Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. R. i K. R.

przeciwko (...) w D.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy- Mokotowa w Warszawie

z dnia 26 października 2022 r., sygn. akt XVI C 386/22

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od M. R. i K. R. na rzecz (...) w D. kwotę po 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt XXVII Ca 282/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 31 stycznia 2024 r.

W pozwie złożonym 16 lutego 2022 r. powódki M. R. i K. R. domagały się zasądzenia od pozwanego (...) w D. kwot po 400 euro z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 września 2021 r. do dnia zapłaty tytułem zryczałtowanego odszkodowania za opóźnienie obsługiwanego przez pozwaną spółkę lotu w dniu 17 września 2021 r.

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka wniosła o oddalenie powództw w całości, podnosząc że roszczenie jest niezasadne, bowiem lot nie był opóźniony ani odwołany, nie był planowany w terminie podanym przez powodów (k. 31-33).

Wyrokiem z dnia 26 października 2022 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie:

1.  oddalił powództwa,

2.  zasądził od każdego z powodów na rzecz pozwanej po 1117 (jeden tysiąc sto siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kwoty po 900 (dziewięćset) złotych tytułem kosztów wynagrodzenia zastępcy procesowego.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona powodowa, zaskarżając wyrok w całości. W ramach wywiedzionej apelacji zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 2 lit. h), art. 5 ust. 1 lit. c) oraz art. 7 ust. 1 i 2 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 w zw. z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 grudnia 2021 r. (sprawy połączone C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20) i w zw. z art. 267 lit. b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej interpretacji wskazanych przepisów Rozporządzenia (WE) nr 261/2004, sprzecznej z prawnie wiążącą wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, skutkującej twierdzeniem, że planowy czas wylotu i przylotu dla celów wskazanego Rozporządzenia nie może wynikać z dokumentu podróży wydanego przez organizatora wycieczek, a są to wyłącznie godziny zaplanowane przez przewoźnika lotniczego;

2)  naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na stwierdzeniu, że Powód nie udowodnił zaistnienia opóźnienia w podróży przekraczającego 3 godziny, albowiem przewoźnik przedstawił inne planowe godziny wykonania lotu, podczas gdy do pozwu dołączono potwierdzoną rezerwację, zgodnie z którą przedmiotowy lot miał się odbyć w godzinach 06:45-09:20.

W oparciu o ww. zarzuty powódki wniosły o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódek kwoty po 400 EUR wraz z odsetkami od dnia 18 września 2021 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosły o zasądzenie od pozwanej na rzecz każdej z powódek zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku, zasądzenie od powódek na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe i na jego podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własną podstawę rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy powołał właściwe przepisy prawne i przeprowadził ich prawidłową wykładnię. Ostateczną ocenę materiału dowodowego i wnioski Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy uznał za trafne.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy uznał za stosowne odnieść się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W myśl tego przepisu sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Swobodna ocena dowodów uwzględnia wymagania prawa procesowego, reguły logicznego myślenia oraz doświadczenie życiowe. Kierując się tymi wytycznymi, sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość. Zarzut uchybienia zasadzie swobodnej oceny dowodów może znajdować uzasadnienie w przypadku zaprezentowania przez sąd wewnętrznie sprzecznego, nielogicznego rozumowania lub w razie tylko fragmentarycznego odniesienia się do materiału dowodowego. Potencjalnie możliwa odmienna ocena zebranych dowodów, jeżeli skarżący nie wykazał, na czym polega wadliwość rozumowania sądu, sama w sobie nie może prowadzić do zakwestionowania ustaleń Sądu I instancji (por. wyrok SA w Gdańsku z 27 maja 2014 r., sygn. akt V ACa 23/14). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza więc stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych poprzez przedstawienie przez skarżącego własnej wersji stanu faktycznego. Postawienie zarzutu naruszenia reguł oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu przez skarżących subiektywnej interpretacji stanu sprawy; konieczne jest w tym względzie posłużenie się argumentami jurydycznymi.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Zarzut naruszenia tego uprawnienia może być uznany za usprawiedliwiony wyłącznie gdy sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy bądź z doświadczeniem życiowym. Opisana sprzeczność zachodzi więc wraz z powstaniem dysharmonii pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do jakiej dochodzi sąd na jego podstawie. Ma to miejsce m. in., jeżeli z treści dowodu wynika co innego, niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie lub gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały dostatecznie potwierdzone.

Należy pamiętać, że w sytuacji, gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to taka ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów, choćby na podstawie tego materiału dowodowego w równym stopniu dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00). Wykazanie przez stronę, że sąd naruszył art. 233 k.p.c. oraz że ów fakt mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie. Na stronie spoczywa ciężar udowodnienia, że ocena materiału przekracza granice swobodnej oceny dowodów. Postawienie zarzutu naruszenia omawianego przepisu nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. Konieczne jest użycie odpowiednich argumentów jurydycznych.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie żadnej sprzeczności w dokonanej przez Sąd I instancji ocenie zebranego materiału dowodowego ani wadliwości tej oceny.

Analiza zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez Sąd Rejonowy, połączona z treścią uzasadnienia apelacji wskazuje, że skarżące w istocie kwestionują ocenę prawną ustaleń faktycznych. Powódki bowiem nie zgadzają się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego jakoby nie udowodniły zaistnienia opóźnienia w podróży przekraczającego 3 godziny, powołując się na umowę udziału w imprezie turystycznej zawartej pomiędzy M. i K. R. a (...) S.A. (k.4 a.s.), będącym organizatorem turystyki.

Sąd Okręgowy nie neguje, iż dla celów odszkodowania powyższy dokument może stanowić dowód na okoliczność opóźnienia w podróży. Powyższe nie oznacza że stanowi on automatycznie jedyny dowód, albowiem może on zostać podważony przez stronę przeciwną innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, chociażby w postaci wydruków z serwisów internetowych, jak i wewnętrznych systemów przewoźnika lotniczego.

W niniejszej sprawie pozwana wykazała, że lot o numerze (...) pierwotnie miał zaplanowane inne godziny wylotu i przylotu niż wskazane ww. umowie. Natomiast przewoźnik lotniczy nie może ponosić odpowiedzialności za nieprawidłowe wskazanie w treści umowy przez organizatora turystki błędnej godziny wylotu i przylotu. Co więcej, strona powodowa po wpisaniu numeru lotu w wyszukiwarce internetowej mogła samodzielnie zweryfikować prawidłowość wpisanych danych.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił również zarzutu naruszenia art. 2 lit. h), art. 5 ust. 1 lit. c) oraz art. 7 ust. 1 i 2 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz. U. UE. L. z 2004 r. Nr 46, str. 1 z późn. zm.) - (dalej: Rozporządzenie), co miałoby polegać na nieuprawnionym przyjęciu, że w ocenie Sądu planowany czas wylotu i przylotu nie może wynikać z dokumentu podróży wydanego przez organizatora wycieczek.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem by Sąd I instancji w niniejszej sprawie niewłaściwie zastosował wskazane przepisy Rozporządzenia WE 261/2004, gdyż z treści uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd meriti prawidłowo ustalił, że strona powodowa nie wykazała by doszło do opóźnienia lotu, którego wykonanie od początku było planowane na dzień 17 września 2021 r., w godzinach 18:10 - 20:45 UTC, a więc w godzinach kiedy faktycznie powódki odbyły swój lot.

Należy również podkreślić, że na pozwanej nie ciążył obowiązek przekazania powódkom „zaktualizowanych godzin lotu", ponieważ pozwana od początku planowała lot w godzinach 18:10 - 20:45 UTC, a następnie go w tym czasie wykonała. Natomiast jak wynika z przepisu art. 5 ust 4 Rozporządzenia: „ciężar dowodu tego czy i kiedy pasażerowie zostali poinformowani o odwołaniu lotu spoczywa na obsługującym przewoźniku lotniczym". Norma ta dotyczy wyłącznie faktu poinformowania o odwołaniu lotu i momencie wykonania tej czynności, zaś strona powodowa w przedmiotowej sprawie nie udowodniła, aby lot o numerze (...) byłby opóźniony.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c., obciążając stronę powodową w całości obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania. Koszty postępowania obejmowały koszty zastępstwa procesowego w wysokości przewidzianej w § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. O odsetkach należnych od zasądzonych kosztów orzeczono z urzędu na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.