Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 504/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 25 kwietnia 2024 roku w sprawie II K 563/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut obrazy przepisów postępowania, która to miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych dowodów nie uwzględniającą zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, jak też przez pominięcie przy wyrokowaniu okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego, tj. treści sprawozdania z kontroli skarbowej, podczas której pracownicy Pierwszego Urzędu Skarbowego (...) zakwestionowali rozliczenia podatku VAT, treści wyjaśnień wspólników, oskarżonego i pracowników oraz danych z KRS i informacji przekazanych przez Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy, z których wynika, ze w związku z prawomocnym skazaniem za czyn z art. 270 § 1 kk, w wyniku czego w/w Sąd Rejonowy wydał postanowienie o wykreśleniu R. D., ze względu na orzeczony w stosunku do oskarżonego zakaz zajmowania stanowiska członka zarządu, członka rady nadzorczej, komisji rewizyjnej czy likwidatora, podczas, gdy zeznania świadków, jak i wyjaśnienia samego oskarżonego wskazują, że mimo powyższego, nadal był on najważniejszą osobą w spółce, to on podejmował decyzje, a podwładni traktowali go jako szefa, a roli prezesa nie pełnił jedynie formalnie, które to okoliczności wskazują na winę oskarżonego;

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, mającego wpływ na treść orzeczenia polegającego na wyrażeniu błędnego poglądu, ze R. D. swoim zachowaniem nie wypełnił dyspozycji zawartej w art. 56 § 1 kks w zb. z art. 62 § 2 kks w zb. z art. 61 § 1 kks w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks oraz art. 271 § 1 i § 3 kk, bowiem dowody zebrane w sprawie nie stworzyły wystarczających postaw do uznania R. D. za winnego zarzucanego mu czynu, gdyż Sąd uznał, że brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony w okresie objętym zarzutem był Prezesem Zarządu spółki (...), a wystawione faktury VAT pochodziły od podmiotów formalnie istniejących, podczas gdy prawidłowe ustalenia faktyczne winny prowadzić do wniosku, że oskarżony R. D. swoim zachowaniem zrealizował znamiona czynu z art. 56 § 1 kks w zb. z art. 62 § 2 kks w zb. z art. 61 § 1 kks w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks oraz art. 271 § 1 i § 3 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora sprowadza się w istocie rzeczy do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji, a dotyczących braku dowodów popełnienia zarzuconych oskarżonemu czynów. Opiera się ona na odmiennej interpretacji zebranych w sprawie dowodów i nie przedstawia dostatecznie przekonywujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania sądu I instancji. Skarżący nie wykazał bowiem w sposób przekonujący, że rozumowanie sądu meriti było wadliwe bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają wyłącznie charakter subiektywnej polemiki opierającej się na niekorzystnej dla oskarżonego ocenie dowodów, nie znajdującej potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy. Chodzi tu oczywiście o to, że apelacja nie przedstawia na tyle ważkich argumentów, by wskazywałoby na wadliwe rozumowanie sądu I instancji czy też wadliwą ocenę przeprowadzonych dowodów. Dokonane bowiem przez sąd I instancji ustalenia faktyczne w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej ich analizy. Zważyć trzeba, iż przekonanie sądu I instancji o braku niepodważalnych dowodów potwierdzających sprawstwo oskarżonego pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza normy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w treści art. 7 kpk. Jednocześnie zaś konkluzje sądu I instancji stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), a nade wszystko zostały wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku (art.424§1 pkt 1 kpk).

Nie budzi wątpliwości, że sąd I instancji szczegółowo odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Skarżący zaś negując dokonaną w sposób prawidłowy przez sąd I instancji ocenę dowodów oraz podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, nie przytacza w rzeczywistości żadnych, dostatecznych argumentów, które podważałyby trafność ustaleń faktycznych, będących podstawą przedmiotowego rozstrzygnięcia, poza takim jedynie, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego dawała wyraźne podstawy do przypisania oskarżonemu zarzuconych czynów. Nie jest to argument dostateczny i wystarczający do obalenia ocen przeprowadzonych przez sąd merytoryczny. Dowody na jakich sąd I instancji oparł swoje wnioski i końcowe rozstrzygnięcie są bowiem w swej wymowie jednoznaczne i nie budzące wątpliwości. Sąd rejonowy rzetelnie ocenił materiał dowodowy. Sąd okręgowy w całości tą ocenę podziela.

Wymagana przez przepisy kodeksu karnego skarbowego, jako warunek odpowiedzialności karnej, umyślność zachowania się sprawcy nie może jednocześnie być wywodzona z samego faktu zaistnienia znamion strony przedmiotowej danego czynu skarbowego. Nie można jej domniemywać, lecz należy ją udowodnić, choćby na podstawie dowodów pośrednich, w drodze logicznego rozumowania z całokształtu zebranego materiału dowodowego. Jednym z warunków odpowiedzialności za przestępstwo skarbowe jest bowiem, poza spełnieniem znamion przedmiotowych przestępstwa skarbowego, także umyślność (wyjątkowo - nieumyślność) zachowania sprawcy (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z 23 maja 2002 roku, V KKN 426/00, OSNKW rok 2002, Nr 9-10, poz. 81, str. 76).

Zazwyczaj ustalenie świadomości bezprawności stanowi wynik wnioskowania z udowodnionych okoliczności dotyczących popełnienia czynu zabronionego. Jeżeli jednak w świetle materiałów dowodowych sprawy nasuwają się rozsądne wątpliwości co do tego, czy sprawca nie działał w przekonaniu, że jego czyn nie jest bezprawny, to konieczne jest ustalenie co do świadomości bezprawności. Ustalenie w tej kwestii - podobnie jak ustalenie co do tego, czy sprawca, który działał bez świadomości bezprawności, mógł błędu uniknąć - musi stanowić wynik analizy całokształtu udowodnionych okoliczności danej sprawy. W tym zakresie istotne znaczenie mają również czynniki, które rzutowały na możliwość trafnej oceny sytuacji przez konkretnego sprawcę (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1974 r. I KR 362/73, OSPiKA 1975, z. 4, poz. 79).

Przy zamiarze ewentualnym należy wykazać znacznie więcej, tj., że sprawca po pierwsze, miał świadomość, iż jego zachowanie może wyczerpywać przedmiotowe znamiona czynu zabronionego przez prawo karne skarbowe, a po drugie, że akceptował taki stan rzeczy. Przy czym zgody na skutek nie można domniemywać, czy się jej domyślać, lecz należy wykazać, że stanowiła ona jeden z elementów procesów zachodzących w psychice sprawcy ( zob. wyr. SN z 6 II 1973 r., V KRN 569/72, OSNPG 1973, nr 6, poz. 72 i z 27 VII 1973 r., IV KR 153/73, OSNKW 1974, nr 1, poz. 5 ).

Niekwestionowaną okolicznością jest fakt, że to oskarżony, nawet nie posiadając statusu Prezesa spółki (a sąd meriti prawidłowo w tym aspekcie przeanalizował dokumenty KRS, poprawnie ustalając okresy kiedy takowego statusu nie posiadał, a dodatkowo – wbrew apelantowi – wywiódł z powyższego słuszne wnioski dla sprawy), faktycznie pełnił role decyzyjne i reprezentacyjne w firmie i mógłby ponieść odpowiedzialność karną za zarzucane mu czyny, gdyby pozwalał na to materiał dowodowy zgromadzony w sprawie.

Sąd odwoławczy zauważa, że w odniesieniu do przestępstwa karno-skarbowego, w art. 9 § 3 kks wprost przewiduje się odpowiedzialność karną osoby, która „faktycznie” zajmuje się sprawami gospodarczymi/finansowymi osoby fizycznej czy prawnej, a w odniesieniu do przestępstwa powszechnego w grę wchodzić może odpowiedzialność w postaci sprawstwa kierowniczego, czy któraś z innych z form zjawiskowych czynu.

Dla apelanta ustalenie, iż oskarżony faktyczne zajmował się sprawami spółki jak „Prezes”, nawet w okresach kiedy formalnie nim nie był, bo takiej funkcji sprawować nie mógł, jest koronnym argumentem przemawiającym za skazaniem. Tymczasem, samo pełnienie takiej funkcji, wbrew orzeczonemu zakazowi, to ewentualnie odpowiedzialność z innej podstawy prawnej i poza zakresem przedmiotowej skargi. Sąd rejonowy poprawnie ustalił okresy, w których wykreślono oskarżonego z właściwych ewidencji jako „Prezesa” spółki, nie oznaczało to jednak jeszcze automatycznie, że jest winien popełnienia zarzuconych czynów oszustwa podatkowego i naruszenia procedury rachunkowej, czy dokonania fałszerstwa intelektualnego (tu podmiot odpowiedzialny musi posiadać określony przymiot). Wydanie wyroku uniewinniającego wynikało z braku możliwości ustalenia wszystkich niezbędnych dla przestępstw znamion i przypisania zawinionego zachowania oskarżonemu.

Rację ma sąd meriti kiedy podnosi, że R. D. posiada wieloletnie doświadczenie w branży budowlanej. Takowe też posiadają M. P. (1) oraz M. Ś. (1). Oskarżony współpracuje z jednym z nich od około 30 lat, z drugim zaś od kilku. Zarówno z wyjaśnień oskarżonego, jak też świadków M. P. (1) i M. Ś. (1) wynika, że podmioty te (tj. reprezentowane przez w/w mężczyzn) wielokrotnie podejmowały z sobą współpracę na polu podwykonawstwa w branży budowlanej. Pośrednio okoliczność ta wynika także z zeznań jednego ze (...) spółki (...), który także był podwykonawcą współpracującym z oskarżonym.

Okoliczność współpracy firmy oskarżonego z innymi podwykonawcami wynika także z zeznań innych pracowników firmy (...). Zarówno z depozycji oskarżonego, jak też świadków M. P. (1) i M. Ś. (1) nie wynika natomiast, jakoby zdarzały się sytuacje nienależytego wykonania zobowiązania, czyli takie, które skutkowały by wystąpieniem konfliktu pomiędzy współpracującymi firmami. W związku z tym uznać można, że oskarżony nie miał podstaw powziąć wątpliwości, co do prawidłowości dokumentowania wykonywanych prac. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynika, aby był przez któregokolwiek z kontrahentów informowany o jakichkolwiek problemach z płynnością finansową firm współpracujących: (...) (...) M. Ś. (2), w szczególności o problemach skutkujących zawieszeniem czy likwidacją prowadzonej przez kontrahentów działalności gospodarczej. Wiedza, zasady logicznego rozumowania, doświadczenie życiowe i zawodowe pozwalają natomiast na przyjęcie, że w sytuacji problemów w prowadzeniu działalności gospodarczej, może zdarzyć się, że podmiot gospodarczy nie poinformuje o tym swojego kontrahenta z czystej obawy zerwania umowy czy też nie nawiązania kolejnych.

Sąd rejonowy prawidłowo przeanalizował dokumenty, takie jak KRS oraz rejestry skarbowe i doszedł do słusznego wniosku, że w okresie objętym firmy podwykonawców M. P. (1) oraz M. Ś. (1) istniały. Co więcej, określone prace budowlane i remontowe, jakie w okresie objętym aktem oskarżenia, miały być wykonywane – faktycznie wykonywane były (ustalenia faktyczne wskazują na konkretne obiekty wybudowane, czy wyremontowane w ramach tej współpracy – uzasadnienie k. 1113).

Istotnie też, racje ma sąd meriti, że oskarżony (w okresie czasu objętym aktem oskarżenia) nie miał instrumentów prawnych, aby zweryfikować sytuację prawną firm swych podwykonawców. Nawet, gdyby te firmy faktycznie nie istniały, to jak to słusznie podniósł sąd rejonowy w spawie nie ma podstaw do uznania, że oskarżony działał umyślnie. A to właśnie z uwagi na wieloletnie doświadczenie zawodowe, płynną współpracę oskarżonego z firmami (...) oraz M. Ś. (1), brak podstaw do powzięcia wątpliwości, co do rzetelności i legalności wytwarzanej dokumentacji finansowej (szczególnie gdy np. pierwszy z nich przez cały okres czasu prowadził i prowadzi na terenie miasta hurtownię). Słuszna jest więc konkluzja sądu meriti, że oskarżony nie miał świadomości, że może się posługiwać nierzetelnymi fakturami.

Sam fakt, że podmioty, z którymi współpracował oskarżony nie wykazały i nie rozliczyły faktur VAT, wymienionych przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji, nie wpływa automatycznie na przyjęcie, że po pierwsze: owe dokumenty nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych (nie dokumentowały prawdziwych zdarzeń gospodarczych), jak to wywodzi skarżący, a po drugie, że oskarżony miał tego świadomość. Przecież to po stronie tych podmiotów istniał obowiązek, a jego niewykonanie w żaden sposób nie zależało od woli oskarżonego, który nie miał na to wpływu, nie musiał nawet posiadać o tym wiedzy i zaniechanie wykonania tego obowiązku w żaden sposób nie może obciążać oskarżonego.

Analiza dokumentów załączonych ze sprawy, w której świadek M. P. dobrowolnie poddał się odpowiedzialności karnej, w szczególności merytoryczna treść wyjaśnień składanych wówczas przez M. P., koreluje z wydanym wyrokiem uniewinniającym R/ D.. M. P. bowiem wyjaśniał merytorycznie, iż określone faktury są prawdziwe, natomiast – jest niemal pewne – że złożony wniosek o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności świadka wynika z braku chęci wdawania się w proces karny (co jest sytuacja częstą, zwłaszcza gdy chodzi o możliwość dobrowolnego poddania się odpowiedzialności).

Sąd odwoławczy zważył, że czyny zarzucone oskarżonemu miały mieć miejsce blisko 10 lat temu. Ze sprawozdania z kontroli skarbowej, która to kontrola zainicjowała przedmiotową sprawę wynika, że inspektorzy mieli uwagi dotyczące np. tego, iż określone roboty/prace budowlano-remontowe były powielane w kolejnych fakturach, albo też, że opis tego, za co konkretnie i ile jeden podmiot gospodarczy zapłacił drugiemu, był ogólnikowy i nie uwzględniał stanu zatrudnienia. Tyle tylko, że odnoszono te dano do zatrudnienia wynikającego z dokumentów, a osobowy materiał dowody wskazuje, iż podwykonawcy wielokrotnie zatrudniali obywateli innych państw oraz „na czarno”, natomiast doświadczenie życiowe i zawodowe potwierdza, że takie sytuacje zdarzały się (w przeszłości niemal nagminnie). Z uwagi na znaczny upływ czasu świadkowie, tak jak sam oskarżony, nie byli natomiast w stanie odnieść się do konkretnych zapisów zawartych w konkretnej fakt5urze, gdzie nie jest wykluczone iż opisane były one ogólnikowo (przez wiele lat nikt z takiego sposobu ich opisu nie czynił nikomu zarzutu). Sąd odwoławczy zważył, że aktualnie – przy jednoczesnym pewnym ustaleniu, iż wynikający z faktur kontrahenci faktycznie istnieli i faktycznie prowadzili remonty/roboty budowlane, gdzie szefowie tych firm byli znani oskarżonemu jako podmioty rzetelnie wykonujące zawarte umowy (określone budowle powstały, określone remonty przeprowadzono), po blisko 10 latach, brak jest realnych możliwości, by tak szczegółowe zarzuty pod adresem każdej z wymienionych w zarzutach faktur (jak w kontroli urzędu podatkowego), zweryfikować w znaczeniu potwierdzić, lub jednoznacznie zaprzeczyć w rozumieniu ustaleń w procesie karnym. Także więc z tego powodu wydany wyrok uniewinniający się broni.

Rację ma także sąd rejonowy w swoich rozważaniach dotyczących przedawnienia czynu z Kodeksu karnego skarbowego – choć z racji brzmienia art. 439 § 2 kpk, nawet w sytuacji częściowego jego przedawnienia, należało utrzymać w mocy wyrok uniewinniający.

W ocenie sądu okręgowego, w toku niniejszego postępowania oskarżyciel niedostatecznie wykazał zasadność wniesionego aktu oskarżenia, mimo tego, iż to na nim spoczywał ciężar dowodu w tym względzie. W przedmiotowej sprawie nie zgromadzono dowodów wskazujących na to, aby oskarżony świadomie brał udział w procederze oszustwa podatkowego. W toku postępowania sądowego przeprowadzono wszelkie niezbędne, a w szczególności wszystkie wskazane przez oskarżyciela dowody, aby zweryfikować tezę aktu oskarżenia i prawdziwość linii obrony oskarżonego.

Wniosek

o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- kompleksowy i prawidłowo oceniony przez sąd meriti materiał dowodowy nie dawał podstaw do uznania oskarżonego za winnego zarzuconych mu czynów;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wskazano powyżej

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

Na podstawie przepisów art. 634 kpk w zw. z art. 632 pkt 2 kpk oraz art. 636 § 1 kpk sąd okręgowy stwierdził, iż wydatki postępowania odwoławczego w tej sprawie winien ponieść Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana