Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 czerwca 2022 r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 8 czerwca 2022 r. przeliczył emeryturę P. K. od dnia 19 marca 2022 r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji składki (1084,56 zł) oraz kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego (142274,96 zł). Tak ustaloną podstawę (1084,56 zł + 142274,96 zł) podzielono przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę (204,30 miesięcy). Emerytura wyliczona zgodnie zasadami określonymi w art. 26c ustawy wyniosła 701,71 zł brutto miesięcznie. Emerytura przyznana od 19 marca 2022 r. w kwocie 701,71 zł jest niższa od najniższej emerytury, która wynosi 1338,44 zł. Emerytury nie podwyższa się, gdyż ubezpieczony nie udowodnił łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat.

Jednocześnie organ rentowy wskazał, że do stażu pracy i podstawy wymiaru nie uwzględnił zatrudnienia w: T. (...) – S. (...) – S. M. G., (...) Towarzystwie (...), O. (...) D., T. (...), ponieważ wyżej wymienieni płatnicy rozliczali się deklaracjami bezimiennymi. Zakład zaznaczył, że przeliczy wysokość kapitału początkowego, a tym samym emerytury, jeżeli ubezpieczony doręczy zaświadczenie z w/w zakładów pracy z informacją o występowaniu lub nie okresów niezdolności do pracy lub kartę zasiłkową uzyskaną z Archiwum w przypadku likwidacji zakładu. Ubezpieczony może również przedłożyć legitymację ubezpieczeniową, o ile zawiera zapisy potwierdzające zatrudnienie w w/w okresie wraz ze stosownym oświadczeniem w zakresie korzystania z zasiłków chorobowych. Nadto organ podkreślił, że jeżeli ubezpieczony był zatrudniony w w/w zakładach pracy na umowę o pracę i posiada oświadczenie z Archiwum, które przechowuje dokumenty, że brak jest dokumentów ubezpieczonego potwierdzających zatrudnienie – ubezpieczony może przedłożyć zeznania dwóch świadków, których podpis zostanie uwierzytelniony przez pracownika ZUS, pod warunkiem udowodnienia przez nich okresu zatrudnienia w w/w zakładach pracy.

(decyzja – k. 49-49 verte pliku I akt ZUS)

Odwołanie od powyższej decyzji złożył P. K., uznając ją za krzywdzącą. Skarżący wskazał, że w opisanych zakładach pracy, które wyszczególnił, pracując jako muzyk na zasadzie umowy o dzieło, nie udało mu się odnaleźć dokumentów w archiwum ani w miejscach pracy. Ponadto ZUS również nie był w stanie odszukać tych dokumentów. Tym samym ubezpieczonemu pozostała droga sądowa.

(odwołanie – k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5-5 verte)

Pismem datowanym na dzień 10 grudnia 2023 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

(pismo procesowe – k. 77)

Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2024 r. tut. Sąd ustanowił dla P. K. pełnomocnika z urzędu.

(postanowienie – k. 86)

Decyzją z dnia 23 kwietnia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przeliczył kapitał początkowy ubezpieczonego z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w O. (...) H. D. w Ł.. Decyzją z dnia 24 kwietnia 2024 r. organ rentowy przeliczył wnioskodawcy emeryturę od 19 marca 2022 r., tj. od nabycia uprawnień do emerytury.

(decyzja z dnia 23 kwietnia 2024 r. – k. 5 pliku II akt ZUS, decyzja z dnia 24 kwietnia 2024 r. – k. 6-6 verte pliku II akt ZUS)

Na ostatniej rozprawie z dnia 15 maja 2024 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie w dotychczasowym zakresie z wyjątkiem okresu uwzględnionego przez organ rentowy ostatnią decyzją obejmującego zatrudnienie wnioskodawcy w Radio (...) oraz wniósł o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy przez pełnomocnika z urzędu. Natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołanie.

(stanowiska końcowe stron na rozprawie z dnia 15 maja 2024 r. e-protokół (...):13:56 - 00:15:39 – koperta k. 145)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. urodził się (...)

(bezsporne)

W dniu 31 marca 2022 r. P. K. złożył wniosek o emeryturę.

(wniosek – k. 1-3 verte pliku I akt ZUS)

W piśmie skierowanym do organu rentowego w dniu 8 czerwca 2022 r. ubezpieczony wskazał, że pracował w T. (...) w latach 80-tych, w (...) w latach 80 - 90, w (...) Towarzystwie (...) – w latach 80-90, w O. (...) D. w roku 1978 r. oraz w T. (...) – po 2000 r.

(pismo – k. 37-37 verte pliku I akt ZUS)

W dniu 8 czerwca 2022 r. wnioskodawca złożył do ZUS-u świadectwo pracy z tytułu zatrudnienia w P. O. (...) W. L. od 1 października 1995 r. do 16 sierpnia 1999 r. oraz umowę zlecenia zawartą 3 maja 1984 r. z (...) T. w Ł..

(bezsporne)

W dniu 8 czerwca 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wydał zaskarżoną decyzję, zgodnie z którą do stażu pracy i podstawy wymiaru nie uwzględnił zatrudnienia ubezpieczonego w: T. (...) – S. (...) – S. M. G., (...) Towarzystwie (...), O. (...) D., T. (...), ponieważ wyżej wymienieni płatnicy rozliczali się deklaracjami bezimiennymi.

(decyzja – k. 49 pliku I akt ZUS)

W dniu 3 maja 1984 r. skarżący zawarł umowę zlecenia z (...) T. w Ł. na podstawie, której zlecono mu udział jako solista kameralista (skrzypce) w sztuce G. L. P. IS. (...). Tytułem wynagrodzenia za w/w pracę Teatr miał wypłacić odwołującemu się 1800,00 zł od przedstawienia oraz 900,00 zł od próby.

(umowa zlecenia – 42 pliku I akt ZUS)

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 28 listopada 2022 r. (przedłożonym w toku trwania postępowania) wystawionym przez (...) Radio – (...) w (...) S.A. P. K. w okresie od dnia 1 grudnia 1977 r. do dnia 31 grudnia 1977 r. był zatrudniony w w/w miejscu pracy – w pełnym wymiarze czasu pracy – na stanowisku: muzyk (skrzypce) w O. (...) w Ł..

(świadectwo pracy – k.68-68 verte)

Zgodnie z zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 29 listopada 2022 r. (przedłożonym w toku trwania postępowania) wystawionym przez (...) Radio – (...) w (...) S.A. wnioskodawca był zatrudniony w w/w miejscu pracy od dnia 1 grudnia 1977 r. do dnia 31 grudnia 1977 r.

(Rp-7 – k. 69-70 verte)

Decyzją z dnia 23 kwietnia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przeliczył kapitał początkowy ubezpieczonego z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w O. (...) H. D. w Ł.. Decyzją z dnia 24 kwietnia 2024 r. organ rentowy przeliczył wnioskodawcy emeryturę od 19 marca 2022 r., tj. od nabycia uprawnień do emerytury.

(decyzja z dnia 23 kwietnia 2024 r. – k. 5 pliku II akt ZUS, decyzja z dnia 24 kwietnia 2024 r. – k. 6-6 verte pliku II akt ZUS)

Wnioskodawca w latach 1977 – 1980 wykonywał czynności muzyka orkiestry w O. (...) H. D. w Ł.. W ciągu dnia odbywały się próby i nagrania, orkiestra jeździła także na liczne festiwale. Czynności muzyka orkiestry odwołujący wykonywał też w T. (...) w Ł. w latach 1981 – 1982 oraz w teatrze 7:15. Wnioskodawca nie posiada wiedzy na podstawie jakich umów wykonywał powyższe czynności, dokładnych okresów wykonywania czynności oraz czy od otrzymywanego wynagrodzenia była odprowadzana składka na ubezpieczenia społeczne.

(zeznania wnioskodawcy – 00:04:59 – 00:13:56- płyta CD k.145 w związku z 00:08:14 – 00:37:14 – płyta CD k.120; zeznania świadka B. P. – 00:04:30 – 00:17:06 – płyta CD k.136; zeznania świadka A. W. – 00:17:06 – 00:27:55 – płyta CD k.136)

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych. Sąd uznał zeznania wnioskodawcy, jak i świadków B. P. i A. W. za wiarygodne, jednakże nieprzydatne dla precyzyjnego ustalenia w jakich okresach, na podstawie jakich umów oraz za jakim wynagrodzeniem ubezpieczony pracował w spornych zakładach pracy.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2,3, 4 Sąd pominął wniosek dowodowy sformułowany w piśmie pełnomocnika skarżącego datowanym na dzień 19 lutego 2024 r. o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego ds. księgowości na okoliczność uzyskiwanych przez ubezpieczonego wynagrodzeń przed rokiem 1986, za które brak jest danych w archiwach. W ocenie Sądu przeprowadzenie tegoż dowodu jest niemożliwe, albowiem w związku z brakiem jakiejkolwiek dokumentacji, w tym dokumentacji płacowej ubezpieczonego z okresu zatrudnienia przed 1986 r., biegły nie mógłby w sposób jednoznaczny określić dochodów uzyskanych przez ubezpieczonego. W przepisach prawa ubezpieczeń społecznych nie ma natomiast unormowań pozwalających na ustalenie otrzymywanego wynagrodzenia w sposób przybliżony, czy też prawdopodobny.

Wysokość świadczenia emerytalnego pozostaje funkcją uzyskiwanych niegdyś dochodów, a zatem dla jego wyliczenia nieodzownym pozostaje ustalenie rzeczywistych zarobków, jako decydujących o rozmiarze opłacanej składki na ubezpieczenie społeczne. Niedopuszczalne przy tym jest opieranie się jedynie na hipotezach czy założeniach, wynikających z przyjęcia średnich, czy przybliżonych wartości.

Nie ma więc podstaw do określenia, czy i jakie kwoty wynagrodzeń stanowiły w tym okresie podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Tylko niewątpliwe dochody ze stosunku pracy w udowodnionej wysokości, od których odprowadzono składki, mogą być uwzględnione do ustalania wysokości świadczeń emerytalno-rentowych. Z całą mocą podkreślenia wymaga, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Ustalenie rzeczywistych zarobków jest decydujące o rozmiarze opłacanej składki na ubezpieczenia społeczne. Właściwie tylko dokumentacja własna stanowi w postępowaniu sądowym precyzyjny dowód na wysokość wynagrodzenia ubezpieczonego. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że co do zasady nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia, a co za tym idzie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika podstawy wymiaru emerytury lub renty, w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśrednione, czy też wynikające z porównania wynagrodzenia innych pracowników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Legalis nr 181419). Sąd Apelacyjny w Łodzi również niejednokrotnie wypowiadał się w tej kwestii stwierdzając, że wysokości wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru świadczeń emerytalno - rentowych nie powinno się udowadniać wyłącznie zeznaniami świadków, jeśli świadkowie nie są w stanie konkretnie i precyzyjnie podać wysokości osiąganego przez wnioskodawcę wynagrodzenia. Wprawdzie w toku postępowania sądowego strona może dowodzić wysokości wynagrodzeń na potrzeby ustalenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia wszelkimi środkami dowodowymi, zatem dowodem na tę okoliczność mogą być zarówno dokumenty dotyczące wynagradzania osób zatrudnionych w tym samym okresie, w tym samym zakładzie pracy i przy pracy tego samego rodzaju, co ubezpieczony, jak też zeznania tych osób, nie oznacza to jednak, że wykazanie konkretnych zarobków w celu obliczenia wysokości świadczenia z ubezpieczenia społecznego może być dokonywane w sposób przybliżony, jedynie na zasadzie uprawdopodobnienia (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 16 lipca 2013 r., III AUa 1714/12, Legalis nr 739136, w wyroku z dnia 29 września 2014 r., III AUa 2618/13, Legalis nr 1163500).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Ubezpieczonym ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 z późn. zm., dalej: ustawa emerytalna) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 przytoczonej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (ust.6).

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173–175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy emerytalnej emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 cytowanej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 173 ustawy emerytalnej, dla ubezpieczonych urodzonych po 31.12.1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Zgodnie z art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego przepisu przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1.  okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2.  okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5,

3.  okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust. 3 w/w przepisu podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się przed dniem 1 stycznia 1999 roku. Według ust. 3b, jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu.

W przedmiotowej sprawie kwestia sporna ostatecznie sprowadzała się do ustalenia, czy organ rentowy słusznie nie uwzględnił do stażu pracy i podstawy wymiaru wnioskodawcy okresu zatrudnienia w T. (...), w (...), w O. (...) D., w (...) Towarzystwie (...) oraz T. (...). W ocenie organu było to niemożliwe, ponieważ w/w płatnicy rozliczali się deklaracjami bezimiennymi, a ubezpieczony nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających zatrudnienie.

Z treści § 22 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku poz. 237, nr 1412), jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1.  legitymacja ubezpieczeniowa;

2.  legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z 14.06.2006r., I UK 115/06, (...) 2007, nr 17 - 18, poz.257, str. 753 ). Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione.

Sąd Okręgowy w Łodzi podziela w/w stanowiska podobnie jak stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 3 września 2013 roku, III AUa 303/13 (Lex nr 1366097), że Sąd nie może ustalać wysokości zarobków na podstawie przypuszczeń i uśrednień. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być bowiem uwzględnione tylko wynagrodzenie faktyczne uzyskane przez zainteresowanego w danym okresie. Jego wysokość musi być niewątpliwa i bezwarunkowa. Podkreślić bowiem należy, iż stosunek pracy ma zawsze charakter indywidualny, a określone warunki zatrudnienia mają charakter niepowtarzalny, ponieważ zostały wyznaczone pomiędzy pracodawcą a jego konkretnym pracownikiem.

Nie należy zaś tracić z pola widzenia, iż przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie stażu ubezpieczeniowego czy wypłacanych wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Ustalenie rzeczywistego zatrudnienia i autentycznych zarobków jest decydujące o rozmiarze opłacanej składki na ubezpieczenia społeczne. Właściwie tylko dokumentacja własna stanowi w postępowaniu sądowym precyzyjny dowód na wysokość wynagrodzenia świadczeniobiorcy. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że co do zasady nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia, a co za tym idzie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika podstawy wymiaru emerytury lub renty, w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśrednione, czy też wynikające z porównania wynagrodzenia innych pracowników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Legalis nr 181419). Tym samym tylko pewne zatrudnienie i niewątpliwe dochody w udowodnionej wysokości, od których odprowadzono składki, mogą być uwzględnione do ustalania wysokości świadczeń emerytalno-rentowych.

W toku trwania postępowania przedłożone zostały dokumenty potwierdzające zatrudnienie wnioskodawcy w okresie od dnia 1 grudnia 1977 r. do dnia 31 grudnia 1977 r. na stanowisku: muzyk (skrzypce) w O. (...) w Ł.. Organ rentowy uwzględnił powyższe i przeliczył kapitał początkowy oraz wysokość emerytury ubezpieczonego. W związku z powyższym ubezpieczony ostatecznie poparł swoje odwołanie z wyjątkiem w/w okresu. Należy jednak zauważyć, że ubezpieczony nie przedłożył żadnych dowodów potwierdzających zatrudnienie w pozostałych spornych okresach czasu. Sam wnioskodawca podczas jego przesłuchania wskazywał, że nie pamięta w jakich dokładnie okresach wykonywał czynności, na jakiej podstawie (umowa o pracę, umowa zlecenie, umowa o dzieło), w jakich godzinach, w jakiej wysokości otrzymywał wynagrodzenie, czy były uiszczane składki na ubezpieczenie społeczne. Nadto świadkowie, poza ogólnym stwierdzeniami, że wnioskodawca w pewnych okresach wykonywał czynności muzyka orkiestry, nie potrafili podać żadnych bliższych szczegółów w tym zakresie.

Mając na względzie powyższe należy wskazać, iż wnioskodawca, na którym zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodowy, nie udowodnił swojego roszczenia. Stosownie do treści art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających staż ubezpieczeniowy, wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok SN z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Raz jeszcze podkreślenia wymaga, iż nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Nadto, w wyroku z 7 października 1998 r., II UKN 244/98, (OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662), Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonego jako bezzasadne (pkt 1 wyroku).

Jednocześnie Sąd przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi wynagrodzenie dla adw. K. L. tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 221,40 zł (uwzględniającej stawkę podatku VAT 23%), podzielając treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 23.04.2020 r., SK 66/19, w którym stwierdzono, że analiza statusu adwokatów i radców prawnych oraz ich roli w postępowaniu, w którym występują jako podmioty powołane z urzędu i zobowiązane do zastępstwa prawnego, prowadzi do uznania, iż różnicowanie ich wynagrodzenia poprzez obniżenie, w stosunku do wynagrodzenia, jakie otrzymaliby, gdyby występowali w sprawie jako pełnomocnicy z wyboru, nie ma konstytucyjnego uzasadnienia. Podzielając w całości w/w stanowisko Trybunału Konstytucyjnego należało zatem orzec o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w niniejszej sprawie z urzędu na podstawie § 15 ust. 2 i § 4 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 18 ze zm.), a także treści § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2023 r. poz. 1964).