Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. F. i B. F.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 25 lutego 2022 r., sygn. akt I C 1448/21

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. na rzecz K. F. i B. F. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 2651/22

UZASADNIENIE

Niniejsza sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym i do uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego stosuje się art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podzielił ustalenia faktyczne, dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia. Sąd I instancji, w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, które znajdowały odzwierciedlenie w całokształcie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego. Sąd Rejonowy na podstawie tak przeprowadzonych ustaleń, dokonał prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Przystępując do rozpoznania apelacji, w pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego, gdyż wnioski determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

W zakresie zarzutu naruszenia art. 231 k.p.c. należy wskazać, że domniemanie faktyczne polega na przyjęciu przez sąd wniosku o istnieniu danego faktu na podstawie innych ustalonych faktów. Domniemanie faktyczne stanowi metodę dowodzenia z wykorzystaniem zasad logicznego myślenia oraz doświadczenia życiowego, nie jest ono natomiast środkiem dowodowym. Kiedy zatem określony wniosek wynika z zasad logiki i doświadczenia życiowego, sąd powinien wyprowadzić rozumowanie o istnieniu określonego faktu z innych udowodnionych faktów. Zarzut naruszenia art. 231 k.p.c. nie może polegać na jego niezastosowaniu, gdyż sąd nie ma takiego obowiązku, lecz na wykazaniu, że skonstruowane przez sąd domniemanie faktyczne pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Takich zarzutów skarżący nie formułuje. Poza tym uzasadnienie naruszenia art. 231 k.p.c., przedstawione przez pełnomocnika skarżącego ma charakter teoretycznego wywodu, nienawiązującego do okoliczności sprawy. Sąd Rejonowy nie uznał, że powodowie prawidłowo wypowiedzieli umowę cesji z dnia 15 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy wskazał, że powodowie skutecznie dokonali cesji zwrotnej. W związku z czym zarzut sformułowany przez pozwanego był niezasadny.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy skrupulatnie i wszechstronnie rozważył cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, wyciągając z jego analizy logiczne i poprawne wnioski, a zatem wbrew twierdzeniom apelującego nie dopuścił się w tym zakresie naruszenia dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Skarżący, kwestionując w apelacji rozważania Sądu I instancji odnośnie legitymacji czynnej oraz cesji wierzytelności, w istocie ograniczył się do przedstawienia swojej oceny materiału dowodowego, z której - jego zdaniem - wynikają wnioski odmienne od wyprowadzonych przez Sąd Rejonowy. Tak skonstruowana apelacja nie mogła skutecznie podważyć ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, który w uzasadnieniu wyroku odniósł się do przeprowadzonych w sprawie dowodów i ocenił je we wzajemnym powiązaniu, nadto szczegółowo wyjaśnił, jakie fakty i w oparciu, o które z przedstawionych mu dowodów ustalił stan faktyczny. Zdaniem Sądu Okręgowego w tym zakresie Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych naruszeń.

Sąd I instancji doszedł do słusznych wniosków, że powodowie byli legitymowani czynnie do wystąpienia w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że powodowie, pomimo pomyłek, dokonali cesji wierzytelności wynikającej z lotu o oznaczeniu (...) z K. na T. z 6 lutego 2020 r., opisując go jako lot (...) wykonywany przez przewoźnika (...), na trasie K. do S. w Bułgarii, a następnie zawarto aneks do umowy cesji, na mocy której (...) przeniósł zwrotnie na rzecz powodów roszczenie o wypłatę odszkodowania.

W świetle art. 509 k.c. przelew wierzytelności jest umową zawartą między wierzycielem (cedent), a osobą trzecią (cesjonariusz), na mocy której dotychczasowy wierzyciel przenosi na osobę trzecią oznaczoną wierzytelność przysługującą mu dotychczas w stosunku do określonego dłużnika. Razem z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Dokonanie wykładni oświadczeń woli złożonych z zamiarem dokonania czynności prawnej wymaga najpierw ustalenia brzmienia umowy, a następnie ustalenia treści oświadczeń woli przy zastosowaniu reguł określonych w art. 65 § 1 k.c. oraz ustalenia sensu złożonych oświadczeń woli poprzez odwołanie się do zgodnego zamiaru stron i celu umowy. Ustawodawca w art. 65 k.c. preferuje kombinowaną metodę wykładni, która w przypadku oświadczeń woli składanych innej osobie przyznaje pierwszeństwo temu znaczeniu oświadczenia, jakie rzeczywiście nadawały mu obie strony w chwili jego złożenia (art. 65 § 2 k.c.). Jeżeli okaże się, że strony nie przyjmowały tego samego znaczenia oświadczenia woli, konieczne jest przejście do wykładni obiektywnej, tj. ustalenia właściwego sensu oświadczenia woli na podstawie przypisania normatywnego, wymagającego odpowiedzi na pytanie, jak adresat oświadczenia woli rozumiał to oświadczenie lub powinien je rozumieć. Decydujący jest tu punkt widzenia odbiorcy oświadczenia, dokonującego z należytą starannością zabiegów interpretacyjnych zmierzających do odtworzenia treści myślowych podmiotu składającego oświadczenie. W przypadku oświadczenia zredagowanego na piśmie, sens oświadczeń woli ustala się na podstawie wykładni tekstu dokumentu, z odwołaniem się do językowych norm znaczeniowe, kontekstu użytych zwrotów i ich związków znaczeniowych w świetle całości postanowień umownych (kontekst umowny). Dalej konieczne jest również zrekonstruowanie, na podstawie przedstawionych przez strony dowodów, zgodnego zamiaru i celu stron, a zatem ustalenie tego, do czego strony dążyły dokonując określonej czynności prawnej; znaczenie mają tu okoliczności faktyczne, w których umowę uzgadniano i zawarto, a także zachowanie stron umowy przed i po jej sfinalizowaniu, w tym zachowania polegające na jej wykonywaniu, zwłaszcza w sytuacji, w której nie doszło jeszcze do sporu.

Na skutek przelewu wierzytelność zbywcy wchodzi do majątku nabywcy wraz ze związanymi z nią prawami (art. 509 § 2 k.c.). Zmiana podmiotowa po stronie wierzyciela, polegająca na tym, że dotychczasowy wierzyciel traci to stanowisko, a w jego miejsce wchodzi nabywca wierzytelności, który uzyskuje ją w takim samym kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy. Legitymację materialną do żądania spełnienia świadczenia uzyskuje nowy wierzyciel (cesjonariusz), na ręce którego dłużnik jest obowiązany spełnić świadczenie. Zgodnie z treścią umowy cesji (k. 23 i 25) powodowie dokonali umowy cesji za opóźniony lot (...) na rzecz (...), również zgodnie z treścią aneksu umowy cesji (k. 46 i 47) powodowie dokonali cesji zwrotnej od spółki (...) obejmujące odszkodowanie za opóźniony lot z 6 lutego 2020 r., z K. do R. (T.), której przewoźnikiem był (...) o numerze (...). Jak wynika z zeznań powoda wypełniając formularz na stronie (...) wskazywał dane dotyczące lotu na T. tj. lotu (...) (k. 81) Należy też wskazać, że do dołączonej umowy cesji powodowie dołączyli umowę z (...) w zakresie podróży, który lot był oznaczony (...). Również należy wskazać, że błędne oznaczenie (...), oraz lotniska w Bułgarii nie miało znaczenia dla skuteczności cesji wierzytelności. Jak wynika z całej treści dokumentu (k. 61) cesja miała dotyczyć lotu, której numerem rezerwacyjnym był (...) (nr (...)), oraz który miał się odbyć w dniu 6 lutego 2020 r., czyli lot z K. do R. Powyższe oznacza, że powodowie zawarli umowę cesji, oraz umowę cesji zwrotnej byli legitymowani do dochodzenia spornej w sprawie wierzytelności.

Strona pozwana nie podniosła zarzutów w zakresie zastosowania przez Sąd I-instancji przepisów rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r . ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91.

W związku z czym należało przyjąć, że Sąd Rejonowy prawidłowo uznał pełną odpowiedzialność (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. za sześciogodzinne opóźnienie rejsu (...) z K. na T. z 6 lutego 2020 r. i zasądził na rzecz powodów kwotę po 400 euro.

Z uwagi na powyższe apelację należało oddalić jako bezzasadną.

O kosztach instancji odwoławczej orzeczono na podstawie art. art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.