Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20.12.2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku J. M. z dnia 30.08.2022 r., odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu wskazano, że podstawę do wydania niniejszej decyzji stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25.10.2022 r, która orzekła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Z uwagi na fakt, że ubezpieczona nie spełnia łącznie wszystkich wymienionych warunków, organ rentowy stwierdził, że brak jest podstaw prawnych do przyznania świadczenia.

(decyzja – k. nieponumerowane strony plik III załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W dniu 19.01.2023 r. J. M. złożyła odwołanie od w/w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na podstawie której odmówiono jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, zarzucając jej naruszenie art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona podniosła, iż nie zgadza się z przedmiotową decyzją oraz orzeczeniem komisji lekarskiej, gdyż w jej ocenie z uwagi na stale pogarszający się stan zdrowia, który nie uległ poprawie mimo specjalistycznej rehabilitacji, zaleceń lekarskich jest nadal osobą niezdolną do pracy. Wskazała przy tym, że jest po dwóch artroskopiach lewego kolana, meniscectomii i to właśnie problemy ortopedyczne nie pozwalają jej podjąć pracy w zawodzie, który ostatnio wykonywała tj. sprzedawcy do listopada 2024 roku, kiedy to ma się odbyć zaplanowany zabieg operacyjny. Wobec powyższych okoliczności, ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(odwołanie – k. 3-4)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 19)

W dniu 18.08.2023 roku wnioskodawczyni ustanowiła w niniejszej sprawie zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego.

(pełnomocnictwo – k. 69)

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 18.06.2024 r. sąd pominął wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawczyni o przesłuchanie ubezpieczonej na okoliczność stanu jej zdrowia, braku możliwości podjęcia pracy, jej niezdolności do pracy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c.

(postanowienie – rozprawa z dnia 18.06.2024 r. e-protokół (...):02:13- 00:02:45- płyta CD – k. 138)

Na rozprawie w dniu 18.06.2024 r. pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

(końcowe stanowiska stron - rozprawa z dnia 18.06.2024 r. e-protokół (...):03:22 – 00:05:35- płyta CD – k. 138)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. urodziła się w dniu (...), legitymuje się wykształceniem zasadniczym w zawodzie szwacza.

(okoliczność bezsporna)

Ubezpieczona uprawniona była do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznanej okresowo od 31.03.2022 r. do 30.09.2022 r., wypłata renty została przedłużona do 31.12.2022 r. na podstawie art. 15zc ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Ubezpieczona w dniu 30.08.2022 r. złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty na dalszy okres.

(decyzja z 12.05.2022 r., wniosek z dnia 30.08.2022 r. – k. nieponumerowane strony plik III załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z 27.09.2022 r. uznał, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u odwołującej: stan po dwóch artroskopiach i meniscectomii kolana lewego (2020 i 2021) z powodu uszkodzenia MM i ML, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L/S.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. nieponumerowane strony plik III załączonych do sprawy akt organu rentowego, opinia lekarska – k. 30-31 dokumentacji orzeczniczo - lekarskiej załączonej do sprawy)

Z uwagi na zgłoszony sprzeciw od w/w orzeczenia ubezpieczona została skierowana na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 25.10.2022 r. nie stwierdziła niezdolności do pracy. U skarżącej rozpoznano: stan po dwóch artroskopiach i meniscectomii kolana lewego (2020 i 2021) z powodu uszkodzenia MM i ML, bez istotnego upośledzenia sprawności, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L/S, apendektomia, owariektomia, histerektomia w wywiadzie, nikotynizm.

( orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. nieponumerowane strony plik III załączonych do sprawy akt organu rentowego, sprzeciw – k. 35-36, opinia lekarska – k. 45-46 dokumentacji orzeczniczo - lekarskiej załączonej do sprawy)

Na podstawie tego orzeczenia organ rentowy zaskarżoną decyzją odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. nieponumerowane strony plik III załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Z punktu widzenia ortopedii u wnioskodawczyni rozpoznano:

- chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego lewego z uszkodzeniem łąkotki przyśrodkowej, bocznej i chrząstki stawowej leczona drogą artroskopii (10.2020, 05.2021).

- przewlekle zapalenie okołobarkowe prawostronne.

- zapalenie nadkłykci przyśrodkowych obu kości ramiennych z przewagą lewego.

- podejrzenie zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa lędźwiowo - krzyżowego.

Stan zdrowia wnioskodawczyni po dwóch artroskopiach i rehabilitacji kolana lewego uległ poprawie. Dolegliwości bólowe zmniejszyły się, staw kolanowy uzyskał pełny, prawidłowy zakres ruchomości.

Wnioskodawczyni powróciła do optymalnej sprawności, stan jej zdrowia jest stabilny. Jeżeli są konieczne zabiegi operacyjne i rehabilitacyjne to mogą one być prowadzone w trakcie zasiłku chorobowego, w czasie wolnym od pracy tak w ramach NFZ jak i ZUS. Zaplanowany zabieg na dzień: 18.11.2024 r., o którym ubezpieczona wspominała w odwołaniu, nie wyklucza jej pracy zarobkowej. Artroskopia przeprowadzana jest w Oddziale Ortopedycznym w ramach tzw. chirurgii 1-go dnia, a pacjent na okres pobytu, gojenia i rehabilitacji otrzymuje zwolnienie lekarskie.

Opisane wyżej schorzenia nie naruszają sprawności narządu ruchu wnioskodawczyni w stopniu dającym podstawę do orzekania o niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni jest osobą zdolną do pracy na otwartym rynku pracy.

Stwierdzone schorzenia i kwalifikacja wnioskodawczyni do artroskopii leczenia rehabilitacyjnego nie pozostają w sprzeczności z zatrudnieniem.

Z punktu widzenia ortopedii wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami.

(pisemna podstawowa opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii dr n. med. E. B.– k. 104-106 verte, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii dr n. med. E. B. – k. 129-129 verte)

Z punktu widzenia medycyny pracy u wnioskodawczyni rozpoznano:

- chorobę zwyrodnieniową lewego stawu kolanowego;

- stan po dwukrotnym leczeniu artroskopowym kolana lewego (2020 r., 2021 r.);

- przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na podłożu choroby zwyrodnieniowej;

- przewlekły nikotynizm.

Ubezpieczona przebyła dwukrotnie leczenie artroskopowe stawu kolanowego lewego z powodu zmian zwyrodnieniowych, obejmujących łąkotkę boczną i przyśrodkową. Dwukrotne leczenie zabiegowe - artroskopowe - stawu kolanowego lewego, spowodowało poprawę stanu czynnościowego narządu ruchu wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni porusza się korzystając nadal z kuli łokciowej, nieco jedynie utykając na lewą nogę. Ubezpieczona poinformowała, że powyższe zalecenie ortopedyczne stosuje z ordynacji lekarza, nie mniej chód wnioskodawczyni, jest możliwy także bez kuli. Bez ograniczeń natomiast wnioskodawczyni zmienia pozycję ciała, zdejmuje i zakłada odzież, prezentując dobrą sprawność manualną kończyn górnych.

W trakcie aktualnego badania ubezpieczona prezentowała dobry stan ogólny. Wnioskodawczyni jest ona osobą wydolną oddechowo i krążeniowo, o zadowalającej sprawności fizycznej oraz w pełnym i rzeczowym kontakcie słownym.

Wnioskodawczyni posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe oraz wyuczony zawód szwacza i w tym też zawodzie może z powodzeniem wykonywać pracę w wyuczonym zawodzie szwacza oraz dowolnego rodzaju inne prace fizyczne - po przyuczeniu stanowiskowym - z przestrzeganiem wcześniej wymienionych zaleceń profilaktycznych. Dotychczas - przez okres około 30 lat - wykonywała pracę sprzedawcy, a więc niezgodną z wyuczonym zawodem. O ile J. M. zastosuje się do wcześniej omówionych zaleceń profilaktycznych, to brak jest niebezpieczeństwa w postaci pogorszenia stanu jej zdrowia w przypadku podjęcia pracy zarobkowej.

Z punktu widzenia medycyny pracy, wnioskodawczyni jest zdolna do wykonywania dowolnego rodzaju prac fizycznych o charakterze produkcyjnym, usługowym i handlowym - po przyuczeniu stanowiskowym, z profilaktycznym przeciwwskazaniem jedynie do ciężkiej pracy fizycznej, w wymuszonej pozycji ciała, tj. w długotrwałym pochyleniu, pozycji kucznej i klęczącej oraz prac wymagających sprawnego przemieszczania się na dłuższych dystansach drogi.

Należy nadmienić, że powyższe zalecenia profilaktyczne oraz przeciwwskazania stanowiskowe nie są tożsame z niezdolnością do pracy jako taką, zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Aktualnie stwierdzone naruszenie sprawności organizmu ubezpieczonej nie ogranicza w znacznym stopniu jej zdolności do pracy zarobkowej odpowiedniej do poziomu posiadanych kwalifikacji. Wnioskodawczyni odzyskała zdolność do pracy z dniem 01.10.2022 r. Pełna sprawność narządu ruchu u wnioskodawczyni nie jest warunkiem sine qua non uznania jej za zdolną do pracy zarobkowej. Wnioskodawczyni pomimo, że nie odzyskała pełnej sprawności stawu kolanowego lewego, w chwili obecnej jest zdolna do pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji, m.in. w wyuczonym zawodzie szwacza, z zastrzeżeniami omówionymi wcześniej. Stan zdrowia wnioskodawczyni jest stabilny, nie mniej zasadne jest aby kontynuowała ona leczenie usprawniające (rehabilitacyjne) narządu ruchu, co jest możliwe do prowadzenia w czasie niekolidującym z obowiązkami zawodowymi.

(pisemna podstawowa opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu medycyny pracy – k. 74-77, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu medycyny pracy – k. 96-97)

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z 12.10.2023 r. wnioskodawczynię zaliczono do lekkiego stopnia niepełnosprawności do 31.10.2026 r. Nie da się ustalić daty powstania niepełnosprawności, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 19.07.2023 r. Ponadto, w zakresie wskazań dotyczących odpowiedniego zatrudnienia wskazano, że ubezpieczona wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie danej osoby.

(orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k. 109)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, opierając się na załączonych do akt sprawy aktach rentowych ubezpieczonej, dokumentacji medycznej, bowiem żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich rzetelności i autentyczności, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu, jak również w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego lekarza ortopedy dr n. med. E. B. oraz holistyczną opinię lekarza medycyny pracy, uznając, że wskazane opinie stanowią w pełni wartościowy dowód w sprawie. Z tych też powodów, Sąd Okręgowy w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii ów biegłych i oparł na nich ustalenia faktyczne.

Opinie wskazanych biegłych zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzę zawodową. Biegli szczegółowo i w sposób pełny określili schorzenia występujące u badanej oraz ocenili ich znaczenie z perspektywy własnej specjalizacji medycznej dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie w myśl art. 278 § 1 k.p.c. korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Takich wiadomości, to jest specjalistycznej wiedzy medycznej wymaga opis rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia, związanych z nimi dolegliwości stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku. W świetle przytoczonej regulacji, sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Opinie w/w biegłych (ortopedy dr n. med. E. B. i medycyny pracy), w ocenie Sądu nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby je mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy został przez biegłych logicznie uzasadniony. Holistyczna opinia lekarza medycyny pracy umożliwiała weryfikację zdolności podjęcia pracy przez wnioskodawczynię z uwzględnieniem posiadanych przez nią schorzeń na rynku pracy.

Sąd zważył, że wnioskodawczyni reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie zgłosiła konkretnych zarzutów do opinii biegłych: ortopedy dr n. med. E. B. i medycyny pracy, wskazując jedynie pytania, na które biegli powinni odpowiedzieć. W tym zakresie opinie zostały uzupełnione, a biegli Ci ustosunkowali się do zadanych pytań. Do powyższych opinii, pod ich adresem po ich uzupełnieniu pełnomocnik odwołującej nie zgłaszał dalszych zarzutów.

Pełnomocnik odwołującej wskazywał jedynie na konieczność przesłuchania ubezpieczonej na okoliczność stanu jej zdrowia, braku możliwości podjęcia przez nią pracy oraz okoliczność niezdolności do pracy. W ocenie Sądu brak było podstaw do powołania dowodu z zeznań wnioskodawczyni i wniosek ten podlegał pominięciu na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c., jako nieprzydatny w sprawie, zmierzający jedynie do niezasadnego przedłużenia postępowania. Precyzując, Sąd nie uwzględnił tego wniosku pełnomocnika odwołującej, z uwagi na to, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy, sąd ocenia kwestię niezdolności do pracy w oparciu o wiadomości specjalne zawarte w opiniach wydanych przez biegłych dysponujących wiedzą medyczną co do występujących schorzeń i ich wpływu na zdolność do wykonywanie pracy zarobkowej. Powyższy dowód w postępowaniu sądowym jest jedyną drogą pozyskania koniecznych do rozstrzygnięcia wiadomości specjalnych i nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową (np. przesłuchaniem świadka lub eksperymentem sądowym bez udziału biegłego, dokumentacją medyczną pochodzącą od lekarzy prowadzących ani też orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS lub orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS), zaś sąd orzekający nie jest uprawniony do samodzielnego (bez oparcia się na opinii właściwych biegłych) ustalania okoliczności, dla których wyjaśnienia wymagane jest posiadanie wiadomości specjalnych (do których należy w szczególności wiedza z zakresu medycyny) (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2017 r. ,III AUa 552/16 LEX nr 2265713).

Zadaniem biegłego zasadniczo nie jest bowiem poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 13 października 2016 r. ,I ACa 432/16, LEX nr 2162983).

W ocenie Sądu złożone opinie biegłych: ortopedy dr n. med. E. B. i medycyny pracy są w pełni fachowe, odpowiadają zakreślonej tezie dowodowej i nie zawierają żadnych braków, są jednoznaczne, zbieżne i wzajemnie się uzupełniają. Wobec powyższego brak było podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego.

Ustalając stan faktyczny Sąd uznał za nieprzydatną do jego ustalenia opinię biegłego z zakresu ortopedii lek. P. S. bowiem, po pierwsze opinia ta nie znalazła oparcia i uzasadnienia w pozostałych opiniach wydanych w tej sprawie, w tym przede wszystkim holistycznej opinii lekarza medycyny pracy. Po drugie, biegły ten w treści swojej opinii w ogóle nie odniósł się do wpływu stanu zdrowia ubezpieczonej na zdolność do zatrudnienia zgodnego z poziomem kwalifikacji. Biegły ortopeda lek. P. S. stwierdził u wnioskodawczyni: ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego o 10 stopni we wszystkich płaszczyznach, zmniejszenie masy mięśniowej lewej kończyny dolnej o 2 cm w stosunku do odpowiednich odcinków kończyny dolnej prawej oraz ograniczenie zgięcia kolana do 90 st. ze słyszalnymi krepitacjami. Biegły rozpoznał u wnioskodawczyni: stan po 2-krotnej artroskopii kolana lewego oraz zmiany zwyrodnieniowe kolana lewego. W ocenie Sądu odniesienie się przez tego biegłego jedynie do rodzaju wykształcenia jakie posiadała ubezpieczona, z pominięciem zawodu wyuczonego oraz do rodzaju ostatnio wykonywanej pracy – innej niż jej wyuczony zawód, trudno oceniać w kategoriach przeprowadzenia przez tego biegłego dokładnej analizy w zakresie aspektu socjalno – zawodowego. Biegły ten w żadnej części swej opinii, tak podstawowej, jak i uzupełniającej nie analizował czy w przypadku skarżącej istnieje możliwość podjęcia przez nią prac zgodnych z poziomem wykształcenia uwzględniając posiadaną przez nią dysfunkcję kończyny dolnej. Każdorazowo kryteria takie, jak poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwość wykonywania przezeń dotychczasowej pracy lub podjęcie innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, brane są pod uwagę przy wydawaniu opinii medycznych (orzeczniczych), a następnie rozstrzygnięć sądowych w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Skoro zatem opinia biegłego z zakresu ortopedii lek. P. S. nie odnosiła się do powyższych kryteriów, poza lakonicznym stwierdzeniem przez tego biegłego: ,,wykształcenie (ubezpieczonej): zawodowe. Nie pracuje, nie ma żadnych świadczeń. Pracowała w sklepie jako sprzedawca.”, dla którego biegły ten uznał, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy do 28.02.2025 r., to uznać należało ją za niepełną. Opinia ta zawiera istotny brak, który rzutował na jej moc dowodową i tym samym dyskwalifikował jej przydatność do rozstrzygnięcia sprawy. Nie każda dysfunkcja, nawet utrudniająca w pewnym stopniu wykonywanie czynności zarobkowych może być uznana za podstawę ustalenia niezdolności do pracy. Faktem jest, że wnioskodawczyni ma określony poziom kwalifikacji, lecz nie musi pracować jako sprzedawca, bo poziom kwalifikacji to coś więcej, niż zajmowane stanowisko. Biegły lek. P. S. opisał w swej opinii zaburzenia funkcji narządu ruchu wnioskodawczyni, lecz w żaden sposób nie wyjaśnił czemu jego zdaniem wnioskodawczynię należało uznać za osobę całkowicie niezdolną do pracy, a zatem niezdolną do wykonywania jakiejkolwiek pracy – zgodnie ustawową definicją niezdolności do pracy, skoro dotychczas wnioskodawczyni była uprawniona do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Tak wybiórcze stwierdzenia uniemożliwiały Sądowi prześledzenie poszczególnych etapów mechanizmu jakim biegły kierował się konstruując swą opinię, a które składały się na poczyniony przez niego wniosek końcowy o uznaniu wnioskodawczyni za całkowicie niezdolną do pracy do 28.02.2025 r. Poważne zastrzeżenia budzi w tym kontekście posłużenie się przez biegłego sformułowaniem ,,nadal całkowicie niezdolna do pracy” skoro nie jest wiadomym, nie zostało to w żaden sposób wyjaśnione jakie okoliczności wpłynęły na to, że biegły ten postanowił w ogóle uznać za zasadne zaliczenie wnioskodawczyni do kręgu osób całkowicie niezdolnych do pracy. Nadto biegły ten wskazał, że mimo przeprowadzonej dwukrotnie artroskopii nie uzyskano zadowalającego efektu końcowego, u ubezpieczonej utrzymuje się ograniczenie ruchomości kolana lewego oraz ograniczenie wydolności chodu. Co jednak ważne, o ustaleniu braku niezdolności do pracy nie decyduje odzyskanie pełnej sprawności. Nawet nieodwracalne naruszenie sprawności organizmu nie będzie stanowiło podstawy do przyznania renty, jeżeli istnieje możliwość odzyskania zdolności do pracy poprzez przystosowanie się organizmu lub przekwalifikowanie zawodowe. O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu. W niniejszej sprawie, naruszenie sprawności organizmu wnioskodawczyni nie powodowało niemożności jej przekwalifikowania się. Biegły z zakresu ortopedii dr n. med. E. B. wskazywał, że stwierdzone u wnioskodawczyni schorzenia i kwalifikacja wnioskodawczyni do artroskopii leczenia rehabilitacyjnego nie pozostają w sprzeczności z zatrudnieniem. W analogicznym tonie wypowiedział się biegły z zakresu medycyny pracy, który wyjaśnił, że pełna sprawność narządu ruchu u wnioskodawczyni nie jest warunkiem sine qua non uznania jej za zdolną do pracy zarobkowej. Wnioskodawczyni pomimo, że nie odzyskała pełnej sprawności stawu kolanowego lewego, w chwili obecnej jest zdolna do pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji (może pracować efektywnie), m.in. w wyuczonym zawodzie szwacza, z profilaktycznym przeciwwskazaniem jedynie do ciężkiej pracy fizycznej, w wymuszonej pozycji ciała. Biegły ten zatem w opinii, w przeciwieństwie do biegłego lek. P. S., realnie odniósł się do możliwości podejmowania przez ubezpieczoną pracy zarobkowej zgodnej z poziomem kwalifikacji.

W ocenie Sądu, można podzielić w całej rozciągłości opinie biegłych sądowych: ortopedy dr n. med. E. B. i medycyny pracy, co do rozpoznanych u ubezpieczonej schorzeń, jak i co do wniosków końcowych biegłych, którzy stwierdziwszy, że stan zdrowia wnioskodawczyni po dwóch artroskopiach i rehabilitacji kolana lewego uległ poprawie, jest stabilny, wskazując (zwłaszcza biegły z zakresu medycyny pracy) na przeciwwskazania do wykonywania przez ubezpieczoną ciężkiej pracy fizycznej, w wymuszonej pozycji ciała, tj. w długotrwałym pochyleniu, pozycji kucznej i klęczącej oraz prac wymagających sprawnego przemieszczania się na dłuższych dystansach drogi. Reasumując biegli uznali, iż jest ona osobą zdolną do pracy na otwartym rynku pracy do wykonywania dowolnego rodzaju prac fizycznych o charakterze produkcyjnym, usługowym i handlowym - po przyuczeniu stanowiskowym, w tym m.in. w wyuczonym zawodzie szwacza. Biegli Ci zatem w swych opiniach odnosili się jednocześnie do kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni oraz ewentualnych przeciwskazań do wykonywania pracy.

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonana została na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, w jego ocenie uwzględniała wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odniósł je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok SN z 10.06.1999 r. II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Spornym w sprawie było czy stan zdrowia odwołującej uprawnia ją do świadczenia objętego zaskarżoną decyzją.

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U.2023.0.1251, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 okresy składkowe ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 pkt 1–3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. ( I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zatem zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawczyni (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczona nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej. Pozostałe przesłanki związane z prawem do świadczenia nie stanowiły natomiast przedmiotu sporu między stronami.

W niniejszej sprawie wypowiedziało się trzech biegłych lekarzy.

Pierwszą opinię sporządził biegły z zakresu ortopedii lek. P. S., który uznał, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy do 28.02.2025 r.

Kolejną opinię wydał biegły z zakresu medycyny pracy dr n. med. J. G., który stwierdził że aktualnie stwierdzone naruszenie sprawności organizmu skarżącej nie ogranicza w znacznym stopniu jej zdolności do pracy zarobkowej odpowiedniej do poziomu posiadanych kwalifikacji.

Wobec powyższego, z uwagi na rozbieżne stanowiska biegłych, sąd postanowieniem z dnia 17.10.2023 r. dopuścił dowód z opinii innego biegłego lekarza ortopedy na okoliczność wypowiedzenia się przez tego biegłego:

- czy wnioskodawczyni jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu;

- czy niezdolność ma charakter długotrwały czy stały, w jakiej dacie powstała i do kiedy będzie trwała.

Sąd w całości dał wiarę opinii biegłych sądowych lekarzy: ortopedy dr n. med. E. B. i medycyny pracy. Sąd podzielił pogląd wyrażony w wydanych przez tych biegłych opiniach albowiem w jego ocenie biegli wnikliwie ocenili stan zdrowia ubezpieczonej, po dokonaniu badań przedmiotowych oraz po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia, w sposób jednoznaczny, czytelny i zgodny z wiedzą oraz doświadczeniem medycznym nie uznali ubezpieczonej za osobę niezdolną do pracy zarobkowej. Sąd Okręgowy dokonał sprawdzenia przesłanek, którymi kierowali się wskazani biegli, jak i dokonał kontroli prawidłowości ich rozumowania. Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków nie budził zastrzeżeń Sądu i w połączeniu z kryterium zgodności z zasadami logiki, wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych oraz podstaw teoretycznych opinii, wydane opinie: ortopedy dr n. med. E. B. i z zakresu medycyny pracy, który wydał całościową ocenę stanu zdrowia ubezpieczonej i jej zdolności do pracy, należało uznać za przekonujący dowód w sprawie. Opinie te stanowiły więc podstawę wydanego w sprawie orzeczenia. Okoliczność, iż wcześniej ubezpieczona uprawniona była do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia, z uwagi na aktualny na dzień decyzji stan zdrowia wnioskodawczyni.

Natomiast co do opinii biegłego z zakresu ortopedii lek. P. S., to jej ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej jedynie ogólnie, należało jeszcze raz wskazać, że Sąd nie uznał jej za przydatną do ustalenia stanu faktycznego z przyczyn szerzej tam omówionych.

Sąd Okręgowy mając na uwadze treść opinii ortopedy dr n. med. E. B. i biegłego z zakresu medycyny pracy przeanalizował posiadane przez ubezpieczoną kwalifikacje zawodowe. Sąd ustalił, że ubezpieczona posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe. Zawodem wyuczonym jest szwacz.

Częściowa niezdolność do pracy oznacza niezdolność do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Wyjaśnienie treści pojęcia pracy zgodnej poziomem posiadanych kwalifikacji wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (wiedzy i umiejętności faktycznych wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) wyrok SN z 14.03.2006r I UK 159/05 niepublikowany.

Podkreślić należało ponownie, że przy ocenie niezdolności do pracy decydujące jest nie tylko utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, ale brak rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu wyrok SN z 1 1.01.2007r II UK 156/06 OSNP 2008/3-4/45.

Brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest przy tym wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub przy pozytywnym rokowaniu co do możliwości przekwalifikowania zawodowego. Inaczej mówiąc, niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym (zob. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2016 r. III UK 195/15).

W ocenie Sądu, można podzielić w całej rozciągłości opinie biegłych sądowych ortopedy dr n. med. E. B. i biegłego z zakresu medycyny pracy, który wskazując na przeciwwskazania do wykonywania przez ubezpieczonego ciężkiej pracy fizycznej, w wymuszonej pozycji ciała, tj. w długotrwałym pochyleniu, pozycji kucznej i klęczącej oraz prac wymagających sprawnego przemieszczania się na dłuższych dystansach drogi, stwierdzili, iż jest ona osobą zdolną do pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji, m.in. w wyuczonym zawodzie szwacza.

Podkreślić należy, iż subiektywne odczucia ubezpieczonej, w której ocenie zły stan zdrowia czynił ją niezdolną do pracy, nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia o jej niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20.05.2013 roku SN w sprawie o sygn.. akt I UK 650/12 (Lex 1341963) wskazał, iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są brane pod uwagę subiektywne odczucia zainteresowanego. Pogląd ten w pełni podziela Sąd orzekający. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, iż stan zdrowia wnioskodawczyni jest stabilny, nie mniej zasadne jest aby kontynuowała ona leczenie usprawniające (rehabilitacyjne) narządu ruchu, co jest możliwe do prowadzenia w czasie niekolidującym z obowiązkami zawodowymi, co podkreślił biegły sądowy specjalista z zakresu medycyny pracy. Ponadto, zaplanowany zabieg na dzień: 18.11.2024 r., o którym ubezpieczona wspominała w odwołaniu, nie wyklucza jej pracy zarobkowej. Artroskopia przeprowadzana jest w Oddziale Ortopedycznym w ramach tzw. chirurgii 1-go dnia, a pacjent na okres pobytu, gojenia i rehabilitacji otrzymuje zwolnienie lekarskie. Samo tylko istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich. Upośledzenie organizmu nie jest wystarczającą przesłanką przyznania renty, w sytuacji, gdy mimo tego upośledzenia możliwe jest podjęcie dotychczasowej pracy i systematyczne leczenie schorzenia.( vide wyrok SA w Krakowie z dnia 5.03.2013 roku w sprawie III AUa 1208/12 Lex 1294800, postanowienie SN z dnia 11.06.2013 r w sprawie II UK 65/13 Lex nr 1363198).

W tym miejscu wskazać należy, że na stanowisko Sądu co do oceny poprawności i wiarygodności opinii biegłych: ortopedy dr n. med. E. B. i biegłego z zakresu medycyny pracy, pozostaje bez wpływu treść orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wnioskodawczyni. Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawczyni, nie zaś na jej wpływ na zdolność do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy z 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U.2024.0.44) nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy. Nie sposób uznać jakoby podobne były przesłanki z jednej strony orzekania o niepełnosprawności, a z drugiej strony ustalania niezdolności do pracy jako jednego z warunków świadczeń rentowych z prawa ubezpieczenia społecznego. Niepełnosprawność jako przesłanka materialnoprawnych i proceduralnych mechanizmów rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz szczególnej ochrony zatrudnienia, stanowi odrębny przedmiot regulacji w obrębie prawa socjalnego (por. z 27 sierpnia 1997 r.). Odrębności tej nie usuwają, wynikające z art. 5 ustawy z 27 sierpnia 1997 r., normatywne ustalenia skutków w zakresie rehabilitacji w odniesieniu do orzeczeń lekarza orzecznika ZUS o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Z tego powodu osoby, w stosunku do których wydane zostały orzeczenia o niezdolności do pracy są traktowane na równi z osobami uzyskującymi specjalną ochronę prawa socjalnego z zakresu rehabilitacji i zatrudnienia w szczególnych warunkach. Nie ma natomiast podstawy prawnej stanowisko jakoby ustalenie warunków do świadczeń rehabilitacyjnych i szczególnego zatrudnienia powodowało równocześnie konsekwencje prawne w zakresie świadczeń przewidzianych ustawą emerytalno-rentową (zob. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2004 r. II UK 68/04 LEX nr 979180). Tym samym i ta okoliczność pozostaje bez wpływu na wynik rozstrzygnięcia.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd stwierdził, że stan zdrowia odwołującej, na dzień wydania skarżonej decyzji, nie uzasadnia uznania ją za osobę niezdolną do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie uznając je za niezasadne.