Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2024r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

z dnia 19 października 2022 r., sygn. akt II C 2109/22

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 450 zł ( czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Sygn. akt XXVII Ca 3590/22

UZASADNIENIE

Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja strony powodowej podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne.

Strona powodowa składając apelację zaskarżyła wyrok co do całości, włącznie z pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z 19 października 2022 r. w zakresie odmowy odrzucenia pozwu. Niemniej w ocenie Sądu odwoławczego zaskarżenie postanowienia odnoszącego się do odmowy odrzucenia pozwu było bezskuteczne. Stronie powodowej nie przysługuje bowiem gravamen do zaskarżenia odmowy odrzucenia pozwu. Interes prawny w zaskarżeniu występuje, gdy następuje pokrzywdzenie polegające na niekorzystnej dla strony różnicy między zgłoszonym przez nią żądaniem a sentencją zaskarżonego orzeczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z 15 kwietnia 2019 r., I CSK 525/18). Mając na uwadze, że strona powodowa żądała dopuszczenia pozwu i rozpoznanie istoty sprawy, co nastąpiło na podstawie pkt 1 wyroku, należy uznać za bezskuteczne zaskarżenie tego postanowienia zawartego w wyroku.

Zdaniem Sadu Okręgowego zaskarżony wyrok jest wyrazem prawidłowej oceny prawnej, oparty został również na właściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Strona powodowa w istocie nie wykazała, aby lot nr (...) zaplanowany na 18 września 2021 r. nastąpił z opóźnieniem uzasadniającym roszczenie odszkodowawcze przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził wszystkie dowody niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy, a następnie poddał je ocenie, mieszczącej się w ramach wyznaczonych dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. i w oparciu o tak zgromadzony i oceniony materiał dowodowy poczynił w sprawie trafne ustalenia faktyczne, które sąd odwoławczy w pełni aprobuje i przyjmuje za własne.

Sąd II instancji nie podzielił zarzutu naruszenia reguł oceny dowodów. Samo przedstawienie przez stronę odmiennych wniosków niż wynikają z dokonanej oceny nie świadczy jeszcze o przekroczeniu wymogów zawartych w art. 233 § 1 k.p.c. (por.: wyrok SN z 6 listopada 1998 r., sygn. akt III CKN 4/98). Sąd dokonuje oceny materiału dowodowego w sposób swobodny. Jest jednak zobowiązany uwzględniać przy tym zasady logiki, doświadczenia życiowego. Jeżeli na podstawie danego materiału dowodowego można wywieść odmienne wnioski niż Sąd, to nie stanowi samodzielnie o naruszeniu reguł postępowania dowodowego. Ocena przeprowadzona przez Sąd musi się ostać, gdy jest logiczna, spójna i ma oparcie w materiale dowodowym. Strona powołująca się na określone twierdzenia w postępowaniu powinna te twierdzenia udowodnić – w innym wypadku powinna liczyć się z możliwością oddalenia jej żądań.

Strona powodowa twierdziła, że opóźnienie przedmiotowego lotu wynosiło w sprawie 7 godzin i 35 minut. Na tę okoliczność przedłożyła umowę o udziale w imprezie turystycznej zawartą z (...) sp. z o.o. w W.. Zgodnie z tą umową przybliżone godziny przelotu nastąpić miały od godziny 7.25 do godziny 11.00. W umowie określono również, że podane godziny lotu są przybliżone i mogą one ulec zmianie. W przypadku zmiany biuro miało niezwłocznie poinformować o tej zmianie.

Następnie wiadomością e-mail z 4 marca 2022 r. poinformowano, że godziny przylotu z K. do K. miały odbyć się między 15.00 a 18.35. W tych też godzinach lot się odbył.

Pozwany w odpowiedzi na pozew podniósł, że przedmiotowy lot nie miał się odbyć o godzinie wskazanej w umowie dotyczącej przelotu, która przekazana została pasażerom przez biuro podróży.

To twierdzenie nie budziło zastrzeżeń Sądu Okręgowego rozpoznającego apelację strony powodowej. W ustawie z 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych przewidziane są sytuacje, w których umowa z klientem nie będzie podawać precyzyjnych godzin przejazdów, a jedynie przybliżone. Jeżeli organizator imprezy turystycznej podał w umowie godziny przelotów, na ogół może dokonać ich modyfikacji. Świadczy o tym treść art. 42 ust. 11 ww. ustawy; przepis ten stanowi, że organizator informuje o planowanym czasie wyjazdu, terminie odprawy oraz o planowanych godzinach przystanków pośrednich, połączeń transportowych i przyjazdu. Stąd należało stwierdzić, że wskazane w rezerwacji godziny przelotu mogą ulec zmianie. Linie lotnicze modyfikują siatkę swoich połączeń na bieżąco, zależnie od aktualnej sytuacji. Umowy z biurem podróży zawierane są natomiast zazwyczaj ze znacznym wyprzedzeniem od mającej się odbyć imprezy turystycznej. Z tych względów biura podróży zastrzegają w umowach możliwość modyfikacji godzin wylotu i nie zasługuje na uwzględnienie zarzut strony powodowej o nieważności zastrzeżenia w umowie o możliwości zmiany godzin przelotu.

Z powyższego Sąd Rejonowy prawidłowo wywnioskował, że lot (...) obsługiwany przez pozwaną nie był opóźniony w rozumieniu art. 6 rozporządzenie 261/2004, a tym bardziej odwołany w rozumieniu art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia, co sugerowała strona powodowa w apelacji. Zgodnie bowiem z treścią art. 2 lit. g Rozporządzenia (WE) nr 261/2004, rezerwacja oznacza fakt posiadania przez pasażera biletu lub innego dowodu potwierdzającego, że rezerwacja została przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego lub organizatora wycieczek. Przepis ten odnosi się do wydawanego zaświadczenia przez przewoźnika lub organizatora wycieczki wskazującego, że przelot będzie miał miejsce w dacie wskazanej w rezerwacji. Niemniej umowa o udziale w imprezie turystycznej z 26 września 2021 r. takiej informacji nie zawiera, a zatem nie jest prawidłowy wniosek strony powodowej, że przewoźnik dopuścił się opóźnienia w wykonaniu przelotu.

Jak już zostało powyżej wskazane zawarta umowa posiadała dwukrotnie adnotację, że przelot pomiędzy K. a lotniskiem w K. choć odbędzie się 18 września 2021 r., to same godziny przelotu mogą ulec zmianie. W świetle zatem art. 2 lit. g rozporządzenia 261/2004, a także orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości uznać należy, że tymczasowy charakter informacji o godzinach lotów nie stanowił rezerwacji przelotu, a ogólną informację o planowanych godzinach przelotu (por. wyrok TSUE w połączonych sprawach C-146/20, C-188/20 i C-270/20 z 21 grudnia 2021 r.). Umowa o udziale w imprezie turystycznej wskazywała bowiem, że planowany czas podróży może ulec zmianie i nie była ani dla przewoźnika, ani biura turystycznego wiążąca.

Wobec powyższego za niezasadny Sąd Okręgowy uznaje zarzut naruszenia art. 3 ust. 2 lit. a w zw. z art. 2 lit. g rozporządzenia 261/2004. Zgodnie z tymi normami rozporządzenie ma zastosowanie m.in. do pasażerów odlatujących z lotniska znajdującego się na terytorium Państwa Członkowskiego, do którego ma zastosowanie Traktat pod warunkiem, że pasażerowie posiadają potwierdzoną rezerwację na dany lot i stawią się na odprawę pasażerów. W niniejszej zaś sprawie pasażerowie nie mieli potwierdzonej rezerwacji. Skoro bowiem umowa o udział w imprezie turystycznej nie przewidywała konkretnych godzin odlotu, a przez zatem nie stanowiła rezerwacji w świetle przepisów powołanego rozporządzenia, to przylot na lotnisko K. nie był opóźniony względem zaplanowanego przylotu. Zaplanowany przylot nie został bowiem przewidziany w sposób konkretny w umowie o udział w imprezie turystycznej

W tym stanie rzeczy niezasadnie również podnosi strona powodowa zarzut naruszenia art. 6 k.c. W ocenie Sądu odwoławczego zarzut ten został bowiem źle postawiony. Powołany przepis przewiduje rozkład ciężaru dowodowego. Zgodnie z nim ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strona powodowa zarzucając zaś naruszenie tego przepisu w istocie odnosiła się do oceny prawnej przepisów prawnych poprzez uznanie, że lot nie został opóźniony. Z treści zgromadzonego materiału faktycznie wynika bowiem, że godziny odlotu pasażerów zostały faktycznie zmienione, jednak opóźnienie to nie stanowiło podstawy do zasądzenia na rzecz strony powodowej kwoty 400 euro. Mając zatem na uwadze, że zarzut strony dotyczył subsumpcji a nie kwestii związanych z dowodzeniem roszczenia, zarzut ten nie mógł się ostać.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu odwoławczego dowody załączone do akt sprawy na okoliczność wystąpienia tak znacznego opóźnienia lotu nie wystarczały do uwzględnienia powództwa. Sąd Okręgowy podziela stwierdzenie, że przewoźnik lotniczy nie może ponosić odpowiedzialności za informacje przekazywane przez biuro podróży.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu w instancji odwoławczej orzeczono, w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, w związku z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za radców prawnych. O odsetkach od zasądzonych kosztów orzeczono z urzędu na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.