Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Andrzej Marek

Sędziowie: SSO Jacek Wilga

SSR del. Anna Jabłońska - Socha (spr.)

Protokolant: Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2014 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w L. Centrala

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Lubinie

z dnia 10 lutego 2014 roku sygn. akt IV P 624/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od strony pozwanej (...)Spółka Akcyjna w L. Centrala na rzecz powoda M. D. kwotę 45 281, 64 zł (słownie złotych: czterdzieści pięć tysięcy dwieście osiemdziesiąt jeden, 64/100), oddalając powództwo w pozostałym zakresie i nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Lubinie) kwotę 2265 zł tytułem opłaty sądowej od uiszczenia której powód był zwolniony,

II.  w pozostałym zakresie apelację oddala,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Lubinie, Wydział IV Pracy, oddalił powództwo M. D. skierowane przeciwko (...)S.A. w L. Centrala o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę oraz zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 60 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wskazał, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wypowiedzenie umowy o pracę dokonane powodowi przez stronę pozwaną było zarówno zgodne z prawem, jak i zasadne. W szczególności, nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut powoda naruszenia przez stronę pozwaną art. 186 ¹ k.p.. W ocenie Sądu I instancji, powód nie był pracownikiem szczególnie chronionym przed wypowiedzeniem umowy o pracę, ponieważ w dacie doręczenia mu pisma wypowiadającego umowę, nie złożył prawidłowego wniosku o udzielenie urlopu wychowawczego, gdyż jego wniosek w tej mierze dotknięty był brakami formalnymi. Natomiast dopiero prawidłowo złożony wniosek o udzielenie urlopu wychowawczego, zawierający dane, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.09.2013 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania urlopu wychowawczego (Dz.U. z 26.09.2013 r.) był podstawą do udzielenia powodowi takiego urlopu. Gdyby bowiem wniosek nie został prawidłowo złożony i nie zawierałby danych wymaganych wskazanym rozporządzeniem, pracodawca nie mógłby udzielić powodowi urlopu wychowawczego. Ochrona z art. 186 ¹ k.p. obejmowała zatem, zdaniem Sądu I instancji, okres od momentu prawidłowo złożonego wniosku o udzielenie urlopu wychowawczego, bo dopiero taki obligował pracodawcę do jego udzielenia. W rozpoznawanej sprawie powód złożył prawidłowy wniosek o udzielenie urlopu wychowawczego w dniu 27.11.2013 r., a zatem po dacie doręczenia mu wypowiedzenia umowy o pracę. Dane, o które pracodawca zwrócił się do powoda jako uzupełnienie wniosku z 12.11.2013 r., były zaś danymi wymaganymi przepisami rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków udzielania urlopu wychowawczego – par. 2 pkt 2, 3. Jednocześnie –w ocenie Sądu Rejonowego- wypowiedzenie powodowi umowy o pracę powodowi było uzasadnione. Wskazana powodowi przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia w postaci likwidacji jego stanowiska pracy, nie była przez powoda kwestionowana w toku procesu. Powód zaś nie przyjął propozycji pracy na stanowisku dyrektora nowo utworzonego departamentu. W ocenie Sądu I instancji, już sama ta przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę przesądzała o zasadności wypowiedzenia. Z uwagi jednak na fakt, że obok tej przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę pracodawca podał również inne przyczyny, Sąd podzielił stanowisko powoda, że rozwiązanie z nim umowy o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy nie stanowiło wyłącznej przyczyny rozwiązania z nim umowy o pracę. Nie mniej jednak, za prawdziwe i usprawiedliwiające utratę zaufania do powoda, a tym samym uzasadniające rozwiązanie z nim umowy o pracę Sąd Rejonowy uznał pozostałe wskazane przez pracodawcę przyczyny. W przekonaniu Sądu I instancji, trwająca od czterech lat nieprzerwana nieobecność powoda w pracy podważyła bowiem sens i istotę łączącego go ze stroną pozwaną stosunku pracy. Na uwagę zasługiwała przy tym różnorodność przyczyn tej nieobecności oraz obejmowanie licznymi zaświadczeniami lekarskimi jedynie dni roboczych z wyłączeniem dni wolnych od pracy, jak również przekazywanie pracodawcy informacji o przyczynie nieobecności w pracy w drugim dniu nieobecności w pracy po obowiązujących u strony pozwanej godzinach pracy, co zdaniem Sądu Rejonowego naruszało zasady usprawiedliwiania nieobecności wynikające z par. 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15.05.1996r. w sprawie w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy. Za uzasadnioną przyczynę rozwiązania z powodem umowy o pracę Sąd I instancji uznał również korzystanie przez powoda z wczasów wypoczynkowych w okresie niezdolności do pracy, o czym miał świadczyć fakt, że powód składał wniosek o dofinansowanie takich wczasów, a faktura za pobyt w ośrodku wczasowym, była wystawiona na powoda. Sąd I instancji zwrócił przy tym uwagę, że dofinansowanie dotyczy kosztów poniesionych przez korzystającego z wypoczynku pracownika, gdy wypoczywa on sam lub wspólnie z członkami rodziny. Ewentualne złożenie przez powoda wniosku o dofinansowanie do wypoczynku, z którego powód nie korzystał, należało zatem również ocenić jako zachowanie naganne, usprawiedliwiające utratę zaufania do powoda. Sąd Rejonowy uznał także, że uzasadnioną przyczynę rozwiązania z powodem umowy o pracę stanowiło również prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w czasie niezdolności do pracy. Sąd uznał bowiem, że chociaż powód zatrudnia do tej działalności (obejmującej prowadzenie przedszkoli) pracowników, to nie sposób przyjąć, że powód nie musi angażować się w tę działalność. Mając na uwadze powyższe okoliczności i zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy uznał, że na skutek postępowania powoda została podważona istota istniejącego pomiędzy stronami stosunku pracy. Sąd podkreślił przy tym, że stosunek pracy jest stosunkiem dwustronnie zobowiązującym i nie polega tylko na wykorzystywaniu uprawnień związanych z zatrudnieniem, ale wiąże się też z obowiązkiem świadczenia pracy. Dlatego –w ocenie Sądu I instancji- przyjmując nawet odmienną ocenę w stosunku do oceny dokonanej przez ów Sąd, tj. że pracodawca naruszył normę art. 186 ¹ k.p., żądanie powoda należałoby ocenić jako nadużycie prawa. (art. 8 k.p.).

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zarzucając zaskarżonemu w całości wyrokowi:

1.  Naruszenie art. 186 § 7 i 186 ¹ kodeksu pracy poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu przez Sąd I instancji, że ochrona z art. 186 ¹ kodeksu pracy obejmuje okres od momentu prawidłowo złożonego wniosku o udzielenie urlopu wychowawczego, bo dopiero taki obliguje pracodawcę do jego udzielenia, podczas gdy wykładnia tych przepisów nie daje podstaw do takiego stwierdzenia.

2.  Sprzeczność ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału, niewyjaśnienie wszystkich okoliczności, wydanie wyroku nie na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, nieuwzględnienie negatywnej postawy pozwanego w stosunku do powoda.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o uwzględnienie apelacji, zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej odszkodowania wysokości 48.000 zł. oraz orzeczenie o kosztach postępowania w I instancji zgodnie z obowiązującymi przepisami. Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kosztów postępowania za II instancję.

Strona pozwana (...)S.A. w L. Centrala wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie

Zasadny –w ocenie Sądu Okręgowego- był zarzut naruszenia przez Sąd I instancji norm prawa materialnego. W przekonaniu bowiem Sądu II instancji, w dacie doręczenia mu oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę powód był pracownikiem szczególnie chronionym przed wypowiedzeniem umowy o pracę.

Zgodnie z art. 186 ¹ § 1 kp -pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie od dnia złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu wychowawczego do dnia zakończenia tego urlopu. Rozwiązanie przez pracodawcę umowy w tym czasie jest dopuszczalne tylko w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy, a także gdy zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. W przypadku złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu wychowawczego po dokonaniu czynności zmierzającej do rozwiązania umowy o pracę, umowa rozwiązuje się w terminie wynikającym z tej czynności (§ 2). Zgodnie zaś z art. 186 § 7 kp –urlopu wychowawczego udziela się na wniosek pracownika.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawała okoliczność, że nie doszło do ogłoszenia upadłości, ani likwidacji pracodawcy powoda. Nie wystąpiły także przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika –strona pozwana nie rozwiązała z powodem umowy o pracę w tym trybie. Nie sposób przy tym nie zwrócić uwagi, że zgodnie z art. 10 ust. 1 i 2 w zw. z art. 5 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników [Dz.U. z 2003 r., Nr 90, poz. 844, z późniejszymi zmianami] pracodawca może rozwiązać stosunek pracy w drodze wypowiedzenia z pracownikiem, którego stosunek pracy podlega z mocy odrębnych przepisów szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem i wobec którego jest dopuszczalne wypowiedzenie stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, pod warunkiem niezgłoszenia sprzeciwu przez zakładową organizację związkową w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o zamierzonym wypowiedzeniu, jednakże tylko pod warunkiem, że wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy stanowią przyczyny niedotyczące pracownika. W niniejszej sprawie powyższa sytuacja nie miała jednak miejsca. Strona pozwana bowiem wskazała powodowi likwidację stanowiska pracy Dyrektora Departamentu(...), jako jedną z kilku przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę. Pozostałe zaś przyczyny wypowiedzenia, wskazane w treści pisma z dnia 21.11.2013 r. niewątpliwie zakwalifikować można jako przyczyny leżące po stronie powoda.

Stosunek pracy pracownika korzystającego z urlopu wychowawczego podlega szczególnej ochronie. Ochrona ta zgodnie z normą art. 186 ¹ § 1 kp rozpoczyna się od dnia złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu wychowawczego i – zdaniem Sądu II instancji- w świetle powołanego wyżej przepisu brak jest podstaw do przesunięcia terminu rozpoczęcia okresu ochronnego do dnia usunięcia przez pracownika braków formalnych wniosku. Nie bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność, że powód spełniał przesłanki do uzyskania urlopu wychowawczego w celu sprawowania osobistej opieki nad synem S. D.. Nie był zaś osobą nieuprawnioną do ubiegania się o urlop wychowawczy, która –pomimo niespełniania wymogów ustawy- złożyła wniosek o urlop w tym tylko celu, żeby zyskać ochronę przed rozwiązaniem umowy o pracę. W tej sytuacji –w ocenie Sądu II instancji- nawet gdyby wniosek pracownika z dnia 20 listopada 2013 r. w istocie nie spełniał wszystkich wymogów wynikających z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.09.2013 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania urlopu wychowawczego (Dz.U. z 2013, poz. 1139), to wobec uzupełnienia przez powoda przedmiotowego wniosku o żądane przez pracodawcę informację i w zakreślonym przez niego terminie, wniosek ten należało uznać za skutecznie wniesiony w dacie jego pierwotnego złożenia, to jest 20.11.2013 r. Na skutek tego wniosku, uzupełnionego przez powoda w dniu 27.11.2013 r., pracodawca w dniu 27.11.2013 r. udzielił powodowi urlopu wychowawczego w okresie od 09.12.2013 r. do 28.02.2014 r., tj. do dnia rozwiązania umowy o pracę, mając na względzie fakt doręczenia powodowi w dniu 21.11.2013 r. oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę.

Należy przy tym podkreślić, że Sąd Odwoławczy nie podziela podglądu doktryny, powołanego przez stronę pozwaną w odpowiedzi na apelację, a wyrażonego m.in. w Komentarzu do art. 186 ¹ Kodeksu pracy, autorstwa Elizy Maniewskiej, że szczególna ochrona stosunku pracy pracownika korzystającego z urlopu wychowawczego rozciąga się na okres od dnia złożenia wniosku o urlop wychowawczy, nie wcześniej jednak niż 2 tygodnie przed terminem rozpoczęcia urlopu, do dnia zakończenia tego urlopu. Treść przepisu art. 186 ¹ kp nie daje bowiem żadnych podstaw do takiej interpretacji. Można przyjąć, iż jej źródłem jest treść § 1 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.09.2013 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania urlopu wychowawczego, zgodnie z którym wniosek o udzielenie urlopu wychowawczego składa się pracodawcy w formie pisemnej na dwa tygodnie przed rozpoczęciem okresu, w którym zamierza się korzystać z tego urlopu. W ocenie Sądu II instancji, przepis ten wskazuje jedynie minimalny przedział czasowy, który powinien zostać zachowany pomiędzy datą złożenia przez pracownika wniosku o urlop wychowawczy a dniem rozpoczęcia urlopu, z uwagi na konieczność zapewnienia przez pracodawcę prawidłowej organizacji procesu pracy w związku z planowaną –zazwyczaj długotrwałą- nieobecnością pracownika, dokonania modyfikacji harmonogramów pracy, zapewnienia zastępstwa itp. Przepis ten nie może zaś stanowić podstawy do ograniczenia przysługującej pracownikowi z mocy ustawy szczególnej ochrony przed rozwiązaniem umowy o pracę. Nie ma przy tym przeszkód, żeby pracownik złożył wniosek o urlop wychowawczy wcześniej niż na dwa tygodnie przed jego planowanym rozpoczęciem. Wskazuje na to –a contrario- norma § 4 ust. 2 powołanego rozporządzenia, zgodnie z którą jeżeli wniosek o udzielenie urlopu wychowawczego został złożony bez zachowania terminu, o którym mowa w § 1, urlopu udziela się nie później niż z dniem upływu dwóch tygodni od dnia złożenia tego wniosku. Nie sposób przy tym nie podzielić wątpliwości strony pozwanej, że brak zakreślonej granicy, od kiedy biegnie szczególna ochrona pracownika, który złożył wniosek o urlop wychowawczy, mógłby powodować przypadki nadużyć prawa poprzez składanie wniosków o urlop ze znacznym wyprzedzeniem w stosunku do planowanej daty rozpoczęcia urlopu. Powód jednak złożył wniosek o urlop wychowawczy, który miał rozpocząć się 9.12.2013 r., w dniu 20 listopada 2013 r. (data wpływu do pracodawcy), a zatem na dwa tygodnie i 5 dni przed planowaną datą rozpoczęcia urlopu. W ocenie Sądu II instancji, okres ten trudno uznać za nadmierny -nie doszło w tym przypadku do nadużycia prawa. Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy uznał, że dokonując powodowi wypowiedzenia umowy o pracę w dniu 21 listopada 2013 r., a zatem następnego dnia po dniu złożenia przez niego wniosku o urlop wychowawczy, strona pozwana naruszyła prawo.

Za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę powodowi przysługuje odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia (art. 45 kp. w zw. z art. 47 ¹ kp i art. 36 § 1 pkt 3 kp), obliczonego zgodnie z zasadami wynikającymi z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 62, poz. 289 z późn. zm.). Z niekwestionowanego przez powoda zaświadczenia o zarobkach złożonego przez stronę pozwaną wynika, że jednomiesięczne wynagrodzenie powoda, liczone jak ekwiwalent za urlop, wynosiło 15.093,88 zł brutto.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę w kwotę 45.281,64 zł., stanowiącej równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia powoda, liczonego jak ekwiwalent za urlop (zgodnie z zaświadczeniem o jego zarobkach, złożonym przez stronę pozwaną do akt sprawy w toku procesu przed Sądem I instancji), oddalając powództwo w zakresie, w jakim żądanie powoda wykraczało ponad zasądzoną kwotę. Nadto Sąd II instancji –orzekając w tej mierze na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych- nakazał stronie pozwanej, żeby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Lubinie) kwotę 2.265 zł. tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był z mocy prawa zwolniony. Ponieważ również w apelacji wartość przedmiotu zaskarżenia –podobnie jak wartość przedmiotu sporu- została określona na kwotę 48.000 zł., dalej idąca apelacja powoda –jako bezzasadna- podlegała oddaleniu.

Należy przy tym nadmienić, że –według Sądu II Instancji- zasądzeniu na rzecz powoda odszkodowania nie sprzeciwiał się przepis art. 8 kp. Wymienione przez pracodawcę w treści pisma z dnia 21.11.2013 r. przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę nie stanowiły bowiem zarzutów ciężkiego naruszenia przez powoda obowiązków pracowniczych, ani z zebranego w sprawie przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie wynika, żeby powód dopuścił się takiego naruszenia. Okoliczności przeciwnej strona pozwana nie udowodniła. W szczególności za takie naruszenie, które mogłoby w oparciu o przepis art. 8 kp pozbawić powoda prawa do odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę, nie może być –zdaniem Sądu II instancji- uznana długotrwała nieobecność powoda w pracy, będącą nieobecnością usprawiedliwioną. Natomiast argumenty wskazane w treści wypowiedzenia na uzasadnienie twierdzenia strony pozwanej o utracie do powoda zaufania mogłyby –zdaniem Sądu Odwoławczego- stanowić w tej sprawie podstawę do rozważenia oddalenia roszczenia pracownika o przywrócenie do pracy –jeśli powód wystąpiłby z takim żądaniem- i uwzględnienia roszczenia alternatywnego, ale nie mogły zaważyć na całkowitym oddaleniu powództwa. W orzecznictwie dominuje przy tym pogląd, że nie może powoływać się na naruszenie zasad określonych w art. 8 kp ten, kto sam je narusza. Strona pozwana naruszyła zaś przepisy dotyczące rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę, a zatem ocena żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odszkodowania jako nadużycie prawa możliwa byłaby tylko w sytuacji, gdyby u podstaw dokonanego powodowi wypowiedzenia umowy o pracę leżało szczególnie rażące zachowanie powoda, wskazujące na ciężkie naruszenie przez niego obowiązków pracowniczych. W ocenie Sądu II instancji, w niniejszej sprawie nie miało to miejsca. Zarzucone powodowi przez stronę pozwaną wielokrotne naruszanie obowiązku niezwłocznego zawiadamiania pracodawcy o przyczynie nieobecności w pracy i przewidywanym okresie jej trwania, poprzez przekazywanie informacji o nieobecności drogą elektroniczną, w drugim dniu nieobecności, po godzinach pracy, nie pozostawało w sprzeczności z literalnym brzmieniem § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15.05.1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy. Aczkolwiek fakt przekazywania w/w informacji po godzinach pracy osób zajmujących się obsługą kadrową mogło budzić wątpliwości z punktu widzenia przestrzegania przez powoda zasad współżycia społecznego, nie jest to jednak okoliczność, która mogłaby skutkować pozbawieniem powoda prawa do odszkodowania z art. 45 kp. Argumentem przemawiającym za pozbawieniem powoda prawa do odszkodowania nie może być także zarzut przedstawiania pracodawcy dowodów usprawiedliwiających nieobecność w pracy w sposób uniemożliwiający weryfikację zaświadczeń o niezdolności do pracy, tj. poprzez przedkładanie wystawianych przez lekarza zaświadczeń o niezdolności do pracy na dni robocze, z wyłączeniem dni wolnych od pracy, pomimo, że od następnego dnia roboczego wystawiane były kolejne zaświadczenia o niezdolności do pracy. Warto bowiem podkreślić, że kwestionowane przez stronę pozwaną w tym punkcie wypowiedzenia dokumenty nie były wystawiane przez powoda, lecz przez lekarza, który decydował o czasokresie niezdolności powoda do świadczenia pracy. Za oddaleniem żądania odszkodowawczego powoda nie przemawiały również pozostałe wskazane powodowi przyczyny wypowiedzenia. W ocenie Sądu II instancji -zebrany w sprawie przez Sąd I instancji materiał dowodowy nie dał podstaw do kategorycznego stwierdzenia, czy powód korzystał z wczasów wypoczynkowych w okresie niezdolności do pracy, czy też przedłożył jedynie wystawioną na niego fakturę. Niezależnie od powyższego warto wskazać, że co do zasady sam fakt korzystania z wczasów w okresie niezdolności do pracy, nie jest jeszcze równoznaczny z ciężkim naruszeniem obowiązków przez pracownika, o ile nie sprzeciwiał się celowi udzielenia pracownikowi zwolnienia od pracy –to jest odzyskaniu przez niego zdolności do pracy. Z kolei konsekwencją złożenia wniosku o dofinansowanie do wczasów przez osobę nie spełniającą wymogów do ubiegania się o takie dofinansowanie jest odmowa przyznania świadczenia z ZFŚS. Pozbawienie zaś z tego tytułu pracownika prawa do odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę byłoby konsekwencją idącą zbyt daleko. Za oddaleniem powództwa w całości nie przemawia w tej sprawie również fakt prowadzenia działalności gospodarczej M. D. (...) oraz działalności zarejestrowanej na B. D.. Powód trafnie podniósł, iż strona pozwana nie udowodniła, żeby osobiście wykonywał on czynności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w okresach niezdolności do pracy. Z kolei w okresie korzystania przez pracownika z urlopu wychowawczego jego aktywność zarobkowa pracownika nie jest zakazana, o ile nie wyłącza możliwości sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., uwzględniając fakt, że powód wygrał sprawę co do zasady. Domagał się bowiem zasądzenia na jego rzecz odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Uzasadniało to –zdaniem Sądu II instancji- nałożenie na stronę pozwaną obowiązku zwrotu powodowi wszystkich kosztów procesu i odstąpienie od ich stosunkowego rozdzielania.