Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Anna Szarek

Protokolant – sekretarz sądowy Agnieszka Majewska

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2024 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą
w S.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanej (...) Spółki akcyjnej z siedzibą
w W. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. kwotę 9 848,81 zł (dziewięciu tysięcy ośmiuset czterdziestu ośmiu złotych i osiemdziesięciu jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 2 935,77 zł (dwóch tysięcy dziewięciuset trzydziestu pięciu złotych siedemdziesięciu siedmiu groszy) od dnia 19 marca 2022 r. do dnia zapłaty,

- 6 913,04 zł (sześciu tysięcy dziewięciuset trzynastu złotych czterech groszy) od dnia 19 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanej (...) Spółki akcyjnej z siedzibą
w W. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. kwotę 3 067 (trzech tysięcy sześćdziesięciu siedmiu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

III nakazuje pobrać od pozwanej (...) Spółki akcyjnej z siedzibą
w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 735 (siedmiuset trzydziestu pięciu) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 198/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 12 lipca 2024 roku

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w S. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki kwoty 9.848,81 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 2.935,77 złotych od dnia 19 marca 2022 r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 6.913,04 złotych od dnia 19 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty

wraz z kosztami procesu według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia i uwzględnienia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu żądania pozwu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej w S. podniosła, że w dniu 11 lutego 2022 r. doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) stanowiącego własność S. B.. Odpowiedzialnym za szkodę był natomiast kierowca, który w dacie szkody legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwaną. Z uwagi na powyższe szkoda została zgłoszona pozwanej. Pozwana przyjęła zgłoszenie szkody, przeprowadziła postępowania likwidacyjne, w toku którego uznała swoją odpowiedzialność za szkodę i przyznała na rzecz poszkodowanego częściowe odszkodowanie za naprawę pojazdu. Pozwana wypłaciła odszkodowanie w kwocie 1.988,42 zł brutto, jedynie częściowo kompensując szkodę. Kwota wypłacona przez pozwaną nie pozwoliła jednak na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego.

Nadto z uwagi na uszkodzenie pojazdu marki A., który był wykorzystywany przez poszkodowanego w życiu codziennym, dokonał on najmu pojazdu zastępczego marki O. (...). Z pojazdu zastępczego poszkodowany w sposób nieprzerwany korzystał do czasu naprawienia swojego pojazdu. Z tytułu najmu wynajmująca wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.872,00 zł brutto. Powódka przedstawiła fakturę pozwanej domagając się zwrotu kosztów wydatkowanych na najem. Pozwana wypłaciła odszkodowanie w kwocie 958,96 zł brutto jedynie częściowo kompensując szkodę.

W dniu 15 kwietnia 2022 r. oraz 1 czerwca 2022 r. poszkodowany zawarł z powódką dwie umowy cesji wierzytelności dotyczące prawa do odszkodowania w związku z wynajmem pojazdu zastępczego oraz w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 11 lutego 2022 r. w pojeździe marki A.. Dlatego też powódce przysługuje legitymacja czynna do dochodzenia roszczenia w niniejszym postępowaniu.

Strona pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Pozwana wskazała, że co do zasady nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie komunikacyjne z dnia 11 lutego 2022 r., o czym świadczy przyznane i wypłacone odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w kwocie 954,48 zł. Pozwana podniosła, że powód nie uczynił zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., bowiem nie wykazał już w pozwie zasadności dochodzonego roszczenia. Powód niniejszym pozwem dochodzi zapłaty kwoty 6.913,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi w sposób wskazany w pozwie. Roszczenia powoda należy jednak w ocenie pozwanej uznać za bezpodstawne.

Pozwana jako zasadny czas najmu pojazdu zastępczego uznała okres 9 dni najmu pojazdu oraz zweryfikowała stawkę najmu pojazdu zastępczego do kwoty 97 zł netto zgodnie z informacją przesłaną podczas rejestracji szkody. Żądanie zwrotu za okres pozostałych 22 dni, zgodnie z przedłożoną fakturą VAT, jest nieuzasadnione. Dla określenia kosztu najmu pojazdu zastępczego nie ma bowiem znaczenia rzeczywisty czas dokonywania naprawy, lecz jedynie czas, w jakim naprawa mogła być dokonana. Przyjęcie innego założenia powodowałoby nieuzasadnione wydłużanie czasu naprawy tak, aby generować koszty najmu pojazdu zastępczego. Zwłaszcza w przypadku, gdy zapłata za najem pojazdu zastępczego następuje w formie bezgotówkowej poprzez przeniesienie wierzytelności z poszkodowanego na powoda. Poszkodowany w takim przypadki nie ponosi żadnych kosztów wynajmu, które musiałby ponieść w przypadku, gdyby wynajmował pojazd w formie gotówkowej. Nie ponosząc ciężaru zapłaty częstokroć nie zastanawia się więc nad jego uzasadnionym kosztem i stawką za dobę najmu, za którą wynajmowany jest pojazd bowiem dostaje on informacje, iż koszt ten pokryje ubezpieczyciel. W związku z powyższym pozwana podnosi, iż powód w żaden sposób nie udowodnił, iż czas, w jakim wynajmowany był pojazd zastępczy był czasem pozostającym w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym pomiędzy zdarzeniem a koniecznością naprawy uszkodzonego pojazdu. Wskazano także, że pozwana nie może odpowiadać za działania warsztatu powodujące zwłokę w naprawie pojazdu, a przez to wydłużenie okresu naprawy pojazdu zastępczego.

Ponadto pozwana zakwestionowała stawkę najmu pojazdu zastępczego, wskazując, iż nie można przyjąć, że każda stawka najmu jest odpowiednia, byle nie była ona rażąco wygórowana, a o rażącym jej zawyżeniu można mówić tylko wówczas, gdyby zastosowana stawka była wielokrotnością i to nie średnich, ale występujących na rynku stawek najmu. Tak prezentowane stanowisko, co do określenia wysokości szkody wykracza poza granice obowiązku odszkodowawczego, wyraźnie określonego przez dyspozycje art. 362 k.c., 354 § 2 k.c., 826 k.c.

Strona pozwana podniosła, iż działanie poszkodowanego doprowadziło do nieuzasadnionego powiększenia się rozmiaru szkody. Szkodę zgłoszono za pośrednictwem zgłoszenia internetowego. Informacje o możliwości zorganizowania bezpłatnie pojazdu zastępczego od pozwanej i weryfikacji stawki w przypadku skorzystania z oferty firmy zewnętrznej znajdowały się już w formularzu zgłoszenia szkody. Następnie informacje te przekazano również w dokumencie przyjęcia szkody oraz w wiadomości mailowej, a informacje te były konkretne. Ponadto poszkodowany najmował pojazd zastępczy – O. (...) należący do segmentu D, co uzasadniało weryfikację stawek do tego poziomu.

Strona powodowa przesłała do pozwanej prośbę o organizację pojazdu zastępczego, gdzie wskazano, że nie zależy jej na ustalaniu szczególnych warunków, a jedynie na podstawieniu pojazdu zastępczego, jednakże nie podano żadnych danych do poszkodowanego, a jedynie do powoda (wskazany adres do podstawienia również stanowi siedzibę strony powodowej). Pozwana na wskazaną wiadomość odpowiedziała, prośbą o dane poszkodowanego, na co strona powodowa nie udzieliła żadnej odpowiedzi. Strona pozwana wskazuje na pozorność działań strony powodowej, bowiem wiadomym jej było, iż koniecznym do organizacji pojazdu zastępczego po stronie pozwanej pozostaje wskazanie danych poszkodowanego, których to powód nie planował udostępnić.

W związku z powyższym zdaniem pozwanej żądanie powoda jako niezasadne, nieudowodnione i niepozostające w adekwatnym związku ze szkodą winno zostać oddalone.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lutego 2022 r. doszło do kolizji, w której uszkodzony został należący do S. B. pojazd marki A. (...) o nr rej. (...).

W dniu zdarzenia sprawca kolizji legitymował się umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego w (...) Spółce Akcyjnej.

Niesporne.

Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...), o czym ubezpieczyciel poinformował poszkodowanego w drodze wiadomości e-mail, skierowaną na należący do niego adres e-mail tj. biegunski.sebastian93@gmail.com.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 16 lutego 2022 r. k. 8,

- zeznania świadka S. B. na piśmie k. 118-119 .

W wiadomości e-mail z 23 lutego 2022 r. (...) Centrum (...) zwróciło się do (...) Towarzystwa (...) z prośbą o przesłanie kosztorysu po przeprowadzonych oględzinach. Kosztorys ten został przesłany 14 marca 2022 r.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 23 lutego 2022 r. k. 21,

- wiadomość e-mail z dnia 14 marca 2022 r. k. 22.

(...) Centrum (...) w związku z ujawnieniem dodatkowych uszkodzeń nieujętych w przesłanym kosztorysie, zwrócił się z prośbą do ubezpieczyciela o dokonanie dodatkowych oględzin w warunkach warsztatowych. Prośba ta została ponowiona 8 kwietnia 2022 r.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 16 marca 2022 r. k. 23,

- wiadomość e-mail z dnia 8 kwietnia 2022 r. k. 24.

Dnia 15 marca 2022 r. w S. została zawarta umowa najmu samochodu pomiędzy (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w S. a S. B. (jako Najemcą). Wynajmujący oddał w najem samochód marki O. (...). Koszt najmu ustalono na kwotę 200 zł + VAT za dobę. Wynajem bezgotówkowy – na koszt ubezpieczyciela sprawcy kolizji z dnia 11 lutego 2022 r., bez limitu kilometrowych, z pełnym ubezpieczeniem OC i AC, bez udziału własnego w szkodach, z możliwością wyjazdu za granicę bez uzyskania uprzedniej zgody. Zapłata kosztów najmu pojazdu zastępczego nastąpi w formie bezgotówkowej, tj. poprzez zawarcie umowy cesji wierzytelności między Najemcą, a Wynajmującym, w treści której Najemca przeniesie na Wynajmującego wierzytelność przysługującą mu od zakładu ubezpieczeń sprawcy szkody, z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Dowód:

- umowa najmu samochodu z 15 marca 2022 r. k. 18.

Pojazd zastępczy był wynajmowany przez poszkodowanego S. B. od 15 marca 2022 r. do 15 kwietnia 2022 r., kiedy to pojazd należący do niego znajdował się w warsztacie samochodowym, gdzie dokonywano naprawy po wystąpieniu szkody z 11 lutego 2022 r. W okresie najmu poszkodowany nie dysponował żadnym innym sprawnym pojazdem. (...) było niezbędne do użytku prywatnego poszkodowanego, który nie wie, ile pokonał nim kilometrów.

W związku z wynajem pojazdu zastępczego marki I. wystawiono fakturę na kwotę 7.872 zł brutto (6.400 zł netto), która obejmowała 32 dni najmu, przy stawce 200 zł netto za dobę.

Dowód:

- oświadczenie S. B. k. 19,

- zeznania świadka S. B. na piśmie k. 111-114, k. 118-119,

- faktura nr (...) k. 20.

W dniu 15 kwietnia 2022 r. w S. zawarto umowę cesji wierzytelności pomiędzy (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w S. (jako cesjonariusz) a S. B. (jako cedent). Cedent oświadczył, że przelewa na rzecz cesjonariusza swoją wierzytelność (prawo do odszkodowania) przysługującą mu w związku z wynajmem pojazdu marki O. w okresie od 15 marca 2022 r. do 15 kwietnia 2022 r. zarejestrowaną w (...) pod nr (...) i opiewa na kwotę 7.872 zł.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z 15 kwietnia 2022 r. k. 26.

EurotaxGlass’s (...) sp. z o.o. sporządziła kosztorys na zlecenie (...) sp. z o.o. sp.k. w dniu 27 kwietnia 2022 r. do szkody o nr (...).01, która wystąpiła w dniu 11 lutego 2022 r. Koszt naprawy łącznie wyceniono na 4.924,19 zł.

Dowód:

- kosztorys eurotax nr (...) k. 14-15.

W piśmie z 19 maja 2022 r. przesłano zakładowi ubezpieczeń dodatkowe dokumenty do likwidacji szkody z 11 lutego 2022 r. w postaci: umowy cesji wierzytelności w ramach wynajmu pojazdu zastępczego, fakturę VAT nr (...), umowę najmu samochodu z 15 marca 2022 r. i oświadczenie poszkodowanego.

(...) sp. z o.o. sp. k. w tym piśmie wskazał (...) S.A., że poszkodowany poniósł koszt wynajęcia samochodu zastępczego w wysokości 7.872 zł, domagając się wypłaty odszkodowania na rzecz spółki – w terminie 7 dni.

Pismo zostało przesłane jako załącznik do wiadomości e-mail z 19 maja 2022 r.

Dowód:

- pismo z 19 maja 2022 r. k. 16,

- wiadomość e-mail z 19 maja 2022 r. k. 17

Decyzją z 27 maja 2022 r. (...) S.A. ostatecznie przyznało na rzecz poszkodowanego S. B. kwotę 1988,42 zł tytułem kosztów naprawy (części zamienne i robocizna). Kwotę odszkodowania ustalono na podstawie wyceny kosztów naprawy, sporządzonej po uznaniu dodatkowego zakresu uszkodzeń.

Dowód:

- decyzja z 27 maja 2022 r. k. 9,

- akta szkody (płyta CD) k. 94.

Decyzją z 27 maja 2022 r. przyznano (...) Sp. z o.o. odszkodowanie w wysokości 357,93 zł w ramach kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku z wystawieniem faktury o numerze (...). Kwotę 357,93 zł uznano za uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi z 11 lipca 2022 r. na odwołanie od tej decyzji ustalono ostatecznie koszt najmu pojazdu zastępczego na kwotę 954,48 zł, przy założeniu 8 dni najmu i stawce dobowej 97 zł netto za dobę.

Dowód:

- decyzja z 27 maja 2022 r. k. 10,

- akta szkody (płyta CD) k. 94,

- pismo z 11 lipca 2022 r. k. 12-13.

W dniu 2 czerwca 2022 r. w S. zawarto umowę cesji wierzytelności pomiędzy (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w S. (jako cesjonariusz) a S. B. (jako cedent). Cedent oświadczył, że przelewa na rzecz cesjonariusza swoją wierzytelność (prawo do odszkodowania) przysługującą mu w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 11 lutego 2022 r. w pojeździe marki A. (...) zarejestrowaną w (...) pod numerem (...). Wynagrodzenie z tytułu umowy cesji wierzytelności w kwocie 1000 zł zostanie przekazane na rachunek bankowy o nr (...).

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z 2 czerwca 2022 r. k. 27.

S. B. w dniu zawarcia umowy cesji wierzytelności z 2 czerwca 2022 r. uiścił na wskazany w umowie rachunek bankowy kwotę 1000 zł.

Dowód:

- potwierdzenie wykonania operacji bankowej k. 28.

Koszty naprawy pojazdu A. (...) o nr rej. (...) pozwalające na przywrócenie go do stanu sprzed szkody z dnia 11 lutego 2022 r. przy założeniu, że naprawa zostanie wykonana w nieautoryzowanym warsztacie naprawzym o wysokim standardzie usprzętowienia technicznego przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta, z zastosowaniem stawek za roboczogodzinę obowiązujących na rynku lokalnym w miejscu poszkodowanego, wynoszą 4924,19 zł. Po szkodzie pojazd był jezdny.

Zakres uszkodzeń powstałych po zdarzeniu z dnia 11 lutego 2022 r. obejmuje uszkodzenia przedniego pasa pojazdu. Niezbędne do naprawy tych uszkodzeń są prace blacharsko lakiernicze, których koszt za roboczogodzinę w okresie wystąpienia zdarzenia szkodowego (2022 r.), dla rynku w województwie (...), oscylował w granicach od 150 zł do 250 zł.

Dowód:

- opinia techniczna nr (...) k. 126-134.

Średnie dobowe stawki wynajmu pojazdu odpowiadającego klasie samochodu uszkodzonego i wynajętego dla okresu najmu 32 dni z uwzględnieniem czasu trwania postępowania likwidacyjnego (oczekiwania na przeprowadzenie oględzin i dodatkowych oględzin, przesłania kosztorysu) rzeczywistego koniecznego, w tym technologicznego, czasu naprawy pojazdu, zakresu szkody, okresu oczekiwania na dostarczenie części zamiennych, dni wolnych od pracy, zawierać się będą w przedziale 218,71 zł<m<245,45 zł.

Uzasadniony okres najmu wynosi 32 dni – tj. od momentu przekazania kosztorysu przez ubezpieczyciela do zakończenia prac związanych z przywracaniem pojazdu poszkodowanego do stanu sprzed szkody.

Dowód:

- opinia techniczna nr (...) k. 126-134.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (teks jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 473 ze zmianami) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1 ). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie natomiast z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Okoliczności kolizji z dnia 11 lutego 2022 r. nie były pomiędzy stronami sporne. Legitymacja procesowa obu stron postępowania nie była kwestionowana. Legitymacja bierna po stronie pozwanej (...) Spółki Akcyjnej siedzibą w W. do występowania w niniejszym procesie nie budziła wątpliwości, ponieważ wynika z przepisu art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze przywołanej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zgodnie z treścią którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

Natomiast legitymacja czynna powoda wynikała z umów cesji wierzytelności zawartych pomiędzy powódką a poszkodowanym, które dotyczyły zarówno prawa do odszkodowania w związku z wynajmem pojazdu zastępczego oraz napraw zmierzających do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Zgodnie z przepisem art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe należącym do powódki i wypłaciła odszkodowanie w kwocie:

- 1.988,42 zł brutto z tytułu naprawy pojazdu,

- 958,96 zł brutto tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Nie budziło bowiem wątpliwości, iż do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło na skutek zawinionego działania uczestnika ruchu drogowego posiadającego polisę w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego u pozwanego ubezpieczyciela.

Niesporne było pomiędzy stronami również i to, że szkoda w pojeździe wyraża się w kosztach jego przywrócenia do stanu poprzedniego. Przedmiotem sporu jest natomiast – zważywszy na stanowisko strony pozwanej – czy pojazd uszkodzony wymagał naprawy przekraczającej kwotę 1.988,42 złotych oraz czy uzasadnione było wynajęcie pojazdu zastępczego przez poszkodowanego przez okres 32 dni, przy dobowej stawce 200 zł netto. Nadto strona pozwana powoływała się na fakt możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego u podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem.

Na wstępie wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Wskazać przy tym należy, że zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie w tych okolicznościach art. 363 § 1 k.c. Niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił, uszkodzoną rzecz, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed wypadku.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia ( por. wyrok SN z dnia 11.09.2003 r., sygn. III CKN 473/01 oraz wyrok SN z dnia 26.01.2006 r., II CK 372/05). W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów naprawy pojazdu wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z przepisu art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) wynika natomiast, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu. Zgodnie natomiast z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody, jeżeli taki jest wybór poszkodowanego, powinno nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza zaś doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie uszkodzenia pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu, oraz wyglądu sprzed wypadku ( por. uchwałę SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., II CZP 80/11). Podkreślenia wymaga, że poszkodowanemu w związku z ruchem pojazdu mechanicznego przysługuje w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie odszkodowawcze z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie gdy powstaną koszty naprawy pojazdu. W myśl przepisów Kodeksu cywilnego i istoty instytucji odszkodowania, roszczenie i świadczenie odszkodowawcze jest niezależne od tego, czy naprawa została dokonana. Wysokość świadczeń należy obliczać na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia, a naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń z zakładu ubezpieczeń i jej faktyczny zakres, nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalania ich wysokości. Zastosowanie takiego miernika dla ustalenia wysokości odszkodowania wymaga przede wszystkim jego kompensacyjna funkcja. Powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłatę odszkodowania, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał (w ogóle lub w części) restytucji i czy ma taki zamiar. Dla powstania roszczenia o naprawienie szkody w postaci kosztów naprawy pojazdu nie mają również znaczenia późniejsze zdarzenia, choćby w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu. Zbycie rzeczy jest uprawnieniem właściciela tak samo, jak korzystanie z niej. Skorzystanie z tego uprawnienia nie może ograniczać wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania; ubezpieczyciel sprawcy szkody powinien bowiem wyrównać uszczerbek w majątku poszkodowanego do pełnej wysokości szkody ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2021 r., I NSNc 150/20 i przywołane tam orzecznictwo).

Na podstawie opinii z dnia 30 stycznia 2024 roku biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej – D. G., Sąd ustalił, że wartość szkody w pojeździe wynosi 4.924,19 zł. Kwota ta wyraża się w kosztach przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego według cen obowiązujących w 2022 roku. Jednocześnie kwota ta uwzględnia oryginalne części zamienne, ponieważ zastosowanie oryginalnych części zamiennych pozwala na w pełni przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody, bez dalszych czynności naprawczych oraz kosztów.

Biegły w opinii wyciągnął wnioski, iż zaproponowana przez stronę powodową stawka roboczogodziny w jej kosztorysie w wysokości 137/147 zł netto jest spójna ze średnia stawką rynkową wskazaną przez E.. Natomiast stawka zaproponowana przez rzeczoznawcę pozwanej w wysokości 120 zł netto odbiegała od średniej z tamtego okresu. Oczywistym jest, że na wartość średniej stawki rynkowej, składają się wartości stawek rynkowych cechujące się pewnym rozrzutem. Po weryfikacji zasadności przeprowadzonej przez stronę pozwaną korekty stawki roboczogodziny i potwierdzeniu poprawności wykonania innych operacji w kosztorysie powoda, co jest spójne z ustaleniami pozwanej (brak innych uwag poza kwestionowaną stawka roboczogodziny), należy stwierdzić, że został on wykonany prawidłowo i adekwatnie do okoliczności przedmiotowej szkody. Wnioski te prowadzą do stwierdzenia, że na potrzeby wyliczenia rozmiaru szkody w niniejszym postępowaniu należy posługiwać się kosztorysem sporządzonym przez stronę powodową, co też Sąd podziela w zupełności.

Ustalenia w tym zakresie biegły poczynił na podstawie materiału technicznego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, który pozwolił w pełni na udzielenie odpowiedzi na zadane przez Sąd pytania. Dokumentacja w sprawie była pełna i wnioski nie budziły wątpliwości, w szczególności, że biegły sądowy przeanalizował szczegółową dokumentacje fotograficzną uszkodzeń pojazdu i pełne akta szkody. Biegły sądowy poddał analizie także, czy ustalona przez pozwanego bezsporna kwota kosztów naprawy, pozwoliłaby na usunięcie uszkodzeń pokolizyjnych samochodu A. (...) zgodnie z technologią producenta pojazdu i takiej samej analizie poddano kalkulację kosztów naprawy załączoną do pozwu przez powoda.

Odnośnie dobowej stawki biegły ocenił, iż Ś. dobowe stawki wynajmu pojazdu odpowiadającego klasie samochodu uszkodzonego i wynajętego dla okresu najmu 32 dni z uwzględnieniem czasu trwania postępowania likwidacyjnego (oczekiwania na przeprowadzenie oględzin i dodatkowych oględzin, przesłania kosztorysu) rzeczywistego koniecznego, w tym technologicznego, czasu naprawy pojazdu, zakresu szkody, okresu oczekiwania na dostarczenie części zamiennych, dni wolnych od pracy, zawierać się będą w przedziale 218,71 zł<m<245,45 zł.

Z faktury załączonej do pozwu wynika, że powódka żąda dobowej stawki w wysokości 246 zł. W zestawieniu z ustaleniami biegłego różnica pomiędzy dochodzoną stawką a stawką ustaloną przez biegłego jest tak nikła, że Sąd stanął na stanowisku, iż stawkę 246 zł brutto uznać należy za wartość rynkową w okresie wystąpienia zdarzenia szkodowego.

Natomiast za uzasadniony okres najmu należało uznać 32 dni – tj. od momentu przekazania kosztorysu przez ubezpieczyciela do zakończenia prac związanych z przywracaniem pojazdu poszkodowanego do stanu sprzed szkody z uwagi na konieczność uwzględnienia faktycznego pozbawienia poszkodowanego jego własności w postaci samochodu, który był mu niezbędny do życia codziennego. Zwrócić uwagę należy przy tym na fakt, iż konieczne były ponowne oględziny celem sporządzenia kosztorysu, gdyż finalnie okazało się, że pierwotny kosztorys ubezpieczyciela był zaniżony. A to właśnie ponowne oględziny wydłużyły czas naprawy, a tym samym rzeczywistą potrzebę użytkowania samochodu zastępczego przez poszkodowanego.

Pełnomocnik pozwanej złożył zastrzeżenie do opinii pismem z dnia 7 marca 2024 r., kwestionując stawkę najmu pojazdu zastępczego. Pełnomocnik pozwanej wskazał, że w zakresie stawki za najem pojazdu wydana opinia w sprawie nie powinna mieć dla Sądu wiążącego charakteru, bowiem biegły ustalił stawki obowiązujące na rynku lokalnym, ale nie odniósł się do kwestii zaproponowania przez pozwaną wynajęcia pojazdu zastępczego bezpośrednio od niej (co też uczynił słusznie, bowiem ta kwestia zarezerwowana jest dla Sądu). Poza wniesieniem tegoż zastrzeżenia, nie wnoszono o sporządzenie przez biegłego opinii uzupełniającej.

W tym miejscu wskazać należy, że strona powodowa powoływała się obowiązek współpracy poszkodowanego z ubezpieczycielem. Z argumentacji strony powodowej wynika, iż poszkodowany powinien skorzystać z propozycji najmu u podmiotu współpracującego z ubezpieczycielem z uwagi na gwarantowane zniżki. Zarówno sprawca szkody jak i ubezpieczyciel nie są uprawnieni do ingerowania w to, z jakim podmiotem poszkodowany zdecyduje się zawrzeć umowę najmu pojazdu zastępczego. Poszkodowany nie jest przy tym zobowiązany, by brać pod uwagę tylko te koszty najmu, które ubezpieczyciel byłby skłonny zaakceptować i nie zwalnia, ani sprawcy szkody, ani ubezpieczyciela z obowiązku zwrotu tych kosztów.

Stwierdzić należało, że w okolicznościach faktycznych sprawy, nie zachodzą przesłanki do ustalenia, że poszkodowany, wynajmując pojazd zastępczy za pośrednictwem innego podmiotu niż współpracujący z ubezpieczycielem, uchybił obowiązkowi współdziałania w zakresie minimalizacji rozmiaru szkody, nawet jeśli ubezpieczyciel wcześniej zastrzegał sobie prawo zweryfikowania kosztów wynajmowanego pojazdu. Informacje udzielone poszkodowanemu w formularzu zgłoszenia szkody (k. 44-45) były lakoniczne i nie sposób uznać ich za rzetelne poinformowanie o warunkach najmu pojazdu. Zrozumiałe jest, iż poszkodowany skorzystał z usług powódki, gdzie zapewniono mu wprost najem bezgotówkowy i bezpośredni kontakt z przedstawicielem powódki, który w kompleksowy sposób zajął się sprawami poszkodowanego zarówno w zakresie naprawy pojazdu jak i najmu pojazdu zastępczego.

Sąd nie podziela przy tym zapatrywania strony pozwanej, iż powinność skorzystania z oferty zawarcia umowy najmu za pośrednictwem ubezpieczyciela jest równoznaczna z obowiązkiem minimalizacji rozmiarów szkody. W ocenie Sądu nie można od poszkodowanego, przy ubezpieczeniu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych i w warunkach wolnorynkowych, wymagać skorzystania wyłącznie z oferty najmu od partnerów ubezpieczyciela lub też poszukiwania oferty dostępnej jedynie dla zakładów ubezpieczeń na ponadstandardowych warunkach, szczególnie, gdy pojazd zastępczy jest niezbędny do realizacji podstawowych aktywności życiowych. Dokonując wyboru w tym zakresie poszkodowany może bowiem kierować się różnym kryteriami, w tym zaufaniem do konkretnego podmiotu lub poszczególnymi postanowieniami umowy najmu. Zgodnie z zasadą pełnej rekompensaty szkody poszkodowany jest uprawniony do żądania odszkodowania obejmującego straty, które poniósł, i korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Skoro skutkiem wypadku komunikacyjnego z udziałem poszkodowanego jest uszkodzenie pojazdu mechanicznego uniemożliwiające poszkodowanemu korzystanie z niego, uszczerbkiem w jego majątku są koszty najmu pojazdu zastępczego. Stanowisko to znalazło potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 6 stycznia 1999 r. Sąd Najwyższy stwierdził, iż między faktem uszkodzenia w wyniku wypadku samochodu używanego przez poszkodowanego, a faktem wynajęcia przez poszkodowanego innego samochodu i poniesienia kosztów z tego tytułu istnieje normalny związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 k.c. Odnosząc się do kwestii związku przyczynowego, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 maja 2000 r. wskazał, że odpowiedzialność dłużnika dotyczy tylko skutków typowych. Typowy jest skutek, jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym na podstawie zasad doświadczenia życiowego wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska. W praktyce sądowej przyjmuje się, że ponoszenie kosztów najmu pojazdu zastępczego pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. W doktrynie powszechny jest pogląd, iż pozbawienie możliwości korzystania z przedmiotów majątkowych stanowi szczególny rodzaj szkody majątkowej, zwłaszcza wówczas, gdy dany przedmiot zaspokaja potrzeby, które mogą być zaspokojone zastępczo w drodze odpłatnego skorzystania z cudzej usługi lub najmu przedmiotu zastępczego. Ponadto wyrażany jest pogląd, że w razie utraty możliwości korzystania z pojazdu, szkoda obejmuje koszt wynajęcia pojazdu równorzędnego.

Poszkodowany nie jest również zobowiązany do dokonywania naprawy pojazdu w warsztacie, który oferuje najniższe ceny za tego rodzaju usługi. Stąd też koszty naprawy pojazdu, którego poszkodowany dotychczas nie naprawił winny być ustalone przy uwzględnieniu rzeczywistego, prognozowanego kosztu naprawy pojazdu. Ubezpieczyciel byłby zwolniony z obowiązku wypłaty odszkodowania jedynie w takim zakresie, w jakim poniesione koszty naprawy pojazdu prowadziłyby do wzbogacenia poszkodowanego. Jednakże ciężar wykazania tej okoliczności, tj. wzbogacenia poszkodowanego, spoczywa na pozwanym, który z faktu tego wywodzi skutki prawne. Faktu tego pozwany w toku procesu nie wykazał.

Szkoda, jaką poszkodowany poniósł na skutek kolizji z dnia 11 lutego 2022 r. wynosi 4.924,19 zł. Pozwana przed wytoczeniem powództwa zapłaciła powódce kwotę 1.988,42 zł. Do zapłaty pozostała zatem kwota 2.935,77 złotych. Powódka, opierając się na kalkulacji naprawy sporządzonej na jej zlecenie, domagała się zapłaty właśnie kwoty 2.935,77 złotych i żądanie w tym zakresie jest uzasadnione. Sąd uznał także za zasadne roszczenie w wysokości 6.913,04 zł, które stanowi różnicę pomiędzy faktycznie poniesionym kosztem najmu pojazdu zastępczego (4.924,19 zł) a dotychczas wypłaconym odszkodowaniem z tytułu najmu pojazdu zastępczego (954,48 zł).

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9.848,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 2.935,77 zł od dnia 19 marca 2022 r. do dnia zapłaty;

- 6.913,04 zł od 19 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zgodnie natomiast z ust. 2 tego przepisu, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z cytowanego przepisu może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznacza przepis art. 355 par. 2 k.c.

Uzasadniając stanowisko co do odsetek, wskazać należy, iż powódka skierowała do pozwanej wiadomość e-mail z w dniu 16 lutego 2022 r. Pozwana potwierdziła przyjęcie zgłoszenia szkody. Postępowanie likwidacyjne winno zakończyć się w dniu 18 marca 2022 r. Od dnia następnego pozwana pozostaje w opóźnieniu w zakresie tego roszczenia 19 marca 2022 r. jest również dniem wymagalności tego roszczenia, stąd też zasądzenie kwoty 2.935,77 zł od dnia 19 marca 2022 r. do dnia zapłaty.

Natomiast w zakresie kwoty 6.913,04 zł (żądanie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego), to stwierdzić należało, że roszczenie to zgłoszono pozwanej w wiadomości e-mail z dnia 19 maja 2022 r. Postępowanie likwidacyjne w zakresie tego roszczenia winno zakończyć się w dniu 18 czerwca 2022 r. Od dnia następnego pozwana pozostaje w opóźnieniu, czyli datę 19 czerwca 2022 r. należało uznać za początek wymagalności roszczenia.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów i wydruków złożonych przez obydwie strony, w tym akt szkody na płycie CD, powstałych w toku postępowania likwidacyjnego, co do prawdziwości i wiarygodności których strony nie podnosiły zastrzeżeń. Ustalenia faktyczne natomiast co do wysokości szkody, jako że wymagała wiadomości specjalnych, Sąd poczynił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej D. G.. Żadna ze stron nie podważała prawdziwości ani wartości dowodowej dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach szkodowych, na których biegły oparł swoje ustalenia, a i Sąd nie stwierdził okoliczności podważających ich wartość dowodową. Biegły sądowy w sposób logiczny i klarowny przedstawił wyliczenia kosztu naprawy pojazdu uszkodzonego, niezbędny czas użytkowania pojazdu zastępczego oraz dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego. Dlatego też Sąd mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 par. 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Zgodnie z przepisem art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Powódce należy się tytułem zwrotu kosztów procesu kwota 3.067 złotych, na którą składają się:

1)  opłata od pozwu w kwocie 750 złotych,

2)  zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego w kwocie 500 złotych,

3)  wynagrodzenie pełnomocnika powoda, które zgodnie z przepisem art. § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1935) wynosi 1800 złotych,

4)  opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 złotych.

O nieuiszczonych kosztach sądowych, na które składa się kwota 735 złotych tytułem wyłożonego tymczasowo przez Skarb Państwa wynagrodzenia biegłego sądowego D. G., Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 1144 z późn. zm.). Zważywszy że, stosownie do treści przywołanego przepisu, przy rozstrzyganiu o obowiązku ponoszenia kosztów sądowych należy stosować zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu, kosztami tymi należało obciążyć pozwaną, jako stronę przegrywająca sprawę, o czym Sąd orzekł w punkcie III wyroku.