Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 57/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 5 września 2023r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. W.

niekaralność oskarżonego

sytuacja zdrowotna

Karta karna

dokumentacja medyczna dołączona do apelacji

89, 95-111

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna i zaświadczenia

Dokumenty wystawione przez uprawnione podmioty.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja prokuratora:

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na ustaleniu, ze wina i stopień społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne, a postawa, właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowych sposób życia oskarżonego uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa, podczas gdy wnikliwa ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów prowadzi do odmiennego wniosku

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora kwestionująca prawidłowość oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego okazał się trafna.

Przypomnieć należy, że instytucja warunkowego umorzenia postępowania, jako szczególny środek odpowiedzialności karnej, polega na warunkowym odstąpieniu od skazania i poddaniu sprawcy określonym obowiązkom próby.

Zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania jest możliwe po spełnieniu szeregu przesłanek wskazanych w § 1-3 art. 66 kk, przy czym, do najistotniejszych, należy wymóg, aby wina sprawcy i społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne.

Podkreślenia wymaga, że Sąd odwoławczy dostrzega wymowę całokształtu wymienionych w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia okoliczności, które jednoznacznie przemawiały na korzyść K. W.. Mieściły się w tym przyznanie się do winy oskarżonego (którego jednak z uwagi na ujęcie sprawcy na gorącym uczynku nie należy przeceniać), incydentalny charakter zdarzenia, a także jego wcześniejszą niekaralność. Sąd Okręgowy, analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, doszedł do przekonania, że na przeszkodzie zastosowaniu wobec K. W. dobrodziejstwa w postaci warunkowego umorzenia postępowania, pozostawała znaczna szkodliwość społeczna przypisanego oskarżonemu czynu.

Ustawodawca w § 2 art. 115 kk wskazał na okoliczności, których analiza umożliwia ustalenie oceny stopnia społecznej szkodliwości, wymieniając wśród nich rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Zauważyć trzeba, że K. W. zarzucono popełnienie przestępstwa polegającego na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości. Wskazany czyn zabroniony, skierowany jest przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji i stanowi umyślne (tj. świadome działanie wbrew zakazowi) naruszenie jednej z najbardziej podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie ulega wątpliwości, że alkohol u kierowcy pojazdu mechanicznego obniża jego zdolności psychomotoryczne (zdolność postrzegania, reagowania itp.). Stan nietrzeźwość stanowi jedną z podstawowych przyczyn wypadków w ruchu drogowym. Przestępstwa komunikacyjne popełnione w stanie nietrzeźwości stanowią poważne zagrożenie społeczne.

Dla przyjęcia znacznego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżanemu czynu kluczowe znaczenie miał stopień jego nietrzeźwości, a w zasadzie upojenia alkoholowego kształtującego się na poziomie 0,94 mg/l o godz. 20.43 i rosnącego do poziomu 1.00mg/l w piętnaście minut później. Przywołane wyżej wyniki pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu wskazują niezbicie, że oskarżony znajdował się w fazie wchłaniania alkoholu, a więc zdecydował się jechać autem w niedługim czasie po spożyciu znacznej ilości alkoholu. Celem jego wyjazdu było zakupienie większej ilości alkoholu.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony wsiadając za kierownicę w stanie nietrzeźwości wykazał się bezsprzecznie skrajną nieodpowiedzialnością. Jego zachowanie stanowiło rażące naruszenie porządku prawnego, którego oskarżony dopuścił się mając świadomość naganności swojego zachowania. Umyślne naruszanie reguł ostrożności w ruchu drogowym nie może być pobłażliwie traktowane.

Oskarżony poruszał się drogą publiczną, gdzie zresztą został zatrzymany do kontroli drogowej, którą mogli poruszać się inni uczestnicy ruchu drogowego, wobec których oskarżony znajdując się w stanie wysokiej nietrzeźwości stwarzał realne zagrożenie. Nikogo nie trzeba przekonywać, że człowiek znajdujący się pod tak znacznym działaniem alkoholu ma wysoce upośledzone zdolności psychomotoryczne – zdolność oceny sytuacji na drodze, czas reakcji i możliwość podejmowania działań adekwatnych do sytuacji drogowych – stwarza ogromne zagrożenie dla siebie i innych uczestników ruchu. Nie przekonują wywody Sądu, że interweniujący policjanci nie mieli utrudnionego kontaktu z oskarżonym, który wszystko rozumiał i stosował się do ich poleceń – to zdecydowanie zaniżone kryteria percepcji kierowcy pojazdu. Aktywne uczestniczenie w ruchu drogowym wiąże się z koniecznością spełnienia dalece większych wymogów percepcyjnych i motorycznych.

Należy wyraźnie podkreślić, że stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu wynosiło 0,94 mg/l o godz. 20.43 i rosło do poziomu 1.00mg/l o godz. 20.58. W polskim porządku prawnym ustawodawca w art. 115 § 16 pkt 2 kk przewidział, że stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Zatem w przedmiotowej sprawie doszło do prawie czterokrotnego przekroczenia tejże wartości. W ocenie sądu jest to na tyle poważne przewinienie, że zastosowanie względem K. W. instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, nie mogło zostać uznane za uzasadnione.

Uprzednią niekaralność oskarżonego należy uznać za okoliczność łagodzącą, przemawiającą, za przyjęciem, że więcej nie wkroczy na drogę przestępstwa. Nie można natomiast przeceniać jako okoliczności łagodzącej przyznania się oskarżonego do winy i wyrażenia skruchy w sytuacji gdy został on w istocie zatrzymany w trakcie popełniania przestępstwa i wobec wskazań stężenia zawartości alkoholu, przyznanie się do winy było w tej sytuacji potwierdzeniem i tak bezspornych faktów.

W kwestii podnoszonych w toku procesu argumentów odnoszących się do życia rodzinnego i zawodowego oskarżonego wskazać należy, że K. W. mając świadomość posiadania pracy, dla której wykonywania niekaralność ma fundamentalne znaczenie, winien postępować rozważnie.

W ocenie Sądu całokształt przedmiotowej sprawy nie pozwala na przyjęcie, że wina oskarżonego oraz społeczna szkodliwość jego czynu nie są znaczne. Nie można bowiem uznać, że społeczna szkodliwość czynu polegającego na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości przekraczającej prawie czterokrotnie dopuszczalną normę nie jest znaczna. Kierowca prowadzący pojazd w takim stanie upojenia alkoholowego stanowi niezaprzeczalnie zagrożenie dla wszystkich uczestników ruchu drogowego, także dla siebie.

Sąd odwoławczy dostrzegł i wysoko ocenił wysiłki oskarżonego, który postanowił zmierzyć się ze swoim uzależnieniem od alkoholu i podjął terapię. Jest to działanie ze wszech miar pożądane, które z pewnością przyczyni się do uzyskania przez oskarżonego większej kontroli nad swoim życiem.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 5 września 2023r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec racji wskazanych w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. uchylił punkty „I”, „II” i „III” i „IV”,

2. przyjął, iż podstawę orzekania w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu przestępstwa, w myśl art. 4§1 kk, stanowią przepisy kodeksu karnego w brzmieniu sprzed 1 października 2023r.,

Art. 178a § 1 zmieniony został przez art. 1 pkt 68 lit. a ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. (Dz.U.2022.2600) zmieniającej kodeks karny z dniem 1 października 2023 r. Zmieniła się sankcja w ten sposób, iż w brzmieniu do dnia 1.10.2023 r. omawiany czyn zabroniony był zagrożony grzywną, karą ograniczenia wolności oraz karą pozbawienia wolności do lat 2 natomiast w brzmieniu od 1.10.23 r. czyn ten jest zagrożony wyłącznie karą pozbawienia wolności do lat 3. W konsekwencji uznać należało, iż ustawa obowiązująca poprzednio była względniejsza dla sprawcy.

3. oskarżonego R. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, to jest przestępstwa z art. 178a§1 kk i za to na podstawie art. 178a§1 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 50 złotych.

Kara ta w ocenie Sądu Okręgowego jest adekwatna do stopnia winy K. W. oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu zabronionego. Wobec dotychczasowej niekaralności oskarżonego Sąd zdecydował o wyborze najłagodniejszego rodzaju kary. Wysokość stawki dziennej nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego. Kara ta stanowić będzie dolegliwość finansową, która uzmysłowi oskarżonemu naganność jego zachowania.

4. na podstawie art. 42§2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, do prowadzenia których upoważnia prawo jazdy kategorii „B” - na okres 3 lat, na poczet którego po myśli art. 63§4 kk zaliczył okres zatrzymania oskarżonemu prawa jazdy od dnia 18 marca 2023r.

Oskarżony swoim zachowaniem ukazał, iż stwarza realne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, stąd jako nieodzowne jest orzeczenie względem niego wskazanego zakazu. Środek karny został orzeczony na minimalny przewidziany ustawą okres.

5. na podstawie art. 43a§2 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Rozstrzygnięcie to miało charakter obligatoryjny, a wymiar świadczenia pieniężnego został przyjęty w minimalnym przewidzianym przez ustawę wymiarze.

Po przeprowadzeniu kontroli instancyjnej Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 624 kpk Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych należnych za obie instancje albowiem obciążenia finansowe wynikające z wyroku skazującego uznać należy za znaczne ( w rozumieniu tegoż przepisu).

PODPIS