Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Marta Legeny-Błaszczyk (spr.)

Sędziowie SO Krzysztof Gąsior

SO Tomasz Ignaczak

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Roberta Wiznera

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2014 roku

sprawy M. P.

oskarżonego z art. 178a§1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 10 marca 2014 roku sygn. akt VI K 51/14

na podstawie art.437§1 kpk, art.438 pkt 4 kpk, art.634 kpk, art.627 kpk, art.629 kpk, art.7 i 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art.66§1 kk, art.67§1 kk warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonego M. P. ustalając okres próby na 1 (jeden) rok;

na podstawie art.39 pkt 7 kk orzeka od oskarżonego M. P. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 600 (sześćset) złotych;

zasądza od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa 60 (sześćdziesiąt) złotych opłaty za obie instancje oraz kwotę 110 (sto dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie.

Sygn. akt IV Ka 265/14

UZASADNIENIE

M. P. został oskarżony o to, że w dniu 02 stycznia 2014 roku o godzinie 04:10 w miejscowości W. (...), gm. G., jechał jako kierujący po drodze publicznej samochodem marki R. (...) o nr rejestracyjnym (...), będąc w stanie nietrzeźwości 0,29 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn określony w art. 178a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 10 marca 2014 roku w sprawie VI K 51/14 uznał oskarżonego M. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk i na podstawie tegoż artykułu wymierzył karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 69 § 1 i 2 i 4 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat,

- na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył 60 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 złotych,

- na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku,

- na podstawie art. 49 § 2 kk zobowiązał oskarżonego do zapłaty kwoty 100 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej tytułem świadczenia pieniężnego,

- na podstawie art. 63 § 2 kk zaliczył na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 02.01.2014r.,

- zasądził od oskarżonego 180 złotych tytułem opłaty oraz 90 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Wyrok ten zaskarżył w całości oskarżony M. P..

Z treści apelacji złożonych przez oskarżonego w dwóch wersjach wynika, że zostały one wywiedzione z podstawy prawnej art. 438 pkt 1 i 3 i kpk i zarzuciły zaskarżonemu wyrokowi:

1. obrazę przepisów prawa materialnego:

- art. 178a § 1 kk poprzez jego zastosowanie mimo nie zaistnienia przesłanek do zastosowania niniejszego przepisu,

- art. 42 § 2 kk poprzez orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, w sytuacji gdy oskarżony prowadził w tym dniu samochód osobowy;

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym ustaleniu rzeczywistego stanu oskarżonego w momencie zatrzymania do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji, nie uwzględnienie ponownie przeprowadzonego badania na którym wynik był już inny.

3. rażącą niewspółmierność środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego orzeczonego w wymiarze 1 roku, podczas gdy stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu mieściło się w normie określonej w art. 115 § 16 kk.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu lub uchylenie wyroku i umorzenie postępowania z uwagi na znikomą szkodliwość społeczną czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie o jego zmianę w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym z art. 42 § 2 kk poprzez ograniczenie jego stosowania do pojazdów ciężarowych

.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja oskarżonego jest zasadna w takim zakresie, że na skutek jej wniesienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku.

W niniejszej sprawie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe. Sąd ten słusznie przyjął, że oskarżony w dniu 02.01.2014r. w miejscowości W. kierował samochodem osobowym znajdując się w stanie nietrzeźwości. Powyższe wywiódł z wyników badań poziomu alkoholu w wydychanym powietrzu, jakim został poddany oskarżony przy użyciu urządzenia elektronicznego typu Alko-Sensor.

Twierdzenia skarżącego sugerujące niemiarodajny charakter pomiaru uzyskanego za pomocą ww. urządzenia nie zasługują na uwzględnienie. Jak wynika z wydruku badania – k.2, urządzenie na dzień wykonania pomiaru miało aktualnie przeprowadzone wzorcowanie. Tymczasem Alkometr na którym również zbadano oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu aktualnego świadectwa wzorcowania nie posiadał, a tym samym budzą wątpliwości wyniki badań przeprowadzonych tym urządzeniem. Okoliczność ta zatem uniemożliwia przyjęcie takiego wyniku za wiarygodny dowód w sprawie.

Podkreślić należy, iż oskarżony nie kwestionował prawidłowości badania przeprowadzonego przy użyciu Alko-Sensora, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wówczas przestępstwa, a nawet uzgodnił z prokuratorem karę. Dlatego późniejsze kwestionowanie przyznanych przecież przez oskarżonego faktów należy ocenić jako dowolne.

Bezpośrednią przyczyną przekroczenia normy decydującej o przyjęciu stanu nietrzeźwości było spożycie przez oskarżonego alkoholu w dniach poprzedzających jazdę samochodem. Zatem uznać należy, iż decyzja o prowadzeniu pojazdu była w tym przypadku nieprzemyślana. Oskarżony winien był zdawać sobie sprawę z tego, że po spożyciu alkoholu w noc sylwestrową i dwóch piw w noworoczny poranek może znajdować się w stanie nietrzeźwości, a mimo tego podjął decyzję o prowadzeniu pojazdu mechanicznego.

Wypada również mieć na uwadze fakt, iż czyn popełniony przez oskarżonego nie stwarzał wysokiego, istotnego zagrożenia dla innych uczestników ruchu. Oskarżony poruszał się samochodem w stanie nietrzeźwości nad ranem, a więc w czasie kiedy ruch pojazdów jest mniejszy. Mało tego stopień nietrzeźwości oskarżonego stwierdzony na poziomie 0,29 mg/l nieznacznie przekraczał dopuszczalne normy, o których mowa w art. 115 § 16 kk. Stwierdzić zatem trzeba, że zachowanie oskarżonego nie cechuje się aż tak znacznym stopniem społecznej szkodliwości.

Nie należy też tracić z pola widzenia tego, że oskarżony od samego początku przyznawał się do winy, okoliczności popełnienia czynu nie budziły więc wątpliwości. W dodatku popełniony przez ww. czyn stanowi w dotychczasowym jego życiu odosobniony przypadek świadczący o przypadkowości i incydentalności zachowania. Oskarżony nie łamał porządku prawnego również w inny sposób. Jest osobą niekaraną, prowadzącą ustabilizowany tryb życia.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że okoliczności te składają się na przewidziane w art. 66 § 1 kk przesłanki stosowania warunkowego umorzenia postępowania tj. wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Należy zważyć, że istotą warunkowego umorzenia postępowania, zgodnie z założeniami ustawodawcy, jest likwidowanie konfliktu wywołanego przestępstwem. Znajduje ono zastosowanie tam, gdzie nie ma potrzeby ze względu na cele kary, jej wymierzanie i doprowadzanie do wyroku skazującego. Podstawowym zatem celem wyżej wymienionej instytucji jest cel wychowawczy, którego spełnienie oceniane jest poprzez sprawdzenie funkcjonowania sprawcy w okresie próby. Jest to szansa dana temuż, by pomyślnym upływem okresu próby udowodnił, że zrozumiał naganność swego postępowania i tym samym dał gwarancję akceptowania w przyszłości obowiązujących norm prawnych.

Sąd Okręgowy bacząc na całokształt okoliczności sprawy uznał, że wymierzenie kary oskarżonemu w istocie nie jest konieczne, a cele postępowania zostaną osiągnięte poprzez warunkowe umorzenie postępowania. Jednocześnie wyznaczony minimalny okres próby, pozwoli sprawdzić przestrzeganie przez oskarżonego norm prawnych.

W celu wzmocnienia funkcji wychowawczej i stabilizacji właściwej postawy oskarżonego wobec wartości i dóbr chronionych prawem, Sąd Okręgowy orzekł oskarżonemu stosownie do art. 49 kk świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 600 złotych. Określając taką kwotę uznał, że w takim wymiarze będzie ona właściwą dolegliwością w obliczu warunkowego umorzenia postępowania.

Sąd Okręgowy odstąpił od orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych – który to notabene przy warunkowym umorzeniu nie ma charakteru obligatoryjnego - ponieważ po analizie okoliczności, ocenionych we wzajemnym powiązaniu, doszedł do wniosku, że ww. nie stanowi zagrożenia w ruchu drogowym. Wprawdzie będąc jeszcze pod działaniem alkoholu wsiadł on do samochodu i prowadził pojazd, jednakże zdarzenie miało miejsce nad ranem, w czasie i do tego w miejscu gdzie ruch pojazdów jest mały. Co również istotne jego stan nietrzeźwości nieznacznie przekroczył dopuszczalne normy, o których mowa w art. 115 § 16 kk.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej argumenty Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowiły przepisy wskazane w wyroku.