Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2024 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko

pozwanej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o premię

1. zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powódki A. M. następującą kwotę:

- tytułem premii

1) 5011,02 zł( pięć tysięcy jedenaście złotych dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty:

a) 1295,65 zł od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty;

b) 3715,37 zł od dnia 12 listopada 2022 roku do dnia zapłaty;

2. zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powódki A. M. kwotę 1350 zł(jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VI P 240/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 marca 2023 roku (data wpływu) A. M. działając przez pełnomocnika – radcę prawnego wniosła przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o zapłatę 5 011,02 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot i dat wskazanych szczegółowo wskazanych w treści pozwu tytułem premii orz zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych (Pozew – k. 4 – 6).

Nakazem zapłaty z dnia 17 lipca 2023 roku, sygn. akt VI Np 36/23 tut. Sąd nakazał, aby pozwana spółka zapłaciła na rzecz powódki tytułem premii 5011,02 zł( pięć tysięcy jedenaście złotych dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty a) 1295,65 zł od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty; b) 3715,37 zł od dnia 12 listopada 2022 roku do dnia zapłaty oraz 675 zł (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniosła w tym terminie sprzeciw (Nakaz zapłaty – k. 68).

Pismem z dnia 13 września 2023 roku (data wpływu) pozwana reprezentowana przez radcę prawnego wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, którym zaskarżyła go w całości. Wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych (Sprzeciw – k. 75 – 77v.).

Do zamknięcia rozprawy strony pozostawały na swoich stanowiskach w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka pozostawała w stosunku pracy z pozwaną na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony zawartej dnia 28 marca 2018 roku. Została ona zatrudniona na stanowisku Okręgowego Kierownika Sprzedaży w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 5 645,41 zł miesięcznie. Aneksem z dnia 31 sierpnia 2018 roku modyfikowano przepis umowy o pracę dotyczący wynagrodzenia w ten sposób, że dodano możliwość uzyskania przez powódkę premii uznaniowej.

(Dowód z dokumentów: umowa o pracę – k. 7, aneks – k. 86).

Oprócz wynagrodzenia zasadniczego, powódka co miesiąc otrzymywała premię. Premia nie miała charakteru uznaniowego. Była to premia stała, wypłacana co miesiąc po spełnieniu obowiązujących u pracodawcy zasad premiowania, które były pracownikom znane. Brak jednak było regulaminu premiowania. Pracownicy byli zwyczajowo informowani o warunkach, jakie muszą być spełnione, aby premia została przyznana. Było to raz na kwartał, czasami ad hoc. Pracownicy otrzymywali informację o premii w momencie otrzymania przelewu na konto bankowe. Wyniki sprzedażowe pracowników były prezentowane w programie Excel i przekazywane do prezes pozwanej celem podjęcia decyzji w przedmiocie premii. Jeśli powódka spełniałaby warunki, to powinna w każdym miesiącu otrzymywać premię. Regułą było wówczas przyznanie premii.

Spór między stronami dotyczył premii Z. . W dniu 4 stycznia 2022 roku zostały zakomunikowane pracownikom pozwanej, dla których była właściwa ta premia, nowe zasady jej przyznawania. Zgodnie z nimi progi do premii to minimum: 80 000 zł, 125 000 zł, 150 000 zł. Przy marży poniżej 45% dawało to odpowiednio: 0% (0 zł) premii, 1,5% (1 875 zł i odpowiednio więcej powyżej progu), 2% ( 3 000 zł i odpowiednio więcej powyżej progu). Przy marży powyżej 45% dawało to odpowiednio: 1% (800 zł i odpowiednio więcej powyżej progu), 2% (2 500 zł i odpowiednio więcej powyżej progu), 3% ( 4 500 zł i odpowiednio więcej powyżej progu). Również we wcześniejszym okresie, przed 2022 rokiem premia ta była uzależniona od osiągnięcia przez pracownika konkretnych wyników.

W 2022 roku powódka uzyskała i została jej wypłacona premia Z. za: styczeń, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, listopad. Za lipiec, sierpień, wrzesień oraz październik premii pracodawca jej nie wypłacił. Za lipiec oraz wrzesień premia jej nie przysługiwała (bezsporne). Powódka nigdy nie miała sytuacji, aby premia nie została jej wypłacona, gdy osiągnęła wymagany wynik.

W sierpniu 2022 roku powódka osiągnęła ze sprzedaży produktów marki Z. obrót w wysokości 129 565,15 zł. Oznaczało to, zgodnie z przesłaną pracownikom tabelą, że powinna jej zostać wypłacona premia naliczona jako 1% osiągniętego obrotu – w wysokości 1 295,65 zł. W październiku 2022 roku powódka wypracowała obrót ze sprzedaży produktów marki Z. w wysokości 371 537,57 zł. Oznaczało to, zgodnie z przesłaną pracownikom tabelą, że powinna jej zostać wypłacona premia naliczona jako 1% osiągniętego obrotu tj. 3 715,37 zł.

(Dowód z dokumentów: k. 8 – 52, dowód ze z zeznań świadków G. K. – k. 119 – 120 oraz e-protokół, S. P. – k. 154 – 154v. oraz e-protokół, Ł. J. – k. 154v. – 155 oraz e-protokół, przesłuchanie powódki – k. 157v. oraz e-protokół).

Pismem z dnia 31 stycznia 2023 roku powódka reprezentowana przez radcę prawnego wezwała pracodawcę do zapłaty kwot dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie. W odpowiedzi pozwana wskazana, iż premia miała charakter uznaniowy i za wskazane okresy nie została powódce przyznana.

(Dowód z dokumentów: pisma – k. 53 – 54).

Do zamknięcia rozprawy pozwana nie spełniła na rzecz powódki świadczeń, których się ona domagała w niniejszej sprawie.

(Bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie faktów bezspornych, dowodów z dokumentów, które nie były kwestionowane, co do ich prawdziwości oraz dowodów ze świadków, w zakresie wyżej wskazanym. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka D. G., który opisywał sporną premię jako całkowicie uznaniową. Zeznania te stały w sprzeczności z dowodami z dokumentów, które przedkładała powódka oraz zeznaniami pozostałych świadków, którzy zgodnie wskazywali na powiązanie uzyskania premii z osiągnięciem konkretnych rezultatów. Dokumenty przedłożone przez pozwanego nie były przydatne dla rozstrzygnięcia, tj. nie wynikały z nich okoliczności podważające charakter spornej premii jako nie uznaniowej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Według zaś art. 78 § 1 k.p. wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtowanym na tle uprzednio obowiązujących przepisów, które nie straciło aktualności pod rządem kodeksu pracy, utrwaliła się zasada, że premia stanowi część wynagrodzenia za pracę i że prawo podmiotowe do żądania premii, jako części wynagrodzenia za pracę, powstaje wówczas, gdy odpowiednie akty przewidują z góry skonkretyzowane i zobiektywizowane wskaźniki premiowania, przy czym wskaźniki te zostały spełnione przez pracownika. W takiej sytuacji źródłem podmiotowych uprawnień pracownika do premii jest wykonanie przez niego wspomnianych wskaźników premiowania, a nie decyzja zakładu pracy, wydana w przedmiocie premii (Wyrok SN z 30.03.1977 r., I PRN 26/77, OSNC 1977, nr 11, poz. 225).

W realiach niniejszej sprawy powódka wykazała, sprostała ciężarowi dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), że premia, której zapłaty się domagała nie miała charakteru uznaniowego. Sama nazwa premii określona w aneksie do umowy o pracę i dalszych dokumentach, na które powoływała się strona pozwana, miała jedynie pozorny charakter i samo to niczego nie dowodzi. Również okoliczność, że premia ta była niekiedy przyznawana bez spełnienia wymogów, nie miało znaczenia dla sprawy. Taki przejaw dobrej woli ze strony pracodawcy nie upoważniał go bowiem jednocześnie do niewywiązywania się z umowy w innym okresie. Powódce przysługiwała premia, która wynikała wprost z umowy o pracę i miała ona prawo podmiotowe do jej żądania. Istniały bowiem z góry skonkretyzowane i zobiektywizowane wskaźniki premiowania. Logicznie rzecz biorąc, nie po to wprowadza się zasady premiowania i komunikuje je pracownikom, aby następnie tę samą premię przyznawać bądź nie w ramach uznania. Byłoby to całkowicie nieracjonalne i pozbawione sensu. Pracodawca nie może więc uznaniowo ,,wycofać się’’ z wypłaty premii, skoro zakomunikowane przez niego warunki zostały przez pracownika spełnione. Materiał dowodowy w sprawie niemal jednoznacznie (wyłączając odosobnione i sprzeczne z resztą zeznania świadka D. G.) wskazuje na ścisłe powiązanie przyznania premii i jej wysokości z osiągnięciem konkretnych rezultatów przez pracownika. Roszczenia powódki były więc co do zasady usprawiedliwione.

Co do wysokości, powódka wykazała dokumentami, że osiągnęła w spornych okresach wyniki, które uprawniały ją do żądania premii w kwotach jak w pozwie. Powództwo było zatem uzasadnione również co do wysokości.

O odsetkach Sąd orzekł z mocy art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. Zasądzona kwota kosztów poniesionych tytułem zastępstwa procesowego ustalona została zgodnie § 9 ust. 1 pkt 2) w zw. z § 2 pkt 4) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, tekst jedn. Dz.U. 2023 poz. 1935 ze zm.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c.

Z podniesionych względów orzeczono jak w sentencji.