Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Jerzy Skorupka (spr.)

Sędziowie: SA Piotr Kaczmarek

SA Bogusław Tocicki

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale Michała Pacyny prokuratora Prokuratury (...) we W.

po rozpoznaniu 10 lipca 2024 r.

sprawy J. R.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z 1 grudnia 2023 r. sygn. akt III K 296/23

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżyciela posiłkowego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego i opłaty, nie uwzględniając wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 1 grudnia 2023 r., III K 296/23 uznał J. R. za winnego przestępstwa z art. 286§1 KK w zw. z art. 294§1 KK i art. 12§1 KK, za co wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzekł obowiązek naprawienia szkody w wysokości 788.527,55 zł na rzecz (...) sp. z o.o. w L..

Wyrok zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o karze pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego adw. B. P. zarzucając rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu, która nie uwzględnia stopnia winy oraz celów prewencyjnych i wychowawczych kary, a także dyrektyw jej wymiaru z art. 53§2 KK, zwłaszcza motywacji sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, sposobu zachowania przed i po popełnieniu przestępstwa oraz tego, że oskarżony był już karany za przestępstwa o podobnym mechanizmie działania i popełnił kolejne w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z której to działalności uczynił sobie dodatkowe źródło dochodu.

We wniosku odwoławczym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez podwyższenie wymierzonej oskarżonemu kary do 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył co następuje. Apelacja jest niezasadna. W pierwszej kolejności należy zważyć, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego złożyła jedynie obrończyni oskarżonego, która nie wniosła apelacji. Natomiast oskarżyciel posiłkowy, który zaskarżył wyrok nie zażądał sporządzenia uzasadnienia orzeczenia sądu odwoławczego.

W takim stanie rzeczy należy przyjąć, że oskarżyciel posiłkowy przyjmuje i akceptuje ustne motywy orzeczenia sądu odwoławczego podane na rozprawie odwoławczej i zbędne jest ponowne ich przytaczanie. Natomiast odnośnie do rzeczonego wniosku obrończyni oskarżonego należy przyjąć, że odnosi się on wyłącznie do kwestii dotyczących zaniechania rozpoznania sprawy i skontrolowania zaskarżonego wyroku poza granicami zaskarżenia i zarzutów podniesionych przez oskarżyciela posiłkowego. Oskarżony nie kwestionował wszak wyroku. Uznał go za słuszny w zakresie rozstrzygnięcia o winie i karze. Stąd żądanie sporządzenia wyroku dotyczyć może jedynie kwestii, o których mowa w art. 434§1 pkt 2 KPK oraz w art. 434§2 KPK.

Należy więc stwierdzić, że nie wchodzi w rachubę skontrolowanie zaskarżonego wyroku poza podmiotowymi granicami zaskarżenia. Nie aktualizują się też bezwzględne przyczyny odwoławcze wskazane w art. 439§1 KPK.

Nie widać żadnych powodów, aby uznać, że utrzymanie w mocy orzeczenia wobec oskarżonego było rażąco niesprawiedliwe. J. R. był zatrudniony w (...) w L. na stanowisku specjalisty do spraw kadr i płac. Przygotowywał elektroniczną dokumentację do wypłaty wynagrodzenia pracownikom zatrudnionym w spółce. Wykorzystując zajmowane stanowisko przez okres blisko dwóch i pół lat w dokumentacji tej nanosił dane stanowiące składniki wynagrodzenia wraz z numerem rachunku bankowego, na który były przelewane, który w rzeczywistości należał do niego. W ten sposób wyłudził 798.527,55 zł. Oskarżony przyznał się do popełnienia tego czynu i wyjaśnił sposób oraz okoliczności jego popełnienia.

Wymierzając oskarżonemu karę sąd pierwszej instancji miał w polu widzenia dyrektywy jej wymiaru określone w art. 53§1 i 2 KK, w tym stopień szkodliwości społecznej popełnionego czynu i stopień winy oraz sposób zachowania przed i po czynie. Sąd a quo uwzględnił uprzednią karalność, wysokość wyrządzonej szkody oraz fakt naprawienia jej w części, a także przyznanie się do winy.

Wbrew twierdzeniom oskarżyciela posiłkowego wymierzona oskarżonemu kara roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności nie jest rażąco łagodna. Okoliczność, że w okresie pandemii Covid oskarżony działał na szkodę spółki udzielającej świadczeń zdrowotnych została uwzględniona przed sąd meriti. Wymienioną okoliczność miał także w polu widzenia sąd odwoławczy kontrolując zaskarżony wyrok przez pryzmat zarzutu podniesionego w apelacji oskarżyciela posiłkowego. Wymierzona kara stanowi adekwatną reakcję karną, pozwalającą na spełnienie ogólnych i szczególnych celów kary. Żądanie przez apelującego surowszej kary stanowiłoby już represję, a nie proporcjonalną reakcję na popełniony czyn.

Nie jest też kwestionowana kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu, a nie widać uzasadnionych powodów do jej zmiany na korzyść oskarżonego.

Mając na względzie powyższe uwagi, orzeczono jak na wstępie.