Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 09 października 2024 roku w Gdyni

na rozprawie

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w B.

przeciwko W. L.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego W. L. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 37 024,37 złotych (trzydzieści siedem tysięcy dwadzieścia cztery złote trzydzieści siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 36 696,73 złotych za okres od dnia 23 lipca 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego W. L. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 7 390,69 złotych (siedem tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  ustala i przyznaje kuratorowi pozwanego W. L. – r. pr. J. K. wynagrodzenie w kwocie 1 771,20 złotych brutto (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy, brutto) za sprawowanie kurateli.

Sygn. akt VI GC 367/24

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 września 2022 roku, sprecyzowanym w piśmie z datą w nagłówku „dnia 14 października 2022 roku” (data prezentaty: 2022-10-19, k. 34-37 akt) powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w B. domagał się zasądzenia od pozwanego W. L. kwoty 37 024,37 złotych, w tym kwoty 36 696,73 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 23 lipca 2022 roku do dnia zapłaty – tytułem ceny za sprzedany towar w postaci artykułów spożywczych i przemysłowych oraz kwoty 327,64 złotych – tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w oparciu o treść art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790), a także kosztów procesu.

W nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 stycznia 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 3621/22 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia kurator pozwanego W. L. – radca prawny J. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości kwestionując je tak co do zasady, jak i wysokości. Kurator oświadczył, że nie podnosi zarzutu z art. 253 k.p.c. i nie ma wiedzy o zawieranych przez pozwanego umowach ani o prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wobec czego nie może przedstawić dowodów świadczących o braku zobowiązania pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lipca 2022 roku o godzinie 21:49 W. L. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą F.H.U. (...) W. L. złożył (...) spółce akcyjnej z siedzibą w B. korzystając z przeznaczonej do tego platformy zakupowej sprzedawcy zamówienie numer (...) (...)dotyczące zakupu wskazanych szczegółowo w zamówieniu produktów spożywczych i przemysłowych znajdujących się w ofercie sprzedawcy. W zamówieniu wyszczególniona była liczba zmówionych produktów, ich cena i dostępność oraz m. in. miejsce dostawy, tj. (...)-(...) P., ulica (...).

W dniu 13 lipca 2022 roku o godzinie 21:56 (...) spółka akcyjna z siedzibą w B. potwierdził mailowo W. L. złożenie zamówienia.

Zamówiony towar został doręczony pod wskazany adres w dniu 18 lipca 2022 roku i odebrany przez odbiorcę bez zastrzeżeń. Odbiór towaru pokwitował W. L..

W dniu 15 lipca 2022 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w B. wystawił W. L. fakturę numer (...) na kwotę 199,75 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 22 lipca 2022 roku w związku ze sprzedażą towaru zgodnie z zamówieniem numer (...) (...)(artykuły przemysłowe – pasta do zębów marki S. (...)).

W dniu 15 lipca 2022 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w B. wystawił W. L. fakturę numer (...) na kwotę 28 780,21 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 22 lipca 2022 roku w związku ze sprzedażą towarów zgodnie z zamówieniem numer (...) (...)(artykuły spożywcze).

wydruk wiadomości mailowej – potwierdzenie zamówienia – k. 9-15 akt, dowód dostawy – k. 17 akt, potwierdzenie wydania zamówienia odbiorcy – k. 22 akt, faktura – k. 16, 18-21 akt

W dniu 14 lipca 2022 roku o godzinie 15:35 W. L. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą F.H.U. (...) W. L. złożył (...) spółce akcyjnej z siedzibą w B. korzystając z przeznaczonej do tego platformy zakupowej sprzedawcy zamówienie numer (...) (...)dotyczące zakupu wskazanych szczegółowo w zamówieniu produktów spożywczych znajdujących się w ofercie sprzedawcy. W zamówieniu wyszczególniona była liczba zmówionych produktów, ich cena i dostępność oraz m. in. miejsce dostawy, tj. (...)-(...) P., ulica (...).

W dniu 14 lipca 2022 roku o godzinie 15:37 (...) spółka akcyjna z siedzibą w B. potwierdził mailowo W. L. złożenie zamówienia.

Zamówiony towar został doręczony pod wskazany adres w dniu 18 lipca 2022 roku i odebrany przez odbiorcę bez zastrzeżeń. Odbiór towaru pokwitowała osoba o nazwisku (...).

W dniu 15 lipca 2022 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w B. wystawił W. L. fakturę numer (...) na kwotę 7 716,77 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 22 lipca 2022 roku w związku ze sprzedażą towarów zgodnie z zamówieniem numer (...) (...)(artykuły spożywcze).

wydruk wiadomości mailowej – potwierdzenie zamówienia – k. 23-25 akt, dowód dostawy – k. 17 akt, potwierdzenie wydania zamówienia odbiorcy – k. 28 akt, faktura – k. 26-27 akt

W. L. nie uregulował należności wynikających z faktur: numer (...) na kwotę 199,75 złotych brutto, numer (...) na kwotę 28 780,21 złotych brutto i numer (...) na kwotę 7 716,77 złotych brutto.

niesporne

(...) spółka akcyjna z siedzibą w B. wzywał W. L. do uregulowania należności wynikających z powyższych faktur, jednakże bezskutecznie.

wezwanie do zapłaty – k. 29 akt, potwierdzenie nadania – k. 29v akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że kurator pozwanego nie podnosił zarzutu z art. 253 k.p.c. w stosunku do tych dokumentów.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w B. domagał się zasądzenia od pozwanego W. L. kwoty 37 024,37 złotych, w tym kwoty 36 696,73 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 23 lipca 2022 roku do dnia zapłaty – tytułem ceny za sprzedany towar w postaci artykułów spożywczych i przemysłowych oraz kwoty 327,64 złotych – tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w oparciu o treść art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790), a także kosztów procesu.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu kurator pozwanego W. L. zakwestionował je co do zasady, jak i wysokości wskazując, że nie ma wiedzy o zawieranych przez pozwanego umowach ani o prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wobec czego nie może przedstawić dowodów świadczących o braku zobowiązania pozwanego. W tym miejscu wskazać należy, że okoliczność, iż miejsce pobytu pozwanego nie jest znane, zaś w procesie pozwanego reprezentuje kurator w żadnej mierze nie może rodzić negatywnych skutków dla powoda, w tym w sferze dowodowej, zwłaszcza np. w zakresie nieuzasadnionego obciążania powoda ciężarem dowodu innym niż wynikającym z art. 6 k.c.

Zgodnie z treścią art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Powyższy przepis kreuje zatem stosunek obligacyjny o charakterze dwustronnie zobowiązującym. Sprzedawca (tu – powód) zobowiązuje się wydać towar, zaś kupujący (tu – pozwany) zobowiązuje się zapłacić ustaloną za ten towar cenę.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów.

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie (...) spółce akcyjnej z siedzibą w B. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że pozwany złożył powodowi zamówienie na artykuły spożywcze i przemysłowe szczegółowo wskazane w fakturach, że powód dostarczył i wydał pozwanemu lub wskazanemu przez niego odbiorcy zakupiony przez niego towar w liczbie i jakości zgodnej ze złożonym zamówieniem, a więc wykazania, że zrealizował swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowałoby po stronie pozwanego obowiązek zapłaty.

W ocenie Sądu powód powyżej wskazanemu obowiązkowi dowodowemu sprostał i zdołał wykazać za pomocą zaoferowanych dowodów z dokumentów i wydruków korespondencji mailowej, że pozwany złożył mu zamówienia na produkty szczegółowo wskazane w fakturach i że zgodnie z ustaleniami stron towar ten został dostarczony i wydany pozwanemu oraz osobie uprawnionej przez niego do jego odbioru.

Sąd zważył bowiem, że powód przedłożył wydruki korespondencji mailowej, z których jednoznacznie wynikało, że z konta pozwanego jako klienta w systemie platformy zakupowej powoda zostały złożone sporne zamówienia, jak też liczba zamówionych produktów oraz ich cena i miejsce dostawy. Wreszcie powód przedłożył potwierdzenia odbioru towaru podpisane przez pozwanego W. L. i osobę o nazwisku (...), z których to dokumentów wynikał odbiór towaru w miejscu wskazanym w tych zamówieniach. Jednocześnie zaś kurator pozwanego nie kwestionował autentyczności i prawdziwości tychże dokumentów, jak też samego faktu złożenia zamówień przez pozwanego.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku (sygn. akt II PR 313/69) na powodzie, stosownie do treści art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W tej sytuacji w ocenie Sądu nie było wątpliwości, że zaoferowane przez powoda dowody pozwalały na uznanie, że pozwany W. L. złożył powodowi zamówienie na artykuły spożywcze i przemysłowe szczegółowo wskazane w fakturach, że powód dostarczył i wydał pozwanemu lub wskazanemu przez niego odbiorcy zakupiony przez niego towar w liczbie i jakości zgodnej ze złożonym zamówieniem, a więc, że zrealizował swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowało po stronie pozwanego obowiązek zapłaty, a czego nie uczynił mimo przyjętego na siebie zobowiązania, jak też mimo wezwania do zapłaty skierowanego do niego po terminie płatności spornych należności wynikającym z przedmiotowych faktur. Sąd miał przy tym na uwadze, że pozwany po doręczeniu mu faktur, a także wezwania do zapłaty, nie kwestionował ani zasadności ani ich wysokości. Od racjonalnie działającego przedsiębiorcy w ramach wymaganej od niego zawodowej staranności należy zaś oczekiwać, że w sytuacji gdy otrzymuje faktury, czy wezwanie do zapłaty – jego zdaniem niezasadne, z nieznanych mu faktur, czy stosunków prawnych albo w nieprawidłowej, nieakceptowanej przez niego wysokości, podejmuje działania w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Skoro więc pozwany, a nie zostało to wykazane, nie podjął żadnych czynności reklamacyjnych, nie zwrócił faktur i nie domagał się ich korekty, uznać należało, że w ten sposób również potwierdził nie tylko złożenie zamówień, ale i zrealizowanie dostaw, co dodatkowo znajduje potwierdzenie w przedłożonych przez powoda dowodach.

Nie było przy tym wątpliwości, że przedłożone przez powoda faktury miały charakter dowodu, z którym nie wiązało się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru takich dowodów prowadzi jednak do wniosku, że Sąd może wyrokować w oparciu o nie zwłaszcza w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie (podpisane dokumenty dostawy, zamówienia, korespondencja mailowa). W takiej sytuacji dowody takie stanowią samodzielny środek dowodowy, którego moc dowodową Sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc zgodnie z własnym przekonaniem, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Ta sama reguła dotyczy przypadku, gdy dokumenty z uwagi na brak podpisu nie stanowią dokumentów w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. będąc wówczas także innym środkiem dowodowym, o jakim mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c.

Skoro zaś zasadne było żądanie należności głównej (w łącznej kwocie 36 696,73 złotych), to zasadne pozostawało również żądanie kwoty 327,64 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790), zgodnie z którym wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności (przy wskazanej wartości świadczenia pieniężnego) stanowiąca równowartość kwoty 70 euro, a jest ona ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Nie było przy tym wątpliwości, że w niniejszej sprawie łączące strony umowy (sprzedaży) były transakcją handlową w rozumieniu przedmiotowej ustawy. Wskazana w powyższym przepisie rekompensata przysługuje przy tym wierzycielowi bez wykazania, że koszty te zostały poniesione i bez wzywania dłużnika do jej zapłaty, a roszczenie o nią powstaje po upływie terminów do zapłaty określonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 grudnia 2015 roku, sygn. akt III CZP 94/15), tj. wtedy gdy wierzyciel nabywa prawo do odsetek, czyli gdy spełnił swoje świadczenie oraz nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Mając całokształt powyższych rozważań na uwadze Sąd w punkcie pierwszym wyroku przyjmując za podstawę prawną przepis art. 535 k.c. w zw. z art. 1, 4, 7 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) zasądził od pozwanego W. L. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 37 024,37 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 36 696,73 złotych za okres od dnia 23 lipca 2022 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł natomiast w punkcie drugim wyroku zgodnie z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 109 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda jako strony wygrywającej niniejszą sprawę w całości kwotę 7 390,69 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty), co obejmowało: kwotę 1 852 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwotę 3 600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935), kwotę 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwotę 150,49 złotych tytułem kosztów poniesionych w postępowaniu o doręczenie odpisu pozwu przez komornika sądowego i kwotę 1 771,20 złotych tytułem zaliczki uiszczonej przez powoda na poczet wynagrodzenia kuratora pozwanego).

W punkcie trzecim wyroku na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 roku, poz. 536) w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) w zw. z art. 603 ⁴ § 3 k.p.c. Sąd ustalił i przyznał kuratorowi pozwanego W. J. K. wynagrodzenie za sprawowanie kurateli w kwocie 1 771,20 złotych brutto.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 20 października 2024 roku