Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2012 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku W. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. W..

o emeryturę

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. W..

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu

z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt VIII U 2920/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 maja 2012 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu uwzględnił odwołanie W. M. od decyzji ZUS-u Oddział w O. W.. i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1 kwietnia 2011r.

SĄD OKRĘGOWY USTALIŁ NASTĘPUJACY STAN FAKTYCZNY:

W. M., urodzony (...) z zawodu jest lekarzem. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, nie pozostaje w stosunku pracy. Na dzień 1.01.1999r. legitymuje się ponad 25 letnim okresem składkowym i nieskładkowym.

W okresie od 1.09.1974r. do 31.12.2007r. ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w W..

W okresie od 1.10.1981r. do 14.04.1982r. oraz od 18.11.1998r. do 30.12.1998r. odwołujący korzystał z urlopu bezpłatnego.

Ubezpieczony w okresie zatrudnienia w SP ZOZ w W. pracował jako anestezjolog. Także kiedy pełnił funkcję zastępcy dyrektora ZOZ wykonywał prace anestezjologa. Pracował na oddziale chirurgicznym i na oddziale ginekologiczno- położniczym przy operacjach planowanych i nagłych.

Pełnienie funkcji zastępcy dyrektora nie pomniejszało jego aktywności zawodowej jako anestezjologa. Przez pewien czas ubezpieczony był jedynym anestezjologiem dostępnym przez 24 godziny.

Uwzględniając odwołanie ubezpieczonego Sąd Okręgowy wskazał, że okres pełnienia funkcji zastępcy dyrektora, to jest od 1 lipca 1985r. do 31 października 1990r. jest również dla ubezpieczonego okresem pracy w warunkach szczególnych a to dlatego, że w tym czasie wykonywał prace anestezjologa. Ustalenia Sądu Okręgowego wynikają z analizy materiału dowodowego, zeznań świadków, którzy potwierdzili twierdzenia ubezpieczonego.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana.

Apelujący zaskarża wyrok w całości i zarzuca:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego art.184 ust.1 i 32 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS w związku z przepisem § 4 rozporządzenia RM z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze

2.  naruszenie art.233 k.p.c.

Apelujący wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

SĄD APELACYJNY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Apelujący, kwestionując wyrok Sądu I instancji wywodzi, że skoro ubezpieczony pełnił funkcję zastępcy dyrektora to nie mógł stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracować jako anestezjolog. Tak więc spór dotyczy okresu od 1 lipca 1985r. do 31 października 1990r.

Apelujący odwołuje się do zeznań jednego ze świadków, W. P., który stwierdził, że w czasie, gdy ubezpieczony pełnił funkcję zastępcy dyrektora ,,to jego aktywność jako anestezjologa się obniżyła.” Przedstawiona przez apelującego argumentacja nie uzasadnia wniosków apelacji.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy przesłuchał 14 świadków, lekarzy i pielęgniarki ze szpitala w W.. Analiza tych zeznań wskazuje, że świadkowie nie podali z uwagi na upływ czasu dokładnego harmonogramu pracy ubezpieczonego. Jednakże, co należy podkreślić, wszyscy świadkowie oprócz świadka P. stwierdzili, że sprawowanie przez ubezpieczonego funkcji zastępcy dyrektora nie miało wpływu na jego pracę jako anestezjologa. Wszyscy świadkowie zeznali, że ubezpieczony znieczulał przy zabiegach na oddziale chirurgicznym i ginekologiczno – położniczym i nie zauważono, aby ta aktywność była mniejsza w związku z pełnioną funkcją.

Apelujący reprezentuje pogląd, że sprawowanie funkcji kierowniczej automatycznie wyklucza możliwość pracy w charakterze anestezjologa w stałym i pełnym wymiarze. Jednakże apelujący nie uwzględnia twierdzeń ubezpieczonego, które znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach świadków, że obowiązki związane z zarządzaniem miały charakter dodatkowy, wręcz incydentalny, gdyż ubezpieczony wykonywał głównie obowiązki związane z leczeniem pacjentów.

Charakterystyczne jest stwierdzenie w zeznaniach wielu świadków, że ubezpieczony zawsze był do ich dyspozycji jako anestezjolog.

Apelujący nie podważył skutecznie ustaleń Sądu I instancji. Odwołanie się do zeznań jednego świadka nie jest wystarczające, aby podzielić zarzut apelacji o naruszeniu przepisu art.233 k.p.c.

W istocie apelujący nie przedstawił Sądowi Apelacyjnemu żadnych przekonywujących argumentów, które uzasadniałyby zarzuty apelacji .

Zatem, Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że ubezpieczony spełnił wszystkie warunki do emerytury o obniżonym wieku emerytalnym. Sporny był tylko okres pracy w warunkach szczególnych na stanowisku lekarza anestezjologa. Ubezpieczony udowodnił , że pracował co najmniej 15 lat na stanowisku wymienionym w dziale XII punkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co uprawnia go do emerytury na podstawie przepisu art.184 ust.1 i art.32 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie przepisu
art.385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego.

SSA Katarzyna Wołoszczak SSA Dorota Goss-Kokot SSA Maria Michalska-Goźdź