Pełny tekst orzeczenia

WYROK CZĘŚCIOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia del. Agnieszka Onichimowska

Protokolant: Maksymilian Obrębski

po rozpoznaniu 15 maja 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa J. P.

przeciwko Skarbowi Państwa - Wojewodzie (...) oraz (...)

o zapłatę

1.  oddala powództwo w stosunku do pozwanego (...);

2.  zasądza od powoda J. P. na rzecz pozwanego (...) kwotę 10.800,00 (dziesięć tysięcy osiemset i 00/100) złotych, tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia del. Agnieszka Onichimowska

UZASADNIENIE

wyroku częściowego

Pozwem z dnia 26 maja 2021 r. (data stempla pocztowego, k. 190) powód J. P. wniósł o zasądzenie solidarnie od Skarbu Państwa i (...) na swoją rzecz kwoty 1.000.000,00 zł z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej liczonymi od 31 lipca 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem części odszkodowania za doprowadzenie do niemożności odzyskania przez powoda wywłaszczonej nieruchomości, co było wynikiem przeznaczenia jej na inny cel niż cel wywłaszczenia, bez wcześniejszego powiadomienia o tym Powoda i poinformowania go o powstaniu możliwości zwrotu tej nieruchomości.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w 1976 r. wywłaszczona została należąca do niego nieruchomość (o pow. 9.438 m ^{( 2)}), celem realizacji Inwestycji w postaci bazy warsztatowo-remontowej. Wyjaśniono jednocześnie, iż wywłaszczona Nieruchomość okazała się jednak zbędna na cel wywłaszczenia, o czym świadczy fakt, że na terenie wywłaszczonych działek, nigdy nie zrealizowano żadnej bazy warsztatowo-remontowej. Do 1982 r. na terenie nieruchomości - mimo upływu 7 lat od chwili wywłaszczenia - nie zostały zrealizowane żadne obiekty budowlane, natomiast do 1987 r. została wykonana jedynie konstrukcja hali remontowej, której budowa nie została jednak ukończona. Zamiast tego na początku lat 90 XX wieku obszar został zaadaptowany pod prowadzenie prywatnej działalności handlowej. Powód zarzucił, że mimo zbędności wywłaszczonej nieruchomości na cel wywłaszczenia, właściwe organy (Prezydent (...) i Wojewoda (...) oraz ich poprzednicy kompetencyjni) doprowadziły do niemożności odzyskania jej przez powoda (wobec przeznaczenia jej na inny cel niż cel wywłaszczenia), bez wcześniejszego powiadomienia o tym Powoda i poinformowania go o powstaniu możliwości zwrotu tej nieruchomości (czego wymagały obowiązujące przepisy). W ocenie powoda właściwe organy powinny były zwrócić wywłaszczoną nieruchomość, lecz nie uczyniły tego, wyrządzając w ten sposób Powodowi szkodę. (pozew k . 3-26)

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa - Wojewoda (...) reprezentowany przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował powództwo co do zasady jak i co do wysokości. Pozwany zaprzeczył twierdzeniom pozwu, w tym temu, że na pozwanym ciążył obowiązek powiadomienia powoda o zamiarze użycia nieruchomości na cel inny, niż określony w akcie o charakterze wywłaszczenia (umowie zawartej pomiędzy stronami 26 stycznia 1976 roku) oraz, że nieruchomość nie została wykorzystana na cel, na który została wywłaszczona, że stała się zbędna na cel wywłaszczenia, że powinna być zwrócona powodowi oraz, że Skarb Państwa dopuścił się deliktu polegającego na naruszeniu przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz ustaw ją poprzedzających, a także art. 21 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 1 Konstytucji, oraz art. 1 protokołu nr (...) do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz postanowień Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Pozwany zakwestionował również solidarną odpowiedzialność wraz z (...), jak też to, że zaniechanie Skarbu Państwa miało charakter bezprawny oraz a także że powód poniósł szkodę majątkową w postaci utraty możliwości zwrotu nieruchomości w naturze i że szkoda tak rozumiana pozostaje w związku z źródłem szkody jakie przywołuje powód. Pozwany podniósł ponadto zarzut przedawnienia. ( odpowiedź na pozew Skarbu Państwa – k. 207-222)

Pozwane m. st. W. w odpowiedzi na pozew wniosło o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował dochodzone roszczenie, tak co do zasady jak i wysokości. Zakwestionowano również, że nieruchomość nie została wykorzystana na cel, na który została wywłaszczona i że stała się zbędna na cel wywłaszczenia. Strona pozwana podniosła zarzut braku legitymacji biernej po swojej stronie, wskazując, że (...) nie jest i nigdy nie było właścicielem nieruchomości przy ul (...), ani nią nigdy nie władało. Działki (...) z obrębu (...) stanowią natomiast własność Skarbu Państwa — na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 26 stycznia 1976 r. Pozwany wyjaśnił, że wywłaszczenie nieruchomości nie zostało dokonane na rzecz (...) i własność nieruchomości nigdy nie przeszła na rzecz (...). Właściwym do rozpatrzenia wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości był Prezydent (...), ale działający nie jako organ (...), tylko wykonujący zadania starosty z zakresu administracji rządowej w zakresie gospodarowania nieruchomościami, na co wprost wskazują przepisy wskazane w podstawie prawnej decyzji Prezydenta (...) z dnia 30 marca 2015 r.nr (...) - art. 4pkt 9b ^{( 1)}, 136 ust. 3,142 ust. 1 i art. 229 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami.

Z ostrożności procesowej pozwany zakwestionował zaistnienie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie (...), w szczególności co do powstania po stronie powoda szkody w sytuacji gdy dokonał on sprzedaży nieruchomości za cenę 137.272,00 zł. W ocenie pozwanego nie można w niniejszej sprawie mówić także o bezprawności działania i zawinienia po stronie (...), jak również o istnieniu związku przyczynowego między działaniem (...) a rzekomą szkodą wywodzoną w niniejszym postępowaniu. Z daleko idącej ostrożności procesowej pozwany zgłosił także zarzut przedawnienia roszczenia. ( odpowiedź na pozew – k. 225-227)

Do czasu wydania wyroku częściowego strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 12 kwietnia 1973 r. wydaną na podstawie art. 30 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym oraz Uchwały Nr (...) Rady Ministrów z dnia 29 maja 1971 r. w sprawie lokalizacji Inwestycji (...) i § 9 Instrukcji w sprawie trybu przygotowania 1 wydania decyzji o lokalizacji Inwestycji na terenie m. st. W., ustalania linii, rozgraniczających oraz zatwierdzania planów realizacyjnych, stanowiącej załącznik do Uchwały Nr (...) (...) z dnia 21 lipca 1970 r. - (...)w porozumieniu Miejską Komisją Planowania Gospodarczego, (...) ((...)) ustalił lokalizację bazy warsztatowo –remontowej na terenie położonym w (...) przy ul. (...).

Dowód: decyzja nr (...) ((...)) z 12 kwietnia 1973 r. o lokalizacji inwestycji wraz z załącznikami – k. 30-34

Decyzją Prezydenta (...) z dnia 19 września 1975 r. zatwierdzono plan realizacyjny – ogólny zagospodarowania terenu inwestycji Warsztatów Remontowych (...) przy ul. (...) w W..

Dowód: decyzja nr (...) z 19 września 1975 r. o zatwierdzeniu planu realizacyjnego (Decyzja Realizacyjna) – 30-31

W dniu 26 stycznia 1976 r. J. P. dokonał sprzedaży na rzecz Skarbu Państwa za kwotę 137.272 zł (§ 2) nieruchomości w granicach dawnej działki ewidencyjnej nr (...) z obrębu (...) o pow. 9 438 m2 w W. (KW nr (...)). Do zawarcia umowy doszło w trybie art 6 ustawy z 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (§ 1). Część nieruchomości stanowiąca niezabudowaną działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o pow. 9.438 m ^{( 2)}, wchodziła w skład (...) (§ 1 ust. 4-5).

Dowód: akt notarialny obejmujący umowę sprzedaży nieruchomości z 26 stycznia 1976 r. – k. 41-45, akt własności ziemi - k. 46

Z dniem 21 października 1989 r. wstrzymano budowę Warsztatów Zakładów (...) w W.. Hala główna została zaadaptowana na cele handlowe.

Dowód: pismo (...) z dnia 30 października 1989 r. – 63, pismo (...) z dnia 18 października 1991 r. – k. 66.

Decyzją z dnia 3 lipca 1992 nr (...) Wojewoda (...) na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy 2 dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomościami, art. 33 ust. 1 i 2, art. 39 ust. i art. 40 ust. 1 i 3, art. 43 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości oraz art. 104 kodeksu postępowania administracyjnego, po rozpatrzeniu wniosku Zakładów (...) w W., stwierdził nabycie z dniem 5 grudnia 1990 r. przez Zakłady (...), którego następcą prawnym jest jednoosobowa spółka akcyjna Skarbu Państwa pod nazwą Zakłady (...) Spółka Akcyjna, prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego, stanowiącego własność Skarbu Państwa o pow. (...) 017 m/2, położonego w W. przy ul. (...) oraz nieodpłatne nabycie budynków i urządzeń znajdujących się na gruncie opisanym w pkt 1 decyzji

Dowód: decyzja Wojewody (...) nr (...) z 3 lipca 1992 o uwłaszczeniu wraz z załącznikami – k. 35-38

Umową z dnia 13 grudnia 2000 r. , Zakłady (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. dokonały przeniesienia na rzecz spółki Zarząd (...) S.A. z siedzibą w W. prawa użytkowania wieczystego działek gruntu oznaczonych numerami (...), (...), (...), (...) i (...) o łącznej powierzchni 7 ha 23 a 21 m ^{( 2)} wraz ze znajdującymi się na nich budynkami.

Dowód: akt notarialny nr rep A (...) – k. 101-107

Pismem z dnia 20 października 2014 r. skierowanym do Urzędu (...) - Wydziału (...), J. P. - powołując się na regulację art. 136 i nast. ustawy z dnia 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami, art. 21 i st. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - wniósł o zwrot nieruchomości położonej w W. D. B. przy ul. (...) oznaczonej na mapie ewidencyjnej jako dawna działka nr (...), stanowiącej obecnie część działki ewidencyjnej nr (...) z obrębu (...) o powierzchni 9.438 m ^{( 2)}.

Dowód: wniosek o zwrot nieruchomości, k. 122-127

Decyzją nr (...) z dnia 30 marca 2015 r. Prezydent (...), na podstawie art. 4 pkt. 9b ^{( 1)}art. 136 ust. 3, art. 142 ust. 1 i art. 229 ustawy z dnia 21sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 roku o ustroju (...) oraz art. 104 i art. 105 §1 k.p.a., umorzył postępowanie w sprawie zwrotu nieruchomości położonej w W. w rejonie ulicy (...), wchodzącej w skład aktualnych działek ewidencyjnych nr (...) z obrębu (...) opisanych w księdze wieczystej KW Nr (...), objętej aktem notarialnym z dnia 26.01.1976 roku Rep. Nr (...), jako bezprzedmiotowe.

W uzasadnieniu wskazano, że fakt zadysponowania przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego wywłaszczoną nieruchomością przez ustanowienie prawa użytkowania wieczystego powoduje, że roszczenie o zwrot przysługujące byłemu właścicielowi z art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami staje się bezskuteczne i wnioskowana do zwrotu nieruchomość nie może zostać zwrócona.

Dowód: decyzja Prezydenta (...) z dnia 30 marca 2015 r. – 128-134

Decyzją z dnia 26 maja 2015 r., nr (...) Wojewoda (...) utrzymał w mocy zaskarżoną przez J. P. decyzję Prezydenta (...).

Dowód: decyzja Wojewody (...) z dnia 26 maja 2015 r. – k. 135-144

Wyrokiem z dnia 23 listopada 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę J. P. na decyzję Wojewody (...) z dnia 26 maja 2015 r. w przedmiocie umorzenia postępowania.

Dowód: wyrok WSA z dnia 23 listopada 2015 r. – k. 145-173

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów, które Sąd uznał za wiarygodne, albowiem ich autentyczność nie została zakwestionowana przez strony, a ponadto Sąd nie znalazł podstaw do ich podważenia z urzędu.

Sąd Okręgowy zażył co następuje:

W niniejszej sprawie powód skierował powództwo przeciwko Skarbowi Państwa oraz (...), żądając zasądzenia na swoją rzecz solidarnie od pozwanych kwoty 1.000.000,00 zł z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej liczonymi od 31 lipca 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem części odszkodowania za doprowadzenie do niemożności odzyskania przez powoda wywłaszczonej nieruchomości.

Powód roszczenie odszkodowawcze wiązał z niezgodnym (w jego ocenie) z prawem postępowaniem tj. doprowadzeniem do niemożności odzyskania wywłaszczonej nieruchomości, co było wynikiem przeznaczenia jej na inny cel niż cel wywłaszczenia, bez wcześniejszego powiadomienia o tym Powoda i poinformowania go o powstaniu możliwości zwrotu nieruchomości. Powód zaznaczył przy tym, że na przestrzeni lat, z uwagi na następujące po sobie liczne zmiany prawne, w tym ustrojowe wywołane powstaniem w 1990 r. samorządu terytorialnego, w skutek przejścia kompetencji zmieniały się jednostki władzy wykonawczej odpowiedzialne za zdarzenie szkodzące będące przedmiotem niniejszej sprawy. Jednakże za wszystkie działania, w ocenie powoda, odpowiadają Skarb Państwa i jednostka samorządu terytorialnego, jaką jest (...), będące jednocześnie gminą i powiatem (art. 1 ust. 1 ustawy z 15 marca 2002 r. o ustroju (...)).

Pozwany (...) w złożonej odpowiedzi na pozew (k. 225) podniósł zarzut braku legitymacji procesowej biernej, wskazując, że (...) nie jest i nigdy nie było właścicielem nieruchomości przy ul (...), ani nią nigdy nie władało. Działki (...) z obrębu (...) stanowią bowiem własność Skarbu Państwa. Wywłaszczenie nieruchomości nie zostało dokonane na rzecz (...) i własność nieruchomości nigdy nie przeszła na rzecz (...). Pozwany podkreślił, że właściwym do rozpatrzenia wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości był Prezydent (...), ale działający nie jako organ (...), tylko wykonujący zadania starosty z zakresu administracji rządowej w zakresie gospodarowania nieruchomościami.

W przedmiotowej sprawie podstawę materialnoprawną żądania pozwu stanowił art. 417 § 1 k.c., zgodnie z którym. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Zasadnicze znaczenie dla treści rozstrzygnięcia zawartego w sentencji wyroku częściowego, miała jednak nie ocena zaistnienia przesłanek dotyczących podstaw dokonania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, a jedynie kwestia legitymacji procesowej biernej pozwanego (...). Uchybienie, jakie powód zarzucał pozwanemu (...), sprowadza się do zaniechania uprzedniego zawiadomienia powoda, jako poprzedniego właściciela, o zamiarze przeznaczenia wywłaszczonej nieruchomości na inny cel i poinformowania o powstaniu możliwości zwrotu tej nieruchomości, co stanowi naruszenie regulacji zawartych art. 136 ugn.

Pozwane (...) uzasadniając brak legitymacji biernej wskazywało miedzy innymi, iż właściwym do rozpatrzenia wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości był co prawda Prezydent (...), ale działający nie jako organ (...), tylko wykonujący zadania starosty z zakresu administracji rządowej w zakresie gospodarowania nieruchomościami, na co wprost wskazują przepisy wskazane w podstawie prawnej decyzji Prezydenta (...) z dnia 30 marca 2015 r.nr (...) - art. 4pkt 9b ^{( 1)}, 136 ust. 3,142 ust. 1 i art. 229 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami.

W art. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami zawarto słowniczek, zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o ,,właściwym organie” (pkt 9) należy przez to rozumieć starostę, wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej, w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa oraz organ wykonawczy gminy, powiatu i województwa w odniesieniu do nieruchomości stanowiących odpowiednio własność gminy, powiatu i województwa. W art. 4 pkt 9b ^{( 1 )} wskazano natomiast, że pod pojęciem ,,starosty” należy rozumieć również prezydenta miasta na prawach powiatu. Zgodnie zaś z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy, Stolica Rzeczypospolitej Polskiej miasto stołeczne Warszawa jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu. Co więcej w świetle art. 11. ust. 1 ugn z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze. Warto przy tym nadmienić, iż o „właściwym organie” mowa jest m.in. w art. 136 ust. 2 ugn. dot. obowiązku zawiadomienia poprzedniego właściciela o zamiarze użycia wywłaszczonej nieruchomości lub jej części, na inny cel niż określony w decyzji o wywłaszczeniu.

Analiza przywołanych wyżej regulacji nie pozostawia więc wątpliwości, że zadania z zakresu administracji rządowej w dziedzinie gospodarki nieruchomościami przekazane zostały w drodze ustawy do realizacji Prezydentowi (...), nie zaś jednostce samorządu terytorialnego (tj. (...)). Pomimo więc, że Prezydent (...) organizacyjnie przynależy do jednostki samorządu terytorialnego, to realizuje on zadania z zakresu administracji rządowej, jako ustawowo umocowany do reprezentowania Skarbu Państwa, niezależnie od działań samorządu i nie w jego imieniu. Działa on bowiem w imieniu Skarbu Państwa, w granicach własnych przyznanych mu ustawowo kompetencji niezależnych od kompetencji miasta, jako osoby prawnej. ( porównaj: Wyrok SA w Warszawie z 22.08.2018 r., I ACa 379/17, LEX nr 2553711, uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 14 grudnia 2002 r., III RN 19/02, Lex nr 577490)

W tym stanie rzeczy działania czy też zaniechania Prezydenta (...) można rozpatrywać jedynie przez pryzmat jego działania (zaniechania), jako organu Skarbu Państwa, nie zaś działania jako organu jednostki samorządu terytorialnego ((...)) ta bowiem, jak już wyżej wskazano, nie ma kompetencji z zakresu zwrotu wywłaszczonych na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości. Prezydent miasta (...) nie może zaś występować w ramach nałożonych przez ustawodawcę obowiązków, o jakich np. mowa w art. 136 ust. 2 ugn , jako reprezentant dwóch osób prawnych - Skarbu Państwa (jako starosta) i jednostki samorządu terytorialnego (jako prezydent). Wobec tego, (...) nie posiadając w tym względzie ustawowych kompetencji, nie może ponosić odpowiedzialności. ( por: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 1995 r., III CZP 163/95, Wyrok SA w Warszawie z 5.06.2019 r., I ACa 261/18, LEX nr 2691175).

Niezależnie od powyższego analiza przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 i z 1982 r. Nr 11, poz. 79) oraz ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. z 1991 r. poz. 127, z późn. zm) nie daje podstaw do ustalenia odpowiedzialności jednostki samorządu terytorialnego, tj. (...). Podkreślić przy tym należy, iż poza sporem pozostała okoliczność, iż prawo własności przedmiotowej nieruchomości przysługuje Skarbowi Państwa nieprzerwanie od 1976 roku.

Uwzględniając powyższe rozważania stwierdzić należy, że tylko przepis prawa materialnego, stanowiący podstawę interesu prawnego, stwarza dla określonego podmiotu legitymację procesową strony. Strona jest zatem pojęciem materialnoprawnym, a nie procesowym, a przeto o tym czy dany podmiot jest stroną postępowania cywilnego, tj., czy można przypisać mu odpowiedzialność za szkodę wywołaną działaniem lub zaniechaniem, przesądzają przepisy prawa materialnego, mające zastosowanie w konkretnym stanie faktycznym, nie zaś przepisy procesowe. Skoro zaś legitymacja procesowa jest przesłanką merytoryczną, o której istnieniu przesądzają przepisy prawa materialnego, mające zastosowanie w konkretnym stanie faktycznym, nie zaś przepisy procesowe, jej brak prowadzi do oddalenia powództwa (porównaj: Wyrok SA w Warszawie z 5.06.2019 r., I ACa 261/18, LEX nr 2691175, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt III APa 9/14, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 2012 r., sygn. akt I ACa 1157/12).

Mając na uwadze powyższe Sąd, orzekł jak w pkt. 1 sentencji wyroku, oddalając powództwo w stosunku do pozwanego (...).

O kosztach orzeczono w pkt. 2. sentencji wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.c. Na koszty pozwanego (...) złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 10.800,00 zł (ustalone na podstawie § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia del. Agnieszka Onichimowska