgodnie z własnym najlepszym zrozumieniem natury tych celów)” (cyt. za uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 stycznia 2023 r. sygn.. akt VII AGa 1082/22: k. 206).

PFR dla potrzeb realizacji programu ustalił regulamin, na podstawie którego wsparcie przedsiębiorców miało odbywać się w ramach stosunków cywilnoprawnych. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał wprost, że przy podejmowaniu decyzji przez PFR w przedmiocie wypłaty subwencji od początku procedury mamy do czynienia z uregulowaniem stosunków pomiędzy przedsiębiorcą ubiegającym się o subwencję a PFR w oparciu przepisy prawa cywilnego, a nie administracyjnego. Procedura powyższa rozpoczyna się bowiem od zawarcia umowy subwencji finansowej w warunkach swobody umów. Czynności związane z przyznawaniem przedmiotowej subwencji mają zatem wyłącznie formę cywilnoprawną (postanowienie WSA w Warszawie z dn. 16.04.2021, sygn. akt V SA/Wa 2727/20, Legalis nr 2564886). W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest również pogląd, iż działanie polegające na odmowie prawa do wypłaty subwencji nie ma charakteru publicznoprawnego, gdyż w prawie administracyjnym nie można domniemywać kompetencji organu administracyjnego/podmiotu któremu powierzono dane zadanie do realizacji (postanowienie NSA z 11.102022 r. sygn. akt I GSK 1285/22, Legalis nr 2794751).

Skoro relacje pomiędzy powodem a PFR mają być oceniane na gruncie prawa cywilnego, należy w tym miejscu odwołać się do treści umowy subwencji finansowej zawartej przez strony oraz stanowiącego jej integralną część Regulaminu. Zgodnie z § 11 ust. 11 Regulaminu PFR jest uprawniony do odmowy wypłaty subwencji finansowej na rzecz Beneficjenta w przypadku, w którym PFR posiada uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nieprawidłowości lub nadużyć. Ponadto, zawierając umowę powód przyjął do wiadomości i zaakceptował, że: (i) niektóre aspekty Programu 2.0 mają charakter uznaniowy lub ocenny, w związku z tym odpowiednia decyzja będzie podejmowana przez PFR lub podmiot, za pośrednictwem którego PFR realizuje Program 2.0, na zasadzie racjonalnej uznaniowości (§ 15 ust. 4 lit. a) Regulaminu); (ii) żadne postanowienie Regulaminu ani któregokolwiek Dokumentu Programowego nie kreuje po stronie Beneficjenta jakichkolwiek wierzytelności, praw, roszczeń, zarzutów oraz uprawnień kształtujących wobec PFR, Skarbu Państwa ani jakiejkolwiek innej osoby ani nie stanowi: i) oferty PFR lub Skarbu Państwa skierowanej do jakiejkolwiek osoby lub nieograniczonego kręgu osób w zakresie zawarcia jakiejkolwiek umowy lub nawiązania innego stosunku prawnego; ii) przyrzeczenia publicznego składanego przez PFR lub Skarb Państwa w odniesieniu do jakiegokolwiek elementu Programu; ani iii) jakiegokolwiek wiążącego lub niewiążącego zobowiązania PFR lub Skarbu Państwa do dokonania jakiejkolwiek czynności faktycznej lub prawnej (§ 15 ust. 4 lit b) Regulaminu). Zaznaczyć trzeba również, że zgodnie z § 3 ust. 2 (f) Umowy decyzja o odmowie wypłaty subwencji finansowej powoduje wygaśnięcie Umowy.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej postanowienia Umowy i Regulaminu, należy dojść do wniosku, że ani w wyniku zawarcia przez strony umowę subwencji finansowej nr (...), ani w wyniku wydania przez PFR decyzji z dnia 1 marca 2021 r. o odmowie wypłaty subwencji finansowej, po stronie powoda nie powstało roszczenie przeciwko PFR o zapłatę subwencji w kwocie 324 000 zł. Odnosząc się do zarzutów zgłoszonych w uzasadnieniu pozwu podkreślić trzeba, że przyczyną odmowy wypłaty subwencji nie było niespełnienie kryteriów, o których mowa w § 11 ust. 8 Regulaminu, a zaistnienie okoliczności, o których mowa w § 11 ust. 11 Regulaminu. Dlatego na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości i rachunkowości na okoliczności wskazane w punkcie 3 pozwu (k. 5-5v).

W ocenie Sądu nie można zgodzić się z powodem, aby decyzja o odmowie wypłaty subwencji podjęta przez PFR miała charakter dowolny. Twierdzeniu temu przeczą zarówno zeznania świadka K. K., jak również pismo CBA z 30 czerwca 2023 r., w którym organ ten potwierdza, że w odniesieniu do wniosku powoda o przyznanie subwencji przedstawił PFR negatywne rekomendacje (k. 166v). W tym stanie rzeczy decyzja PFR o odmowie wypłaty subwencji mieści się w ramach zasady racjonalnej uznaniowości, o której mowa w § 15 ust. 4 Regulaminu.

Konkludując: ustalony przez Radę Ministrów i PFR system realizacji programu, opierający się na zasadzie racjonalnej uznaniowości, wyklucza, co do zasady, możliwość skonstruowania w oparciu o umowę subwencji finansowej roszczenia o wypłatę subwencji. W tym zakresie Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie zawarte w uzasadnieniu wyroku z 12 stycznia 2023 r. sygn. akt VII AGa 1082/22: k. 193-210). Dlatego Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Na zasądzoną z tego tytułu kwotę składają się koszty zastępstwa procesowego w wysokości ustalonej na podstawie wartości przedmiotu sporu.

sędzia Katarzyna Bojańczyk