Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący	Sędzia SO Paweł Lasoń
Protokolant	Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2023 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko P. C.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej P. C. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę: (...),65 (osiemdziesiąt siedem tysięcy czterysta trzydzieści dziewięć złotych sześćdziesiąt pięć groszy);

2.  zasądza od pozwanej P. C. na rzecz powoda kwotę (...) (dziewięć tysięcy siedemset siedemdziesiąt cztery) złote tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę (...) (pięć tysięcy czterysta siedemnaście) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego12 procesowego.

Sygn. akt I C 1005/22

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 08 marca 2022 r. złożonym w postępowaniu upominawczym (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwana P. C. ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 87.439,65 zł w terminie dwóch tygodni od daty otrzymania nakazu, albo wniosła w tym terminie sprzeciw, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów elektronicznego postępowania upominawczego oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że kwota dochodzona pozwem wynika z braku wywiązania się przez pozwanej z obowiązku spłaty zaciągniętego w dniu 07.09.2017 r. „kredytu na miarę” nr (...), na podstawie której powód udostępnił pozwanej kwotę 100.000 zł, a pozwana zobowiązała się do jego terminowej spłaty zgodnie z postanowieniami umowy ( -k. 3—5)

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. nakazem zapłaty z dnia 31 maja 2022 roku wydanym w postępowaniu upominawczym orzekł zgodnie z żądaniem powoda (nakaz zapłaty k. 56).

W ustawowym terminie pozwana korzystając z pomocy profesjonalnego pełnomocnika wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania wedle norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Pozwana zakwestionowała powództwo zarówno co do zasady jak i wysokości, kwestionując również fakt zawarcia między stronami przedmiotowej umowy kredytu oraz zaprzeczyła twierdzeniom powoda, jakoby pozwana miała zadłużenie dochodzone pozwem i aby jego składowe i ich wysokość kształtowały się tak jak to podano w pozwie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana P. C. oraz T. M. zawarli z (...) Bank (...) S.A. w W. w dniu 07-09-2017 r. umowę kredytu „na miarę” o nr: (...).

( dowód: umowa o kredyt na miarę z dnia 07-09-2017 o nr: (...) -k. 9-12 verte, harmonogram spłat -k. -18 i verte, wniosek o kredyt na miarę z dnia 01 -09-2017 r.-k. 15-17)

Zgodnie z § 3 umowy kredytu: przez zawarcie umowy (chwila podpisania jej przez Klienta oraz przedstawiciela Banku) bank zobowiązał się do udzielenia klientowi kredytu ratalnego na czas i kwotę określone w umowie, a klient do korzystania z kredytu na warunkach określonych w umowie, zwrotu udzielonego kredytu wraz z należnymi bankowi odsetkami oraz prowizjami i opłatami, w terminie i w wysokości określonych w umowie i Harmonogramie Spłat. Umowa została zawarta do czasu spłaty ostatniej raty kredytu, która W przypadku, gdy kredytobiorcami były dwie osoby to:

a. umowa wskazywała, że są oni dłużnikami solidarnymi, co do ich zobowiązań wynikających z umowy oraz wierzycielami solidarnymi, co do zobowiązań banku wynikających z umowy ( § 3 ust. 2)

b. jeżeli umowa nie stanowi inaczej, każdy z nich może samodzielnie wykonywać uprawnienia klienta dotyczące umowy, z wyjątkiem jej zmiany i wypowiedzenia;

Oprocentowanie kredytu było zmienne. Bank naliczał odsetki od kwoty udzielonego kredytu, od dnia wypłaty do dnia poprzedzającego ostateczną spłatę kredytu. Odsetki naliczane były według zmiennej stopy procentowej za każdy dzień kalendarzowy, w wysokości obowiązującej w dniu ich naliczania. Odsetki były należne w okresach miesięcznych.

Bank naliczał odsetki metodą malejącego kapitału, tj. od wysokości kapitału kredytu pozostałego do spłaty, zgodnie ze stanem aktualnego zadłużenia.

Stopa Oprocentowania Kredytu wskazanego w tabeli w §1 ust. 1 lit. e Umowy, ulegała zmianie w okresie trwania umowy wraz ze zmianą stopy lombardowej.

§6 stanowiące część zadłużenia należne opłaty i prowizje płatne były w najbliższym terminie spłaty raty kredytu wskazanym w §1ust. 1 Umowy oraz podanym w Harmonogramie Spłat. I ust 2.: za czynności wykonywane w ramach umowy bank naliczał opłaty i prowizje obowiązujące w dniu dokonania danej czynności. Kredytobiorcy był obowiązany Opłaty i prowizje klient zobowiązany wpłacać na rachunek kredytu. Ust.7.

§8 spłata kapitału i odsetek z tytułu następowac miała w równych miesięcznych ratach kapitałowych / kapitałowo - odsetkowych płatnych w terminach i w wysokościach określonych w umowie i harmonogramie spłat, na rachunek kredytu wskazany w umowie.

Klient mógł dokonać spłaty lub jego części gotówką we wskazanych przez Bank placówkach Banku lub przelewem na Rachunek Kredytu.

Jeżeli Klient zalegał ze spłatą więcej niż jednej raty kredytu lub spłacił ratę w niepełnej wysokości wszelkie kwoty spłacone lub uzyskane przez bank w związku z umową na poczet wymagalnego zadłużenia zaliczane są w następującej kolejności, począwszy od najdawniej wymagalnych: prowizje, opłaty, odsetki zapadłe(zaległe), kapitał przeterminowany, odsetki bieżące, kapitał bieżący.(ust.5)

Kredytobiorca mógł wnioskować o zmianę wysokości, liczby oraz terminów spłaty rat kredytu. przy czym bank mógł zastrzec sobie prawo do odmowy zmiany wysokości i terminu spłaty raty oraz zmiany okresu spłaty Kredytu (nie dotyczył wcześniejszej częściowej spłaty Kredytu).

§9 Kredytobiorca był uprawniony do spłaty całości lub części Kredytu przed terminem określonym w Umowie, a bank zgodnie z wolą klienta, kierując się treścią dyspozycji związanej ze spłatą środków, zaliczał kwoty wpłacone na Rachunek Kredytu na przedterminową spłatę Kredytu, bądź zaliczał środki na spłatę Kredytu w terminach wymagalności kolejnych rat.

§11 - Należności niespłacone w terminie ustalonym w Umowie i w Harmonogramie Spłat stanowiły zadłużenie przeterminowane i w przypadku ich powstania bank był uprawniony do (skutki braku płatności):

a. zaspokojenia zadłużenia z rachunków bankowych na podstawie udzielonego pełnomocnictwa,

b. naliczania od zadłużenia przeterminowanego odsetek w wysokości równej odsetkom maksymalnym za opóźnienie, zgodnie z Kodeksem cywilnym,

c. wypowiedzenia Umowy, jeżeli Klient nie zapłacił w terminach określonych w Umowie i harmonogramie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności,

d. przekazania informacji o opóźnieniach w spłacie kredytu do biur informacji gospodarczej oraz instytucji utworzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.).

Z ważnych powodów Bank mógł rozwiązać umowę kredytu z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie wymagało zachowania formy pisemnej.

W ust. 7 § 12 wskazano okoliczności w jakich umowa kredytu mogła zostać rozwiązana:

a. wypowiedzenia Umowy przez jedną ze stron - z upływem okresu wypowiedzenia;

b. powzięcia przez bank wiarygodnej informacji o śmierci jedynego Klienta albo, jeżeli stroną Umowy jest co najmniej dwóch klientów, powzięcia przez Bank wiarygodnej informacji o śmierci wszystkich klientów. Spłata zadłużenia powodowała wygaśnięcie umowy dochodziło wskutek

(dowód: umowa o kredyt a miar e z dnia 7 września 2019 r. -k. 9-12)

Na poczet zawartej umowy pozwana dokonywała wpłat do dnia 09.10.2019 r. Wbrew zobowiązaniu pozwana przestała wywiązywać się z warunków umowy.

(dowód: historia rachunku technicznego 29-33 nr (...) w aktach sprawy).

Powód podjął próby początkowo polubownego rozwiązania sporu. Pismem z dnia 5 czerwca 2020 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty wymagalnej kwoty w terminie 14 dni od otrzymania wezwania .

(dowód: wezwanie z dnia 5 czerwca 2020 roku -k. 19)

Wobec niewywiązywania się przez pozwaną zew spłatą wymagalnego zadłużenia , powód pismem z dnia 3 lipca 2020 roku wypowiedział pozwanej umowę kredytu.

Na dzień wypowiedzenia umowy całkowite zobowiązanie pozwanej z tytułu umowy kredytu wynosiło 90.988,82 zł .

(dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 03-07-2020 r. wraz z dokumentem elektronicznym wygenerowanym w dniu 05-05- 2021 r. z systemu Poczty Polskiej SA.-k.22)

Na żądaną pozwem kwotę składa się: kwota 87.121,20 zł tytułem kapitału oraz kwota 316,31 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od dnia powstania zaległości do dnia wymagalności umowy, tj. dnia 24-08-2020 r.

(dowód: historie rachunków technicznych pozwanej 23-33)

Wobec braku spłaty przez pozwaną wymagalnego zadłużenia, należność pozwanej wobec banku na dzień 21.01.2021 wynosił 87.439,65 zł.

(dowód: struktura zadłużenia na kredycie (...) -k. 34-40 verte , zestawienie transakcji na kredycie -k. 4150, oprocentowanie na kredycie -k. 51)

Pozwana P. C. 39 lat , na dzień składania wniosku o kredyt była zatrudniona jako pracownik socjalny w (...) centrum Pomocy (...) w B..

(dowód: wniosek kredytowy z dnia 1 września 2017 -k. 15-17 verte)

Sąd Okręgowy ocenił i zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 69 ust. 1-2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 1896), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu powinna przy tym być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy (art. 69 ust. 2 ww. ustawy).

Jednocześnie pozwana była konsumentem stąd jej pozycja przy zawieraniu umowy wymagała odniesienia do ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 1083).

Jak wynika z dowodów przedstawionych przez stronę powodową i co zostało przyznane przez pozwaną, pozwana nie wywiązała się z obowiązku terminowej spłaty swego zobowiązania, co skutkowało wypowiedzeniem umowy. W toku postępowania powód wykazał, że wypowiadając pozwanemu umowę kredytu dopełnił wszystkich wymaganych ustawą wymogów związanych z wypowiedzeniem umowy. W świetle takich dokumentów jak umowa kredytu, wypowiedzenie umowy wyciągu, historii rachunku kredytowego, która obejmuje wpłaty dokonane przez pozwaną, wysokość niespłaconego kapitału, a także wysokość odsetek umownych i odsetek karnych, wysokość zobowiązania pozwanej nie budzi wątpliwości.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dowód z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. , to jest podlega on ocenie sądu na podstawie wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161, z dnia 13 grudnia 2013 r. ,III CSK 66/13, LEX nr1463871,, z dnia 12 września 2014 r., I CSK 634/13, LEX nr 1504324).

Strona powodowa udowodniła fakty, które świadczą o zasadności powództwa precyzyjnie wskazując co składa się na dochodzone roszczenie, podczas gdy strona pozwana nie przedstawiła żadnych dokumentów, które wskazywałyby, że nie posiada wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy pożyczki. Zatem powód wywiązał się ze swego zobowiązania, udostępniając pozwanemu w/w kwotę pożyczki zaś pozwana uchylając się od ciążącego na niej obowiązku spłaty pożyczki nie spełniła świadczenia, do którego była zobowiązana, tj. do spłaty kredytu wraz z należnymi odsetkami umownymi na zasadach i warunkach określonych w umowie.

Przedmiotowa umowa kredytu tzw. na miarę pozwana wraz z drugim kredytobiorcą zawarła w dniu 2017-09-07 r. - z (...) Bank (...) S.A. Umowa , w tym oświadczenie o zapoznaniu i zaakceptowaniu warunków zawieranej umowy została własnoręcznie podpisana przez kredytobiorców w tym przez pozwaną.

Powód jest następcą prawnym (...) Bank (...) S.A.

Powód wykazał, że umowa została ważnie i skutecznie zawarta przez upoważnione osoby, a wpłaty na poczet powstałego z tytułu zawartej umowy kredytu zadłużenia dokonywane były przez stronę pozwaną do dnia 09.10.2019 r.

Zgodnie z treścią ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 05.06.2020 r. zaległość w spłacie wynosiła 4.102.47 zł .

Z uwagi na to, że pozwana nie dokonała zapłaty, bank pismem z dnia 2020-07-03 r. wypowiedział umowę. Wypowiedzenie i wezwanie zostały skutecznie doręczone, czego dowodzą znajdujące się w aktach elektroniczne potwierdzenia odbioru (w okresie pandemii dopuszczalne było doręczanie listów poleconych bez pokwitowania).

Roszczenie jest wymagalne w systemie banku od 2020-08-24r. Z pism tych jasno wynika od kogo pochodzą i jaka jest ich treść.

Zgodnie z art. 17 ustawy Prawo pocztowe „potwierdzenie nadania przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego wydane przez placówkę pocztową operatora wyznaczonego ma moc dokumentu urzędowego” (por. Postanowienie SN z dnia 15 marca 2013 r., (...)). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 marca 2010 r., sygn. II CSK 454/09 (Lex nr 607178) wskazał „dowód nadania przesyłki rejestrowanej stanowi uprawdopodobnienie doręczenia jej adresatowi, który może to domniemanie obalić, wykazując, że nie miał możliwości zapoznania się z jej treścią.”

Podkreślenia wymaga także, że powód umożliwił pozwanej restrukturyzację wysyłając ostateczne wezwanie do zapłaty. Strona pozwana miała świadomość, że nie dokonuje płatności i że posiada zobowiązanie w banku. Pozwana posiadając zaległość w spłacie, nie miała zdolności kredytowej, co także uzasadniało wypowiedzenie umowy.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 1982 r. (sygn. akt I CR 79/82), zgodnie z którym: „Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa”. Przenosząc powyższe orzeczenie na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że niewystarczające dla zakwestionowania powództwa są gołosłowne twierdzenia pozwanego w przedmiocie braku udowodnienia wysokości roszczenia. Powód wskazuje na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie I PK 228/00 (LEX nr 896458), że wyrażonej w art. 6 k.c. reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze bez względu na okoliczność sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas to pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa. Podkreślenia wymaga, że pozwana kwestionując wyliczenia instytucji finansowej jaką jest bank nie przedstawiła dowodów przeciwnych, w tym opinii biegłego z zakresu finansów lub rachunkowości.

Pozwana dostała od powoda możliwość odstąpienia od umowy w ciągu 14 dni, czego jednak nie uczyniła. Pozwana potwierdziła zawarcie umowy oraz jej warunki dokonując przez pewien okres spłat zgodnie z umową.

Pozwana nie wykazała aby którekolwiek postanowienie umowy stanowiło klauzulę niedozwoloną w rozumieniu art. 385 [1] k.c. Zgodnie z tą regulacją, określone postanowienie umowy można uznać za „niedozwolone postanowienie umowne”, jeżeli łącznie spełnione są wszystkie cztery warunki: 1) umowa została zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem, 2) postanowienie sformułowane w sposób jednoznaczny nie dotyczy „głównych świadczeń stron", 3) kwestionowane postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza jego interesy, 4) postanowienie umowy „nie zostało uzgodnione indywidualnie".

Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 4.10.2016 r. (I Aca 645/16, LEX nr 2144763) wyjaśnił, że „nawet w sytuacji, gdy umowa zawiera postanowienie, które jest uznane za niedozwolone, to w sposób automatyczny nie prowadzi to do uznania, że jest ono niedozwolone i nie wiąże. Każdorazowo, bowiem należy ocenić czy spełnione zostały przewidziane w art. 385 (1) § 1 k.c. przesłanki”.(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5.05.2017 r„ lACa 1114/16, LEX nr 2310574).

Strona pozwana nie wykazała również, że ww. umowa kredytowa łącząca strony tego procesu kształtowała jej prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszający jej interesy. W rozumieniu art. 385[1] § 1 kc „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza rażącą, nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu klauzul umownych, które rażąco godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Obie, wskazane w tym przepisie, formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule umowne zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta.( vide:wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13.07.2005 r, I CK 832/04, LEX nr 159111; z dnia 8.06.2004 r., I CK 635/03, LEX nr 846537). „Ocena, czy dane postanowienie wzorca umowy, kształtując prawa i obowiązki konsumenta, "rażąco" narusza interesy konsumenta (art. 3851 § 1 k.c.), uzależniona jest od tego, czy wynikająca z tego postanowienia nierównowaga praw i obowiązków stron (nierównowaga kontraktowa) na niekorzyść konsumenta jest istotna, znacząca. Ustalenie, czy klauzula wzorca umowy powoduje taką nierównowagę, dokonane może być w szczególności przez porównanie sytuacji konsumenta w razie zastosowania tej klauzuli z sytuacją, w której byłby konsument, gdyby zastosowane zostały obowiązujące przepisy prawa. Znacząca nierównowaga kontraktowa na niekorzyść konsumenta pozostaje sprzeczna z dobrymi obyczajami, gdy można rozsądnie założyć, że kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy i słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie się spodziewać, że konsument zaakceptowałby w ramach negocjacji klauzulę będącą źródłem tej nierównowagi”, (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.01.2016 n, l CSK 125/15, LEX nr 1968429; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.11.2015 r., I CSK 945/14, LEX nr 1927753).

Roszczenia powodowego banku znajdują oparcie w zawartej przez strony umowie kredytowej z dnia 7 września 2017 roku . oraz w treści art. 69 ust. 1-2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 1896). Zgodnie z tym przepisem, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu powinna przy tym być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy (art. 69 ust. 2 ww. ustawy).

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, iż w 7 września 2017 roku powodowy Bank zawarł z pozwaną umowę o kredyt konsumpcyjny (na bieżące finansowanie potrzeb), na mocy której pozwani otrzymali do swej dyspozycji określoną kwotę środków pieniężnych, zobowiązując się jednocześnie do jej spłaty w 120 miesięcznych ratach. Strona powodowa wykazała powyższe okoliczności, przedkładając stosowną umowę, której podpisanie pozwani potwierdzili oraz przedkładając potwierdzenie przelewu, dowodzące faktu wypłaty pozwanym kwoty kredytu.

Niekwestionowane też w sprawie było, że przedmiotowy kredyt przestał być spłacany i stąd też, wobec braku spłaty należności w wysokości i terminach określonych w umowie, powodowy Bank wzywał pozwanych do zapłaty zadłużenia w terminie 14 dni roboczych, pouczając o prawie złożenia wniosku o restrukturyzację. Wezwanie to – w ocenie Sądu – odpowiadało wymogom art. 75c ww. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, gdyż wbrew zarzutom pozwanych zawierało pouczenie o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Powyższe wynika wprost z treści dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Poza sporem jest również, że zaległość jaka powstała w płatności wymaganych rat przekraczała sumę dwóch miesięcznych rat, co doprowadziło do zaistnienia okoliczności określonych w (§ 11 ust. 2 lit. c. oraz w § 12 ust. 1 i 3 umowy kredytowej przesłanek wypowiedzenia. Zgodnie w powyższymi postanowieniami umowy Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytowej z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia w razie m.in. niespłacenia przez Kredytobiorców w wyznaczonym terminie dwóch kolejnych rat kredytu. W rezultacie brak spodziewanego skutku wezwań otworzył powodowemu bankowi drogę do wypowiedzenia pozwanym umowy kredytowej, co ostatecznie nastąpiło pismem z dnia 3 lipca 2020 roku. Brak reakcji pozwanej na kierowane do nich wezwania do zapłaty, uprawniało kredytodawcę do wypowiedzenia umowy, co skutkowało postawieniem całej należności w stan natychmiastowej wymagalności.

W sprawie brak jest również przesłanek do przyjęcia , że skierowane do pozwanej „wypowiedzenie umowy o kredyt na miarę” było wadliwe. W skierowanym do pozwanej piśmie bank wyraźnie wskazał, że z uwagi na brak spłaty zadłużenia wymagalnego wypowiada umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, a zatem od dnia otrzymania w należy liczyć 30-dniowy termin wypowiedzenia. Bank powiadomił jednocześnie o wysokości zadłużenia przeterminowanego . W treści wskazanego pisma co prawda zawarto informację, iż bank wzywa pozwaną do spłaty zadłużenia we wskazanej kwocie, a zarazem wypowiada umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu i wraz z upływem okresu wypowiedzenia całość zadłużenia wynikająca z przedmiotowej umowy kredytu zostanie postawiona w stan natychmiastowej wymagalności – jednakże informacja ta nie wprowadza w błąd adresata odnośnie terminu wypowiedzenia, stanowi jedynie dodatkową informację dla kredytobiorcy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że powód wskazanymi powyżej dokumentami prywatnymi udowodnił fakt zawarcia umowy, wykonanie wynikającego z niej zobowiązania powoda w całości oraz jedynie częściową spłatę umówionych rat należnych na podstawie umowy powodowi od strony pozwanej, a także zasadność i sposób naliczenia żądanych przez siebie odsetek umownych (w tym odsetek od udostępnionego pozwanej kapitału i odsetek dla zobowiązań przeterminowanych). Sąd dał wiarę tym dowodom, które zresztą – jak już wyżej wskazywano – nie zostały przez pozwaną zakwestionowane. Powyższe dokumenty potwierdziły powstanie zadłużenia pozwanej i jego wysokość, natomiast pozwana nie wykazała, że powstałe wobec powoda zobowiązanie wynikające z ww. umowy kredytu zostało spłacone w całości lub w części innej niż to wynika z powyższych dokumentów przedstawionych przez powoda.

W sprawie brak jest również podstaw do stwierdzenia, że zawarta przez strony umowa jest nieważna lub pozostaje w sprzeczności z ustawą, zasadami współżycia społecznego albo miałaby ona na celu obejście ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Pozwana nie twierdziła, aby złożone przez nią oświadczenie woli obarczone było wadami, tj. aby znajdowała się ona w stanie wyłączającym świadome, albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli, aby było ono pozorne lub złożone pod wpływem groźby (art. 82 k.c., art. 83 k.c. i art. 87 k.c.). Przeciwnie, pozwana potwierdziła fakt woli zawarcia przedmiotowej umowy w celu pozyskania środków. Pozwana nie pozostawała też pod wpływem błędu co do treści ww. czynności prawnej (art. 84 k.c.). Nadto, pozwana nie złożyła oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli w przepisanym prawem terminie (art. 88 k.c.). Przedmiotowa umowa jest w ocenie Sądu ważna i zgodna z prawem. W ocenie Sądu, nie można też mówić o jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego rozumianymi jako zrozumiałe i powszechnie akceptowalne ,,zasady słuszności”, „zasady dobrych obyczajów”, „zasady uczciwego i bezpiecznego kontraktowania”, „zasady lojalności”.

Zgodnie z treścią art. 70 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, bank uzależnia przyznanie kredytu od zdolności kredytowej kredytobiorcy. W przedmiotowej sprawie kredytodawca sprawdził zdolność kredytową kredytobio9rców , czemu miały służyć wypełniony przez nich wniosek o kredyt wraz z informacjami na okoliczność o zatrudnieniu i wynagrodzeniu.

Pozwana kwestionowała wysokość pobranej przez bank prowizji bankowej, która w jej ocenie została zawyżona, a której wysokość została określona wprost w § 1 ust. 1 umowy i wyniosła ona 10.000,00 zł. Tym samym wbrew twierdzeniom pozwanej, brak jest podstaw do kwestionowania jej zasadności w sytuacji, gdy pozwana zaakceptowała wszystkie warunki umowy, o czym świadczy jej własnoręczny podpis na umowie kredytu. Prowizja nie stanowi bowiem niczego innego jak wynagrodzenie powodowego Banku za świadczoną usługę. Wysokość prowizji określona została jednoznacznie i wskazana wprost i nie wydaje się, aby była ona skalkulowana na poziomie odbiegającym od ponoszonych przez powoda kosztów związanych z zawarciem i obsługą umowy i stanowi 10% całkowitej kwoty udzielonego kredytu w wysokości 100.000 zł. W ocenie Sądu nie jest to kwota nadmierna zważywszy na okres obowiązywania umowy kredytowej, tj. 120 miesięcy (10 lat) i związane z tym ponoszone przez powoda ryzyko niewypłacalności pozwanych w tym okresie. Wskazać jednocześnie należy, że suma prowizji nie przekracza maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu przewidzianej przez przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 1083).

Okoliczności przedmiotowej sprawy dowiodły, że pozwana zaakceptowała warunki zawartej z powodem umowy kredytu tj: wysokość prowizji przygotowawczej w momencie podpisania umowy, natomiast powód z uwagi na ciążące na pozwanej zobowiązanie nie jest zobowiązany do wykazania, aby opłata ta była niezbędna. Zawarta umowa kredytu określa kwotę oraz strukturę udzielonego kredytu.

Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie nie może być mowy o wykorzystaniu przez powoda swojej dominującej pozycji. Strona pozwana nie była bowiem pod żadną presją w chwili zawierania umowy i jeśliby uznała kwestionowaną obecnie opłatę za rażąco wygórowaną, nie zawarłaby przedmiotowej umowy. Same zaś postanowienia typowej umowy kredytowej, jaką zawarła pozwana, nie budzą wątpliwości sądu.

Prawo do pobrania prowizji stanowi jedno z uprawień banku udzielającego kredytu, co wynika zarówno z przepisu art. 69 ust 1, jak i art. 110 ustawy Prawo bankowe. Również wysokość pobranej prowizji zgodna jest z przepisami powszechnie obowiązującego prawa, albowiem jej wysokość mieści się w maksymalnej dopuszczalnej wysokości regulowanej przez wzór wskazany w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2018 r. poz. 993 t.j.). Powołane postanowienia umowne z pewnością nie naruszają w sposób "rażący" interesów pozwanych i nie są sprzeczne z dobrymi obyczajami, zatem nie mogą więc być uznane za postanowienia niedozwolone (art.385 ¹ k.c. a contrio). Prowizja pobrana przez bank nie jest wygórowana i nie przekracza pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Pozwana nie wykazała, aby kredytodawca naruszył art. 29 ust. 1,art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14- 17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c ustawy o kredycie konsumenckim. Zawarta umowa jest umową odpłatną, a forma wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału są odsetki, a także inne opłaty , a pozaodsetkowe koszty kredytu nie przekraczają wartości określonej przez art. 36a powołanej ustawy.

Zgodnie z orzecznictwem, „odsetki, o których mowa w art. 45 ust. 1 u.k.k., oznaczają tylko odsetki kapitałowe.

Odsetki za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.) nie są bowiem objęte sankcją kredytu darmowego. Kredytobiorca nie powinien być bowiem premiowany w sytuacjach, w których sam narusza postanowienia umowy o kredyt konsumencki, opóźniając się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki za opóźnienie zasadniczo pełnią funkcję zryczałtowanego odszkodowania, ewentualnie funkcję penalną i nie stanowią wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu. Funkcja odsetek za opóźnienie uzasadnia wyłączenie ich spod działania sankcji kredytu darmowego. Konstatacja ta odnosi się również do przypadków, w których wysokość odsetek za opóźnienie określono w umowie o kredyt konsumencki. Sankcja kredytu darmowego nie obejmuje takich odsetek” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2019 r., sygn. akt V Aca 118/18, Lex 2706625).

Strona pozwana powołuje się na sankcję darmowego kredytu wynikająca z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim, czemu powód stanowczo zaprzeczył, wskazując nadto , że uprawnienie pozwanej do skorzystania z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim wygasło w związku z upływem prekluzyjnego rocznego terminu.

W doktrynie wskazuje się, że „konsument, który chce skorzystać z tego uprawnienia, musi złożyć kredytodawcy pisemne oświadczenie o zamiarze skorzystania z sankcji kredytu darmowego. Jednakże zgodnie z ust. 5 ww. przepisu uprawnienie to wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Przez wykonanie umowy należy rozumieć wywiązanie się przez jej strony ze wszystkich obowiązków nałożonych na nich na podstawie umowy. Celem wprowadzonego przez ustawodawcę terminu prekluzyjnego, jak się wydaje, była chęć uporządkowania i stabilizacji obrotu przez wykluczenie sytuacji, w których możliwość powołania się na sankcję kredytu darmowego - i tym samym zmiana treści zobowiązania - trwałyby w nieskończoność, pozbawiając kredytodawcę pewności co do kształtu relacji łączącej go z konsumentem (tak: M. Grochowski, komentarz do art. 45 (w:) K. Osajda (red.), Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 2019, Nb 20)”.

Powód złożył pozwanej wypowiedzenie zawarte w piśmie z dnia 2020-07-03 r., natomiast roszczenie jest wymagalne od 2010-08-24 r. Pozwana natomiast nie wykazała dotychczas, aby skutecznie złożyła takie oświadczenie powodowi tj. przed upływem rocznego terminu, który już upłynął. Oświadczenie zawarte w piśmie z 20.06.2022- podpisanym przez pełnomocnika - nie spełnia ww. warunków i tym samym należało przyjąć, że złożone zostało po upływie prekluzyjnego terminu. Dodatkowo do oświadczenia nie zostało załączone pełnomocnictwo uprawniające do składania oświadczeń woli o charakterze materialnym.

Sankcja kredytu darmowego nie oznacza wygaśnięcia obowiązku konsumenta dotyczącego zwrotu kredytodawcy kapitału wykorzystanego kredytu. Konsument zwraca taki kapitał w terminie i w sposób określony w umowie o kredyt konsumencki (art. 45 ust. 1 in fine).

Na dochodzoną przez powoda kwotę w wysokości 87.439,65 zł składają się kwota : 87.121,20 zł tytułem kapitału , w tym kwota 316,31 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od dnia powstania zaległości do dnia wymagalności umowy tj. do dnia 24.08. 2020 roku oraz kwota 2,14 zł tytułem odsetek za zwłokę naliczonych od dnia niespłacenia przez kredytobiorcę należności w terminie ustalonym w umowie z dnia 24 maja 2021 roku.

Pozwana zakwestionowała sposób określenia rzeczywistej rocznej stopy procentowej. Zarzut okazał się gołosłowny bowiem w ocenie sądu wartość ta została obliczona prawidłowo. Pozwana nawet nie próbowała wykazać jak winna kształtować się prawidłowa wartość (...).

Zważyć należy, że kwestionując wyliczenia instytucji finansowej jaką jest bank, pozwana nie zgłosiła własnych dowodów, np. wniosku o powołanie biegłego z zakresu finansów/rachunkowości, nie przedstawiła tez własnych wyliczeń wskazujących na błędy rachunkowe..

Zgodnie z § 1 pkt 1 lit e umowy stopa oprocentowania kredytu wynosiła 8,99 , zaś zgodnie z § 5 stopy lombardowej.

Z treści § 5 umowy wynika, że oprocentowanie jest zmienne, natomiast odsetki naliczane są według zmiennej stopy procentowej za każdy dzień kalendarzowy, w wysokości obowiązującej w dniu ich naliczania. Odsetki sod udzielonej kwoty kredytu były należne w okresach miesięcznych. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że zgodnie z § 5 pkt 5 Umowy „bank nalicza odsetki metodą malejącego kapitału, tj. od wysokości kapitału kredytu pozostałego do spłaty, zgodnie ze stanem aktualnego zadłużenia”. Zgodnie z historią rachunku technicznego , który był przeznaczony do ewidencji odsetek umownych, stwierdzić należy, że pozwana posiadała zaległość w spłacie odsetek umownych od grudnia 2019 roku, w związku z czym powodowy Bank był uprawniony do wypowiedzeń Jednocześnie powód wskazał, że pozwana na dzień 25 sierpnia 2020 roku nie dokonała całkowitej spłaty kwoty naliczonych odsetek umownych i na dzień 25.08.2020 r. kształtowały się one na poziomie 316.31 zł której żąda strona powodowa.

Zgodnie z § 11 umowy kredytu powód był uprawniony do naliczania odsetek w wysokości równej odsetkom maksymalnym za opóźnienie, zgodnie z przepisami Kodeksu Cywilnego, liczonych od kwoty zadłużenia przeterminowanego, tj. należności niespłaconych w terminie ustalonym w Umowie i harmonogramie spłat. Tymczasem z historii rachunku technicznego pozwanej wynika, że pozwana nie dokonywał spłaty odsetek liczonych od zadłużenia przeterminowanego , które na dzień 04-09-2020 r. wynosiły one 2,14 zł i zasądzenia takiej kwoty od pozwanej dochodzi powód w niniejszym procesie.

W świetle wskazanych wyżej dowodów Sąd odszedł do przekonania , że powództwo zostało udowodnione i że w dacie wystawienia wyciągu z ksiąg rachunkowych dług pozwanego wynosił kwotę tam wskazaną.

Mając na uwadze przedstawione wyżej zachodziły podstawy do udzielenia ochrony prawnej powodowi poprzez uwzględnienie powództwa.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był przepis art. 98 k.p.c. , zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Sąd zatem zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej z tytułu zwrotu kosztów procesu kwotę 9.774 zł, na które składa się opłata sądowa od pozwu w kwocie 4357 zł, wydatek na opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwota 5400 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego określonych w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 ze zm.).