Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesław Oksiuta

Protokolant: Teresa Lasota

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2014 roku

sprawy M. W.

obwinionego o czyny z art. 145 kw, z art. 10 ust. 2 a ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 28 lutego 2014 roku sygn. akt XIII W 5553 / 13

I.  Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że:

a)  uchyla rozstrzygnięcie w punkcie I części dyspozytywnej wyroku.

b)  na mocy art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw w zakresie czynu opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku postępowanie umarza i kosztami w tej części obciąża Skarb Państwa.

c)  obwinionego M. W. uznaje za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 5 i 6 części wstępnej wyroku i na podstawie art. 10 ust. 2 a ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwustu ) złotych.

II. W pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy.

III. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

M. W. został obwiniony o to, że:

1. w dniu 16 maja 2012 roku w B. przy ulicy (...) nie zachował nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu psa rasy wyżeł, poprzez wyprowadzenie go bez kagańca i smyczy, to jest o czyn z art. 77 kw

2. w dniu 13 czerwca 2012 roku w B. przy ulicy (...) nie zachował nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu psa rasy wyżeł , poprzez wyprowadzenie go bez kagańca i smyczy, to jest o czyn z art. 77 kw

3. w dniu 18 czerwca 2012 roku w B. przy ulicy (...) nie zachował nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu psa rasy wyżeł, poprzez wyprowadzenie go bez kagańca i smyczy, to jest o czyn z art. 77 kw

4. w dniu 13 czerwca 2012 roku około godziny 08:00 w B. przy ulicy (...) zaśmiecił miejsce publiczne, wyrzucając niedopałek papierosa na jezdnię, to jest o czyn z art. 145 kw

5. w dniu 18 czerwca 2012 roku około godziny 08:00 w B. przy ulicy (...) zaśmiecił miejsce publiczne, wyrzucając niedopałek papierosa na jezdnię, to jest o czyn z art. 145 kw

6. w okresie od bliżej nieokreślonego dnia maja 2011 roku do dnia 27 czerwca 2012 roku w B. przy ulicy (...), będąc właścicielem psa rasy wyżeł wielokrotnie nie usunął nieczystości pozostawionych przez psa, to jest o czyn z art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 28 lutego 2014 r w sprawie XIII W 553/13 obwinionego M. W. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 4, 5 i 6 i za to na podstawie art. 10 ust 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych.

Obwinionego M. W. uniewinnił od zarzutów opisanych w pkt 1, 2 i 3.

Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania zwalniając go w części uniewinniającej od pozostałych wydatków postępowania.

Na zasadzie art. 103 § 2 i 4 kpw, zaskarżył powyższy wyrok na korzyść obwinionego w części, tj. w zakresie uznania go za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 4,5 i 6. obrońca obwinionego i na zasadzie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 3 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie

a/. art. 4 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk wyrażającą się w nierozważeniu wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania i oparciu ustaleń jedynie na części materiału dowodowego, dokonanie ustaleń w sposób jednostronnie niekorzystny dla obwinionego, z pominięciem dowodów i okoliczności przemawiających na jego korzyść i oparcie rozstrzygnięcia na nieścisłych i nieprecyzyjnych zeznaniach świadka A. B., bezpośrednio zainteresowanej w korzystnym dla niej rozstrzygnięciu, a także wyciągnięcie nieuprawnionych wniosków z przeprowadzonych czynności i dokonanie. dowolnej a nie swobodnej ich oceny,

b/. art. 4 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk polegającą na braku odniesienia się w uzasadnieniu do zeznań świadków w osobach B. W. (k. 143v), M. D. (1) (k. 144-144v), M. D. (2) (k. 144v-145), U. Z. (k. 145), K. B. (k. 145v-146) oraz E. B. (k. 151 v-152) w zakresie, w którym wypowiadali się oni na temat wyrzucania przez M. W. niedopałków papierosów na ulicę;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym przyjęciu, iż obwiniony w dniach 13 i 18 czerwca 2012r. wyrzucał niedopałek papierosa na jezdnię, podczas gdy:

● obwiniony pali papierosy marki, która nie znajduje odzwierciedlenia na fotografiach;

● zdjęcie zostało zrobione w dniu 13.06.2012r., tymczasem zarzut w zakresie jednego z czynów obejmuje dzień 18.06.2012r.;

● niedopałki znalezione przez świadka A. B. na ulicy i uwiecznione na fotografiach mogą pochodzić od osób trzecich;

● zeznania świadka A. B. nie pozwalają, w sposób nie budzący wątpliwości, przyjąć kiedy dokładnie M. W. miał wyrzucać niedopałki papierosów na jezdnię;

II odnośnie czynu z pkt 6 wyroku:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, a mianowicie:

a/. art. 4 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk wyrażającą się w nie rozważeniu wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania i oparciu ustaleń jedynie na części materiału dowodowego, dokonanie ustaleń w sposób jednostronnie niekorzystny dla obwinionego, z pominięciem dowodów i okoliczności przemawiających na jego korzyść, a także wyciągnięcie nieuprawnionych wniosków z przeprowadzonych czynności i dokonanie dowolnej a nie swobodnej ich oceny;

b/. art. 4 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk polegającą na braku odniesienia się w uzasadnieniu do zeznań świadków w osobach B. W. (k. 143v), M. D. (1) (k. 144-144v), M. D. (2) (k. 144v-145), U. Z. (k. 145), K. B. (k. 145v-146) oraz E. B. (k. 151v-152) w zakresie, w którym wypowiadali się oni na temat pozostawiania przez zwierzę obwinionego nieczystości na ulicy (...) w B. oraz ich nie sprzątania przez właściciela;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż obwiniony wykopywał i wgniatał w ziemię nieczystości pozostawione przez psa wobec braku dowodów o winie;

Na zasadzie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego w zakresie popełnienia czynów z pkt 4, 5 i 6, ewentualnie uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia w tym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej nie dopatrzył się w zaskarżonym wyroku żadnych uchybień sformułowanych w zarzutach apelacji dotyczących naruszenia przepisów postępowania karnego odnoszących się do analizy i oceny materiału dowodowego (art. 438 pkt 2 k.p.k.), błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.).

Natomiast dokonując analizy treści wyroku Sąd Okręgowy dostrzegł, że w zakresie czynu z dnia 13 czerwca 2012 roku nastąpiło przedawnienie karalności wykroczenia.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji to wskazać należy, że skarżący w pierwszej kolejności zarzuca orzeczeniu obrazę przepisów postępowania poprzez naruszenie przez Sąd Rejonowy zasad określonych w art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art., 410 k.p.k.. Przypisuje to naruszenie w stosunku do czynów opisanych w pkt 4, 5 i 6 części wstępnej wyroku, a mianowicie do dwukrotnego zaśmiecania przez obwinionego miejsca publicznego poprzez wyrzucenie niedopałka papierosa na jezdnię oraz wielokrotnego nie usuwania nieczystości po swoim psie. Według skarżącego Sąd niewłaściwie przypisał walor wiarygodności tylko zeznaniom A. B., a całkowicie pominął twierdzenia obwinionego co do między innymi marki papierosów jakie pali obwiniony i okoliczności porzucania niedopałków papierosów przed posesją A. B., że mogą pochodzić od osób trzecich, okoliczności w jakich wyprowadzał on psa na spacer i sprzątał po nim. Sąd zdaniem skarżącego nie odniósł się w uzasadnieniu do zeznań świadków B. W., M. D. (1), M. D. (2), U. Z., K. B., E. B..

W ocenie Sądu Okręgowego ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy są wynikiem prawidłowej i wnikliwej analizy wszystkich przedstawionych w sprawie dowodów. Zasadnie Sąd Rejonowy uznał, że zeznania świadka A. B. są logiczne, spójne i szczegółowo oddają opis nagannego zachowania obwinionego, która na własne oczy widziała fakt zaśmiecania przez obwinionego jezdni niedopałkami papierosów oraz nie usuwanie nieczystości pozostawionych przez psa. Przypomnieć należy, że A. B. fakt ten zaobserwowała już w maju 2011r., początkowo nie zgłaszała tego policji, gdyż sama zwracała mu uwagę i miała nadzieję, że obwiniony zmieni swoje zachowanie, jednak jej działanie nie przyniosło pożądanych skutków. Świadek opisywała też sytuacje, kiedy obwiniony zamiast sprzątnąć nieczystości pozostawione przez psa, butem wdeptywał je w ziemię, a zimą w śnieg.

A. B. osobiście widziała, jak w dniach 13 i 18 czerwca 2012r. obwiniony palił papierosy i wyrzucał niedopałek na ulicę przy jej posesji. Na dowód tego sfotografowała leżące na ziemi niedopałki (k. 7). Faktem jest, iż zdjęcie zostało wykonane 13 VI 2012 roku tym niemniej potwierdziła świadek, że widziała również jak obwiniony w dniu 18 VI 2012 roku wyrzucił niedopałek papierosa na ulicę przy jej posesji. Dodała przy tym, że do takich sytuacji zaczęło dochodzić po tym, gdy zwróciła obwinionemu uwagę, że jego pies niszczy jej rośliny oddając na nie mocz. Potwierdziła też, że niedaleko jej posesji zbiera się czasem grupa młodzieży i wcześniej także wyrzucała niedopałki, jednak osoby te uszanowały jej prośbę o zaprzestanie takich działań i nie czynią już tego.

Oceniając jej zeznania zasadnie Sąd dał im wiarę w całości. Świadek podawała jednolite i spójne informacje o zdarzeniach, które sama obserwowała. Zdarzenia z udziałem obwinionego opisywała szczegółowo i konsekwentnie w toku postępowania. Zeznając przed Sądem nie pamiętała, że widziała osobiście jak obwiniony wyrzucał niedopałki, jednak potwierdziła swoje zeznania z k. 11, gdzie wówczas dokładnie pamiętała, że obwiniony wyrzucał niedopałki przy jej posesji w dniach 13 i 18 czerwca 2012 roku. Słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że zeznania w/w nie miały na celu bezpodstawne obciążanie obwinionego, szczególnie, jeśli uwzględni się to, że do tego czasu nie byli oni ze sobą skonfliktowani.

Jej słowa znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka J. D.. Świadek nie widział co prawda, jak obwiniony wyrzucał niedopałki papierosów obok posesji A. B., widział jednak niejednokrotnie, jak podczas spacerów M. W. palił papierosy i wyrzucał niedopałki na ulicę czy do kratek kanalizacyjnych. Świadek nie widział przebiegu wszystkich spacerów z psem, przez co jego zeznania nie mogły w sposób jednoznaczny potwierdzić zachowań obwinionego.

Zdaniem Sądu Okręgowego z tych względów Sąd Rejonowy zasadnie nie miał podstaw by przyjąć zeznania A. B. za nieprawdziwe, a tym samym odmówić wiarygodności wersji obwinionego. Sytuacja, w której Sąd nie daje wiary wyjaśnieniom obwinionego, nie daje podstaw do przyjęcia, że w swoim procedowaniu kierował się on dowolnością i przekroczył zakres swobodnej oceny dowodów. Zarzut ten jest zatem bezpodstawny.

Wbrew zarzutowi skarżącego Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku odniósł się do zeznań świadków B. W., M. D. (1), M. D. (2), U. Z., K. B., E. B.. Wskazał w uzasadnieniu orzeczenia w nawiązaniu do zarzuconych czynów z pkt 4,5,6, że zeznania tych świadków w tym zakresie nie wniosły nic do sprawy. Reasumując należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania wskazanych w apelacji.

W ocenie Sądu Okręgowego chybiony również okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na nieuzasadnionym przyjęciu winy obwinionego co do wyrzucania niedopałków oraz faktu wykopywania i wgniatania w ziemię nieczystości pozostawionych przez psa, wobec braku wystarczających dowodów o winie. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych uchybień, które miałyby wpływ na dokonanie błędnej analizy materiału dowodowego rzutującej na kształt poczynionych ustaleń faktycznych. Dysponował bowiem rozległymi dowodami, począwszy od zeznań pokrzywdzonej i obiektywnych świadków, wyjaśnień obwinionego, a także fotografii i pisma skierowanego do Komisariatu Policji. Ich szczegółowa analiza umożliwiła Sądowi ustalenie danego stanu faktycznego i stwierdzenie tym samym winy obwinionego w zakresie przypisanych mu czynów. Podnoszenie błędu w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia jest zatem nieuzasadnione.

Sąd Okręgowy jak wskazano wyżej dostrzegł, że w sprawie zaistniała negatywna przesłanka procesowa, a mianowicie przedawnienie karalności wykroczenia. Biorąc pod uwagę fakt, iż od momentu wykroczenia- pkt 4, czyn z dnia 13 czerwca 2012 roku, upłynęło 2 lata postępowanie należało na mocy art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw w zakresie czynu opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku umorzyć. W związku z tym Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok. Konsekwencją powyższej zmiany było to, że Sąd Okręgowy uchylił rozstrzygnięcie w punkcie I części dyspozytywnej wyroku i uznał obwinionego za winnego popełnienia dwóch wykroczeń określonych w punkcie 5 i 6 i wymierzył karę 200 złotych grzywny.

Orzekając o karze wobec obwinionego w zakresie czynów z punktu 5 i 6, Sąd Okręgowy kierował się dyrektywami zawartymi w art. 33 kw i następnych, a w szczególności miał na uwadze stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości zarzucanych wykroczeń.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonych przez obwinionego dóbr, którymi są czystość i estetyka miejsc dostępnych dla ogółu mieszkańców i ocenił go jako przeciętny. Nie należało pomijać też okoliczności, iż jego niewłaściwe zachowania były powtarzalne. Obwiniony świadomie lekceważył podstawowe normy zachowań w społeczeństwie, mimo tego, że parokrotnie była mu zwracana uwaga.

Sąd mając na uwadze, dyspozycję przepisu art. 9 § 2 k.w., zgodnie, z którym jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego będzie kara grzywny w wysokości 200 zł.

Przy określeniu wysokości grzywny Sąd miał na uwadze przede wszystkim cele kary. Zdaniem Sądu kara w takiej postaci będzie oddziaływać na niego wychowawczo (spełniając tym samym cele prewencji indywidualnej), a ponadto w jego środowisku wzmocni przekonanie o konieczności przestrzegania norm prawnych i nieuchronności kary (prewencja ogólna). Kara w takiej wysokości będzie też realną dolegliwością finansową dla obwinionego, świadczącą o nieopłacalności tego typu zachowań.

Wymierzona kara jest adekwatna do przypisanych czynów i stanowi odpowiednią reakcję państwa na niewłaściwe i naganne zachowanie obwinionego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

Na podstawie art. 627 k.p.k. z zw. z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. w zw. art. 118 § 1 k.p.w. Sąd Okręgowy obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie odwoławcze. W oparciu o § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269), Sąd ustalił ich wysokość na kwotę 50 złotych. O opłacie za II instancję w kwocie 30 złotych Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z póź.). Natomiast na mocy art.118 § 2 k.p.w. rozstrzygnął o kosztach w części umarzającej postępowanie obciążając nimi Skarb Państwa.