Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 781/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 25 kwietnia 2023 r. w sprawie (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

E. A.

niekaralność oskarżonego

aktualna karta karna

702

2.1.1.2.

J. A.

niekaralność oskarżonego

aktualna karta karna

701

2.1.1.3.

E. A.

konieczność podjęcia leczenia w związku z obrażeniami odniesionymi w dniu 20.07.2019r.

dokumentacja medyczna wraz z wydrukami zdjęć

705-728

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

aktualna karta karna

wystawiona przez uprawniony podmiot

2.1.1.2

aktualna karta karna

wystawiona przez uprawniony podmiot

2.1.1.3

dokumentacja medyczna wraz z wydrukami zdjęć

brak wątpliwości co do autentyczności w/w dokumentów

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Odnośnie apelacji oskarżonego E. A. oraz jego obrońcy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego E. A., który uszczegółowił swoje stanowisko także w pismach złożonych w ślad za apelacją , ani apelacja jego obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie.

Nie sposób było podzielić zastrzeżeń w/w skarżących co do prawidłowości rozstrzygnięcia o odpowiedzialności oskarżonego zawartego w zaskarżonym wyroku.

Zastrzeżenia te były zasadniczo zbieżne i zmierzały do wykazania, że w wyniku błędnego uznania, że przeprowadzone zostały wszystkie dowody niezbędne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, sąd meriti błędnie odtworzył obraz zdarzenia jako zajścia, w którym wszyscy uczestnicy wykazywali się agresją i uznając ich za winnych udziału w bójce, warunkowo umorzył wobec nich wszystkich postępowanie na okres próby.

Obrońca, który we wniesionym przez siebie środku odwoławczym uszczegółowił w/w stanowisko obrony, skupił się w istocie wyłącznie na kwestionowaniu ustaleń co do zachowania W. S.. Wskazując na liczne braki postępowania dowodowego wywodził on wszak, że konieczne było uzupełnienie materiału dowodowego o dowody z opinii innego biegłego z zakresu medycyny sądowej, opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń oraz „rekonstrukcji obrażeń”, przesłuchania lekarzy, którzy udzielali pomocy medycznej E. A. oraz eksperymentu procesowego. W uzasadnieniu wskazywał, że pozwoliłyby one stwierdzić, jaki był w istocie charakter obrażeń E. A. (czy były poważne, a także czy mogły i musiały powstać w wyniku uderzenia o betonowy słupek), a także zweryfikowałyby to, czy W. S. nie spreparował swoich obrażeń, a finalnie umożliwiły stwierdzenie, czy składając wyjaśnienia nie pomówił on E. A. o to, że uderzył się o betonowy słupek, próbując ukryć to, że obrażenia E. A. stanowiły efekt jego bezpośrednich działań polegających na ataku kijem, gdyż w/w okoliczności były niezbędne do dokonania prawidłowej oceny zachowania W. S. z uwagi na to, że oceniane wespół z protokołem obdukcji E. A. oraz historią choroby - zawierającymi informacje o braku odłamków betonu w jego ranach, a także okolicznością, iż z nagrania monitoringu nie wynikało, by bezpośrednio po zdarzeniu W. S. zdradzał problemy z chodzeniem, nie pozostawiałyby wątpliwości, że W. S. dopuścił się usiłowania zabójstwa E. A..

Uwadze skarżącego umknęło jednak, że wnosząc apelację nie działał w charakterze pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, który wystąpił z oskarżeniem przeciwko W. S., tylko w charakterze reprezentanta jednej z osób współoskarżonych w przedmiotowej sprawie o czyn z art. 158 kk, którą prokurator wniósł m.in. przeciwko E. A. i w graniach wyznaczonych gravamen był on uprawniony jedynie do podważania twierdzeń sądu meriti dotyczących prawnej oceny zachowania oskarżonego E. A..

Te zaś – gdy oceniać je przez pryzmat reguł określonych w przywołanych w apelacji przepisach kodeksu postępowania karnego określających reguł oceny materiału dowodowego i dokonywania ustaleń - nie budziły zastrzeżeń.

Wywody zawarte w pisemnych motywach orzeczenia faktycznie – jak słusznie zauważył w osobistej apelacji oskarżony - były lakoniczne, a do ich redakcji wkradły się oczywiste omyłki co do określenia danych osobowych stron , jednakże generalnie trafne było stwierdzenie, że w realiach sprawy nie można w żadnym razie było mówić o tym, że całe zdarzenie miało charakter jednostronnego ataku ze strony W. S., a w rzeczywistości oskarżony E. A. w jego trakcie nie tylko bronił się przed agresją W. S., ale także sam go atakował. Zgromadzone dowody, oceniane logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, jednoznacznie wskazywały na to, że E. A. nie był bynajmniej wyłącznie obiektem ataków ze strony W. S..

Kompletnie chybiona była próba podważenia wiarygodności zeznań M. S. z powołaniem się na okoliczność, że w przeszłości szukała ona pomocy przeznaczonej dla osób będących ofiarami przemocy domowej i w wyniku tego doszło do założenia tzw. Niebieskiej Karty W. S.. Przyjęcie tylko na tej podstawie - zgodnie z tym, co postulował obrońca - że będąc zastraszoną przez W. S. złożyła ona w przedmiotowej sprawie fałszywe zeznania pomawiające E. A. o to, że w dniu 20 lipca 2019 r. atakował W. S. i zamachnął się w jego kierunku kulą, miałoby charakter zabronionego na gruncie postępowania karnego dowolnego domniemania. Nie można było z góry dyskwalifikować jej zeznań jako podstawy ustaleń, jako wymuszonych przez oskarżonego, zwłaszcza, że kategorycznie zaprzeczała ona temu, by oskarżony w jakikolwiek sposób wpływał na treść jej zeznań, wskazała, że zdarzenie obserwowała przez okno i nie ukrywała, że pewnych okoliczności nie jest pewna (np. wskazała, że nie może powiedzieć, czy E. A. uderzył się o betonowy słupek). Również jej zachowanie po zajściu, takie, jak telefon do córki, nie stwarzało uzasadnionych wątpliwości co do tego, czy nie pomówiła ona E. A. o stosowanie przemocy fizycznej wobec W. S..

Poza tym zauważyć należało, że okoliczność, iż biorąc w kierunku W. S. zamach kulą, którą dostał od brata J., E. A. sam go zaatakował po pierwszej fazie zajścia, wynikała jasno nie tylko z wyjaśnień W. S., czy zeznań jego żony, ale i zeznań osób postronnych takich, jak G. S., która znajdowała się wprawdzie w pewnej odległości od miejsca, w którym doszło do sporu, jednakże widziała przebieg zajścia, a jako obca nie miała żadnych powodów, by przedstawiać zdarzenie w sposób korzystny dla któregoś z uczestników. G. R. widziała wprawdzie tylko, jak W. S. bił E. A., jednakże nie była obecna w trakcie całego zdarzenia.

Gdy dodatkowo wziąć pod uwagę, że z zeznań świadków wynikało, że szamotaninę poprzedziła kłótnia o charakterze wzajemnym stanowiąca kolejną odsłonę sąsiedzkiego sporu między W. S., a E. A., natomiast z zeznań policjanta P. B., który pojawił się na miejscu krótko po zajściu spontanicznie wezwany przez sąsiadów - że W. S. miał już wówczas otarcia naskórka, jako w pełni słuszne jawiło się uznanie przez sąd meriti E. A. za aktywnego uczestnika zdarzenia, który dopuszczał się aktów agresji wobec W. S..

Bezsporna w istocie okoliczność, że choć po zajściu W. S. również miał obrażenia, to bez wątpienia - w sensie obiektywnym - urazy E. A. miały poważniejszych charakter, nie mogła zmieniać tej oceny. O kwalifikacji prawnej zdarzenia, w wyniku którego określona osoba doznała obrażeń, nie sposób przesądzać wyłącznie w oparciu o wynik porównania rozmiaru i charakteru obrażeń z obrażeniami innych uczestników zajścia, w oderwaniu od analizy całokształtu okoliczności zdarzenia i odtworzonego przy ich uwzględnieniu zachowania poszczególnych jego uczestników. Zgromadzone dowody nie dawały zaś podstaw do uznana E. A., który po spontanicznym przemieszczeniu się kur na część podwórka, którą W. S. uważał za swoją, sam podszedł do E. A. i wdał się z nim w spór, za bierną ofiarę nagłej napaści W. S., która sama nie dopuszczała się żadnych aktów agresji pod jego adresem, czyli do przyjęcia, że zdarzenie wyglądało tak, jak E. A. przedstawił je w swoich wyjaśnieniach.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego J. A.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnosząc jednocześnie w sposób niedopuszczalny zarzuty obrazy prawa materialnego w postaci art. 158 kk, obrazy przepisów postępowania dotyczących oceny dowodów oraz poczynienia wskutek tej wadliwej oceny błędnych ustaleń faktycznych, skarżący zmierzał w istocie do wykazania, że na gruncie przedmiotowej sprawy brak było podstaw do uznania oskarżonego za kogoś więcej, niż postronnego obserwatora zdarzenia.

Z jego twierdzeń wynikało wszak, że uznanie oskarżonego za winnego dopuszczenia się przestępstwa z art. 158 kk było dowolne przede wszystkim dlatego, że zgromadzone dowody nie dawały w ogóle podstaw do przyjęcia, że wziął on udział w zajściu występując czy to w roli atakującego, czy atakowanego. Powołując się na okoliczność, że z zeznań żadnego ze świadków nie wynikało, by słownie, bądź w jakikolwiek sposób fizycznie atakował on W. S. , skarżący wywodził, że oskarżony niesłusznie został uznany za uczestnika zdarzenia z dnia 20 lipca 2019 r.

Jego stanowiska nie sposób było jednak podzielić.

Po pierwsze, z fragmentu pisemnych motywów orzeczenia, w którym sąd meriti przedstawił przyjęte za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne wynikało wyraźnie, że aktywność oskarżonego , która dała sądowi asumpt do uznania go za uczestnika zajścia, nie miała polegać na tym, że zadawał on ciosy W. S., czy atakował go słownie, tylko na tym, że zagrzewał on do ataku na niego przy użyciu należącej do siebie kuli E. A., który wdał się w spór z W. S..

Skarżący niesłusznie kwestionował jako dowolne to ustalenie. Okoliczność, że główną jego podstawę stanowiły wyjaśnienia W. S., a E. A. i oskarżony zgodnie zaprzeczali temu, że podając kulę oskarżony zachęcał E. A. do tego, by ten uderzył nią W. S., nie uzasadniała jego podważenia. Z zeznań G. S. , która jako jedyna widziała osobiście prawie całe zajście, nie wynikało bynajmniej by oskarżony podał kulę E. A. po to, aby mógł on podnieść się po upadku. Świadek, która opisując zdarzenie nie ukrywała okoliczności niekorzystnych dla obu stron i podała, że z żadnym z uczestników zajścia nie utrzymuje bliższych relacji, stwierdziła wyraźnie, że E. A. wziął od oskarżonego kulę po tym, jak wstał . O tym, że „kula była podana jak E. A. wstał” mówiła też G. R.. Zważywszy na powyższe w pełni uzasadnione było przyjęcie, że twierdzenia oskarżonego, iż podał E. A. swoją kulę dlatego, by pomóc mu w podniesieniu się z ziemi, nie polegały na prawdzie i stanowiły wyłącznie jego linię obrony. Na tle wspomnianych wyżej dowodów twierdzenia W. S. o tym, że oskarżony wprost powiedział E. A., by go przy pomocy kuli go uderzył, jawiły się jako wiarygodne.

Po drugie, stwierdzenie, że po zbliżeniu się do E. A. i W. S., którzy zaczęli się po raz kolejny spierać na temat wchodzenia przez kury na teren nieruchomości, do której W. S. rościł sobie pretensje, oskarżony zdając sobie sprawę z napiętej atmosfery zajścia, podając bratu kulę podżegał on go do uderzenia W. S. i wykorzystania jej jako broni („jebnij mu G.”), oceniane w kontekście całokształtu okoliczności sprawy, w pełni uprawniało do uznania oskarżonego za uczestnika zdarzenia z art. 158 kk w rozumieniu, jakie temu pojęciu nadają orzecznictwo i doktryna.

Przepis art. 158 § 1 kk nie określa bliżej sposobu udziału w bójce lub pobiciu, co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę (inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk.

Do przypisania udziału sprawcy w bójce, czy pobiciu nie jest zatem konieczne udowodnienie, iż zadał on pokrzywdzonemu lub pokrzywdzonym cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp., a wystarczające jest świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób" (tak wyr. SA w Krakowie z 29.6.2010 r., AKa 69/10, KZS 2010, Nr 9, poz. 28; wyr. SA w Krakowie z 12.7.2012 r., II AKa 108/12, KZS 2012, Nr 9, poz. 38; wyr. SA w Warszawie z 23.6.2014 r., II AKa 157/14, Legalis; wyr. SA w Gdańsku z 5.6.2019 r., II AKa 144/19, Legalis; wyr. SA w Warszawie z 1.10.2020 r., II AKa 349/19, Legalis). Do przyjęcia uczestnictwa w bójce wystarczy „świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi” ( por. wyrok SN z dnia 28 lipca 1972 r., Rw 692/72, OSNKW 1972, nr 11, poz. 181, a także wyrok SA w Białymstoku z dnia 25 listopada 1997 r., II AKa 85/97, OSA 1998, z. 10, poz. 56 oraz wyrok SA w Krakowie z dnia 29 marca 2010 r., II AKa 69/10, KZS 2010 z. 9, poz. 28). Określona w art. 158 kk quasi odpowiedzialność zbiorowa przejawia się właśnie w tym, że sprawca odpowiada na podstawie w/w przepisu niezależnie od tego, czy to właśnie jego zachowanie stanowi o niebezpieczeństwie dla życia lub zdrowia oraz czy można mu przypisać np. zadanie uderzenia powodującego uszczerbek na zdrowiu

Zgodzić należy się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 5.4.2017 r. ( III KK 428/16, Legalis), że dla realizacji znamion "brania udziału w bójce lub pobiciu" nie jest wystarczająca sama obecność na miejscu zdarzenia, podczas którego inna osoba stosuje przemoc fizyczną grożącą co najmniej spowodowaniem średniego uszczerbku na zdrowiu. Sąd Najwyższy słusznie podniósł, że ów udział musi polegać na umyślnym, aktywnym zaangażowaniu w zdarzenie, a „ działania mające charakter takiego udziału, jeżeli nie polegają na stosowaniu przemocy fizycznej (zadawaniu ciosów), muszą być funkcjonalnie powiązane z zastosowaniem tej przemocy, w sposób istotny ją warunkując".

W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano w tym kontekście pogląd, iż zachowania będące zachętą, namawianiem, "zagrzewaniem" okrzykami lub gestami, bądź przybierające inną formę aktywnej manifestacji solidaryzowania się z biorącymi czynny udział w bójce lub pobiciu i potencjalnej gotowości niesienia pomocy i asekuracji lub ułatwiające w inny sposób realizację znamion tych przestępstw, jeżeli wystąpiły w trakcie zajścia ułatwiając zdobycie przewagi nad atakowanymi (np. sprowadzenie wsparcia, zamknięcie pomieszczenia uniemożliwiające ucieczkę ofiarom, podanie niebezpiecznego przedmiotu osobie atakującej), mogą być kwalifikowane jako sprawcza forma popełnienia tych przestępstw (tak post. SN z 7.6.2017 r., III KK 89/17, Legalis; wyr. SN z 10.4.1972 r., I KR 325/71, Biul. SN 1972, Nr 10, poz. 102; wyr. SA w Lublinie z 5.1.2000 r., II AKa 102/00, OSA 2001, Nr 4, poz. 20; wyr. SA w Gdańsku z 24.11.1994 r., II AKr 365/94, Prok. i Pr. – wkł. 1995, Nr 7–8, poz. 19; wyr. SA w Katowicach z 26.3.1996 r., II AKa 16/96, OSA 1998, Nr 2, poz. 13). Sąd odwoławczy stanowisko to w pełni podziela. Zgodzić należy się z Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu, że "wystarczy, by sprawca swoim zachowaniem, np. stworzeniem warunków ułatwiających działania bezpośrednich sprawców, postawą, a nawet samą obecnością wśród osób czynnie występujących przeciwko pokrzywdzonemu – przy braku jednoznacznie wyrażonego nieakceptowania takiego zachowania – zwiększał zagrożenie u pokrzywdzonego i przyczyniał się do wzrostu dysproporcji siły pomiędzy stronami" (wyr. z 30.12.2013 r., II AKa 284/13, Legalis).

Taka sytuacja miała zaś miejsce w przedmiotowej sprawie. Oskarżony wprawdzie nie zadawał osobiście W. S. żadnych ciosów, niemniej jednak ustalone okoliczności nie pozostawiały wątpliwości, że działał w milczącym - tzw. per facta concludentia - porozumieniu z E. A.. Jego zachowanie, polegające na podaniu mu kuli w trakcie kłótni między nim, a W. S. z jednoczesnym wskazaniem, by uderzył nią W. S. , świadomie dopełniało się w jedną całość z poczynaniami E. A. w realizacji wspólnego im celu, jakim było stosowanie przemocy fizycznej wobec W. S.. Treść słów oskarżonego nie pozostawiała wątpliwości, że realizację tego właśnie celu obejmował swoim zamiarem i utożsamiał się z agresywną postawą E. A.. Zagrzewając go do walki i podając mu przedmiot mogący posłużyć do zaatakowania przeciwnika, oskarżony, który sam był schorowany i miał kłopoty z poruszaniem się po przebytym zabiegu, dobitnie dał wyraz temu, że solidaryzuje się z prowadzonym przez niego atakiem i chce by W. S. został pobity. Stojąc obok E. A. oraz W. S. oskarżony doskonale musiał wszak zdawać sobie sprawę z temperatury zajścia, a swoją obecnością i postawą wyrażającą się we wsparciu E. A. zwiększał stopień niebezpieczeństwa. Żaden ze świadków nie wspominał o tym, by widząc, że E. A. zamachnął się kulą w kierunku W. S. oskarżony zaczął protestować, czy w jakikolwiek sposób wyraził dezaprobatę dla jego poczynań (czego spodziewać należałoby się wówczas, gdyby zobaczył on, że E. A. nagle wbrew intencjom przyświecającym oskarżonemu przy przekazywaniu mu kuli, próbuje wykorzystać ją do pobicia W. S.). W rzeczywistości zamiast protestować, wspierał on mentalnie swoją obecnością w pobliżu E. A..

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcie o odpowiedzialności oskarżonego E. A.

rozstrzygnięcie o odpowiedzialności oskarżonego J. A.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Na uwzględnienie nie zasługiwały zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego J. A.. Nie sposób było również podzielić zastrzeżeń oskarżonego E. A. i jego obrońcy co do treści zaskarżonego wyroku. Obrońca nie zważając na gravamen kwestionował przede wszystkim rozstrzygnięcie o odpowiedzialności W. S.. Oskarżony nie miał natomiast racji twierdząc, że prawidłowo oceniane dowody winny skutkować jego uniewinnieniem z uwagi na to, że był on ofiarą jednostronnej napaści W. S..

Zastrzeżeń nie budziło również orzeczenie o konsekwencjach popełnienia czynów. Prawidłowe było stwierdzenie, że warunkowe umorzenie postępowania będzie stanowiło właściwą reakcję na naruszenie prawa, jakiego dopuścili się oskarżeni. Obaj aktów naruszenia prawa dopuścili się spontanicznie podczas przypadkowego spotkania, działając pod wpływem impulsu będącego wynikiem silnych emocji powstałych na tle długotrwałego konfliktu między nimi na tle wydarzeń z przeszłości. Owe specyficzne okoliczności istotnie umniejszały stopień winy obu mężczyzn. Również stopień społecznej szkodliwości ich wypełniających znamiona występków z art. 158 czynów, przy uwzględnieniu powyższego nie jawił się jako znaczny. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należało, że sąd meriti słusznie uznał, że do wdrożenia oskarżonych A. do przestrzegania prawa nie było konieczne skazywanie ich oraz wymierzenie im kar. Warunkowe umorzenie postępowania karnego, stanowiąc z jednej strony ostrzeżenie, z drugiej - zmierzając do wyciszenia konfliktu, stanowiło w ocenie sądu odwoławczego trafną w świetle reguł art. 53 kk reakcję karną na popełnione przez nich czyny. Zaskarżony wyrok przesądzający wyraźnie o tym, że okoliczność, iż strony są skonfliktowane nie legalizuje ich wymierzonych w prawnie chronione dobra interlokutora zachowań, prowadzących do popełnienia przestępstwa, stanowi wyraźny sygnał, że dopuszczanie się aktów agresji jest niedopuszczalne. Powinien on dobitnie uświadomić oskarżonym, że celowe jest wypracowanie w miarę zgodnych zasad współżycia z sąsiadem.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też - po wskazaniu, że podstawę orzekania stanowiły przepisy kodeksu karnego w brzmieniu sprzed 1 października 2023 r. jako względniejsze dla oskarżonych w rozumieniu art 4 § 1 kk z uwagi na to, że przewidywały, niższe zagrożenia ustawowe za czyn z art 158 kk - zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk sąd odwoławczy zwolnił obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za drugą instancję, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego Skarb Państwa, albowiem przemawiała za tym ich sytuacja materialna.

III

O kosztach zastępstwa procesowego oskarżonego J. A. w postępowaniu odwoławczym orzeczono w oparciu o przepis § 11 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) i art. 616 § 1 pkt 2 kpkm w zakresie kosztów dojazdu pełnomocnika na rozprawę.

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o odpowiedzialności oskarżonego

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego E. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o odpowiedzialności oskarżonego

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana