Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Alicja Przybylska
Protokolant:	Sekretarz Katarzyna Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2024 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa E. 1 Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w W.

przeciwko P. D.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda E. 1 Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w W. na rzecz pozwanego P. D. kwotę 287 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 242/24

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 października 2022 r. E. 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od P. D. kwoty 1 095,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód podniósł, że pozwany P. D. nie wywiązał się z łączącej go z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i z tego tytułu powstało zadłużenie w dochodzonej pozwem kwocie, na którą składają się należności z następujących tytułów: kwota 860,28 zł wynikająca z wymienionych dokumentów księgowych i kwota 235,09 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności dokumentów księgowych do dnia wniesienia pozwu. Wierzytelność z tego tytułu powód nabył na podstawie umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r. i porozumienia do tej umowy z dnia 16 kwietnia 2020 r.

W dniu 8 listopada 2022 r. Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt I Nc 1311/22).

Pozwany P. D. zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany podniósł, że łączyła go z (...) Spółką Akcyjną w W. umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych obejmująca usługę (...) światłowodowego. Z uwagi na zmianę miejsca zamieszkania, w dniu 6 kwietnia 2019 r., złożył dyspozycję o zmianę miejsca świadczenia tej usługi pod nowym adresem. Został poinformowany, że uwzględnienie wniosku nie jest możliwe z uwagi na fizyczny brak możliwości świadczenia tej usługi (brak światłowodu) pod nowym adresem, wobec czego „usługa musi być zastąpiona Internetem Mobilnym”. W dniu 13 kwietnia 2019 r. pozwany zwrócił router, z którego dotychczas korzystał, co zostało potwierdzone protokołem zdawczo – odbiorczym i podpisał podyktowane przez pracownika operatora oświadczenie o treści: „Rezygnuję z usługi (...) ze światłowodem o numerze (...) z powodu braku możliwości technicznych przeniesienia. W zamian podpisuję umowę na Internet Mobilny”. Następnie podpisał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) na Internet (...) dla Firm (...). Umowa, z której powód wywodzi roszczenie została zatem skutecznie rozwiązana. Pozwany nigdy nie otrzymał od (...) Spółki Akcyjnej w W. żadnych faktur ani wezwań do zapłaty. Spółka nie zgłaszała żadnych roszczeń z tytułu tej umowy. Nadto pozwany podniósł, że strona powodowa nie wykazała faktu skutecznego nabycia dochodzonej pozwem wierzytelności.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc, zgodnie z art. 505 § 2 k.p.c. i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

W piśmie z dnia 3 lipca 2024 r. strona powodowa potrzymała żądanie pozwu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2018 r. P. D. zawarł z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych o numerze (...) w zakresie usługi (...) – usługi (...). Usługa miała być świadczona pod adresem: S. u. (...)/11C.

Umowa została zawarta na czas określony 24 miesięcy, liczony od rozpoczęcia świadczenia usługi. Rezygnacja z usługi w okresie, na jaki umowa została zawarta lub została przedłużona, wiąże się z zapłatą odszkodowania związanego z przyznana ulgą.

Abonament wynosił:

- w okresie od 1 do 12 miesiąca – 50 zł,

- od 13 miesiąca do 24 miesiąca – 80 zł.

Dowód:

- umowa nr (...) k. 222 – 223,

- wyciąg z umowy o świadczenie usług (...) k. 224,

- regulamin promocji Światłowód 1/17 k. 231 – 232,

- regulamin świadczenia multimedialnych usług (...) k. 233 – 237,

- cennik k. 238.

W dacie zawarcia umowy P. D. rozważał przeprowadzkę ze S. do rodzinnej miejscowości L.. Pytał pracownika spółki, czy będzie możliwość świadczenia usługi (...) na podstawie umowy numer (...) w innym miejscu. Został zapewniony, że będzie możliwe „przeniesienie” tej usługi.

Dowód:

- zeznania pozwanego P. D. w charakterze strony k. 246.

W dniu 6 marca 2019 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT numer (...) na kwotę 35,99 zł, płatną do dnia 23 kwietnia 2019 r.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 228.

W dniu 6 kwietnia 2019 r. P. D. złożył w biurze obsługi klienta (...) Spółki Akcyjnej w S. wniosek o przeniesienie usługi telekomunikacyjnej N., świadczonej na podstawie umowy z dnia 16 listopada 2018 r., do miejscowości L..

Okazało się, że przeniesienie tej usługi do miejscowości L. jest niemożliwe z powodu braku światłowodu.

Pozwany zwrócił zatem router wydany przy zawarciu umowy z dnia 16 listopada 2018 r. i w porozumieniu z pracownikiem biura obsługi klienta – z uwagi na brak możliwości świadczenia usługi (...) światłowodowego N. – złożył wniosek o zawarcie umowy świadczenia usługi (...) mobilnego. Pismo w tym przedmiocie zawierało następującą treść: „Rezygnuję z usługi (...) ze światłowodem o numerze (...) z powodu braku możliwości technicznych przeniesienia. W zamian podpisuję umowę na Internet Mobilny”.

Dowód:

- wniosek o przeniesienie numerów wewnątrz sieci stacjonarnej k. 186,

- protokół zdawczo – odbiorczy k. 187,

- wniosek o zawarcie umowy Internetu mobilnego k. 188,

- zeznania pozwanego P. D. w charakterze strony k. 246.

W dniu 13 kwietnia 2019 r. pozwany zawarł z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych o numerze (...), której przedmiotem była usługa (...) mobilnego.

Pracownik biura obsługi klienta zapewniał pozwanego, że zawarcie ww. umowy stanowi kontynuację współpracy stron, wobec czego spółka nie będzie miała w stosunku do niego żadnych roszczeń wynikających z umowy z dni 16 listopada 2018 r.

Dowód:

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 189 – 191,

- zeznania pozwanego P. D. w charakterze strony k. 246.

W dniu 6 kwietnia 2019 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT numer (...) na kwotę 39,99 zł, płatną do dnia 23 kwietnia 2019 r.

W dniu 6 maja 2019 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT numer (...) na kwotę 39,99 zł, płatną do dnia 20 maja 2019 r.

W dniu 6 lipca 2019 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT numer (...) na kwotę 39,99 zł, płatną do dnia 22 lipca 2019 r.

Dowód:

- faktura VAT numer (...) k. 229,

- faktura VAT nr (...) k. 225 - 226,

- faktura VAT nr (...) k. 227.

W piśmie z dnia 5 listopada 2019 r. (...) Spółka Akcyjna w W. oświadczyła, że rozwiązuje umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z powodu braku płatności za świadczone usługi.

Pismo zaadresowano: S., ul. (...).

Dowód:

- pismo z dnia 05.11.2019 r. k. 239.

W dniu 6 listopada 2019 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawił na rzecz pozwanego notę obciążeniową numer (...) na kwotę 664,33 zł tytułem odszkodowania związanego z przyznaną w ramach promocji Światłowód 1/17 ulgą dla opłaty abonamentowej. Termin płatności oznaczono na 20 listopada 2019 r.

Dowód:

- nota obciążeniowa nr (...) k. 230.

(...) Spółka Akcyjna w W. nie informowała pozwanego o wystawieniu na jego rzecz od kwietnia 2019 r. faktur wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych na podstawie umowy z dnia 16 listopada 2018 r. Pomimo tego, że spółce znany był jego aktualny adres zamieszkania w miejscowości L., nie otrzymał żadnego wezwania do zapłaty ani oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Dowód:

- zeznania pozwanego P. D. w charakterze strony k. 246.

Na podstawie porozumienia nr 70 z dnia 16 kwietnia 2020 r. do umowy ramowej przelewu wierzytelności wraz z Aneksami, powód nabył od (...) Spółki Akcyjnej w W., wierzytelność w stosunku P. D., wynikającą z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 16 listopada 2018 r. w zakresie wynikającym z następujących dokumentów księgowych:

- numer (...), wystawionego w dniu 6 kwietnia 2019 r. na kwotę 35,99 zł,

- numer (...), wystawionego w dniu 6 kwietnia 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- numer (...), wystawionego w dniu 6 maja 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- numer (...), wystawionego w dniu 6 czerwca 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- numer (...), wystawionego w dniu 6 lipca 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- numer (...), wystawionego w dniu 6 listopada 2019 r. na kwotę 664,33 zł.

Dowód:

- umowa ramowa przelewu wierzytelności wraz z pełnomocnictwami k. 8 – 23, k. 24 – 28,

- porozumienie nr 70 z dnia 16.04.2020 r. wraz z pełnomocnictwami i wydrukami z rejestrów sądowych k. 29 – 31, k. 32 – 112, k. 114 – 124,

- wyciąg z załącznika nr 3 do porozumienia nr 70 z dnia 16.04.2020 r. k. 133 – 135,

- potwierdzenie zapłaty ceny k. 113.

Informację o nabyciu wierzytelności oraz wezwanie do zapłaty, powód skierował do pozwanego na adres: S. ul. (...).

Dowód:

- informacja o przelewie wierzytelności k. 127 – 130,

- wezwanie do zapłaty k. 125 – 126,

W dniu 5 października 2022 r. E. 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych oraz ewidencji analitycznej wierzytelności funduszu sekurytyzacyjnego wystawiony na podstawie przepisu art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, w treści którego zawarto oświadczenie, że fundusz, w wykonaniu umowy ramowej przelewu wierzytelności i porozumienia z dnia 16 kwietnia 2020 r., nabył od (...) Spółki Akcyjnej w W. wierzytelność w stosunku do P. D. wynikającą z umowy numer (...). Zgodnie z zapisami zawartymi w księgach rachunkowych funduszu wierzytelność ta opiewa na kwotę 1 095,37 zł, w tym:

1.  kwota 860,28 zł tytułem kapitałów z następujących dokumentów księgowych:

- (...), wystawionego w dniu 6 kwietnia 2019 r. na kwotę 35,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 kwietnia 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 maja 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 czerwca 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 lipca 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 listopada 2019 r. na kwotę 664,33 zł,

2.  kwota 235,09 zł tytułem niezaspokojonych odsetek za opóźnienie naliczonych przez powoda od dnia następnego po dniu wymagalności dokumentów księgowych do dnia wystawienia wyciągu.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 5.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powód wywodzi roszczenie z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej przez pozwanego z (...) Spółką Akcyjną w W. w dniu 16 listopada 2018 r. i domaga się zapłaty opłat abonamentowych i odszkodowania udokumentowanych wyszczególnionymi w uzasadnieniu żądania pozwu dokumentami księgowymi wraz z odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. art. 56 ust. 1 i 2 i nast. ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 1954 ze zm.), który w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy stanowił, że świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawiera się w formie pisemnej lub elektronicznej za pomocą formularza udostępnionego na stronie internetowej dostawcy usług. Wymóg formy pisemnej lub elektronicznej nie dotyczy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawieranej przez dokonanie czynności faktycznych obejmujących w szczególności umowy o świadczenie usług przedpłaconych świadczonych w publicznej sieci telekomunikacyjnej, publicznie dostępnych usług telefonicznych świadczonych za pomocą aparatu publicznego lub przez wybranie numeru dostępu do sieci dostawcy usług.

Na wstępie wskazać należy, że stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Fakt zaś zawarcia umowy przelewu wierzytelności nie może stawiać nabywcy wierzytelności w sytuacji korzystniejszej procesowo od pierwotnego wierzyciela, który to, aby domagać się skutecznie zapłaty od strony pozwanej musi wykazać zarówno fakt powstania konkretnej wierzytelności, jej podstawę jak i jej wysokość, zaś dokumenty przedkładane przez takie osoby nie mogą – z racji istniejących po ich stronie ewentualnych trudności dowodowych – korzystać z walorów przysługujących dokumentom urzędowym. W postępowaniu przed sądem mającym na celu rozpoznanie merytorycznej zasadności żądania pozwu przedmiotem oceny jest nie tylko kwestia legitymacji procesowej strony powodowej, ale również ocena zasadności żądania pozwu tak co do zasady jak i co do wysokości. Powód winien udowodnić za pomocą dowodów przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego, że dochodzona pozwem kwota mu przysługuje tak co zasady jak i wysokości. Z obowiązku tego nie zwalnia powoda fakt, że postanowienia umowy, na podstawie której nabył wierzytelność zawierają treści poufne czy też okoliczność, że ujawnienie pełnej treści załączników umowy będzie stanowiło naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych albo, że na podstawie umowy nie otrzymał od zbywcy pełnej dokumentacji związanej z zawarciem i wykonaniem umowy. Powód, jako strona umowy przelewu wierzytelności, w ramach przewidzianej w art. 353 ¹ k.c. swobody umów, winien zadbać o takie sformułowanie jej treści oraz nadanie jej takiej formy, aby w toku postępowania sądowego, w razie sporu co do istnienia wierzytelności i skuteczności jej nabycia, możliwe było przedstawienie zarówno samej umowy w pełnej treści jak i załączników umożliwiających Sądowi ocenę, czy rzeczywiście wierzytelność istnieje i że doszło do jej przelewu. Nadto wskazać należy, że obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zgodnie zaś z rządzącą procesem cywilnym zasadą kontradyktoryjności, sąd orzekający w sprawie nie ma obowiązku zbierania dalszych dowodów z urzędu, skoro zebrany w sprawie materiał okazuje się dostateczny do jej rozstrzygnięcia. W procesie cywilnym to strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu (…). Obowiązkiem sądu jest natomiast ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania (subsumcji) w odpowiednią podstawę prawną. Jeśli ustalenia takiego dokonać nie można, to fakt ten samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony ( por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 19.09.2012r., ACa 568/12). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

Pozwany wprawdzie przyznał, że łączyła go z poprzednikiem prawnym powoda – (...) Spółką Akcyjną w W. umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, z której powód wywodzi roszczenie, zaprzeczył jednakże, aby na podstawie tej umowy powstało roszczenie o zapłatę opłat abonamentowych i odszkodowania wynikających z dokumentów księgowych przywołanych w uzasadnieniu żądania pozwu, a także i temu, aby strona powodowa skutecznie nabyła przedmiotowe roszczenia i tym samym była legitymowana do żądania zapłaty.

Zarzut braku legitymacji procesowej czynnej okazał się nieuzasadniony.

Legitymacja procesowa to uprawnienie określonego podmiotu do występowania z roszczeniem przeciwko innemu podmiotowi, które znajduje oparcie bądź w określonym stosunku materialnoprawnym łączącym owe strony, bądź w ustawie. Tylko przepis prawa materialnego, stanowiącego podstawę interesu prawnego, stwarza dla określonego podmiotu legitymację procesową strony. Strona jest zatem pojęciem materialnoprawnym, a nie procesowym, a przeto o tym czy dany podmiot jest stroną postępowania cywilnego, tj., czy ma uprawnienie do wystąpienia z roszczeniem, przesądzają przepisy prawa materialnego, mające zastosowanie w konkretnym stanie faktycznym, nie zaś przepisy procesowe ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2010 r., II CSK 323/09). W procesie w charakterze stron mogą zatem występować tylko te podmioty, które są jednocześnie podmiotami stosunku prawnego będącego przedmiotem tego procesu. W każdym procesie sąd powinien przede wszystkim rozstrzygnąć, czy strony procesowe są jednocześnie stronami spornego stosunku prawnego. Ustalenie braku tej zgodności jest stwierdzeniem braku legitymacji procesowej po stronie powoda lub pozwanego, prowadzącym do oddalenia powództwa. Świadczenie usług telekomunikacyjnych następuje na podstawie umowy abonenta z operatorem i tylko te osoby będące stronami stosunku umownego albo ich następcy prawni, mają wobec siebie wynikające z tego stosunku uprawnienia i obowiązki, a co za tym idzie tylko one posiadają interes prawny do dochodzenia przed sądem określonych w umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych praw.

Powód wywodzi uprawnienie do dochodzenia od pozwanego zapłaty opłat abonamentowych i odszkodowania wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 16 listopada 2018 r. wskazując, że wierzytelność tą nabył od operatora (...) Spółki Akcyjnej w W. na podstawie ramowej umowy przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r. oraz Porozumienia do tej umowy z dnia 16 kwietnia 2020 r. Treść załączonych do pozwu ramowej umowy oraz Porozumienia i wydruku z załącznika nr 3 do tej umowy pozwala na ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości, że na podstawie tej umowy nastąpiło przejście na powoda wierzytelności wobec P. D. wynikającej z zawartej przez niego (...) Spółką Akcyjną w W. w dniu 18 listopada 2018 r. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Zgodnie z przepisem art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Treścią umowy przelewu wierzytelności jest przeniesienie przez wierzyciela swojej wierzytelności na osobę trzecią, a skutkiem tej umowy jest wyłączenie dotychczasowego wierzyciela ze stosunku zobowiązaniowego i zajęcie jego miejsca przez nabywcę wierzytelności. Sam stosunek zobowiązaniowy zmianie nie ulega, a w szczególności nie tworzy w jej miejsce odrębnej, nowej wierzytelności w stosunku do dłużnika. Przelew wywołuje bezpośrednie skutki wobec dłużnika, po stronie którego powstaje obowiązek świadczenia w stosunku do nabywcy wierzytelności. Warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu wierzytelności jest zindywidualizowanie wierzytelności. Pod pojęciem tym rozumie się jej oznaczenie przede wszystkim poprzez określenie stosunku prawnego, z którego wynika poprzez wskazanie stosunku prawnego, z którego wynika poprzez wskazanie stron stosunku prawnego, określenie świadczenia i jego przedmiotu. Wskazać nadto należy, że w judykaturze akceptowany jest pogląd, że wykazanie określonego faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy może nastąpić nie tylko na podstawie treści całego dokumentu, ale również i na podstawie wyciągu z niego, zwłaszcza w sytuacji, gdy dokument obejmuje znaczną ilość pozycji ( por. uzasadnienie postanowienia Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 czerwca 2014 roku, V ACz 577/14).

W pkt 2. Porozumienia z dnia 16 kwietnia 2020 r. znajduje się oświadczenie (...) Spółki Akcyjnej w W. o przelaniu na rzecz E. 1 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. wierzytelności wymienionych w Załączniku nr 3 do umowy oraz oświadczenie E. 1 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. o nabyciu tych wierzytelności. Oświadczenia stron umowy o wskazanej powyżej treści wystarczające są do wywołania skutku w postaci przeniesienia wierzytelności na nabywcę. Z treści Załącznika do Porozumienia, stanowiącego integralną część tej umowy, wynika, że przedmiotem przelewu była wierzytelność wobec P. D., wynikająca z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w zakresie wynikającym z następujących dokumentów księgowych oznaczonych numerami:

- (...), wystawionego w dniu 6 kwietnia 2019 r. na kwotę 35,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 kwietnia 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 maja 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 czerwca 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 lipca 2019 r. na kwotę 39,99 zł,

- (...), wystawionego w dniu 6 listopada 2019 r. na kwotę 664,33 zł.

Umowa ta została podpisana przez osoby uprawnione do składania oświadczeń woli w imieniu zbywcy i nabywcy. Wskazanie zatem danych osobowych dłużnika, jego numeru jako klienta (...) Spółki Akcyjnej w W. oraz numerów identyfikacyjnych dokumentów księgowych, które dokumentują wysokość wierzytelności i kwoty, na jaką opiewa, jest wystarczające do identyfikacji zbywanej wierzytelności i tym samym skuteczności przelewu wierzytelności.

Pozwany zaoferował dowody w postaci zeznań w charakterze strony oraz dowody z dokumentów prywatnych, w świetle których dokumenty prywatne, złożone przez stronę powodową okazały się niewystarczające do uwzględnienia powództwa.

Dokument prywatny stanowi, stosownie do treści przepisu art. 245 k.p.c., dowód tego, że osoba, które go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. Dokumenty prywatne korzystają z domniemania autentyczności oraz domniemania, że osoba, która podpisała dokument, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Nie korzystają natomiast z domniemania prawdziwości zawartych w nich oświadczeń, a więc każda osoba mająca w tym interes prawny może stwierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007 roku, V CSK 441/06 oraz postanowienie tego Sądu z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82). Nie oznacza to oczywiście, że dokumenty takie nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Dowód z dokumentu prywatnego jest dopuszczalny w postępowaniu cywilnym i podlega ocenie sądu jak każdy inny dowód, według własnego przekonania sądu, na podstawie wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego (art. 233 § 1 k.p.c.). Dokument prywatny stanowi zatem pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania ( por. wyrok NSA w W. z dnia 25 sierpnia 2017 roku, I OSK (...)). Nie ma zatem przeszkód prawnych, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy, o ile twierdzenia w nich zawarte mogą być zweryfikowane i potwierdzone za pomocą innych dowodów.

Dowody zaoferowane przez pozwanego przeczą twierdzeniom strony powodowej o zasadności wystawienia przez pierwotnego wierzyciela dokumentów księgowych, o których mowa w uzasadnieniu pozwu. Pozwany przyznał, że łączyła go z (...) Spółką Akcyjną w W. umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której operator wystawił przedmiotowe dokumenty księgowe. Złożone natomiast przez niego dokumenty – dyspozycja zmiany miejsca świadczenia usług, oświadczenie o rezygnacji z objętej umowa usługi (...) (Internetu światłowodowego) z powodu braku możliwości świadczenia tej usługi w nowym miejscu zamieszkania pozwanego, protokół zdawczy routera umożliwiającego świadczenie usługi (...) oraz umowa o świadczenie usługi (...) mobilnego, jednoznacznie wskazują, że umowa z dnia 16 listopada 2018 r., na podstawie której świadczono usługę (...), została skutecznie rozwiązana. Przyczyną rozwiązania umowy był fakt, że przeniesienie numeru wewnątrz sieci stacjonarnej, stosownie do treści art. 70 Prawa telekomunikacyjnego, i świadczenie usługi (...) w nowym miejscu było niemożliwe z przyczyn leżących po stronie operatora – w nowym miejscu zamieszkania pozwanego operator nie posiadał światłowodu umożliwiającego świadczenie tej usługi. W tej sytuacji pozwany zdecydował się na zawarcie z (...) Spółką Akcyjną w W., w miejsce umowy o świadczenie usługi (...) – umowy, której przedmiotem była usługa (...) mobilnego. Umowa ta była wykonywana przez obydwie strony przez okres jej obowiązywania. Brak było zatem podstaw do obciążania pozwanego opłatami abonamentowymi za okres, kiedy umowa N. przestała wiązać strony, jak i do wypowiedzenia tej umowy w listopadzie 2019 r., czy też do naliczenia odszkodowania w wysokości udzielonej pozwanemu ulgi w opłatach abonamentowych. Strona powodowa nie zaoferowała żadnego dowodu, który podważałby prawdziwość lub wiarygodność zeznań pozwanego i złożonych przez niego dokumentów. Zarówno wniosek o przeniesienie numeru wewnątrz sieci stacjonarnej jak i protokół zdawczy i oświadczenie pozwanego o rezygnacji z usługi (...) i kontunuowaniu współpracy z operatorem na podstawie umowy o świadczenie usługi (...) mobilnego opatrzone są nie tylko podpisem pozwanego ale i podpisem oraz pieczęcią pracownika (...) Spółki Akcyjnej w W..

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażonymi w art. 98 § 1 zasadami odpowiedzialności za wynik procesu i zwrotu kosztów celowych. Powód, który przegrał proces zobowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty procesu, które obejmują wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata w kwocie 270 zł oraz opłatę skarbową od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł.