Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 565/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 23 maja 2024 roku sygn. II K 162/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

A. co do czynu przypisanego w punkcie I wyroku:

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 410 k.p.k., a polegającą na:

a. nienależytej ocenie wyjaśnień oskarżonego R. M., w zakresie przebiegu zdarzenia oraz motywacji oskarżonego - który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz szczegółowo wyjaśnił jego przebieg, a jego wyjaśnienia są jasne, spójne i konsekwentne,

b. nienależytej ocenie zeznań pokrzywdzonej E. D., której twierdzenia w zakresie przebiegu zdarzenia są niespójne,

c. zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki, celem ustalenia, czy trzy nagrania dostarczone przez pokrzywdzoną noszą ślady ingerencji w ich treść, w szczególności czy zostały usunięte fragmenty nagrania,

d. zaniechanie zwrócenia się do właściciela Salonu (...) o informację, czy na terenie sklepu jest monitoring, celem jego uzyskania.

II. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności przy wymiarze której Sąd pominął istotne okoliczności łagodzące takie, jak motywacja oskarżonego, tj. podjęcie próby porozumienia się z pokrzywdzoną w zakresie kontaktów oskarżonego z jego małoletnią córką oraz w efekcie złagodzenie konfliktu między stronami, nadto przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyrażenie skruchy, co powinno skutkować orzeczeniem kary w trybie art. 37a k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I. a. b.

Wbrew twierdzeniom skarżącej stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów. Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne.

W zakresie omawianego tu przestępstwa, fakt jego popełnienia jest zresztą bezsporny. Oskarżony, zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem Rejonowym, przyznał się do jego popełnienia.

Ad. I. c

Zarzut jest niezasadny. W toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem Rejonowym strony, w tym i oskarżony, nie kwestionowały dowodu z nagrań dokonanych przez pokrzywdzoną telefonem komórkowym i nie widziały potrzeby jakiejkolwiek weryfikacji tegoż dowodu. Po drugie, pokrzywdzona od samego początku zeznawała, że przez zdenerwowanie, nie nagrała całości zdarzenia, tylko trzy jego fragmenty. Brak jest racjonalnych powodów, aby poddawać to w wątpliwość. Po trzecie, sugestia, jakoby pokrzywdzona dysponowała dłuższym nagraniem i dokonała jego wycięć, jest jedynie spekulacją. Argument, że wszystkie trzy kilkunastosekundowe filmiki zostały nagrane w tym samym czasie jest nietrafiony. Przede wszystkim apelacja wskazuje jedynie godzinę i minutę tych nagrań, a nic nie wspomina o sekundach. Tymczasem czas utworzenia pierwszego pliku to 13.28. 13, drugiego – 13.28. 29., a trzeciego – 13.28. 46. Są więc one różne. Poza tym, datę faktycznego nagrania można by ustalić jedynie badając telefon komórkowy oskarżonej, którym dokonała nagrań. Natomiast daty utworzenia plików znajdujących się w materiale dowodowym sprawy (na płycie DVD - k.12) wskazują na datę ich utworzenia na nośniku, na który zostały zgrane. Sąd Rejonowy nie dopuścił się więc obrazy art. 167 k.p.k., gdyż sąd przeprowadza dowód z urzędu tylko wówczas, gdy jest to konieczne do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy.

Ad. I. d

Zarzut jest również niezasadny. Podobnie jak w poprzednim przypadku, w toku całego dotychczasowego postępowania strony, w tym i oskarżony, nie wnosiły o przeprowadzenia dowodu z nagrań monitoringu z salonu, w którym pracowała pokrzywdzona. Po drugie, należy wątpić, czy takowy monitoring tam się znajdował, skoro pokrzywdzona zdecydowała się na nagrywanie oskarżonego własnym telefonem komórkowym. Po trzecie, powszechnie wiadomym jest, że okresy archiwizacji nagrań z kamer monitoringu są krótkie i ich zabezpieczenie ma sens tylko w niedługim czasie od zdarzenia. Sąd Rejonowy nie dopuścił się więc obrazy art. 167 k.p.k., gdyż sąd przeprowadza dowód z urzędu tylko wówczas, gdy jest to konieczne do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy.

Ad. II.

Sąd Okręgowy natomiast nie dopatruje się w karze orzeczonej wobec oskarżonego cech rażącej surowości, co mogłoby uzasadniać dokonanie zmiany wymierzonej mu kary.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie i prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, pobudki i motywy jego działania oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podał również trafnie jakie okoliczności łagodzące i obciążające miał na względzie, przy wymierzaniu oskarżonemu kary.

Należy podkreślić, iż oskarżony wykazał lekceważenie wobec zapadłego wobec niego wyroku sądowego i orzeczonego w nim zakazu kontaktowania się z E. D. oraz zakazu zbliżania się do niej. Pomimo uprzedniego skazania i odbywania kary pozbawienia wolności, oskarżony ponownie naruszył porządek prawny, wykazując tym samym niepoprawność i brak poszanowania dla obowiązujących norm społecznych. Oskarżonego tylko częściowo może usprawiedliwiać chęć uregulowania kontaktów z dzieckiem. Przecież musiał zdawać sobie sprawę o ogromie wyrządzonych krzywd E. D. i że jego niespodziewane pojawienie się w pobliżu pokrzywdzonej może wywołać u niej traumatyczną reakcję. Nic nie stało natomiast na przeszkodzie, aby oskarżony uruchomił drogę prawną w celu uzyskania kontaktów z dzieckiem, a z pokrzywdzoną szukał ewentualnych kontaktów przez pośrednika (np. adwokata).

Także i w przekonaniu Sądu odwoławczego, mając na uwadze całokształt okoliczności rozpoznawanej sprawy, kara inna, niż pozbawienie wolności nie osiągnęłaby wobec oskarżonego celów kary, o których mowa w art. 53 k.k.

Trzeba też mieć na uwadze, że przestępstwo z art. 244 k.k. zagrożone jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, a więc wymiar tej kary (8 miesięcy) został orzeczony przez Sąd I instancji w rozmiarze zbliżonym do dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Ocenić więc go należy jako wręcz łagodny. Przeczy to również tezie, jakoby Sąd Rejonowy nie uwzględnił zachodzących w sprawie okoliczności łagodzących.

Wniosek

w zakresie czynu z punktu I wyroku o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 37a k.k. wymierzenie mu za to kary grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ Sąd odwoławczy nie stwierdził obrazy przepisów prawa procesowego, ani rażącej surowości orzeczonej kary – o czym była mowa powyżej – wniosek apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

3.2.

B. co do czynu przypisanego w punkcie II wyroku:

1.obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 190 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że zachowanie oskarżonego stanowi przestępstwo opisane w tym przepisie, podczas gdy oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion określonych w art. 190 § 1 k.k.;

2.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 410 k.p.k., a polegającą na:

a. nienależytej ocenie wyjaśnień oskarżonego R. M., który konsekwentnie nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył w tym zakresie wyczerpujące wyjaśnienia, które są jasne, spójne i konsekwentne,

b. nienależytej ocenie zeznań pokrzywdzonej E. D., której twierdzenia w zakresie zaistnienia zarzucanego na jej szkodę czynu są niekonsekwentne - gdyż mimo, że twierdzi, że doszło do gróźb karalnych, to treść jej zeznań przeczy tej tezie,

c. nienależytej ocenie zeznań świadków A. D., Z. D., którzy twierdzą, że zaistniały groźby karalne - jednakże treść zeznań tych świadków przeczy tej tezie,

d. bezzasadne uznanie, że zeznania świadka L. P. potwierdzają fakt popełnienia przez oskarżonego czynu w sytuacji, gdy świadek nie miała na ten temat wiedzy, a pokrzywdzona nie relacjonowała jej, aby doszło do gróźb karalnych na jej szkodę,

e. zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki, celem ustalenia, czy nagrania dostarczone przez pokrzywdzoną noszą ślady ingerencji w ich treść, w szczególności czy zostały usunięte fragmenty nagrania,

f. zaniechanie zwrócenia się do właściciela Salonu (...) o informację, czy na terenie sklepu jest monitoring, celem jego uzyskania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1.

Zarzut obrazy prawa materialnego jest całkowicie chybiony. O obrazie prawa materialnego można bowiem mówić jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, a także doktrynie, wielokrotnie podkreślano, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Natomiast jeżeli zarzucona wadliwość zaskarżonego orzeczenia w istocie ma dotyczyć przyjęcia za jego podstawę błędnych ustaleń, to ocenie instancyjnej może podlegać wyłącznie trafność ustaleń faktycznych, a nie obraza przepisów prawa materialnego (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2002 roku - V KKN 319/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 1978 roku - I KR 124/78; Stanisław Zabłocki: Nowa Kodyfikacja Karna - K.P.K. Krótkie Komentarze – MS 1997, z. 4, str. 77). Innymi słowy, bezpodstawnym jest czynienie zarzutu Sądowi Rejonowemu, że dokonał wadliwej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod określony przepis ustawy, jeśli pomija się ów ustalony przez Sąd stan faktyczny (względnie przedstawia się go wybiórczo), a jednocześnie forsuje się własną wersję przebiegu zdarzeń, która nie znalazła akceptacji sądu, dokonującego oceny wartości zgromadzonych w sprawie dowodów.

Z tego typu wadliwością konstrukcji skargi apelacyjnej mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Apelacja zarzuca bowiem obrazę prawa materialnego, po czym w następnych punktach zgłasza zarzuty, co do poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych. Natomiast jeżeli wziąć pod uwagę prawidłowo ustalony przez Sąd meriti, stan faktyczny sprawy, to nie może ulegać żadnych wątpliwości, iż oskarżony dopuścił się w dniu 18 i 19 grudnia 2023 roku przestępstwa gróźb karalnych.

Oskarżony zapowiadał bowiem bezpośrednio E. D. (a dzień wcześniej – poprzez siostrę), że m.in. „wejdzie z buciorami w jej życie”, jak tylko przestanie obowiązywać go zakaz kontaktowania się z nią i że „ją zniszczy”. Wbrew twierdzeniom apelacji, oskarżony wcale nie ograniczał się tylko do zapowiedzi, że będzie dochodził swoich praw do kontaktu z córką w postępowaniu przed sądem cywilnym. Obrona nie chce zauważyć, że świadkowie E. D., A. D. i Z. D. zeznały, że oskarżony używał takich sformułowań, jak zostało to ustalone przez Sąd I instancji. Były to już cytowane wyżej słowa o wejściu ,,z buciorami w życie” pokrzywdzonej oraz że „ją zniszczy”. Zwłaszcza to ostatnie sformułowanie stanowi ewidentną groźbę karalną. Dodatkowo trzeba mieć na uwadze cały kontekst tego rodzaju słów, przy uwzględnieniu, że w nie tak odległej przeszłości oskarżony znęcał się fizycznie i psychicznie nad E. D., dokonał jej zgwałcenia oraz wielokrotnie odgrażał się, że obleje ją kwasem.

Ad 2. a – d.

Zarzuty 2 a – d apelacji zostaną omówione łącznie jako, że skarżącej w istocie chodzi w nich o podważenie dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranych w sprawie dowodów, co miało – zdaniem autorki apelacji – doprowadzić w konsekwencji do błędnego ustalenia, że oskarżony używał gróźb karalnych i skazania oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo.

Jednakże wbrew twierdzeniom skarżącej stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego także w zakresie przypisanego mu czynu z pkt II aktu oskarżenia są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. W szczególności do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, to jest do ustalenia, że oskarżony w dniu 18 grudnia 2023 roku, wypowiedział do siostry pokrzywdzonej A. D. słowa, aby przekazała E. D., że ją zniszczy, a w dniu 19 grudnia 2023 roku, podczas wizyty w miejscu pracy pokrzywdzonej, wypowiedział w stosunku do niej słowa, że ją zniszczy, uprawniały w szczególności Sąd meriti zeznania E. D., A. D. i Z. D..

Ocena wartości tych dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich powiązaniu, zgodnie z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Apelacja nie zawiera natomiast żadnych argumentów tego rodzaju, które mogłyby podważać prawidłowość rozumowania Sądu I instancji.

Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, wynika jednoznacznie, z jakich powodów Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej E. D.. W pełni zgodzić należy się z argumentacją Sądu I instancji, iż zeznania te są logiczne i przekonywujące. Nie można natomiast podzielić twierdzeń obrony, że zeznania E. D. są niekonsekwentne. Wręcz przeciwnie – już w protokole złożenia zawiadomienia o przestępstwie E. D. zeznała, że podczas obecności w salonie optycznym oskarżony groził jej, że ją zniszczy. Opowiedziała też o wizycie oskarżonego dzień wcześniej w domu rodzinnym pokrzywdzonej i wypowiadanych w obecności A. D. groźbach. Taką wersję, pokrzywdzona prezentowała w kolejnych zeznaniach. Także podczas przesłuchania w dniu 23.01.2024 roku (k. 37v) pokrzywdzona zeznała, że w miejscu jej pracy oskarżony ,,mówił do mnie, że mnie zniszczy i wejdzie z kopytami w moje życie”, którego to fragmentu zeznań apelacja już nie przytacza.

Nie ma też racji obrona, że z zeznań świadków A. D. i Z. D., nie wynika, aby oskarżony wypowiadał groźby karalne, adresowane do pokrzywdzonej. A. D. zeznała przecież, że w trakcie rozmowy z oskarżonym, ten namawiał ją, aby przekonała siostrę, aby ta pozwoliła mu na spotkania z córką, bo inaczej z dniem 15 maja, kiedy skończy mu się zakaz zbliżania, wejdzie z butami w jej życie, zniszczy ją. Potwierdziła to Z. D., która częściowo słyszała ww. rozmowę.

Także – wbrew zapatrywaniom apelacji – świadek L. P. zeznała, że pokrzywdzona jej powiedziała, iż oskarżony próbował z nią rozmawiać, on jej groził i że się przestraszyła. Świadek nie pamiętała wprawdzie, jakimi słowami oskarżony miał grozić, jednakże wynika to z pisemnego zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z dnia 20.12.2023 roku, sporządzonego przez świadka L. P., która jest kuratorem sądowym (k. 17). Sama świadek zeznała, że wszystkie posiadane informacje zawarła właśnie w tym zawiadomieniu (k. 88).

Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podał także przekonywujące powody, dla których nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, negującym fakt grożenia pokrzywdzonej. W tym zakresie przedstawione przez Sąd I instancji motywy pisemne również zasługują na pełną aprobatę sądu odwoławczego, a skarżąca nie przedstawiła tu żadnych kontrargumentów, zdolnych obalić tok rozumowania Sądu Rejonowego.

Ad. 2 e- f

Są one identyczne jak zarzuty A I. c.d. i Sąd odwoławczy ustosunkował się do nich w dziale poprzedzającym.

Wniosek

w zakresie czynu z punktu II wyroku o uchylenie orzeczenia o karze łącznej (punkt 3. wyroku) i uniewinnienie oskarżonego R. M. od dokonania zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej. Także i wymierzone oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kary jednostkowe oraz kara łączna pozbawienia wolności, stanowią trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Kara taka spełni w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego przypadających od oskarżonego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., przy czym wysokość opłaty za drugą instancję została ustalona na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana